52019AP0039

EUR-Lex

Access to European Union law

This document is an excerpt from the EUR-Lex website

EUROPA
EUR-Lex home
EUR-Lex - 52019AP0039 - EN

Help

Search tips

Need more search options? Use the Advanced search

Document 52019AP0039

Poprawki przyjęte przez Parlament Europejski w dniu 17 stycznia 2019 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającego program Fiscalis na rzecz współpracy w dziedzinie opodatkowania (COM(2018)0443 – C8-0260/2018 – 2018/0233(COD))

Dz.U. C 411 z 27.11.2020, p. 603–617 (BG, ES, CS, DA, DE, ET, EL, EN, FR, HR, IT, LV, LT, HU, MT, NL, PL, PT, RO, SK, SL, FI, SV)

Date of document:: 17/01/2019; Data głosowania
Date of vote:: 17/01/2019
Date of debate:: 16/01/2019

Author:: Parlament Europejski, Komisja Budżetowa, Komisja Gospodarcza i Monetarna
Form:: Rezolucja ustawodawcza
Parliamentary term:: ósma kadencja
Internal reference:: 2018/0233(COD)
Session:: 2018-2019

Link

Select all documents mentioning this document

Earlier related instruments:

52018PC0443 EP Opinion Proponowana zmiana

Instruments cited:

Link

EUROVOC descriptor:

Subject matter:

Directory code:

09.10.00.00 Podatki / Przepisy ogólne
09.50.00.00 Podatki / Zapobieganie uchylaniu się od obowiązków podatkowych

HTML

PDF

Official Journal

27.11.2020

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 411/603

P8_TA(2019)0039

Ustanowienie programu Fiscalis na rzecz współpracy w dziedzinie opodatkowania ***I

(Zwykła procedura ustawodawcza: pierwsze czytanie)

(2020/C 411/50)

[Poprawka 1, chyba że wskazano inaczej]

POPRAWKI PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO (*1)

do wniosku Komisji

2018/0233(COD)

Wniosek

ROZPORZĄDZENIE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

ustanawiające program Fiscalis na rzecz współpracy w dziedzinie opodatkowania

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 114 i 197,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (2),

stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Program Fiscalis 2020, który został ustanowiony rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1286/2013 (3) i jest wdrażany przez Komisję we współpracy z państwami członkowskimi i państwami stowarzyszonymi, oraz programy będące jego poprzednikami przyczyniły się w znacznym stopniu do ułatwienia i usprawnienia współpracy między organami podatkowymi w Unii. Organy podatkowe państw uczestniczących dostrzegają wartość dodaną tych programów, w tym w odniesieniu do ochrony finansowych i gospodarczych interesów państw członkowskich, Unii i podatników. Skuteczne rozwiązanie problemów, jakie przewiduje się na najbliższe dziesięciolecie, często nie będzie możliwe, jeśli państwa członkowskie nie będą patrzeć poza granice swoich terytoriów administracyjnych i intensywnie współpracować ze swoimi odpowiednikami.

(2)

Dzięki programowi Fiscalis 2020 państwa członkowskie mogą rozwijać tę współpracę w ramach Unii, co jest oszczędniejsze niż tworzenie własnych sieci współpracy dwustronnej lub wielostronnej przez każde państwo członkowskie , czy to między samymi państwami członkowskimi, czy to z państwami trzecimi, z którymi UE ściśle współpracuje w dziedzinie opodatkowania . W związku z tym należy zapewnić kontynuację tego programu poprzez ustanowienie nowego programu w tej samej dziedzinie, tj. programu Fiscalis („program”).

(2a)

Program powinien wzmacniać zdolność państw członkowskich do zwalczania oszustw podatkowych, korupcji, uchylania się od opodatkowania i agresywnego planowania podatkowego, co ma polegać w szczególności na pomocy technicznej w dziedzinie szkolenia zasobów ludzkich i na rozwoju struktur administracyjnych. Pomoc ta powinna być świadczona w sposób przejrzysty.

(3)

Zapewniając ramy dla działań, które wspierają jednolity rynek, sprzyjają konkurencyjności Unii i chronią interesy finansowe i gospodarcze Unii i jej państw członkowskich, program powinien przyczynić się do zapobiegania oszustwom podatkowym, uchylaniu się od opodatkowania i unikaniu opodatkowania , agresywnemu planowaniu podatkowemu i podwójnemu nieopodatkowaniu ; do zapobiegania niepotrzebnym obciążeniom administracyjnym dla obywateli i przedsiębiorstw w przypadku transakcji transgranicznych i ograniczania tych obciążeń; do wspierania bardziej sprawiedliwych i skuteczniejszych systemów podatkowych; do osiągnięcia pełnego potencjału jednolitego rynku i wzmacniania sprawiedliwej konkurencji w Unii , a także do promowania i wspierania wspólnego podejścia Unii na forach międzynarodowych.

(4)

Niniejsze rozporządzenie określa pulę środków finansowych na program, które stanowią główną kwotę odniesienia w rozumieniu pkt 17 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 2 grudnia 2013 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją w sprawie dyscypliny budżetowej, współpracy w kwestiach budżetowych i należytego zarządzania finansami (4) dla Parlamentu Europejskiego i Rady podczas rocznej procedury budżetowej.

(5)

W celu wsparcia procesu przystępowania państw trzecich i stowarzyszania tych państw program powinien być otwarty dla państw przystępujących i państw kandydujących, a także dla potencjalnych kandydatów i krajów partnerskich objętych europejską polityką sąsiedztwa, w przypadku gdy spełnione są określone warunki. Może on być również otwarty dla innych państw trzecich , zwłaszcza tych najsłabiej rozwiniętych, zgodnie z warunkami ustanowionymi w szczegółowych umowach zawartych pomiędzy Unią a tymi państwami dotyczących ich uczestnictwa we wszelkich programach unijnych.

(5a)

Parlament Europejski określił swoje priorytety. Obecny brak środków finansowych spowalnia osiąganie celów ustalonych przez Parlament Europejski dotyczących wieloletnich ram finansowych na okres po 2020 r. [2017/2052(INI)]. Skuteczniejsza współpraca w dziedzinie podatków może umożliwić sprawniejsze gromadzenie zasobów niezbędnych do realizacji przyszłych wieloletnich ram finansowych.

(6)	Do przedmiotowego programu ma zastosowanie rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) 2018/1046 (5) („rozporządzenie finansowe”). Określa ono zasady wykonania budżetu Unii, w tym zasady dotyczące dotacji, nagród, zamówień i zwrotu kosztów poniesionych przez ekspertów zewnętrznych.

Działania stosowane w ramach programu Fiscalis 2020 okazały się właściwe i dlatego powinny zostać utrzymane. W celu uproszczenia i zwiększenia elastyczności w realizacji programu, a tym samym lepszego zrealizowania jego celów, działania powinny zostać zdefiniowane wyłącznie w odniesieniu do ogólnych kategorii wraz z podaniem konkretnych obrazowych przykładów działań. Jednakże działania powinny mieć na celu zajęcie się zagadnieniami priorytetowymi, aby chronić interesy finansowe i gospodarcze Unii i jej państw członkowskich. Poprzez współpracę i budowanie zdolności program Fiscalis powinien również propagować i wspierać rozpowszechnianie innowacji i zwiększanie jej efektu dźwigni w celu dalszej poprawy zdolności do realizacji głównych priorytetów w dziedzinie opodatkowania.

