KOMISJA EUROPEJSKA

Bruksela, dnia 5.7.2023

COM(2023) 432 final

2023/0260(NLE)

Wniosek

DECYZJA RADY

w sprawie zawarcia, w imieniu Unii Europejskiej, Zaawansowanej umowy ramowej między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Chile, z drugiej strony

UZASADNIENIE

1.KONTEKST WNIOSKU

•Przyczyny i cele wniosku

Pod względem politycznym zaawansowana umowa ramowa z Republiką Chile („Chile”) stanowi ważny krok w kierunku zwiększenia roli Unii Europejskiej w Ameryce Południowej w oparciu o wspólne, uniwersalne wartości, takie jak demokracja i prawa człowieka. Toruje ona drogę do zacieśnienia współpracy politycznej, regionalnej i globalnej między dwoma partnerami o podobnych zapatrywaniach. Wykonanie zaawansowanej umowy ramowej przyniesie obu stronom praktyczne korzyści, stwarzając podstawę do propagowania szerszych interesów politycznych Unii Europejskiej.

Od czasu podpisania obecnego układu o stowarzyszeniu 20 lat temu świat znacząco się zmienił. Zaawansowana umowa ramowa stanowi odpowiedź na te zmiany i na nowe globalne wyzwania. Aktualizacja układu o stowarzyszeniu ma miejsce w czasie, gdy społeczeństwa i gospodarki Chile i UE stoją w obliczu bezprecedensowych globalnych wyzwań w wyniku rosyjskiej inwazji na Ukrainę. Skutki wojny, w tym globalna inflacja, zakłócenia w łańcuchu dostaw i kryzys energetyczny, ujawniły pilną potrzebę wzmocnienia wzajemnie korzystnych więzi z kluczowymi sojusznikami o podobnych poglądach, aby przyspieszyć transformację energetyczną, wzmocnić strategiczne łańcuchy dostaw i zdywersyfikować źródła dostaw.

W 2006 r. Komisja Europejska przyjęła strategię „Globalny wymiar Europy”, modernizując za jej pomocą program polityki handlowej UE i tworząc warunki do pogłębienia umów handlowych. UE zawarła umowy z innymi państwami w regionie (umowę handlową z Kolumbią, Ekwadorem i Peru, układ o stowarzyszeniu z Ameryką Środkową), a także poza nim – m.in. z Kanadą, Japonią, Nową Zelandią, Singapurem i Wietnamem.

Chile podpisało 26 umów o wolnym handlu z 64 państwami, w tym ze Stanami Zjednoczonymi (2004 r.), Chinami (2006 r.) i Japonią (2007 r.). Chile dołączyło również do Sojuszu Pacyfiku i Partnerstwa Transpacyficznego (obecnie wszechstronne i progresywne porozumienie o partnerstwie transpacyficznym).

Wyżej wymienione umowy międzynarodowe znacznie wykraczają poza cele i zakres istniejącego układu o stowarzyszeniu UE-Chile w większości obszarów. W rezultacie obie strony wyraziły zainteresowanie modernizacją układu o stowarzyszeniu w celu dalszej poprawy stosunków politycznych i gospodarczych, pogłębienia współpracy i wymiany handlowej.

Podczas spotkania, które odbyło się przy okazji szczytu UE-CELAC w Santiago w dniach 26–27 stycznia 2013 r., przywódcy z UE i Chile zgodzili się zbadać możliwości modernizacji układu o stowarzyszeniu 10 lat po jego wejściu w życie. W kwietniu 2015 r., podczas 6. posiedzenia Rady Stowarzyszenia UE–Chile, zatwierdzono ustanowienie wspólnej grupy roboczej („grupa”) ds. modernizacji układu o stowarzyszeniu. Powierzono jej zadanie przeprowadzenia analizy zakresu poprzez ocenę, jak ambitne cele należy przyjąć w nadchodzących rokowaniach zmierzających do modernizacji układu o stowarzyszeniu we wszystkich obszarach. Grupa utworzyła dwie podgrupy – jedną odpowiedzialną za kwestie polityczne i współpracę, a drugą odpowiedzialną za handel. Podgrupy zakończyły pracę przy okazji 14. posiedzenia Komitetu Stowarzyszenia UE–Chile, które odbyło się 31 stycznia 2017 r.

13 listopada 2017 r. Rada przyjęła decyzję upoważniającą Komisję Europejską i wysokiego przedstawiciela Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa do rozpoczęcia rokowań w sprawie zmodernizowanej umowy z Chile, która zastąpi układ o stowarzyszeniu 2 .

Rokowania formalnie rozpoczęto 16 listopada 2017 r. Rokowania były prowadzone w porozumieniu z Grupą Roboczą Rady ds. Ameryki Łacińskiej i Karaibów. Części umowy dotyczące zagadnień związanych z handlem były konsultowane z Komitetem ds. Polityki Handlowej. Parlament Europejski był informowany o wyniku rokowań.

UE i Chile zakończyły polityczne rokowania 9 grudnia 2022 r. w Brukseli. Modernizacja istniejącego układu o stowarzyszeniu UE-Chile dotyczy dwóch instrumentów prawnych:

1.zaawansowanej umowy ramowej załączonej do niniejszego wniosku, która obejmuje a) filar polityki i współpracy oraz b) filar handlu i inwestycji (w tym postanowienia dotyczące ochrony inwestycji); oraz

2.umowy przejściowej w sprawie handlu zawartej pomiędzy Unią Europejską a Republiką Chile („umowa przejściowa w sprawie handlu”) obejmującej liberalizację handlu i inwestycji. Umowa przejściowa w sprawie handlu wygaśnie wraz z wejściem w życie zaawansowanej umowy ramowej.

Zaawansowana umowa ramowa zawiera standardowe klauzule UE dotyczące praw człowieka, Międzynarodowego Trybunału Karnego, broni masowego rażenia (BMR), broni strzeleckiej i lekkiej oraz zwalczania terroryzmu. Obejmuje ona również takie dziedziny jak zdrowie, środowisko naturalne, zmiana klimatu, zarządzanie oceanami, energia, podatki, edukacja i kultura, praca, zatrudnienie i sprawy społeczne, nauka i technologia oraz transport. Ponadto zaawansowana umowa ramowa obejmuje kwestie współpracy prawnej, praworządności, prania pieniędzy i finansowania terroryzmu, przestępczości zorganizowanej i korupcji. W tej części zaawansowanej umowy ramowej, która dotyczy handlu, poszerzono zakres obecnych dwustronnych ram handlowych i dostosowano je do nowych globalnych wyzwań politycznych i gospodarczych, do nowej rzeczywistości partnerstwa UE-Chile oraz do poziomu ambicji przyjętego w niedawno zawartych umowach handlowych i rokowaniach prowadzonych przez UE i Chile.

Umowa ustanawia ramy instytucjonalne składające się ze Wspólnej Rady, Wspólnego Komitetu i podkomitetów oraz innych organów wspierających Wspólną Radę. Umowa ustanawia mechanizm w celu rozwiązania problemu niewypełnienia przez jedną ze stron jej zobowiązań wynikających z zaawansowanej umowy ramowej.

•Spójność z przepisami obowiązującymi w tej dziedzinie polityki

Zaawansowana umowa ramowa jest w pełni zgodna z ogólną wizją partnerstwa UE z Ameryką Łacińską i Karaibami, przedstawioną we wspólnym komunikacie do Parlamentu Europejskiego i Rady Unii Europejskiej, Ameryki Łacińskiej i Karaibów: Partnerska współpraca na rzecz wspólnej przyszłości, przyjętym 17 kwietnia 2019 r. Jest ona również zgodna z programem prac Komisji Europejskiej na rok 2023 (Silniejsza pozycja Europy na świecie).

Ponadto część zaawansowanej umowy ramowej dotycząca handlu i inwestycji jest w pełni zgodna ze strategią „Handel z korzyścią dla wszystkich” z października 2015 r. ponieważ ściśle wiąże politykę handlową i inwestycyjną z europejskimi i uniwersalnymi normami i wartościami, oprócz podstawowych interesów gospodarczych, kładąc większy nacisk na zrównoważony rozwój, prawa człowieka, problem uchylania się od opodatkowania, ochronę konsumentów oraz odpowiedzialny i uczciwy handel.

Zaawansowana umowa ramowa zapewnia zmodernizowane, kompleksowe ramy prawne dla stosunków UE-Chile i zastępuje obecny układ o stowarzyszeniu, w tym wszelkie późniejsze decyzje jego organów instytucjonalnych. Na przestrzeni lat UE i Chile zawarły kilka dwustronnych umów sektorowych, w tym Umowę w sprawie handlu winem oraz Umowę w sprawie handlu napojami spirytusowymi i napojami aromatyzowanymi (zwane dalej „umowami w sprawie win i napojów spirytusowych”) w sprawie wzajemnego uznawania i ochrony oznaczeń win i napojów spirytusowych, podpisane w Brukseli. Umowy w sprawie win i napojów spirytusowych, uprzednio załączone do układu o stowarzyszeniu 3 , zostają włączone do zaawansowanej umowy ramowej.

 •Spójność z innymi politykami Unii

Ponadto do zaawansowanej umowy ramowej i umowy przejściowej w sprawie handlu dołączone są wspólne oświadczenia w sprawie postanowień dotyczących handlu i zrównoważonego rozwoju, które przewidują, że po wejściu w życie umowy przejściowej w sprawie handlu Strony rozpoczną formalny proces przeglądu jej aspektów związanych z handlem i zrównoważonym rozwojem w celu rozważenia włączenia, w stosownych przypadkach, dodatkowych postanowień, które zostaną uznane za istotne przez którąkolwiek ze Stron w tym czasie, np. z uwagi na zachodzące zmiany w polityce wewnętrznej lub najnowszej praktyce w zakresie umów międzynarodowych. Takie dodatkowe postanowienia mogą odnosić się w szczególności do dalszego wzmocnienia mechanizmu egzekwowania przewidzianego w rozdziale dotyczącym handlu i zrównoważonego rozwoju, w tym możliwości zastosowania etapu sprawdzania zgodności z postanowieniami, a w ostateczności zastosowania odpowiednich środków zaradczych. Bez uszczerbku dla wyników przeglądu Strony rozważą również możliwość włączenia w przyszłości porozumienia klimatycznego z Paryża jako istotnego elementu umów.

2.PODSTAWA PRAWNA, POMOCNICZOŚĆ I PROPORCJONALNOŚĆ

•Podstawa prawna

Materialna podstawa prawna

Materialna podstawa prawna decyzji przyjętej na podstawie art. 218 ust. 6 TFUE zależy przede wszystkim od celu i treści Umowy. Zgodnie z orzecznictwem, w przypadku gdy analiza unijnego środka wykaże, że wyznaczono mu dwa cele lub ma on dwa elementy składowe, i jeden z tych celów lub elementów składowych można zidentyfikować jako główny lub dominujący, podczas gdy drugi jest jedynie pomocniczy, wówczas ten akt prawny należy wydać na jednej podstawie prawnej, tj. na tej podstawie, która jest właściwa z racji głównego lub dominującego celu lub elementu składowego.

W wyjątkowych przypadkach natomiast, jeżeli zostanie ustalone, że dany środek zmierza jednocześnie do osiągnięcia kilku celów lub ma kilka elementów składowych związanych w sposób nierozłączny, z których to celów lub elementów żaden nie ma charakteru pomocniczego w stosunku do pozostałych, w taki sposób, że znajdują zastosowanie różne postanowienia traktatów, środek taki należy wyjątkowo wydać na różnych, odpowiednich podstawach prawnych (w tym kontekście zob. wyroki: z dnia 10 stycznia 2006 r., Komisja/Parlament i Rada, C-178/03, EU:C:2006:4, pkt 42 i 43; z dnia 11 czerwca 2014 r., Komisja/Rada, C-377/12, EU:C:2014:1903, pkt 34; z dnia 14 czerwca 2016 r., Parlament/Rada, C-263/14, EU:C:2016:435, pkt 44; z dnia 4 września 2018 r., Komisja/Rada (Kazachstan), C-244/17, ECLI:EU:C:2018:662, pkt 40).

W art. 218 ust. 6 lit. a) pkt (iii) TFUE przewidziano, że w przypadku gdy umowa tworzy specyficzne ramy instytucjonalne przez organizację procedur współpracy, Rada przyjmuje decyzję w sprawie zawarcia umowy po uzyskaniu zgody Parlamentu Europejskiego.

W art. 218 ust. 8 TFUE przewidziano, że Rada stanowi większością kwalifikowaną, z wyjątkiem okoliczności wymienionych w art. 218 ust. 8 akapit drugi TFUE, w których Rada stanowi jednomyślnie. Biorąc pod uwagę fakt, że główne elementy składowe przedmiotowej Umowy to polityka handlowa, transport i współpraca gospodarcza, finansowa i techniczna z państwami trzecimi, zasadą głosowania w tym konkretnym przypadku jest zatem większość kwalifikowana.

•Pomocniczość (w przypadku kompetencji niewyłącznych)

13 listopada 2017 r. Rada przyjęła decyzję upoważniającą Komisję Europejską i wysokiego przedstawiciela Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa do rozpoczęcia rokowań w sprawie zmodernizowanej umowy z Chile, która zastąpi układ o stowarzyszeniu.

Te części zaawansowanej umowy ramowej, które wchodzą w zakres kompetencji UE dzielonych z państwami członkowskimi, obejmują obszary polityki i elementy, które wpisują się w działania zewnętrzne prowadzone na szczeblu Unii. W obszarach polityki, w których działania regulacyjne podjęto na poziomie Unii, zewnętrzne wykonywanie przez Unię objętych nimi kompetencji jest nieuniknione (art. 3 ust. 2 TFUE). Ponadto, aby osiągnąć znaczącą współpracę i uzyskać silniejszą pozycję negocjacyjną wobec Chile, uznano, że działania na szczeblu Unii są bardziej pożądane niż działania na poziomie poszczególnych państw członkowskich. Dlatego też działania na szczeblu Unii uznano za skuteczniejsze niż działania na szczeblu krajowym.

•Proporcjonalność

Niniejsza inicjatywa służy bezpośrednio realizacji celu Unii w zakresie działań zewnętrznych i przyczynia się do realizacji priorytetu politycznego „Silniejsza pozycja UE na arenie międzynarodowej”. Jest ona zgodna z kierunkami globalnej strategii na rzecz polityki zagranicznej i bezpieczeństwa Unii Europejskiej, które zakładają, że aby zrealizować priorytety działań zewnętrznych UE, należy współdziałać z innymi państwami i w sposób odpowiedzialny zreorganizować partnerstwa zewnętrzne. Niniejsza inicjatywa przyczynia się do realizacji celów UE w zakresie handlu oraz współpracy gospodarczej i technicznej z państwami trzecimi.

Rokowania dotyczące zaawansowanej umowy ramowej z Chile prowadzono zgodnie z wytycznymi negocjacyjnymi określonymi przez Radę. Wynik rokowań nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia celów polityki określonych w wytycznych negocjacyjnych.

•Wybór instrumentu

3.WYNIKI OCEN EX POST, KONSULTACJI Z ZAINTERESOWANYMI STRONAMI I OCEN SKUTKÓW

•Oceny ex post/oceny adekwatności obowiązującego prawodawstwa

Oceny te wykazały, że chociaż zakres ówczesnego filaru handlowego był kompleksowy, możliwa była dalsza poprawa zasad i zapewnienie większego dostępu do rynku. Stwierdzono w nich również, że konieczna jest aktualizacja układu o stowarzyszeniu w celu uwzględnienia ewolucji globalnego krajobrazu handlowego.

Komisja zleciła ponadto „Ocenę wpływu na zrównoważony rozwój wspierającą negocjacje w sprawie modernizacji części handlowej układu o stowarzyszeniu z Chile”, która została ukończona w maju 2019 r.

•Konsultacje z zainteresowanymi stronami

W kontekście oceny skutków DG ds. Handlu przeprowadziła konsultacje na temat modernizacji z zainteresowanymi stronami, w tym przedsiębiorstwami, podmiotami społeczeństwa obywatelskiego, organizacjami pozarządowymi, związkami zawodowymi, a także stowarzyszeniami handlowymi, izbami handlowymi i innymi podmiotami prywatnymi. Konsultacje z zainteresowanymi stronami obejmowały różne działania konsultacyjne, w tym otwarte publiczne konsultacje internetowe.

Wspomniane badania zewnętrzne oraz konsultacje przeprowadzone w kontekście ich przygotowania dostarczyły Komisji informacji, które okazały się bardzo cenne podczas negocjowania zaawansowanej umowy ramowej.

W trakcie rokowań organizowano również spotkania mające na celu zapoznanie organizacji społeczeństwa obywatelskiego ze stanem negocjacji oraz wymianę poglądów na temat modernizacji.

Rokowania prowadzono w porozumieniu z Grupą Roboczą Rady ds. Ameryki Łacińskiej i Karaibów w sprawie aspektów Umowy dotyczących polityki i współpracy oraz w sprawie jej aspektów handlowych – w porozumieniu z Komitetem ds. Polityki Handlowej, jako specjalnym komitetem wyznaczonym przez Radę zgodnie z art. 218 ust. 4 TFUE. Parlament Europejski i Europejski Komitet Ekonomiczno-Społeczny były również regularnie informowane za pośrednictwem Komisji Handlu Międzynarodowego (INTA), w szczególności jej grupy monitorującej ds. Chile, oraz Komisji Spraw Zagranicznych. Teksty stopniowo przygotowywane podczas rokowań na bieżąco przedstawiano obu instytucjom.

•Gromadzenie i wykorzystanie wiedzy eksperckiej

 •Ocena skutków

Ponadto ocena wpływu na zrównoważony rozwój (SIA) przeprowadzona podczas negocjacji zapewnia kompleksową ocenę potencjalnych skutków gospodarczych, społecznych i środowiskowych zwiększonej liberalizacji handlu w ramach zaawansowanej umowy ramowej w UE i Chile. W ocenie wpływu na zrównoważony rozwój przeanalizowano również potencjalny wpływ modernizacji na prawa człowieka oraz na sektory produkcji, rolnictwa i usług.

•Sprawność regulacyjna i uproszczenie

•Prawa podstawowe

4.WPŁYW NA BUDŻET

5.ELEMENTY FAKULTATYWNE

•Plany wdrożenia i monitorowanie, ocena i sprawozdania

•Dokumenty wyjaśniające (w przypadku dyrektyw)

•Szczegółowe objaśnienia poszczególnych przepisów wniosku

Zaawansowana umowa ramowa obejmuje również mechanizm konsultacji ze społeczeństwem obywatelskim rozszerzony na całą Umowę, tak aby umożliwić społeczeństwu obywatelskiemu po obu stronach wypowiedzenie się na temat wszystkich postanowień Umowy.

·dialog polityczny, polityka zagraniczna, pokój międzynarodowy i bezpieczeństwo międzynarodowe, sprawowanie rządów i prawa człowieka;

·sprawiedliwość, wolność i bezpieczeństwo;

·zrównoważony rozwój;

·partnerstwo gospodarcze, społeczne i kulturalne;

·inne obszary (obszary polityki makroekonomicznej, sprawy podatkowe, polityka konsumencka, zdrowie publiczne, sport i aktywność fizyczna);

·modernizacja państwa i usług publicznych, decentralizacja, polityka regionalna i współpraca międzyinstytucjonalna.

Nacisk położono na szeroki zakres kluczowych kwestii, w tym ochronę środowiska, zmianę klimatu, zrównoważoną energię, zarządzanie oceanami, praworządność, prawa człowieka i prawa kobiet, odpowiedzialne prowadzenie działalności gospodarczej, prawa pracownicze i ograniczanie ryzyka związanego z klęskami żywiołowymi. Postanowienia części II umożliwią bardziej skoordynowane i wspólne działania w nowych obszarach, takich jak zdrowie publiczne, modernizacja państwa, zarządzanie przepływami migracyjnymi, nierozprzestrzenianie broni masowego rażenia, pranie pieniędzy lub finansowanie terroryzmu i cyberprzestępczości.

Przełoży się to na silniejsze partnerstwo na poziomie globalnym, np. w odniesieniu do agendy 2030, działań przeciwko zmianie klimatu, zarządzania oceanami oraz w kwestiach globalnych rządów demokratycznych i praw człowieka, międzynarodowej migracji oraz międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa.

Celem postanowień tego protokołu jest zapobieganie korupcji w handlu i inwestycjach za pomocą różnych środków, w szczególności poprzez propagowanie uczciwości w sektorze prywatnym i publicznym, wzmocnienie kontroli wewnętrznych, audytów zewnętrznych i sprawozdawczości finansowej, a także wzmożenie walki z korupcją prowadzonej już w ramach konwencji międzynarodowych, w szczególności Konwencji Narodów Zjednoczonych przeciwko korupcji (UNCAC).

W tym względzie strony potwierdzają swoje zobowiązanie do uznania korupcji za przestępstwo w przypadku urzędników państwowych oraz do rozważenia uznania korupcji za przestępstwo w przypadku przedsiębiorstw. Obie strony zgodziły się na ustanowienie pewnych reguł w celu zwalczania prania pieniędzy.

Protokół promuje również aktywny udział społeczeństwa obywatelskiego w zapobieganiu i zwalczaniu korupcji. Przewiduje on również mechanizm konsultacji w przypadku braku zgody co do interpretacji lub wdrożenia przepisów antykorupcyjnych.

Zgodnie z celami określonymi w wytycznych negocjacyjnych, część III zaawansowanej umowy ramowej będzie oferować:

·lepszy dostęp do rynku dla wywozu produktów rolnych i rybołówstwa oraz udoskonalone przepisy;

·uproszczone reguły pochodzenia;

·zmodernizowane i uproszczone procedury graniczne;

·zapewnienie sprawiedliwych warunków dla prowadzenia handlu i działalności gospodarczej;

·zapewnienie zrównoważonego rozwoju;

·skoncentrowanie się na potrzebach mniejszych przedsiębiorstw;

·możliwości dla usługodawców i zasady handlu cyfrowego;

·wspieranie inwestycji;

·dostęp do chilijskich zamówień publicznych;

·zapewnienie lepszej ochrony innowacji i produktów pracy twórczej;

·zapewnienie bezpiecznego i zrównoważonego handlu produktami rolno-spożywczymi;

·zapewnienie, aby przepisy techniczne, normy i procedury oceny zgodności były niedyskryminujące i nie tworzyły niepotrzebnych przeszkód w handlu;

·przejrzystość i dobre praktyki regulacyjne;

·nowoczesne procedury rozstrzygania sporów.

Umowa przewiduje możliwość tymczasowego jej stosowania w całości lub w części. Umowa zostaje zawarta na czas nieokreślony i zastępuje układ o stowarzyszeniu oraz umowę przejściową w sprawie handlu.

2023/0260 (NLE)

Wniosek

DECYZJA RADY

w sprawie zawarcia, w imieniu Unii Europejskiej, Zaawansowanej umowy ramowej między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Chile, z drugiej strony

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 91 ust. 1, art. 100 ust. 2, art. 207 i 212 w związku z art. 218 ust. 6 lit. a),

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

uwzględniając zgodę Parlamentu Europejskiego 7 ,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)Zgodnie z decyzją Rady nr [XX] 8 w dniu [XX XXX 2023 r.] podpisano Zaawansowaną umowę ramową między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Chile, z drugiej strony („Umowa”), z zastrzeżeniem jej zawarcia w późniejszym terminie. W tym samym dniu Unia Europejska i Chile zatwierdziły także Wspólne oświadczenie w sprawie postanowień dotyczących handlu i zrównoważonego rozwoju zawartych w Zaawansowanej umowie ramowej między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Chile, z drugiej strony („wspólne oświadczenie”).

(2)Umowę oraz wspólne oświadczenie należy zatwierdzić w imieniu Unii,

(3)Zgodnie z art. 218 ust. 7 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej należy upoważnić Komisję do zatwierdzenia w imieniu Unii stanowiska, jakie należy zająć w odniesieniu do pewnych zmian w Umowie, które mają zostać przyjęte w drodze procedury uproszczonej na podstawie art. 28.20 i art. 41.7 ust. 14 Umowy oraz przez organ utworzony na mocy Umowy na podstawie art. 32.34 i art. 8.5 ust. 1 lit. a) pkt (x) Umowy.

(4)Zgodnie z art. 41.10 Umowa nie przyznaje w Unii praw osobom ani nie nakłada na osoby obowiązków innych niż prawa i obowiązki powstałe między Stronami na mocy prawa międzynarodowego publicznego,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

1. Niniejszym zatwierdza się Umowę w imieniu Unii.

2. Niniejszym zatwierdza się wspólne oświadczenie w imieniu Unii.

3. Teksty Umowy i wspólnego oświadczenia są dołączone do niniejszej decyzji.

Artykuł 2

Do celów art. 28.20 Umowy zmiany lub poprawki do załącznika 28-A i 28-B do Umowy zatwierdza Komisja w imieniu Unii.

Artykuł 3

Do celów art. 32.34 i art. 8.5 ust. 1 lit. a) pkt (x) Umowy zmiana załącznika 32-C do Umowy jest zatwierdzana przez Komisję w imieniu Unii.

Artykuł 4

Do celów art. 41.7 ust. 14 Umowy zmiana dodatków do Umowy w sprawie handlu winem, zawartej w załączniku V do Układu o stowarzyszeniu podpisanego przez Wspólnoty Europejskie i ich państwa członkowskie, z jednej strony, i Republikę Chile, z drugiej strony, w dniu 18 listopada 2002 r. („Układ o stowarzyszeniu”) i włączonej do Umowy, jest zatwierdzana przez Komisję w imieniu Unii.

Do celów art. 41.7 ust. 14 Umowy zmiana dodatków do Umowy w sprawie handlu napojami spirytusowymi i napojami aromatyzowanymi, zawartej w załączniku VI do Układu o stowarzyszeniu i włączonej do Umowy, jest zatwierdzana przez Komisję w imieniu Unii.

Artykuł 5

Komisja zostaje niniejszym upoważniona do wyznaczenia osoby lub osób umocowanych do dokonania powiadomienia, o którym mowa w rozdziale 41 art. 41.5 ust. 1 Umowy, w imieniu Unii w celu poinformowania o wyrażeniu przez Unię zgody na związanie się Umową.

Artykuł 6

Niniejsza decyzja wchodzi w życie w [...] dniu jej przyjęcia.

Sporządzono w Brukseli dnia […] r.

(1)    Dz.U. L 26 z 31.1.2003.

(2)    JOIN/2017/019 final.

(3)    Umowy zmieniono w latach 2005, 2006, 2009 i ostatnio w 2022 r. (Dz.U. C 287 z 28.7.2022, s. 19).

(4)    Chile nie jest odbiorcą oficjalnej pomocy rozwojowej zgodnie z kryteriami określonymi przez Komitet Pomocy Rozwojowej OECD na lata 2022 i 2023.

(5)     https://policy.trade.ec.europa.eu/analysis-and-assessment/sustainability-impact-assessments_en#chile

(6)     https://eur-lex.europa.eu/legal-content/PL/TXT/?uri=CELEX:52017SC0173

(7)    Dz.U. C z , s. .

(8)    [Wstawić odesłanie.]

