52011PC0842

UZASADNIENIE

1.           KONTEKST WNIOSKU

Jednym z priorytetów Komisji w kontekście wieloletnich ram finansowych jest uproszczenie otoczenia regulacyjnego i ułatwienie dostępu do unijnej pomocy krajom i regionom partnerskim, organizacjom społeczeństwa obywatelskiego, MŚP itp. w stopniu umożliwiającym im realizację celów niniejszego rozporządzenia.

Jeżeli chodzi o wdrażanie nowych instrumentów, uproszczone i elastyczne procedury decyzyjne umożliwiłyby szybsze przyjmowanie środków wykonawczych, a tym samym przekazywanie unijnej pomocy, w szczególności krajom znajdującym się w sytuacji kryzysowej, pokryzysowej i braku stabilności.

Ponadto zmiana rozporządzenia finansowego, która jest najbardziej istotna w zakresie przepisów szczególnych dotyczących działań zewnętrznych, ułatwi organizacjom społeczeństwa obywatelskiego i MŚP uczestniczenie w programach finansowania, między innymi poprzez uproszczenie zasad, zmniejszenie kosztów uczestnictwa i przyspieszenie procedur przyznawania środków. Komisja zamierza wprowadzić niniejsze rozporządzenie w życie za pomocą nowych elastycznych procedur przewidzianych w nowym rozporządzeniu finansowym.

W związku z tym Komisja proponuje zestaw uproszczonych i ujednoliconych przepisów wykonawczych i procedur, które obowiązywałyby w odniesieniu do czterech instrumentów geograficznych, tj. Instrumentu Finansowania Współpracy na rzecz Rozwoju (DCI), Europejskiego Instrumentu Sąsiedztwa (ENI), Instrumentu Pomocy Przedakcesyjnej (IPA) oraz Instrument Partnerstwa (IP), a także do trzech instrumentów tematycznych: Instrumentu na rzecz Stabilności (IfS), Europejskiego Instrumentu na rzecz Wspierania Demokracji i Praw Człowieka (EIDHR) oraz Instrumentu Współpracy w dziedzinie Bezpieczeństwa Jądrowego (INSC). Jeżeli chodzi o IPA i ENI, szczególne cechy współpracy przedakcesyjnej i transgranicznej będą jednak wymagały dodatkowych i szczegółowych przepisów wykonawczych i procedur, stanowiących - jako lex specialis - uzupełnienie wspólnego zestawu określonego we wspólnym rozporządzeniu wykonawczym.

Ani EFR, ani decyzja w sprawie Grenlandii, nie wchodzą w zakresie niniejszego rozporządzenia w związku ze specyfiką mechanizmów finansowania tych instrumentów.

2.           WYNIKI KONSULTACJI Z ZAINTERESOWANYMI STRONAMI ORAZ OCENY SKUTKÓW

Konsultacje społeczne

W okresie od 26 listopada 2010 r. do 31 stycznia 2011 r. Komisja Europejska przeprowadziła konsultacje społeczne w sprawie przyszłego finansowania działań zewnętrznych UE. Proces ten odbywał się z wykorzystaniem internetowego kwestionariusza, któremu towarzyszył dokument informacyjny zatytułowany: „Za pomocą jakich instrumentów UE powinna finansować działania zewnętrzne po 2013 r.?” Na ogół w nadesłanych odpowiedziach respondenci nie wskazali na potrzebę znaczącej zmiany obecnych mechanizmów wdrażania, chociaż znaczna większość z nich poparła zwiększenie elastyczności i uproszczenie wdrażania.

Zdobywanie i wykorzystywanie wiedzy eksperckiej

Komisja przeprowadziła wewnętrzny przegląd różnych sprawozdań (z ocen, kontroli, badań i przeglądów śródokresowych). W wyniku przeglądu ustalono, które aspekty funkcjonują prawidłowo, a które nie, i uzyskano doświadczenia na potrzeby przygotowania przedmiotowych instrumentów finansowych.