(8)

Ze względu na coraz większą mobilność podatników, liczbę transakcji transgranicznych, umiędzynarodowienie instrumentów finansowych i związane z tym rosnące ryzyko oszustw podatkowych, uchylania się od opodatkowania i agresywnego planowania podatkowego , które wykraczają daleko poza granice Unii, w interesie Unii lub państw członkowskich mogłoby leżeć wprowadzenie dostosowań lub rozszerzeń europejskich systemów elektronicznych na państwa trzecie niestowarzyszone z programem oraz organizacje międzynarodowe. W szczególności pozwoliłoby to uniknąć obciążenia administracyjnego i kosztów wynikających z opracowywania i eksploatacji dwóch podobnych systemów elektronicznych służących do, odpowiednio, unijnej i międzynarodowej wymiany informacji. W związku z tym, jeżeli jest to należycie uzasadnione przez taki interes, dostosowania lub rozszerzenia europejskich systemów elektronicznych na współpracę z państwami trzecimi i organizacjami międzynarodowymi powinny być kwalifikowalnymi kosztami w ramach programu. Pod warunkiem że zagadnienia priorytetowe zostały w pełni sfinansowane, w ramach programu można również, w stosownych przypadkach, zachęcać do podjęcia konkretnych działań angażujących kraje najsłabiej rozwinięte, w szczególności w zakresie automatycznej wymiany informacji.

(9)

Biorąc pod uwagę znaczenie globalizacji i znaczenie zwalczania oszustw podatkowych, uchylania się od opodatkowania i agresywnego planowania podatkowego , w programie powinna być nadal przewidziana możliwość zaangażowania ekspertów zewnętrznych w rozumieniu art. 238 rozporządzenia finansowego. Wybór ekspertów powinien odbywać się w przejrzysty sposób i w oparciu o ich umiejętności, doświadczenie i wiedzę odpowiednie dla danego działania, a także ich zdolność do wnoszenia wkładu na rzecz tego działania. Należy dopilnować, aby eksperci byli bezstronni oraz aby nie występowały u nich żadne potencjalne konflikty interesów z ich rolą zawodową. Należy zapewnić zrównoważoną reprezentację wszystkich istotnych zainteresowanych stron.

(9a)

W związku z niedawnym przyjęciem dyrektyw Rady 2014/107/UE (6) , (UE) 2015/2376 (7) , (UE) 2016/881 (8) , (UE) 2016/2258 (9) , (UE) 2018/822 (10) oraz trwającymi negocjacjami w sprawie wspólnej skonsolidowanej podstawy opodatkowania osób prawnych (CCCTB), celem programu powinno być szkolenie pracowników administracji podatkowych w celu zapewnienia skutecznego wdrożenia tych dyrektyw.

(10)

Zgodnie z zobowiązaniem Komisji do zapewnienia spójności i uproszczenia programów finansowania, poczynionym w komunikacie z dnia 19 października 2010 r. zatytułowanym „Przegląd budżetu UE” (11), w przypadku gdy działania przewidziane w ramach programu prowadzą do osiągnięcia celów, które są wspólne dla różnych instrumentów finansowych, zasoby powinny być współdzielone z innymi unijnymi instrumentami finansowania, ale z wyłączeniem możliwości podwójnego finansowania. Działania w ramach programu powinny zapewniać spójność w wykorzystaniu zasobów unijnych wspierających politykę podatkową i organy podatkowe.

(10a)

W trosce o opłacalność program Fiscalis powinien wykorzystywać możliwe synergie z innymi działaniami Unii w powiązanych dziedzinach, takich jak program celny, program UE w zakresie zwalczania nadużyć finansowych, program jednolitego rynku oraz program wspierania reform.

(10b)

Pojedyncze krajowe inicjatywy na rzecz przeciwdziałania nadużyciom finansowym mogą potencjalnie skutkować przeniesieniem nieuczciwej działalności do innych, często sąsiednich, państw członkowskich oraz powstaniem nieproporcjonalnego obciążenia administracyjnego dla przestrzegających przepisów przedsiębiorstw, a także brakiem pewności prawa podczas zawierania międzynarodowych transakcji handlowych. W związku z tym kwestią o zasadniczym znaczeniu jest, aby Komisja ujednoliciła krajowe środki zwalczania nadużyć finansowych za pomocą koordynowania najlepszych praktyk krajowych na szczeblu Unii.

(11)

Znaczną część budżetu w ramach programu mają pochłonąć działania w zakresie budowania zdolności w dziedzinie technologii informacyjnej (IT). W związku z tym przepisy szczegółowe powinny określać odpowiednio wspólne i krajowe elementy europejskich systemów elektronicznych. Ponadto jasno określony powinien być zakres działań i obowiązków Komisji i państw członkowskich. Należy zapewnić niezakłóconą interoperacyjność między wspólnymi i krajowymi elementami europejskich systemów elektronicznych oraz synergie z innymi elektronicznymi systemami odpowiednich programów Unii.

(12)

Obecnie nie ma wymogu sporządzania wieloletniego planu strategicznego w dziedzinie opodatkowania („MASP-T”) w celu stworzenia spójnego i interoperacyjnego środowiska elektronicznego na potrzeby opodatkowania w Unii. Program powinien przewidywać opracowanie takiego MASP-T, aby zapewnić spójność i koordynację działań w zakresie budowania zdolności w dziedzinie IT.

(13)

Niniejsze rozporządzenie powinno być wdrażane za pomocą programów prac. Z uwagi na średnio- i długoterminowy charakter celów i w oparciu o doświadczenia zdobyte z biegiem czasu programy prac powinny być tak skonstruowane, by obejmowały kilka lat. Przejście z rocznych programów prac na wieloletnie programy prac zmniejszy obciążenie administracyjne zarówno po stronie Komisji, jak i państw członkowskich, ale w żadnej sytuacji nie powinno to prowadzić do utraty informacji lub przejrzystości dla podatników . Wieloletnie programy prac powinny odzwierciedlać wszystkie istotne informacje przedstawione w kontekście sprawozdań rocznych lub analiz, o których mowa w niniejszym rozporządzeniu. Te roczne sprawozdania powinny być udostępniane publicznie w celu poinformowania podatników o najlepszych praktykach, wyciągniętych wnioskach, wyzwaniach i utrzymujących się przeszkodach zidentyfikowanych w ramach programu.

(14)	W celu uzupełnienia niniejszego rozporządzenia należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) w odniesieniu do przyjmowania programów prac .