KOMISJA EUROPEJSKA

Bruksela, dnia 5.7.2023

COM(2023) 432 final

ZAŁĄCZNIK

do

wniosku dotyczącego DECYZJI RADY 

w sprawie zawarcia, w imieniu Unii Europejskiej, Zaawansowanej umowy ramowej między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Chile, z drugiej strony

ZAAWANSOWANA UMOWA RAMOWA
MIĘDZY UNIĄ EUROPEJSKĄ
I JEJ PAŃSTWAMI CZŁONKOWSKIMI, 
Z JEDNEJ STRONY, 
A REPUBLIKĄ CHILE, 
Z DRUGIEJ STRONY

PREAMBUŁA

KRÓLESTWO BELGII,

REPUBLIKA BUŁGARII,

REPUBLIKA CZESKA,

KRÓLESTWO DANII,

REPUBLIKA FEDERALNA NIEMIEC,

REPUBLIKA ESTOŃSKA,

IRLANDIA,

REPUBLIKA GRECKA,

KRÓLESTWO HISZPANII,

REPUBLIKA FRANCUSKA,

REPUBLIKA CHORWACJI,

REPUBLIKA WŁOSKA,

REPUBLIKA CYPRYJSKA,

REPUBLIKA ŁOTEWSKA,

REPUBLIKA LITEWSKA,

WIELKIE KSIĘSTWO LUKSEMBURGA,

WĘGRY,

REPUBLIKA MALTY,

KRÓLESTWO NIDERLANDÓW,

REPUBLIKA AUSTRII,

RZECZPOSPOLITA POLSKA,

REPUBLIKA PORTUGALSKA,

RUMUNIA,

REPUBLIKA SŁOWENII,

REPUBLIKA SŁOWACKA,

REPUBLIKA FINLANDII,

KRÓLESTWO SZWECJI,

Umawiające się Strony Traktatu o Unii Europejskiej i Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zwane dalej „państwami członkowskimi”,

oraz

UNIA EUROPEJSKA,

   z jednej strony,

oraz

REPUBLIKA CHILE, zwana dalej „Chile”,

   z drugiej strony,

zwane dalej łącznie „Stronami”,

UWZGLĘDNIAJĄC silne więzi kulturowe, polityczne, gospodarcze i współpracę, które je jednoczą,

POTWIERDZAJĄC swoje zobowiązanie do przestrzegania zasad demokracji, praw człowieka i podstawowych wolności, praworządności i dobrych rządów, oraz do osiągnięcia zrównoważonego rozwoju i przeciwdziałania zmianie klimatu, które stanowią podstawę ich partnerstwa i współpracy,

PODZIELAJĄC pogląd, że rozprzestrzenianie broni masowego rażenia i środków jej przenoszenia, zarówno do państw, jak i do podmiotów niepaństwowych, stanowi jedno z największych zagrożeń dla pokoju i bezpieczeństwa międzynarodowego,

MAJĄC W PAMIĘCI znaczący wkład we wzmocnienie tych więzi wniesiony przez Układ ustanawiający stowarzyszenie między Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Chile, z drugiej strony, podpisany w Brukseli w dniu 18 listopada 2002 r.,

PODKREŚLAJĄC wszechstronny charakter swoich stosunków i znaczenie zapewnienia spójnych ram na rzecz dalszego ich wspierania,

UWZGLĘDNIAJĄC wspólne zobowiązanie do zmodernizowania istniejącego układu o stowarzyszeniu w celu odzwierciedlenia nowych realiów politycznych i gospodarczych oraz rozwoju ich partnerstwa,

UZNAJĄC znaczenie silnego i skutecznego systemu wielostronnego opartego na prawie międzynarodowym dla utrzymania pokoju, zapobiegania konfliktom i umocnienia bezpieczeństwa międzynarodowego oraz dla pokonywania wspólnych wyzwań,

POTWIERDZAJĄC swoje zobowiązanie do zacieśnienia współpracy w kwestiach dwustronnych, regionalnych i globalnych będących przedmiotem wspólnego zainteresowania oraz do wykorzystania wszystkich dostępnych narzędzi na rzecz promowania działań mających na celu rozwój aktywnej i wzajemnej współpracy międzynarodowej,

PRZYJMUJĄC z zadowoleniem przyjęcie i wzywając do wdrożenia ram z Sendai dotyczących ograniczania ryzyka klęsk żywiołowych w latach 2015–2030, przyjętych na trzeciej Światowej Konferencji ONZ w Sendai w dniu 18 marca 2015 r., programu działań z Addis Abeby przyjętego na trzeciej Międzynarodowej Konferencji w sprawie Finansowania Rozwoju, przyjętego w Addis Abebie w dniach 13–16 lipca 2015 r., rezolucji 70/1 przyjętej przez Zgromadzenie Ogólne ONZ w dniu 25 września 2015 r., zawierającej dokument końcowy „Przekształcamy nasz świat: Agenda na rzecz zrównoważonego rozwoju 2030 i 17 celów zrównoważonego rozwoju” („Agenda 2030”), porozumienia paryskiego w ramach Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu zawartego w Paryżu w dniu 12 grudnia 2015 r. („porozumienie paryskie”), Nowej agendy miejskiej, przyjętej na Konferencji ONZ dotyczącej mieszkalnictwa i zrównoważonego rozwoju obszarów miejskich (Habitat III) w Quito w dniu 20 października 2016 r. („Nowa agenda miejska”) oraz zobowiązań podjętych podczas Światowego Szczytu Humanitarnego w Stambule w dniach 23–24 maja 2016 r.

POTWIERDZAJĄC swoje zobowiązanie do promowania zrównoważonego rozwoju w wymiarze gospodarczym, społecznym i środowiskowym, zobowiązania do rozwoju handlu międzynarodowego w taki sposób, aby przyczyniał się on do zrównoważonego rozwoju w tych trzech wymiarach, które uznaje się za silnie ze sobą powiązane i wzajemnie się umacniające, oraz swoje zobowiązanie do propagowania osiągnięcia celów Agendy 2030,

POTWIERDZAJĄC swoje zobowiązania do rozszerzenia i zróżnicowania stosunków handlowych zgodnie z Porozumieniem z Marrakeszu ustanawiającym Światową Organizację Handlu zawartym w Marrakeszu w dniu 15 kwietnia 1994 r. oraz szczegółowymi celami i postanowieniami określonymi w części III niniejszej Umowy,

PRAGNĄC wzmocnić wzajemne stosunki gospodarcze, w szczególności stosunki handlowe i inwestycyjne, dzięki wzmocnieniu i poprawie dostępu do rynku oraz przyczynianiu się do wzrostu gospodarczego, mając jednocześnie na uwadze potrzebę podnoszenia świadomości na temat gospodarczych i społecznych skutków szkód w środowisku naturalnym, niezrównoważonych modeli produkcji i konsumpcji oraz związanego z nimi wpływu na dobrostan człowieka,

PRZEKONANE, że niniejsza Umowa stworzy klimat sprzyjający rozwojowi zrównoważonych stosunków gospodarczych między nimi, szczególnie w zakresie handlu i inwestycji, które są sektorami mającymi zasadnicze znaczenie dla rozwoju gospodarczego i społecznego oraz dla innowacji i modernizacji technologicznej,

UZNAJĄC, że postanowienia niniejszej Umowy chronią inwestycje i inwestorów oraz mają pobudzić wzajemnie korzystną działalność gospodarczą, nie naruszając przy tym prawa Stron do wprowadzania regulacji w interesie publicznym na swoim terytorium,

UZNAJĄC ścisły związek między innowacjami a handlem, a także znaczenie innowacji dla wzrostu gospodarczego i rozwoju społecznego oraz potwierdzając swoje zainteresowanie zapewnieniem wyższego poziomu współpracy w zakresie innowacji, badań, nauki, technologii, transportu i innych powiązanych obszarów, a także wspierając udział sektorów publicznych i prywatnych,

POTWIERDZAJĄC swoje zobowiązanie do zacieśnienia współpracy w dziedzinach sprawiedliwości, wolności i bezpieczeństwa,

UZNAJĄC wzajemne korzyści płynące ze ściślejszej współpracy w obszarach edukacji, sprawach dotyczących środowiska, kultury, badań naukowych i innowacji, zatrudnienia i spraw społecznych, zdrowia oraz w innych obszarach będących przedmiotem wspólnego zainteresowania,

WYRAŻAJĄC swoje zaangażowanie w dalsze wzmacnianie swoich stosunków dzięki nowym umowom o współpracy, a także swoje zdecydowanie, by taka współpraca była prowadzona z korzyścią dla państw trzecich, jak przewidziano w protokole ustaleń dotyczącym współpracy międzynarodowej podpisanym przez Strony w 2015 r., oraz stałemu udziałowi Chile w programach regionalnych Unii Europejskiej,

PAMIĘTAJĄC o znaczeniu poszczególnych porozumień podpisanych przez Unię Europejską i Chile, sprzyjających dialogowi politycznemu i współpracy we wszystkich sektorowych obszarach stosunków między Stronami oraz zwiększających handel i inwestycje,

STWIERDZAJĄC, że w przypadku gdy Strony postanowią zawrzeć, w ramach niniejszej Umowy, umowy szczegółowe dotyczące przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, które mogą zostać zawarte przez Unię Europejską na mocy części trzeciej tytuł V Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej („TFUE”), postanowienia takich przyszłych umów szczegółowych nie będą wiążące dla Irlandii, chyba że Unia wraz z Irlandią, odnośnie do jej poprzednich stosunków dwustronnych, zawiadomi Chile, że Irlandia została związana takimi przyszłymi umowami szczegółowymi jako część Unii Europejskiej zgodnie z protokołem nr 21 w sprawie stanowiska Irlandii w odniesieniu do przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, załączonym do Traktatu o Unii Europejskiej („TUE”) i TFUE. Podobnie wszelkie późniejsze środki wewnętrzne Unii Europejskiej, które wprowadza się zgodnie z częścią trzecią tytuł V TFUE w celu wykonania niniejszej Umowy, nie byłyby wiążące dla Irlandii, chyba że Irlandia zgłosi chęć uczestniczenia w takich środkach lub ich wprowadzenia zgodnie z protokołem nr 21. Odnotowując również, że takie przyszłe umowy szczegółowe lub takie późniejsze środki wewnętrzne Unii Europejskiej wchodziłyby w zakres protokołu nr 22 w sprawie stanowiska Danii załączonego do TUE i TFUE,

UZGADNIAJĄ, CO NASTĘPUJE:

CZĘŚĆ I

ZASADY I CELE OGÓLNE

ROZDZIAŁ 1

ZASADY I CELE OGÓLNE

ARTYKUŁ 1.1

Cele niniejszej Umowy

Cele niniejszej Umowy obejmują:

a)    potwierdzenie związku między Stronami opartego na zacieśnionym partnerstwie, wzmocnionym dialogu politycznym oraz pogłębionej współpracy w kwestiach będących przedmiotem wspólnego zainteresowania, między innymi innowacji we wszystkich stosownych obszarach;

b)    wspieranie wzrostu wymiany handlowej i inwestycji między Stronami dzięki rozszerzeniu i zróżnicowaniu ich stosunków handlowych, co powinno przyczynić się do wyższego wzrostu gospodarczego oraz poprawy jakości życia; oraz

c)    zacieśnienie obecnej współpracy między Stronami, w tym współpracy międzynarodowej na rzecz zrównoważonego rozwoju oraz wspieranie wspólnych prac w celu przyczynienia się do wdrożenia Agendy 2030.

ARTYKUŁ 1.2

Ogólne zasady

1.    Strony potwierdzają swoje zdecydowane poparcie dla zasad określonych w Karcie Narodów Zjednoczonych.

2.    Poszanowanie zasad demokracji i praw człowieka oraz podstawowych wolności określonych w Powszechnej deklaracji praw człowieka, przyjętej przez Zgromadzenie Ogólne ONZ w dniu 10 grudnia 1948 r., i innych międzynarodowych aktach prawnych dotyczących praw człowieka, których Strony są stronami, a także poszanowanie zasady praworządności i dobrych rządów, które leżą u podstaw polityki wewnętrznej i międzynarodowej Stron, stanowi zasadniczy element niniejszej Umowy.

3.    Strony podzielają pogląd, że rozprzestrzenianie broni masowego rażenia i środków jej przenoszenia bez względu na to, czy jest to działalność państw, czy podmiotów niepaństwowych, stanowi poważne zagrożenie dla pokoju i bezpieczeństwa w wymiarze międzynarodowym.

4.    Strony potwierdzają zobowiązanie do dalszego wspierania zrównoważonego rozwoju we wszystkich jego aspektach i przyczyniania się tym samym do realizacji celów zrównoważonego rozwoju uzgodnionych na szczeblu międzynarodowym, w tym do współpracy w celu sprostania globalnym wyzwaniom środowiskowym.

5.    Strony potwierdzają swoje zobowiązanie do propagowania równości płci i wzmocnienia pozycji kobiet i dziewcząt.

6.    Strony potwierdzają swoje poparcie dla Deklaracji Organizacji Narodów Zjednoczonych o prawach ludności rdzennej przyjętej w dniu 13 września 2007 r. oraz swoje zobowiązania do poszanowania różnorodności kulturowej oraz ochrony praw ludności rdzennej.

7.    Strony wprowadzają w życie niniejszą Umowę w oparciu o wspólne wartości, w tym zasady dialogu, wzajemnego poszanowania, partnerstwa na zasadach równości, multilateralizmu, konsensusu oraz poszanowania prawa międzynarodowego.

ARTYKUŁ 1.3

Definicje

Do celów niniejszej Umowy:

a)    „układ o stowarzyszeniu” oznacza Układ ustanawiający stowarzyszenie między Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Chile, z drugiej strony, podpisany w Brukseli w dniu 18 listopada 2002 r.;

b)    „Umowa przejściowa w sprawie handlu” oznacza Umowę przejściową w sprawie handlu między Unią Europejską, z jednej strony, a Republiką Chile, z drugiej strony, która ma zostać zawarta;

c)    „państwo trzecie” oznacza państwo lub terytorium nieobjęte terytorialnym zakresem stosowania niniejszej Umowy, jak określono w art. 41.2; oraz

d)    „Konwencja wiedeńska o prawie traktatów” oznacza Konwencję wiedeńską o prawie traktatów, sporządzoną w Wiedniu w dniu 23 maja 1969 r.

CZĘŚĆ II

DIALOG POLITYCZNY I WSPÓŁPRACA

ROZDZIAŁ 2

DIALOG POLITYCZNY, POLITYKA ZAGRANICZNA, POKÓJ MIĘDZYNARODOWY I BEZPIECZEŃSTWO
MIĘDZYNARODOWE, SPRAWOWANIE RZĄDÓW I PRAWA CZŁOWIEKA

ARTYKUŁ 2.1

Dialog polityczny

1.    Strony zacieśniają dialog polityczny i współpracę na wszystkich szczeblach poprzez wymianę informacji i konsultacje w kwestiach dwustronnych, regionalnych, międzynarodowych i wielostronnych w celu konsolidacji ich wzmocnionego partnerstwa.

2.    Dialog polityczny służy:

a)    wspieraniu rozwoju stosunków dwustronnych i wzmacnianiu ich partnerstwa;

b)    zacieśnianiu współpracy w kwestiach dotyczących wyzwań i problemów regionalnych i globalnych;

c)    wzmocnieniu ich zdolności instytucjonalnych, w tym między innymi w zakresie modernizacji państwa, decentralizacji oraz propagowania współpracy międzyinstytucjonalnej.

3.    Dialog polityczny pomiędzy Stronami może przybierać następujące, wspólnie uzgodnione formy:

a)    konsultacje, spotkania i wizyty na szczeblu szczytu;

b)    konsultacje, spotkania i wizyty na szczeblu ministerialnym;

c)    regularne spotkania urzędników wysokiego szczebla, w tym dialog polityczny na wysokim szczeblu;

d)    dialogi sektorowe, w tym za pośrednictwem wymiany misji i ekspertów w kwestiach stanowiących przedmiot wspólnego zainteresowania;

e)    wymiany delegacji i inne kontakty między Kongresem Narodowym Chile a Parlamentem Europejskim.

ARTYKUŁ 2.2

Przeciwdziałanie rozprzestrzenianiu broni masowego rażenia

1.    Strony uznają, że rozprzestrzenianie broni masowego rażenia („BMR”) i środków jej przenoszenia, zarówno do państw, jak i do podmiotów niepaństwowych, stanowi jedno z największych zagrożeń dla stabilności międzynarodowej i bezpieczeństwa międzynarodowego. W związku z tym Strony postanawiają współpracować i przyczyniać się do walki z rozprzestrzenianiem broni masowego rażenia i środków jej przenoszenia poprzez pełne poszanowanie i wykonanie na poziomie krajowym istniejących obowiązków Stron w ramach traktatów i układów międzynarodowych o rozbrojeniu i nierozprzestrzenianiu, jak również innych obowiązków międzynarodowych w tym zakresie. Strony zgadzają się, że niniejszy ustęp stanowi istotny element niniejszej Umowy.

2.    Strony postanawiają ponadto współpracować i przyczyniać się do walki z rozprzestrzenianiem broni masowego rażenia i środków jej przenoszenia poprzez:

a)    podejmowanie działań mających na celu, w stosownych przypadkach, podpisanie, ratyfikowanie lub przystąpienie do wszelkich innych odpowiednich instrumentów międzynarodowych oraz ich pełne wdrożenie;

b)    ustanowienie skutecznego systemu kontroli wywozu na poziomie krajowym, obejmującego kontrolę wywozu, jak również tranzytu towarów związanych z BMR, w tym kontrolę ostatecznego użycia technologii podwójnego zastosowania oraz skuteczne sankcje w przypadku naruszenia kontroli wywozu.

ARTYKUŁ 2.3

Prawa człowieka, praworządność i dobre rządy

1.    Strony wspierają prowadzenie regularnego, szeroko zakrojonego dialogu w zakresie praw człowieka.

2.    Strony współpracują w zakresie propagowania i ochrony praw człowieka, w tym w odniesieniu do ratyfikacji i wdrażania międzynarodowych instrumentów dotyczących praw człowieka, oraz umacniania zasad demokratycznych i praworządności, propagowania równości płci i zwalczania wszelkich form dyskryminacji ze wszelkich względów.

3.    Współpraca ta może obejmować:

a)    wspieranie opracowywania i wdrażania planów działania w zakresie praw człowieka;

b)    promowanie praw człowieka, w tym poprzez kształcenie i media;

c)    wzmocnienie krajowych i regionalnych instytucji związanych z prawami człowieka, praworządnością i dobrymi rządami;

d)    zacieśnianie współpracy z organami traktatowymi Organizacji Narodów Zjednoczonych oraz w ramach procedur specjalnych Rady Praw Człowieka zgodnie z ogólnymi zasadami prawa międzynarodowego praw człowieka;

e)    usprawnianie koordynacji i zacieśnianie współpracy w ramach instytucji ONZ ds. praw człowieka oraz w ramach odpowiednich forów regionalnych i wielostronnych;

f)    wzmacnianie krajowych, regionalnych i zdecentralizowanych zdolności do stosowania zasad i praktyk demokratycznych, w tym propagowanie procesów wyborczych spójnych z międzynarodowymi standardami demokratycznymi;

g)    wzmacnianie dobrego, niezależnego i przejrzystego sprawowania rządów na poziomie lokalnym, krajowym, regionalnym i globalnym, propagowanie odpowiedzialności i przejrzystości instytucji oraz wspieranie uczestnictwa obywateli i zaangażowania społeczeństwa obywatelskiego;

h)    współpracę i koordynację, w stosownych przypadkach, w tym w państwach trzecich, w celu wzmocnienia zasad demokracji, praw człowieka i praworządności, które obejmują istnienie niezależnego systemu sądowego, równość wobec prawa, dostęp obywateli do skutecznej publicznej pomocy prawnej oraz prawo do rzetelnego procesu sądowego, sprawiedliwości proceduralnej i dostępu do wymiaru sprawiedliwości;

i)    wspieranie powszechności międzynarodowych traktatów dotyczących praw człowieka i zachęcanie stron trzecich do realizacji spoczywających na nich obowiązków w tym obszarze;

j)     wysiłki na rzecz zapewnienia odpowiedzialności za naruszenie i pogwałcenie praw człowieka oraz zagwarantowania ofiarom takich naruszeń i pogwałceń dostępu do środków prawnych.

ARTYKUŁ 2.4

Równość płci oraz wzmocnienie pozycji kobiet i dziewcząt

1.    Strony propagują równość płci, pełne korzystanie ze wszystkich praw człowieka przez wszystkie kobiety i dziewczęta oraz wzmocnienie ich pozycji. Uznają konieczność zapewnienia równości płci i wzmocnienia pozycji kobiet i dziewcząt jako celu samego w sobie, a także jako czynnika wspierającego demokrację, zrównoważony rozwój sprzyjający włączeniu społecznemu, pokój i bezpieczeństwo. Strony wymieniają się najlepszymi praktykami oraz badają dalsze modele współpracy i potencjalne synergie między odpowiednimi inicjatywami takimi jak strategie polityczne i programy zgodnie z międzynarodowymi normami i zobowiązaniami, takimi jak Konwencja w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet (CEDAW), przyjęta przez Zgromadzenie Ogólne ONZ w dniu 18 grudnia 1979 r., ogólne zalecenia Komitetu ds. Likwidacji Dyskryminacji Kobiet, deklaracja pekińska i pekińska platforma działania przyjęte na Czwartej Światowej Konferencji w sprawie Kobiet, która odbyła się w Pekinie w dniach od 4–15 września 1995 r., program działania przyjęty na Międzynarodowej Konferencji na temat Ludności i Rozwoju, która odbyła się w Kairze w dniach 5–13 września 1994 r., oraz wynik ich konferencji przeglądowych, Agenda 2030, rezolucja Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych 1325 (2000) oraz jej następne rezolucje dotyczące kobiet, pokoju i bezpieczeństwa oraz inne umowy międzynarodowe obejmujące kwestie równości płci oraz praw człowieka kobiet i dziewcząt, których są stronami.

2.    Współpraca ta może obejmować:

a)    współpracę na rzecz osiągnięcia wszystkich celów zrównoważonego rozwoju, w szczególności celu 5 i związanych z nim zadań;

b)    wspieranie, ochronę i wdrażanie wszystkich praw człowieka wszystkich kobiet i dziewcząt; zapobieganie wszelkim formom przemocy wobec kobiet i dziewcząt, ich dyskryminacji i nękania, w sferze publicznej i prywatnej, zwalczanie i ściganie tych zachowań oraz aktywny rozwój praw człowieka kobiet i dziewcząt zgodnie z odpowiednimi ramami międzynarodowymi;

c)    aktywne propagowanie systemowego uwzględniania perspektywy płci; ożywienie dialogu i współpracy w zakresie upowszechniania równości płci oraz niedyskryminacji, dialogu społecznego, ochrony i włączenia, programu godnej pracy i polityki zatrudnienia;

d)    wspieranie opracowywania i wdrażania krajowych planów działania w zakresie rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1325 (2000), a także wdrażania agendy „Kobiety, pokój i bezpieczeństwo”, która obejmuje Rezolucję Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 1325 (2000) i jej późniejsze rezolucje;

e)    propagowanie udziału kobiet w życiu politycznym i ich przywództwa, jak również dostępu do edukacji o wysokiej jakości, upodmiotowienia ekonomicznego i przywództwa oraz większego udziału we wszystkich dziedzinach życia, w tym w sferze politycznej, społecznej, gospodarczej i kulturowej;

f)    wzmacnianie instytucji krajowych i regionalnych za pomocą konkretnych środków, aby zająć się kwestiami związanymi z przemocą wobec kobiet i dziewcząt oraz rozwiązać te kwestie, między innymi zapewniając zapobieganie wszelkim formom przemocy seksualnej oraz przemocy i molestowania ze względu na płeć oraz ochronę przed nimi, za pomocą mechanizmów prowadzenia postępowań i mechanizmów rozliczalności, udzielania opieki i wsparcia dla ofiar oraz propagowanie zapewniania warunków bezpieczeństwa i ochrony kobiet i dziewcząt;

g)    skuteczne zapewnianie rozwoju, poszanowania i ochrony praw człowieka kobiet i dziewcząt, przeciwdziałanie wszelkim formom dyskryminacji i przemocy wobec nich, w tym przemocy ukierunkowanej na obrończynie praw człowieka, gwarantowanie dostępu do wymiaru sprawiedliwości i podejmowanie niezbędnych kroków, aby zakończyć bezkarność;

h)    zacieśnianie współpracy z właściwymi organami ONZ i innymi organizacjami międzynarodowymi;

i)    aktywne propagowanie analizy dotyczącej płci i systematyczne włączanie perspektywy płci do wszystkich spraw związanych z pokojem i bezpieczeństwem, przy jednoczesnym zapewnieniu przywództwa kobiet i ich znaczącego udziału w procesach pokojowych, działaniach mediacyjnych, rozwiązywaniu konfliktów i budowaniu pokoju, a także misjach i operacjach cywilnych i wojskowych.

ARTYKUŁ 2.5

Bezpieczeństwo międzynarodowe i cyberprzestrzeń

Strony wzmocnią swoją współpracę oraz wymianę poglądów w dziedzinie cyberbezpieczeństwa oraz w odniesieniu do stosowania technologii informacyjno-komunikacyjnych (ICT) w kontekście międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa, w tym w zakresie standardów, zasad odpowiedzialnego zachowania państw, przestrzegania istniejącego prawa międzynarodowego w cyberprzestrzeni, rozwoju środków budowy zaufania i budowania zdolności.

ARTYKUŁ 2.6

Zwalczanie terroryzmu

1.    Strony potwierdzają znaczenie walki z terroryzmem i współpracują w celu zapobiegania aktom terrorystycznym i ich wyeliminowania zgodnie z prawem międzynarodowym oraz swoim prawodawstwem i praworządnością. Współpraca odbywa się w szczególności:

a)    w ramach pełnego wdrożenia wszystkich istotnych rezolucji Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych i Zgromadzenia Ogólnego ONZ, konwencji i instrumentów międzynarodowych;

b)    poprzez propagowanie współpracy między państwami członkowskimi ONZ w celu skutecznego wdrożenia globalnej strategii ONZ w sprawie zwalczania terroryzmu przyjętej przez Zgromadzenie Ogólne ONZ 8 września 2006 r.;

c)    poprzez wymianę najlepszych praktyk w dziedzinie zapobiegania radykalizacji prowadzącej do brutalnego ekstremizmu i zwalczania terroryzmu;

d)    poprzez wymianę informacji na temat grup terrorystycznych oraz ich sieci wsparcia, na podstawie prawa krajowego i międzynarodowego, oraz wspieranie, jeżeli to możliwe, regionalnych inicjatyw na rzecz współpracy organów ścigania w zwalczaniu terroryzmu, przy pełnym poszanowaniu praw człowieka, prawa do prywatności i praworządności.

ARTYKUŁ 2.7

Bezpieczeństwo obywateli

1.    Strony współpracują w obszarze bezpieczeństwa obywateli. Uznają, że bezpieczeństwo obywateli wykracza poza granice krajowe i regionalne oraz wymaga szerszego dialogu i współpracy, zarówno w wymiarze regionalnym, jak i międzyregionalnym.

Strony uznają znaczenie zwalczania przestępczości zorganizowanej oraz nielegalnego obrotu środkami odurzającymi dla zwiększenia bezpieczeństwa obywateli. Zobowiązują się wspierać międzyregionalny dialog i współpracę w zakresie bezpieczeństwa obywateli.

2.    Strony mogą wymieniać się doświadczeniami opartymi na dowodach oraz najlepszymi praktykami w dziedzinie opracowywania i wdrażania strategii politycznych związanych z zapobieganiem przemocy i przestępczości, a także dotyczącymi systemów pomiaru i oceny poziomu przemocy, przestępczości i braku bezpieczeństwa.

Strony mogą wymieniać się opartymi na dowodach najlepszymi praktykami dotyczącymi ochrony ofiar przestępstw w kontekście bezpieczeństwa obywateli.

3.    Jeżeli chodzi o zapobieganie, Strony mogą wspierać publiczne strategie polityczne mające na celu zapobieganie przemocy, ze szczególnym naciskiem na młodzież i płeć społeczno-kulturową.

4.    Strony mogą wymieniać się doświadczeniami i najlepszymi praktykami w obszarach takich jak propagowanie kultury, która wspiera pokój i brak przemocy, przestrzeganie prawa, rehabilitacja, ponowna integracja społeczna, dochodzenie odszkodowania na drodze sądowej. W prawie Stron właściwym dla odpowiednich systemów penitencjarnych należy odzwierciedlić międzynarodowe standardy i normy.

ARTYKUŁ 2.8

Broń strzelecka i lekka oraz inna broń konwencjonalna

1.    Strony uznają, że nielegalne wytwarzanie i transfer broni strzeleckiej i lekkiej i innej broni konwencjonalnej, w tym amunicji do niej, a także obrót nimi, ich nadmierne gromadzenie, niewłaściwie zabezpieczone składowanie i niekontrolowane rozprzestrzenianie oraz złe zarządzanie nimi nadal stanowią poważne zagrożenie dla pokoju i bezpieczeństwa międzynarodowego.

2.    Strony zgodnie postanawiają wykonywać swoje odpowiednie obowiązki dotyczące nielegalnego handlu bronią strzelecką i lekką oraz inną bronią konwencjonalną, w tym amunicją, częściami i komponentami do niej, w ramach obowiązujących umów międzynarodowych, Protokołu przeciwko nielegalnemu wytwarzaniu i obrotowi bronią palną, jej częściami i komponentami oraz amunicją, przyjętego w rezolucji ONZ 55/255 w dniu 31 maja 2001 r., oraz rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ, a także swoich zobowiązań w ramach innych instrumentów międzynarodowych mających zastosowanie w tej dziedzinie, takich jak Program działania ONZ na rzecz zapobiegania nielegalnemu handlowi bronią strzelecką i lekką, zwalczania i eliminowania go we wszystkich aspektach, przyjęty w dniu 20 lipca 2001 r.

3.    Strony uznają znaczenie krajowych systemów kontroli transferu broni konwencjonalnej, zgodnie z obowiązującymi normami i przepisami międzynarodowymi. Strony uznają znaczenie stosowania takich kontroli w odpowiedzialny sposób, dzięki czemu kontrole te przyczyniają się do międzynarodowego i regionalnego pokoju, bezpieczeństwa i stabilności oraz ograniczenia cierpień ludzkich, jak również do zapobiegania przenikaniu broni konwencjonalnej.

4.    Strony zobowiązują się w tym względzie wykonywać w pełni Traktat o handlu bronią, przyjęty w Nowym Jorku w dniu 2 kwietnia 2013 r., oraz współpracować w ramach tego traktatu, w tym w zakresie promowania upowszechniania i pełnego wykonywania tego traktatu przez wszystkie państwa członkowskie ONZ.

5.    Strony zobowiązują się zatem do współpracy i zapewnienia koordynacji, komplementarności i synergii w swoich staraniach zmierzających do uregulowania międzynarodowego handlu bronią konwencjonalną lub jego lepszego uregulowania oraz do zapobiegania nielegalnemu handlowi bronią, zwalczania i eliminowania go.

