KOMISJA EUROPEJSKA

Bruksela, dnia 23.6.2016

COM(2016) 413 final

2016/0192(NLE)

Wniosek

DECYZJA RADY

w sprawie zawarcia Umowy między Unią Europejską a Królestwem Norwegii w sprawie wzajemnego dostępu do łowisk w cieśninie Skagerrak dla statków pływających pod banderą Danii, Norwegii i Szwecji

UZASADNIENIE

1.KONTEKST WNIOSKU

•Przyczyny i cele wniosku

Umowa w sprawie wzajemnego dostępu do łowisk w cieśninach Skagerrak i Kattegat między Danią, Norwegią i Szwecją została podpisana w dniu 19 grudnia 1966 r. i weszła w życie w dniu 7 sierpnia 1967 r. Umowa ta, obok dwustronnej umowy w sprawie rybołówstwa między Unią Europejską i Norwegią z 1980 r., umożliwiła wzajemny dostęp między tymi trzema państwami do połowów na obszarze do 4 mil morskich od ich linii podstawowych w cieśninach Skagerrak i Kattegat znajdujących się między Morzem Północnym a Morzem Bałtyckim. Ponadto w umowie określono, że do celów tego rodzaju połowów, przedmiotowy obszar uznaje się za morze pełne. W związku z tym umowa regulowała stosunki między państwami bandery z jednej strony, a odpowiednimi państwami nadbrzeżnymi z drugiej strony.

Umowa z 1966 r. była prostą umową, w której wzięto pod uwagę szczególne położenie geograficzne cieśnin Skagerrak i Kattegat pod względem rybołówstwa i uznano, że istnieją praktyczne powody, by zezwolić na zastosowanie prostego systemu dostępu na zasadniczo bardzo małej powierzchni morza. Z tego powodu umowa z 1966 r. liczyła jedynie trzy artykuły, z których pierwszy zawierał definicję obszaru będącego przedmiotem umowy, a drugi – określenie praw dostępu i deklarację dążenia do harmonizacji przepisów technicznych.

Wraz z przystąpieniem Danii i Szwecji do Unii Europejskiej, odpowiednio w 1973 r. i 1995 r., Komisja stała się odpowiedzialna za zarządzanie tą umową w imieniu tych dwóch państw członkowskich. Konsultacje dotyczące ustaleń wynikających z tej umowy odbywały się równolegle z konsultacjami prowadzonymi w ramach dwustronnej umowy w sprawie rybołówstwa z 1980 r.

Umowa z 1966 r. pozostawała w mocy przez pierwotny okres 35 lat do 2002 r., a następnie była przedłużana na dwa pięcioletnie okresy do roku 2012. Wypowiedzenie umowy możliwe było z zachowaniem trzyletniego terminu wypowiedzenia przez jedną lub drugą stronę przed upływem każdego takiego pięcioletniego okresu.

Biorąc pod uwagę ostatnie zmiany międzynarodowego prawa w zakresie rybołówstwa, a w szczególności wejście w życie Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza z 1982 r. oraz porozumienia Narodów Zjednoczonych o zasobach rybnych z 1995 r., Norwegia uznała, że istniejąca umowa nie jest zgodna z obecnymi przepisami prawa morza. Norwegia wyraziła szczególne zaniepokojenie odnośnie do przepisów w zakresie kontroli. Ponadto Norwegia uznała, że umowa ta nie jest zgodna z zasadami normalnej jurysdykcji państwa nadbrzeżnego określonymi w Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza i nie odpowiada nowoczesnym zasadom ochrony i zarządzania.

W dniu 29 lipca 2009 r. Ministerstwo Spraw Zagranicznych Norwegii oficjalnie poinformowało rząd Danii, będący depozytariuszem umowy, o zamiarze wypowiedzenia przez Norwegię umowy w drodze formalnego wypowiedzenia zgodnie z art. 3 ust. 3 umowy. W związku z tym umowa z 1966 r. wygasła w dniu 7 sierpnia 2012 r.

