(1)

Na mocy art. 3 ust. 4 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/28/WE (3) wymaga się od państw członkowskich dopilnowania, aby udział energii ze źródeł odnawialnych we wszystkich rodzajach transportu wynosił w 2020 r. co najmniej 10 % końcowego zużycia energii w tych państwach. Jedną z metod osiągnięcia tego celu, którą mogą stosować państwa członkowskie, jest stosowanie biopaliw jako domieszki (mieszanie paliw) i przewiduje się, że metoda ta będzie stanowiła główny wkład w jego realizację. Inne dostępne metody stosowane, aby osiągnąć cel, to ograniczenie zużycie energii, co jest niezbędne, gdyż wiążący cel dotyczący procentowego udziału energii ze źródeł odnawialnych będzie prawdopodobnie coraz trudniej osiągnąć w sposób zrównoważony, jeśli całkowity popyt na energię w transporcie wciąż będzie rosnąć, oraz wykorzystanie energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii. [Popr. 123]

(2)

Mając na uwadze dążenie Unii do dalszego ograniczania emisji gazów cieplarnianych oraz znaczący udział paliw stosowanych w transporcie drogowym w tych emisjach, art. 7a ust. 2 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 98/70/WE (4) zobowiązuje dostawców paliw do ograniczenia do dnia 31 grudnia 2020 r. o co najmniej 6 % emisji gazów cieplarnianych w całym cyklu życia paliw w przeliczeniu na jednostkę energii („natężenie emisji gazów cieplarnianych”) uzyskanej z paliw stosowanych w Unii w pojazdach transportu drogowego, maszynach jezdnych nieporuszających się po drogach, ciągnikach rolniczych i leśnych oraz rekreacyjnych jednostkach pływających, gdy nie znajdują się na morzu. Jedną z Do metod ograniczenia natężenia emisji gazów cieplarnianych z paliw kopalnych, która może które mogą być stosowana stosowane przez ich dostawców, jest ich mieszanie z biopaliwami biopaliw powodujących niewielką emisję gazów cieplarnianych lub niepowodujących jej wcale z innymi paliwami pochodzącymi z nieuniknionych gazów odlotowych otrzymanymi z wychwytywania i wykorzystania dwutlenku węgla na potrzeby transportu . [Popr. 2]

(3)

W art. 17 dyrektywy 2009/28/WE ustanowione zostały kryteria zrównoważonego rozwoju, które muszą być spełnione, aby biopaliwa i biopłyny mogły być zaliczane na poczet realizacji celów określonych w dyrektywie oraz kwalifikowały się do objęcia programami wsparcia publicznego. Kryteria te obejmują wymagane minimalne ograniczenie emisji gazów cieplarnianych uzyskane dzięki zastosowaniu biopaliw i biopłynów w stosunku do emisji, których źródłem byłyby paliwa kopalne. Identyczne kryteria zrównoważonego rozwoju ustanowiono w odniesieniu do biopaliw w art. 7b dyrektywy 98/70/WE.

(3a)

Chociaż w dyrektywach 98/70/WE i 2009/28/WE zamieszczono terminy „biopaliwa i biopłyny”, przepisy tych dyrektyw, w tym odpowiednie kryteria zrównoważonego rozwoju, stosują się do wszystkich paliw odnawialnych zdefiniowanych w tych dyrektywach. [Popr. 4]

(4)

W sytuacji gdy użytki zielone lub użytki rolne przeznaczone wcześniej do produkcji na potrzeby rynków żywnościowych, paszowych i włókien są przeznaczane pod produkcję biopaliw, zapotrzebowanie na ten pierwszy rodzaj produktów będzie musiało zostać zaspokojone albo przez intensyfikację bieżącej produkcji, albo w drodze przeznaczenia pod tę produkcję innych gruntów, niebędących użytkami rolnymi. Ten ostatni scenariusz stanowi pośrednią zmianę sposobu użytkowania gruntów i – jeżeli wiąże się z przekształceniem obszarów o dużych ilościach pierwiastka węgla – może prowadzić do znaczących emisji gazów cieplarnianych. Dyrektywy 98/70/WE i 2009/28/WE powinny zatem zawierać przepisy zapobiegające pośredniej zmianie sposobu użytkowania gruntów, z uwagi na fakt że obecne biopaliwa są produkowane głównie z roślin uprawianych na istniejących użytkach rolnych. [Popr. 124]

(4a)

Art. 19 ust. 7 dyrektywy 2009/28/WE i art. 7d ust. 6 dyrektywy 98/70/WE przewidują odpowiednie środki dotyczące przeciwdziałania wpływowi pośredniej zmiany sposobu użytkowania gruntów na emisję gazów cieplarnianych przy jednoczesnym uwzględnieniu konieczności ochrony poczynionych już inwestycji. [Popr. 126]

(5)