Z przeglądu wynika, że obecne instrumenty przyczyniły się do postępów w realizacji milenijnych celów rozwojowych w krajach rozwijających się. Warunki ich realizacji, takie jak wsparcie budżetowe i „podejście ogólnosektorowe”, umożliwiły pogłębioną współpracę z krajami partnerskimi i bardziej efektywny podział prac dzięki rozdzieleniu współfinansowania między darczyńców.

Niezależnie od tego przegląd ujawnił szereg niedociągnięć. Obecny proces wdrażania oceniono jako zbyt skomplikowany i uniemożliwiający dokonywanie, w razie konieczności, szybkich dostosowań. Bezpośrednim celem niniejszego rozporządzenia jest zaradzenie tym niedociągnięciom.

3.           ELEMENTY PRAWNE WNIOSKU

Część piąta, tytuł III, rozdział 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej określa ramy prawne współpracy z krajami i regionami partnerskimi. W związku z tym proponowane wspólne rozporządzenie wykonawcze opiera się na art. 209 ust. 1 i art. 212 ust. 2 Traktatu, a wniosek w jego sprawie jest przedstawiany przez Komisję w trybie określonym w art. 294. Ponieważ w odniesieniu do agencji Euratom stosuje się art. 310 i 320 TFUE (patrz art. 106a Euratom), niniejszy wniosek może również obejmować wdrażanie współpracy finansowej w ramach Instrumentu Współpracy w dziedzinie Bezpieczeństwa Jądrowego (INSC).

4.           WPŁYW NA BUDŻET

n.d.

5.           GŁÓWNE ELEMENTY

(1)        Tytuł I Wdrażanie – art. 1 - 3

Artykuł 1 (Przedmiot i zasady) określa cele rozporządzenia, którymi są zapewnienie jednolitego zestawu przepisów wykonawczych w odniesieniu do instrumentów w dziedzinie stosunków zewnętrznych, ochrona interesów finansowych Unii i wspieranie uproszczenia i elastyczności stosowania tych instrumentów.

Artykuł 2 (Przyjmowanie programów działania, środków indywidualnych i środków szczególnych) przewiduje, że podejmowane przez Komisję decyzje w sprawie finansowania muszą mieć formę programów działania opartych na wieloletnich dokumentach programowych. Na zasadzie wyjątku, lecz zgodnie z wieloletnimi dokumentami programowymi, przyjmowanie środków indywidualnych może odbywać się poza ramami programów działania. W nieprzewidzianych i uzasadnionych przypadkach Komisja może przyjmować środki szczególne, które nie zostały określone w wieloletnich dokumentach programowych. Artykuł ten zawiera przepisy dotyczące procedury komitetowej, które stosuje się w toku podejmowania wspomnianych decyzji, a także możliwe odstępstwa od ich zastosowania.

Artykuł 3 (Środki wsparcia) określa rodzaje wydatków stanowiących wsparcie na rzecz wykonania przepisów niniejszego rozporządzenia i mogą być finansowane ze środków UE (np. działania przygotowawcze, działania następcze, monitorowanie, kontrole i oceny, realizacja działań informacyjnych i komunikacyjnych). Środki te mogą być finansowane w zakresie wykraczającym poza ramy dokumentów programowych.

(2)        Tytuł II Przepisy dotyczące metod finansowania - Art. 4 - 6

Art. 4 - 6 nie mają wyczerpującego charakteru i uwzględniają obecny stan rzeczy w zakresie stosowanych praktyk i zidentyfikowanych potrzeb; określono w nich rodzaje finansowania, jakie mogą być stosowane na mocy niniejszego rozporządzenia. Wprowadzone zmiany uwzględniają przepisy aktualnego rozporządzenia finansowego. W szczególności art. 4 określa innowacyjne instrumenty, takie jak pożyczki, gwarancje, instrumenty kapitałowe i oparte na podziale ryzyka oraz opisuje możliwe rozwiązania dotyczące podatków, ceł i opłat. Stanowi on, że środki przewidziane w rozporządzeniu mogą być stosowane bezpośrednio przez Komisję lub też pośrednio, poprzez powierzenie zadań w zakresie wykonania budżetu dowolnemu podmiotowi lub osobie, o których mowa w rozporządzeniu finansowym. Przepis ten definiuje ponadto rodzaj współfinansowania (równoległe lub wspólne).

