Skarga wniesiona w dniu 22 listopada 2007 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Federalnej Niemiec

(Sprawa C-518/07)

(2008/C 37/10)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: C. Docksey i C. Ladenburger, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Federalna Niemiec

Żądania strony skarżącej

Skarżąca wnosi o

Zarzuty i główne argumenty

Artykuł 28 ust. 1 zdanie pierwsze dyrektywy 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady zobowiązuje państwa członkowskie do wyznaczenia „jednego lub więcej organów władzy publicznej” odpowiedzialnych za kontrolę „stosowania na (…) terytorium [tego państwa] przepisów przyjętych przez państwa członkowskie na mocy niniejszej dyrektywy”, a zatem przepisów dotyczących ochrony danych osobowych. Artykuł 28 ust. 1 zdanie drugie dyrektywy ustanawia wymóg „całkowitej niezależności” wskazanych organów. Biorąc pod uwagę brzmienie tego przepisu dyrektywa stanowi, że organy nadzorcze mają zostać uwolnione od wpływu, tak innych organów, jak i podmiotów spoza administracji państwowej, a zatem przepisy państw członkowskich muszą wykluczać wywieranie zewnętrznego wpływu na decyzje organów nadzorczych i ich wykonanie. Sformułowanie „całkowicie” niezależny implikuje, że wykluczona powinna zostać zależność nie tylko z każdej strony, ale również pod każdym względem.

W związku z tym z art. 28 ust. 1 zdanie drugie dyrektywy niezgodne jest poddanie państwowemu nadzorowi merytorycznemu, prawnemu i służbowemu organów nadzorczych odpowiedzialnych za kontrolę przetwarzania danych w sektorze niepublicznym, co nastąpiło we wszystkich 16 landach Republiki Federalnej Niemiec. W zakresie, w jakim ustawy poszczególnych landów poddają organy nadzorcze w najrozmaitszych kombinacjach tym trzem formom nadzoru ustawa każdego z landów stanowi uchybienie przez Republikę Federalną Niemiec zobowiązaniu ciążącemu na niej na mocy art. 28 ust. 1 zdanie drugie dyrektywy, polegającemu na zapewnieniu organom nadzorczym „całkowitej niezależności”. Pomijając różnice pomiędzy nadzorem prawnym, merytorycznym i służbowym, wszystkie formy nadzoru stanowią naruszenie postulowanej przez dyrektywę niezależności.

Z punktu widzenia celu dyrektywy prawodawca wspólnotowy uznał całkowitą niezależność za konieczną dla efektywnego wykonania funkcji nadanych organom nadzorczym na podstawie art. 28 dyrektywy. Koncept „całkowitej niezależności” wyjaśnia również historia powstania przepisu. Również z punktu widzenia systematyki dyrektywy wymóg „całkowitej niezależności” organów nadzorczych państw członkowskich spójnie wpisuje się w dotychczasowy dorobek Wspólnoty w dziedzinie prawa ochrony danych osobowych. Ponadto art. 8 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej wymaga również, aby stosowanie przepisów dotyczących ochrony danych osobowych „podlega[ło] kontroli niezależnego organu”.

Realizowana przez Republikę Federalną Niemiec koncepcja względnej niezależności, a zatem niezależności organu nadzorczego jedynie od kontrolowanego podmiotu, nie może zostać uznana za zgodną już to z jednoznacznym, obszernym brzmieniem dyrektywy, które ustanawia wymóg „całkowitej niezależności”. Ponadto w przypadku wykładni dokonywanej przez Republikę Federalną Niemiec drugie zdanie art. 28 ust. 1 byłoby całkowicie pozbawione sensu. Odrzucić należy również argumentację, w myśl której art. 95 WE, jako podstawa prawna dyrektywy i zasada pomocniczości oraz zasada proporcjonalności sugerują zwężającą wykładnię wymogu „całkowitej niezależności”. Trybunał orzekł już, że dyrektywa została przyjęta w ramach odnośnej kompetencji organów prawodawczych i że zakazane jest dokonywanie zwężającej wykładni jej przepisów w odniesieniu do stanów faktycznych niemających charakteru spraw gospodarczych. Ponadto przywoływany przepis nie wykracza ponad to, co niezbędne dla osiągnięcia celu realizowanego przez dyrektywę w zgodzie z art. 95 WE i zasadą pomocniczości.

(1)  Dz.U. L 281, str. 31.