Z prognoz dotyczących zapotrzebowania na biopaliwa przedstawionych przez państwa członkowskie i szacunków dotyczących emisji wynikających z pośredniej zmiany sposobu użytkowania gruntów w przypadku różnych surowców do produkcji biopaliw wynika, że emisje gazów cieplarnianych związane z pośrednią zmianą sposobu użytkowania gruntów są prawdopodobnie znaczne i mogą niwelować zniwelują część lub całość ograniczenia emisji gazów cieplarnianych przypisywanego poszczególnych biopaliwom. Powodem tego jest fakt, że na biopaliwa, których produkcja wymaga użytkowania gruntów, przyznano dotacje publiczne w dużej kwocie (10 000 000 000 EUR rocznie), w wyniku czego niemal cała produkcja biopaliw w 2020 r. będzie prawdopodobnie pochodzić z roślin uprawianych na gruntach, które można by wykorzystać do zaspokajania potrzeb rynków żywnościowych i paszowych. Ponadto produkcja biopaliw z upraw roślin spożywczych przyczynia się do wahań cen żywności oraz może mieć znaczny negatywny wpływ społeczny na środki utrzymania i zdolność do realizowania praw człowieka, w tym prawa do pożywienia lub dostępu do gruntów w lokalnych społecznościach żyjących w ubóstwie w krajach poza Unią.  W celu ograniczenia tych emisji i złagodzenia takich negatywnych skutków społecznych oraz zmniejszenia negatywnego wpływu na bezpieczeństwo żywnościowe właściwe jest wprowadzenie rozróżnienia pomiędzy grupami upraw takimi jak, odpowiednio, uprawy roślin oleistych, zbóż, roślin cukrowych i innych roślin skrobiowych skupienie się w szczególności na obniżeniu zakładanego stopnia wykorzystania biopaliw uprawianych na gruntach oraz uwzględnienie emisji wynikających z pośredniej zmiany sposobu użytkowania gruntów podczas obliczania ograniczenia emisji gazów cieplarnianych wymaganego na podstawie kryteriów zrównoważonego rozwoju ustanowionych w dyrektywie 2009/28/WE i dyrektywie 98/70/WE . Ponadto, aby znaleźć rozwiązanie w perspektywie średnio- i długookresowej, konieczne jest wspieranie badań i rozwoju w sektorze nowych zaawansowanych biopaliw, które nie konkurują z uprawami roślin spożywczych, a także dalsze badanie wpływu poszczególnych grup upraw zarówno na bezpośrednie, jak i pośrednie zmiany sposobu użytkowania gruntów . [Popr. 8]

(6)

Sektor transportu będzie prawdopodobnie wykazywał zapotrzebowanie na płynne paliwa ze źródeł odnawialnych, aby zmniejszyć swoje emisje gazów cieplarnianych. Zaawansowane biopaliwa takie jak paliwa produkowane z odpadów i alg umożliwiają znaczne ograniczenie emisji gazów cieplarnianych przy jednoczesnym niskim ryzyku pośrednich zmian sposobu użytkowania gruntów i nie konkurują bezpośrednio z rynkami żywnościowymi i paszowymi o użytki rolne. Właściwe jest zatem zachęcenie do zwiększenia produkcji tych zaawansowanych biopaliw, ponieważ nie są one obecnie dostępne w handlu w dużych ilościach, co wynika częściowo z konkurencji o dotacje publiczne z tradycyjnymi technologiami produkcji biopaliw z upraw roślin spożywczych. Należy zapewnić dodatkowe zachęty poprzez nadanie zaawansowanym biopaliwom większego – w porównaniu z konwencjonalnymi biopaliwami – znaczenia w realizacji 10 % celu wyznaczonego sektorowi transportu w dyrektywie 2009/28/WE. W związku z tym w ramach polityki w dziedzinie energii ze źródeł odnawialnych po 2020 r. wspierać należy jedynie zaawansowane biopaliwa, których szacowane skutki w postaci pośrednich zmian sposobu użytkowania gruntów są ograniczone i które zapewniają znaczne całkowite ograniczenie emisji gazów cieplarnianych.

(6a)

W celu zapewnienia skuteczności środków zachęcających, szczególnie środków promujących korzystanie z zaawansowanych biopaliw, konieczne jest, aby w polityce i mechanizmach wsparcia ustanowionych przez państwa członkowskie przewidziano identyfikację, uwierzytelnianie i kontrolę jakości ilości biopaliw, aby zapobiec nieuzasadnionym lub wprowadzającym w błąd roszczeniom dotyczącym pochodzenia danego produktu z biopaliw i powstrzymać składanie powielanych deklaracji dotyczących ilości biopaliw jednocześnie w dwóch lub więcej systemach krajowych lub międzynarodowych systemach akredytacji. [Popr. 11]

(6b)