Artykuł 7 (Ochrona interesów finansowych Unii Europejskiej) zawiera przepisy mające na celu ochronę interesów finansowych Unii, w szczególności umożliwienie jej organom (głównie Komisji, Trybunałowi Obrachunkowemu i urzędowi OLAF) prowadzenia wszelkich koniecznych kontroli wdrażania środków.

(3)        Tytuł III Zasady dotyczące narodowości i pochodzenia w zakresie postępowań o udzielenie zamówienia publicznego, przyznania dotacji i innych procedur udzielania zamówień - art. 8 - 12

Artykuły 8 - 11 (Zasady dotyczące narodowości i pochodzenia w zakresie postępowań o udzielenie zamówienia publicznego, przyznania dotacji i innych procedur udzielania zamówień) określają warunki regulujące dostęp do zamówień publicznych i przyznawanie dotacji na potrzeby wykonania przepisów rozporządzenia. Proponowane przepisy są znacznie uproszczone i określają cel, jakim jest propagowanie udzielania pomocy niezwiązanej. Niemniej artykuły te wprowadzają szczegółowe warunki kwalifikowalności w stosunku do państw trzecich (wymóg wzajemności, uczestnictwo w realizowanym programie, niekwalifikowanie się niektórych krajów itp.) i odstępstwa od nich (niedostępność danych produktów lub usług, nadzwyczajna pilność sytuacji, współpraca trójstronna itp.).

Artykuł 12 (Ocena) zobowiązuje Komisję do regularnej oceny rezultatów realizowanej polityki i programów, polityki sektorowej i skuteczności samego programowania. Ocena będzie obejmowała wszystkie właściwe zainteresowane strony, a sprawozdanie z oceny będzie przekazywane Radzie i Parlamentowi Europejskiemu.

(4)        Tytuł IV Przepisy końcowe – art. 13 - 17

Artykuł 13 (Sprawozdanie roczne) zobowiązuje Komisję do przedkładania sprawozdania rocznego z wdrażania przepisów niniejszego rozporządzenia. Sprawozdanie będzie przekazywane Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

Artykuł 14 (Wydatki na działania w dziedzinie klimatu i różnorodności biologicznej) określa szczególny system identyfikacji wydatków oparty na metodyce OECD („wskaźniki z Rio”).

Artykuł 15 (Komitety) przewiduje udział w wykonywaniu przepisów niniejszego rozporządzenia właściwych komitetów w trybie zgodnym z przepisami nowego rozporządzenia w sprawie procedury komitetowej[1].

Artykuł 16 (Przegląd i ocena instrumentów) przewiduje, że przed końcem pierwszej połowy 2018 roku Komisja przygotuje i przedłoży Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie zawierające ocenę wdrażania przepisów niniejszego rozporządzenia, a w stosownych przypadkach, przedstawi wraz ze sprawozdaniem wniosek ustawodawczy wprowadzający konieczne zmiany. Sprawozdanie będzie ponadto zawierało ocenę oddziaływania środków przyjętych na podstawie niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 17 (Wejście w życie) stanowi, że rozporządzenie wejdzie w życie w dniu 1 stycznia 2014 r. i będzie obowiązywało począwszy od tej daty, przy czym nie określa daty jego wygaśnięcia.

