Skarga wniesiona w dniu 30 września 2008 r. — STEF przeciwko Komisji

(Sprawa T-428/08)

(2008/C 313/81)

Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Samband tónskálda og eigenda flutningsréttar STEF (Reykjaviík, Islandia) (przedstawiciel: H. Melkorka Óttarsdóttir, lawyer)

Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania strony skarżącej

Zarzuty i główne argumenty

W niniejszej skardze strona skarżąca wnosi na podstawie art. 230 WE o częściowe stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 16 lipca 2008 r. (sprawa COMP/C2/38.698 — CISAC) dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 WE i art. 53 EOG. Skarżąca kwestionuje konkretnie ustalenia Komisji zawarte w art. 3 zaskarżonej decyzji stanowiącym, że terytorialne rozgraniczenia wzajemnych upoważnień do reprezentacji udzielane przez jeden związek autorów na rzecz drugiego stanowią uzgodnioną praktykę naruszającą art. 81 WE i art. 53 EOG.

Na poparcie swych roszczeń skarżąca przedstawia cztery zarzuty.

Po pierwsze skarżąca podnosi, że Komisja popełniła błąd w ocenie i naruszyła art. 81 WE uznając, iż równoległe rozgraniczenie terytorialne przewidziane we wzajemnych umowach o reprezentację zawartych przez skarżącą z innymi członkami CISAC jest skutkiem uzgodnionych praktyk. Twierdzi ona, że dowody przedstawione przez Komisję w decyzji są niewystarczające, aby uznać, iż równoległe działania nie zostały podjęte w warunkach normalnej konkurencji, lecz stanowią taką właśnie uzgodnioną praktykę. Skarżąca twierdzi ponadto, że umieszczanie klauzul rozgraniczenia we wszystkich zawieranych przezeń umowach wzajemnych jest konieczne dla zapewnienia skutecznej i wystarczającej ochrony interesów twórców reprezentowanych przez skarżącą i innych członków CISAC.

Po drugie skarżąca twierdzi, iż wbrew wnioskom sformułowanych w zaskarżonej decyzji, rozgraniczenie terytorialne występujące w umowach o wzajemnej reprezentacji zawieranych przez związki zrzeszone w CISAC nie stanowi ograniczenia konkurencji w rozumieniu art. 81 ust. 1 WE, gdyż stworzenie i ochrona konkurencji pomiędzy związkami autorów byłoby niezgodne z podstawową cechą organizacji zbiorowego zarządzania, która polega na ochronie praw jej członków oraz podejmowaniu działań wyłącznie w ich interesie.

Po trzecie, tytułem ewentualnym, skarżąca podnosi, że nawet gdyby rozgraniczenie terytorialne stanowiło uzgodnioną praktykę w rozumieniu art. 81 ust. 1 WE, spełnione są przesłanki określone w art. 81 ust. 3 WE. Twierdzi ona, że kwestionowane praktyki służą polepszeniu dystrybucji muzyki, umożliwiają zastrzeżenie dla użytkowników słusznej części wynikającego stąd zysku, nie nakładają na przedsiębiorstwa ograniczeń, które nie są niezbędne do osiągnięcia tych celów, ani też nie dają im możliwości eliminowania konkurencji w stosunku do znacznej części produktów. Praktykę tę należy zatem uznać za niezbędną i proporcjonalną, w rozumieniu art. 81 ust. 3 WE, do realizacji uzasadnionego celu polegającego na ochronie praw członków związków oraz twórców.

Skarżąca podnosi wreszcie, iż w swej decyzji Komisja nie zastosowała art. 151 ust. 4 WE, który stanowi, że Wspólnota uwzględnia aspekty kulturalne w swoim działaniu na podstawie innych postanowień traktatu, zwłaszcza w celu poszanowania i popierania różnorodności jej kultur.