WYROK SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI (skład jednoosobowy)

z dnia 28 września 2004 r.

Sprawa T‑216/03

Mario Paulo Tenreiro

przeciwko

Komisji Wspólnot Europejskich

Urzędnicy – Mobilność – Odmowa awansu – Porównanie zasług

Pełny tekst w języku francuskim II‑0000

Przedmiot:         Skarga mająca za przedmiot wniosek o uchylenie decyzji Komisji, opublikowanej dnia 14 sierpnia 2002 r., ustanawiającej listę urzędników awansowanych do grupy zaszeregowania A4 w roku 2002, w zakresie, w jakim nie zawiera ona nazwiska skarżącego.

Orzeczenie:         Skarga zostaje oddalona. Każda ze stron poniesie swoje własne koszty.

Streszczenie

1.     Urzędnicy – Skarga – Uprzednie zażalenie w drodze administracyjnej – Określenie przedmiotu i podstawy – Zarzuty i argumenty nie zawarte w zażaleniu, lecz ściśle z nim związane – Dopuszczalność

(regulamin pracowniczy, art. 90 i 91)

2.     Urzędnicy – Skarga – Akt niekorzystny – Pojęcie – Odmowa wpisu na listę urzędników, którzy mają być awansowani – Akt przygotowawczy niewykluczający awansu urzędników niewpisanych

(regulamin pracowniczy, art. 90 i 91)

3.     Urzędnicy – Awans – Swobodne uznanie administracyjne – Kontrola sądowa – Granice

(regulamin pracowniczy, art. 45)

4.     Urzędnicy – Awans – Porównanie zasług – Ciężar dowodu

(regulamin pracowniczy, art. 45)

5.     Urzędnicy – Awans – Porównanie zasług – Sposoby – Swobodne uznanie administracyjne – Granice

(regulamin pracowniczy, art. 45)

6.     Urzędnicy – Awans – Kryteria – Zasługi – Uwzględnienie stażu i wieku – Charakter pomocniczy

(regulamin pracowniczy, art. 45)

7.     Urzędnicy – Awans – Porównanie zasług – Automatyczny awans urzędników wpisanych na listę najbardziej zasługujących w ramach poprzedniego postępowania w sprawie awansowania – Bezprawność – Uwzględnienie obecności na tej liście – Dopuszczalność – Przesłanka

(regulamin pracowniczy, art. 45)

8.     Urzędnicy – Awans – Zasada niedyskryminacji – Urzędnicy, którzy zostali przeniesieni

(regulamin pracowniczy, art. 45)

9.     Urzędnicy – Awans – Porównanie zasług – Sposoby – Odwołanie się do metod zmierzających do zniesienia subiektywizmu wynikającego z ocen dokonanych przez różnych oceniających – Zgodność z prawem

(regulamin pracowniczy, art. 45)

1.     Zasada zgodności pomiędzy zażaleniem w rozumieniu art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego a późniejszą skargą wymaga, pod rygorem niedopuszczalności, żeby zarzut podnoszony przed sądem wspólnotowym został już podniesiony w ramach postępowania poprzedzającego wniesienie skargi, aby organ powołujący był w stanie poznać zarzuty formułowane przez zainteresowanego wobec zaskarżonej decyzji. Zasadę tę uzasadnia sam cel postępowania poprzedzającego wniesienie skargi, którego przedmiotem jest umożliwienie ugodowego załatwienia różnic wyłaniających się pomiędzy urzędnikami a administracją.

Jednak o ile żądania przedstawione przed sądem wspólnotowym mogą zawierać jedynie zastrzeżenia oparte na tej samej podstawie, na której oparte są zastrzeżenia podniesione w zażaleniu, o tyle zastrzeżenia te mogą zostać rozwinięte przed sądem wspólnotowym poprzez przedstawienie zarzutów i argumentów niekoniecznie zawartych w zażaleniu, lecz ściśle z nim związanych.