Chociaż biopaliwa i biopłyny produkowane z odpadów i pozostałości wykazują potencjał umożliwiający znaczne ograniczanie emisji gazów cieplarnianych przy jednoczesnym niewielkim negatywnym wpływie na środowisko naturalne oraz oddziaływaniu ekonomiczno-społecznym, należy prowadzić dalsze badania nad ich dostępnością oraz powiązanymi korzyściami i zagrożeniami m.in. na potrzeby polityki po 2020 r. Niezbędne jest też pozyskanie dalszych informacji na temat korzyści w dziedzinie bezpieczeństwa energetycznego płynących ze stosowania biopaliw konwencjonalnych i zaawansowanych, szczególnie w kontekście bezpośredniego lub pośredniego wykorzystywania w procesie ich produkcji paliw kopalnych. Komisja powinna otrzymać mandat do przedstawienia sprawozdania oraz – w odpowiednich przypadkach – przedłożenia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie wniosków dotyczących tej kwestii. Sprawozdanie powinno obejmować środowiskowe i społeczno-ekonomiczne alternatywne koszty stosowania surowców do celów innych niż produkcja biopaliw i biopłynów, dzięki czemu w sprawozdaniu zawarte zostaną informacje o całości pozytywnych i negatywnych aspektów oddziaływania. [Popr. 12]

(6c)

Konwencjonalne i zaawansowane biopaliwa o stałej i wysokiej jakości powinny być dostępne we wszystkich państw członkowskich. Aby osiągnąć ten cel, Komisja powinna w trybie pilnym przyznać Europejskiemu Komitetowi Normalizacyjnemu (CEN) wyraźny mandat do przygotowania technicznych norm emisji dla zaawansowanych biopaliw oraz końcowych mieszanek paliw i, w razie konieczności, do dokonania przeglądu norm biopaliw konwencjonalnych, aby zagwarantować, że jakość końcowych produktów paliwowych nie pogorszy parametrów emisji dwutlenku węgla ani ogólnych osiągów operacyjnych pojazdów. [Popr. 13]

(7)

W celu zapewnienia długookresowej konkurencyjności sektorów przemysłowych opartych na biotechnologii oraz zgodnie z komunikatem z 2012 r. pt. „Innowacje w służbie zrównoważonego wzrostu: biogospodarka dla Europy” i Planem działania na rzecz zasobooszczędnej Europy, wspierającymi w całej Europie zintegrowane i zdywersyfikowane biorafinerie, na mocy przepisów dyrektywy 2009/28/WE należy ustanowić większe zachęty, które prowadziłyby do preferowania stosowania surowców z biomasy, które nie mają wysokiej wartości gospodarczej w przypadku innych zastosowań niż biopaliwa lub które nie wywierają takiego wpływu na środowisko, który miałby negatywne skutki dla lokalnych ekosystemów w związku z uszczuplaniem zasobów gruntów i wody przeznaczonych na uprawę roślin spożywczych . [Popr. 129]

(7a)

Aby wykorzystać synergię i zwiększyć pewność prawa, należy poprawić spójność dyrektyw 98/70/WE i 2009/28/WE z przepisami w innych obszarach polityki Unii. Do celów dyrektywy 98/70/WE i dyrektywy 2009/28/WE należy zharmonizować definicje odpadów i pozostałości z definicjami ustanowionymi dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/98/WE  (5) . Strumienie odpadów i pozostałości wymienione w dyrektywie 98/70/WE i dyrektywie 2009/28/WE powinny być lepiej identyfikowane przy pomocy kodów odpadów z europejskiego katalogu odpadów ustanowionego decyzją Komisji 2000/532/WE  (6) w celu ułatwienia stosowania tych dyrektyw przez właściwe władze w państwach członkowskich. Propagowanie biopaliw i biopłynów zgodnie z dyrektywą 98/70/WE i dyrektywą 2009/28/WE powinno być spójne z założeniami i celami zawartymi w dyrektywie 2008/98/WE. Aby osiągnąć unijny cel przejścia na społeczeństwo recyklingu, należy w pełni wdrożyć hierarchię postępowania z odpadami określoną w art. 4 dyrektywy 2008/98/WE. Aby to ułatwić, wykorzystanie odpadów i pozostałości do produkcji biopaliw i biopłynów powinno być częścią planów gospodarowania odpadami i programów zapobiegania powstawaniu odpadów ustanowionych przez państwa członkowskie zgodnie z rozdziałem V dyrektywy 2008/98/WE. Pełne wdrożenie dyrektywy 2008/98/WE nie powinno być zagrożone przez zastosowanie dyrektywy 98/70/WE i dyrektywy 2009/28/WE. [Popr. 16]

(8)

Należy zwiększyć ze skutkiem od dnia 1 lipca 2014 r. minimalny próg ograniczenia emisji gazów cieplarnianych w odniesieniu do biopaliw i biopłynów produkowanych w nowych instalacjach w celu poprawy ich całkowitego bilansu gazów cieplarnianych, jak również w celu zniechęcenia do dalszych inwestycji w instalacje o słabych parametrach ograniczenia emisji gazów cieplarnianych. Zwiększenie tego progu zapewnia ochronę inwestycji w zdolności produkcyjne w zakresie produkcji biopaliw i biopłynów, zgodnie z art. 19 ust. 6 akapit drugi dyrektywy 2009/28/WE.