2011/0415 (COD)

Wniosek

ROZPORZĄDZENIE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

określające wspólne zasady i procedury wdrażania unijnych instrumentów na rzecz działań zewnętrznych

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 209 ust. 1 i art. 212 ust. 2,

uwzględniając wniosek Komisji,

po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,

stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Unia Europejska powinna przyjąć kompleksowy zestaw instrumentów obejmujących szeroki zakres polityki związanej z działaniami zewnętrznymi, których wdrażanie wymaga szczegółowych wspólnych zasad i procedur. Instrumenty te są następujące: Instrument Finansowania Współpracy na rzecz Rozwoju („DCI”), Europejski Instrument na rzecz Demokracji i Praw Człowieka („EIDHR”), Europejski Instrument Sąsiedztwa („ENI”), Instrument na rzecz Stabilności („IfS”), Instrument Współpracy w dziedzinie Bezpieczeństwa Jądrowego („INSC”), Instrument Pomocy Przedakcesyjnej („IPA”) oraz Instrument Partnerstwa („IP”).

(2) Zasadniczo przewiduje się, że działania finansowane w oparciu o powyższe instrumenty powinny być objęte wieloletnim programowaniem indykatywnym, które zapewni ramy służące podejmowaniu decyzji w sprawie finansowania, zgodnie z rozporządzeniem finansowym[2] oraz procedurami określonymi w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 z dnia 16 lutego 2011 r. ustanawiającym przepisy i zasady ogólne dotyczące trybu kontroli przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję[3].

(3) Decyzje w sprawie finansowania powinny mieć formę rocznych lub wieloletnich programów działania i środków indywidualnych w przypadku planowania według wieloletniego programowania indykatywnego, środków szczególnych, gdy wymagają tego nieprzewidziane i uzasadnione potrzeby, i środków wsparcia.

(4) Uwzględniając specyfikę aktów wykonawczych pod względem programowania polityki lub wykonania finansowego, w szczególności ich wpływu na budżet, w toku ich przyjmowania należy co do zasady stosować procedurę sprawdzającą, z wyjątkiem środków o małej skali finansowej. Jednak w należycie uzasadnionych przypadkach związanych z koniecznością szybkiej reakcji ze strony Unii, gdy wymaga tego szczególnie pilna potrzeba, Komisja powinna przyjmować akty wykonawcze mające natychmiastowe zastosowanie.

(5) W toku przyjmowania decyzji w sprawie finansowania zatwierdzenie opisu każdego działania, w tym jego cele, główne działania, oczekiwane rezultaty, przewidywany budżet i harmonogram oraz system monitorowania realizacji, powinno przebiegać w trybie określonym w rozporządzeniu (UE) nr 182/2011.

(6) W toku wdrażania instrumentów finansowych, gdy zarządzanie działaniem zostało powierzone pośrednikowi finansowemu, decyzja Komisji powinna obejmować w szczególności przepisy dotyczące podziału ryzyka, wynagrodzenia pośrednika odpowiedzialnego za wdrażanie, wykorzystania i ponownego wykorzystania środków finansowych i ewentualnych zysków.

(7) Wspólny zestaw zasad i procedur powinien być zgodny z obowiązującymi w odniesieniu do rocznego budżetu Unii przepisami finansowymi, określonymi w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady, zwanym dalej „rozporządzeniem finansowym”[4]; w każdym przypadku termin „rozporządzenie finansowe” odnosi się do najnowszej obowiązującej wersji tego rozporządzenia, w tym do odnośnych przepisów wykonawczych do tego rozporządzenia przyjętych przez Komisję[5].

(8) Podczas gdy potrzeby w zakresie finansowania unijnej pomocy zewnętrznej rosną, sytuacja gospodarczo-budżetowa Unii ogranicza zasoby dostępne na wdrażanie tej pomocy. Komisja musi zatem poszukiwać sposobów jak najefektywniejszego wykorzystywania dostępnych zasobów, szczególnie za pomocą instrumentów finansowych umożliwiających uzyskanie efektu dźwigni. Wzmocnienie tego efektu można osiągnąć poprzez zapewnienie powtórnego wykorzystywania środków zainwestowanych i wygenerowanych dzięki zastosowaniu tych instrumentów finansowych.

(9) Należy chronić interesy finansowe Unii Europejskiej z zastosowaniem proporcjonalnych środków w całym cyklu wydatkowania, w tym prewencji, wykrywania i analizy nieprawidłowości, odzyskiwania środków straconych, nienależnie wypłaconych lub nieodpowiednio wykorzystanych oraz, w stosownych przypadkach, nakładania kar. Działania te należy prowadzić zgodnie z obowiązującymi umowami zawartymi z organizacjami międzynarodowymi i państwami trzecimi.