(15)

Zgodnie z pkt 22 i 23 porozumienia międzyinstytucjonalnego na rzecz lepszego stanowienia prawa z dnia 13 kwietnia 2016 r. (12) zachodzi potrzeba oceny ▌programu w oparciu o informacje zgromadzone w kontekście konkretnych wymogów dotyczących monitorowania, przy czym należy unikać nadmiernej regulacji i obciążeń administracyjnych, zwłaszcza względem państw członkowskich, a tym samym uwzględniając również REFIT . Wymogi te powinny , w stosownych przypadkach, obejmować mierzalne wskaźniki jako podstawę oceny oddziaływania rozporządzenia w terenie. Wyniki tego monitorowania powinny być przedmiotem corocznego sprawozdania zbiorczego sporządzanego przez Komisję w oparciu o informacje przekazane przez państwa członkowskie. Powinno ono zawierać zestawienie utrzymujących się w państwach członkowskich przeszkód utrudniających osiąganie celów programu określonych w art. 3 oraz poruszanie zagadnień priorytetowych określonych w art. 7 ust. 2a, oraz sugestie dotyczące najlepszych praktyk. Komisja powinna ponadto sporządzić okresową i końcową ocenę programu. Zarówno sprawozdania roczne, jak i sprawozdania z oceny powinny być upubliczniane na specjalnej stronie internetowej.

(15a)

Co dwa lata Komisja powinna organizować seminarium z udziałem dwóch przedstawicieli państw członkowskich beneficjentów w celu omówienia problematycznych kwestii i zaproponowania możliwych usprawnień związanych z obszarami tematycznymi programu, a zwłaszcza wymiany informacji między administracjami podatkowymi. Uczestnikami tego seminarium są odpowiednio przedstawiciel lub przedstawicielka dyrekcji administracji podatkowych i przedstawiciel lub przedstawicielka związków zawodowych pracowników administracji podatkowych, a także przedstawiciel lub przedstawicielka Parlamentu Europejskiego i Rady.

(16)

Aby we właściwy sposób reagować na zmiany w priorytetach polityki podatkowej, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 TFUE dotyczących zmian w wykazie wskaźników służących mierzeniu realizacji szczegółowych celów programu. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów, oraz aby konsultacje te prowadzone były zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym w sprawie lepszego stanowienia prawa z dnia 13 kwietnia 2016 r. W szczególności, aby zapewnić udział na równych zasadach Parlamentu Europejskiego i Rady w przygotowaniu aktów delegowanych, instytucje te otrzymują wszelkie dokumenty w tym samym czasie co eksperci państw członkowskich, a eksperci tych instytucji mogą systematycznie brać udział w posiedzeniach grup eksperckich Komisji zajmujących się przygotowaniem aktów delegowanych.

(17)

Zgodnie z rozporządzeniem finansowym, rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 883/2013 (13) oraz rozporządzeniami Rady (WE, Euratom) nr 2988/95 (14), (Euratom, WE) nr 2185/96 (15) i (UE) 2017/1939 (16) interesy finansowe Unii należy chronić za pomocą proporcjonalnych środków, w tym środków zapobiegania nieprawidłowościom i nadużyciom finansowym, ich wykrywania, korygowania i dochodzenia, a także odzyskiwania środków straconych, nienależnie wypłaconych lub nieodpowiednio wykorzystanych oraz, w stosownych przypadkach, nakładania sankcji administracyjnych. W szczególności, zgodnie z rozporządzeniem (UE, Euratom) nr 883/2013 i rozporządzeniem (Euratom, WE) nr 2185/96 Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) może prowadzić dochodzenia administracyjne, w tym kontrole na miejscu i inspekcje, w celu ustalenia, czy miały miejsce nadużycie finansowe, korupcja lub jakiekolwiek inne nielegalne działanie, naruszające interesy finansowe Unii. Zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2017/1939 Prokuratura Europejska (EPPO) może prowadzić dochodzenia i ścigać nadużycia finansowe i inne przestępstwa naruszające interesy finansowe Unii, jak przewidziano w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1371 (17). Zgodnie z rozporządzeniem finansowym każda osoba lub podmiot, które otrzymują środki finansowe Unii, w pełni współpracują w celu ochrony interesów finansowych Unii, przyznają konieczne prawa i dostęp Komisji, OLAF-owi, EPPO i Europejskiemu Trybunałowi Obrachunkowemu oraz zapewniają, aby wszelkie osoby trzecie uczestniczące w wykonaniu środków finansowych Unii przyznały tym organom równoważne prawa.

(18)

Do niniejszego rozporządzenia zastosowanie mają horyzontalne przepisy finansowe przyjęte przez Parlament Europejski i Radę na podstawie art. 322 TFUE . Przepisy te zostały określone w rozporządzeniu finansowym i dotyczą w szczególności procedury ustanawiania i wykonywania budżetu w formie dotacji, zamówień, nagród, zarządzania pośredniego oraz przewidują kontrolę odpowiedzialności podmiotów działań finansowych. Przepisy przyjęte na podstawie art. 322 TFUE dotyczą również ochrony budżetu Unii w przypadku systemowych niedociągnięć w zakresie praworządności w państwach członkowskich, gdyż poszanowanie praworządności jest niezbędnym warunkiem należytego zarządzania finansami i skutecznego finansowania unijnego.

(19)

Rodzaje finansowania i metody wdrażania na podstawie niniejszego rozporządzenia wybiera się na podstawie ich potencjału osiągania szczególnych celów działań i możliwości uzyskania wyników, z uwzględnieniem w szczególności kosztów kontroli, obciążeń administracyjnych oraz ryzyka naruszenia przepisów. Należy uwzględniać przy tym zastosowanie płatności ryczałtowych, stawek zryczałtowanych i kosztów jednostkowych oraz finansowania niepowiązanego z kosztami, o czym mowa w art. 125 ust. 1 rozporządzenia finansowego. Pokrywanie kosztów podróży powinno stanowić priorytet, tak aby zapewnić udział ekspertów krajowych we wspólnych działaniach.

(20)

Ponieważ cel niniejszego rozporządzenia nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez poszczególne państwa członkowskie, natomiast ze względu na jego rozmiary i skutki możliwe jest jego lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, Unia może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, o której mowa w tym artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(21)	Niniejsze rozporządzenie zastępuje rozporządzenie (UE) nr 1286/2013 Parlamentu Europejskiego i Rady, które w związku z tym należy uchylić,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

ROZDZIAŁ I

PRZEPISY OGÓLNE

Artykuł 1

Przedmiot

1. Niniejsze rozporządzenie ustanawia program Fiscalis na rzecz współpracy w dziedzinie opodatkowania („program”).

2. Określa ono cele programu, budżet na lata 2021–2027, formy finansowania unijnego oraz zasady dotyczące przyznawania takiego finansowania.

