—

uwzględniając art. 208 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), a w szczególności zdanie, że „przy realizacji polityk, które mogłyby mieć wpływ na kraje rozwijające się, Unia bierze pod uwagę cele współpracy na rzecz rozwoju”,

—

uwzględniając art. 3 ust. 5 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE), który stanowi, że w stosunkach zewnętrznych Unia przyczynia się między innymi do pokoju, bezpieczeństwa, trwałego rozwoju Ziemi, solidarności i wzajemnego szacunku między narodami, do swobodnego i uczciwego handlu, wyeliminowania ubóstwa oraz do ochrony praw człowieka,

—

uwzględniając art. 21 ust. 1 TUE, który stanowi, że działania Unii na arenie międzynarodowej oparte są na zasadach, które leżą u podstaw jej utworzenia, rozwoju i rozszerzenia oraz które zamierza wspierać na świecie: demokracji, państwie prawa, powszechności i niepodzielności praw człowieka i podstawowych wolności, poszanowaniu godności ludzkiej, zasadach równości i solidarności oraz poszanowaniu zasad Karty Narodów Zjednoczonych i prawa międzynarodowego,

—

uwzględniając Agendę ONZ na rzecz zrównoważonego rozwoju 2030 i cele zrównoważonego rozwoju ONZ,

—

uwzględniając wspólne oświadczenie Rady i przedstawicieli rządów państw członkowskich zebranych w Radzie, Parlamentu i Komisji z dnia 30 czerwca 2017 r. dotyczącego nowego konsensusu europejskiego w sprawie rozwoju, zatytułowanego „Nasz świat, nasza godność, nasza przyszłość”, a w szczególności jego ust. 10, 109 i 110 (1),

—

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu i Rady (UE) 2021/947 (2) z dnia 9 czerwca 2021 r. ustanawiające Instrument Sąsiedztwa oraz Współpracy Międzynarodowej i Rozwojowej – „Globalny wymiar Europy”,

—

uwzględniając projekt nowej umowy o partnerstwie między Unią Europejską a członkami Organizacji Państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku (OACPS) (umowa po wygaśnięciu umowy z Kotonu), w sprawie której zakończono negocjacje, ale która nie została jeszcze podpisana ani nie weszła w życie,

—

uwzględniając wspólne oświadczenie z dnia 18 lutego 2022 r. z szóstego szczytu Unia Europejska – Unia Afrykańska: „Wspólna wizja na 2030 r.”,

—

uwzględniając dokument roboczy służb Komisji z dnia 6 czerwca 2019 r. pt. „Evaluation of the EU Policy Coherence for Development” [Ocena spójności polityki UE na rzecz rozwoju] (SWD(2019)0093),

—

uwzględniając zewnętrzną ocenę spójności polityki Unii Europejskiej na rzecz rozwoju (2009–2016) z 2018 r.,

—

uwzględniając szczegółową analizę pt. „Zapewnienie przejrzystej i skutecznej spójności polityki na rzecz rozwoju”, opublikowaną przez Dyrekcję Generalną ds. Polityki Zewnętrznej Unii Europejskiej 9 grudnia 2022 r.  (3),

—

uwzględniając dokument roboczy służb Komisji z dnia 28 stycznia 2019 r. zatytułowany „EU Report on Policy Coherence for Development” [„Sprawozdanie UE w sprawie spójności polityki na rzecz rozwoju”] (SWD(2019)0020),

—

uwzględniając konkluzje Rady z dnia 16 maja 2019 r. w sprawie spójności polityki na rzecz rozwoju,

—

uwzględniając swoje poprzednie rezolucje w sprawie spójności polityki na rzecz rozwoju, w szczególności rezolucję z dnia 7 czerwca 2016 r. w sprawie sprawozdania UE za rok 2015 w sprawie spójności polityki na rzecz rozwoju (4),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 23 czerwca 2022 r. w sprawie wdrażania i realizacji celów zrównoważonego rozwoju (5),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 7 lipca 2022 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa: połączenie sił na rzecz stanowienia lepszego prawa (6),

—

uwzględniając art. 54 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Rozwoju (A9-0019/2023),

A.