(10) Należy wprowadzić dodatkowe przepisy w odniesieniu do metod finansowania, ochrony interesów finansowych Unii, zasad dotyczących obywatelstwa i pochodzenia oraz oceny instrumentów,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

TYTUŁ I

REALIZACJA

Artykuł 1

Przedmiot i zakres

1. Niniejsze rozporządzenie ustanawia zasady i warunki udzielania unijnej pomocy finansowej na rzecz działań, w tym programów działania i innych środków, w ramach następujących instrumentów: Instrumentu Finansowania Współpracy na rzecz Rozwoju („DCI”), Europejskiego Instrumentu na rzecz Demokracji i Praw Człowieka („EIDHR”), Europejskiego Instrumentu Sąsiedztwa („ENI”), Instrumentu na rzecz Stabilności („IfS”), Instrumentu Współpracy w dziedzinie Bezpieczeństwa Jądrowego („INSC”), Instrumentu Pomocy Przedakcesyjnej („IPA”) Instrumentu Partnerstwa („IP”), zwanych dalej również zbiorczo „instrumentami” i indywidualnie „właściwym instrumentem”.

2. Komisja dopilnowuje, by realizacja działań przebiegała zgodnie z celami właściwego instrumentu oraz przy zapewnieniu skutecznej ochrony finansowych instrumentów Unii. Pomoc finansowa udzielana w ramach instrumentów musi być zgodna z zasadami i procedurami ustanowionymi w rozporządzeniu finansowym, które określa podstawowe ramy finansowe i prawne ich stosowania.

3. W celu zapewnienia skuteczności i efektywności wdrażania niniejszego rozporządzenia, wykonując jego przepisy, Komisja w pierwszej kolejności stosuje procedury o największej elastyczności, o ile jest to możliwe i stosowne w świetle charakteru działania.

Artykuł 2

Przyjmowanie programów działania, środków indywidualnych i środków szczególnych

1. Komisja przyjmuje roczne lub wieloletnie programy działania, o ile są one wymagane w świetle indykatywnych dokumentów programowych określonych we właściwym instrumencie.

W wyjątkowych wypadkach, w szczególności gdy program działania nie został jeszcze przyjęty, Komisja może, w oparciu o indykatywne dokumenty programowe, przyjąć środki indywidualne, według tych samych zasad i procedur, które obowiązują w odniesieniu do programów działania.

W razie wystąpienia nieprzewidzianych i uzasadnionych potrzeb Komisja może przyjąć środki szczególne, nieprzewidziane w indykatywnych dokumentach programowych. Może również posłużyć się środkami szczególnymi w celu ułatwienia przejścia z pomocy doraźnej na długoterminowe działania na rzecz rozwoju, w tym środki mające na celu lepsze przygotowanie ludności na ponowne wystąpienie sytuacji kryzysowej.

2. Programy działania i środki indywidualne określone w ust. 1, w przypadku których wysokość unijnej pomocy przekracza 10 milionów EUR, oraz środki szczególne, w przypadku których wysokość unijnej pomocy przekracza 30 milionów EUR, są przyjmowane z zastosowaniem procedury sprawdzającej, o której mowa w art. 15 ust. 3.

Zastosowanie tej procedury nie jest wymagane w odniesieniu do programów działania i środków nieprzekraczających powyższych progów oraz do ich nieznacznych zmian. Nieznaczna zmiana oznacza dostosowanie techniczne, takie jak przedłużenie okresu realizacji, przesunięcie środków w ramach prognozowanego budżetu lub zwiększenie czy zmniejszenie wielkości budżetu o mniej niż 20 % w stosunku do pierwotnego budżetu, pod warunkiem że zmiana ta nie wpływa znacząco na cele pierwotnego programu działania lub środka. W takim wypadku o programach działania i środkach oraz nieznacznych zmianach informuje się Parlament Europejski i Radę w terminie jednego miesiąca od ich przyjęcia.

