Sprawa C-242/03

Ministre des Finances

przeciwko

Jeanowi-Claude’owi Weidertowi i Élisabeth Paulus

[wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour administrative (Luksemburg)]

Swobodny przepływ kapitału – Podatek dochodowy – Szczególne zwolnienie z opodatkowania kwot przeznaczonych na nabycie akcji lub udziałów w spółkach – Ograniczenie ulgi podatkowej do akcji i udziałów w spółkach z siedzibą w  danym Państwie Członkowskim

Streszczenie wyroku

Swobodny przepływ kapitału – Ograniczenia – Zwolnienie podatkowe przyznane osobom fizycznym z tytułu nabycia akcji – Ograniczenie do akcji w spółkach z siedzibą w danym Państwie Członkowskim – Niedopuszczalność – Względy uzasadniające – Brak

[art. 56 ust.. 1 WE i art. 58 ust. 1lit. a) WE]

Artykuł 56 ust. 1 WE i art. 58 ust. 1 lit. a) WE stoją na przeszkodzie stosowaniu przepisu prawa Państwa Członkowskiego, który wyklucza przyznanie osobom fizycznym zwolnienia podatkowego z tytułu nabycia akcji lub udziałów odpowiadających wkładom pieniężnym w spółkach kapitałowych z siedzibą w innych Państwach Członkowskich.

Przepisy tego typu stanowią zakazane ograniczenie w przepływie kapitału, w zakresie w jakim skutkują zniechęceniem obywateli danego Państwa Członkowskiego do inwestowania ich kapitału w spółki mające siedzibę w innym Państwie Członkowskim; wywołują one również skutki ograniczające względem spółek z siedzibą w innych Państwach Członkowskich, gdyż stwarzają na ich niekorzyść utrudnienia w gromadzeniu kapitału w danym Państwie Członkowskim.

W braku bezpośredniego związku między przedmiotową ulgą podatkową a odpowiadającym jej skompensowanym ciężarem podatkowym, takim jak opodatkowanie dywidendy wypłaconej następnie przez te spółki, w które została dokonana inwestycja, nie można powoływać się na potrzebę zapewnienia spójności systemu podatkowego celem uzasadnienia tego typu ograniczenia.

(por. pkt 13–15, 20–23, 28 i sentencja)

WYROK TRYBUNAŁU (pierwsza izba)

z dnia 15 lipca 2004 r. (*)

Swobodny przepływ kapitału – Podatek dochodowy – Szczególne zwolnienie z opodatkowania kwot przeznaczonych na nabycie akcji lub udziałów w spółkach – Ograniczenie ulgi podatkowej do akcji i udziałów w spółkach z siedzibą w danym Państwie Członkowskim

W sprawie C‑242/03

mającej za przedmiot skierowany do Trybunału, na podstawie art. 234 WE, przez Cour administrative (Luksemburg) wniosek o wydanie, w ramach zawisłego przed tym sądem sporu między

Ministre des Finances

a

Jeanem‑Claude’em Weidertem,

Élisabeth Paulus,

orzeczenia w trybie prejudycjalnym w przedmiocie wykładni art. 56 ust. 1 WE i art. 58 ust. 1 lit. a) WE,

TRYBUNAŁ (pierwsza izba),

w składzie: P. Jann (sprawozdawca), prezes izby, A. Rosas i R. Silva de Lapuerta, sędziowie,

rzecznik generalny: J. Kokott,

sekretarz: R. Grass,

rozważywszy uwagi na piśmie przedstawione:

–        w imieniu J.‑C. Weiderta oraz E. Paulus przez P. Kinscha, avocat,

–        w imieniu rządu luksemburskiego przez S. Schreinera, działającego w charakterze pełnomocnika,

–        w imieniu Komisji Wspólnot Europejskich przez R. Lyala oraz C. Giolita, działających w charakterze pełnomocników,

uwzględniając sprawozdanie sędziego sprawozdawcy,

po zapoznaniu się z opinią rzecznika generalnego na posiedzeniu w dniu 12 lutego 2004 r.,

wydaje następujący

Wyrok

1        Orzeczeniem z dnia 3 czerwca 2003 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 6 czerwca 2003 r., Cour administrative zwrócił się na podstawie art. 234 WE do Trybunału z pytaniem prejudycjalnym w przedmiocie wykładni art. 56 ust. 1 WE i art. 58 ust. 1 lit. a) WE.