mając na uwadze, że spójność polityki na rzecz rozwoju jest obowiązkiem prawnym wynikającym z TUE i wymaga uwzględnienia celu współpracy na rzecz rozwoju we wszystkich strategiach politycznych UE, które mogą mieć wpływ na kraje rozwijające się;

B.

mając na uwadze, że skuteczna koordynacja i integracja wszystkich strategii politycznych UE oraz ocena ich wpływu na kraje rozwijające się ma zasadnicze znaczenie dla osiągnięcia spójności polityki na rzecz rozwoju;

C.

mając na uwadze, że polityczne zaangażowanie UE na rzecz spójności polityki na rzecz rozwoju zostało potwierdzone w nowym europejskim konsensusie w sprawie rozwoju z 2017 r., w którym uznano spójność polityki na rzecz rozwoju za „jeden z kluczowych elementów strategii [UE] na rzecz osiągnięcia celów zrównoważonego rozwoju i ważny wkład w szerszy cel spójności polityki na rzecz zrównoważonego rozwoju”;

D.

mając na uwadze, że w sprawozdaniu z oceny zewnętrznej dla Komisji z 2018 r. ujawniono poważne niedociągnięcia we wdrażaniu spójności polityki na rzecz rozwoju, w tym ograniczoną rolę delegatur UE; mając na uwadze, że w niedawnym badaniu zleconym przez Parlament stwierdzono, że nadal występują poważne problemy; mając na uwadze, że brak odpowiedniej reakcji na ustalenia zawarte w sprawozdaniu z oceny zewnętrznej oraz brak dowodów na podjęcie odpowiednich działań podważają wiarygodność działań UE w zakresie współpracy na rzecz rozwoju; mając na uwadze, że Rada nie prowadzi już regularnej wymiany informacji z Komisją na temat spójności polityki na rzecz rozwoju;

E.

mając na uwadze, że zasada spójności polityki na rzecz rozwoju jest zapisana w art. 208 TFUE i jest uznawana przez instytucje UE i w ramach wielostronnych za instrument służący dążeniu do zrównoważonego rozwoju oraz za instrument mający znaczenie dla zapewnienia wiarygodności i niezawodności UE w krajach partnerskich; mając na uwadze, że celem spójności polityki na rzecz rozwoju jest zapewnienie gospodarczej i społecznej spójności polityki działań zewnętrznych, która może mieć wpływ na kraje rozwijające się, z celem współpracy UE na rzecz rozwoju, której głównym celem pozostaje ograniczenie, a w perspektywie długoterminowej wyeliminowanie ubóstwa, a także zwiększenie skuteczności współpracy na rzecz rozwoju;

F.

mając na uwadze, że obecna sytuacja geopolityczna na świecie jest szczególnie naznaczona skutkami pandemii COVID-19, nielegalną inwazją Rosji na Ukrainę i jej skutkami, w tym poważnym kryzysem energetycznym, kryzysem uchodźczym, trudnościami związanymi z zadłużeniem na świecie i zagrożeniami dla bezpieczeństwa żywnościowego i różnorodności biologicznej, a także zmianą klimatu, a problemy te poważnie zagrażają osiągnięciu celów zrównoważonego rozwoju na świecie, w związku z czym konieczna jest kompleksowa reakcja; mając na uwadze, że dodatkowo zwiększa to potrzebę skutecznego wdrażania spójności polityki na rzecz rozwoju oraz potrzebę spójności i zgodności między różnymi strategiami politycznymi, jak ma to miejsce w przypadku powiązań między pomocą humanitarną a rozwojem;

G.