ARTYKUŁ 2.9

Międzynarodowy Trybunał Karny

1.    Strony uznają, że najpoważniejsze przestępstwa budzące niepokój społeczności międzynarodowej nie mogą pozostawać bezkarne i dokładają starań, aby zapewnić prowadzenie skutecznych śledztw i postępowań sądowych w ich sprawie przez wprowadzanie środków na poziomie krajowym oraz zacieśnienie współpracy międzynarodowej, w tym współpracy z Międzynarodowym Trybunałem Karnym („MTK”).

2.    Strony popierają powszechną ratyfikację lub przystąpienie do Rzymskiego Statutu Międzynarodowego Trybunału Karnego („Statut”) oraz działają na rzecz skutecznego wdrożenia Statutu na szczeblu wewnętrznym przez państwa-strony MTK. Strony wymieniają się, w stosownych przypadkach, najlepszymi praktykami w zakresie przyjmowania swojego odpowiedniego prawodawstwa i wprowadzają środki w celu zachowania integralności Statutu.

ARTYKUŁ 2.10

Współpraca w zakresie międzynarodowego zarządzania kryzysowego

1.    Strony potwierdzają swoje zobowiązanie do współpracy w zakresie propagowania pokoju i bezpieczeństwa międzynarodowego, w tym współpracy mającej na celu opracowanie podejścia uwzględniającego w sposób szczególny kwestię płci społeczno-kulturowej w obszarze międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa.

2.    Strony koordynują działania w ramach zarządzania kryzysowego, w tym współpracę w ramach operacji zarządzania kryzysowego.

3.    Strony dążą do wdrożenia Umowy między Unią Europejską a Republiką Chile ustanawiającej ramy udziału Republiki Chile w prowadzonych przez Unię Europejską operacjach zarządzania kryzysowego, podpisanej w Brukseli w dniu 30 stycznia 2014 r.

ROZDZIAŁ 3

SPRAWIEDLIWOŚĆ, WOLNOŚĆ I BEZPIECZEŃSTWO

ARTYKUŁ 3.1

Współpraca sądowa

1.    Strony zacieśniają istniejącą współpracę w zakresie wzajemnej pomocy prawnej i ekstradycji w oparciu o odpowiednie umowy międzynarodowe. Strony wzmacniają istniejące mechanizmy oraz, w stosownych przypadkach, rozważają utworzenie nowych mechanizmów ułatwiających współpracę międzynarodową w tej dziedzinie. Współpraca taka obejmuje, w stosownych przypadkach, dostęp do odpowiednich instrumentów międzynarodowych oraz ich wdrożenie, a także bliższą współpracę z innymi istotnymi międzynarodowymi sieciami współpracy prawnej.

2.    Strony rozwijają współpracę sądową w sprawach cywilnych i handlowych, w szczególności w odniesieniu do negocjowania, ratyfikowania i wdrażania wielostronnych konwencji dotyczących współpracy sądowej w sprawach cywilnych, w tym konwencji Haskiej Konferencji Prawa Prywatnego Międzynarodowego w zakresie międzynarodowej współpracy prawnej i sporów sądowych, jak również ochrony dziecka.

3.    Strony współpracują w celu propagowania korzystania ze środków elektronicznych na potrzeby przekazywania dokumentów, w stosownych przypadkach, a także wysokich standardów ochrony danych osobowych, do celów międzynarodowej współpracy sądowej.

ARTYKUŁ 3.2

Światowy problem narkotykowy

1.    Strony współpracują na rzecz zapewnienia zintegrowanego, zrównoważonego i opartego na dowodach podejścia do kwestii związanych ze środkami odurzającymi w celu:

a)    wdrażania inicjatyw na rzecz ograniczenia popytu i powiązanych z nimi środków, w tym zapobiegania i leczenia, oraz reintegracji społecznej, a także innych kwestii związanych ze zdrowiem;

b)    zapewnienia dostępności i dostępu do substancji kontrolowanych wyłącznie do celów medycznych i naukowych przy jednoczesnym zapobieganiu ich nielegalnemu wykorzystywaniu;

c)    wdrażania inicjatyw na rzecz ograniczenia podaży i powiązanych z nimi środków, takich jak skuteczne ściganie przestępstw związanych z narkotykami i reagowanie na nie, zwalczanie prania pieniędzy, nielegalnego handlu narkotykami, w tym handlu narkotykami przez internet, oraz rozwoju współpracy sądowej;

d)    położenia szczególnego nacisku na zagadnienia przekrojowe: narkotyki i prawa człowieka, młodzież, dzieci, płeć społeczno-kulturową, kobiety i społeczności, w tym za pośrednictwem środków współdziałania i współpracy na rzecz wspierania opracowania programów i działań na rzecz edukacji i resocjalizacji, pozwalających ograniczyć popyt na narkotyki i substancje psychotropowe;

e)    wymiany informacji i najlepszych praktyk na temat zmieniającej się rzeczywistości, tendencji i obecnych okoliczności, nowych i utrzymujących się wyzwań oraz zagrożeń, w tym nowych substancji psychoaktywnych; może to obejmować ograniczanie popytu na narkotyki oraz analizę kryminalistyczną materiałów, między innymi skonfiskowanych prekursorów narkotyków;

f)    wzmocnienia współpracy międzynarodowej, między innymi w celu rozwiązania problemu wykorzystywania prekursorów narkotyków, podstawowych substancji chemicznych oraz zawierających je produktów lub preparatów do nielegalnej produkcji środków odurzających, substancji psychotropowych lub nowych substancji psychoaktywnych;

g)    położenia nacisku na alternatywny rozwój, współpracę regionalną, międzyregionalną i międzynarodową dotyczącą ukierunkowanej na rozwój zbilansowanej strategii kontroli narkotyków.

2.    Strony współpracują na rzecz osiągnięcia tych celów, między innymi, o ile to możliwe, zachęcając państwa trzecie, które jeszcze tego nie uczyniły, do ratyfikowania i wdrożenia istniejących umów międzynarodowych i protokołów dotyczących kontroli środków odurzających, których są stronami. Strony opierają swoje działania na swoich mających zastosowanie przepisach ustawowych i wykonawczych, na wspólnie przyjętych zasadach zgodnych z odpowiednimi konwencjami ONZ w sprawie kontroli środków odurzających oraz na zaleceniach określonych w dokumencie końcowym sesji specjalnej Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych w sprawie ogólnoświatowego problemu narkotyków z 2016 r. zatytułowanym „Nasze wspólne zobowiązanie na rzecz skutecznego rozwiązania i zwalczania światowego problemu narkotykowego”, który stanowi najbardziej aktualny międzynarodowy konsensus w sprawie światowej polityki w dziedzinie narkotyków, w celu podsumowania realizacji zobowiązań podjętych w zakresie wspólnego rozwiązywania światowego problemu narkotykowego i przeciwdziałania mu.

ARTYKUŁ 3.3

Migracja międzynarodowa i azyl

1.    Strony współpracują oraz wymieniają się opiniami w ramach swoich odpowiednich przepisów ustawowych i wykonawczych oraz kompetencji w dziedzinie migracji, w tym migracji legalnej i nieuregulowanej, handlu ludźmi oraz przemytu migrantów, migracji i rozwoju, azylu i ochrony międzynarodowej, powrotu, readmisji, integracji oraz wiz i zarządzania granicami.

2.    Strony współpracują, w tym za pośrednictwem możliwej współpracy technicznej, w zakresie wymiany informacji i dobrych praktyk związanych ze strategiami politycznymi, przepisami wykonawczymi, instytucjami i społeczeństwem obywatelskim oraz udostępniają dane i statystyki dotyczące migracji.

3.    Strony współpracują w celu zapobiegania migracji nieuregulowanej oraz przeciwdziałania przemytowi migrantów. W tym celu:

a)    Chile dokonuje readmisji swoich obywateli, którzy nielegalnie przebywają na terytorium państwa członkowskiego, na jego wniosek oraz, o ile umowa szczegółowa nie stanowi inaczej, bez dodatkowych formalności;

b)    każde państwo członkowskie dokonuje readmisji swoich obywateli, którzy nielegalnie przebywają na terytorium Chile, na jego wniosek oraz, o ile umowa szczegółowa nie stanowi inaczej, bez dodatkowych formalności;

c)    państwa członkowskie i Chile zapewniają swoim obywatelom odpowiednie dokumenty podróży do celów, o których mowa w lit. a) i b), lub akceptują korzystanie z europejskiego dokumentu podróży w celu powrotu;

d)    Strony wspólnie uzgadniają wynegocjowanie umowy szczegółowej określającej obowiązki w zakresie readmisji, w tym środki dowodowe potwierdzające obywatelstwo. Umowa ta może również obejmować obowiązek readmisji osób będących obywatelami państwa trzeciego, zgodnie z obowiązującymi przepisami Stron.

4.    Strony zobowiązują się zacieśnić współpracę międzynarodową w zakresie migracji we wszystkich jej wymiarach, w tym w ramach Organizacji Narodów Zjednoczonych, zwłaszcza skupiając się na podstawowych przyczynach migracji nieuregulowanej i przymusowego przesiedlenia przy jednoczesnym poszanowaniu kompetencji krajowych.

ARTYKUŁ 3.4

Ochrona konsularna

Organy dyplomatyczne i konsularne każdego reprezentowanego państwa członkowskiego zapewniają ochronę każdemu obywatelowi państwa członkowskiego nieposiadającego stałego przedstawicielstwa w Chile, które mogłoby faktycznie udzielić ochrony konsularnej w danym przypadku, na takich samych warunkach jak obywatelom swojego państwa.

ARTYKUŁ 3.5

Pranie pieniędzy i finansowanie terroryzmu

Strony współpracują na rzecz zapobiegania wykorzystywaniu ich instytucji finansowych i wyznaczonych niefinansowych przedsiębiorstw i zawodów do finansowania terroryzmu oraz prania dochodów z działalności przestępczej oraz na rzecz zwalczania takiego wykorzystywania. W tym celu wymieniają się informacjami zgodnie ze swoimi przepisami i współpracują na rzecz zapewnienia skutecznego i pełnego wdrożenia zaleceń Grupy Specjalnej ds. Przeciwdziałania Praniu Pieniędzy (FATF). Współpraca ta może obejmować między innymi odzyskiwanie, zajmowanie, konfiskatę, śledzenie, identyfikację i zwrot aktywów lub funduszy, których źródłem są dochody z przestępstwa.

ARTYKUŁ 3. 6

Ściganie przestępstw oraz zwalczanie korupcji i międzynarodowej przestępczości zorganizowanej

1.    Strony współpracują i wymieniają się opiniami na temat zwalczania międzynarodowej zorganizowanej przestępczości gospodarczej i finansowej, nielegalnego obrotu środkami odurzającymi i niedozwolonych środków odurzających, handlu ludźmi i innych powiązanych form wykorzystywania, korupcji, fałszerstwa, przemytu oraz nielegalnych transakcji, zachowując zgodność z wzajemnymi zobowiązaniami międzynarodowymi w tym obszarze, w tym w odniesieniu do wzajemnej pomocy prawnej i skutecznej współpracy przy odzyskiwaniu mienia lub środków pochodzących z przestępstwa.

2.    Strony będą wymieniać się doświadczeniami opartymi na dowodach oraz najlepszymi praktykami dotyczącymi opracowywania i wdrażania strategii politycznych związanych ze zwalczaniem korupcji i międzynarodowej przestępczości zorganizowanej.

3.    Strony nawiązują dialog i współpracę w zakresie ścigania przestępstw, między innymi w drodze dalszej współpracy strategicznej z Europolem, jak również strategicznej współpracy sądowej, w tym za pośrednictwem Eurojustu.

4.    Strony dążą do zacieśnienia współpracy na forach międzynarodowych, aby promować, w stosownych przypadkach, przestrzeganie i wdrażanie Konwencji Narodów Zjednoczonych przeciwko międzynarodowej przestępczości zorganizowanej, przyjętej w dniu 15 listopada 2000 r. rezolucją ONZ nr 55/25, oraz protokołów uzupełniających do niej.

5.    Strony promują wdrażanie Konwencji Narodów Zjednoczonych przeciwko korupcji, przyjętej 31 października 2003 r. rezolucją ONZ nr 58/4, oraz mechanizmu przeglądu wdrożenia Konwencji Narodów Zjednoczonych przeciwko korupcji ustanowionego przez Konferencję Państw Stron Konwencji Narodów Zjednoczonych przeciwko korupcji w Dosze w dniach 9–13 listopada 2009 r. („mechanizm przeglądu”), między innymi poprzez przestrzeganie zasady przejrzystości i udział społeczeństwa obywatelskiego w mechanizmie przeglądu.

6.    Strony uznają znaczenie zwalczania korupcji w handlu międzynarodowym i inwestycjach i w tym celu zgadzają się przestrzegać bardziej szczegółowych postanowień Protokołu w sprawie zapobiegania i zwalczania korupcji załączonego do niniejszej Umowy.

7.    W odniesieniu do zwalczania korupcji Strony postanawiają w szczególności:

a)    wymieniać się stosownymi informacjami oraz najlepszymi praktykami w kwestiach takich jak uczciwość, przejrzystość publiczna i zwalczanie korupcji;

b)    wymieniać się informacjami i najlepszymi praktykami, między innymi takimi jak kampanie zwiększające świadomość i metody edukacji na temat zwalczania korupcji.

ARTYKUŁ 3.7

Cyberprzestępczość

1.    Strony uznają, że cyberprzestępczość jest problemem globalnym wymagającym globalnego rozwiązania.

2.    Strony zacieśnią współpracę na rzecz zapobiegania cyberprzestępczości i zwalczania jej. W tym celu będą wymieniać się informacjami oraz najlepszymi praktykami zgodnie ze swoimi odpowiednimi przepisami i zobowiązaniami międzynarodowymi, między innymi Konwencją Rady Europy o cyberprzestępczości, podpisaną w Budapeszcie w dniu 23 listopada 2001 r. („Konwencja o cyberprzestępczości”), przy pełnym poszanowaniu praw człowieka i w granicach swoich obowiązków.

3.    Strony będą wymieniać się informacjami na temat kształcenia i szkolenia osób prowadzących postępowania i innych specjalistów lub prokuratorów specjalizujących się w cyberprzestępstwach i kryminalistyce cyfrowej oraz mogą prowadzić wspólne działania szkoleniowe w interesie wspólnym lub w interesie stron trzecich.

4.    Strony dążą do współpracy, w stosownych przypadkach, w celu udzielenia pomocy i wsparcia innym państwom w tworzeniu właściwych przepisów prawa, strategii politycznych, praktyk, kształcenia i szkolenia zgodnych z Konwencją o cyberprzestępczości oraz uznania jej za normę międzynarodową w zakresie zapobiegania cyberprzestępczości i jej zwalczania.

ARTYKUŁ 3.8

Ochrona danych osobowych

1.    Strony uznają znaczenie ochrony podstawowych praw do prywatności i ochrony danych osobowych. Strony współpracują na rzecz zapewnienia poszanowania tych praw podstawowych, między innymi w obszarze ścigania przestępstw oraz przy zapobieganiu terroryzmowi i innej poważnej przestępczości transgranicznej oraz przy ich zwalczaniu.

2.    Strony współpracują na rzecz promowania wysokiego poziomu ochrony danych osobowych. Współpraca na poziomie dwustronnym i wielostronnym może obejmować budowanie zdolności, pomoc techniczną, wymianę informacji i wiedzy fachowej oraz współpracę za pośrednictwem odpowiednich organów regulacyjnych w organach międzynarodowych za obopólną zgodą Stron.

ROZDZIAŁ 4

ZRÓWNOWAŻONY ROZWÓJ

ARTYKUŁ 4.1

Zrównoważony rozwój

1.    Strony propagują zrównoważony rozwój w jego trzech wymiarach – społecznym, gospodarczym i środowiskowym – w sposób włączający i wyważony, w drodze dialogu, wspólnego działania, wymiany najlepszych praktyk, dobrych rządów na wszystkich poziomach, spójnych krajowych strategii zrównoważonego rozwoju oraz uruchomienia zasobów finansowych, przy jak najlepszym wykorzystaniu istniejących i przyszłych instrumentów.

2.    Strony stawiają czoła wyzwaniom związanym z osiągnięciem celów zrównoważonego rozwoju w drodze przyznania pierwszeństwa potrzebom każdej ze Stron i krajowej odpowiedzialności, uwzględniania kontekstu regionalnego i lokalnego oraz budowania synergii i partnerstw z odpowiednimi zainteresowanymi stronami z tego obszaru, w tym ze społeczeństwem obywatelskim, władzami lokalnymi, sektorem prywatnym, organizacjami nienastawionymi na zysk i środowiskiem akademickim. Uznając główną rolę, jaką we wspieraniu rozwoju odgrywają rządy, Strony będą również współpracować na rzecz zachęcenia sektora prywatnego, w szczególności małych i średnich przedsiębiorstw, do uwzględniania zrównoważonego rozwoju w jego praktykach.

3.    Strony uznają znaczenie środków wdrażania, w tym finansowania, transferu technologii, współpracy technicznej i budowania zdolności pochodzących z wielu źródeł, w tym rządów, społeczeństwa obywatelskiego, sektora prywatnego i innych podmiotów, dla realizacji Agendy 2030 i związanych z nią działań następczych. W tym względzie zobowiązują się do dalszej pracy na rzecz zacieśnienia współpracy międzynarodowej, w tym w drodze propagowania korzystania z innowacyjnych narzędzi w celu osiągnięcia zrównoważonego rozwoju.

4.    Strony współpracują na rzecz wzmocnienia zrównoważonego charakteru wzorców konsumpcji i produkcji oraz dążą do podejmowania działań ukierunkowanych na uniezależnienie wzrostu gospodarczego od degradacji środowiska, w tym za pośrednictwem gospodarki o obiegu zamkniętym, polityki publicznej i strategii biznesowych.

5.    Strony powinny promować odpowiedzialne, zrównoważone i skuteczne użytkowanie zasobów naturalnych.

6.    Strony powinny podnosić świadomość gospodarczych i społecznych kosztów szkód w środowisku oraz ich wpływu na dobrostan człowieka, między innymi korzystając z potwierdzonych naukowo dowodów.

7.    Strony prowadzą regularny, usystematyzowany dialog merytoryczny na temat zrównoważonego rozwoju i osiągania celów zrównoważonego rozwoju, aby usprawnić koordynację polityki dotyczącej kwestii będących przedmiotem wspólnego zainteresowania oraz poprawić jakość i skuteczność tej koordynacji.

8.    Strony współpracują, aby uwzględnić kwestie związane z płcią społeczno-kulturową we wszystkich strategiach politycznych i instrumentach.

9.    Współpraca na rzecz rozwoju prowadzona jest zgodnie z odpowiednimi, uzgodnionymi na szczeblu międzynarodowym zasadami i polityką, których przestrzegają obie Strony.

ARTYKUŁ 4.2

Współpraca międzynarodowa

1.    Strony uznają obopólnie korzystny charakter współpracy międzynarodowej oraz jej wartość w odniesieniu do propagowania procesów zrównoważonego rozwoju.

2.    Strony będą promować współpracę trójstronną z państwami trzecimi w kwestiach będących przedmiotem wspólnego zainteresowania przy pełnym poszanowaniu strategii i priorytetów beneficjentów. Strony wspierają pogłębienie integracji regionalnej z Ameryką Łacińską i regionem Karaibów oraz podkreślają strategiczne znaczenie inkluzywnej współpracy międzyregionalnej.

ARTYKUŁ 4.3

Środowisko

1.    Strony zgadzają się co do potrzeby ochrony środowiska oraz zachowania i odtwarzania zasobów naturalnych i zrównoważonego zarządzania tymi zasobami.

2.    Strony będą współpracować w szczególności w obszarach takich jak prawa dostępu w kwestiach środowiskowych, różnorodność biologiczna i obszary chronione, grunty i gleby, woda, jakość powietrza, monitoring środowiska, ocena oddziaływania na środowisko, gospodarowanie odpadami, rozszerzona odpowiedzialność producenta, recykling i zarządzanie substancjami chemicznymi, ocena skutków transportu i zarządzanie.

3.    Strony uznają znaczenie globalnego zarządzania środowiskiem, w tym wdrażania wielostronnych umów środowiskowych, których są stronami, oraz – w stosownych przypadkach – rezolucji Zgromadzenia ONZ ds. Ochrony Środowiska Programu Narodów Zjednoczonych ds. Ochrony Środowiska i innych odpowiednich forów, dla rozwiązywania problemów środowiskowych będących przedmiotem wspólnego zainteresowania. Każda ze Stron potwierdza swoje zobowiązanie do wdrażania wielostronnych umów środowiskowych, których jest stroną.

4.    Strony zacieśniają współpracę w zakresie ochrony środowiska i zdrowia ludzi oraz uwzględnienia aspektów związanych ze środowiskiem we wszystkich sektorach współpracy, odpowiednio, w szczególności w odniesieniu do:

a)    propagowania dobrego zarządzania środowiskiem we wspólnie uzgodnionych obszarach priorytetowych;

b)    wspierania wymiany informacji, technicznej wiedzy fachowej oraz najlepszych praktyk w obszarach takich jak:

(i)    zielona gospodarka i gospodarka o obiegu zamkniętym oraz najlepsze dostępne techniki;

(ii)    zachowanie i zrównoważone wykorzystanie różnorodności biologicznej, w tym mapowanie i ocena ekosystemów i ich funkcji, ich wycena oraz uwzględnienie tych celów w innych istotnych obszarach polityki;

(iii)    ochrona lasów i zrównoważona gospodarka leśna;

(iv)    zwalczanie nielegalnego handlu dziką fauną i florą, w tym drewnem i innymi zasobami biologicznymi;

(v)    prawidłowe zarządzanie chemikaliami i odpadami;

(vi)    zasoby wodne, gleba i polityka użytkowania gruntów;

(vii)    zanieczyszczenie powietrza i redukcja krótkotrwałych zanieczyszczeń;

(viii) ochrona środowiska przybrzeżnego i morskiego oraz zarządzanie nim;

(ix)    skutki społeczne i gospodarcze degradacji środowiska;

(x)    wpływ działalności gospodarczej na środowisko oraz możliwości ekologizacji przedsiębiorstw;

(xi)    dostęp do informacji, uczestnictwo i sprawiedliwość w sprawach dotyczących środowiska;

(xii)    wspólne badania naukowe w dziedzinie środowiska.

ARTYKUŁ 4.4

Zmiana klimatu

1.    Strony uznają, że poważne zagrożenie dotyczące zmiany klimatu wymaga podjęcia wspólnych działań na rzecz rozwoju niskoemisyjnego i odpornego na zmianę klimatu.

2.    Strony uznają znaczenie międzynarodowych przepisów i porozumień w obszarze zmiany klimatu, w szczególności Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu sporządzonej w Nowym Jorku w dniu 9 maja 1992 r. („UNFCCC”), porozumienia paryskiego oraz Protokołu z Kioto do Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu sporządzonego w Kioto w dniu 11 grudnia 1997 r.

3.    Strony współdziałają w celu wzmocnienia wzajemnej współpracy w ramach UNFCCC, wdrożenia porozumienia paryskiego oraz ustalonych na poziomie krajowym wkładów.

4.    Współpraca ta może obejmować:

a)    współpracę na rzecz wdrożenia zobowiązań sprzed 2020 r. oraz działania zmierzające do zbudowania wzajemnego zaufania między Stronami;

b)    ułatwianie dalszych działań Stron, których fundament stanowią krajowe debaty i analiza polityki;

c)    wspieranie niskoemisyjnego rozwoju gospodarczego zgodnie z porozumieniem paryskim;

d)    wspieranie wszystkich konstruktywnych dialogów i zobowiązań wynikających z UNFCCC, zwłaszcza utworzonych w celu oceny zbiorowych postępów w osiąganiu celów porozumienia paryskiego, między innymi globalnego przeglądu;

e)    rozwój dialogu merytorycznego i współpracy w zakresie wdrażania wzmocnionych ram przejrzystości ustanowionych na mocy porozumienia paryskiego, we wspólnie ustalonych obszarach priorytetowych, w tym wzmocnienie zdolności krajowych w celu osiągnięcia większego poziomu przejrzystości;

f)    propagowanie dwustronnego dialogu i współpracy będących przedmiotem wspólnego zainteresowania w celu wspierania procesów wielostronnych, w stosownych przypadkach, które mogą mieć istotny wpływ na redukcję emisji gazów cieplarnianych z międzynarodowego transportu morskiego i lotnictwa, w szczególności w Organizacji Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego oraz Międzynarodowej Organizacji Morskiej;

g)    upowszechnianie wewnętrznych polityk i programów klimatycznych, które wspierają cele porozumienia paryskiego obejmujące łagodzenie zmiany klimatu, adaptację do niej i dostosowanie przepływów finansowych, w tym za pośrednictwem celów i działań zawartych w ustalonych na poziomie krajowym wkładów Stron;

h)    wspieranie działań mających na celu dostosowanie przepływów finansowych do ścieżki prowadzącej do rozwoju niskoemisyjnego i odpornego na zmianę klimatu, ze szczególnym uwzględnieniem finansowania działań w związku ze zmianą klimatu sprzyjającego włączeniu społecznemu, które jest ukierunkowane na ubogich i grupy szczególnie narażone na negatywne skutki zmiany klimatu, między innymi kobiety i dziewczęta;

i)    propagowanie dialogu w zakresie wzmocnienia polityki i środków przystosowywania się do zmiany klimatu, w tym dotyczącego kwestii związanych z finansowaniem działań na rzecz przystosowania, oceny wyników oraz wzmocnienia odporności;

j)    promowanie synergii działań w dziedzinie klimatu na wszystkich szczeblach między administracją publiczną, organizacjami społeczeństwa obywatelskiego i przedsiębiorstwami prywatnymi oraz popieranie udziału sektora prywatnego w zmierzaniu do osiągnięcia gospodarki niskoemisyjnej i odpornej na zmianę klimatu;

k)    upowszechnianie instrumentów polityki gospodarczej na potrzeby działań związanych ze zmianą klimatu, między innymi, odpowiednio, ustalania opłat za emisję gazów cieplarnianych, instrumentów rynkowych i podatków od emisji dwutlenku węgla;

l)    wspieranie rozwoju i wdrażania technologii niskoemisyjnych i innych technologii przyjaznych dla klimatu w sposób opłacalny z ekonomicznego punktu widzenia;

m)    wspieranie globalnych wysiłków na rzecz zracjonalizowania i zniesienia nieefektywnych dopłat do paliw kopalnych, które sprzyjają zbędnemu zużyciu, przy pełnym uwzględnieniu szczególnych potrzeb i warunków krajów rozwijających się oraz ograniczeniu do minimum ewentualnego negatywnego wpływu na ich rozwój w sposób, który zapewnia ochronę ubogich i dotkniętych tymi problemami społeczności;

n)    wzmocnienie dwustronnego dialogu dotyczącego innych obszarów polityki klimatycznej, które mogą się pojawić, oraz wspieranie rozważenia przekrojowych podejść przedstawionych w porozumieniu paryskim i Agendzie 2030.

ARTYKUŁ 4.5

Zrównoważona energia

1.    Strony uznają znaczenie sektora energetycznego dla dobrobytu gospodarczego oraz międzynarodowego pokoju i stabilności oraz podkreślają, że transformacja sektora energetycznego ma kluczowe znaczenie dla osiągnięcia celów określonych w Agendzie na rzecz zrównoważonego rozwoju 2030 i porozumieniu paryskim. Zgadzają się co do potrzeby usprawnienia i zróżnicowania dostaw energii, propagowania innowacji, zwiększenia efektywności energetycznej w celu zapewnienia dostępu do bezpiecznej, zrównoważonej, ekologicznej i przystępnej cenowo energii. Strony uznają, że transformacja energetyczna wiąże się z ponoszeniem kosztów przez regiony i będzie stanowić wsparcie sprawiedliwej transformacji. Strony dążą do osiągnięcia tych celów.

2.    Strony prowadzą wymianę informacji na temat energii oraz współpracują w wymiarze dwustronnym, regionalnym i wielostronnym w celu wspierania otwartych i konkurencyjnych rynków, wymiany najlepszych praktyk, promowania opartych na wiedzy naukowej, przejrzystych regulacji oraz omawiania obszarów współpracy w zakresie kwestii energetycznych.

3.    Współpraca między Stronami prowadzona na podstawie niniejszego artykułu jest realizowana z należytym uwzględnieniem części III art. 15.14 w celu zapewnienia synergii.

ARTYKUŁ 4.6

Zarządzanie oceanami

1.    Strony uznają znaczenie zrównoważonego zarządzania oceanami i morzami, między innymi ochrony i zachowania środowiska morskiego, powiązań między oceanami a klimatem, ochrony i zrównoważonego wykorzystania rybołówstwa, akwakultury i innej działalności morskiej oraz odpowiedzialnej gospodarki nimi, a także ich wkładu w zapewnianie możliwości środowiskowych, gospodarczych i społecznych dla obecnych i przyszłych pokoleń.