2        Pytanie to zostało podniesione w ramach sporu między Ministre des Finances a J.‑C. Weidertem i E. Paulus (zwanymi dalej „małżonkami Weidert‑Paulus”) zawisłego w wyniku odmowy przyznania im zwolnienia podatkowego z tytułu nabycia akcji spółki z siedzibą w Belgii.

 Ramy prawne

3        W prawie luksemburskim loi du 22 décembre 1993 ayant pour objet la relance de l’investissement dans l’intérêt du développement économique (ustawa z dnia 22 grudnia 1993 r. w sprawie wspierania inwestycji w interesie rozwoju gospodarczego, Mémorial A 1993, str. 2020) wprowadza na podstawie art. III do loi du 4 décembre 1967 concernant l’impôt sur le revenu (ustawy z dnia 4 grudnia 1967 r. o podatku dochodowym, Mémorial A 1967, str. 1228, zwanej dalej „LIR”) art. 129c, który brzmi następująco:

„Ustęp 1. Po spełnieniu przesłanek i w granicach określonych poniżej osoby fizyczne podlegające w pełni obowiązkowi podatkowemu, posiadające status rezydenta, które nabywają akcje lub udziały odpowiadające wkładom pieniężnym w krajowych spółkach kapitałowych posiadających status rezydenta, podlegających w pełni obowiązkowi podatkowemu, określonych w ust. 2 zdanie pierwsze poniżej, korzystają z ulg podatkowych przewidzianych poniżej w ust. 4.

[…]

Ustęp 4. (1) Podatnikom określonym powyżej w ust. 1 i 3 przysługuje, na wniosek, kwota wolna od podatku z tytułu inwestycji w ruchomości, która, z zastrzeżeniem przepisu art. 153, podlega uwzględnieniu przy wymiarze podatku.

(2)      Kwota wolna od podatku do wysokości 60 000 franków rocznie zostaje przyznana z tytułu wszelkich dokonanych w danym roku transakcji nabycia papierów wartościowych i certyfikatów, które pozostają w posiadaniu podatnika na koniec roku podatkowego. Może ona zostać podwojona w przypadku wspólnego opodatkowania w rozumieniu art. 3.

Ustęp 5. Dla skorzystania z ulg podatkowych przewidzianych w ust. 4 muszą zostać spełnione następujące przesłanki:

a)      nabycia papierów wartościowych w rozumieniu ust. 2 zdanie drugie powyżej należy dokonać albo w chwili założenia spółki, albo przy podwyższeniu kapitału w drodze nowych udziałów w spółkach kapitałowych posiadających status rezydenta, podlegających w pełni obowiązkowi podatkowemu, określonych w ust. 2 zdanie pierwsze powyżej;

[…]”.

4        Konwencja o unikaniu podwójnego opodatkowania zawarta pomiędzy Królestwem Belgii i Wielkim Księstwem Luksemburga, podpisana w Luksemburgu w dniu 17 września 1970 r. (Mémorial A 1971, str. 1763, zwana dalej „Konwencją o unikaniu podwójnego opodatkowania”), przewiduje, że:

„Artykuł 10 Dywidendy:

§ 1 Dywidendy wypłacone przez spółkę z siedzibą w jednym z Układających się Państw na rzecz rezydenta drugiego Układającego się Państwa podlegają opodatkowaniu w tym drugim państwie.

§ 2 Jednakże dywidendy te mogą podlegać opodatkowaniu w Układającym się Państwie, w którym spółka wypłacająca dywidendę ma siedzibę, i zgodnie z ustawodawstwem tego państwa, przy czym naliczony w ten sposób podatek nie może przekraczać:

[…]

b)      we wszystkich innych przypadkach 15 % kwoty brutto dywidend”.

 Postępowanie przed sądem krajowym i pytanie prejudycjalne

5        Małżonkowie Weidert‑Paulus wnieśli, w swoim wspólnym zeznaniu podatkowym za rok 2000, o odliczenie w ramach zwolnienia podatkowego na podstawie art. 129c LIR kwoty 120 000 LUF w związku z dokonaną przez nich subskrypcją na 200 nowych akcji spółki prawa belgijskiego Interbrew SA; kwota subskrypcji wyniosła 267 743 LUF.