(8a)

Wspierając rozwój rynku odnawialnych nośników energii i paliw, należy wziąć pod uwagę ich wpływ nie tylko na klimat, ale także na regionalne i lokalne możliwości rozwoju i zatrudnienia. Produkcja biopaliw drugiej generacji i biopaliw zaawansowanych ma potencjał, jeżeli chodzi o tworzenie miejsc pracy i generowanie wzrostu, szczególnie na obszarach wiejskich. Samowystarczalność energetyczna i bezpieczeństwo dostaw energii regionów Unii stanowią również cele promowania rynków paliw i energii ze źródeł odnawialnych. [Popr. 17]

(9)

Aby przygotować proces przestawienia się na zaawansowane biopaliwa i zminimalizować całkowite skutki pośredniej zmiany sposobu użytkowania gruntów w latach do 2020 r., właściwe jest ograniczenie ilości biopaliw i biopłynów uzyskiwanych z upraw roślin spożywczych w części A załącznika VIII do dyrektywy 2009/28/WE i części A załącznika V do dyrektywy 98/70/WE, które mogą być zaliczane na poczet realizacji celów określonych w dyrektywie 2009/28/WE. Nie ograniczając całkowitego zużycia tych biopaliw, dopuszczalny udział biopaliw i biopłynów wyprodukowanych z upraw zbóż i innych upraw roślin wysokoskrobiowych, cukrów oraz upraw roślin oleistych, który może być zaliczony na poczet realizacji celów dyrektywy 2009/28/WE, należy ograniczyć do wysokości udziału tych biopaliw i biopłynów, które zostały zużyte w 2011 r.

(10)

Określony w art. 3 ust. 4 lit. d) dyrektywy 2009/28/WE limit 5 % 6 % nie ma wpływu na swobodę decyzyjną państw członkowskich, które mogą ustalić własną ścieżkę osiągnięcia wymaganego udziału konwencjonalnych biopaliw w ramach łącznego celu wynoszącego 10 %. W ten sposób biopaliwa wyprodukowane przez instalacje, które działały przed końcem 2013 r., mają w dalszym ciągu nieograniczony dostęp do rynku. Niniejsza dyrektywa zmieniająca nie wpływa zatem na uzasadnione oczekiwania podmiotów prowadzących takie instalacje. [Popr. 183]

(10a)

Należy zapewnić zachęty na rzecz wykorzystania w sektorze transportu energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych. Ponadto należy propagować efektywność energetyczną i środki służące oszczędności energii w sektorze transportu. [Popr. 133]

(11)

Szacowane emisje wynikające z pośredniej zmiany sposobu użytkowania gruntów należy uwzględnić w sprawozdawczości na temat emisji gazów cieplarnianych z biopaliw wymaganej na mocy dyrektyw 98/70/WE i 2009/28/WE. Biopaliwom wytwarzanym z surowców, które nie powodują dodatkowego zapotrzebowania na grunty, takim jak biopaliwa produkowane z odpadów, należy przypisać zerowy wskaźnik emisji.

(11a)

Państwa członkowskie powinny mieć prawo do przekierowania swoich zasobów finansowych przeznaczonych aktualnie w całości lub częściowo na osiągnięcie odpowiedniego udziału energii pochodzącej z biopaliw wytwarzanych z upraw zbóż oraz innych roślin wysokoskrobiowych, cukrów, roślin oleistych oraz innych roślin energetycznych uprawianych na gruntach na zwiększanie udziału energii ze źródeł odnawialnych, w szczególności energii wiatrowej, słonecznej, energii fal i geotermalnej, których odnawialny i zrównoważony charakter już wykazano. [Popr. 22]

(11b)

Dobrowolne systemy uznane przez Komisję są głównymi instrumentami wykorzystywanymi przez podmioty gospodarcze w celu wykazania zgodności z kryteriami zrównoważonego rozwoju określonymi w art. 7b dyrektywy 98/70/WE i w art. 17 dyrektywy 2009/28/WE. Jednak brak jest kryteriów, które muszą spełniać te systemy, aby mogły zostać uznane. Należy zatem ustanowić jaśniejsze zasady. Tylko systemy, które dysponują skutecznymi mechanizmami gwarantującymi niezależność i wiarygodność audytów oraz zaangażowanie społeczności lokalnych i tubylczych, powinny zostać uznane za zgodne z niniejszą dyrektywą. Ponadto systemy te powinny zawierać jasne i surowe zasady dotyczące wyłączenia z systemu dostaw biopaliw i biopłynów w przypadku niezgodności z przepisami. W celu monitorowania i egzekwowania skutecznego funkcjonowania systemów Komisja powinna mieć możliwość dostępu do wszystkich odnośnych dokumentów, które dają powody do obaw co do nadużyć, i ich ujawnienia. [Popr. 23]