Następnie Norwegia rozpoczęła formalne rokowania z Komisją, w imieniu Unii Europejskiej, mające na celu zawarcie zastępczej umowy w sprawie wzajemnego dostępu do łowisk w cieśninach Skagerrak i Kattegat. Nowa umowa została parafowana w dniu 24 października 2013 r. i podpisana w dniu 15 stycznia 2015 r. Pozostaje ona w zgodzie z Konwencją Narodów Zjednoczonych o prawie morza oraz z powiązanymi postanowieniami w innych umowach.

Nowa umowa zachowuje wyłączny dostęp przyznany statkom z Danii, Norwegii i Szwecji do wód każdej ze stron poza obszarem 4 mil morskich od linii podstawowych. Zapewnia ona ciągły wzajemny dostęp dla dwóch państw członkowskich i Norwegii do odpowiednich wód pozostałych stron w cieśninie Skagerrak, jednocześnie zapewniając należyte środki ochrony i zarządzania w odniesieniu do zasobów rybnych na tym obszarze. Ponadto pozwala ona na zastosowanie środków kontroli zgodnie z zasadami normalnej jurysdykcji państwa nadbrzeżnego, jak to ma już miejsce w przypadku łowisk na Morzu Północnym.

•Spójność z przepisami obowiązującymi w tej dziedzinie polityki

W celu zagwarantowania ciągłości dostępu statków UE do prowadzenia działalności połowowej do czasu wejścia w życie umowy stosuje się ją tymczasowo przez okres do dwóch lat od dnia jej podpisania.

•Spójność z innymi politykami Unii

Proponowane środki opracowano zgodnie z celami i przepisami wspólnej polityki rybołówstwa i są one spójne z polityką Unii w zakresie zrównoważonego rozwoju.

2.PODSTAWA PRAWNA, POMOCNICZOŚĆ I PROPORCJONALNOŚĆ

•Podstawa prawna

Artykuł 43 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w związku z art. 218 ust. 6 lit. a).

•Pomocniczość (w przypadku kompetencji niewyłącznych)

Wniosek jest przedmiotem wyłącznej kompetencji Unii, o której mowa w art. 3 ust. 1 lit. d) Traktatu. Zasada pomocniczości nie ma zatem zastosowania.

•Proporcjonalność

•Wybór instrumentu

3.WYNIKI OCEN EX-POST, KONSULTACJI Z ZAINTERESOWANYMI STRONAMI I OCEN SKUTKÓW

•Oceny ex-post/kontrole sprawności obowiązującego prawodawstwa

•Konsultacje z zainteresowanymi stronami

•Gromadzenie i wykorzystanie wiedzy eksperckiej

•Ocena skutków

•Sprawność regulacyjna i uproszczenie

•Prawa podstawowe

4.WPŁYW NA BUDŻET

2016/0192 (NLE)

Wniosek

DECYZJA RADY

w sprawie zawarcia Umowy między Unią Europejską a Królestwem Norwegii w sprawie wzajemnego dostępu do łowisk w cieśninie Skagerrak dla statków pływających pod banderą Danii, Norwegii i Szwecji

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 43 ust. 2 w związku z art. 218 ust. 6 lit. a),

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

uwzględniając zgodę Parlamentu Europejskiego,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)Unia wynegocjowała z Królestwem Norwegii Umowę w sprawie wzajemnego dostępu do łowisk w cieśninach Skagerrak i Kattegat.

(2)Umowę między Unią Europejską a Królestwem Norwegii w sprawie wzajemnego dostępu do łowisk w cieśninach Skagerrak i Kattegat podpisano w dniu 15 stycznia 2015 r. zgodnie z decyzją Rady 2014/505/UE z dnia 23 lipca 2014 r. w sprawie podpisania, w imieniu Unii, i tymczasowego stosowania Umowy między Unią Europejską a Królestwem Norwegii w sprawie wzajemnego dostępu do łowisk w cieśninie Skagerrak dla statków pływających pod banderą Danii, Norwegii i Szwecji 1 .