6        Właściwy urząd podatkowy nie uwzględnił tego wniosku uzasadniając, że inwestowanie w kapitał spółki, która nie ma siedziby w Luksemburgu, nie stanowi podstawy przedmiotowego zwolnienia.

7        Małżonkowie Weidert‑Paulus odwołali się od decyzji odrzucającej ich wniosek i, wobec braku pozytywnej odpowiedzi, wnieśli skargę do Tribunal administratif (sąd administracyjny) (Luksemburg).

8        Orzeczeniem z dnia 16 grudnia 2002 r. Tribunal administratif uwzględnił ich skargę, stwierdzając, że art. 129c LIR w zakresie, w jakim faworyzuje przedsiębiorstwa z siedzibą w Luksemburgu względem mających siedzibę w innych Państwach Członkowskich, jest sprzeczny z postanowieniami Traktatu WE odnoszącymi się do swobodnego przepływu kapitału, zgodnie z ich wykładnią dokonaną przez Trybunał w wyroku z dnia 6 czerwca 2000 r. w sprawie C‑35/98 Verkooijen, Rec. str. I‑4071, pkt 34‑36.

9        Administracja podatkowa wniosła do Cour administrative (sąd administracyjny odwoławczy) odwołanie od tego wyroku, podnosząc, że sędziowie pierwszej instancji błędnie zinterpretowali znaczenie ww. wyroku w sprawie Verkooijen. Zdaniem tej administracji, postępowanie główne przypominało raczej postępowanie zakończone wyrokiem z dnia 28 stycznia 1992 r. w sprawie C‑204/90 Bachmann, Rec. str. I‑249, w którym Trybunał przyznał, że spójność systemu podatkowego uzasadnia odmienne traktowanie ze względów podatkowych przedsiębiorstw mających siedzibę w innych Państwach Członkowskich.

10      W tych okolicznościach Cour administrative, uznając, że spór wymaga dokonania wykładni określonych postanowień Traktatu, zawiesił postępowanie i zwrócił się do Trybunału z następującym pytaniem prejudycjalnym:

„Czy art. 129c ustawy z dnia 4 grudnia 1967 r. o podatku dochodowym, w brzmieniu obowiązującym w roku podatkowym 2000, który pod określonymi warunkami i z określonymi ograniczeniami przyznaje zwolnienie podatkowe podatnikom będącym osobami fizycznymi, którzy nabyli akcje lub udziały w spółkach odpowiadające wkładom pieniężnym w podlegających w pełni obowiązkowi podatkowemu krajowych spółkach kapitałowych, jest zgodny z zasadą swobodnego przepływu kapitału w ramach Wspólnoty Europejskiej wyrażonej w art. 56 [ust. 1] Traktatu WE, z uwzględnieniem ograniczeń tej zasady przewidzianych w szczególności w art. 58 ust. 1 lit. a) Traktatu WE?”.

 W przedmiocie pytania prejudycjalnego

11      W drodze tego pytania sąd krajowy dąży w istocie do ustalenia, czy art. 56 ust. 1 WE i art. 58 ust. 1 lit. a) WE stoją na przeszkodzie stosowaniu przepisu prawa Państwa Członkowskiego, który wyklucza przyznanie osobom fizycznym zwolnienia podatkowego z tytułu nabycia akcji lub udziałów w spółkach odpowiadających wkładom pieniężnym w spółkach kapitałowych z siedzibą w innych Państwach Członkowskich.

12      Przede wszystkim należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, chociaż opodatkowanie bezpośrednie należy do właściwości Państw Członkowskich, to muszą one stosować je w poszanowaniu prawa wspólnotowego (zob. wyrok z dnia 11 sierpnia 1995 r. w sprawie C‑80/94 Wielockx, Rec. str. I‑2493, pkt 16; ww. wyrok w sprawie Verkooijen, pkt 32 oraz wyrok z dnia 4 marca 2004 r. w sprawie C‑334/02 Komisja przeciwko Francji, dotychczas nieopublikowany w Zbiorze, pkt 21).