2.    W tym celu, w sposób spójny ze swoimi zobowiązaniami wynikającymi z prawa międzynarodowego, w szczególności Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza sporządzonej w Montego Bay w dniu 10 grudnia 1982 r., Strony zobowiązują się do:

a)    propagowania aktywnego uczestnictwa wszystkich państw w celu zakończenia obecnych negocjacji w sposób terminowy oraz przyjęcia i wdrożenia ambitnego międzynarodowego prawnie wiążącego instrumentu w ramach Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza na rzecz ochrony i zrównoważonego wykorzystania morskiej różnorodności biologicznej na obszarach znajdujących się poza jurysdykcją krajową;

b)    współpracy w celu osiągnięcia 14. celu zrównoważonego rozwoju i innych powiązanych celów, w tym w ramach właściwych regionalnych i wielostronnych organów i procesów;

c)    przyczyniania się do wzmocnienia międzynarodowego zarządzania oceanami, w tym w drodze uzupełniania luk regulacyjnych i niwelowania różnic we wdrażaniu;

d)    promowania lepszej współpracy i konsultacji, w ramach i między właściwymi organizacjami międzynarodowymi, instrumentami i organami w celu wzmocnienia zarządzania oceanami i propagowania skutecznego egzekwowania przepisów;

e)    propagowania i skutecznego wdrażania środków w zakresie monitorowania, kontroli i nadzoru, takich jak programy obserwacji, satelitarny system monitorowania statków, kontrola przeładunków, inspekcje na morzu i kontrola przeprowadzana przez państwo portu oraz powiązane sankcje zgodne z ich odpowiednimi przepisami ustawowymi i wykonawczymi mające na celu zachowanie stad rybnych i zapobieganie przełowieniu;

f)    utrzymywania lub podejmowania działań służących zwalczaniu nielegalnych, nieraportowanych i nieuregulowanych połowów (połowy NNN) i prowadzenia współpracy w tym zakresie, w tym, w stosownych przypadkach, wymiany informacji dotyczących działań w zakresie NNN odbywających się na ich wodach oraz wdrażania strategii politycznych i środków służących do wykluczenia produktów pochodzących z połowów NNN z przepływów handlowych oraz operacji z zakresu chowu i hodowli ryb;

g)    współpracy z regionalnymi organizacjami ds. zarządzania rybołówstwem, a w stosownych przypadkach w ramach tych organizacji, w których obie Strony mają status członka, obserwatora lub współpracującego kraju niebędącego umawiającą się stroną, w celu osiągnięcia dobrego rządzenia;

h)    ograniczania presji na oceany w drodze zwalczania zanieczyszczenia mórz i odpadów morskich, w tym pochodzących ze źródeł na lądzie, tworzyw sztucznych i mikrodrobin plastiku;

i)    współpracy na rzecz rozwijania ekosystemów i obszarowych środków ochrony i narzędzi zarządczych, w tym w odniesieniu do chronionych obszarów morskich, zgodnie z prawem każdej ze Stron i prawem międzynarodowym oraz w oparciu o najlepszą dostępną wiedzę naukową, aby chronić i odtwarzać obszary i zasoby przybrzeżne i morskie;

j)    zachęcania do zwiększania bezpieczeństwa i ochrony oceanów poprzez wymianę najlepszych praktyk dotyczących działań straży przybrzeżnej i nadzoru morskiego, w tym przez zacieśnienie współpracy między odpowiednimi organami;

k)    promowania narzędzi obszarowych, takich jak oparte na ekosystemach planowanie przestrzenne obszarów morskich i zintegrowane zarządzanie obszarami przybrzeżnymi, w celu zrównoważonego zarządzania działalnością morską i jej zrównoważonego rozwijania;

l)    współpracy na rzecz wsparcia badań nad oceanami i gromadzenia danych;

m)    wspierania badań morskich i podejmowania decyzji, które dotyczą zarządzania rybołówstwem i innych działań związanych z eksploatacją zasobów morskich, w oparciu o wiedzę naukową;

n)    współpracy w celu zminimalizowania szkodliwego wpływu zmiany klimatu na oceany, linie brzegowe i ekosystemy, w tym dzięki redukowaniu emisji gazów cieplarnianych, w szczególności dwutlenku węgla, skutecznym działaniom adaptacyjnym i wspieraniu wdrażania odpowiednich umów międzynarodowych i działań międzynarodowych;

o)    wspierania rozwoju zrównoważonej i odpowiedzialnej akwakultury, w tym w odniesieniu do realizacji celów i zasad zawartych w Kodeksie odpowiedzialnego rybołówstwa przyjętego w Rzymie przez Organizację Narodów Zjednoczonych ds. Wyżywienia i Rolnictwa w dniu 31 października 1995 r.;

p)    wymieniania się najlepszymi praktykami w zakresie zrównoważonego rozwoju wybranych rodzajów działalności gospodarczej związanej z morzem będących przedmiotem zainteresowania Stron.

ARTYKUŁ 4.7

Ograniczanie ryzyka związanego z klęskami żywiołowymi

1.    Strony uznają potrzebę zarządzania wewnętrznym i ogólnoświatowym ryzykiem związanym z klęskami żywiołowymi i katastrofami spowodowanymi przez człowieka.

2.    Strony współpracują na rzecz poprawy zapobiegania, łagodzenia, gotowości, środków reagowania i odbudowy w celu ograniczania ryzyka związanego z klęskami żywiołowymi, budowania kultury ukierunkowanej na zapobieganie i zwiększenia odporności społeczeństwa, ekosystemów i infrastruktury, a w stosownych przypadkach współpracują za pośrednictwem dwustronnych, regionalnych i wielostronnych kontaktów politycznych na rzecz lepszego globalnego zarządzania ryzykiem związanym z klęskami żywiołowymi.

3.    Strony zobowiązują się do wspierania wymiany informacji i dobrych praktyk w zakresie wdrażania i monitorowania ram z Sendai dotyczących ograniczania ryzyka klęsk żywiołowych w latach 2015–2030, przyjętych na trzeciej światowej konferencji ONZ w Sendai w Japonii w dniu 18 marca 2015 r., za pośrednictwem regionalnych i globalnych platform współpracy, a w szczególności w zakresie oceny ryzyka, wdrażania na wszystkich szczeblach planów ograniczania ryzyka związanego z klęskami żywiołowymi, gromadzenia i wykorzystywania statystyk dotyczących klęsk żywiołowych i danych dotyczących strat, w tym oceny gospodarczej klęsk żywiołowych.

ARTYKUŁ 4.8

Rozwój polityki miejskiej

1.    Strony uznają znaczenie polityki propagującej zrównoważony rozwój obszarów miejskich jako środka skutecznie przyczyniającego się do osiągnięcia celów Agendy 2030 i Nowej agendy miejskiej.

2.    Strony promują współpracę i partnerstwo obejmujące wszystkie kluczowe podmioty działające w obszarze zrównoważonego rozwoju obszarów miejskich, w szczególności w zakresie sposobów rozwiązywania problemów miejskich w zintegrowany i kompleksowy sposób.

3.    W miarę możliwości Strony rozwijają konkretne możliwości współpracy pomiędzy miastami w zakresie zrównoważonych rozwiązań problemów miejskich, mając na uwadze poprawę budowania zdolności w drodze wymiany doświadczeń i praktyk oraz wzajemnego uczenia się.

ARTYKUŁ 4.9

Współpraca w dziedzinie rolnictwa i rozwoju obszarów wiejskich 1

1.    Strony współpracują w dziedzinie rolnictwa i rozwoju obszarów wiejskich we wspólnym celu wzmocnienia odporności i zrównoważenia produkcji żywności, zrównoważonego rolnictwa i zarządzania zasobami naturalnymi, takimi jak woda, i działań w dziedzinie klimatu, systemów żywnościowych o obiegu zamkniętym, w tym zapobiegania stratom żywności i ich ograniczaniu, promowania organizacji producentów, oznaczeń geograficznych, badań naukowych i innowacji, polityki rozwoju obszarów wiejskich i perspektyw dla rynku rolnego.

2.    Strony uznają działania podejmowane na forach międzynarodowych w celu zwiększenia globalnego bezpieczeństwa żywnościowego i żywieniowego oraz rolnictwa zrównoważonego i zobowiązują się do aktywnego zaangażowania we współpracę na tych forach w celu wyeliminowania głodu i wszelkich form niedożywienia do 2030 r.

3.    Strony współpracują na rzecz zrealizowania Agendy 2030 w sektorze rolno-spożywczym, w szczególności celów zrównoważonego rozwoju nr 1, 2, 12, 15, 17 i innych odpowiednich celów zrównoważonego rozwoju.

4.    Strony wspierają i promują skuteczne partnerstwa publiczne, partnerstwa publiczno-prywatne i partnerstwa z udziałem społeczeństwa obywatelskiego, opierając się na doświadczeniach i strategiach dotyczących finansowania partnerstw przewidzianych w 17. celu zrównoważonego rozwoju. W tym celu Strony dążą do usprawnienia dwustronnej współpracy i koordynacji związanej z rolnictwem i rozwojem obszarów wiejskich na podstawie ich odpowiednich długoterminowych celów zrównoważonego rozwoju, o których mowa w programie Zielony Ład Unii Europejskiej, strategii Unii Europejskiej „Od pola do stołu” i strategii Unii Europejskiej na rzecz bioróżnorodności oraz chilijskich inicjatyw na rzecz zrównoważonego rozwoju w sektorze rolno-spożywczym.

ROZDZIAŁ 5

PARTNERSTWO GOSPODARCZE, SPOŁECZNE I KULTURALNE

ARTYKUŁ 5.1

Przedsiębiorczość i przemysł

1.    Strony współpracują na rzecz tworzenia warunków sprzyjających rozwojowi i poprawie konkurencyjności małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP) oraz, w stosownych przypadkach, współpracy w obszarze polityki przemysłowej. Taka współpraca polega w szczególności na:

a)    wspieraniu kontaktów między podmiotami gospodarczymi, zachęcaniu do wspólnych inwestycji i ustanawianiu wspólnych przedsiębiorstw i sieci informacyjnych poprzez wdrażanie istniejących programów horyzontalnych;

b)    wymianie informacji i doświadczeń w zakresie stwarzania ogólnych warunków dla poprawy konkurencyjności MŚP oraz w zakresie procedur związanych z zakładaniem MŚP;

c)    ułatwianiu działań prowadzonych przez MŚP Stron;

d)    promowaniu społecznej odpowiedzialności przedsiębiorstw i ich rozliczalności oraz zachęcaniu do stosowania odpowiedzialnych praktyk handlowych, w tym zrównoważonej konsumpcji i produkcji.

2.    Strony współpracują na rzecz ułatwienia odpowiednich działań w zakresie współpracy prowadzonych przez sektor prywatny.

ARTYKUŁ 5.2

Surowce naturalne

1.    Strony uznają, że przejrzyste, rynkowe podejście jest najlepszym sposobem na stworzenie środowiska sprzyjającego inwestycjom w sektor surowców naturalnych.

2.    Strony wspierają, w oparciu o wspólne interesy, współpracę w kwestiach dotyczących surowców naturalnych w ramach odpowiednich struktur regionalnych lub wielostronnych lub w drodze dialogu dwustronnego na wniosek jednej ze Stron. Celem tej współpracy jest zwiększanie przejrzystości na światowych rynkach tych surowców oraz przyczynianie się do zrównoważonego rozwoju.

3.    Współpraca między Stronami prowadzona na podstawie niniejszego artykułu jest realizowana z należytym uwzględnieniem części III art. 15.14 w celu zapewnienia synergii.

ARTYKUŁ 5.3

Odpowiedzialne prowadzenie działalności gospodarczej oraz biznes i prawa człowieka

1.    Strony wspierają opracowywanie i wdrażanie krajowych planów działania w zakresie biznesu i praw człowieka, zapewniając, aby plany te zawierały skuteczne postanowienia dotyczące należytej staranności w zakresie praw człowieka i zachęcały do ich wdrażania.

2.    Biorąc pod uwagę, że państwa mają obowiązek chronić prawa człowieka na swoim terytorium względem działalności gospodarczej, Strony promują odpowiedzialne prowadzenie działalności gospodarczej zgodnie z normami międzynarodowymi zatwierdzonymi lub wspieranymi przez Strony w ramach Wytycznych ONZ dotyczących biznesu i praw człowieka, Wytycznych dla przedsiębiorstw wielonarodowych Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD) oraz Ogólnych wytycznych OECD dotyczących należytej staranności w zakresie odpowiedzialnego prowadzenia działalności gospodarczej, Trójstronnej deklaracji zasad dotyczących przedsiębiorstw międzynarodowych i polityki społecznej Międzynarodowej Organizacji Pracy (MOP) oraz Agendy 2030.

ARTYKUŁ 5.4

Zatrudnienie i sprawy społeczne

1.    Strony uznają, zgodnie z Agendą 2030, że eliminacja ubóstwa we wszystkich jego formach i wymiarach, w tym ubóstwa skrajnego, stanowi największe wyzwanie stojące przed światem i niezbędny wymóg w zakresie zrównoważonego rozwoju. W związku z tym zgadzają się na wymianę informacji na temat metod pomiaru ubóstwa na potrzeby prowadzenia polityki opartej na dowodach.

2.    Strony uznają, że poprawa poziomu życia, tworzenie wysokiej jakości miejsc pracy i działanie na rzecz ochrony socjalnej oraz godnej pracy dla wszystkich – kobiet i mężczyzn – powinny stanowić centralny element polityki zatrudnienia i polityki społecznej.

3.    Strony szanują, propagują i urzeczywistniają podstawowe zasady i prawa w pracy określone w Deklaracji MOP dotyczącej podstawowych zasad i praw w pracy, przyjętej w Genewie w dniu 18 czerwca 1998 r., oraz działaniach następczych wobec tej deklaracji (ang. follow-up), w Deklaracji MOP dotyczącej sprawiedliwości społecznej na rzecz uczciwej globalizacji, przyjętej w dniu 10 czerwca 2008 r., oraz w odpowiednich konwencjach podstawowych MOP.

4.    Strony zacieśniają współpracę, w tym między partnerzy społecznymi, w dziedzinie zatrudnienia, dialogu społecznego i spraw społecznych oraz zachęcają do wymiany najlepszych praktyk dotyczących zatrudnienia, bezpieczeństwa i higieny pracy, inspekcji pracy, pracy nierejestrowanej, dialogu społecznego oraz ochrony socjalnej i ochrony pracy, w tym w odniesieniu do oceny wpływu gospodarki nieformalnej, jak również zarządzania zmianami zawodowymi.

5.    Strony postanawiają nawiązać regularny dialog celem wspomagania i monitorowania postępu prac w tych obszarach będących przedmiotem wspólnego zainteresowania oraz kształtu i skuteczności polityki prowadzonej przez nie w tych dziedzinach.

ARTYKUŁ 5.5

Osoby starsze i osoby z niepełnosprawnościami

1.    Strony zobowiązują się dążyć do zapewnienia słabszym grupom społecznym, a także tym, którzy napotykają bariery utrudniające im uczestnictwo w życiu społecznym na równych zasadach z innymi – w szczególności osobom starszym i osobom z niepełnosprawnościami – dobrobytu, godności i skutecznej integracji w swoich społeczeństwach.

2.    Strony uznają znaczenie pozytywnego podejścia do starzenia się i zapewnienia dostępności na wszystkich poziomach przez całe życie. Strony uznają również znaczenie przestrzegania zobowiązań w zakresie dostępności wynikających z Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych, przyjętej w dniu 13 grudnia 2006 r.

3.    Strony zgodnie postanawiają współpracować w celu:

a)    propagowania i rozwijania działań mających na celu wspieranie lub zwiększanie możliwości na rynku pracy dostępnych dla osób starszych i osób z niepełnosprawnościami oraz ich włączenie społeczne;

b)    zapewnienia edukacji włączającej i uczenia się przez całe życie osobom z niepełnosprawnościami, w szczególności dzieciom i osobom młodym, a także osobom starszym;

c)    wspierania ukierunkowanych działań koncentrujących się na integracji osób z niepełnosprawnościami psychicznymi i intelektualnymi oraz problemami w obszarze zdrowia psychicznego, a także na ich habilitacji i rehabilitacji;

d)    identyfikowania dobrych praktyk w obszarze urządzeń wspomagających, w tym urządzeń, które są wykorzystywane w świadczeniu opieki w celu ułatwienia samodzielnego życia i które są przydatne zarówno dla osób starszych, jak i osób z niepełnosprawnościami, w tym w sytuacjach niesamodzielności;

e)    poprawy dostępności produktów i usług w spójny sposób w celu zapewnienia dostępu na równych zasadach i bez dyskryminacji osób z niepełnosprawnościami lub osób starszych.

ARTYKUŁ 5.6

Młodzież

1.    Strony uznają znaczenie młodzieży jako grupy, która przyczynia się do wzrostu gospodarczego i dobrobytu. W związku z tym Strony podkreślą znaczenie tworzenia miejsc pracy i możliwości godnego zatrudnienia dla osób młodych, a także opracowywania projektów mających na celu zwiększenie ich aktywności obywatelskiej.

2.    Strony współpracują na rzecz:

a)    ułatwiania aktywnego zaangażowania wszystkich osób młodych w działalność społeczeństwa obywatelskiego;

b)    ułatwiania kontaktów w obszarach polityki dotyczącej młodzieży oraz kształcenia pozaformalnego dla osób młodych i osób pracujących z młodzieżą;

c)    wspierania zrównoważonego rozwoju sprzyjającego włączeniu społecznemu w drodze angażowania się w dialog mający na celu wspieranie skierowanych do młodzieży kampanii uświadamiających na temat praw człowieka i niedyskryminacji.

3.    W tych ramach Strony będą prowadzić wspólne działania mające na celu zwalczanie nękania i przemocy w placówkach oświatowych.

ARTYKUŁ 5.7

Kultura

1.    Strony współpracują na właściwych forach międzynarodowych, w szczególności w ramach Organizacji Narodów Zjednoczonych do spraw Oświaty, Nauki i Kultury (UNESCO) na rzecz realizacji wspólnych celów i wspierania różnorodności kulturowej, w tym w drodze wdrażania Konwencji UNESCO w sprawie ochrony i promowania różnorodności form wyrazu kulturowego przyjętej w dniu 20 października 2005 r.

2.    Strony wspierają bliższy dialog i ściślejszą współpracę w sektorze kultury i sektorze kreatywnym, w tym w odniesieniu do powstających i nowych technologii oraz mediów audiowizualnych, mającą na uwadze umowy dwustronne zawarte z państwami członkowskimi, między innymi w celu lepszego wzajemnego zrozumienia i poznania kultur oraz zintensyfikowania kontaktów w tym obszarze.

3.    Strony dążą do podjęcia odpowiednich działań służących wymianie kulturalnej oraz realizują wspólne inicjatywy w różnych obszarach kultury, w tym dotyczące koprodukcji w branży medialnej, filmowej i telewizyjnej, z wykorzystaniem dostępnych instrumentów i mechanizmów współpracy.

4.    Strony zachęcają do dialogu międzykulturowego między swoimi organizacjami społeczeństwa obywatelskiego, a także osobami fizycznymi Stron.

ARTYKUŁ 5.8

Badania naukowe i innowacje

1.    Strony współpracują w obszarze badań naukowych, rozwoju technologicznego i innowacji na zasadzie wspólnego interesu i wzajemnych korzyści oraz zgodnie ze swoim wewnętrznymi zasadami i przepisami. Celem takiej współpracy jest wspieranie rozwoju społecznego i gospodarczego, radzenie sobie z globalnymi wyzwaniami społecznymi, osiągnięcie doskonałości naukowej, zwiększanie konkurencyjności regionalnej, jak również wzmacnianie stosunków między Stronami, prowadzące do powstania długotrwałych partnerstw. Strony wspierają dialog merytoryczny oraz wykorzystują w sposób komplementarny stosowane przez siebie różnego rodzaju instrumenty, takie jak Umowa w sprawie współpracy naukowej i technologicznej między Wspólnotą Europejską a Republiką Chile sporządzona w Brukseli w dniu 23 września 2002 r.

2.    Strony dążą do:

a)    poprawy warunków mobilności badaczy, naukowców, ekspertów, studentów i przedsiębiorców oraz przepływu materiałów i wyposażenia przez granice;

b)    ułatwienia sobie wzajemnie dostępu do swoich programów w dziedzinie nauki, technologii i innowacji, do infrastruktury i obiektów badawczych, publikacji oraz danych naukowych;

c)    zacieśnienia współpracy w zakresie badań przednormalizacyjnych i normalizacji;

d)    propagowania wspólnych zasad uczciwego i sprawiedliwego traktowania praw własności intelektualnej w projektach dotyczących badań naukowych i innowacji;

e)    zachęcania do dialogu merytorycznego na temat innowacji, ukierunkowanego w szczególności na MŚP, z myślą o tworzeniu nowych towarów i usług oraz pobudzaniu innowacji technologicznych i przedsiębiorczości;

f)    zwiększenia liczby wspólnych przedsięwzięć gospodarczych w zakresie badań stosowanych i rozwoju, których celem jest opracowywanie innowacyjnych rozwiązań, aby sprostać wspólnym problemom i wyzwaniom;

g)    wspierania sieci i powiązań między instytucjami badawczymi i innowacyjnymi, takimi jak uniwersytety i ośrodki badań naukowych, a przedsiębiorstwami w regionach Stron w celu rozwoju działań bliskich wprowadzania na rynek;

h)    wspierania społecznych i publicznych programów na rzecz innowacji mających na celu poprawę rozwoju społecznego regionów, a w szczególności jakości życia obywateli;

i)    wspierania współpracy i wymiany najlepszych praktyk, działań w zakresie polityki i strategii, w tym dotyczących globalnych wyzwań, między decydentami, agencjami ds. innowacji i innymi odpowiednimi zainteresowanymi stronami.

3.    Strony promują następujące działania, w które zaangażowane są organizacje rządowe, publiczne i prywatne ośrodki badań naukowych, instytucje szkolnictwa wyższego, agencje ds. innowacji i sieci innowacji oraz inne zainteresowane strony, w tym MŚP:

a)    wspólne inicjatywy mające na celu podniesienie świadomości w zakresie nauki, technologii i innowacji oraz programy budowania zdolności i możliwości udziału w programach każdej ze Stron;

b)    wspólne spotkania i warsztaty mające na celu wymianę informacji i najlepszych praktyk oraz określenie obszarów wspólnych badań;

c)    wspólne i współfinansowane działania badawczo-innowacyjne, w tym sieci tematyczne, w obszarach będących przedmiotem wspólnego zainteresowania;

d)    wzajemnie uznawana ocena i ewaluacja współpracy w zakresie badań naukowych i innowacji oraz upowszechnianie odpowiednich wyników.

ARTYKUŁ 5.9

Współpraca w kwestiach arktycznych

Strony uznają znaczenie dialogu i współpracy na szczeblach dwustronnych i wielostronnych w kwestiach arktycznych. Taka współpraca odbywa się za pośrednictwem dialogu ekspertów i wymiany najlepszych praktyk, w tym w ramach Komisji do spraw Zachowania Żywych Zasobów Morskich Antarktyki.

ARTYKUŁ 5.10

Polityka cyfrowa

1.    Strony uznają, że technologie informacyjno-komunikacyjne (ICT) intensyfikują rozwój gospodarczy, edukacyjny i społeczny. Strony wymieniają poglądy na temat swoich odpowiednich polityk w tej dziedzinie.

2.    Strony współpracują zatem w zakresie polityki w dziedzinie ICT. Współpraca ta może obejmować:

a)    wymianę poglądów na temat poszczególnych aspektów strategii jednolitego rynku cyfrowego Unii Europejskiej, w szczególności kierunków polityki i uregulowań łączności elektronicznej, w tym dostępu do usług sieci szerokopasmowej, ochrony prywatności i danych osobowych, przepływu danych, wymogów dotyczących lokalizacji danych, administracji elektronicznej, otwartych danych publicznych, otwartych danych, bezpieczeństwa w internecie, e-zdrowia oraz niezależności organów regulacyjnych;

b)    wymianę poglądów na temat neutralności sieci jako zasady promowania wolnego i otwartego internetu oraz tworzenia usług online i aplikacji i dostępu do nich dla dobra wszystkich obywateli;

c)    promowanie ICT jako środka sprzyjającego rozwojowi gospodarczemu, społecznemu i kulturalnemu, włączeniu społecznemu i cyfrowemu oraz różnorodności kulturowej, a także jako podstawowego narzędzia służącego do stymulowania łączności w szkołach oraz rozwijania sieci badawczych i akademickich;

d)    stworzenie wzajemnego połączenia i interoperacyjności sieci badawczych, infrastruktur i usług obliczeniowych i gromadzenia danych naukowych, a także promowanie takiego rozwoju w kontekście regionalnym;

e)    współpracę w dziedzinie administracji elektronicznej i usług zaufania, takich jak podpis elektroniczny i tożsamość elektroniczna, ze szczególnym uwzględnieniem wymiany zasad polityki, informacji i dobrych praktyk w zakresie wykorzystania ICT do modernizacji administracji publicznej oraz promowania wysokiej jakości usług publicznych i przejrzystego zarządzania zasobami publicznymi;

f)    wymianę informacji dotyczących norm, oceny zgodności i homologacji typu, między innymi w celu ułatwienia handlu;

g)    promocję wymiany i kształcenia specjalistów, w szczególności młodych specjalistów i kobiet;

h)    promowanie umiejętności cyfrowych.

ARTYKUŁ 5.11

Kształcenie i szkolnictwo wyższe

1.    Strony prowadzą współpracę w dziedzinie kształcenia, aby wspierać rozwój kapitału ludzkiego, szczególnie na poziomie szkolnictwa wyższego.

2.    W celu wspierania jakości i modernizacji systemów szkolnictwa wyższego Strony:

a)    promują mobilność studentów, pracowników akademickich i administracyjnych w ramach istniejących lub nowych programów;

b)    zwiększają potencjał instytucji szkolnictwa wyższego;

c)    udoskonalają mechanizmy uznawania kwalifikacji i okresów studiów za granicą zgodnie z prawem każdej ze Stron.

ARTYKUŁ 5.12

Cywilny system nawigacji satelitarnej, obserwacja Ziemi i inne działania w przestrzeni kosmicznej

1.    Strony uznają, że działania w przestrzeni kosmicznej mają pozytywny wpływ na rozwój gospodarczy, społeczny i zrównoważony rozwój środowiskowy oraz konkurencyjność przemysłową.

2.    Strony współpracują, zgodnie z konwencjami międzynarodowymi i swoim prawem, w kwestiach będących przedmiotem wspólnego zainteresowania w obszarze cywilnych działań w przestrzeni kosmicznej, takich jak:

a)    badania kosmiczne, w tym w zakresie nawigacji satelitarnej i obserwacji Ziemi w drodze uczestnictwa w programie „Horyzont Europa”;

b)    współpraca w zakresie zastosowań i usług opartych na globalnych systemach nawigacji satelitarnej, w tym w szczególności w zakresie badań naukowych, współpracy przemysłowej, handlu i rozwoju sytuacji rynkowej, standardów dotyczących zastosowań, certyfikacji i środków regulacyjnych;

c)    rozwój systemów wspomagających opartych na wyposażeniu satelitarnym, w szczególności na potrzeby transportu lotniczego lub systemów wspomagających, wzajemna ochrona infrastruktury systemów nawigacji satelitarnej, współpraca w zakresie interoperacyjności, kompatybilności i wykorzystania widma;

d)    obserwacja Ziemi i nauka o Ziemi, w tym współpraca na forach wielostronnych, w szczególności w ramach Grupy ds. Obserwacji Ziemi („GEO”) i Komitetu ds. Satelitów Obserwacyjnych Ziemi („CEOS”), aby sprostać wyzwaniom społecznym oraz ułatwiać partnerstwa na rzecz biznesu i innowacji w zakresie obserwacji Ziemi w ramach programu Copernicus, będącego komponentem programu kosmicznego Unii, poprzez ustalenie obszarów będących przedmiotem wspólnego zainteresowania;

e)    łączność satelitarna.

ARTYKUŁ 5.13

Turystyka

1.    Strony współpracują w dziedzinie turystyki, aby usprawnić wymianę informacji i najlepszych praktyk w celu zapewniania zrównoważonego i trwałego rozwoju turystyki oraz aby wspierać tworzenie miejsc pracy, rozwój gospodarczy i poprawę jakości życia.

2.    Strony skupiają się w szczególności na:

a)    ochronie dziedzictwa kulturowego i naturalnego oraz maksymalizacji jego potencjału;

b)    poszanowaniu integralności i interesów społeczności lokalnych;

c)    promowaniu współpracy między regionami Stron oraz regionami i gminami państw sąsiadujących;

d)    promowaniu wymiany informacji i współpracy na rzecz sektorów kreatywnych i innowacji w sektorze turystyki.

ARTYKUŁ 5.14

Statystyki

1.    Strony współpracują w dziedzinie statystyki.

2.    Współpraca ta może obejmować:

a)    promowanie harmonizacji metod statystycznych w celu poprawy porównywalności danych;

b)    tworzenie i rozpowszechnianie statystyk publicznych oraz opracowywanie wskaźników;

c)    wymianę wiedzy i dobrych praktyk między oficjalnymi instytucjami Chile odpowiedzialnymi za kwestie i procedury statystyczne a ich odpowiednikami w Unii Europejskiej.

ARTYKUŁ 5.15

Transport

1.    Strony współpracują w odpowiednich obszarach polityki transportowej, w tym w zakresie zintegrowanej polityki transportowej, mając na względzie rozwój i wspieranie wydajnego, zrównoważonego, bezpiecznego i przyjaznego dla środowiska transportu zarówno pasażerów, jak i towarów.