(zob. pkt 38–40)

Odesłanie: Trybunał, sprawa 242/85 Geist przeciwko Komisji, 20 maja 1987 r., Rec. str. 2181, pkt 9; Trybunał, sprawa 224/87 Koutchoumoff przeciwko Komisji, 26 stycznia 1989 r., Rec. str. 99, pkt 10; Trybunał, sprawa 133/88 Del Amo Martinez przeciwko Parlamentowi, 14 marca 1989 r., Rec. str. 689, pkt 9 i 10; Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T-57/89 Alexandrakis przeciwko Komisji, 29 marca 1990 r., Rec. str. II‑143, pkt 8; Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T‑175/03 Schmitt przeciwko AER, 7 lipca 2004 r., dotychczas nieopublikowany w Zbiorze, pkt 42 i powołane tam orzecznictwo

2.     Wpisanie urzędnika na listę urzędników uznanych za najbardziej zasługujących na awansowanie jest jedynie aktem przygotowawczym i stąd też nie stanowi aktu dającego podstawę do zaskarżenia. W istocie, o ile organ powołujący nie jest ściśle zobowiązany do awansowania urzędnika wpisanego na tę listę, wpis jako taki nie ma wpływu na sytuację prawną zainteresowanego, gdyż decyzja w sprawie jego ewentualnego awansu pozostaje wciąż otwarta. Jeśli chodzi o urzędników wyłączonych, to sam wpis innego urzędnika nie zmienia już ich sytuacji prawnej, na którą wpływ ma jedynie rzeczywisty awans tego ostatniego. Zgodność z prawem wspomnianej listy może zatem być zakwestionowana w ramach skargi na decyzję wydaną przy końcu postępowania w sprawie awansu.

Jeśli jednak wspomniany organ powołujący uzna, że lista utworzona w wyniku prac komitetu ds. awansu wiąże go w ten sposób, że wyklucza z awansu osoby nieznajdujące się na tej liście, to decyzja odmawiająca wpisu urzędnika na wspomnianą listę zmienia bezpośrednio sytuację prawną urzędnika wyłączonego i stanowi, odnośnie do tego ostatniego, akt dający podstawę do zaskarżenia.

(zob. pkt 47 i 48)

Odesłanie: Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T-82/89 Marcato przeciwko Komisji, 5 grudnia 1990 r., Rec. str. II‑735, pkt 40 i 52; Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T‑187/98 Cubero Vermurie przeciwko Komisji, 3 października 2000 r., RecFP str. I‑A‑195 i II‑885, pkt 3

3.     W ramach porównania zasług kandydatów do awansu organ powołujący dysponuje szerokim zakresem swobodnego uznania i, w tej dziedzinie, kontrola sądu wspólnotowego powinna ograniczyć się do tego, czy zważywszy na drogi i środki, które mogły doprowadzić administrację do takiej a nie innej oceny, organ powołujący nie przekroczył jej niekwestionowanych granic i nie uczynił oczywiście błędnego użytku ze swej swobody. Sąd nie może zatem zastąpić oceny kwalifikacji i zasług kandydatów dokonanej przez organ powołujący własną oceną.

(zob. pkt 50)

Odesłanie: Trybunał, sprawa 140/87 Bevan przeciwko Komisji, 15 marca 1989 r., Rec. str. 701, pkt 34; Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T-262/94 Baiwir przeciwko Komisji, 6 czerwca 1996 r., RecFP str. I‑A‑257 i II‑739, pkt 66 i 138; Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T-221/96 Manzo Tafaro przeciwko Komisji, 5 marca 1998 r., RecFP str. I‑A‑115 i II‑307, pkt 16; Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T‑157/99 Griesel przeciwko Radzie, 13 lipca 2000 r., RecFP str. I‑A‑151 i II‑699, pkt 41

4.     Odnośnie do ciężaru dowodu rzetelnego porównania zasług urzędników, którzy mają być awansowani przed wydaniem decyzji o awansie, skarżący, który poddaje w wątpliwość prawdziwość takiego porównania powinien co najmniej przedstawić odpowiednio zgodny splot okoliczności wspierających jego argumentację dotyczącą braku takiego porównania, aby na danej instytucji spoczął obowiązek przedstawienia dowodu, że rzeczywiście przystąpiła ona do takiego porównania.

(zob. pkt 59)

Odesłanie: Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T 25/90 Schönherr przeciwko KES, 30 stycznia 1992 r., Rec. str. II‑63, pkt 25; Sąd Pierwszej Instancji, sprawy połączone od T 188/01 do T 190/01 Tsarnavas przeciwko Komisji, 19 marca 2003 r., RecFP str. I‑A‑95 i II‑495, pkt 115

5.     W ramach porównania sprawozdań z oceny oraz odpowiednich zasług kandydatów mających prawo do ubiegania się o awans organ powołujący ma prawo stosować taką metodę, jaką uzna za najwłaściwszą, przy czym wybrana metoda powinna oczywiście zagwarantować, by porównanie zasług kandydatów zostało przeprowadzone w interesie służby na egalitarnej podstawie i korzystając z porównywalnych źródeł informacji.