(11c)

Dyrektywa 98/70/WE i dyrektywa 2009/28/WE nie zawierają żadnych przepisów dotyczących procedury uznawania tych dobrowolnych systemów, w związku z czym nie gwarantują, że są one skuteczne w zapewnianiu zgodności z kryteriami zrównoważonego rozwoju i przejrzyste. Dlatego też wskazane jest, by Komisja określiła dla tych systemów obowiązkowe minimalne wymogi, których spełnienie będzie podstawą uznania zgodności systemów z kryteriami zrównoważonego rozwoju. [Popr. 24]

(11d)

Przeznaczenie gruntów pod uprawy surowców do produkcji biopaliw nie powinno prowadzić do przemieszczania społeczności lokalnych i tubylczych. Należy zatem wprowadzić specjalne środki służące ochronie gruntów społeczności tubylczych. [Popr. 25]

(11e)

Dyrektywy 98/70/WE i 2009/28/WE wprowadzają odmienne sposoby postępowania z surowcami w zależności od tego, czy zostały one sklasyfikowane jako odpady, pozostałości czy produkty uboczne. Jednakże obecny brak definicji tych kategorii powoduje niepewność, która może być przeszkodą w skutecznym stosowaniu i zachowaniu zgodności. Należy zatem sporządzić orientacyjny wykaz surowców wchodzących w zakres poszczególnych kategorii. [Popr. 27]

(12)

Komisja powinna dokonywać przeglądu metodyki szacowania wskaźników emisji wynikających z pośredniej zmiany sposobu użytkowania gruntów zawartych w załączniku VIII do dyrektywy 2009/28/WE i załączniku V do dyrektywy 98/70/WE w świetle dostosowań do postępu naukowo-technicznego. W tym celu, jeżeli będzie to uzasadnione na podstawie najnowszych dostępnych dowodów naukowych, Komisja powinna rozważyć możliwość zmiany proponowanych wskaźników odnoszących się do pośredniej zmiany sposobu użytkowania gruntów w przypadku danej grupy upraw oraz wprowadzenie wskaźników takich jak wyższe poziomy dezagregacji i włączenie dodatkowych wartości w przypadku wejścia na rynek nowych surowców do produkcji biopaliw.

(13)

Przepisy art. 19 ust. 8 dyrektywy 2009/28/WE i art. 7d ust. 8 dyrektywy 98/70/WE zachęcają do uprawy roślin wykorzystywanych do produkcji biopaliw na terenach poważnie zdegradowanych i silnie zanieczyszczonych, co stanowiło tymczasowy środek zapobiegający pośredniej zmianie sposobu użytkowania gruntów. W swojej obecnej formie przepisy te nie są już wystarczające i muszą zostać włączone w podejście przyjęte w niniejszej dyrektywie, aby zapewnić utrzymanie spójności wszystkich działań mających na celu ograniczenie do minimum emisji wynikających z pośredniej zmiany sposobu użytkowania gruntów.

(14)

Właściwe jest dostosowanie zasad stosowania wartości standardowych w celu zapewnienia równego traktowania producentów niezależnie od miejsca produkcji. Chociaż państwa trzecie mogą stosować wartości standardowe, to producenci UE mają obowiązek stosować wartości rzeczywiste w przypadkach, gdy są one wyższe od wartości standardowych lub gdy państwo członkowskie nie złożyło sprawozdania, co zwiększa obciążenia administracyjne producentów. Obecne zasady należy zatem uprościć, tak aby stosowanie wartości standardowych nie ograniczało się do obszarów na terenie Unii objętych wykazami, o których mowa w art. 19 ust. 2 dyrektywy 2009/28/WE i art. 7d ust. 2 dyrektywy 98/70/WE.

(14a)

Aby zrealizować cel dotyczący energii ze źródeł odnawialnych w sektorze transportu, jednocześnie minimalizując negatywne skutki zmiany sposobu użytkowania gruntów, należy wspierać energię elektryczną z odnawialnych źródeł, zmianę transportu, większe wykorzystanie transportu publicznego oraz efektywność energetyczną. Zgodnie z białą księgą w sprawie transportu państwa członkowskie powinny zatem dążyć do zwiększenia efektywności energetycznej oraz do zmniejszenia całkowitego zużycia energii w transporcie, a równocześnie do zwiększenia udziału samochodów elektrycznych w rynku i wykorzystania energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych w systemach transportowych. [Popr. 29 i 139]

(15)

Ponieważ Cele niniejszej dyrektywy, to jest zapewnienie jednolitego rynku powinny zapewniać jednolity rynek paliw stosowanych w transporcie drogowym sektorze transportu oraz w maszynach jezdnych nieporuszających się po drogach i zagwarantowanie przestrzegania gwarantować przestrzeganie minimalnych norm ochrony środowiska dotyczących stosowania tych paliw, a także uniknięcie szkodliwego wpływu na bezpieczeństwo żywnościowe i prawa korzystania z gruntów w związku z produkcją i stosowaniem biopaliw. Ponieważ cele te nie mogą zostać osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast możliwe jest ich lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, może ona podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów. [Popr. 30]

(16)

W związku z wejściem w życie Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, uprawnienia powierzone Komisji na mocy dyrektyw 2009/28/WE i 98/70/WE należy dostosować do postanowień art. 290 tego Traktatru.