2.    Celem takiej współpracy jest promowanie:

a)    wymiany informacji na temat ich odpowiednich polityk transportowych, norm i najlepszych praktyk oraz innych obszarów będących przedmiotem wspólnego zainteresowania;

b)    wzajemnych połączeń i interoperacyjności sieci;

c)    podejścia opartego na systemie transportu multimodalnego;

d)    stworzenia przyjaznego dla inwestycji otoczenia;

e)    bezpieczeństwa i ochrony systemów transportu;

f)    kwestii transportowych związanych z ochroną środowiska;

g)    niskoemisyjnych lub bezemisyjnych rozwiązań transportowych, badań naukowych i innowacji, inteligentnych i cyfrowych rozwiązań;

h)    dialogu na poziomie ekspertów i współpracy w ramach międzynarodowych forów transportu;

i)    zrównoważonych rozwiązań dotyczących transportu, w tym w odniesieniu do mobilności miejskiej; oraz

j)    ułatwień w handlu, zwiększonej wydajności i optymalizacji operacji transportowych i logistycznych poprzez cyfryzację i uproszczenie wymogów sprawozdawczych dotyczących wszystkich rodzajów transportu.

ROZDZIAŁ 6

ELEMENTY FAKULTATYWNE

ARTYKUŁ 6.1

Obszary polityki makroekonomicznej

Strony współpracują i promują wymianę informacji i poglądów na temat polityki i tendencji makroekonomicznych.

ARTYKUŁ 6.2

Sprawy podatkowe

Strony uznają zasady dobrego rządzenia w dziedzinie opodatkowania, w tym międzynarodowe standardy dotyczące przejrzystości i wymiany informacji, i zobowiązują się do ich wdrażania oraz minimalnych standardów przeciwdziałania erozji bazy podatkowej i przenoszeniu zysków („BEPS”), a także eliminowania szkodliwych praktyk podatkowych. Strony będą promować równe warunki działania i podejmować działania na rzecz usprawnienia współpracy międzynarodowej w dziedzinie opodatkowania, aby przeciwdziałać unikaniu opodatkowania i uchylaniu się od opodatkowania.

ARTYKUŁ 6.3

Polityka konsumencka

Strony uznają znaczenie zapewnienia wysokiego poziomu ochrony konsumentów i aby osiągnąć ten cel, podejmują działania w zakresie polityki konsumenckiej. Strony postanawiają, że współpraca ta może obejmować w miarę możliwości:

a)    wymianę informacji na temat ram ochrony konsumentów każdej ze Stron, w tym na temat praw ochrony konsumentów, bezpieczeństwa produktów konsumenckich, dochodzenia roszczeń przez konsumentów i egzekwowania przepisów dotyczących konsumentów;

b)    stymulowanie rozwoju niezależnych organizacji konsumenckich oraz kontaktów między przedstawicielami konsumentów.

ARTYKUŁ 6.4

Zdrowie publiczne

Strony zgadzają się współpracować w zakresie zdrowia publicznego, w szczególności w odniesieniu do zapobiegania chorobom zakaźnym i ich kontroli, gotowości do zwalczania ognisk wysoce zaraźliwych chorób, egzekwowania Międzynarodowych przepisów zdrowotnych (2005) przyjętych w dniu 23 maja 2005 r. przez Światowe Zgromadzenie Zdrowia oraz zwalczania oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe.

ARTYKUŁ 6.5

Współpraca w dziedzinie sportu i aktywności fizycznej

Strony będą współpracować w dziedzinie sportu i aktywności fizycznej, aby przyczynić się do rozwoju aktywnego i zdrowego stylu życia, w tym promocji prozdrowotnej aktywności fizycznej wśród wszystkich grup wiekowych, propagowania ról społecznych i walorów wychowawczych sportu oraz walki z zagrożeniami dla sportu, takimi jak doping, ustawianie wyników zawodów sportowych, rasizm i przemoc.

ROZDZIAŁ 7

MODERNIZACJA PAŃSTWA I USŁUG PUBLICZNYCH, DECENTRALIZACJA, 
POLITYKA REGIONALNA I WSPÓŁPRACA MIĘDZYINSTYTUCJONALNA

ARTYKUŁ 7.1

Modernizacja państwa

W ramach dialogu politycznego i współpracy Strony będą dążyć do wymiany doświadczeń w kwestiach związanych z modernizacją i decentralizacją państwa i administracji publicznej, wyciągając wnioski z najlepszych praktyk Stron w zakresie globalnej skuteczności organizacyjnej, obowiązującego ustawodawstwa i ram instytucjonalnych w celu osiągnięcia dobrego rządzenia, w tym:

a)    uznania autonomii i roli najwyższych organów kontroli w promowaniu dobrych rządów na wszystkich szczeblach dzięki zapewnieniu wydajności, rozliczalności, skuteczności i przejrzystości.

b)    promowania przejrzystości i rozliczalności polityk publicznych, a także podejmowania decyzji wobec obywateli oraz wzmocnienia roli społeczeństwa obywatelskiego w tej dziedzinie;

c)    promowania kultury uczciwości i rzetelności w usługach publicznych, która obejmuje całe społeczeństwo, we współpracy z sektorem prywatnym i społeczeństwem obywatelskim;

d)    promowania, wspierania i zachęcania do innowacji w sektorze publicznym przez zapewnianie rozwiązań problemów i wyzwań na różnych poziomach i obszarach prac, tak aby generowały one wartość publiczną w ekosystemie innowacji i społeczeństwie.

ARTYKUŁ 7.2

Polityka regionalna i decentralizacja

1.    Strony uznają znaczenie, jakie ma polityka w propagowaniu zrównoważonego i trwałego rozwoju regionalnego i terytorialnego. Strony uznają znaczenie regionów i współpracy z władzami szczebla niższego niż krajowy oraz sposób, w jaki mogą one dostarczyć istotną wiedzę o politykach publicznych zgodnie z wymogami dotyczącymi przyszłej decentralizacji Chile.

2.    W celu poprawy systemów zarządzania na różnych szczeblach, budowania zdolności poprzez wymianę doświadczeń i praktyk oraz wzajemne uczenie się Strony, w miarę możliwości, będą współpracować w zakresie zrównoważonych rozwiązań w odpowiedzi na wyzwania związane z rozwojem terytorialnym i regionalnym, w zakresie polityk mających na celu promowanie spójności społecznej, gospodarczej i terytorialnej, w tym współpracy transgranicznej, w zakresie ustanawiania i wdrażania polityki regionalnej oraz organizowania strategii rozwoju terytorialnego, a także w zakresie partnerstwa, procedur i metod planowania oraz oceny, polityk dotyczących regionalnych innowacji i inteligentnej specjalizacji.

3.    Strony zobowiązują się do wzmocnienia i rozszerzenia, w miarę możliwości, dynamiki i możliwości współpracy między regionami Unii Europejskiej i regionami Chile, w drodze opracowania i realizacji wspólnych programów i projektów mających na celu między innymi rozwój regionalny i terytorialny.

4.    Strony będą dążyć do wymiany doświadczeń i dobrych praktyk w zakresie wzajemnych powiązań między decentralizacją a wdrażaniem polityki regionalnej.

ARTYKUŁ 7.3

Współpraca międzyinstytucjonalna

1.    Strony zobowiązują się do wspierania i ułatwiania bliższego dialogu i współpracy między zainteresowanymi instytucjami w każdej z dziedzin objętych niniejszą Umową. W tym celu Strony będą zachęcać do tworzenia sieci kontaktów między instytucjami rządu Chile i sektorem publicznym oraz innymi odpowiednimi instytucjami Chile a ich odpowiednikami w Unii Europejskiej, aby doprowadzić do możliwie jak najszerzej zakrojonej współpracy sektorowej, która może obejmować:

a)    zapobieganie i zwalczanie korupcji;

b)    szkolenia z zakresu organizacji i wsparcie;

c)    pomoc techniczną udzielaną instytucjom Chile odpowiedzialnym za tworzenie, realizację i ocenę polityk publicznych oraz za dostarczanie informacji dotyczących takich polityk, w tym spotkania pracowników instytucji Unii Europejskiej z ich odpowiednikami w Chile;

d)    regularną wymianę informacji uznanych za odpowiednie, w tym w drodze wykorzystania technologii informacyjno-komunikacyjnych, oraz rozwój sieci informacyjnych, przy jednoczesnym zapewnieniu ochrony danych osobowych we wszystkich dziedzinach, w których wymagana jest wymiana danych;

e)    wymianę informacji i dobrych praktyk dotyczących cyfryzacji procedur państwowych związanych ze świadczeniem usług na rzecz obywateli;

f)    transfer wiedzy specjalistycznej;

g)    wstępne badania i wspólną realizację projektów obejmujących proporcjonalny wkład finansowy;

h)    opracowanie planów działania, w tym punktów kontaktowych, harmonogramów i mechanizmów oceny;

i)    wkład w budowanie potencjału, kompetencji i umiejętności w dziedzinie innowacji publicznych.

2.    Strony mogą za obopólnym porozumieniem dodać inne obszary działań do tych, o których mowa w ust. 1.

(1)    W zakresie, w jakim kwestie wchodzące w zakres niniejszego artykułu wchodzą również w zakres rozdziału 14, współpraca, o której mowa w niniejszym artykule, będzie prowadzona zgodnie z tym rozdziałem.

KOMISJA EUROPEJSKA

Bruksela, dnia 5.7.2023

COM(2023) 432 final

ZAŁĄCZNIK

do

wniosku dotyczącego DECYZJI RADY

w sprawie zawarcia, w imieniu Unii Europejskiej, Zaawansowanej umowy ramowej między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Chile, z drugiej strony

CZĘŚĆ III

HANDEL I SPRAWY ZWIĄZANE Z HANDLEM

ROZDZIAŁ 8

POSTANOWIENIA OGÓLNE I INSTYTUCJONALNE

SEKCJA A

POSTANOWIENIA OGÓLNE

ARTYKUŁ 8.1

Ustanowienie strefy wolnego handlu

Strony ustanawiają niniejszym strefę wolnego handlu, zgodnie z art. XXIV GATT 1994 i art. V GATS.

ARTYKUŁ 8.2

Cele

Cele niniejszej części Umowy obejmują:

a)    rozszerzenie i zróżnicowanie handlu towarami, zgodnie z art. XXIV GATT 1994, między Stronami w drodze obniżenia lub zniesienia ceł i barier pozataryfowych w handlu;

b)    ułatwienie handlu towarami, w szczególności w drodze postanowień dotyczących ułatwień celnych i ułatwień w handlu, norm, przepisów technicznych i procedur oceny zgodności oraz środków sanitarnych i fitosanitarnych, przy jednoczesnym zachowaniu prawa każdej ze Stron do wprowadzania własnych regulacji i osiągania celów polityki publicznej;

c)    liberalizację handlu usługami zgodnie z art. V GATS;

d)    rozwój sytuacji gospodarczej sprzyjającej zwiększonym przepływom inwestycji, poprawa warunków zakładania przedsiębiorstw z poszanowaniem zasady niedyskryminacji przy jednoczesnym zachowaniu prawa każdej ze Stron do wprowadzania i wykonywania środków niezbędnych do osiągnięcia uzasadnionych celów politycznych;

e)    ułatwianie handlu i inwestycji między Stronami, w tym dzięki swobodnemu przepływowi płatności bieżących i przepływowi kapitału;

f)    rozwijanie środowiska sprzyjającego inwestycjom poprzez zapewnianie przejrzystych, stabilnych i przewidywalnych zasad, które gwarantują sprawiedliwe traktowanie inwestorów oraz ustanowienie systemu sądowego do rozstrzygania sporów między inwestorem a państwem w skuteczny, sprawiedliwy i przewidywalny sposób;

g)    faktyczne i wzajemne otwarcie rynków zamówień publicznych Stron;

h)    promowanie innowacji i kreatywności dzięki zapewnieniu odpowiedniej i skutecznej ochrony praw własności intelektualnej zgodnie z obowiązkami międzynarodowymi mającymi zastosowanie do Stron;

i)    promowanie warunków sprzyjających niezakłóconej konkurencji, w szczególności w odniesieniu do handlu i inwestycji realizowanych między Stronami;

j)    rozwój handlu międzynarodowego w sposób, który przyczynia się do osiągnięcia celu zrównoważonego rozwoju w obszarze gospodarczym, społecznym i środowiskowym oraz

k)    utworzenie skutecznego, sprawiedliwego i przewidywalnego mechanizmu rozstrzygania sporów w celu rozwiązywania sporów dotyczących wykładni lub stosowania niniejszej części Umowy.

ARTYKUŁ 8.3

Definicje o ogólnym zastosowaniu

Do celów niniejszej części Umowy, załączników 9, od 10-A do 10-E, od 13-A do 13-H, 15-A, 15-B, 16-A, 16-B, 16-C, od 17-A do 17-I, 19-A, 19-B, 19-C, 21-A, 21-B, 25, 28-A, 28-B, 29, 32-A, 32-B, 32-C, 38-A i 38-B oraz protokołów do niniejszej Umowy:

a)    „porozumienie w sprawie rolnictwa” oznacza Porozumienie w sprawie rolnictwa zawarte w załączniku 1A do porozumienia WTO;

b)    „porozumienie antydumpingowe” oznacza Porozumienie o stosowaniu artykułu VI Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu zawarte w załączniku 1A do porozumienia WTO;

c)    „cło” oznacza wszelkie cła lub opłaty jakiegokolwiek rodzaju nałożone na przywóz towaru lub w związku z przywozem towaru, przy czym nie obejmuje ono:

(i)    należności odpowiadających podatkom wewnętrznym nałożonym zgodnie z art. 9.4 niniejszej Umowy;

(ii)    cła antydumpingowego, specjalnego cła ochronnego, cła wyrównawczego lub cła ochronnego stosowanego zgodnie z GATT 1994, porozumieniem antydumpingowym, porozumieniem w sprawie rolnictwa, porozumieniem SCM oraz porozumieniem w sprawie środków ochronnych, stosownie do przypadku oraz

(iii)    opłat ani innych należności nakładanych na przywóz lub w związku z przywozem, których kwota jest ograniczona do przybliżonego kosztu świadczonych usług;

d)    „CPC” oznacza tymczasową Centralną Klasyfikację Produktów (dokumenty statystyczne Departamentu Spraw Gospodarczych i Społecznych Urzędu Statystycznego Narodów Zjednoczonych, seria M, nr 77, Nowy Jork, 1991);

e)    „dni” oznaczają dni kalendarzowe, w tym weekendy i święta;

f)    „istniejący” oznacza obowiązujący w dniu wejścia w życie niniejszej Umowy;

g)    „GATS” oznacza Układ ogólny w sprawie handlu usługami zawarty w załączniku 1B do porozumienia WTO;

h)    „GATT 1994” oznacza Układ ogólny w sprawie taryf celnych i handlu 1994 zawarty w załączniku 1A do porozumienia WTO;

i)    „towar Strony” oznacza towar krajowy w rozumieniu GATT 1994 i obejmuje towary pochodzące tej Strony;

j)    „system zharmonizowany” lub „HS” oznacza zharmonizowany system oznaczania i kodowania towarów, w tym jego Ogólne reguły interpretacji, uwagi do sekcji, uwagi do działów i uwagi do podpozycji, opracowane przez Światową Organizację Celną;

k)    „pozycja” oznacza pierwsze cztery cyfry w numerze klasyfikacji taryfowej w ramach systemu zharmonizowanego;

l)    „osoba prawna” oznacza każdy podmiot prawny właściwie utworzony lub w inny sposób zorganizowany zgodnie z obowiązującym prawem w celach komercyjnych lub innych, prywatny lub publiczny, w tym każdą spółkę kapitałową, trust, spółkę osobową, spółkę joint venture, jednoosobową działalność gospodarczą lub stowarzyszenie;

m)    „środek” oznacza każdy środek w formie przepisów ustawowych lub wykonawczych, reguły, procedury, decyzji, działania administracyjnego, wymogu lub praktyki lub w jakiejkolwiek innej formie;

n)    „środki Strony” oznaczają wszelkie środki przyjęte lub utrzymane przez 1 :

(i)    administrację publiczną i organy na wszystkich szczeblach;

(ii)    organy pozarządowe wykonujące uprawnienia delegowane przez administrację publiczną lub organy na wszystkich szczeblach 2 lub

(iii)    jakikolwiek podmiot, który faktycznie działa na polecenie lub pod kierownictwem, lub kontrolą Strony w odniesieniu do środka 3 ;

o)    „osoba fizyczna” oznacza:

(i)    w przypadku Strony UE – obywatela jednego z państw członkowskich zgodnie z prawem tego państwa 4 ; oraz

(ii)    w przypadku Chile – obywatela Chile zgodnie z prawem tego państwa;

p)    „towar pochodzący” oznacza towar kwalifikujący się zgodnie z regułami pochodzenia określonymi w rozdziale 10;

q)    „osoba” oznacza osobę fizyczną lub osobę prawną;

r)    „dane osobowe” oznaczają informacje dotyczące zidentyfikowanej lub możliwej do zidentyfikowania osoby fizycznej;

s)    „porozumienie w sprawie środków ochronnych” oznacza Porozumienie w sprawie środków ochronnych zawarte w załączniku 1A do porozumienia WTO;

t)    „środek sanitarny lub fitosanitarny” oznacza każdy środek, o którym mowa w pkt 1 załącznika A porozumienia SPS;

u)    „porozumienie SCM” oznacza Porozumienie w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych zawarte w załączniku 1A do porozumienia WTO;

v)    „porozumienie SPS” oznacza Porozumienie w sprawie stosowania środków sanitarnych i fitosanitarnych zawarte w załączniku 1A do porozumienia WTO;

w)    „porozumienie TBT” oznacza Porozumienie w sprawie barier technicznych w handlu zawarte w załączniku 1 do porozumienia WTO;

x)    „porozumienie TRIPS” oznacza Porozumienie w sprawie handlowych aspektów praw własności intelektualnej, zawarte w załączniku 1C do porozumienia WTO; oraz

y)    „porozumienie WTO” oznacza Porozumienie z Marrakeszu ustanawiające Światową Organizację Handlu, sporządzone w dniu 15 kwietnia 1994 r.

ARTYKUŁ 8.4

Związek z porozumieniem WTO i innymi istniejącymi umowami wchodzącymi w zakres niniejszej części Umowy

1.    Strony potwierdzają swoje prawa i obowiązki wobec siebie nawzajem wynikające z porozumienia WTO i innych istniejących umów wchodzących w zakres niniejszej części Umowy, których są stroną.

2.    Należy zaznaczyć, że żadne z postanowień niniejszej Umowy nie wymaga od którejkolwiek ze Stron działania w sposób niezgodny z jej obowiązkami wynikającymi z porozumienia WTO.

3.    W przypadku niezgodności między niniejszą Umową a jakąkolwiek istniejącą umową inną niż porozumienie WTO, która jest wiążąca dla obu Stron i która wchodzi w zakres niniejszej części Umowy, Strony natychmiast konsultują się ze sobą w celu znalezienia obustronnie zadowalającego rozwiązania.

SEKCJA B

POSTANOWIENIA INSTYTUCJONALNE

ARTYKUŁ 8.5

Szczególne funkcje Wspólnej Rady działającej w składzie rozstrzygającym kwestie dotyczące handlu

1.    W ramach zajmowania się kwestiami związanymi z niniejszą częścią Umowy Wspólna Rada ustanowiona na podstawie art. 40.1 5 może:

a)    przyjmować decyzje o zmianie:

(i)    taryf celnych zawartych w dodatkach 9-1 i 9-2 w celu przyspieszenia znoszenia ceł;

(ii)    rozdziału 10 i załączników od 10-A do 10-E;

(iii)    załączników 13-F i 13-G oraz dodatku 13-E-1;

(iv)    załączników 16-A, 16-D, 16-E oraz pkt 1 załącznika 16-B;

(v)    załącznika 21-B;

(vi)    załącznika 29;

(vii)    definicji „subsydium” w art. 31.2 ust. 1 w zakresie, w jakim odnosi się ona do przedsiębiorstw świadczących usługi, celem uwzględnienia wyników przyszłych dyskusji na ten temat w ramach WTO lub powiązanych forów fakultatywnych;

(viii)    załącznika 32-A w zakresie odniesień do prawa obowiązującego na terytorium Stron;

(ix)    załącznika 32-B w zakresie kryteriów włączenia do procedury sprzeciwu;

(x)    załącznika 32-C w odniesieniu do oznaczeń geograficznych;

(xi)    załączników 38-A i 38-B; oraz

(xii)    jakichkolwiek innych postanowień, załączników, dodatków lub protokołów, których zmiana jest przewidziana w niniejszej części Umowy;

b)    przyjmować decyzje dotyczące wydania interpretacji postanowień niniejszej części Umowy, które są wiążące dla Stron i wszystkich organów ustanowionych na mocy niniejszej części Umowy oraz zespołów orzekających, o których mowa w rozdziałach 33 i 38;

c)    ustanawiać dodatkowe podkomitety i inne organy odpowiedzialne za kwestie wchodzące w zakres niniejszej części Umowy na podstawie art. 40.3 ust. 3; oraz

d)    jeżeli uzna to za stosowne, ustanawiać regulaminy wewnętrzne podkomitetów i innych organów ustanowionych na podstawie art. 8.8 i niniejszego ustępu lit. c).

2.    Porządek obrad posiedzeń Wspólnej Rady działającej w składzie rozstrzygającym kwestie dotyczące handlu ustalają koordynatorzy ds. niniejszej części Umowy, na podstawie art. 8.7 ust. 2.

ARTYKUŁ 8.6

Szczególne funkcje Wspólnego Komitetu działającego w składzie rozstrzygającym kwestie dotyczące handlu

1.    W ramach zajmowania się kwestiami związanymi z niniejszą częścią Umowy Wspólny Komitet ustanowiony na podstawie art. 40.2 6 :

a)    wspiera Wspólną Radę w wykonywaniu jej funkcji dotyczących kwestii związanych z handlem i inwestycjami;

b)    odpowiada za właściwe wdrożenie niniejszej części Umowy; w tym kontekście i bez uszczerbku dla praw ustanowionych w rozdziale 38 Strony mogą poddać pod dyskusję ze Wspólnym Komitetem każdą kwestię dotyczącą stosowania lub interpretacji niniejszej części Umowy;

c)    nadzoruje w miarę potrzeby dalsze rozwijanie postanowień niniejszej części Umowy oraz ocenia wyniki uzyskane w drodze jej stosowania;

d)    poszukuje odpowiednich sposobów zapobiegania problemom, które w przeciwnym razie mogłyby powstać w obszarach objętych niniejszą częścią Umowy, oraz sposobów rozwiązywania tych problemów;

e)    nadzoruje prace wszystkich podkomitetów ustanowionych na podstawie art. 8.8 oraz podkomitetów ustanowionych na podstawie art. 40.3 ust. 3 wykonujących zadania wynikające z części III niniejszej Umowy; oraz

f)    analizuje wszelkie skutki dla niniejszej części Umowy wynikające z przystąpienia nowego państwa członkowskiego do Unii Europejskiej.

2.    Wspólny Komitet działający w składzie rozstrzygającym kwestie dotyczące handlu może:

a)    ustanawiać dodatkowe podkomitety i inne organy odpowiedzialne za kwestie wchodzące w zakres niniejszej części Umowy na podstawie art. 40.3 ust. 3;

b)    przyjmować decyzje zmieniające niniejszą część Umowy na podstawie art. 8.5 ust. 1 lit. a) oraz wydawać interpretacje, o których mowa w art. 8.5 ust. 1 lit. b), w przerwach między posiedzeniami Wspólnej Rady, gdy Wspólna Rada nie może się zebrać lub w innych przypadkach przewidzianych w niniejszej Umowie; oraz

c)    ustanawiać regulaminy wewnętrzne podkomitetów i innych organów ustanowionych na podstawie art. 8.8 i niniejszego ustępu lit. a), jeżeli uzna to za stosowne.

3.    Porządek obrad posiedzeń Wspólnego Komitetu działającego w składzie rozstrzygającym kwestie dotyczące handlu ustalają koordynatorzy ds. niniejszej części Umowy, na podstawie art. 8.7 ust. 2.

ARTYKUŁ 8.7

Koordynatorzy ds. niniejszej części Umowy

1.    Każda ze Stron wyznacza koordynatora ds. niniejszej części Umowy w terminie 60 dni od dnia wejścia w życie niniejszej Umowy oraz przekazuje drugiej Stronie dane kontaktowe koordynatora.

2.    Koordynatorzy wspólnie ustalają porządek obrad i przeprowadzają wszystkie niezbędne przygotowania do posiedzeń Wspólnej Rady, Wspólnego Komitetu oraz podkomitetów i innych organów ustanowionych na podstawie art. 8.8 lub ustanowionych na podstawie art. 40.3 ust. 3 wykonujących zadania szczególne dla części III niniejszej Umowy. Koordynatorzy prowadzą działania w następstwie decyzji Wspólnej Rady i Wspólnego Komitetu działających w składzie rozstrzygającym kwestie dotyczące handlu oraz, w stosownych przypadkach, decyzji podkomitetów, w sytuacjach przewidzianych w art. 17.39 i 25.20.

ARTYKUŁ 8.8

Podkomitety i inne organy szczególne dla niniejszej części Umowy

1.    Niniejszym Strony ustanawiają następujące podkomitety:

a)    Podkomitet ds. Przeciwdziałania Korupcji w Handlu i Inwestycjach;

b)    Podkomitet ds. Ceł, Ułatwień w Handlu i Reguł Pochodzenia;

c)    Podkomitet ds. Usług Finansowych;

d)    Podkomitet ds. Własności Intelektualnej;

e)    Podkomitet ds. Zamówień Publicznych;

f)    Podkomitet ds. Środków Sanitarnych i Fitosanitarnych;

g)    Podkomitet ds. Usług i Inwestycji;

h)    Podkomitet ds. Zrównoważonych Systemów Żywnościowych;

i)    Podkomitet ds. Barier Technicznych w Handlu;

j)    Podkomitet ds. Handlu Towarami; oraz

k)    Podkomitet ds. Handlu i Zrównoważonego Rozwoju.

2.    Porządek obrad posiedzeń podkomitetów i innych organów odpowiedzialnych za kwestie wchodzące w zakres niniejszej części Umowy ustalają koordynatorzy ds. niniejszej części Umowy, na podstawie art. 8.7 ust. 2.

ROZDZIAŁ 9

HANDEL TOWARAMI

ARTYKUŁ 9.1

Cel

Strony stopniowo i wzajemnie liberalizują handel towarami zgodnie z niniejszą częścią Umowy.

ARTYKUŁ 9.2

Zakres stosowania

O ile w niniejszej części Umowy nie przewidziano inaczej, niniejszy rozdział ma zastosowanie do handlu towarami Strony.

ARTYKUŁ 9.3

Definicje

Do celów niniejszego rozdziału i załącznika 9:

a)    „porozumienie w sprawie licencjonowania przywozu” oznacza Porozumienie WTO w sprawie licencjonowania przywozu zawarte w załączniku 1A do porozumienia WTO;

b)    „czynności konsularne” oznaczają procedurę uzyskania od konsula Strony dokonującej przywozu na terytorium Strony dokonującej wywozu lub na terytorium strony trzeciej faktury konsularnej lub wizy konsularnej dla faktur handlowych, świadectwa pochodzenia, manifestu ładunkowego, deklaracji wywozowej przewoźników lub innej dokumentacji celnej związanej z przywozem towaru;

c)    „porozumienie w sprawie ustalania wartości celnej” oznacza porozumienie o stosowaniu artykułu VII GATT 1994 zawarte w załączniku 1A do porozumienia WTO;

d)    „procedura licencjonowania wywozu” oznacza procedurę administracyjną wymagającą – jako warunek wstępny wywozu z terytorium Strony dokonującej wywozu – złożenia właściwemu organowi administracyjnemu lub organom administracyjnym wniosku lub innych dokumentów, innych niż zazwyczaj wymagane w procedurach odprawy celnej;

e)    „procedura licencjonowania przywozu” oznacza procedurę administracyjną wymagającą – jako warunek wstępny przywozu na terytorium Strony dokonującej przywozu – złożenia właściwemu organowi administracyjnemu lub organom administracyjnym wniosku lub innych dokumentów, innych niż zazwyczaj wymagane w procedurach odprawy celnej;

f)    „towar przerobiony” oznacza towar klasyfikowany do działów 84–90 lub pozycji 94.02 systemu zharmonizowanego, z wyjątkiem towaru klasyfikowanego do pozycji HS 84.18, 85.09, 85.10, 85.16 oraz 87.03 lub podpozycji 8414.51, 8450.11, 8450.12, 8508.1 i 8517.11, który:

(i)    składa się całkowicie lub częściowo z części uzyskanych z towarów już używanych;

(ii)    charakteryzuje się podobnym działaniem i warunkami pracy jak ekwiwalentne towary nowe; oraz

(iii)    otrzymuje tę samą gwarancję, co ekwiwalentne towary nowe;

g)    „naprawa” oznacza wszelkie procesy przetwarzania towaru stosowane w celu usunięcia uszkodzeń eksploatacyjnych lub szkód materialnych, obejmujące przywrócenie towarowi jego pierwotnej funkcji lub zapewnienie zgodności z wymaganiami technicznymi dotyczącymi jego używania, bez których towar ten nie mógłby być nadal używany w zwykły sposób do celów, do których jest przeznaczony. Naprawa towaru obejmuje odnowę i konserwację, ale nie obejmuje działań ani procesów, które:

(i)    prowadzą do pozbawienia towaru jego istotnych właściwości lub do powstania nowego towaru lub towaru o odmiennych cechach handlowych;

(ii)    przyczyniają się do przekształcenia wyrobu niegotowego w wyrób gotowy; lub

(iii)    są wykorzystywane do poprawy lub ulepszenia parametrów technicznych towaru;

h)    „kategoria znoszenia ceł” oznacza ramy czasowe znoszenia ceł, obejmujące od zera do siedmiu lat, po których towar jest wolny od cła, o ile w harmonogramie w załączniku 9 nie określono inaczej.