Artykuł 2

Definicje

Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:

„opodatkowanie” oznacza kwestie – w tym projektowanie, zarządzanie, egzekwowanie i przestrzeganie przepisów – związane następującymi podatkami i opłatami:

a)	podatek od wartości dodanej przewidziany w dyrektywie Rady 2006/112/WE (18);

b)	podatki akcyzowe od alkoholu przewidziane w dyrektywie Rady 92/83/EWG (19);

c)	podatki akcyzowe od wyrobów tytoniowych przewidziane w dyrektywie Rady 2011/64/UE (20);

d)	podatki od produktów energetycznych i energii elektrycznej przewidziane w dyrektywie Rady 2003/96/WE (21);

e)	inne podatki i opłaty, o których mowa w art. 2 ust. 1 lit. a) dyrektywy Rady 2010/24/UE (22), w tym podatki dochodowe od osób prawnych , w stopniu, w jakim są one istotne z punktu widzenia jednolitego rynku i współpracy administracyjnej między państwami członkowskimi;

2)	„organy podatkowe” oznaczają organy publiczne i inne podmioty odpowiedzialne za opodatkowanie lub za działania związane z podatkami;

3)	„europejskie systemy elektroniczne” oznaczają systemy elektroniczne niezbędne do celów opodatkowania i do wykonywania zadań organów podatkowych;

4)	„państwo trzecie” oznacza państwo, które nie jest członkiem Unii;

4a)	„kraj najsłabiej rozwinięty” oznacza państwo trzecie o niskim dochodzie, które zmaga się z poważnymi strukturalnymi przeszkodami dla zrównoważonego rozwoju, zgodnie z definicją Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Artykuł 3

Cele programu

1. Ogólnym celem programu jest wspieranie organów podatkowych i opodatkowania w celu poprawy funkcjonowania jednolitego rynku, wzmacniania uczciwej konkurencji w Unii, ochrony interesów finansowych i gospodarczych Unii Europejskiej i jej państw członkowskich , między innymi przed oszustwami podatkowymi, uchylaniem się od opodatkowania, agresywnym planowaniem podatkowym, a także usprawnienie poboru podatków .

2. Szczegółowym celem programu jest wspieranie polityki podatkowej i jej właściwego wdrażania , wzmacnianie współpracy w dziedzinie podatków , wymiany informacji podatkowych i budowania zdolności administracyjnych, w tym kompetencji ludzkich, oraz opracowanie i eksploatacja europejskich systemów elektronicznych , a także stopniowa modernizacja narzędzi sprawozdawczych i audytowych oraz oprogramowania, które mają być w jednolity sposób stosowane we wszystkich państwach członkowskich . Program pomaga również administracjom podatkowym w ułatwianiu i poprawie wdrażania unijnych dyrektyw dotyczących opodatkowania oraz szkoleniu personelu w tym zakresie.

Artykuł 4

Budżet

1. Pula środków finansowych na realizację programu na lata 2021–2027 wynosi 300 mln EUR według cen z 2018 r. (tj. 339 mln EUR w cenach bieżących).

2. Z kwoty, o której mowa w ust. 1, można między innymi pokrywać wydatki na przygotowanie, monitorowanie, kontrolę, audyt, ocenę i inne działania związane z zarządzaniem programem oraz na ocenę realizacji jego celów. Z kwoty tej można ponadto pokrywać wydatki związane z badaniami i innymi odpowiednimi materiałami przedłożonymi w formie pisemnej , spotkaniami ekspertów, działaniami informacyjnymi i komunikacyjnymi, o ile są one związane z celami programu, jak również wydatki związane z sieciami informatycznymi w zakresie przetwarzania i wymiany informacji, w tym z narzędziami informatycznymi dla przedsiębiorstw oraz z innego rodzaju pomocą techniczną i administracyjną niezbędną w związku z zarządzaniem programem.

Artykuł 5

Państwa trzecie stowarzyszone z programem

Program jest otwarty dla następujących państw trzecich:

państwa przystępujące, państwa kandydujące i potencjalni kandydaci, zgodnie z ogólnymi zasadami i ogólnymi warunkami udziału tych państw w programach Unii, ustanowionymi w odpowiednich umowach ramowych i decyzjach rad stowarzyszenia lub w podobnych porozumieniach oraz zgodnie ze szczegółowymi warunkami ustanowionymi w porozumieniach między Unią a tymi państwami;

państwa objęte europejską polityką sąsiedztwa, zgodnie z ogólnymi zasadami i ogólnymi warunkami udziału tych państw w programach Unii, ustanowionymi w odpowiednich umowach ramowych i decyzjach rady stowarzyszenia lub w podobnych porozumieniach oraz zgodnie ze szczegółowymi warunkami ustanowionymi w porozumieniach między Unią a tymi państwami, pod warunkiem że państwa te osiągnęły dostateczny poziom zbliżenia właściwego prawodawstwa i metod administracyjnych do prawodawstwa i metod Unii;

inne państwa trzecie, zgodnie z warunkami ustanowionymi w porozumieniu szczegółowym obejmującym kwestie uczestnictwa państwa trzeciego w dowolnym programie unijnym, o ile takie porozumienie:

—	zapewnia właściwą równowagę między wkładem państwa trzeciego uczestniczącego w programach unijnych a osiąganymi przez nie korzyściami;

—	określa warunki uczestnictwa w tych programach, w tym obliczenie wkładów finansowych do poszczególnych programów i ich kosztów administracyjnych. Wkłady te stanowią dochody przeznaczone na określony cel zgodnie z art. 21 ust. 5 rozporządzenia finansowego;

—	nie przyznaje państwu trzeciemu mocy decyzyjnej w odniesieniu do programu;

—	gwarantuje Unii prawo do zapewnienia należytego zarządzania finansami i ochrony swoich interesów finansowych.

Pod warunkiem, że zostały w pełni sfinansowane zagadnienia priorytetowe, do udziału w programie zachęca się kraje najsłabiej rozwinięte, zgodnie z zasadami spójności polityki na rzecz rozwoju i warunkami określonymi w szczegółowych umowach między tymi krajami a Unią dotyczących udziału tych krajów w programie. Z zastrzeżeniem ust. 1 lit. c) udział w programie krajów najsłabiej rozwiniętych jest dla nich bezpłatny i koncentruje się na osiągnięciu międzynarodowych celów podatkowych, takich jak automatyczna wymiana informacji podatkowych. Umowa szczegółowa gwarantuje prawa Unii do zapewnienia należytego zarządzania finansami i ochrony jej interesów finansowych.

Artykuł 6

Realizacja i formy finansowania unijnego

1. Program jest realizowany według metody zarządzania bezpośredniego zgodnie z rozporządzeniem finansowym.

2. Program może zapewniać finansowanie w dowolnej formie przewidzianej w rozporządzeniu finansowym, w szczególności w postaci dotacji, nagród, zamówień oraz zwrotu kosztów podróży i kosztów pobytu ponoszonych przez ekspertów zewnętrznych.

ROZDZIAŁ II

KWALIFIKOWALNOŚĆ

Artykuł 7

Działania kwalifikowalne

1. Do finansowania kwalifikują się wyłącznie działania służące realizacji celów, o których mowa w art. 3.

2. Działania, o których mowa w ust. 1, obejmują:

a)	spotkania i podobne imprezy ad hoc;

b)	ustrukturyzowaną współpracę opartą na projektach , w tym inspekcje na miejscu i wspólne audyty ; [Popr. 2 i 3]

c)	działania w zakresie budowania zdolności w dziedzinie IT, w szczególności w zakresie opracowywania i eksploatacji europejskich systemów elektronicznych lub tworzenia wspólnych rejestrów ;

d)	działania w zakresie budowania zdolności i kompetencji ludzkich;

działania wspierające i inne działania, w tym:

1)	badania i inne odpowiednie materiały przedłożone w formie pisemnej ;

2)	działania innowacyjne, w szczególności weryfikacje poprawności projektów, projekty pilotażowe i tworzenie prototypów;

3)	wspólnie opracowywane działania komunikacyjne;

4)	wszelkie inne odpowiednie działania przewidziane w programach prac, o których mowa w art. 13, jakie są niezbędne do osiągnięcia celów lub zgodnie z celami określonymi w art. 3.

