WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
(druga izba)

z dnia 29 listopada 2007 r.

Sprawa F‑52/06

Mike Pimlott

przeciwko

Europejskiemu Urzędowi Policji (Europol)

Służba publiczna – Personel Europolu – Przedłużenie umowy o pracę z Europolem – Artykuł 6 regulaminu pracowniczego Europolu – Maksymalny okres, na jaki zawierane są umowy o pracę

Przedmiot: Skarga wniesiona w trybie art. 40 ust. 3 konwencji sporządzonej na podstawie artykułu K.3 Traktatu o Unii Europejskiej w sprawie ustanowienia Europejskiego Urzędu Policji (konwencja o Europolu) i w trybie art. 93 ust. 1 regulaminu pracowniczego Europolu, w której M. Pimlott żąda stwierdzenia nieważności decyzji Europolu z dnia 25 stycznia 2006 r. oddalającej jego zażalenie oraz nakazania Europolowi przedłużenia z nim umowy o pracę od dnia 1 stycznia 2006 r. na okres czterech lat.

Orzeczenie: Skarga zostaje oddalona. Każda ze stron pokryje własne koszty postępowania.

Streszczenie

1.      Urzędnicy – Skarga – Akt niekorzystny – Pojęcie

(konwencja o Europolu, art. 40 ust. 3; regulamin pracowniczy Europolu, art. 92 ust. 2, art. 93 ust. 1)

2.      Prawo wspólnotowe – Wykładnia – Teksty wielojęzyczne

(regulamin pracowniczy Europolu, art. 6)

1.      Aktami lub decyzjami, które mogą być przedmiotem skargi o stwierdzenie nieważności, są jedynie takie środki, które wywołują wiążące skutki prawne mogące bezpośrednio i natychmiastowo wpłynąć na interesy skarżącego, zmieniając w istotny sposób jego sytuację prawną. Nie jest tak w przypadku pisma Europolu ograniczającego się do wyrażenia zamiaru zbadania przez administrację wniosku o przedłużenie umowy o pracę, jeśli na tym etapie nie została wydana jeszcze decyzja. Zwykłe wyrażenie przyszłego zamiaru nie może bowiem rodzić po stronie zainteresowanego praw i obowiązków zmieniających jego sytuację prawną. Natomiast pismo tej administracji, podające do wiadomości pracownika jej decyzję o zaproponowaniu mu przedłużenia umowy na pewien okres, przy wykluczeniu możliwości przedłużenia umowy na dłuższy okres, należy uznać za akt dla niego niekorzystny, na który zainteresowany może złożyć zażalenie w drodze administracyjnej, na warunkach określonych w art. 92 ust. 2 i w art. 93 regulaminu pracowniczego Europolu, bez konieczności oczekiwania na podpisanie umowy.

(zob. pkt 48, 50, 52, 53)

Odesłanie:

Trybunał: sprawy połączone 269/84 i 292/842 Fabbro i in. przeciwko Komisji, 1 października 1986 r., Rec. str. 2983, pkt 10, 11; sprawa 204/85 Stroghili przeciwko Trybunałowi Obrachunkowemu, 21 stycznia 1987 r., Rec. str. 389, pkt 6

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑319/00 Borremans i in. przeciwko Komisji, 26 września 2002 r., RecFP str. I‑A‑171, II‑905, pkt 30–33; sprawa T‑358/03 Krahl przeciwko Komisji, 7 września 2005 r., Zb.Orz.SP str. I‑A‑215, II‑993, pkt 38

Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑47/06 Aimi i in. przeciwko Komisji, 3 grudnia 2006 r., Zb.Orz.SP str. I‑A‑1‑165, II‑A‑1‑639, pkt 58

2.      Konieczność jednolitego stosowania, a tym samym jednolitej wykładni przepisów wspólnotowych wyklucza sytuację, w której tekst prawny jest badany w oderwaniu, w jednej ze swoich wersji językowych. Wymaga natomiast, by był interpretowany z punktu widzenia rzeczywistego zamiaru prawodawcy oraz zamierzonego przez niego celu, w świetle między innymi wersji sporządzonych w innych językach wspólnotowych. Ponieważ niektóre tłumaczenia przepisu z języka oryginału różnią się od niego, nie mogą same przeważać nad innymi wersjami językowymi.

W oparciu o tę zasadę art. 6 regulaminu pracowniczego Europolu, w brzmieniu obowiązującym w marcu 2001 r., należy interpretować w ten sposób, że maksymalny okres zatrudnienia pracownika wynosi sześć lat (tiret drugie) lub osiem lat (tiret trzecie), włączając w to okres, na jaki została zawarta pierwsza umowa.

(zob. pkt 61–63)

Odesłanie:

Trybunał: sprawa 29/69 Stauder, 12 listopada 1969 r., Rec. str. 419, pkt 3; sprawa 9/79 Koschniske, 12 lipca 1979 r., Rec. str. 2717, pkt 6; sprawa C‑219/95 P Ferriere Nord przeciwko Komisji, 17 lipca 1997 r., Rec. str. I‑4411, pkt 15

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑68/97 Neumann i Neumann-Schölles przeciwko Komisji, 29 września 1999 r., RecFP str. I‑A‑193, II‑1005, pkt 79