(17)

W celu zapewnienia jednolitych warunków wykonywania niniejszej dyrektywy należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze. Uprawnienia te powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (7).

(18)

W celu umożliwienia dostosowania dyrektywy 98/70/WE do postępu naukowo-technicznego, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w odniesieniu do mechanizmu monitorowania i ograniczania emisji gazów cieplarnianych, metodycznych zasad i wartości niezbędnych do oceny spełnienia przez biopaliwa kryteriów zrównoważonego rozwoju, ustanawiania kryteriów i zasięgu geograficznego obszarów trawiastych o dużej różnorodności, metodyki obliczania i zgłaszania emisji gazów cieplarnianych w całym cyklu życia paliw, metodyki obliczania emisji wynikających z pośredniej zmiany sposobu użytkowania gruntów, dozwolonego poziomu zawartości dodatków metalicznych w paliwach, dopuszczalnych metod analitycznych związanych ze specyfikacją paliwa oraz dozwolonym przekroczeniem poziomu ciśnienia pary w benzynie zawierającej bioetanol.

(19)

W celu umożliwienia dostosowania dyrektywy 2009/28/WE do postępu naukowo-technicznego, należy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w odniesieniu do wykazu surowców do produkcji biopaliw, wobec których stosuje się mnożnik na potrzeby obliczeń dotyczących celu określonego w art. 3 ust. 4, wartości energetycznej paliw transportowych, ustanawiania kryteriów i zasięgu geograficznego obszarów trawiastych o dużej bioróżnorodności, metodyki obliczania emisji wynikających z pośredniej zmiany sposobu użytkowania gruntów, oraz metodycznych zasad i wartości niezbędnych do oceny biopaliw i biopłynów pod kątem spełniania kryteriów zrównoważonego rozwoju.

(20)

Komisja powinna dokonać przeglądu skuteczności środków wprowadzonych niniejszą dyrektywą, w oparciu o najlepsze i najnowsze dostępne dowody naukowe, w zakresie ograniczania emisji gazów cieplarnianych wynikających z pośredniej zmiany sposobu użytkowania gruntów, jak również zbadać sposoby dalszego zmniejszenia tego wpływu, które mogą obejmować włączenie od dnia 1 stycznia 2021 r. szacowanych wskaźników emisji wynikających z pośredniej zmiany sposobu użytkowania gruntów do systemu kryteriów zrównoważonego rozwoju.

(21)

Szczególnie ważne jest, aby stosując niniejszą dyrektywę, w trakcie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów. Przygotowując i opracowując akty delegowane, Komisja powinna zapewnić jednoczesne, terminowe i odpowiednie przekazywanie stosownych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

(22)

Zgodnie ze wspólną deklaracją polityczną państw członkowskich i Komisji z dnia 28 września 2011 r. dotyczącą dokumentów wyjaśniających państwa członkowskie zobowiązały się do złożenia, w uzasadnionych przypadkach, wraz z powiadomieniem o środkach transpozycji, jednego lub więcej dokumentów wyjaśniających związki między elementami dyrektywy a odpowiadającymi im częściami krajowych instrumentów transpozycyjnych. W odniesieniu do niniejszej dyrektywy ustawodawca uznaje, że przekazanie takich dokumentów jest uzasadnione.

(23)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywy 98/70/WE i 2009/28/WE,

-1.

w art. 2 dodaje się punkty w brzmieniu:

„9a.     »niespożywczy materiał celulozowy« oznacza uprawy energetycznych roślin niespożywczych uprawianych na gruntach w celu produkcji bioenergii, w tym miskantu, innych traw energetycznych, niektórych odmian sorgo i konopi przemysłowych, z wyłączeniem upraw o wysokiej zawartości ligniny, takich jak drzewa; [Popr. 34]

9b.     »niespożywczy materiał lignocelulozowy« oznacza uprawy drzewiastych roślin energetycznych uprawianych na gruntach, takie jak zagajniki o krótkiej rotacji lub uprawy leśne o krótkiej rotacji; [Popr. 35]