Możliwe formy odpowiednich działań, o których mowa w lit. a), b) i d), są przedstawione są w postaci niewyczerpującego wykazu w załączniku 1.

2a. Działania, o których mowa w ust. 1, obejmują poniższy wykaz tematów priorytetowych:

a)	niwelowanie luk w skutecznym wdrażaniu zmienionej dyrektywy Rady 2011/16/UE (23) .;

b)	skuteczna wymiana informacji, w tym wnioski grupowe, oraz opracowanie użytecznych formatów uwzględniających inicjatywy na szczeblu międzynarodowym;

c)	usunięcie przeszkód dla współpracy transgranicznej;

d)	usunięcie przeszkód utrudniających dostęp do informacji o beneficjentach rzeczywistych na mocy zmienionej dyrektywy Rady 2011/16/UE;

e)	zwalczanie oszustw transgranicznych związanych z VAT;

f)	wymiana najlepszych praktyk związanych z windykacją podatków, w tym podatków, które nie zostały zapłacone zgodnie z europejską dyrektywą w sprawie opodatkowania dochodów z oszczędności (EUSTD);

g)	wdrożenie jednolitych krajowych narzędzi informatycznych w celu stworzenia wspólnych interfejsów umożliwiających wzajemne połączenie krajowych systemów informatycznych;

3. Działania polegające na opracowywaniu i wdrażaniu dostosowań lub rozszerzeń wspólnych elementów europejskich systemów elektronicznych do współpracy z państwami trzecimi niestowarzyszonymi z programem lub organizacjami międzynarodowymi kwalifikują się do finansowania, jeżeli leżą w interesie Unii. Komisja wprowadza niezbędne ustalenia administracyjne, które mogą przewidywać wkład finansowy ze strony osób trzecich, których dotyczą te działania.

4. W przypadku gdy działania w zakresie budowania zdolności w dziedzinie IT, o których mowa w ust. 2 lit. c), dotyczą opracowania i eksploatacji europejskiego systemu elektronicznego, do finansowania w ramach programu kwalifikują się tylko koszty związane z obowiązkami powierzonymi Komisji zgodnie z art. 11 ust. 2. Państwa członkowskie ponoszą koszty związane z obowiązkami powierzonymi im zgodnie z art. 11 ust. 3.

Artykuł 8

Udział ekspertów zewnętrznych

1. Gdy jest to korzystne dla realizacji działań służących osiągnięciu celów, o których mowa w art. 3, w działaniach organizowanych w ramach programu w charakterze ekspertów zewnętrznych mogą uczestniczyć przedstawiciele organów rządowych, w tym organów z państw trzecich niestowarzyszonych z programem zgodnie z art. 5, a także, w stosownych przypadkach, przedstawiciele organizacji międzynarodowych i innych właściwych organizacji, przedsiębiorców i organizacji reprezentujących przedsiębiorców oraz społeczeństwa obywatelskiego. Komisja ocenia, między innymi, bezstronność tych ekspertów zewnętrznych, zapewnia, aby nie występowały u nich żadne konflikty interesów w związku z pełnionymi przez nich obowiązkami zawodowymi oraz decyduje o ich uczestnictwie na zasadzie ad hoc, w zależności od potrzeb.

2. Koszty poniesione przez ekspertów zewnętrznych, o których mowa w ust. 1, kwalifikują się do zwrotu w ramach programu zgodnie z przepisami art. 238 rozporządzenia finansowego.

3. Ekspertów zewnętrznych wybiera Komisja w ramach przejrzystej i zrównoważonej procedury na podstawie ich umiejętności, doświadczenia i wiedzy odpowiednich dla danego działania oraz ich zdolności do wnoszenia wkładu na rzecz tego działania . Komisja zapewnia zrównoważoną reprezentację wszystkich istotnych zainteresowanych stron. Komisja informuje, czy eksperci zewnętrzni uczestniczą we własnym imieniu, czy w imieniu innej organizacji lub innego podmiotu gospodarczego. Listę ekspertów zewnętrznych podaje się do wiadomości publicznej na stronie internetowej Komisji.

ROZDZIAŁ III

DOTACJE

Artykuł 9

Przyznawanie dotacji, komplementarność i finansowanie łączone

1. Dotacje w ramach programu są przyznawane i zarządzane zgodnie z tytułem VIII rozporządzenia finansowego.

2. Działanie, które otrzymało wkład z innego programu unijnego, może również otrzymać wkład z niniejszego programu, pod warunkiem że wkład ten nie pokrywa tych samych kosztów. Przepisy każdego zaangażowanego unijnego programu stosuje się do wkładu tego programu w dane działanie. Finansowanie skumulowane nie może przekraczać łącznych kosztów kwalifikowalnych działania, a wsparcie w ramach różnych programów unijnych może być obliczane na zasadzie proporcjonalnej zgodnie z dokumentami określającymi warunki udzielania wsparcia.

3. Zgodnie z art. 198 lit. f) rozporządzenia finansowego te dotacje mogą być przyznawane bez zaproszenia do składania wniosków, w przypadku gdy kwalifikujące się podmioty są organami podatkowymi państw członkowskich oraz państw trzecich stowarzyszonych z programem, o których mowa w art. 5 niniejszego rozporządzenia, pod warunkiem że warunki określone w tym artykule zostały spełnione.

Artykuł 10

Stopa współfinansowania

1. W drodze odstępstwa od art. 190 rozporządzenia finansowego w ramach programu można finansować do 100 % kosztów kwalifikowalnych danego działania.

2. W przypadku gdy działania wymagają przyznania dotacji, stopę współfinansowania mającą zastosowanie określa się w wieloletnich programach prac, o których mowa w art. 13.

ROZDZIAŁ IV

PRZEPISY SZCZEGÓŁOWE DOTYCZĄCE DZIAŁAŃ W ZAKRESIE BUDOWANIA ZDOLNOŚCI W DZIEDZINIE TECHNOLOGII INFORMACYJNEJ

Artykuł 11

Obowiązki

1. Komisja i państwa członkowskie zapewniają wspólnie opracowanie i eksploatację europejskich systemów elektronicznych określonych w wieloletnim planie strategicznym w dziedzinie opodatkowania, o którym mowa w art. 12, w tym ich zaprojektowanie, specyfikację, przeprowadzenie testów zgodności, wdrożenie, konserwację, rozwój, bezpieczeństwo, zapewnienie jakości i kontrolę jakości.