3. W należycie uzasadnionych i szczególnie pilnych przypadkach, takich jak sytuacje kryzysowe, pokryzysowe i braku stabilności lub zagrożenie demokracji, praworządności, praw człowieka lub podstawowych wolności, Komisja może przyjąć akty wykonawcze mające natychmiastowe zastosowanie, w tym zmiany do istniejących programów działania i środków, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 15 ust. 4.

4. Przewiduje się prowadzenie odpowiedniej kontroli na poziomie projektu, między innymi pod kątem jego wpływu na zmianę klimatu i różnorodność biologiczną, w tym, tam gdzie to stosowne, za pomocą oceny oddziaływania na środowisko (OOŚ) w przypadku projektów, które mogą mieć wpływ na środowisko, zwłaszcza dużych nowych projektów infrastrukturalnych. W stosownych przypadkach w toku wdrażania programów sektorowych przeprowadza się strategiczne oceny oddziaływania na środowisko. W procesie oceny oddziaływania na środowisko należy zapewnić udział zainteresowanych stron i publiczny dostęp wyników oceny.

Artykuł 3

Środki wsparcia

1. Unijne finansowanie może obejmować wydatki na wdrożenie instrumentów i realizację ich celów, w tym na wsparcie administracyjne związane z przygotowaniem, działaniami następczymi, monitorowaniem, kontrolą i oceną działań bezpośrednio niezbędnych do wdrożenia, oraz wydatki poniesione przez unijne delegatury na wsparcie administracyjne potrzebne do zarządzania operacjami finansowanymi w ramach instrumentów.

2. Z zastrzeżeniem że działania określone w lit. a), b) i c) są związane z realizacją ogólnych celów właściwego instrumentu wdrażanego za pomocą danego działania, unijne finansowanie może być przeznaczone na:

a)      analizy, spotkania, działania informacyjne, uświadamiające, szkolenia, działalność publikacyjną i inne wydatki administracyjne lub techniczne konieczne do zarządzania działaniami;

b)      działania badawcze i analizy dotyczące istotnych zagadnień oraz ich upowszechnianie;

c)      wydatki związane z wykonywaniem działań informacyjnych i komunikacyjnych, w tym na komunikację wewnętrzną dotyczącą priorytetów unijnej polityki.

3. Środki wsparcia mogą być finansowane w zakresie wykraczającym poza indykatywne dokumenty programowe. W stosownych przypadkach Komisja przyjmuje środki wsparcia z wykorzystaniem procedury doradczej, o której mowa w art. 15 ust. 2.

TYTUŁ II

Przepisy dotyczące metod finansowania

Artykuł 4 Ogólne przepisy dotyczące finansowania

1. Unijna pomoc finansowa może być udzielana, między innymi, z wykorzystaniem następujących rodzajów finansowania przewidzianych w rozporządzeniu finansowym:

a)      dotacji;

b)      zamówień na usługi, dostawy lub roboty budowlane;

c)      wsparcia budżetowego;

d)      wpłat na rzecz funduszy powierniczych utworzonych przez Komisję;

e)      instrumentów finansowych, takich jak pożyczki, gwarancje, kapitałowe lub quasi-kapitałowe instrumenty inwestycyjne, inwestycje lub udziały, a także instrumenty podziału ryzyka, w miarę możliwości w powiązaniu z dotacjami;

f)       akcji lub udziałów kapitałowych międzynarodowych instytucji finansowych, w tym banków rozwoju regionalnego.

Unijnej pomocy finansowej można również udzielać, zgodnie z przepisami rozporządzenia finansowego, za pośrednictwem wpłat na rzecz funduszy międzynarodowych, regionalnych lub krajowych, takich jak fundusze utworzone lub zarządzane przez Europejski Bank Inwestycyjny, organizacje międzynarodowe, państwa członkowskie lub kraje i regiony partnerskie w celu zapewnienia źródeł współfinansowania wśród dużego grona darczyńców, lub na rzecz funduszy utworzonych przez jednego lub kilku darczyńców w celu wspólnej realizacji projektów.

