52012PC0270

UZASADNIENIE

1.           KONTEKST WNIOSKU

W dniu 2 lutego 2012 r. Trybunał Sprawiedliwości stwierdził wyrokiem w sprawie C-249/10[1] P - Brosmann i inni przeciwko Radzie („Brosmann”) nieważność rozporządzenia Rady (WE) nr 1472/2006 z dnia 5 października 2006 r. nakładającego ostateczne cła antydumpingowe oraz stanowiącego o ostatecznym pobraniu cła tymczasowego nałożonego na przywóz niektórych rodzajów obuwia ze skórzanymi cholewkami pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej i Wietnamu, w zakresie dotyczącym wnoszących odwołanie. W swoim wyroku Trybunał Sprawiedliwości orzekł, że technika kontroli wyrywkowej ustanowiona w art. 17 rozporządzenia Rady (WE) nr 1225/2009 nie może być stosowana do celów rozpatrywania wniosków o indywidualne traktowanie na zasadach rynkowych na podstawie art. 2 ust. 7 lit. c). W swoim wyroku Trybunał Sprawiedliwości uznał też, że zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. c), współpracujący producenci, którzy nie zostali włączeni do kontroli wyrywkowej, mają prawo do tego, aby ich wniosek o traktowanie na zasadach rynkowych został rozpatrzony, niezależnie od tego, czy zachodziła potrzeba obliczenia dla tych przedsiębiorstw indywidualnego marginesu dumpingu poza grupą ujętą w próbie. Trybunał Sprawiedliwości podkreślił również, że ustalenie, czy producent spełnia kryteria wymienione w art. 2 ust. 7 lit. c) powinno zostać dokonane w terminie trzech miesięcy od wszczęcia dochodzenia.

Wyrok Trybunału Sprawiedliwości w sprawie stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1225/2009 prowadziłby do ustanowienia wymogu rozpatrywania przez Komisję wszystkich wniosków o traktowanie na zasadach rynkowych złożone przez współpracujących producentów, którzy nie zostali ujęci w próbie, bez względu na liczbę producentów. Taka praktyka nałożyłaby jednak niewspółmierne obciążenie administracyjne na prowadzące postępowanie organy unijne. Dlatego należy zmienić rozporządzenie (WE) nr 1225/2009, w szczególności w odniesieniu do wyznaczonego dla Komisji terminu trzech miesięcy na podjęcie decyzji w sprawie wniosku o traktowanie na zasadach rynkowych.

Należy również zaznaczyć, że stosowanie techniki kontroli wyrywkowej ustanowionej w art. 17 rozporządzenia Rady (WE) nr 1225/2009 do celów rozpatrywania wniosków o traktowanie na zasadach rynkowych na podstawie art. 2 ust. 7 lit. c) tego rozporządzenia nie narusza zobowiązań Unii wynikających z zasad Światowej Organizacji Handlu. Panel Organu Rozstrzygania Sporów Światowej Organizacji Handlu w sporze DS405 (Unia Europejska — Środki antydumpingowe dotyczące niektórych rodzajów obuwia z Chin, raport przyjęty w dniu 22 lutego 2012 r.) stwierdził na przykład, że Chiny nie udowodniły, iż Unia Europejska działała niezgodnie z art. 2.4 i 6.10.2 Porozumienia antydumpingowego, art. 15(a)(ii) Protokołu Przystąpienia Chin do WTO i paragrafów 151(e) oraz 151(f) sprawozdania Grupy Roboczej ds. Przystąpienia Chin do WTO, nie rozpatrując wniosków o traktowanie na zasadach rynkowych złożonych przez współpracujących chińskich producentów nieobjętych próbą ograniczonego dochodzenia pierwotnego.

Dlatego też, biorąc pod uwagę przedstawione powyżej fakty i ze względu na zasadę pewności prawa, uważa się za słuszne wprowadzenie przepisu precyzującego, że decyzja o ograniczeniu dochodzenia do uzasadnionej liczby producentów przy stosowaniu kontroli wyrywkowej na podstawie art. 17 rozporządzenia Rady (WE) nr 1225/2009, dotyczy również stron podlegających badaniu w zakresie przyznania traktowania na zasadach rynkowych, zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. b) oraz c). W konsekwencji słuszne jest również uściślenie, że ustalenia, czy producent spełnia kryteria wymienione w art. 2 ust. 7 lit. c), nie powinno się przeprowadzać w stosunku do producentów, którzy nie są ujęci w próbie, o ile producenci ci nie złożą wniosku o indywidualne badanie i nie otrzymają na nie zgody, zgodnie z art. 17 ust. 3.

Uznaje się również za słuszne sprecyzowanie, że cło antydumpingowe nakładane na przywóz dokonywany przez producentów, którzy dokonali zgłoszenia zgodnie z art. 17, ale nie zostali objęci badaniem, nie może przekroczyć średniego ważonego marginesu dumpingu stwierdzonego dla stron ujętych w próbie, bez względu na to, czy normalna wartość dla tych stron została określona na podstawie art. 2 ust. 1–6 czy art. 2 ust. 7 lit. a).