ARTYKUŁ 9.4

Traktowanie narodowe w zakresie podatków i uregulowań wewnętrznych

Każda ze Stron przyznaje traktowanie narodowe towarom drugiej Strony zgodnie z art. III GATT 1994, włącznie z uwagami i postanowieniami uzupełniającymi do niego. W tym celu art. III GATT 1994 oraz uwagi i postanowienia uzupełniające do niego zostają włączone do niniejszej Umowy i stanowią jej część, z uwzględnieniem niezbędnych zmian.

ARTYKUŁ 9.5

Obniżenie lub zniesienie ceł

1.    O ile w niniejszej Umowie nie przewidziano inaczej, każda ze Stron obniża lub znosi cła nakładane na towary pochodzące z terytorium drugiej Strony zgodnie ze swoim harmonogramem w załączniku 9.

2.    Do celów ust. 1 podstawową stawką celną jest stawka podstawowa określona dla każdego towaru w harmonogramie w załączniku 9.

3.    Jeżeli jedna ze Stron obniża swoją stawkę celną stosowaną względem kraju najbardziej uprzywilejowanego („stawkę KNU”), do obniżonych stawek ma zastosowanie harmonogram tej Strony zawarty w załączniku 9. Jeżeli Strona obniża swoją stawkę KNU do poziomu poniżej stawki podstawowej w odniesieniu do danej pozycji taryfowej, Strona ta oblicza preferencyjną stawkę mającą zastosowanie w wyniku obniżenia taryfy na podstawie obniżonej stawki KNU, utrzymując względny margines preferencji w odniesieniu do danej pozycji taryfowej tak długo, jak stosowana stawka KNU jest niższa od stawki podstawowej. Względny margines preferencji dotyczący danej pozycji taryfowej w każdym okresie znoszenia ceł odpowiada różnicy między stawką podstawową określoną w harmonogramie tej Strony zawartym w załączniku 9 a stosowaną stawką celną dla tej pozycji taryfowej zgodnie z tym harmonogramem, podzielonej przez tę stawkę podstawową i wyrażonej w procentach.

4.    Na wniosek jednej ze Stron, Strony podejmują konsultacje w celu rozważenia przyspieszenia obniżania lub znoszenia ceł określonych w harmonogramie w załączniku 9. Uwzględniając wynik takich konsultacji, Wspólna Rada może podjąć decyzję o zmianie załącznika 9 w celu przyspieszenia obniżania lub znoszenia ceł.

ARTYKUŁ 9.6

Klauzula „standstill”

1.    O ile w niniejszej części Umowy nie przewidziano inaczej, Strona nie podwyższa ceł określonych jako stawka podstawowa w załączniku 9 ani nie wprowadza nowych ceł w odniesieniu do towarów pochodzących z terytorium drugiej Strony.

2.    Dla większej pewności należy wyjaśnić, że Strona może podnieść cło do poziomu określonego w załączniku 9 w odniesieniu do danego okresu znoszenia ceł po uprzednim jednostronnym obniżeniu takiego cła.

ARTYKUŁ 9.7

Cła wywozowe, podatki i inne należności

1.    Strona nie wprowadza ani nie utrzymuje żadnych ceł, podatków ani innych należności jakiegokolwiek rodzaju nakładanych na wywóz towaru na terytorium drugiej Strony ani w związku z tym wywozem, ani żadnych wewnętrznych podatków ani innych należności nakładanych na towar wywożony na terytorium drugiej Strony, które przekraczają podatek lub należności, jakie byłyby nałożone na towary podobne przeznaczone do konsumpcji wewnętrznej.

2.    Żadne z postanowień niniejszego artykułu nie uniemożliwia Stronie nałożenia na wywóz towaru opłaty lub należności dozwolonej na podstawie art. 9.8.

ARTYKUŁ 9.8

Opłaty i formalności

1.    Kwoty opłat i innych należności nakładanych przez Stronę na przywóz lub wywóz towarów drugiej Strony lub w związku z przywozem lub wywozem takich towarów ogranicza się do przybliżonych kosztów świadczonych usług i nie mogą one stanowić pośredniej ochrony towarów krajowych ani opodatkowania przywozu lub wywozu do celów podatkowych.

2.    Strona nie nakłada opłat ani innych należności ad valorem na przywóz lub wywóz towarów lub w związku z przywozem lub wywozem takich towarów.

3.    Każda ze Stron może wymagać uiszczenia należności lub odzyskiwać koszty wyłącznie w przypadku świadczenia określonych usług, w tym:

a)    zapewnienia obecności funkcjonariuszy celnych, na wniosek, poza oficjalnymi godzinami urzędowania lub w miejscach innych niż miejsca celne;

b)    przeprowadzania analiz lub ekspertyz dotyczących towarów oraz pobierania opłat pocztowych za zwrot towarów do wnioskodawcy, zwłaszcza w odniesieniu do decyzji dotyczących wiążących informacji lub do udzielenia informacji związanych ze stosowaniem przepisów prawa celnego;

c)    kontroli lub pobierania próbek towarów do celów weryfikacji lub zniszczenia towarów, jeżeli powoduje to koszty inne niż koszty pracy funkcjonariuszy celnych; lub

d)    nadzwyczajnych środków kontroli, jeżeli jest to niezbędne ze względu na rodzaj towaru lub potencjalne ryzyko.

4.    Każda ze Stron bezzwłocznie publikuje wszystkie opłaty i należności, które nakłada w związku z przywozem lub wywozem, w taki sposób, aby umożliwić administracji publicznej, przedsiębiorstwom handlowym i innym zainteresowanym stronom zapoznanie się z nimi.

5.    Strona nie wymaga czynności konsularnych, w tym zapłaty powiązanych opłat i należności, w związku z przywozem jakichkolwiek towarów drugiej Strony.

ARTYKUŁ 9.9

Towary naprawiane

1.    Strona nie stosuje cła w odniesieniu do towaru, niezależnie od jego pochodzenia, który powraca na jej obszar celny po tymczasowym wywiezieniu z jej obszaru celnego na obszar celny drugiej Strony w celu naprawy.

2.    Ust. 1 nie ma zastosowania do towarów przywożonych pod zabezpieczeniem majątkowym, do wolnych obszarów celnych lub na podobnych zasadach, które są następnie wywożone w celu naprawy i nie są ponownie przywożone pod zabezpieczeniem majątkowym, do wolnych obszarów celnych lub na podobnych zasadach.

3.    Strona nie stosuje cła w odniesieniu do towaru, niezależnie od jego pochodzenia, tymczasowo przywiezionego z obszaru celnego drugiej Strony w celu naprawy 7 .

ARTYKUŁ 9.10

Towary przerobione

1.    O ile w niniejszej części Umowy nie przewidziano inaczej, Strona nie przyznaje towarom przerobionym drugiej Strony traktowania mniej korzystnego niż to, które przyznaje podobnym towarom nowym.

2.    Dla większej pewności należy wyjaśnić, że art. 9.11 ma zastosowanie do zakazów lub ograniczeń dotyczących przywozu lub wywozu towarów przerobionych. Jeżeli Strona przyjmuje lub utrzymuje zakazy lub ograniczenia przywozu i wywozu dotyczące towarów używanych, środki te nie mają zastosowania do towarów przerobionych.

3.    Strona może wymagać, aby towary przerobione były identyfikowane jako takie do celów dystrybucji lub sprzedaży na jej terytorium oraz aby towary te spełniały wszystkie mające zastosowanie wymogi techniczne, które stosuje się do podobnych towarów nowych.

ARTYKUŁ 9.11

Ograniczenia w przywozie i wywozie

Art. III GATT 1994 oraz uwagi i postanowienia uzupełniające do niego zostają włączone do niniejszej części Umowy i stanowią jej część, z uwzględnieniem niezbędnych zmian. Żadna ze Stron nie przyjmuje ani nie utrzymuje zatem zakazów ani ograniczeń w przywozie jakichkolwiek towarów drugiej Strony ani w wywozie lub sprzedaży na wywóz jakiegokolwiek towaru przeznaczonego na terytorium drugiej Strony, z wyjątkiem przypadków, gdy jest to zgodne z art. XI GATT 1994 wraz z uwagami i postanowieniami uzupełniającymi do niego.

ARTYKUŁ 9.12

Oznaczanie pochodzenia

Jeżeli Chile stosuje obowiązkowe wymogi dotyczące oznaczania kraju pochodzenia w odniesieniu do towarów ze Strony UE, Wspólny Komitet może zdecydować, że towary oznaczone jako „wyprodukowane w UE” lub posiadające podobne oznaczenie w języku lokalnym spełniają takie wymogi w momencie przywozu do Chile. Niniejszy artykuł nie ma wpływu na prawo żadnej ze Stron do określania rodzaju produktów, w odniesieniu do których spełnienie wymogów dotyczących oznaczania kraju pochodzenia jest obowiązkowe. Do niniejszego artykułu nie stosuje się postanowień rozdziału 10.

ARTYKUŁ 9.13

Procedury licencjonowania przywozu

1.    Każda ze Stron zapewnia, aby wszystkie procedury licencjonowania przywozu mające zastosowanie do handlu towarami między Stronami były neutralne w zastosowaniu i zarządzane w sposób sprawiedliwy, niedyskryminujący oraz przejrzysty.

2.    Strona przyjmuje lub utrzymuje procedury licencjonowania przywozu jako warunek przywozu towarów na terytorium tej Strony z terytorium drugiej Strony wyłącznie w przypadku, gdy inne właściwe procedury służące osiągnięciu celu administracyjnego nie są z uzasadnionych względów dostępne.

3.    Strona nie przyjmuje ani nie utrzymuje żadnych nieautomatycznych procedur licencjonowania przywozu jako warunku przywozu towarów na swoje terytorium z terytorium drugiej Strony chyba, że jest to konieczne, aby wprowadzić środek, który jest spójny z niniejszą częścią Umowy. Strona przyjmująca takie nieautomatyczne procedury licencjonowania przywozu wyraźnie wskazuje drugiej Stronie środek wprowadzony za pomocą tego rodzaju procedury.

4.    Każda ze Stron przyjmuje i stosuje wszelkie procedury licencjonowania przywozu zgodne z art. 1, 2 i 3 porozumienia w sprawie licencjonowania przywozu. W tym celu art. 1, 2 i 3 tego porozumienia zostają włączone do niniejszej Umowy i stanowią jej część, z uwzględnieniem niezbędnych zmian.

5.    Strona, która przyjmuje nowe procedury licencjonowania przywozu lub wprowadza zmiany do istniejących procedur licencjonowania przywozu, powiadamia o tym fakcie drugą Stronę w ciągu 60 dni od publikacji takiej nowej procedury licencjonowania przywozu lub zmian w istniejących procedurach licencjonowania przywozu. Powiadomienie zawiera informacje określone w niniejszym artykule ust. 3 oraz w art. 5 ust. 2 porozumienia w sprawie licencjonowania przywozu. Uznaje się, że Strona zachowuje zgodność z tym postanowieniem, jeżeli powiadomiła Komitet Licencjonowania Przywozu, ustanowiony zgodnie z art. 4 porozumienia w sprawie licencjonowania przywozu, o nowej procedurze licencjonowania przywozu lub o wszelkich zmianach w istniejącej procedurze licencjonowania przywozu, załączając informacje określone w art. 5 ust. 2 tego porozumienia.

6.    Na wniosek Strony druga Strona bezzwłocznie przekazuje wszelkie odpowiednie informacje, w tym informacje określone w art. 5 ust. 2 porozumienia w sprawie licencjonowania przywozu, dotyczące jakiejkolwiek procedury licencjonowania przywozu, którą zamierza przyjąć, którą przyjęła lub którą utrzymuje, a także wszelkie zmiany w istniejących procedurach licencjonowania przywozu.

ARTYKUŁ 9.14

Procedury licencjonowania wywozu

1.    Każda ze Stron publikuje każdą nową procedurę licencjonowania wywozu i wszelkie zmiany w istniejącej procedurze licencjonowania wywozu w taki sposób, aby umożliwić administracji publicznej, przedsiębiorstwom handlowym i innym zainteresowanym stronom zapoznanie się z nimi. Publikacja taka ma miejsce, jeżeli to możliwe, nie później niż 30 dni przed rozpoczęciem obowiązywania procedury lub zmiany, a w każdym razie nie później niż w dniu, w którym taka procedura lub zmiana zaczną obowiązywać.

2.    Każda ze Stron zapewnia, by publikacja procedur licencjonowania wywozu zawierała następujące informacje:

a)    teksty procedur licencjonowania wywozu lub wszelkich zmian wprowadzonych przez Stronę w tych procedurach;

b)    towary objęte każdą z procedur licencjonowania wywozu;

c)    w odniesieniu do każdej procedury licencjonowania wywozu – opis procedury ubiegania się o pozwolenie na wywóz oraz wszelkie kryteria, jakie musi spełniać wnioskodawca, aby kwalifikować się do ubiegania się o pozwolenie na wywóz, takie jak posiadanie zezwolenia na prowadzenie działalności, podjęcie lub utrzymanie inwestycji lub prowadzenie działalności w określonej formie na terytorium Strony;

d)    jeden punkt kontaktowy lub większa liczba takich punktów, w których zainteresowane osoby mogą uzyskać szczegółowe informacje na temat warunków uzyskania pozwolenia na wywóz;

e)    organ lub organy administracyjne, do których musi być złożony wniosek lub inne stosowne dokumenty;

f)    opis środka wdrażanego w ramach procedury licencjonowania wywozu lub wszelkich takich środków;

g)    okres, przez który każda z procedur licencjonowania wywozu będzie skuteczna, chyba że dana procedura pozostanie w mocy do czasu jej wycofania lub zmiany w ramach nowej publikacji;

h)    jeżeli Strona zamierza skorzystać z procedury licencjonowania wywozu w celu zarządzania kontyngentem wywozowym, całkowita ilość oraz, w stosownych przypadkach, wartość kontyngentu oraz daty otwarcia i zamknięcia kontyngentu oraz

i)    wszelkie zwolnienia lub wyjątki od wymogu uzyskania pozwolenia na wywóz, informacje o sposobie ubiegania się o te zwolnienia lub wyjątki oraz kryteria ich przyznawania.

3.    W terminie 30 dni od wejścia w życie niniejszej Umowy każda ze Stron powiadamia drugą Stronę o swoich istniejących procedurach licencjonowania wywozu. Strona, która przyjmuje nowe procedury licencjonowania wywozu lub zmiany w istniejących procedurach licencjonowania wywozu, powiadamia drugą Stronę o takim przyjęciu lub zmianie w ciągu 60 dni od publikacji nowej procedury licencjonowania wywozu lub zmiany w istniejących procedurach licencjonowania. Powiadomienie takie zawiera odniesienie do źródła lub źródeł, w których publikowane są informacje wymagane zgodnie z ust. 2, oraz, w stosownych przypadkach, adres odpowiedniej rządowej strony internetowej lub odpowiednich rządowych stron internetowych.

4.    Dla większej pewności należy wyjaśnić, że żadne z postanowień niniejszego artykułu nie wymaga od Strony udzielenia pozwolenia na wywóz ani nie uniemożliwia Stronie wykonywania jej obowiązków lub zobowiązań wynikających z rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ lub z wielostronnych układów o nierozprzestrzenianiu i ustaleń w sprawie kontroli wywozu.

ARTYKUŁ 9.15

Ustalanie wartości celnej

Każda ze Stron ustala wartość celną towarów drugiej Strony, które są przywożone na jej terytorium zgodnie z art. VII GATT 1994 oraz porozumieniem w sprawie ustalania wartości celnej. W tym celu art. VII GATT 1994 wraz z uwagami i postanowieniami uzupełniającymi do niego oraz art. 1–17 porozumienia w sprawie ustalania wartości celnej wraz z uwagami interpretacyjnymi do niego zostają włączone do niniejszej Umowy i stanowią jej część, z uwzględnieniem niezbędnych zmian.

ARTYKUŁ 9.16

Wskaźniki wykorzystania preferencji

1.    Do celów monitorowania funkcjonowania niniejszej części Umowy oraz obliczania wskaźników wykorzystania preferencji Strony co roku przekazują sobie statystyki dotyczące przywozu za okres rozpoczynający się po upływie jednego roku od dnia wejścia w życie niniejszej Umowy i trwający do chwili upływu 10 lat od zakończenia znoszenia ceł dla wszystkich towarów zgodnie z załącznikiem 9. O ile Wspólny Komitet nie postanowi inaczej, okres ten jest automatycznie przedłużany o pięć lat, a następnie Wspólny Komitet może zadecydować o dalszym jego przedłużeniu.

2.    Przekazywane dane statystyczne, o których mowa w ust. 1, obejmują dane dotyczące ostatniego dostępnego roku, w tym dane na temat wartości i, w stosownych przypadkach, wielkości, na poziomie pozycji taryfowych w odniesieniu do przywozu towarów drugiej Strony, w odniesieniu do których skorzystano z preferencyjnego traktowania celnego na podstawie niniejszej części Umowy, oraz do przywozu towarów, w odniesieniu do których stosowano traktowanie niepreferencyjne.

ARTYKUŁ 9.17

Szczególne środki dotyczące zarządzania preferencyjnym traktowaniem

1.    Strony współpracują w zakresie zapobiegania naruszeniom przepisów prawa celnego dotyczących preferencyjnego traktowania przyznanego na podstawie niniejszego rozdziału zgodnie z obowiązkami określonymi w rozdziale 10 oraz Protokole do niniejszej Umowy w sprawie wzajemnej pomocy administracyjnej w sprawach celnych, a także w zakresie wykrywania i zwalczania takich naruszeń.

2.    Zgodnie z procedurą określoną w ust. 3 Strona może tymczasowo zawiesić preferencyjne traktowanie przedmiotowych towarów w przypadku gdy Strona stwierdza, na podstawie obiektywnych, przekonujących i możliwych do zweryfikowania informacji, że druga Strona dopuściła się systematycznych naruszeń przepisów prawa celnego na dużą skalę w celu uzyskania preferencyjnego traktowania przyznanego na mocy niniejszego rozdziału, oraz w przypadku stwierdzenia:

a)    systematycznego braku lub niewłaściwego działania drugiej Strony w zakresie weryfikacji statusu pochodzenia towarów i spełnienia innych wymogów Protokołu do niniejszej Umowy w sprawie wzajemnej pomocy administracyjnej w sprawach celnych przy wykrywaniu lub zapobieganiu naruszeniom reguł pochodzenia;

b)    systematycznej odmowy przeprowadzenia późniejszej weryfikacji dowodu pochodzenia przez drugą Stronę na wniosek drugiej Strony lub odmowy terminowego przekazania wyników takiej weryfikacji, lub nieuzasadnionego opóźnienia w przeprowadzeniu takiej weryfikacji lub przekazaniu informacji; lub

c)    systematycznej odmowy lub braku współpracy lub pomocy ze strony drugiej Strony w wypełnianiu jej obowiązków wynikających z Protokołu do niniejszej Umowy w sprawie wzajemnej pomocy administracyjnej w sprawach celnych w odniesieniu do preferencyjnego traktowania.

3.    Strona, która dokonała ustalenia, o którym mowa w ust. 2, bez zbędnej zwłoki powiadamia o tym fakcie Wspólny Komitet oraz podejmuje konsultacje z drugą Stroną w ramach Wspólnego Komitetu w celu znalezienia rozwiązania akceptowalnego dla obu Stron.

Jeżeli Strony nie dojdą do porozumienia w sprawie rozwiązania akceptowalnego dla obu Stron w ciągu trzech miesięcy od powiadomienia, Strona, która dokonała ustalenia, może podjąć decyzję o tymczasowym zawieszeniu odpowiedniego preferencyjnego traktowania danych towarów. O tymczasowym zawieszeniu bez zbędnej zwłoki powiadamia się Wspólny Komitet.

Tymczasowe zawieszenia stosuje się jedynie przez okres niezbędny do ochrony interesów finansowych zainteresowanej Strony, a w każdym razie nie dłużej niż sześć miesięcy. Jeżeli warunki, które doprowadziły do początkowego zawieszenia, utrzymują się po upływie sześciu miesięcy, zainteresowana Strona może podjąć decyzję o odnowieniu zawieszenia. Każde tymczasowe zawieszenie podlega okresowym konsultacjom w ramach Wspólnego Komitetu.

4.    Każda ze Stron publikuje, zgodnie ze swoimi procedurami wewnętrznymi, zawiadomienia dla importerów w sprawie wszystkich powiadomień i decyzji dotyczących takiego tymczasowego zawieszenia, o którym mowa w ust. 3.

ARTYKUŁ 9.18

Podkomitet ds. Handlu Towarami

Podkomitet ds. Handlu Towarami ustanowiony na podstawie art. 8.8 ust. 1:

a)    monitoruje wykonanie postanowień niniejszego rozdziału i załącznika 9 i zarządzanie nimi;

b)    promuje handel towarami między Stronami, również w drodze prowadzenia konsultacji na temat poprawy traktowania taryfowego w zakresie dostępu do rynku zgodnie z art. 9.5 ust. 4 oraz, w stosownych przypadkach, na temat innych właściwych kwestii;

c)    ma stanowić forum do omawiania wszelkich kwestii dotyczących niniejszego rozdziału;

d)    bezzwłocznie usuwa bariery w handlu towarami między Stronami, w szczególności te związane ze stosowaniem środków pozataryfowych oraz, w stosownych przypadkach zgłasza takie sprawy Wspólnemu Komitetowi do rozpatrzenia;

e)    zaleca Stronom wprowadzenie wszelkich zmian lub uzupełnień do niniejszego rozdziału;

f)    koordynuje wymianę danych w celu wykorzystania preferencji lub inną wymianę informacji dotyczących handlu towarami między Stronami, o której może decydować;

g)    dokonuje przeglądu wszelkich przyszłych zmian systemu zharmonizowanego w celu zapewnienia, aby obowiązki każdej ze Stron na mocy niniejszej części Umowy nie uległy zmianie, oraz prowadzi konsultacje w celu rozwiązania wszelkich związanych z tym konfliktów;

h)    pełni funkcje określone w art. 15.17.

ROZDZIAŁ 10

REGUŁY POCHODZENIA I PROCEDURY DOTYCZĄCE POCHODZENIA

SEKCJA A

REGUŁY POCHODZENIA

ARTYKUŁ 10.1

Definicje

Do celów niniejszego rozdziału i załączników 10-A do 10-E:

a)    „klasyfikacja” oznacza klasyfikację produktu lub materiału zgodnie z określonym rozdziałem, pozycją lub podpozycją systemu zharmonizowanego;

b)    „przesyłka” oznacza produkty, które albo są wysyłane jednocześnie od jednego eksportera do jednego odbiorcy, albo są objęte jednolitym dokumentem przewozowym obejmującym transport od eksportera do odbiorcy bądź, w przypadku braku takiego dokumentu, jedną fakturą;

c)    „organ celny” oznacza:

(i)    w odniesieniu do Chile – krajową administrację celną; oraz

(ii)    w odniesieniu do Strony UE – służby Komisji Europejskiej odpowiedzialne za sprawy celne oraz administracje celne i wszelkie inne organy w państwach członkowskich Unii Europejskiej odpowiedzialne za stosowanie i egzekwowanie przepisów prawa celnego.

d)    „eksporter” oznacza osobę z siedzibą na terytorium Strony, która zgodnie z przepisami ustawowymi i wykonawczymi tej Strony wywozi lub produkuje produkt pochodzący i sporządza oświadczenie o pochodzeniu;

e)    „identyczne produkty” oznaczają produkty, które pod każdym względem odpowiadają produktom opisanym w opisie produktu; opis produktu w dokumencie handlowym używanym do sporządzenia oświadczenia o pochodzeniu dla wielu przesyłek musi być wystarczająco dokładny, aby w sposób wyraźny pozwalał zidentyfikować ten produkt, ale także identyczne produkty, które mają być następnie przywożone na podstawie tego oświadczenia;

f)    „importer” oznacza osobę, która dokonuje przywozu produktu pochodzącego i ubiega się dla niego o preferencyjne traktowanie taryfowe;

g)    „materiał” oznacza każdą substancję wykorzystywaną do produkcji produktu, w tym wszelkie składniki, surowce, elementy lub części;

h)    „produkt” oznacza wynik produkcji, nawet jeżeli jest przeznaczony do późniejszego wykorzystania jako materiał do produkcji innego produktu; oraz

i)    „produkcja” oznacza każdy rodzaj obróbki lub przetwarzania, łącznie z montażem.

ARTYKUŁ 10.2

Wymogi ogólne

1.    Do celów stosowania preferencyjnego traktowania taryfowego przez Stronę w odniesieniu do towarów pochodzących od drugiej Strony zgodnie z niniejszą częścią Umowy, pod warunkiem że produkt spełnia wszystkie pozostałe wymogi niniejszego rozdziału, które mają zastosowanie, następujące produkty uznaje się za pochodzące z terytorium drugiej Strony:

a)    produkty całkowicie uzyskane na terytorium tej Strony, jak określono w art. 10.4;

b)    produkty wyprodukowane wyłącznie z materiałów pochodzących z terytorium tej Strony; oraz

c)    produkty wyprodukowane na terytorium tej Strony, w których wykorzystano materiały niepochodzące z tego terytorium, pod warunkiem że spełniają one wymogi określone w załączniku 10-B.

2.    W przypadku gdy produkt uzyskał status pochodzenia zgodnie z ust. 1, materiałów niepochodzących wykorzystanych w jego produkcji nie uważa się za niepochodzące, jeżeli produkt ten został włączony jako materiał do innego produktu.

3.    Uzyskanie statusu pochodzenia odbywa się w sposób ciągły na terytorium danej Strony.

ARTYKUŁ 10.3

Kumulacja pochodzenia

1.    Produkt pochodzący z terytorium Strony uznaje się za pochodzący z terytorium drugiej Strony, jeżeli produkt ten jest wykorzystywany jako materiał do produkcji innego produktu na terytorium tej drugiej Strony pod warunkiem, że prowadzona obróbka i przetwarzanie wykraczają poza zakres jednej czynności lub większej liczby czynności wymienionych w art. 10.6.

2.    Materiały sklasyfikowane w rozdziale 3 systemu zharmonizowanego, pochodzące z terytorium państw, o których mowa w ust. 4 lit. b), i wykorzystywane do produkcji konserw z tuńczyka sklasyfikowanych w podpozycji 1604.14 systemu zharmonizowanego można uznać za pochodzące z terytorium jednej ze Stron, o ile spełnione są warunki określone w ust. 3 lit. a)–e) oraz że Strona ta wysyła powiadomienie dotyczące przeprowadzenia badania przez Podkomitet, o którym mowa w art. 10.31.

3.    W następstwie zalecenia Podkomitetu Wspólny Komitet może zdecydować, że niektóre materiały pochodzące z państw trzecich 8 , o których mowa w ust. 4 niniejszego artykułu, można uznać za pochodzące z terytorium Strony, jeżeli zostały użyte do wytworzenia produktu na terytorium tej Strony, pod warunkiem że:

a)    w każdej ze Stron obowiązuje umowa handlowa ustanawiająca strefę wolnego handlu z tym państwem trzecim w rozumieniu art. XXIV GATT 1994;

b)    pochodzenie materiałów, o których mowa w niniejszym ustępie, określa się zgodnie z regułami pochodzenia mającymi zastosowanie na podstawie:

(i)    umowy handlowej Strony UE, na mocy której utworzono strefę wolnego handlu w tym państwie trzecim, jeżeli dany materiał jest wykorzystywany do produkcji produktu w Chile; oraz

(ii)    umowy handlowej Chile, na mocy której utworzono strefę wolnego handlu w tym państwie trzecim, jeżeli dany materiał jest wykorzystywany do produkcji produktu w Stronie UE;

c)    między Stroną a tym państwem trzecim obowiązują ustalenia dotyczące odpowiedniej współpracy administracyjnej zapewniającej pełne wykonanie postanowień zawartych w niniejszym rozdziale, w tym postanowień dotyczących stosowania odpowiedniej dokumentacji pochodzenia materiałów, a Strona powiadamia drugą Stronę o tych ustaleniach;

d)    produkcja lub przetwarzanie materiału prowadzone na terytorium danej Strony wykracza poza zakres jednej czynności lub większej liczby czynności, o których mowa w art. 10.6; oraz

e)    Strony uzgodnią wszystkie inne warunki mające zastosowanie.

4.    Państwa trzecie, o których mowa w ust. 3, obejmują:

a)    państwa Ameryki Środkowej, tj. Kostarykę, Salwador, Gwatemalę, Honduras, Nikaraguę i Panamę; oraz

b)    państwa rejonu andyjskiego, tj. Kolumbię, Ekwador i Peru.