mając na uwadze, że mechanizmy Komisji dotyczące spójności polityki na rzecz rozwoju obejmują między innymi grupy międzyresortowe, konsultacje z zainteresowanymi stronami i konsultacje publiczne, przegląd (monitorowanie) programu prac Komisji z punktu widzenia spójności polityki na rzecz rozwoju, instrumenty nr 19, 27 i 35 w wytycznych dotyczących oceny skutków (zmieniony Program lepszego stanowienia prawa) oraz ocenę wpływu umów handlowych na zrównoważony rozwój; mając na uwadze, że rozwiązania te są stosowane w różnych proporcjach, a jakość działań w ramach spójności polityki na rzecz rozwoju można mierzyć jedynie na podstawie konkretnych wyników; mając na uwadze, że w Komisji nie ma organu centralnego odpowiedzialnego za wdrażanie spójności polityki na rzecz rozwoju; mając na uwadze, że w niektórych przypadkach analizy spójności polityki na rzecz rozwoju zawarte w ocenach skutków przeprowadzonych przez Komisję w odniesieniu do niedawnych wniosków ustawodawczych są nadal powierzchowne (np. w odniesieniu do proponowanego mechanizmu dostosowywania cen na granicach z uwzględnieniem emisji CO2 (7) i dyrektywy w sprawie przestępstw przeciwko środowisku (8)) lub nie zostały przeprowadzone, gdy było to wyraźnie potrzebne (np. w odniesieniu do pakietu dotyczącego przeciwdziałania praniu pieniędzy oraz dyrektywy (9) i rozporządzenia w sprawie sprawozdawczości przedsiębiorstw w zakresie zrównoważonego rozwoju); mając na uwadze, że świadczy to wyraźnie o tym, że potrzebne są dalsze działania w celu wdrożenia zaleceń zawartych w zewnętrznej ocenie spójności polityki na rzecz rozwoju z 2018 r.; mając na uwadze, że delegatury UE i przedstawicielstwa dyplomatyczne państw członkowskich powinny odgrywać większą rolę w zapewnianiu spójności polityki na rzecz rozwoju w krajach partnerskich; mając na uwadze, że brak całościowego podejścia do spójności polityki na rzecz rozwoju i jej jasnej definicji może zagrozić realizacji jej celów i osłabić jej skuteczność;

H.

mając na uwadze, że pomimo oczywistego znaczenia spójności polityki na rzecz rozwoju dla ważnych inicjatyw UE, takich jak Europejski Zielony Ład, polityka handlowa, globalne i unijne normy opodatkowania osób prawnych lub należyta staranność przedsiębiorstw w zakresie zrównoważonego rozwoju, spójność polityki na rzecz rozwoju była w ostatnich latach wszakże mniej widoczna w europejskim programie politycznym europejskim programie działań i w krajach partnerskich;

I.

mając na uwadze, że zaangażowanie sektora prywatnego służące celom polityki rozwojowej, na przykład poprzez działania łączone, w ramach których ograniczona kwota środków z dotacji jest wykorzystywana do przyciągania dodatkowego finansowania, może skutecznie wzmocnić spójność polityki na rzecz rozwoju;

J.

mając na uwadze, że rozliczalność, widoczność i przejrzystość są ważnymi aspektami współpracy na rzecz rozwoju i muszą być stosowane w odniesieniu do spójności polityki na rzecz rozwoju; mając na uwadze, że w 2019 r. odstąpiono od sporządzania co dwa lata przez Komisję specjalnego sprawozdania UE w sprawie spójności polityki na rzecz rozwoju i zastąpiono je sprawozdaniem UE z realizacji celów zrównoważonego rozwoju sporządzanym co cztery lata; mając na uwadze, że sprawozdania Komisji mają głównie charakter ogólnie opisowy i są mało pomocne w ocenie skuteczności spójności polityki na rzecz rozwoju; mając na uwadze, że podkreśla to potrzebę jasnych celów i wskaźników w zakresie spójności polityki na rzecz rozwoju oraz przejrzystego monitorowania;

K.

mając na uwadze, że Parlament, jako współprawodawca i podmiot w procesie kształtowania polityki, ponosi sporą część odpowiedzialności za wdrażanie przez UE spójności polityki na rzecz rozwoju; mając na uwadze, że Komisja Rozwoju (DEVE) odgrywa kluczową rolę w tym procesie, wydając opinie dla innych komisji; mając na uwadze, że spójność polityki na rzecz rozwoju wymaga podejścia angażującego cały Parlament i zaangażowanego wkładu wszystkich komisji parlamentarnych w prace nad różnymi strategiami politycznymi, co jak dotąd rzadko miało miejsce; mając na uwadze, że istnieje potrzeba ściślejszej koordynacji między komisjami w Parlamencie w zakresie spójności polityki na rzecz rozwoju;