Trzymiesięczny termin, w którym należy dokonać ustalenia, czy producent spełnia kryteria wymienione w art. 2 ust. 7 lit. c), okazał się ponadto nierealny w wielu postępowaniach antydumpingowych, szczególnie w postępowaniach, w których kontrolę wyrywkową stosuje się zgodnie z art. 17. W swoim wniosku o zmianę niektórych rozporządzeń w celu zapewnienia spójności z przepisami wprowadzonymi przez traktat lizboński („Trade Omnibus I” – rozporządzenie zbiorcze w sprawie handlu I)[2] Komisja zawarła zmianę przedłużającą do sześciu miesięcy termin określony w art. 2 ust. 7 lit. c) rozporządzenia Rady (WE) nr 1225/2009 (pozycja 24 pkt 1 w załączniku do „Trade Omnibus I”). Z uwagi jednak na wyrok w sprawie Brosmann w odniesieniu do takiego terminu (wydany rok po przedłożeniu wniosku „Trade Omnibus I”), uważa się, że przedłużenie tego terminu do sześciu miesięcy nie jest już wystarczające, ze względu na pewność prawa. Za bardziej odpowiednie uważa się usunięcie tego terminu z rozporządzenia Rady (WE) nr 1225/2009. W związku z powyższym Komisja powinna przerwać swoje działania na rzecz zmiany terminu w art. 2 ust. 7 lit. c) w kontekście wniosku „Trade Omnibus I” i poinformować Radę oraz Parlament o swoich zamiarach.

Ze względu na pewność prawa i zasadę dobrego rządzenia, konieczne jest zadbanie o to, aby te zmiany w jak najkrótszym terminie miały zastosowanie do nowych i będących w toku dochodzeń.

2.           WYNIKI KONSULTACJI Z ZAINTERESOWANYMI STRONAMI ORAZ OCENY SKUTKÓW

Nie dotyczy.

3.           ASPEKTY PRAWNE WNIOSKU

· Podstawa prawna

Podstawą prawną wniosku jest art. 207 ust. 2 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, zgodnie z którym Parlament Europejski i Rada, stanowiąc w drodze rozporządzeń zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą, przyjmują środki określające ramy realizacji wspólnej polityki handlowej.

Niniejszy wniosek zmienia rozporządzenie Rady (WE) nr 1225/2009, którego podstawą był równorzędny przytoczonemu ustępowi przepis Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, tzn. art. 133.

· Zasada pomocniczości

Na podstawie art. 3 ust. 1 lit. e) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej niniejszy wniosek wchodzi w zakres wyłącznych kompetencji Unii. Zasada pomocniczości nie ma zatem zastosowania.

· Zasada proporcjonalności

Wniosek jest zgodny z zasadą proporcjonalności.

· Wybór instrumentów

Proponowany instrument: rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady.

Inne instrumenty byłyby niewłaściwe z następujących względów: rozporządzenie zmienia się rozporządzeniem.

4.           WPŁYW NA BUDŻET

Nie dotyczy.

5.           ELEMENTY FAKULTATYWNE

Nie dotyczy.

2012/0145 (COD)

Wniosek

ROZPORZĄDZENIE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

zmieniające rozporządzenie Rady (WE) nr 1225/2009 w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej.

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 207,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,

stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)       W sprawie C‑249/10 P[3] Trybunał Sprawiedliwości orzekł, że technika przeprowadzania kontroli wyrywkowej ustanowiona w art. 17 rozporządzenia Rady (WE) nr 1225/2009 z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej[4] nie może być stosowana do celów rozpatrywania wniosków o traktowanie na zasadach rynkowych na podstawie art. 2 ust. 7 lit. c) tego rozporządzenia.

(2)       Wyrok Trybunału Sprawiedliwości prowadziłby do ustanowienia wymogu rozpatrywania przez Komisję wszystkich wniosków o traktowanie na zasadach rynkowych złożone przez współpracujących producentów, którzy nie zostali ujęci w próbie, bez względu na liczbę. Taka praktyka nałożyłaby jednak niewspółmierne obciążenie administracyjne na prowadzące postępowanie organy unijne. Dlatego należy wprowadzić zmiany do rozporządzenia Rady (WE) nr 1225/2009.

(3)       Stosowanie techniki przeprowadzania kontroli wyrywkowej ustanowionej w art. 17 rozporządzenia Rady (WE) nr 1225/2009 do celów rozpatrywania wniosków o indywidualne traktowanie na zasadach rynkowych na podstawie art. 2 ust. 7 lit. c) tego rozporządzenia jest ponadto dopuszczalne przez zasady Światowej Organizacji Handlu. Przykładowo Panel Organu Rozstrzygania Sporów Światowej Organizacji Handlu w sporze DS405 (Unia Europejska — Środki antydumpingowe dotyczące niektórych rodzajów obuwia z Chin, raport przyjęty w dniu 22 lutego 2012 r.) stwierdził, że Chiny nie udowodniły, że Unia Europejska działała niezgodnie z art. 2.4 i 6.10.2 Porozumienia antydumpingowego, art. 15(a)(ii) Protokołu Przystąpienia Chin do WTO i paragrafów 151(e) oraz 151(f) sprawozdania Grupy Roboczej ds. Przystąpienia Chin do WTO, nie rozpatrując wniosków o traktowanie na zasadach rynkowych od współpracujących chińskich producentów eksportujących nie objętych próbą dochodzenia pierwotnego.