ARTYKUŁ 10.4

Produkty całkowicie uzyskane

1.    Za całkowicie uzyskane na terytorium Strony uznaje się następujące produkty:

a)    rośliny i produkty roślinne tam uprawiane lub zebrane;

b)    żywe zwierzęta tam urodzone i wyhodowane;

c)    produkty pochodzące od żywych zwierząt tam wyhodowanych;

d)    produkty uzyskane w wyniku łowiectwa, odławiania, łowienia, zbierania lub chwytania, jednak nie poza zewnętrznymi granicami morza terytorialnego danej Strony;

e)    produkty pochodzące z ubitych zwierząt tam urodzonych i wyhodowanych;

f)    produkty uzyskane tam z akwakultury, jeżeli organizmy wodne, w tym ryby, mięczaki, skorupiaki, inne bezkręgowce wodne oraz rośliny wodne, urodziły się lub zostały wyhodowane z materiału rozmnożeniowego takiego jak jaja, ikra, narybek, palczaki lub larwy, w drodze ingerencji w procesy hodowli lub wzrostu, w celu zwiększenia produkcji, np. przez regularne zarybianie, karmienie lub ochronę przed drapieżnikami;

g)    minerały lub inne naturalnie występujące substancje niewymienione w lit. a)–f), tam wydobyte lub pozyskane;

h)    produkty rybołówstwa morskiego i inne produkty wydobyte poza wszystkimi morzami terytorialnymi przez statki tej Strony;

i)    produkty wytworzone na pokładzie statku przetwórni Strony wyłącznie z produktów, o których mowa w lit. h);

j)    produkty wydobyte przez Stronę lub osobę Strony z dna morskiego lub podglebia poza wszelkimi morzami terytorialnymi, pod warunkiem że ta Strona lub ta osoba Strony ma prawo do prowadzenia prac w takim dnie morskim lub podglebiu;

k)    odpady lub złom pochodzące z produkcji lub z zużytych produktów tam zebranych, pod warunkiem że produkty te nadają się wyłącznie do odzysku surowców; oraz

l)    produkty tam wytworzone wyłącznie z produktów wymienionych w lit. a)–k).

2.    Pojęcia „statek Strony” i „statek przetwórnia Strony” w ust. 1 lit. h) i i) oznaczają statek lub statek przetwórnię, który:

a)    jest zarejestrowany w państwie członkowskim lub w Chile;

b)    pływa pod banderą państwa członkowskiego lub Chile oraz

c)    spełnia jeden z następujących warunków:

(i)    w co najmniej 50 % stanowi własność osób fizycznych państwa członkowskiego lub Chile; lub

(ii)    stanowi własność osoby prawnej, która:

A)    posiada siedzibę zarządu i główne miejsce prowadzenia swojej działalności w państwie członkowskim lub w Chile oraz

B)    w co najmniej 50 % stanowi własność osób jednej z tych Stron.

ARTYKUŁ 10.5

Tolerancje

1.    Jeżeli materiał niepochodzący wykorzystany w produkcji produktu nie spełnia wymogów określonych w załączniku 10-B, produkt uznaje się za pochodzący z terytorium Strony, pod warunkiem że:

a)    w odniesieniu do wszystkich produktów 9 , z wyjątkiem produktów sklasyfikowanych w rozdziałach 50 do 63 systemu zharmonizowanego, łączna wartość materiałów niepochodzących nie przekracza 10 % ceny ex-works produktu;

b)    w odniesieniu do produktów sklasyfikowanych w rozdziałach 50 do 63 systemu zharmonizowanego, zastosowanie mają tolerancje określone w uwagach 6 do 8 załącznika 10-A.

2.    Ust. 1 nie ma zastosowania, jeżeli wartość lub masa materiałów niepochodzących użytych do produkcji produktu przekracza którąkolwiek z wartości procentowych określających maksymalną wartość lub masę materiałów niepochodzących, jak określono w wymogach zawartych w załączniku 10-B.

3.    Postanowienia ust. 1 nie mają zastosowania do produktów całkowicie uzyskanych na terytorium Strony w rozumieniu art. 10.4. Jeżeli zgodnie z załącznikiem 10-B wymagane jest, aby materiały użyte do produkcji produktu były całkowicie uzyskane, zastosowanie mają ust. 1 i 2.

ARTYKUŁ 10.6

Niewystarczająca obróbka lub przetworzenie

1.    Niezależnie od art. 10.2 ust. 1 lit. c) produktu nie uznaje się za pochodzący z terytorium Strony, jeżeli jedna z następujących czynności lub większa liczba takich czynności przeprowadzana jest na materiałach niepochodzących z terytorium tej Strony:

a)    czynności konserwujące, takie jak suszenie, mrożenie, przechowywanie w solance lub inne podobne czynności, których jedynym celem jest zapewnienie, aby produkt pozostał w dobrym stanie podczas transportu i składowania;

b)    dzielenie i łączenie opakowań;

c)    mycie, czyszczenie, usuwanie kurzu, rdzy, oleju, farby lub innych pokryć;

d)    wszelkie prasowanie materiałów i artykułów włókienniczych;

e)    proste czynności malowania i polerowania;

f)    łuskanie i częściowe lub całkowite bielenie ryżu, polerowanie lub glazurowanie zbóż oraz ryżu;

g)    czynności polegające na barwieniu lub aromatyzowaniu cukru lub formowaniu kostek cukru, częściowe lub całkowite mielenie cukru kryształu w postaci stałej;

h)    obieranie, drylowanie i łuskanie owoców, orzechów i warzyw;

i)    ostrzenie, proste szlifowanie lub proste cięcie;

j)    przesiewanie, przeglądanie, sortowanie, klasyfikowanie, stopniowanie lub dobieranie;

k)    proste umieszczanie w butelkach, puszkach, butlach, workach, pudełkach, skrzynkach umocowanie na kartonach lub deskach oraz wszelkie inne proste czynności związane z pakowaniem;

l)    umieszczanie lub drukowanie znaków, etykiet, logo i innych podobnych znaków odróżniających na produktach lub ich opakowaniach;

m)    proste mieszanie produktów, nawet różnych rodzajów, w tym mieszanie cukru z dowolnym materiałem;

n)    prosty montaż części artykułów w celu utworzenia całego artykułu lub rozkładanie produktów na części;

o)    zwykłe dodawanie wody, rozcieńczanie, odwadnianie lub skażanie produktów; lub

p)    ubój zwierząt.

2.    Do celów ust. 1 czynność uznaje się za prostą, jeżeli jej wykonanie nie wymaga szczególnych umiejętności lub maszyn, urządzeń lub sprzętu specjalnie wyprodukowanych lub zainstalowanych w celu wykonania takiej czynności.

ARTYKUŁ 10.7

Jednostka kwalifikacyjna

1.    Jednostką kwalifikacyjną do celów postanowień niniejszego rozdziału jest produkt, który uważa się za jednostkę podstawową przy dokonywaniu klasyfikacji produktu w ramach systemu zharmonizowanego.

2.    Jeżeli przesyłka składa się z wielu identycznych produktów klasyfikowanych do tej samej pozycji systemu zharmonizowanego, każdy produkt bierze się pod uwagę indywidualnie do celów stosowania postanowień niniejszego rozdziału.

ARTYKUŁ 10.8

Akcesoria, części zapasowe i narzędzia

1.    Akcesoria, części zapasowe i narzędzia dostarczane z elementem wyposażenia, maszyną, aparaturą lub pojazdem, które są częścią typowego wyposażenia i są wliczone w jego cenę lub nie są oddzielnie fakturowane, są uważane za jeden produkt z danym elementem wyposażenia, maszyną, aparaturą lub pojazdem.

2.    Akcesoria, części zapasowe i narzędzia, o których mowa w ust. 1, nie są brane pod uwagę przy określaniu pochodzenia produktu, z wyjątkiem obliczania maksymalnej wartości materiałów niepochodzących, jeżeli produkt podlega regule maksymalnej wartości materiałów niepochodzących określonej w załączniku 10-B.

ARTYKUŁ 10.9

Zestawy

Zestawy, o których mowa w regule 3 Ogólnych reguł interpretacji systemu zharmonizowanego uznaje się za pochodzące z danej Strony, jeżeli wszystkie elementy zestawu są produktami pochodzącymi. Jeżeli zestaw składa się z produktów pochodzących i niepochodzących, cały zestaw uznaje się za pochodzący z terytorium Strony, jeżeli wartość produktów niepochodzących nie przekracza 15 % ceny ex-works zestawu.

ARTYKUŁ 10.10

Elementy neutralne

Do ustalenia, czy produkt kwalifikuje się jako produkt pochodzący z terytorium Strony, nie jest konieczne ustalenie pochodzenia następujących elementów, które mogły zostać użyte w procesie jego produkcji:

a)    paliw, energii, katalizatorów i rozpuszczalników;

b)    sprzętu, urządzeń i zapasów stosowanych do testowania lub kontrolowania produktów;

c)    maszyn, narzędzi, ciągadeł i form;

d)    części zamiennych i materiałów wykorzystywanych do konserwacji sprzętu i budynków;

e)    oliw, smarów, materiałów składowych i innych materiałów stosowanych w produkcji lub używanych do obsługi sprzętu i budynków;

f)    rękawic, okularów, obuwia, odzieży, sprzętu ochronnego i zapasów;

g)    wszelkich innych materiałów, które nie są zawarte w produkcie, ale co do których można wykazać, że są wykorzystywane w produkcji produktu.

ARTYKUŁ 10.11

Opakowania, materiały opakowaniowe i pojemniki opakowaniowe

1.    Jeżeli, zgodnie z regułą 5 Ogólnych reguł interpretacji systemu zharmonizowanego, opakowania i pojemniki opakowaniowe, w które produkt pakowany jest do sprzedaży detalicznej, są klasyfikowane z produktem, te opakowania i pojemniki opakowaniowe nie są brane pod uwagę przy określaniu pochodzenia produktu, z wyjątkiem obliczania maksymalnej wartości materiałów niepochodzących, jeżeli produkt podlega regule maksymalnej wartości materiałów niepochodzących określonej w załączniku 10-B.

2.    Przy ustalaniu, czy produkt pochodzi z terytorium Strony, nie bierze się pod uwagę opakowań i pojemników opakowaniowych, które są wykorzystywane do ochrony produktu podczas transportu.

ARTYKUŁ 10.12

Metoda rozróżnienia księgowego materiałów zamiennych

1.    Materiały zamienne pochodzące i niepochodzące oddziela się fizycznie podczas składowania w celu zachowania ich statusu materiałów pochodzących lub niepochodzących, w zależności od przypadku. Materiały te mogą być użyte do produkcji produktu bez ich fizycznego oddzielenia podczas składowania pod warunkiem, że stosowana jest metoda rozróżnienia księgowego.

2.    Metodę rozróżnienia księgowego, o której mowa w ust. 1, stosuje się zgodnie z metodą zarządzania zapasami w oparciu o zasady rachunkowości powszechnie akceptowane przez daną Stronę. Metoda rozróżnienia księgowego musi zapewnić, aby w dowolnym czasie liczba produktów, które mogą być uznane za produkty pochodzące z terytorium Strony, nie przekraczała liczby możliwej do uzyskania przy zastosowaniu metody fizycznego oddzielenia produktów podczas magazynowania.

3.    Do celów ust. 1, „materiały zamienne” oznaczają materiały tego samego rodzaju i jakości handlowej, charakteryzujące się identycznymi cechami technicznymi i fizycznymi i niemożliwe do rozróżnienia po tym, jak zostaną zawarte w produkcie końcowym.

ARTYKUŁ 10.13

Produkty powracające

Jeżeli produkt pochodzący z terytorium Strony zostaje wywieziony z terytorium tej Strony do państwa trzeciego i powraca na terytorium tej Strony, produkt taki uznaje się za niepochodzący, chyba że istnieje możliwość udowodnienia organom celnym tej Strony, że produkt powracający:

a)    jest tym samym produktem, co produkt wywieziony oraz

b)    nie został poddany żadnym innym czynnościom niż czynności niezbędne do zachowania go w dobrym stanie, gdy znajdował się w państwie trzecim, lub gdy był przedmiotem wywozu.

ARTYKUŁ 10.14

Zasada niemanipulacji

1.    Produkt pochodzący zgłoszony do użytku krajowego na terytorium Strony dokonującej przywozu nie może, po dokonaniu wywozu i przed zgłoszeniem go do użytku krajowego, zostać zmieniony, przekształcony w jakikolwiek sposób ani poddany czynnościom innym niż służące zachowaniu go w dobrym stanie lub innym niż dodawanie lub umieszczanie oznaczeń, etykiet, pieczęci lub jakiejkolwiek innej dokumentacji w celu zapewnienia zgodności z określonymi wymogami wewnętrznymi Strony dokonującej przywozu.

2.    Przechowywanie lub wystawianie produktu w państwie trzecim może mieć miejsce, pod warunkiem że pozostaje on pod dozorem celnym w danym państwie trzecim.

3.    Bez uszczerbku dla postanowień sekcji B, dzielenie przesyłek może mieć miejsce na terytorium państwa trzeciego, jeśli zostaje dokonane przez eksportera lub na jego odpowiedzialność i pod warunkiem że przesyłki te pozostają pod dozorem celnym w tym państwie trzecim.

4.    W razie wątpliwości, czy warunki przewidziane w ust. 1–3 zostały spełnione, organ celny Strony dokonującej przywozu może zażądać od importera dostarczenia dowodu spełnienia tych warunków. Taki dowód może zostać dostarczony za pomocą wszelkich środków, w tym umownych dokumentów przewozowych, takich jak konosament, dowodów faktycznych lub materialnych, takich jak oznakowanie lub numeracja opakowań, lub jakichkolwiek innych dowodów związanych z samym produktem.

ARTYKUŁ 10.15

Wystawy

1.    Produkty pochodzące wysłane z przeznaczeniem na wystawę w państwie trzecim i sprzedane po wystawie w celu przywozu na terytorium jednej ze Stron korzystają w przywozie z postanowień niniejszej części Umowy, pod warunkiem że zgodnie z wymogami organów celnych wykazano, że:

a)    eksporter wysłał te produkty z terytorium Strony do państwa trzeciego, w którym odbywała się wystawa i prezentował je na tej wystawie;

b)    eksporter ten sprzedał produkty lub w inny sposób zbył je na rzecz odbiorcy na terytorium Strony;

c)    produkty zostały wysłane w trakcie wystawy lub natychmiast po niej w stanie, w jakim zostały wysłane na wystawę; oraz

d)    produkty, od momentu ich wysyłki na wystawę, nie były używane w celach innych niż prezentacja na wystawie.

2.    Oświadczenie o pochodzeniu musi zostać sporządzone zgodnie z postanowieniami sekcji B i przedłożone organom celnym zgodnie z procedurami celnymi Strony dokonującej przywozu. Jest w nim wskazana nazwa i adres wystawy.

3.    Ust. 1 stosuje się do wszelkich wystaw handlowych, przemysłowych, rolnych lub rzemieślniczych, targów lub podobnych pokazów publicznych, które nie są organizowane na użytek prywatny w sklepach lub pomieszczeniach handlowych w celu sprzedaży tych produktów i w trakcie których produkty pozostają pod kontrolą celną.

4.    Organy celne Strony dokonującej przywozu mogą wymagać przedstawienia dowodów potwierdzających, że produkty pozostawały pod kontrolą celną w państwie, w którym były wystawiane, jak również dodatkowej dokumentacji dotyczącej warunków, na jakich produkty były wystawiane.

SEKCJA B

PROCEDURY DOTYCZĄCE POCHODZENIA

ARTYKUŁ 10.16

Wniosek o preferencyjne traktowanie taryfowe

1.    Strona dokonująca przywozu przyznaje preferencyjne traktowanie taryfowe produktowi pochodzącemu z terytorium drugiej Strony w rozumieniu niniejszego rozdziału na podstawie wniosku importera o preferencyjne traktowanie taryfowe. Importer ponosi odpowiedzialność za poprawność wniosku o preferencyjne traktowanie taryfowe oraz za zgodność z wymogami określonymi w niniejszym rozdziale.

2.    Podstawą wniosku o preferencyjne traktowanie taryfowe jest jeden z poniższych elementów:

a)    oświadczenie o pochodzeniu sporządzone przez eksportera zgodnie z art. 10.17;

b)    wiedza importera z zastrzeżeniem warunków określonych w art. 10.19.

3.    Wniosek o preferencyjne traktowanie taryfowe oraz podstawa tego wniosku, o których mowa w ust. 2, zostają włączone do zgłoszenia celnego zgodnie z przepisami ustawowymi i wykonawczymi Strony dokonującej przywozu.

4.    Importer składający wniosek o preferencyjne traktowanie na podstawie oświadczenia o pochodzeniu zgodnie z ust. 2 lit. a) przechowuje oświadczenie o pochodzeniu oraz na żądanie przedstawia je organowi celnemu Strony dokonującej przywozu.

ARTYKUŁ 10.17

Oświadczenie o pochodzeniu

1.    Eksporter produktu sporządza oświadczenie o pochodzeniu na podstawie informacji świadczących o tym, że produkt jest produktem pochodzącym, w tym, w stosownych przypadkach, informacji na temat statusu pochodzenia materiałów użytych do jego produkcji.

2.    Eksporter odpowiedzialny jest za poprawność sporządzonego oświadczenia o pochodzeniu i informacji przekazywanych zgodnie z ust. 1. Jeżeli eksporter ma powody sądzić, że oświadczenie o pochodzeniu zawiera nieprawdziwe informacje lub jest oparte na nieprawidłowych informacjach, eksporter natychmiast powiadamia importera o wszelkich zmianach mających wpływ na status pochodzenia produktu. W takim przypadku importer skoryguje zgłoszenie przywozowe i zapłaci wszelkie należne cło.

3.    Eksporter sporządza oświadczenie o pochodzeniu w jednej z wersji językowych określonych w załączniku 3-C na fakturze lub innym dokumencie handlowym, w którym na tyle szczegółowo opisano produkt pochodzący, by umożliwić jego identyfikację zgodnie z nomenklaturą stosowaną w systemie zharmonizowanym. Strona dokonująca przywozu nie wymaga od importera przedłożenia tłumaczenia oświadczenia o pochodzeniu.

4.    Oświadczenie o pochodzeniu ważne jest przez jeden rok od dnia jego sporządzenia.

5.    Oświadczenie o pochodzeniu może zostać sporządzone w odniesieniu do:

a)    pojedynczej wysyłki jednego lub większej liczby produktów na terytorium Strony; lub

b)    wielokrotnych wysyłek identycznych produktów na terytorium Strony w okresie wskazanym w oświadczeniu o pochodzeniu, nieprzekraczającym 12 miesięcy.

6.    Strona dokonująca przywozu, na wniosek importera i z zastrzeżeniem wymogów, które może określić Strona dokonująca przywozu, zezwala na złożenie jednego oświadczenia o pochodzeniu dla produktów niezmontowanych lub rozmontowanych w rozumieniu reguły nr 2 lit. a) Ogólnych reguł interpretacji systemu zharmonizowanego, klasyfikowanych w sekcjach XV–XXI systemu zharmonizowanego, w przypadku przywozu partiami.

ARTYKUŁ 10.18

Drobne niezgodności i drobne błędy

Organ celny Strony dokonującej przywozu nie może odrzucić wniosku o preferencyjne traktowanie taryfowe z powodu drobnych niezgodności między oświadczeniem o pochodzeniu a dokumentami przedłożonymi urzędowi celnemu lub drobnych błędów w oświadczeniu o pochodzeniu.

ARTYKUŁ 10.19

Wiedza importera

1.    Strona dokonująca przywozu może w swoich przepisach ustawowych i wykonawczych ustanowić warunki określające, którzy importerzy mogą opierać wniosek o preferencyjne traktowanie taryfowe na wiedzy importera.

2.    Niezależnie od ust. 1 wiedza importera o pochodzeniu produktu opiera się na informacjach świadczących o tym, że produkt faktycznie kwalifikuje się jako produkt pochodzący i spełnia wymogi uzyskania statusu pochodzenia określone w niniejszym rozdziale.

ARTYKUŁ 10.20

Wymogi dotyczące przechowywania dokumentacji

1.    Importer wnioskujący o preferencyjne traktowanie taryfowe w odniesieniu do produktu przywożonego na terytorium Strony:

a)    przechowuje oświadczenie o pochodzeniu sporządzone przez eksportera przez okres co najmniej trzech lat od daty złożenia wniosku o preferencyjne traktowanie produktu, jeżeli podstawą wniosku o preferencyjne traktowanie jest oświadczenie o pochodzeniu; oraz

b)    przechowuje informacje świadczące o tym, że produkt spełnia wymogi uzyskania statusu pochodzenia określone w niniejszym rozdziale przez okres co najmniej trzech lat od daty złożenia wniosku o preferencyjne traktowanie produktu, jeżeli podstawą wniosku o preferencyjne traktowanie jest wiedza importera.

2.    Eksporter, który sporządził oświadczenie o pochodzeniu, przechowuje kopię oświadczenia o pochodzeniu i wszystkie inne dokumenty świadczące o tym, że produkt spełnia wymogi uzyskania statusu pochodzenia określone w niniejszym rozdziale, przez okres co najmniej czterech lat po sporządzeniu takiego oświadczenia o pochodzeniu.

3.    Dokumenty, które mają być przechowywane zgodnie z niniejszym artykułem, mogą być przechowywane w formie elektronicznej zgodnie z przepisami ustawowymi i wykonawczymi odpowiednio Strony dokonującej przywozu lub wywozu.

ARTYKUŁ 10.21

Zwolnienia z wymogów dotyczących oświadczeń o pochodzeniu

1.    Produkty wysłane jako paczki od osób prywatnych do osób prywatnych lub stanowiące część bagażu osobistego podróżnych są uznawane za produkty pochodzące bez wymogu przedstawienia oświadczenia o pochodzeniu, pod warunkiem że takie produkty nie są przywożone w celach handlowych i zostały zgłoszone jako spełniające wymogi niniejszego rozdziału oraz że nie ma żadnych wątpliwości co do wiarygodności takiego zgłoszenia.

2.    Przywóz o charakterze okazjonalnym, obejmujący wyłącznie produkty do osobistego użytku ich odbiorców albo podróżnych lub ich rodzin, nie jest uważany za przywóz w celach handlowych, jeśli rodzaj i ilość towarów w sposób oczywisty wskazują na brak przeznaczenia handlowego, pod warunkiem że przywóz nie stanowi części serii przywozów, które można racjonalnie uznać za dokonane oddzielnie w celu uniknięcia wymogu złożenia oświadczenia o pochodzeniu.

3.    Całkowita wartość produktów, o których mowa w ust. 1, nie może przekraczać 500 EUR lub równowartości tej kwoty w walucie Strony w przypadku paczek lub 1 200 EUR lub równowartości tej kwoty w walucie Strony w przypadku produktów stanowiących część bagażu osobistego podróżnych.

ARTYKUŁ 10.22

Weryfikacja

1.    Organ celny Strony dokonującej przywozu może zweryfikować status pochodzenia produktu lub spełnienie innych wymogów określonych w niniejszym rozdziale, stosując metody oceny ryzyka, które mogą obejmować losowy dobór próby. Do celów takiej weryfikacji organ celny Strony dokonującej przywozu może zwrócić się o udzielenie informacji do importera, który złożył wniosek o preferencyjne traktowanie zgodnie z art. 10.16.

2.    Organ celny Strony dokonującej przywozu, który zwraca się o udzielenie informacji zgodnie z ust. 1, może żądać wyłącznie następujących informacji w odniesieniu do pochodzenia produktu:

a)    oświadczenia o pochodzeniu, jeżeli podstawą wniosku było oświadczenie o pochodzeniu; oraz

b)    informacji dotyczących spełnienia kryteriów pochodzenia, czyli:

(i)    jeśli kryterium pochodzenia to „całkowicie uzyskane” – mająca zastosowanie kategoria (taka jak zbiory, górnictwo, rybołówstwo) i miejsce produkcji;

(ii)    jeśli kryterium pochodzenia oparte jest na zmianie w klasyfikacji taryfowej – wykaz wszystkich materiałów niepochodzących, łącznie z ich klasyfikacją taryfową (w formacie dwu-, cztero- lub sześciocyfrowym, w zależności od kryterium pochodzenia);

(iii)    jeśli kryterium oparte jest na metodzie wartości – wartość produktu końcowego, a także wartość wszystkich materiałów niepochodzących wykorzystanych do produkcji;

(iv)    jeśli kryterium pochodzenia oparte jest na masie – masa produktu końcowego, a także masa odpowiednich materiałów niepochodzących wykorzystanych w produkcie końcowym; oraz

(v)    jeśli kryterium pochodzenia oparte jest na konkretnym procesie produkcji – opis tego konkretnego procesu.

3.    Przekazując wymagane informacje, importer może dodać wszelkie inne informacje uznawane przez niego za istotne do celów weryfikacji.

4.    Jeżeli podstawą wniosku o preferencyjne traktowanie taryfowe jest oświadczenie o pochodzeniu wydane przez eksportera zgodnie z art. 10.16 ust. 2 lit. a), importer dostarcza to oświadczenie o pochodzeniu, jednak może odpowiedzieć organowi celnemu Strony dokonującej przywozu, że podanie informacji, o których mowa w ust. 2 lit. b) niniejszego artykułu, nie jest możliwe.

5.    Jeżeli podstawą wniosku o preferencyjne traktowanie taryfowe jest wiedza importera, o której mowa w art. 10.16 ust. 2 lit. b), przeprowadzający weryfikację organ celny Strony dokonującej przywozu może – po uprzednim zwróceniu się o udzielenie informacji zgodnie z niniejszym artykułem ust. 1 – dodatkowo zwrócić się do importera o udzielenie informacji, jeżeli ten organ celny uzna, że do zweryfikowania status pochodzenia produktu lub spełnienia pozostałych wymogów określonych w niniejszym rozdziale niezbędne są dodatkowe informacje. Organ celny Strony dokonującej przywozu może w stosownych przypadkach zażądać od importera przedstawienia konkretnych dokumentów i informacji.

6.    Jeżeli organ celny Strony dokonującej przywozu podejmie decyzję o zawieszeniu przyznania preferencyjnego traktowania taryfowego w odniesieniu do danych produktów w oczekiwaniu na wyniki weryfikacji, może zaproponować importerowi zwolnienie produktów. Warunkiem takiego zwolnienia może być wymaganie przez Stronę dokonującą przywozu zabezpieczenia lub innych stosownych środków ostrożności. Jakiekolwiek zawieszenie preferencyjnego traktowania taryfowego zostaje zakończone tak szybko, jak to możliwe po ustaleniu przez organ celny Strony dokonującej przywozu statusu pochodzenia danych produktów lub faktu spełnienia pozostałych wymogów określonych w niniejszym rozdziale.

ARTYKUŁ 10.23

Współpraca administracyjna

1.    W celu zapewnienia właściwego stosowania niniejszego rozdziału Strony współpracują ze sobą, za pośrednictwem swoich organów celnych, przy weryfikowaniu statusu pochodzenia produktu lub spełnienia pozostałych wymogów określonymi w niniejszym rozdziale.

2.    Jeżeli podstawą wniosku o preferencyjne traktowanie taryfowe jest oświadczenie o pochodzeniu zgodnie z art. 10.16 ust. 2 lit. a), przeprowadzający weryfikację organ celny Strony dokonującej przywozu może także – po zwróceniu się do importera o informacje zgodnie z art. 10.22 ust. 1 – zwrócić się z wnioskiem o udzielenie informacji do organu celnego Strony dokonującej wywozu w ciągu dwóch lat od dnia złożenia wniosku o preferencyjne traktowanie taryfowe, jeżeli organ celny Strony dokonującej przywozu stwierdzi, że takie dodatkowe informacje są potrzebne do zweryfikowania statusu pochodzenia produktu lub ustalenia, czy spełnione są pozostałe wymogi określone w niniejszym rozdziale. Organ celny Strony dokonującej przywozu może w stosownych przypadkach zażądać od organu celnego Strony dokonującej wywozu przedstawienia konkretnych dokumentów i informacji.

3.    Organ celny Strony dokonującej przywozu uwzględnia we wniosku, o którym mowa w ust. 2, następujące informacje:

a)    oświadczenie o pochodzeniu lub jego kopię;

b)    nazwę organu celnego składającego wniosek;

c)    nazwę eksportera podlegającego weryfikacji;

d)    przedmiot i zakres weryfikacji oraz

e)    w stosownych przypadkach, wszelkie stosowne dokumenty.

4.    Organ celny Strony dokonującej wywozu może, zgodnie ze swoimi przepisami ustawowymi i wykonawczymi, przeprowadzić weryfikację, zwracając się o dokumenty od eksportera oraz domagając się wszelkich dowodów lub odwiedzając obiekty eksportera celem przeglądu dokumentacji oraz inspekcji obiektów wykorzystywanych w procesie produkcji produktu.

5.    Po otrzymaniu wniosku, o którym mowa w ust. 2, organ celny Strony dokonującej wywozu dostarcza organowi celnemu Strony dokonującej przywozu następujące informacje:

a)    wymagane dokumenty, o ile są one dostępne;

b)    opinię w sprawie statusu pochodzenia produktu;

c)    opis produktu podlegającego weryfikacji oraz klasyfikację taryfową istotną dla stosowania reguł pochodzenia;

d)    opis i wyjaśnienie procesu produkcji do uzasadnienia statusu pochodzenia produktu;

e)    informacje o sposobie, w jaki przeprowadzono weryfikację statusu pochodzenia produktu zgodnie z ust. 4; oraz

f)    w stosownych przypadkach dokumenty uzupełniające.