(3)Umowę należy zatwierdzić w imieniu Unii,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

Niniejszym zawiera się w imieniu Unii Umowę między Unią Europejską a Królestwem Norwegii w sprawie wzajemnego dostępu do łowisk w cieśninie Skagerrak dla statków pływających pod banderą Danii, Norwegii i Szwecji.

Tekst Umowy dołącza się do niniejszej decyzji jako załącznik 1.

Artykuł 2

Przewodniczący Rady wyznacza osobę(-y) uprawnioną(-e) do przekazania w imieniu Unii notyfikacji, o których mowa w art. 7 Umowy 2 , w celu wyrażenia zgody Unii na to, aby Umowa stała się dla niej wiążąca.

Artykuł 3

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej przyjęcia.

Sporządzono w Brukseli dnia r.

(1) Dz.U. L 224 z 30.7.2014, s. 1.

(2) Data wejścia w życie Umowy zostanie opublikowana w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej przez Sekretariat Generalny Rady.

KOMISJA EUROPEJSKA

Bruksela, dnia 23.6.2016

COM(2016) 413 final

ZAŁĄCZNIK

do

wniosku dotyczącego decyzji Rady

w sprawie zawarcia Umowy między Unią Europejską a Królestwem Norwegii w sprawie wzajemnego dostępu do łowisk w cieśninie Skagerrak dla statków pływających pod banderą Danii, Norwegii i Szwecji

ZAŁĄCZNIK

do

wniosku dotyczącego decyzji Rady

w sprawie zawarcia Umowy między Unią Europejską a Królestwem Norwegii w sprawie wzajemnego dostępu do łowisk w cieśninie Skagerrak dla statków pływających pod banderą Danii, Norwegii i Szwecji

Umowa

między Unią Europejską a Królestwem Norwegii w sprawie wzajemnego dostępu do łowisk w cieśninie Skagerrak dla statków pływających pod banderą Danii, Norwegii i Szwecji

Unia Europejska i Królestwo Norwegii, zwane dalej „Stronami”,

POWOŁUJĄC SIĘ na postanowienia Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza z dnia 10 grudnia 1982 r., zwanej dalej „Konwencją”,

PRZYWOŁUJĄC Umowę w sprawie rybołówstwa między Europejską Wspólnotą Gospodarczą a Królestwem Norwegii z dnia 27 lutego 1980 r., zwaną dalej „Umową z 1980 r.”;

UWZGLĘDNIAJĄC wygaśnięcie w dniu 7 sierpnia 2012 r. Umowy pomiędzy Danią, Norwegią i Szwecją w sprawie wzajemnego dostępu do zasobów rybołówstwa w cieśninach Skagerrak i Kattegat z dnia 19 grudnia 1966 r.;

ŚWIADOME istnienia tradycyjnych duńskich, norweskich i szwedzkich łowisk w cieśninie Skagerrak;

DĄŻĄC do utrzymania wzajemnego dostępu dla statków pływających pod banderami Danii, Norwegii i Szwecji do prowadzenia połowów w cieśninie Skagerrak, w obszarach poza strefą czterech mil morskich od linii podstawowych pozostałych wspomnianych państw, na ich morzu terytorialnym i w przyległych obszarach podlegających ich jurysdykcji w zakresie rybołówstwa;

BIORĄC POD UWAGĘ znaczenie przestrzegania przez statki rybackie przepisów ustawowych i wykonawczych oraz środków kontroli i egzekwowania przyjętych przez odpowiednie państwa przybrzeżne, zgodnie z postanowieniami Konwencji, z Umową z 1980 r. i z niniejszą Umową, w celu zapewnienia ochrony i zrównoważonego wykorzystywania żywych zasobów w cieśninie Skagerrak,