2. Komisja zapewnia w szczególności:

a)	opracowanie i eksploatację wspólnych elementów ustanowionych na podstawie wieloletniego planu strategicznego w dziedzinie opodatkowania, o którym mowa w art. 12;

b)	ogólną koordynację opracowania i eksploatacji europejskich systemów elektronicznych, mając na celu ich funkcjonalność, wzajemne połączenie i ciągłe doskonalenie oraz ich zsynchronizowane wdrożenie;

c)	koordynację europejskich systemów elektronicznych na poziomie Unii w celu ich promowania i wdrażania na poziomie krajowym;

d)	koordynację opracowania i eksploatacji europejskich systemów elektronicznych w odniesieniu do ich interakcji z osobami trzecimi, z wyjątkiem działań mających na celu spełnienie wymogów krajowych;

e)	koordynację europejskich systemów elektronicznych z innymi odpowiednimi działaniami dotyczącymi administracji elektronicznej na poziomie Unii;

ea)	koordynację stosowanych na szczeblu krajowym środków zwalczania nadużyć finansowych przez określanie najlepszych praktyk krajowych na szczeblu UE i informowanie o nich ;

3. Państwa członkowskie zapewniają w szczególności:

a)	opracowanie i eksploatację krajowych elementów ustanowionych na podstawie wieloletniego planu strategicznego w dziedzinie opodatkowania, o którym mowa w art. 12;

b)	koordynację opracowania i eksploatacji krajowych elementów europejskich systemów elektronicznych na poziomie krajowym;

c)	koordynację europejskich systemów elektronicznych z innymi odpowiednimi działaniami dotyczącymi administracji elektronicznej na poziomie krajowym;

d)	regularne dostarczanie Komisji informacji o środkach podjętych w celu umożliwienia poszczególnym organom lub przedsiębiorcom pełnego wykorzystania europejskich systemów elektronicznych;

e)	wdrażanie europejskich systemów elektronicznych na poziomie krajowym.

Artykuł 12

Wieloletni plan strategiczny w dziedzinie opodatkowania (MASP-T)

1. Komisja sporządza i aktualizuje wieloletni plan strategiczny w dziedzinie opodatkowania, w którym wyszczególnione są wszystkie istotne zadania w zakresie opracowania i eksploatacji europejskich systemów elektronicznych, a każdy system, w całości lub w części, jest klasyfikowany jako:

a)	element wspólny: element europejskich systemów elektronicznych opracowany na poziomie Unii, który jest dostępny dla wszystkich państw członkowskich, lub uznany przez Komisję za wspólny ze względu na efektywność, bezpieczeństwo i racjonalizację;

b)	element krajowy: element europejskich systemów elektronicznych opracowany na poziomie krajowym, który jest dostępny w państwie członkowskim, w którym taki element utworzono lub które przyczyniło się do jego wspólnego utworzenia;

c)	połączenie obu tych rodzajów.

2. Wieloletni plan strategiczny w dziedzinie opodatkowania obejmuje także działania innowacyjne i pilotażowe, jak również wspieranie metodologii i narzędzi związanych z europejskimi systemami elektronicznymi.

3. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o zakończeniu realizacji każdego z zadań powierzonych im w ramach wieloletniego planu strategicznego w dziedzinie opodatkowania, o którym mowa w ust. 1. Przedstawiają one również Komisji regularne sprawozdania na temat postępów w realizacji swoich zadań związanych z całym programem .

4. Najpóźniej do dnia 31 marca każdego roku państwa członkowskie przedkładają Komisji roczne sprawozdanie z postępów prac w realizacji wieloletniego planu strategicznego w dziedzinie opodatkowania, o którym mowa w ust. 1, obejmujące okres od dnia 1 stycznia do dnia 31 grudnia poprzedniego roku. Te sprawozdania roczne sporządza się w z góry ustalonym formacie. W rocznych sprawozdaniach z postępów państwa członkowskie zgłaszają przeszkody utrudniające im osiąganie celów programu określonych w art. 3 oraz poruszanie kwestii priorytetowych określonych w art. 7 ust. 2a, a także przedstawiają sugestie dotyczące najlepszych praktyk.

5. Najpóźniej do dnia 31 października każdego roku Komisja, na podstawie rocznych sprawozdań państw członkowskich , o których mowa w ust. 4, sporządza sprawozdanie zbiorcze oceniające postępy państw członkowskich i Komisji w realizacji planu, o którym mowa w ust. 1 , a także postępy w osiąganiu celów programu określonych w art. 3 i zagadnień priorytetowych, o których mowa w art. 7 ust. 2a . Aby ocenić poczynione postępy, Komisja uwzględnia w swoim zbiorczym sprawozdaniu rocznym zestawienie utrzymujących się w państwach członkowskich przeszkód utrudniających osiąganie celów programu określonych w art. 3 oraz rozwiązanie zagadnień priorytetowych określonych w art. 7 ust. 2a, oraz przedstawia sugestie dotyczące najlepszych praktyk. Komisja upublicznia na specjalnej stronie internetowej zbiorcze sprawozdanie roczne, które służy za podstawę przyszłych wieloletnich programów prac, o których mowa w art. 13, oraz sprawozdań z oceny, o których mowa w art. 15.

ROZDZIAŁ V

PROGRAMOWANIE, MONITOROWANIE, OCENA i KONTROLA

Artykuł 13

Program prac

1. Program jest realizowany w ramach wieloletnich programów prac, o których mowa w art. 108 rozporządzenia finansowego.

2. Wieloletnie programy prac są przyjmowane przez Komisję w drodze aktów delegowanych . Takie akty delegowane przyjmuje się zgodnie z procedurą, o której mowa wart. 17 .

Artykuł 14

Monitorowanie i sprawozdawczość

1. Wskaźniki odzwierciedlające postępy w realizacji programu w odniesieniu do celów szczegółowych określonych w art. 3 przedstawiono w załączniku 2.

2. W celu zapewnienia skutecznej oceny postępów w realizacji programu w odniesieniu do jego celów Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych zgodnie z art. 17, aby zmienić załącznik 2 w celu dokonania przeglądu lub uzupełnienia wskaźników, jeśli to konieczne, oraz w celu uzupełnienia niniejszego rozporządzenia przepisami dotyczącymi ustanowienia ram monitorowania i oceny.

3. System sprawozdawczości dotyczącej realizacji celów zapewnia wydajne, skuteczne i terminowe gromadzenie danych na potrzeby monitorowania realizacji programu i jego rezultatów. W tym celu na odbiorców środków unijnych nakłada się proporcjonalne wymogi dotyczące sprawozdawczości.

Artykuł 15

Ocena

1. Oceny przeprowadza się w terminie pozwalającym na uwzględnienie ich wyników w procesie decyzyjnym. Komisja upublicznia oceny na specjalnej stronie internetowej.

2. Ocena śródokresowa programu przeprowadzana jest z chwilą, gdy dostępne są wystarczające informacje na temat realizacji programu, jednak nie później niż w ciągu trzech lat od rozpoczęcia realizacji programu.

3. Po zakończeniu realizacji programu, lecz nie później niż rok po upływie okresu określonego w art. 1, Komisja przeprowadza ocenę końcową programu.

4. Komisja przekazuje wnioski z tych ocen, opatrzone własnymi komentarzami, Parlamentowi Europejskiemu, Radzie, Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu i Komitetowi Regionów.