13      Przepis prawa taki jak w postępowaniu głównym skutkuje zaś zniechęceniem obywateli danego Państwa Członkowskiego do inwestowania ich kapitału w spółki mające siedzibę w innym Państwie Członkowskim (zob. analogicznie ww. wyrok w sprawie Verkooijen, pkt 34). Jednakże sam tytuł ustawy z dnia 22 grudnia 1993 r. wskazuje, że ma ona na celu „wspieranie inwestycji w interesie rozwoju gospodarczego”, a z prac przygotowawczych do wprowadzenia art. 129c LIR, jak je opisali małżonkowie Weidert‑Paulus i Komisja Wspólnot Europejskich, czego nie podważył rząd luksemburski, wynika, że powyższy przepis ma wyraźnie na celu promowanie inwestycji osób prywatnych w spółki z siedzibą w Luksemburgu.

14      Taki przepis wywołuje również skutki ograniczające względem spółek z siedzibą w innych Państwach Członkowskich, gdyż stwarza na ich niekorzyść utrudnienia w gromadzeniu kapitału w Luksemburgu w ten sposób, że nabycie ich akcji lub udziałów jest mniej atrakcyjne niż w przypadku spółek mających siedzibę w tym Państwie Członkowskim (zob. analogicznie ww. wyroki w sprawach Verkooijen, pkt 35 i Komisja przeciwko Francji, pkt 24).

15      W tych okolicznościach należy stwierdzić, że uzależnienie przyznania przez Państwo Członkowskie zwolnienia podatkowego na rzecz osób fizycznych z tytułu nabycia akcji lub udziałów odpowiadających wkładom pieniężnym w spółkach kapitałowych od warunku, że spółki te mają swoją siedzibę we wspomnianym państwie, stanowi zakazane w art. 56 WE ograniczenie w przepływie kapitału.

16      Z dokumentów załączonych do uwag przedłożonych Trybunałowi przez małżonków Weidert‑Paulus wynika, że LIR została zmieniona przez loi du 21 décembre 2001, portant réforme de certaines dispositions en matière des impôts directs et indirects (ustawa z dnia 21 grudnia 2001 r. w sprawie zmiany niektórych przepisów w dziedzinie podatków bezpośrednich i pośrednich, Mémorial A 2001, str. 3312), stopniowo znoszącą zwolnienie podatkowe w okresie od 2002 do 2005 r. Niezależnie od tej ewolucji ustawodawstwa rząd luksemburski stwierdza, że art. 129c LIR, w brzmieniu stosowanym do stanu faktycznego w postępowaniu głównym, jest uzasadniony. Jego zdaniem, art. 58 ust. 1 lit. a) WE pozwala Państwom Członkowskim na stosowanie odpowiednich przepisów ich prawa podatkowego traktujących odmiennie podatników, którzy nie znajdują się w tej samej sytuacji ze względu na różne miejsce zamieszkania lub inwestowania kapitału, jeśli różnice te są obiektywnie uzasadnione lub mogą być uzasadnione nadrzędnymi względami interesu publicznego, w szczególności ze względu na spójność systemu podatkowego.

17      Artykuł 129c LIR miał właśnie na celu zapewnienie tej spójności. Ulga podatkowa polegająca na ustanowieniu zwolnienia podatkowego z tytułu nabycia akcji lub udziałów w spółkach z siedzibą w Luksemburgu, była kompensowana bowiem przez opodatkowanie dywidendy wypłacanej następnie przez te spółki. Natomiast w przypadku dokonania inwestycji w spółkę mającą swą siedzibę w Belgii, jak to ma miejsce w postępowaniu głównym, zgodnie z Konwencją o unikaniu podwójnego opodatkowania opodatkowanie dywidendy było ograniczone do 15 % ze względu na ustanowiony przez belgijskie władze podatkowe podatek potrącany u źródła przychodu. W tym przypadku Wielkie Księstwo Luksemburga rezygnuje zatem z części podatku, co nie ma miejsca w przypadku spółek mających siedzibę w tym Państwie Członkowskim. Istnieje zatem bezpośredni związek, w stosunku do jednego i tego samego podatnika, pomiędzy uzyskaniem ulgi podatkowej i kompensatą tej ulgi poprzez późniejszy ciężar podatkowy w ramach tego samego opodatkowania, tak jak miało to miejsce w ww. sprawie Bachmann.

18      Zdaniem małżonków Weidert‑Paulus i Komisji, argument ten jest bezzasadny. Artykuł 58 ust. 1 WE należy interpretować w związku z art. 58 ust. 3 WE, który wymaga, aby przedmiotowe środki nie stanowiły arbitralnej dyskryminacji ani ograniczenia w swobodnym przepływie kapitału. W niniejszej sprawie dyskryminacja podatników ze względu na to, czy przedmiotowe spółki mają siedzibę w jednym lub drugim z dwóch przedmiotowych Państw Członkowskich, jest oczywista.