(zob. pkt 68)

Odesłanie: Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T 78/92 Perakis przeciwko Parlamentowi, 30 listopada 1993 r., Rec. str. II‑1299, pkt 14; Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T 557/93 Rasmussen przeciwko Komisji, 13 lipca 1995 r., RecFP str. I‑A‑195 i II‑603, pkt 20

6.     Jeśli zasługi urzędników wybranych do awansu stanowią decydujące kryterium o każdym awansie, organ powołujący może, w przypadku równości zasług, uwzględnić dodatkowo inne czynniki, takie jak wiek kandydatów oraz staż w ramach grupy zaszeregowania i służby.

(zob. pkt 79)

Odesłanie: Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T 134/02 Tejada Fernández przeciwko Komisji, 9 kwietnia 2003 r., RecFP str. I‑A‑125 i II‑609, pkt 42 i przywołane orzecznictwo

7.     Praktyka polegająca na automatycznym awansowaniu urzędnika znajdującego się na liście najbardziej zasługujących w ramach poprzedniego postępowania w sprawie awansowania, niebędącego jednakże wówczas awansowanym, stoi na przeszkodzie zasadzie porównania zasług urzędników mających prawo do ubiegania się o awans, przewidzianej w art. 45 regulaminu pracowniczego.

Jednakże wymóg porównania zasług nie wyklucza tego, by organ powołujący mógł wziąć pod uwagę okoliczność, iż kandydat znajdował się już na liście urzędników ocenionych jako najbardziej zasługujących w ramach wcześniejszego postępowania w sprawie awansowania, o ile zasługi każdego kandydata są oceniane przez porównanie z zasługami innych kandydatów do awansu. Z tego wynika, że, jako takie, uwzględnienie „reszty” z poprzedniego postępowania w sprawie awansowania nie może być krytykowane, o ile organ powołujący nie przyznaje temu nadmiernej wagi.

(zob. pkt 82 i 84)

Odesłanie: Sąd Pierwszej Instancji, sprawa T 76/98 Hamptaux przeciwko Komisji, 25 marca 1999 r., RecFP str. I‑A‑59 i II‑303, pkt 44

8.     Instytucje wspólnotowe powinny upewnić się, że mobilność nie przeciwdziała rozwojowi kariery urzędników, którzy z niej korzystają. Stąd na tych instytucjach spoczywa obowiązek sprawdzenia, czy urzędnik, który został przeniesiony, nie jest karany w ramach postępowania w sprawie awansowania, w związku ze swoim przeniesieniem.

Jednakże urzędnik nie może skutecznie porównywać – w celu ustalenia naruszenia zasady niedyskryminacji – swojej obecnej sytuacji z sytuacją, odnośnie do której twierdzi jedynie, że mogłaby być jego sytuacją, gdyby nie został przeniesiony. Jeśli chodzi o czysto hipotetyczną sytuację urzędnika, niemożliwe jest określenie w sposób konkretny, jakie możliwości awansowania miałby ten urzędnik, gdyż są one zbyt niepewne.

(zob. pkt 92 i 95)

Odesłanie: Trybunał, sprawy połączone 126/75, 34/76 i 92/76 Giry przeciwko Komisji, 27 października 1977 r., Rec. str. 1937, pkt 27 i 28; Trybunał, sprawa 785/79 Pizziolo przeciwko Komisji, 5 maja 1983 r., Rec. str. 1343, pkt 16; ww. sprawa Cubero Vermurie przeciwko Komisji, pkt 68 i 69

9.     Metoda używana przez organ powołujący w zakresie udzielania awansu polegająca na porównaniu średniej szacunków analitycznych urzędników należących do dwóch różnych dyrekcji generalnych, z jednej strony, ze średnią szacunków analitycznych ich odpowiednich dyrekcji generalnych, z drugiej strony, jest uznana za zgodną z prawem w zakresie, w jakim taka metoda zmierza do zniesienia subiektywizmu wynikającego z ocen dokonanych przez różnych oceniających.

(zob. pkt 97)

Odesłanie: ww. sprawa Cubero Vermurie przeciwko Komisji, pkt 85