Artykuł 16

Audyty i dochodzenia

Jeżeli państwo trzecie uczestniczy w programie na mocy decyzji przyjętej na podstawie umowy międzynarodowej lub na mocy dowolnego innego instrumentu prawnego, państwo to przyznaje niezbędne prawa i dostęp, których potrzebują odpowiedzialny urzędnik zatwierdzający, Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) i Europejski Trybunał Obrachunkowy, aby móc w pełni wykonywać swoje odpowiednie uprawnienia. W przypadku OLAF-u takie prawa obejmują prawo do prowadzenia dochodzeń, w tym kontroli na miejscu i inspekcji, określonych w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 883/2013 dotyczącym dochodzeń prowadzonych przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF).

ROZDZIAŁ VI

WYKONYWANIE PRZEKAZANYCH UPRAWNIEŃ I PROCEDURA KOMITETOWA

Artykuł 17

Wykonywanie przekazanych uprawnień

1. Powierzenie Komisji uprawnień do przyjmowania aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.

2. Uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych, o których mowa w art. 13 ust. 2 i art. 14 ust. 2, powierza się Komisji do dnia 31 grudnia 2028 r.

3. Przekazanie uprawnień, o których mowa w art. 13 ust. 2 i art. 14 ust. 2, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna od następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność żadnych obowiązujących już aktów delegowanych.

4. Przed przyjęciem aktu delegowanego Komisja konsultuje się z ekspertami wyznaczonymi przez każde państwo członkowskie zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa.

5. Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

6. Akt delegowany przyjęty zgodnie z art. 13 ust. 2 i art. 14 ust. 2 wchodzi w życie tylko wówczas, gdy ani Parlament Europejski, ani Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, lub gdy, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.

Artykuł 18

Procedura komitetowa

1. Komisję wspiera komitet zwany „Komitetem ds. Programu Fiscalis”. Komitet ten jest komitetem w rozumieniu rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

ROZDZIAŁ VII

PRZEPISY PRZEJŚCIOWE I KOŃCOWE

Artykuł 19

Informacja, komunikacja i promocja

1. Odbiorcy finansowania unijnego uznają pochodzenie i zapewniają eksponowanie finansowania unijnego (w szczególności podczas promowania działań i ich rezultatów) poprzez dostarczanie spójnych, skutecznych i proporcjonalnych informacji skierowanych do różnych grup odbiorców, w tym do mediów i opinii publicznej.

2. Komisja prowadzi działania informacyjne i komunikacyjne związane z programem, jego działaniami i rezultatami. Zasoby finansowe przydzielone na program przyczyniają się również do komunikacji ▌ w zakresie priorytetów politycznych Unii, o ile są one związane z celami, o których mowa w art. 3.

Artykuł 20

Uchylenie

Rozporządzenie (UE) nr 1286/2013 traci moc ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2021 r.

Artykuł 21

Przepisy przejściowe

1. Niniejsze rozporządzenie nie ma wpływu na kontynuację lub modyfikację danych działań, aż do ich zamknięcia, zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 1286/2013, które nadal stosuje się do danych działań aż do ich zamknięcia.

2. Z puli środków finansowych przeznaczonych na program można również pokrywać wydatki na wsparcie techniczne i administracyjne na potrzeby przejścia między tym programem a środkami przyjętymi w ramach poprzedniego programu, tj. na mocy rozporządzenia (UE) nr 1286/2013.

3. W razie potrzeby w budżecie obejmującym okres po 2027 r. mogą zostać zapisane środki na pokrycie wydatków przewidzianych w art. 4 ust. 2, aby umożliwić zarządzanie działaniami, które nie zostaną zakończone do dnia 31 grudnia 2027 r.

Artykuł 22

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w …

W imieniu Parlamentu Europejskiego

Przewodniczący

W imieniu Rady

Przewodniczący

ZAŁĄCZNIK 1

Niewyczerpujący wykaz możliwych form działań, o których mowa w art. 7 ust. 2 akapit pierwszy lit. a), b) i d)

Działania, o których mowa w art. 7 ust. 2 akapit pierwszy lit. a), b) i d), mogą mieć między innymi następującą formę:

jeśli chodzi o spotkania i podobne wydarzenia ad hoc:

—	seminaria i warsztaty, zasadniczo z udziałem wszystkich państw, na których odbywają się prezentacje, a uczestnicy prowadzą intensywne dyskusje i wykonują czynności dotyczące danego tematu;

—	wizyty robocze organizowane w celu umożliwienia urzędnikom i funkcjonariuszom nabywania lub zwiększania wiedzy eksperckiej i wiadomości dotyczących polityki podatkowej;

—	obecność w urzędach administracji oraz udział w postępowaniach administracyjnych;

jeśli chodzi o ustrukturyzowaną współpracę:

—	grupy projektowe, zasadniczo składające się z przedstawicieli ograniczonej liczby państw, funkcjonujące w ograniczonym czasie w celu realizacji wcześniej wytyczonego celu i uzyskania ściśle określonego rezultatu, łącznie z koordynacją i określeniem punktów odniesienia;

—

zespoły ekspertów stanowiące zorganizowaną formę współpracy o charakterze tymczasowym lub stałym, gromadzące wiedzę specjalistyczną w celu wykonywania zadań w konkretnych dziedzinach lub w celu prowadzenia działań operacyjnych, otrzymujące ewentualnie wsparcie w postaci usług współpracy online, pomocy administracyjnej oraz udogodnień w zakresie infrastruktury i wyposażenia;

—	wielostronne lub jednoczesne kontrole polegające na skoordynowanym sprawdzaniu sytuacji podatkowej jednego lub większej liczby powiązanych podatników, organizowane przez co najmniej dwa państwa, w tym co najmniej dwa państwa członkowskie, mające wspólne lub uzupełniające się interesy;

—	wspólne audyty polegające na sprawdzaniu sytuacji podatkowej jednego lub większej liczby powiązanych podatników przez jeden zespół audytowy składający się z co najmniej dwóch państw, w tym co najmniej dwóch państw członkowskich, mających wspólne lub uzupełniające się interesy;

—	wszelkie inne formy współpracy administracyjnej ustanowione dyrektywą 2011/16/UE, rozporządzeniem (UE) nr 904/2010, rozporządzeniem (UE) nr 389/2012 lub dyrektywą 2010/24/UE;

jeśli chodzi o działania w zakresie budowania zdolności i kompetencji ludzkich:

—	wspólne szkolenia lub rozwój e-uczenia się w celu wspierania niezbędnych umiejętności zawodowych i wiedzy związanych z dziedziną opodatkowania;

—	wsparcie techniczne mające na celu usprawnienie procedur administracyjnych, zwiększenie zdolności administracyjnych i poprawę funkcjonowania administracji podatkowych i operacji poprzez inicjowanie i wymianę dobrych praktyk.

ZAŁĄCZNIK 2

Wskaźniki

Cel szczegółowy: wspieranie polityki podatkowej, współpracy w dziedzinie podatków i budowania zdolności administracyjnych, w tym kompetencji ludzkich, oraz opracowanie i eksploatacja europejskich systemów elektronicznych.