(4)       Dlatego też, biorąc pod uwagę przedstawione powyżej fakty i ze względu na zasadę pewności prawa, uważa się za słuszne wprowadzenie przepisu uściślającego, że decyzja o ograniczeniu dochodzenia do uzasadnionej liczby stron przy stosowaniu kontroli wyrywkowej na podstawie art. 17 rozporządzenia Rady (WE) nr 1225/2009, dotyczy również stron podlegających badaniu zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. b) oraz c). W konsekwencji słuszne jest również uściślenie, że ustalenia, czy producent eksportujący spełnia kryteria wymienione w art. 2 ust. 7 lit. c), nie powinno się przeprowadzać w stosunku do producentów, którzy nie są ujęci w próbie, o ile producenci ci nie złożą wniosku o indywidualne badanie i nie otrzymają na nie zgody, zgodnie z art. 17 ust. 3.

(5)       Uznaje się również za słuszne sprecyzowanie, że cło antydumpingowe nakładane na przywóz dokonywany przez eksporterów lub producentów, którzy dokonali zgłoszenia zgodnie z art. 17, ale nie zostali objęci badaniem, nie może przekroczyć średniego ważonego marginesu dumpingu stwierdzonego dla stron ujętych w próbie, bez względu na to, czy normalna wartość dla tych stron została określona na podstawie art. 2 ust. 1–6 czy art. 2 ust. 7 lit. a).

(6)       Na koniec należy dodać, że trzymiesięczny termin dla ustalenia, czy producent spełnia kryteria wymienione w art. 2 ust. 7 lit. c), okazał się nierealny, w szczególności w postępowaniach, w których kontrola wyrywkowa stosowana jest na podstawie art. 17. Dlatego właściwe jest usunięcie tego terminu.

(7)       Ze względu na pewność prawa i zasadę dobrego rządzenia, konieczne jest zadbanie o to, aby zmiany te w jak najkrótszym terminie miały zastosowanie do nowych oraz będących w toku dochodzeń.

(8)       Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie Rady (WE) nr 1225/2009,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1

W rozporządzeniu Rady (WE) nr 1225/2009 wprowadza się następujące zmiany:

1) W art. 2 ust. 7 wprowadza się następujące zmiany:

a) W lit. c) przedostatnie zdanie wprowadza się następujące zmiany:

Skreśla się wyrazy „w terminie trzech miesięcy od rozpoczęcia postępowania”.

b) Dodaje się lit. d) w brzmieniu:

„d) W przypadku gdy Komisja ograniczyła zakres swojego badania zgodnie z art. 17, ustalenie na podstawie lit. b) i c) dotyczy jedynie stron objętych badaniem i wszystkich producentów korzystających z indywidualnego traktowania na podstawie art. 17 ust. 3.”

2) Artykuł 9 ust. 6 zdanie pierwsze otrzymuje brzmienie:

„W przypadku gdy Komisja ograniczyła zakres badania zgodnie z art. 17, cło antydumpingowe nakładane na przywóz dokonywany przez eksporterów lub producentów, którzy dokonali zgłoszenia zgodnie z art. 17, ale nie zostali objęci tym badaniem, nie może przekroczyć średniego ważonego marginesu dumpingu stwierdzonego w odniesieniu do stron ujętych w próbie, bez względu na to, czy normalna wartość dla tych stron została określona na podstawie art. 2 ust. 1–6 lub art. 2 ust. 7 lit. a).”

Artykuł 2

Niniejsze rozporządzenie stosuje się do wszystkich nowych dochodzeń oraz do dochodzeń będących w toku w momencie wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 3

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia r.

W imieniu Parlamentu Europejskiego           W imieniu Rady

Przewodniczący                                             Przewodniczący

[1]               Sprawa C-249/10 P – Brosmann Footwear (HK) i inni przeciwko Radzie, wyrok z dnia 2 lutego 2012 (jeszcze nie opublikowany w Zb.Orz.).

[2]               Wniosek w sprawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniającego niektóre rozporządzenia dotyczące wspólnej polityki handlowej w odniesieniu do procedur przyjmowania niektórych środków (COM(2011) 82 wersja ostateczna).

[3]               Sprawa C-249/10 P – Brosmann Footwear (HK) i inni przeciwko Radzie, wyrok z dnia 2 lutego 2012 r.

[4]               Dz.U. L 343 z 22.12.2009, s. 51.