UZGADNIAJĄ, CO NASTĘPUJE:

Artykuł 1

Niniejsza Umowa dotyczy obszaru w cieśninie Skagerrak wyznaczonego od zachodu linią prostą biegnącą przez latarnię morską Hantsholm i latarnię morską Lindesnes, a od południa — linią prostą biegnącą przez latarnię morską Skagen i latarnię morską Tistlarna, w obrębie tych części morza terytorialnego i przyległych obszarów podlegających, w zakresie rybołówstwa, jurysdykcji Danii, Norwegii i Szwecji, które rozciągają się poza strefą czterech mil morskich (1 mila morska = 1 852 m) od linii podstawowych, od których mierzy się szerokość morza terytorialnego.

Artykuł 2

W obrębie obszaru określonego w art. 1 każda ze Stron zobowiązuje się, na podstawie swojej jurysdykcji w zakresie rybołówstwa, zgodnie z Konwencją oraz na mocy właściwych przepisów ustawowych, do zezwolenia statkom pływającym pod banderami Danii, Norwegii i Szwecji na prowadzenie połowów, z zastrzeżeniem stosownych postanowień Umowy z 1980 r. oraz zgodnie z przydziałami uzgodnionymi przez Strony.

Artykuł 3

Strony współpracują w celu ustanowienia, w miarę możliwości, zharmonizowanych przepisów i regulacji w odniesieniu do połowów na obszarze, o którym mowa w art. 1.

Artykuł 4

Strony zgadzają się zasięgać nawzajem swojej opinii w kwestiach odnoszących się do stosowania i sprawnego wykonywania niniejszej Umowy lub w przypadku sporu dotyczącego jej interpretacji.

Artykuł 5

Niniejsza Umowa pozostaje bez uszczerbku dla innych obowiązujących umów dotyczących połowów przez statki jednej Strony na obszarach podlegających w zakresie rybołówstwa jurysdykcji drugiej Strony.

Artykuł 6

Nie naruszając przepisów art. 1, niniejsza Umowa ma zastosowanie, z jednej strony, do terytoriów, na których obowiązuje Traktat o Unii Europejskiej oraz Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, i zgodnie z warunkami określonymi w tych traktatach, a z drugiej strony – do terytorium Królestwa Norwegii.

Artykuł 7

Niniejsza Umowa wchodzi w życie w dniu otrzymania ostatniej notyfikacji o przeprowadzeniu przez Strony wszystkich wewnętrznych procedur niezbędnych do jej wejścia w życie.

Artykuł 8

Niniejsza Umowa pozostaje w mocy do dnia 1 stycznia 2022 r. W przypadku gdy niniejsza Umowa nie zostanie wypowiedziana przez żadną ze Stron w drodze pisemnego wypowiedzenia co najmniej na rok przed upływem tego terminu, pozostaje ona w mocy przez dodatkowe okresy sześciu lat, pod warunkiem że nie zostanie wypowiedziana w drodze pisemnego wypowiedzenia, co najmniej na rok przed upływem każdego takiego sześcioletniego okresu.

Artykuł 9

Niniejszą Umowę, do czasu jej wejścia w życie, stosuje się tymczasowo przez okres do dwóch lat od dnia jej podpisania.

Artykuł 10

Niniejszą Umowę sporządza się w dwóch egzemplarzach w językach bułgarskim, hiszpańskim, czeskim, duńskim, niemieckim, estońskim, greckim, angielskim, francuskim, chorwackim, włoskim, łotewskim, litewskim, węgierskim, maltańskim, niderlandzkim, polskim, portugalskim, rumuńskim, słowackim, słoweńskim, fińskim, szwedzkim oraz norweskim, przy czym każdy z tych tekstów jest autentyczny. W przypadku sprzeczności lub sporu pierwszeństwo ma wersja angielska.