1. Budowanie zdolności (administracyjnych, ludzkich i IT):

1.	Wskaźnik stosowania i wdrażania unijnego prawa i polityki (liczba działań w ramach programu zorganizowanych w tej dziedzinie i zaleceń wydanych w następstwie tych działań)

2.	Wskaźnik uczenia się (zastosowane moduły nauki; liczba przeszkolonych urzędników i funkcjonariuszy; ocena jakości przez uczestników)

3.	Dostępność europejskich systemów elektronicznych (wyrażona jako procent czasu)

4.	Dostępność wspólnej sieci łączności (wyrażona jako procent czasu)

5.	Uproszczone procedury IT dla administracji krajowych i przedsiębiorców (liczba zarejestrowanych przedsiębiorców, liczba wniosków i liczba wyszukiwań w różnych systemach elektronicznych finansowanych w ramach programu)

2. Dzielenie się wiedzą i tworzenie sieci kontaktów:

6.	Wskaźnik solidności współpracy (stopień uzyskanej sieci kontaktów, liczba spotkań osobistych, liczba grup współpracy online)

7.	Wskaźnik najlepszych praktyk i wytycznych (liczba działań zorganizowanych w ramach programu w tej dziedzinie; odsetek administracji podatkowych, które skorzystały z praktyki roboczej/wytycznych opracowanych przy wsparciu z programu)

2a. Wskaźniki dodatkowe:

1.	Dochody uzyskane w trakcie wspólnych audytów w ramach walki z oszustwami podatkowymi, uchylaniem się od opodatkowania i agresywnym planowaniem podatkowym

2.	Liczba wniosków o współpracę administracyjną i sądową złożonych, otrzymanych i rozpatrzonych w poszczególnych państwach członkowskich

(1) Sprawa została odesłana do komisji właściwej w celu przeprowadzenia negocjacji międzyinstytucjonalnych na podstawie art. 59 ust. 4 akapit czwarty Regulaminu (A8-0421/2018).

(*1) Poprawki: tekst nowy lub zmieniony został zaznaczony kursywą i wytłuszczonym drukiem; symbol ▌sygnalizuje skreślenia.

(2) Dz.U. C z, s. .

(3) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1286/2013 z dnia 11 grudnia 2013 r. ustanawiające program działań na rzecz poprawy skuteczności systemów podatkowych w Unii Europejskiej na okres 2014–2020 (Fiscalis 2020) i uchylające decyzję nr 1482/2007/WE (Dz.U. L 347 z 20.12.2013, s. 25).

(4) Dz.U. C 373 z 20.12.2013, s. 1.

(5) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) 2018/1046 z dnia 18 lipca 2018 r. w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii, zmieniające rozporządzenia (UE) nr 1296/2013, (UE) nr 1301/2013, (UE) nr 1303/2013, (UE) nr 1304/2013, (UE) nr 1309/2013, (UE) nr 1316/2013, (UE) nr 223/2014 i (UE) nr 283/2014 oraz decyzję nr 541/2014/UE, a także uchylające rozporządzenie (UE, Euratom) nr 966/2012, Dz.U. L 193 z 30.7.2018, s. 1).

(6) Dyrektywa Rady 2014/107/UE z dnia 9 grudnia 2014 r. zmieniająca dyrektywę 2011/16/UE w zakresie obowiązkowej automatycznej wymiany informacji w dziedzinie opodatkowania (Dz.U. L 359 z 16.12.2014, s. 1).

(7) Dyrektywa Rady (UE) 2015/2376 z dnia 8 grudnia 2015 r. zmieniająca dyrektywę 2011/16/UE w zakresie obowiązkowej automatycznej wymiany informacji w dziedzinie opodatkowania (Dz.U. L 332 z 18.12.2015, s. 1).

(8) Dyrektywa Rady (UE) 2016/881 z dnia 25 maja 2016 r. zmieniająca dyrektywę 2011/16/UE w zakresie obowiązkowej automatycznej wymiany informacji w dziedzinie opodatkowania (Dz.U. L 146 z 3.6.2016, s. 8).

(9) Dyrektywa Rady (UE) 2016/2258 z dnia 6 grudnia 2016 r. zmieniająca dyrektywę 2011/16/UE w odniesieniu do dostępu organów podatkowych do informacji dotyczących przeciwdziałania praniu pieniędzy (Dz.U. L 342 z 16.12.2016, s. 1).

(10) Dyrektywa Rady (UE) 2018/822 z dnia 25 maja 2018 r. zmieniająca dyrektywę 2011/16/UE w zakresie obowiązkowej automatycznej wymiany informacji w dziedzinie opodatkowania w odniesieniu do podlegających zgłoszeniu uzgodnień transgranicznych (Dz.U. L 139 z 5.6.2018, s. 1).

(11) COM(2010)0700.

(12) Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 13 kwietnia 2016 r. pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą Unii Europejskiej a Komisją Europejską w sprawie lepszego stanowienia prawa (Dz.U. L 123 z 12.5.2016, s. 1).

(13) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 883/2013 z dnia 11 września 2013 r. dotyczące dochodzeń prowadzonych przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) oraz uchylające rozporządzenie (WE) nr 1073/1999 Parlamentu Europejskiego i Rady i rozporządzenie Rady (Euratom) nr 1074/1999 (Dz.U. L 248 z 18.9.2013, s. 1).

(14) Rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 2988/95 z dnia 18 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich (Dz.U. L 312 z 23.12.1995, s. 1).

(15) Rozporządzenie Rady (Euratom, WE) nr 2185/96 z dnia 11 listopada 1996 r. w sprawie kontroli na miejscu oraz inspekcji przeprowadzanych przez Komisję w celu ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich przed nadużyciami finansowymi i innymi nieprawidłowościami (Dz.U. L 292 z 15.11.1996, s. 2).

(16) Rozporządzenie Rady (UE) 2017/1939 z dnia 12 października 2017 r. wdrażające wzmocnioną współpracę w zakresie ustanowienia Prokuratury Europejskiej (Dz.U. L 283 z 31.10.2017, s. 1).

(17) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1371 z dnia 5 lipca 2017 r. w sprawie zwalczania za pośrednictwem prawa karnego nadużyć na szkodę interesów finansowych Unii (Dz.U. L 198 z 28.7.2017, s. 29).

(18) Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, Dz.U. L 347 z 11.12.2006, s. 1;

(19) Dyrektywa Rady 92/83/EWG z dnia 19 października 1992 r. w sprawie harmonizacji struktury podatków akcyzowych od alkoholu i napojów alkoholowych (Dz.U. L 316 z 31.10.1992, s. 21).

(20) Dyrektywa Rady 2011/64/UE z dnia 21 czerwca 2011 r. w sprawie struktury oraz stawek akcyzy stosowanych do wyrobów tytoniowych (Dz.U. L 176 z 5.7.2011, s. 24).

(21) Dyrektywa Rady 2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej (Dz.U. L 283 z 31.10.2003, s. 51).

(22) Dyrektywa Rady 2010/24/UE z dnia 16 marca 2010 r. w sprawie wzajemnej pomocy przy odzyskiwaniu wierzytelności dotyczących podatków, ceł i innych obciążeń (Dz.U. L 84 z 31.3.2010, s. 1).

(23) Dyrektywa Rady 2011/16/UE z dnia 15 lutego 2011 r. w sprawie współpracy administracyjnej w dziedzinie opodatkowania i uchylająca dyrektywę 77/799/EWG (Dz.U. L 64 z 11.3.2011, s. 1).

Top

All

Choose the experimental features you want to try