19      Zwolnienie przewidziane w art. 129c LIR jest ponadto związane z samym nabyciem akcji lub udziałów i w żadnym stopniu nie zależy od dokonanej następnie wypłaty dywidendy. W licznych przypadkach bowiem wypłata dywidendy nigdy nie następuje. Ponadto w Luksemburgu, w okresie podatkowym analizowanym w ramach postępowania głównego, przychody z kapitału do kwoty 120 000 LUF były zwolnione z podatku i podlegały opodatkowaniu maksymalnie do wysokości 50 % jedynie, jeśli przekroczyły tę kwotę, co skutkowało opodatkowaniem wyłącznie w przypadku dużych inwestycji. Zwrot z dużej inwestycji w postaci dywidendy kwoty równej przedmiotowemu zwolnieniu jest jednakże bardzo niski; małżonkowie Weidert‑Paulus uzyskali bowiem w 2002 r. dywidendę w wysokości 28 euro, podczas gdy poczyniona przez nich inwestycja wynosiła 267 743 LUF. Rezygnacja Wielkiego Księstwa Luksemburga z opodatkowania w wysokości 15 % od kwoty 28 euro była zatem bez znaczenia w porównaniu z kwotą zwolnienia podatkowego.

20      W tym względzie, chociaż prawdą jest, że potrzeba zapewnienia spójności systemu podatkowego może uzasadniać uregulowanie ograniczające swobodny przepływ kapitału (ww. wyrok w sprawie Bachmann, pkt 28 oraz wyrok z dnia 28 stycznia 1992 r. w sprawie C‑300/90 Komisja przeciwko Belgii, Rec. str. I‑305, pkt 21), taki wyjątek od podstawowej zasady swobodnego przepływu kapitału należy interpretować w sposób zawężający i w granicach proporcjonalności. W sprawach zakończonych ww. dwoma wyrokami zachodził bezpośredni związek, w stosunku do jednego i tego samego podatnika, pomiędzy odliczeniem składek i opodatkowaniem kwot należnych od ubezpieczyciela z tytułu ubezpieczenia emerytalnego i ubezpieczenia na życie, który to związek musiał być zachowany w celu zapewnienia spójności przedmiotowego systemu podatkowego (zob. w szczególności wyroki z dnia 28 października 1999 r. w sprawie C‑55/98 Vestergaard, Rec. str. I‑7641, pkt 24 oraz z dnia 21 listopada 2002 r. w sprawie C‑436/00 X i Y, Rec. str. I‑10829, pkt 52).

21      Argument spójności podatkowej nie może zostać podniesiony wobec braku bezpośredniego związku tego rodzaju (zob. wyroki z dnia 13 kwietnia 2000 r. w sprawie C‑251/98 Baars, Rec. str. I‑2787, pkt 40 oraz z dnia 18 września 2003 r. w sprawie C‑168/01 Bosal, dotychczas nieopublikowany w Zbiorze, pkt 30).

22      W postępowaniu głównym nie występuje bezpośredni związek między przedmiotową ulgą podatkową, mianowicie zwolnieniem podatkowym przyznanym podatnikowi zamieszkującemu w Luksemburgu z tytułu nabycia akcji lub udziałów w spółkach z siedzibą w tym Państwie Członkowskim, a odpowiadającym jej skompensowanym ciężarem podatkowym.

23      W przeciwieństwie do twierdzeń rządu luksemburskiego ulga podatkowa nie została bowiem skompensowana przez opodatkowanie dywidendy wypłaconej następnie przez te spółki. Po pierwsze, nie ma pewności, że spółki, w które została dokonana inwestycja umożliwiająca skorzystanie z przedmiotowej ulgi podatkowej, wypłacą dywidendę, której opodatkowanie mogłoby kompensować uzyskaną korzyść. Po drugie, jak zauważyli małżonkowie Weidert‑Paulus i Komisja, nawet jeśli dywidenda zostanie wypłacona przez przedmiotowe spółki na rzecz beneficjentów ulgi podatkowej, kwota, którą stanowi ta ulga, znacznie przekracza korzyść, która może wynikać z dokonanego następnie ewentualnego opodatkowania dywidendy.

