2.3.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 63/23

—

stwierdzenie nieważności decyzji Rady 2012/739/WPZiB dotyczącej środków ograniczających skierowanych przeciwko Syrii i uchylającej decyzję 2011/782/WPZiB (zmienionej) (zwanej dalej „decyzją Rady”) w zakresie, w jakim dotyczy skarżącego;

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia Rady (UE) nr 36/2012 z dnia 18 stycznia 2012 r. w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Syrii oraz uchylającego rozporządzenie (UE) nr 442/2011 (zmienionego) lub rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 944/2012 z dnia 15 października 2012 r. lub rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1117/2012 z dnia 29 listopada 2012 r. dotyczących wykonania art. 32 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 36/2012 w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Syrii (zwanych dalej „rozporządzeniami Rady”) w zakresie, w jakim odnoszą się one do skarżącego;

—

stwierdzenie nieważności decyzji Rady zawartej w piśmie z dnia 30 listopada 2012 r. (syg. SGS12/013373) stwierdzającej, „że skarżący powinien nadal być umieszczony w wykazie osób i podmiotów ujętych w załącznikach I i II do decyzji Rady 2012/739/WPZiB i w załącznikach II i IIa do rozporządzenia Rady (UE) nr 36/2012 […]” (zwanej dalej „decyzją”);

—

zasądzenie odszkodowania od Unii Europejskiej na rzecz skarżącego; oraz

—

obciążenie Rady kosztami postępowania.

1)

Po pierwsze, skarżący podnosi, że brak jest podstawy prawnej dla środków ograniczających skierowanych przeciwko niemu lub doszło do oczywistego błędu w ocenie na tej podstawie, że nie ma racjonalnego związku pomiędzy nim a jednostkami, przeciwko którym mają być skierowane środki ograniczające przyjęte przez Unię, mianowicie osobami, które są odpowiedzialne za gwałtowne represje wobec ludności cywilnej w Syrii.

2)

Po drugie, skarżący twierdzi, że brak jest podstawy prawnej dla art. 24 decyzji Rady 2012/739/WPZiB mającego na celu uniemożliwienie mu wjazdu na terytoria państw członkowskich lub przejazdu przez nie na podstawie przysługujących skarżącemu praw jako obywatelowi Unii na mocy art. 20 ust. 2 lit. a) i art. 21 TFUE oraz dyrektywy 2004/38/WE.

3)

Po trzecie, skarżący uważa, że decyzja Rady i rozporządzenia Rady naruszają przysługujące skarżącemu prawa podstawowe chronione Kartą praw podstawowych Unii Europejskiej lub europejską konwencją praw człowieka, w tym prawo skarżącego do godności ludzkiej, prawo do dobrej administracji, prawo do skutecznej skargi i rzetelnego procesu sądowego, prawo do domniemania niewinności i prawo do obrony, prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego, domu i komunikowania się, swobodę działalności gospodarczej oraz jego prawo własności.