9c.     »bezpośrednia zmiana sposobu użytkowania gruntów« oznacza każdą zmianę sposobu użytkowania działki gruntu w odniesieniu do sześciu klas pokrycia terenu stosowanych przez IPCC (grunty leśne, grunty uprawne, pastwiska, tereny podmokłe, grunty zabudowane lub inne grunty) oraz dodatkowej, siódmej klasy upraw trwałych, obejmującej w szczególności uprawy roślin wieloletnich, których łodygi zazwyczaj nie są zbierane co roku, takie jak zagajniki o krótkiej rotacji i uprawy palmy olejowej; [Popr. 36]

9d.     »odnawialne paliwa ciekłe lub gazowe pochodzenia niebiologicznego« oznaczają paliwa ciekłe lub gazowe inne niż biopaliwa, których wartość energetyczna pochodzi z odnawialnych źródeł energii innych niż biomasa i które są stosowane w transporcie.”;

-1a.

art. 3 ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3.     Państwa członkowskie wymagają od dostawców zagwarantowania wprowadzenia na rynek benzyny o maksymalnej zawartości tlenu wynoszącej 2,7 % i maksymalnej zawartości etanolu wynoszącej 5 % do końca 2018 r. oraz mogą wymagać wprowadzania na rynek takiej benzyny w dłuższym terminie, jeżeli uznają to za konieczne. Zapewniają one udostępnienie konsumentom bezpośrednio przy dystrybutorach paliwa należytych informacji dotyczących zawartości biopaliwa w benzynie oraz zwłaszcza dotyczących właściwego stosowania różnych mieszanek paliw. W tym zakresie na wszystkich stacjach benzynowych w całej Unii przestrzega się zaleceń normy EN228:2012 dotyczących oznakowania.”;

-1b.

w art. 4 ust. 1 akapit trzeci otrzymuje brzmienie:

„W przypadku, gdy zawartość procentowa FAME w oleju napędowym przekracza 7 % objętości państwa członkowskie zapewniają udostępnienie konsumentom bezpośrednio przy dystrybutorach paliwa należytych informacji dotyczących zawartości FAME.”;

1)

w art. 7a wprowadza się następujące zmiany:

2)

w art. 7b wprowadza się następujące zmiany:

2a)

w art. 7c wprowadza się następujące zmiany:

3)

w art. 7d wprowadza się następujące zmiany:

4)

w art. 8 wprowadza się następujące zmiany:

5)

art. 8a ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3.   Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych dotyczących zmiany limitu zawartości MMT w paliwie, określonego w ust. 2, zgodnie z art. 10a. Zmiana ta jest dokonywana na podstawie wyników oceny przeprowadzonej za pomocą metodologii testowania, o której mowa w ust. 1. Limit ten może zostać zmniejszony do zera w przypadkach, w których jest to uzasadnione oceną zagrożenia. Limit ten nie może zostać zwiększony, chyba że jest to uzasadnione oceną zagrożenia.”;

5a.

w art. 9 dodaje się ustęp w brzmieniu:

„ 2a.     Komisja powinna dokonywać przeglądu wydajności biopaliw we wszystkich sezonowych warunkach występujących w całej Unii w celu dopilnowania, aby jakość biopaliw używanych w pojazdach nie przyczyniała się do zwiększenia emisji substancji zanieczyszczających, CO2 lub pogorszenia ogólnych osiągów pojazdu.

W razie konieczności Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych dotyczących dostosowania załączników I i II do niniejszej dyrektywy do postępu naukowo-technicznego celem wprowadzenia szczególnych parametrów, limitów i metod badań, zgodnie z art. 10a.”;

6)

art. 10 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1.   Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych dotyczących dostosowania do postępu naukowo-technicznego dopuszczalnych metod analitycznych, o których mowa w załącznikach I, II i III, zgodnie z art. 10a.”;

7)

dodaje się w brzmieniu:

„Artykuł 10a

Wykonywanie przekazanych uprawnień

1.   Powierzenie Komisji uprawnień do przyjęcia aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.

2.   Przekazania uprawnień, o którym mowa w art. 7a ust. 5, art. 7b ust. 3 akapit drugi, art. 7d ust. 5, art. 7d ust. 6 7 , art. 7d ust. 7 8a , art. 8a ust. 3 i art. 10 ust. 1, dokonuje się na czas nieokreślony od dnia wejścia w życie niniejszej dyrektywy.

3.   Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 7a ust. 5, art. 7b ust. 3 akapit drugi, art. 7d ust. 5, art. 7d ust. 6 7 , art. 7d ust. 7 8a , art. 8a ust. 3 i art. 10 ust. 1, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna od następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność jakichkolwiek już obowiązujących aktów delegowanych.

4.   Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

5.   Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 7a ust. 5, art. 7b ust. 3 akapit drugi, art. 7d ust. 5, art. 7d ust. 6 7 , art. 7d ust. 7 8a , art. 8a ust. 3 i art. 10 ust. 1 wchodzi w życie tylko wówczas, gdy Parlament Europejski albo Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie 2 miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, lub gdy, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o 2 miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.”;

8)

w art. 11 uchyla się ust. 4;

9)

w załącznikach wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem I do niniejszej dyrektywy.