24      Podobnie, niemożności skorzystania z Konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania przez osoby, które inwestują w spółki z siedzibą w Luksemburgu, nie można postrzegać jako niekorzyść. W tym względzie rezygnacja Wielkiego Księstwa Luksemburga z części podatku od dywidendy na podstawie tej konwencji – okoliczność, która została podniesiona przez rząd luksemburski dla uzasadnienia przedmiotowego zwolnienia – nie stwarza żadnej korzyści dla zainteresowanego podatnika. Ten bowiem musi uiścić kwotę tego podatku na rzecz belgijskich władz podatkowych z tytułu podatku potrącanego u źródła. Wspomniana konwencja zapobiega jedynie temu, żeby kwota uzyskanej przez podatnika dywidendy została opodatkowana dwukrotnie, nie dopuszcza jednakże, aby kwota ta została zwolniona od podatku.

25      W każdym razie, nawet jeśli zgodnie z prawem luksemburskim istnieje związek pomiędzy ulgą podatkową i opodatkowaniem dywidendy, należy stwierdzić, że skutkiem Konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania, którą Wielkie Księstwo Luksemburga zawarło z Królestwem Belgii, jest przeniesienie zagadnienia spójności podatkowej na płaszczyznę wzajemności zasad stosowanych w układających się państwach (zob. w szczególności ww. wyroki w sprawie Wielockx, pkt 24 oraz w sprawie X i Y, pkt 53). Konwencja ta stwarza wzajemność podatkową w zakresie, w którym Wielkie Księstwo Luksemburga, rezygnując z 15-procentowej kwoty brutto dywidendy wypłaconej przez spółkę z siedzibą w Belgii na rzecz osób podlegających luksemburskiemu podatkowi dochodowemu, może otrzymać w zamian kwotę równą 15 % dywidendy wypłaconej przez spółkę z siedzibą w tym Państwie Członkowskim na rzecz osób podlegających podatkowi dochodowemu w Belgii.

26      Ponieważ celem Konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania jest właśnie zapewnienie spójności podatkowej, nie może ona zostać wskazana jako źródło braku spójności z punktu widzenia podatnika, któremu miało pomóc wprowadzenie zwolnienia będącego przedmiotem postępowania głównego (zob. analogicznie ww. wyrok w sprawie Wielockx, pkt 25).

27      Interpretacja dokonana przez rząd luksemburski oparta na konieczności zachowania spójności systemu podatkowego jest zatem bezzasadna.

28      W konsekwencji na postawione pytanie należy odpowiedzieć w ten sposób, że przepis prawa Państwa Członkowskiego, który wyklucza przyznanie osobom fizycznym zwolnienia podatkowego z tytułu nabycia akcji lub udziałów odpowiadających wkładom pieniężnym w spółkach kapitałowych z siedzibą w innych Państwach Członkowskich, jest niezgodny z art. 56 ust. 1 WE i art. 58 ust. 1 lit. a) WE.

 W przedmiocie kosztów

29      Koszty poniesione przez rząd luksemburski i Komisję, które przedstawiły Trybunałowi uwagi, nie podlegają zwrotowi. Dla stron postępowania przed sądem krajowym niniejsze postępowanie ma charakter incydentalny, dotyczy bowiem kwestii podniesionej przed tym sądem, do niego zatem należy rozstrzygnięcie o kosztach.

Z powyższych względów

TRYBUNAŁ (pierwsza izba),

stanowiąc w przedmiocie pytania przedłożonego mu przez Cour administrative wyrokiem z dnia 3 czerwca 2003 r., orzeka, co następuje:

Artykuł 56 ust. 1 WE i art. 58 ust. 1 lit. a) WE stoją na przeszkodzie stosowaniu przepisu prawa Państwa Członkowskiego, który wyklucza przyznanie osobom fizycznym zwolnienia podatkowego z tytułu nabycia akcji lub udziałów odpowiadających wkładom pieniężnym w spółkach kapitałowych z siedzibą w innych Państwach Członkowskich.

Jann

Rosas

Silva de Lapuerta

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 15 lipca 2004 r.

Sekretarz

Prezes pierwszej izby

R. Grass

P. Jann

---

* Język postępowania: francuski.