6.    Organ celny Strony dokonującej wywozu nie może przekazywać organowi celnemu Strony dokonującej przywozu informacji, o których mowa w ust. 5 lit. a) lub f), bez zgody eksportera.

7.    Wszystkie wymagane informacje, w tym wszelkie dokumenty potwierdzające i wszelkie inne powiązane informacje dotyczące weryfikacji, powinny być w miarę możliwości wymieniane między organami celnymi Stron drogą elektroniczną.

8.    Strony, za pośrednictwem koordynatorów wyznaczonych zgodnie z niniejszą częścią Umowy, przekazują sobie dane kontaktowe swoich odpowiednich organów celnych oraz wszelkie zmiany w tym zakresie w ciągu 30 dni od ich zaistnienia.

ARTYKUŁ 10.24

Wzajemna pomoc w zwalczaniu nadużyć

W przypadku podejrzenia naruszenia niniejszego rozdziału Strony udzielają sobie wzajemnej pomocy zgodnie z Protokołem do niniejszej Umowy w sprawie wzajemnej pomocy administracyjnej w sprawach celnych.

ARTYKUŁ 10.25

Odrzucanie wniosków o preferencyjne traktowanie taryfowe

1.    Z zastrzeżeniem wymogów określonych w ust. 3–5, organ celny Strony dokonującej przywozu może odmówić preferencyjnego traktowania taryfowego, jeżeli:

a)    w terminie trzech miesięcy od wezwania do udzielenia informacji zgodnie z art. 10.22 ust. 1:

(i)    importer nie udzielił odpowiedzi;

(ii)    w przypadkach gdy podstawą wniosku o preferencyjne traktowanie taryfowe jest oświadczenie o pochodzeniu zgodnie z art. 10.16 ust. 2 lit. a) – oświadczenie o pochodzeniu nie zostało dostarczone; lub

(iii)    w przypadkach gdy podstawą wniosku o preferencyjne traktowanie taryfowe jest wiedza importera, o której mowa w art. 10.16 ust. 2 lit. b) – informacje przekazane przez importera nie są wystarczające do potwierdzenia statusu pochodzenia danego produktu;

b)    w terminie trzech miesięcy od wezwania do udzielenia dodatkowych informacji na podstawie art. 10.22 ust. 5:

(i)    importer nie udzielił odpowiedzi; lub

(ii)    informacje przekazane przez importera nie są odpowiednie do potwierdzenia, że produkt jest produktem pochodzącym;

c)    w terminie 10 miesięcy od wezwania do udzielenia informacji zgodnie z art. 10.23 ust. 2:

(i)    organ celny Strony dokonującej wywozu nie udzielił odpowiedzi; lub

(ii)    informacje przekazane przez organ celny Strony dokonującej wywozu nie są wystarczające do potwierdzenia statusu pochodzenia danego produktu.

2.    Organ celny Strony dokonującej przywozu może odrzucić wniosek o preferencyjne traktowanie taryfowe, jeżeli importer, który złożył wniosek, nie spełni innych wymogów określonych w niniejszym rozdziale niż te odnoszące się do statusu pochodzenia produktów.

3.    Jeżeli organ celny Strony dokonującej przywozu ma wystarczające uzasadnienie, aby odrzucić wniosek o preferencyjne traktowanie taryfowe zgodnie z ust. 1 niniejszego artykułu, oraz w przypadkach gdy organ celny Strony dokonującej wywozu przedstawił opinię zgodnie z art. 10.23 ust. 5 lit. b), potwierdzającą status pochodzenia produktów, organ celny Strony dokonującej przywozu powiadamia organ celny Strony dokonującej wywozu o swoim zamiarze odrzucenia wniosku o preferencyjne traktowanie taryfowe w terminie dwóch miesięcy od otrzymania tej opinii.

4.    Jeżeli dokonano powiadomienia, o którym mowa w ust. 3, na wniosek którejkolwiek ze Stron przeprowadza się konsultacje w terminie trzech miesięcy od dnia powiadomienia. Termin przewidziany na konsultacje może zostać przedłużony w indywidualnych przypadkach za obopólną zgodą organów celnych Stron. Konsultacje te mogą odbywać się zgodnie z procedurą określoną przez Podkomitet.

5.    Po upływie terminu przewidzianego na konsultacje organ celny Strony dokonującej przywozu odrzuca wniosek o preferencyjne traktowanie taryfowe wyłącznie w przypadku, gdy nie jest w stanie potwierdzić statusu pochodzenia produktu oraz po przyznaniu importerowi prawa do bycia wysłuchanym.

ARTYKUŁ 10.26

Poufność

1.    Każda ze Stron zachowuje, zgodnie ze swoimi przepisami ustawowymi i wykonawczymi, poufność informacji przekazanych jej przez drugą Stronę, zgodnie z niniejszym rozdziałem, oraz chroni te informacje przed ich ujawnieniem.

2.    Informacje uzyskane przez organy Strony dokonującej przywozu są wykorzystywane przez te organy wyłącznie do celów niniejszego rozdziału.

3.    Każda ze Stron zapewnia, aby informacje poufne zebrane na podstawie niniejszego rozdziału nie były wykorzystywane do celów innych niż prowadzenie i egzekwowanie decyzji i ustaleń dotyczących pochodzenia produktów i kwestii celnych, chyba że osoba lub Strona, która przekazała te poufne informacje, na to zezwoli.

4.    Niezależnie od ust. 3 Strona może zezwolić na wykorzystywanie informacji zebranych na podstawie niniejszego rozdziału w jakimkolwiek postępowaniu administracyjnym, sądowym lub quasi-sądowym wszczętym w związku z nieprzestrzeganiem przepisów ustawowych i wykonawczych dotyczących ceł, wykonujących postanowienia niniejszego rozdziału. Strona z wyprzedzeniem powiadamia osobę lub Stronę, która przekazała dane informacje, o każdym takim wykorzystaniu.

ARTYKUŁ 10.27

Zwroty i wnioski o preferencyjne traktowanie taryfowe złożone po przywozie

1.    Każda ze Stron przewiduje, że importer może po dokonaniu przywozu złożyć wniosek o preferencyjne traktowanie taryfowe oraz o zwrot wszelkiego nadpłaconego cła za produkt, jeżeli:

a)    importer nie złożył wniosku o preferencyjne traktowanie taryfowe w chwili przywozu;

b)    wniosek składany jest nie później niż dwa lata od dnia przywozu; oraz

c)    dany produkt kwalifikował się do preferencyjnego traktowania taryfowego w momencie przywozu na terytorium Strony.

2.    Jako warunek przyznania preferencyjnego traktowania taryfowego na podstawie wniosku złożonego zgodnie z ust. 1 Strona dokonująca przywozu może wymagać, aby importer:

a)    złożył wniosek o preferencyjne traktowanie taryfowe zgodnie z przepisami ustawowymi i wykonawczymi Strony dokonującej przywozu;

b)    w stosownych przypadkach dostarczył oświadczenie o pochodzeniu; oraz

c)    spełnił wszystkie inne mające zastosowanie wymogi określone w niniejszym rozdziale, tak jakby wniosek o preferencyjne traktowanie taryfowe złożono w momencie przywozu.

ARTYKUŁ 10.28

Środki i kary administracyjne

1.    W stosownych przypadkach Strona nakłada środki i kary administracyjne zgodnie ze swoimi odpowiednimi przepisami ustawowymi i wykonawczymi na osobę, która sporządziła dokument lub przyczynia się do sporządzenia dokumentu zawierającego nieprawdziwe informacje w celu uzyskania preferencyjnego traktowania taryfowego produktu lub która nie spełnia wymogów określonych w:

a)    art. 10.20;

b)    art. 10.23 ust. 4, nie dostarczając dowodów lub odmawiając wizyty; lub

c)    art. 10.17 ust. 2, nie korygując wniosku o preferencyjne traktowanie taryfowe złożonego w ramach zgłoszenia celnego i opłacając cło w stosownych przypadkach, jeśli pierwotny wniosek o preferencyjne traktowanie był oparty na nieprawidłowych informacjach.

2.    Strona uwzględnia art. 6 ust. 3.6 Porozumienia WTO o ułatwieniach w handlu w przypadkach, gdy importer dobrowolnie ujawnia korektę wniosku o preferencyjne traktowanie przed otrzymaniem wniosku o weryfikację, zgodnie z przepisami ustawowymi i wykonawczymi tej Strony.

SEKCJA C

POSTANOWIENIA KOŃCOWE

ARTYKUŁ 10.29

Ceuta i Melilla

1.    Do celów niniejszego rozdziału w odniesieniu do Strony UE termin „Strona” nie obejmuje Ceuty i Melilli.

2.    Produkty pochodzące z Chile przy przywozie do Ceuty i Melilli są objęte pod wszystkimi względami takim samym traktowaniem celnym na podstawie niniejszej części Umowy, jakimi są objęte produkty pochodzące z obszaru celnego Unii Europejskiej na podstawie Protokołu 2 do Aktu przystąpienia Królestwa Hiszpanii i Republiki Portugalskiej do Unii Europejskiej. Chile przyznaje wobec przywozu produktów objętych niniejszą częścią Umowy i pochodzących z Ceuty i Melilli takie samo traktowanie celne jak w przypadku produktów przywożonych oraz pochodzących ze Strony UE.

3.    Reguły pochodzenia i procedury dotyczące pochodzenia, o których mowa w niniejszym rozdziale, stosuje się odpowiednio do produktów wywożonych z Chile do Ceuty i Melilli oraz do produktów wywożonych z Ceuty i Melilli do Chile.

4.    Ceutę i Melillę uważa się za jedno terytorium.

5.    Art. 10.3 ma zastosowanie do przywozu i wywozu produktów między Stroną UE, Chile oraz Ceutą i Melillą.

6.    Eksporter, w zależności od pochodzenia produktu, w polu 3 tekstu oświadczenia o pochodzeniu w załączniku 10-C wpisuje „Chile” oraz „Ceuta i Melilla”.

7.    Organy celne Królestwa Hiszpanii są odpowiedzialne za stosowanie niniejszego artykułu w Ceucie i Melilli.

ARTYKUŁ 10.30

Zmiany

Wspólna Rada może przyjmować decyzje o zmianie niniejszego rozdziału i załączników 10-A do 10-E zgodnie z art. 8.1 ust. 6 lit. a).

ARTYKUŁ 10.31

Podkomitet ds. Ceł, Ułatwień w Handlu i Reguł Pochodzenia

1.    W skład Podkomitetu ds. Ceł, Ułatwień w Handlu i Reguł Pochodzenia („Podkomitet”), ustanowionego na podstawie art. 8.8 ust. 1, wchodzą przedstawiciele Stron odpowiedzialni za cła.

2.    Podkomitet jest odpowiedzialny za skuteczne wykonanie i stosowanie niniejszego rozdziału.

3.    Do celów niniejszego rozdziału Podkomitet pełni następujące funkcje:

a)    dokonuje przeglądu i wydaje, w razie potrzeby, odpowiednie zalecenia dla Wspólnego Komitetu w zakresie:

(i)    wykonania postanowień niniejszego rozdziału i ich stosowania; oraz

(ii)    wszelkich zmian niniejszego rozdziału i załączników 10-A do 10-E zaproponowanych przez Stronę;

b)    przedstawia Wspólnemu Komitetowi sugestie dotyczące przyjęcia not wyjaśniających w celu ułatwienia wykonania postanowień niniejszego rozdziału; oraz

c)    rozpatruje wszelkie inne uzgodnione przez Strony kwestie związane z postanowieniami niniejszego rozdziału.

ARTYKUŁ 10.32

Produkty w tranzycie lub produkty składowane

Strony mogą stosować niniejszą część Umowy do produktów, które są zgodne z niniejszym rozdziałem i które w dniu wejścia w życie niniejszej Umowy są w tranzycie albo są czasowo składowane w składzie celnym lub na wolnych obszarach celnych w Stronie UE lub w Chile, pod warunkiem przedłożenia organom celnym Strony dokonującej przywozu oświadczenia o pochodzeniu.

ARTYKUŁ 10.33

Noty wyjaśniające

Noty wyjaśniające dotyczące interpretacji i stosowania postanowień niniejszego rozdziału i zarządzania nimi określono w załączniku 10-E.

ROZDZIAŁ 11

UŁATWIENIA CELNE I HANDLOWE

ARTYKUŁ 11.1

Cele

1.    Strony uznają znaczenie ułatwień celnych i handlowych w zmieniających się globalnych warunkach handlu.

2.    Strony uznają, że handel międzynarodowy oraz instrumenty i normy celne stanowią podstawę wymogów i procedur dotyczących przywozu, wywozu i tranzytu.

3.    Strony uznają, że ustawowe i wykonawcze przepisy prawa celnego są niedyskryminujące, a procedury celne opierają się na stosowaniu nowoczesnych metod i skutecznej kontroli w celu zwalczania nadużyć, ochrony zdrowia i bezpieczeństwa konsumentów oraz wspierania legalnego handlu. Każda ze Stron powinna okresowo dokonywać przeglądu swoich ustawowych i wykonawczych przepisów prawa celnego oraz procedur celnych. Strony uznają również, że ich procedury celne nie mogą być uciążliwe pod względem administracyjnym ani ograniczać handlu w stopniu wyższym niż to konieczne, aby osiągnąć uzasadnione cele, przy czym należy stosować je w sposób przewidywalny, spójny i przejrzysty.

4.    Strony zgodnie postanawiają, że wzmocnią współpracę między sobą w celu zapewnienia, aby właściwe ustawowe, wykonawcze i proceduralne przepisy prawa celnego oraz zdolności administracyjne stosownych organów administracyjnych odpowiadały celom promowania ułatwień handlowych oraz zapewniały skuteczną kontrolę celną.

ARTYKUŁ 11.2

Definicje

Do celów niniejszego rozdziału „organ celny” oznacza:

a)    w odniesieniu do Chile – Servicio Nacional de Aduanas (Krajową Administrację Celną) lub jej następcę; oraz

b)    w odniesieniu do Strony UE – służby Komisji Europejskiej odpowiedzialne za sprawy celne oraz administracje celne i wszelkie inne organy w państwach członkowskich Unii Europejskiej odpowiedzialne za stosowanie i egzekwowanie ustawowych i wykonawczych przepisów prawa celnego.

ARTYKUŁ 11.3

Współpraca celna

1.    Strony współpracują, za pośrednictwem swoich organów celnych, w sprawach celnych, by zagwarantować osiągnięcie celów określonych w art. 11.1.

2.    Strony rozwijają współpracę między innymi poprzez:

a)    wymianę informacji dotyczących ich ustawowych i wykonawczych przepisów prawa celnego oraz ich wykonania, a także procedur celnych, zwłaszcza w następujących obszarach:

(i)    uproszczenie i modernizacja procedur celnych;

(ii)    egzekwowanie praw własności intelektualnej przez organy celne;

(iii)    ułatwianie tranzytu i przeładunku;

(iv)    relacje ze środowiskiem biznesu oraz

(v)    bezpieczeństwo łańcucha dostaw i zarządzanie ryzykiem;

b)    współpracę w zakresie związanych z cłami aspektów zabezpieczenia i ułatwienia międzynarodowych łańcuchów dostaw zgodnie z Ramami norm na rzecz zabezpieczenia i ułatwienia handlu światowego (SAFE) Światowej Organizacji Celnej (zwanej dalej „WCO”) przyjętymi w czerwcu 2005 r.;

c)    rozważenie opracowania wspólnych inicjatyw związanych z przywozem, wywozem i innymi procedurami celnymi, w tym wymianę najlepszych praktyk i pomocy technicznej oraz zapewnienie skutecznej obsługi środowiska biznesu; taka współpraca może obejmować wymianę w zakresie laboratoriów celnych, szkolenia funkcjonariuszy celnych oraz nowych technologii kontroli i procedur celnych;

d)    wzmacnianie współpracy Stron w dziedzinie ceł w organizacjach międzynarodowych, takich jak WTO i Światowa Organizacja Celna;

e)    ustanawianie, w stosownych i właściwych przypadkach, wzajemnego uznawania programów upoważnionego przedsiębiorcy, w tym równoważnych środków ułatwiających wymianę handlową;

f)    prowadzenie wymiany informacji na temat technik zarządzania ryzykiem, norm dotyczących ryzyka i kontroli bezpieczeństwa w celu ustanowienia, w miarę możliwości, norm minimalnych dotyczących technik zarządzania ryzykiem oraz powiązanych wymogów i programów;

g)    dążenie do harmonizacji wymogów Stron dotyczących danych w odniesieniu do procedur przywozowych, wywozowych i innych procedur celnych poprzez wdrożenie wspólnych norm i elementów danych zgodnie z Modelem danych WCO;

h)    dzielenie się swoimi doświadczeniami w zakresie opracowywania i wdrażania systemów jednego okienka oraz, w stosownych przypadkach, opracowywanie wspólnych zbiorów danych dla tych systemów;

i)    utrzymywanie dialogu między odpowiednimi ekspertami ds. polityki celem wspierania użyteczności, skuteczności i możliwości stosowania interpretacji indywidualnych dla organów celnych i przedsiębiorstw handlowych;. oraz

j)    wymianę, jeżeli jest to właściwe i odpowiednie, określonych kategorii informacji celnych między organami celnymi Stron za pośrednictwem ustrukturyzowanej i częstej komunikacji i w konkretnych celach, a mianowicie w celu poprawy zarządzania ryzykiem i skuteczności kontroli celnych, ukierunkowania działań na towary, w odniesieniu do których zachodzi ryzyko pod względem poboru dochodów lub zapewnienia bezpieczeństwa i ochrony, a także ułatwiania legalnego handlu; taka wymiana informacji pozostaje bez uszczerbku dla wymiany informacji, która może mieć miejsce między Stronami zgodnie z Protokołem do niniejszej Umowy w sprawie wzajemnej pomocy administracyjnej w sprawach celnych.

3.    Wszelka wymiana informacji między Stronami na podstawie niniejszego rozdziału podlega odpowiednio wymogom dotyczącym poufności informacji oraz ochrony danych osobowych, określonym w art. 12 Protokołu do niniejszej Umowy w sprawie wzajemnej pomocy administracyjnej w sprawach celnych, a także wszelkim wymogom w zakresie poufności i ochrony prywatności określonym w przepisach ustawowych i wykonawczych Stron.

ARTYKUŁ 11.4

Wzajemna pomoc administracyjna

Strony udzielają sobie wzajemnej pomocy administracyjnej w sprawach celnych zgodnie z Protokołem do niniejszej Umowy w sprawie wzajemnej pomocy administracyjnej w sprawach celnych.

ARTYKUŁ 11.5

Ustawowe i wykonawcze przepisy prawa celnego oraz procedury celne

1.    Każda ze Stron zapewnia, aby jej ustawowe i wykonawcze przepisy prawa celnego oraz procedury celne:

a)    opierały się na międzynarodowych instrumentach i normach w dziedzinie ceł i handlu, w tym Międzynarodowej konwencji w sprawie zharmonizowanego systemu oznaczania i kodowania towarów, sporządzonej w Brukseli 14 czerwca 1983 r., a także Ramach norm na rzecz zabezpieczenia i ułatwienia handlu światowego (SAFE) Światowej Organizacji Celnej oraz Modelu danych Światowej Organizacji Celnej, a w stosownych przypadkach na istotnych elementach zmienionej konwencji z Kioto dotyczącej uproszczenia i harmonizacji postępowania celnego, sporządzonej w Kioto 18 maja 1973 r. i przyjętej przez Radę Światowej Organizacji Celnej w czerwcu 1999 r.;

b)    opierały się na zapewnianiu ochrony i ułatwianiu legalnego handlu dzięki skutecznemu egzekwowaniu i przestrzeganiu wymogów prawnych; oraz

c)    były proporcjonalne i niedyskryminujące w celu uniknięcia zbędnych obciążeń dla przedsiębiorców, zapewniania dalszych ułatwień dla przedsiębiorców w wysokim stopniu przestrzegających przepisów, w tym preferencyjnego traktowania w odniesieniu do kontroli celnych przed zwolnieniem towarów, a także gwarantowania zabezpieczenia przed nadużyciami i nielegalnymi lub szkodliwymi działaniami;

2.    W celu usprawnienia metod pracy oraz zapewnienia niedyskryminacji, przejrzystości, efektywności, uczciwości i rozliczalności działań celnych każda ze Stron:

a)    w miarę możliwości upraszcza i modyfikuje wymogi i formalności dotyczące szybkiego zwolnienia i odprawy towarów;

b)    podejmuje działania na rzecz dalszego uproszczenia i standaryzacji danych i dokumentacji wymaganych przez organy celne i inne agencje, w celu skrócenia czasu i obniżenia kosztów ponoszonych przez podmioty gospodarcze, w tym małe i średnie przedsiębiorstwa; oraz

c)    zapewnia utrzymanie najwyższych norm etycznych w drodze wykorzystania środków odzwierciedlających zasady odpowiednich konwencji i instrumentów międzynarodowych w tym obszarze.

ARTYKUŁ 11.6

Zwolnienie towarów

Każda ze Stron zapewnia, aby jej organy celne, organy graniczne lub inne właściwe organy:

a)    umożliwiały niezwłoczne zwolnienie towarów w czasie nie dłuższym niż okres niezbędny do zapewnienia zgodności z jej ustawowymi i wykonawczymi przepisami prawa celnego oraz z innymi przepisami ustawowymi i wykonawczymi związanymi z handlem oraz formalnościami;

b)    umożliwiały uprzednie składanie i przetwarzanie drogą elektroniczną dokumentów oraz wszelkich innych wymaganych informacji przed przybyciem towarów;

c)    umożliwiały zwolnienie towarów przed ostatecznym ustaleniem ceł, podatków, opłat i należności, z zastrzeżeniem złożenia zabezpieczenia, jeśli jest to wymagane ich przepisami ustawowymi i wykonawczymi, w celu zabezpieczenia ich ostatecznej zapłaty; oraz

d)    nadawały łatwo psującym się towarom odpowiedni priorytet przy planowaniu i przeprowadzaniu wszelkich badań, które mogą być wymagane.

ARTYKUŁ 11.7

Uproszczone procedury celne

Każda ze Stron przyjmuje lub utrzymuje środki umożliwiające podmiotom gospodarczym spełniającym kryteria określone w przepisach ustawowych i wykonawczych korzystanie z dalszego uproszczenia procedur celnych. Takie środki mogą obejmować zgłoszenia celne zawierające ograniczone zestawy danych lub dokumentów potwierdzających lub okresowe zgłoszenia celne w celu określenia i zapłaty należności celnych i podatków obejmujących wielokrotny przywóz w danym okresie, po zwolnieniu przywożonych towarów, lub inne procedury, które przewidują przyspieszone zwolnienie niektórych przesyłek.

ARTYKUŁ 11.8

Upoważnieni przedsiębiorcy

1.    Każda ze Stron ustanawia lub utrzymuje program partnerstwa na rzecz ułatwień w handlu dla przedsiębiorców, którzy spełniają określone kryteria (zwanych dalej „upoważnionymi przedsiębiorcami”).

2.    Określone kryteria kwalifikowania się jako upoważnieni przedsiębiorcy odnoszą się do zgodności lub ryzyka braku zgodności z wymogami określonymi w przepisach ustawowych i wykonawczych oraz procedurach każdej ze Stron. Określone kryteria są publikowane i mogą obejmować:

a)    brak poważnego naruszenia lub powtarzających się naruszeń przepisów prawa celnego i przepisów podatkowych, w tym brak skazania za poważne przestępstwo karne związane z działalnością gospodarczą wnioskodawcy;

b)    wykazanie przez wnioskodawcę, iż posiada wysoki poziom kontroli swoich operacji i przepływu towarów zapewniony poprzez system zarządzania ewidencją handlową oraz – w stosownych przypadkach – transportową co umożliwia przeprowadzanie właściwych kontroli celnych;

c)    wypłacalność, którą uznaje się za udowodnioną, gdy wnioskodawca ma dobrą sytuację finansową pozwalającą mu na wypełnianie zobowiązań, stosownie do rodzaju prowadzonej przez niego działalności gospodarczej;

d)    udokumentowane kompetencje lub kwalifikacje zawodowe bezpośrednio związane z prowadzoną działalnością; oraz

e)    odpowiednie normy bezpieczeństwa i ochrony.

3.    Określone kryteria, o których mowa w ust. 2, nie są opracowywane ani stosowane w sposób umożliwiający lub powodujący arbitralną lub nieuzasadnioną dyskryminację między przedsiębiorcami w przypadku tych samych warunków i umożliwiają udział małych i średnich przedsiębiorstw.

4.    Program partnerstwa na rzecz ułatwień w handlu, o którym mowa w ust. 1, obejmuje następujące korzyści:

a)    niskie wymagania dotyczące dokumentacji i danych, w stosownych przypadkach;

b)    niższy wskaźnik kontroli fizycznych lub badań przyspieszonych, w stosownych przypadkach;

c)    uproszczone procedury zwalniania i szybkie zwalnianie, w stosownych przypadkach;

d)    korzystanie z zabezpieczeń, w tym, w stosownych przypadkach, zabezpieczenia generalnego lub zabezpieczenia ograniczonego; oraz

e)    kontrolę towarów w pomieszczeniach upoważnionego przedsiębiorcy lub innym miejscu zatwierdzonym przez organy celne.

5.    Program partnerstwa na rzecz ułatwień w handlu, o którym mowa w ust. 1, może również obejmować dodatkowe korzyści, takie jak:

a)    odroczenie płatności kwot należności celnych, podatków, opłat i należności;

b)    jednolity dokument administracyjny w odniesieniu do całego przywozu lub wywozu w danym okresie; lub

c)    dostępność specjalnego punktu kontaktowego zapewniającego pomoc w sprawach celnych.

ARTYKUŁ 11.9

Wymagania dotyczące danych i dokumentacji

1.    Każda ze Stron zapewnia, aby procedury dotyczące przywozu, wywozu i tranzytu oraz wymogi w zakresie danych i dokumentacji:

a)    były przyjmowane i stosowane z myślą o szybkim zwolnieniu towarów, o ile spełnione są warunki takiego zwolnienia;

b)    były przyjmowane i stosowane w sposób mający na celu ograniczenie czasu i kosztów związanych z zachowaniem zgodności, jakie ponoszą przedsiębiorstwa handlowe lub podmioty gospodarcze;

c)    były alternatywą, która w najmniejszym stopniu ograniczałaby wymianę handlową, jeżeli dla osiągnięcia danego celu lub celów polityki racjonalnie dostępne byłyby co najmniej dwie możliwości; oraz

d)    nie były utrzymywane, w tym częściowo, jeżeli nie są już potrzebne.

2.    Każda ze Stron stosuje wspólne procedury celne oraz wykorzystuje jednolite dokumenty celne w celu zwolnienia towarów na całym swoim obszarze celnym.

ARTYKUŁ 11.10

Wykorzystanie technologii informacyjnej i płatności elektronicznej

1.    Każda ze Stron wykorzystuje technologie informacyjne, które przyspieszają procedury zwolnienia towarów celem ułatwienia handlu między Stronami.

2.    Każda ze Stron:

a)    udostępnia drogą elektroniczną zgłoszenie celne wymagane do przywozu, wywozu lub tranzytu towarów;

b)    pozwala na złożenie zgłoszenia celnego drogą elektroniczną;

c)    ustanawia środek zapewniający elektroniczną wymianę informacji celnych ze swoim środowiskiem handlowym;

d)    propaguje elektroniczną wymianę danych między przedsiębiorcami i organami celnymi, a także innymi powiązanymi agencjami; oraz

e)    wykorzystuje elektroniczne systemy zarządzania ryzykiem w celu oceny i ukierunkowania działań, które umożliwiają organom celnym skoncentrowanie kontroli na towarach wysokiego ryzyka oraz ułatwiają zwolnienie i przepływ towarów niskiego ryzyka.

3.    Każda ze Stron przyjmuje lub utrzymuje procedury umożliwiające elektroniczną płatność ceł, podatków, opłat i należności pobieranych przez organy celne, powstałych w wyniku przywozu i wywozu.

ARTYKUŁ 11.11

Zarządzanie ryzykiem

1.    Każda ze Stron przyjmuje lub utrzymuje system zarządzania ryzykiem w zakresie kontroli celnych.

2.    Każda ze Stron projektuje i stosuje system zarządzania ryzykiem w sposób zapewniający uniknięcie arbitralnej lub nieuzasadnionej dyskryminacji lub ukrytego ograniczenia w handlu międzynarodowym.

3.    Każda ze Stron koncentruje kontrolę celną i inne odpowiednie kontrole graniczne na przesyłkach wysokiego ryzyka oraz przyspiesza zwalnianie przesyłek niskiego ryzyka. Każda ze Stron może również wyrywkowo wybierać przesyłki do takich kontroli w ramach swojego systemu zarządzania ryzykiem.

4.    Każda ze Stron zarządza ryzykiem w oparciu o ocenę ryzyka według odpowiednich kryteriów selektywności.

ARTYKUŁ 11.12

Audyt po odprawie celnej