1)

w art. 2 dodaje się litery w brzmieniu:

(9)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/98/WE z dnia 19 listopada 2008 r. w sprawie odpadów oraz uchylająca niektóre dyrektywy (Dz.U. L 312 z 22.11.2008, s. 3) .”; [Popr. 76]"

2)

w art. 3 wprowadza się następujące zmiany:

2a)

w art. 4 dodaje się ustęp w brzmieniu:

„3a.     Najpóźniej dnia [rok od daty wejścia w życie niniejszej dyrektywy] każde państwo członkowskie publikuje i przekazuje Komisji prognozę wskazującą środki dodatkowe, jakie zamierza przyjąć zgodnie z art. 3 ust. 4a.”;

3)

w art. 5 ust. 5 zdanie ostatnie otrzymuje brzmienie:

„Komisja jest uprawniona do przyjęcia aktów delegowanych dotyczących dostosowania do postępu naukowo-technicznego wartości energetycznej paliw transportowych określonych w załączniku III, zgodnie z art. 25b.”;

4)

uchyla się art. 6 ust. 1 akapit drugi;

4a)

art. 15 ust. 2 akapit czwarty otrzymuje brzmienie:

„Gwarancja pochodzenia nie ma żadnej funkcji w rozumieniu spełniania przez państwa członkowskie wymogów art. 3 ust. 1. Przenoszenie gwarancji pochodzenia, oddzielnie lub razem z fizycznym przekazaniem energii, nie ma wpływu na decyzję państw członkowskich w sprawie stosowania transferów statystycznych, wspólnych projektów lub wspólnych systemów wsparcia, pozwalających osiągnąć wyznaczone cele, nie ma też wpływu na obliczanie końcowego zużycia brutto energii ze źródeł odnawialnych zgodnie z art. 5.”;

5)

w art. 17 wprowadza się następujące zmiany:

6.

w art. 18 wprowadza się następujące zmiany:

7)

w art. 19 wprowadza się następujące zmiany:

8)

uchyla się art. 21;

9)

art. 22 ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2.   Przy szacowaniu wartości netto ograniczenia emisji gazów cieplarnianych wynikającego z wykorzystania biopaliw państwa członkowskie mogą, do celów sprawozdań, o których mowa w ust. 1, zastosować wartości typowe określone w załączniku V części A i B i dodają szacunkowe wartości wszelkich emisji wynikających z pośredniej zmiany sposobu użytkowania gruntów, które mają być określone w załączniku VIII.”;

9a.

w art. 23 dodaje się ustęp w brzmieniu:

„8a.     Do dnia 31 grudnia 2015 r. Komisja przedstawi sprawozdanie na temat pozytywnego i negatywnego wpływu na środowisko i gospodarkę biopaliw produkowanych z odpadów, pozostałości, produktów ubocznych i surowców, których produkcja nie wymaga użytkowania gruntów. Analiza wpływu na środowisko obejmuje emisje gazów cieplarnianych, różnorodność biologiczną, wodę i żyzność gleby. Należy uwzględnić potencjalne lub utracone korzyści wynikające ze stosowania tych surowców do innych celów, w szczególności do produkcji. Analizowany wpływ na gospodarkę obejmuje koszty produkcji, koszty alternatywne związane z wykorzystaniem tych surowców do innych celów, jak również zwrot energii z inwestycji, jaki można uzyskać dzięki zastosowaniu tych surowców do produkcji zaawansowanych biopaliw i biopłynów w całym cyklu życia.”;

10)

uchyla się art. 25 ust. 4;

11)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

„Artykuł 25b

Wykonywanie przekazanych uprawnień

1.   Powierzenie Komisji uprawnień do przyjęcia aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.

2.   Uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych, o których mowa w art. 3 ust. 4 lit. d), art. 5 ust. 5, art. 17 ust. 3 lit. c) akapit trzeci, art. 19 ust. 5, art. 19 ust. 6 i art. 19 ust. 7, powierza się Komisji na czas nieokreślony od [dnia wejścia w życie niniejszej dyrektywy].

3.   Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 3 ust. 4 lit. d), art. 5 ust. 5, art. 17 ust. 3 lit. c) akapit trzeci, art. 19 ust. 5, art. 19 ust. 6 i art. 19 ust. 7, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna od następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność jakichkolwiek już obowiązujących aktów delegowanych.

4.   Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

5.   Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 3 ust. 4 lit. d), art. 5 ust. 5, art. 17 ust. 3 lit. c) akapit trzeci, art. 19 ust. 5, art. 19 ust. 6 i art. 19 ust. 7 wchodzi w życie tylko wówczas, gdy Parlament Europejski albo Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie 2 miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, lub gdy, przed upływem tego terminu, zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o 2 miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.”;

12)

w załącznikach wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem II do niniejszej dyrektywy.