Choose the experimental features you want to try

This document is an excerpt from the EUR-Lex website

Document 62009TN0115

    Sprawa T-115/09: Skarga wniesiona w dniu 24 marca 2009 r. — Electrolux przeciwko Komisji

    Dz.U. C 113 z 16.5.2009, p. 42–42 (BG, ES, CS, DA, DE, ET, EL, EN, FR, IT, LV, LT, HU, MT, NL, PL, PT, RO, SK, SL, FI, SV)

    16.5.2009   

    PL

    Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

    C 113/42


    Skarga wniesiona w dniu 24 marca 2009 r. — Electrolux przeciwko Komisji

    (Sprawa T-115/09)

    2009/C 113/84

    Język postępowania: angielski

    Strony

    Strona skarżąca: AB Electrolux (Sztokholm, Szwecja) (przedstawiciele: F. Wijckmans, H. Burez, adwokaci)

    Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

    Żądania strony skarżącej

    stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w całości ze względu na okoliczność niespełnienia jednego lub kilku (kumulatywnych) warunków określonych w Wytycznych wspólnotowych dotyczących pomocy państwa w celu ratowania i restrukturyzacji zagrożonych przedsiębiorstw, a w każdym razie ze względu na to, że Komisja nie wykazała w wymagany prawem sposób spełnienia każdego z tych warunków;

    w drugiej kolejności stwierdzenie nieważności tej decyzji w całości, ze względu na niespełnienie obowiązku uzasadnienia przewidzianego w art. 253 WE;

    obciążenie Komisji kosztami postępowania.

    Zarzuty i główne argumenty

    Skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2008) 5995 wersja ostateczna z dnia 21 października 2008 r. uznającej za zgodną ze wspólnym rynkiem — z zastrzeżeniem spełnienia pewnych warunków — pomoc przeznaczoną na restrukturyzację, jaką władze francuskie zamierzają przyznać przedsiębiorstwu FagorBrandt [C 44/2007 (ex N 460/2007)]. Skarżąca jest podmiotem konkurencyjnym względem beneficjenta pomocy i uczestniczyła w dochodzeniu, które doprowadziło do wydania zaskarżonej decyzji.

    Skarżąca podnosi, że zaskarżona decyzja narusza art. 87 ust. 3 lit. c) WE oraz Wytyczne wspólnotowe dotyczące pomocy państwa w celu ratowania i restrukturyzacji zagrożonych przedsiębiorstw (1). Według skarżącej decyzja ta jest błędna pod względem prawnym ze względu na to, iż nie spełniono jednego lub kilku kumulatywnych warunków określonych w tych wytycznych, a w każdym razie ze względu na to, że Komisja nie wykazała w wymagany prawem sposób spełnienia każdego z tych warunków. Skarżąca podnosi w szczególności, że Komisja nie spełniła:

    warunku „pierwszego i ostatniego razu”;

    warunku, zgodnie z którym pomoc nie może służyć sztucznemu utrzymywaniu przedsiębiorstwa na rynku;

    warunków dotyczących oceny pomocy uprzednio przyznanej bezprawnie;

    warunku, zgodnie z którym beneficjent pomocy winien być nowoutworzonym przedsiębiorstwem;

    warunku, zgodnie z którym pomoc winna umożliwiać jej beneficjentowi odzyskanie długoterminowej rentowności;

    warunku nakazującego wprowadzenie środków wyrównawczych w celu uniknięcia nieuzasadnionych zakłóceń będących skutkiem przyznania pomocy przeznaczonej na restrukturyzację; oraz

    warunku nakazującego, by pomoc była ograniczona do minimum oraz by grupa kapitałowa wniosła rzeczywisty wkład (nieobjęty pomocą).

    Ponadto skarżąca utrzymuje, że w zaskarżonej decyzji naruszono obowiązek uzasadnienia ustanowiony w art. 253 WE, w szczególności zaś w odniesieniu do przedstawionych przez skarżącą argumentów dotyczących strukturalnej nadprodukcji w rozpatrywanym sektorze, wymogu wniesienia przez beneficjenta „możliwie najwyższego” wkładu w koszty planu restrukturyzacji oraz obowiązku zwrotu pomocy uprzednio przyznanej bezprawnie.


    (1)  Dz.U. C 244 z 1.10.2004, s. 2.


    Top