2. Jeżeli chodzi o wdrażanie instrumentów finansowych określonych w lit. e) powyżej oraz zgodnie z art. 18 ust. 4 rozporządzenia finansowego, dochody i zwroty pochodzące z jednego instrumentu finansowego przeznacza się na odpowiadający instrument finansowy jako wewnętrzne dochody przeznaczone na określony cel. W przypadku instrumentów utworzonych w trakcie obowiązywania wieloletnich ram finansowych 2007-2013 te dochody i zwroty przypisuje się do równoważnego nowego instrumentu finansowego w okresie 2014-2020.

3. Komisja wdraża unijną pomoc finansową, zgodnie z przepisami rozporządzenia finansowego, bezpośrednio za pośrednictwem departamentów Komisji, delegatur Unii i agencji wykonawczych, lub też pośrednio, powierzając zadania w zakresie wykonania budżetu podmiotom wymienionym w rozporządzeniu finansowym, między innymi w ramach zarządzania dzielonego z państwami członkowskimi.

4. Rodzaje finansowania określone w ust. 1 i w art. 6 ust. 1 oraz metody wdrażania określone w ust. 3 wybiera się pod kątem ich przydatności w realizacji celów szczegółowych działań, z uwzględnieniem, między innymi, kosztów kontroli, obciążeń administracyjnych oraz przewidywanego ryzyka braku zgodności. W przypadku dotacji powyższa zasada obejmuje rozważenie możliwości zastosowania kwot ryczałtowych, stawek zryczałtowanych i taryf kosztów jednostkowych.

5. Działania finansowane w ramach instrumentów mogą być realizowane z wykorzystaniem współfinansowania równoległego i wspólnego.

W przypadku współfinansowania równoległego działanie zostaje podzielone na szereg wyraźnie identyfikowalnych elementów, które są osobno finansowane przez poszczególnych partnerów, przekazujących współfinansowanie w sposób umożliwiający określenie końcowego przeznaczenia środków.

W przypadku współfinansowania wspólnego całkowity koszt działania dzieli się pomiędzy poszczególnych partnerów współfinansujących, a środki trafiają do jednej puli w sposób uniemożliwiający stwierdzenie źródła finansowania zadań wykonywanych w ramach danego działania.

6. W przypadku korzystania z jednego z rodzajów finansowania, o których mowa w ust. 1 lub art. 6 ust. 1, współpraca między Unią a jej partnerami może przyjąć, między innymi, formę:

a)      uzgodnień trójstronnych, na mocy których Unia koordynuje wspólnie z krajami trzecimi swoją pomoc na rzecz kraju partnerskiego lub regionu;

b)      środków współpracy administracyjnej, takich jak partnerstwo między instytucjami publicznymi, organami władz lokalnych, krajowymi organami publicznymi lub podmiotami prawa prywatnego, którym powierzono zadania użyteczności publicznej, danego państwa członkowskiego a podmiotami kraju lub regionu partnerskiego, a także środków współpracy z udziałem ekspertów z sektora publicznego oddelegowanych przez państwa członkowskie lub ich władze regionalne i lokalne;

c)      udziału w kosztach koniecznych do zawiązania partnerstwa publiczno-prywatnego i administrowania nim;

d)      programów wspierania polityki sektorowej, w ramach których Unia udziela pomocy na realizację programów sektorowych państw członkowskich;

e)      w przypadku IPA oraz ENI, dofinansowania na rzecz udziału państw w unijnych programach i współpracy z unijnymi agencjami.

Artykuł 5

Podatki, cła i opłaty

Unijna pomoc nie generuje szczególnych podatków, ceł ani opłat i nie stwarza obowiązku ich pobierania.

W stosownych przypadkach negocjuje się z krajami partnerskimi odpowiednie postanowienia dotyczące zwolnienia działań w zakresie wdrażania unijnej pomocy finansowej z podatków, ceł i innych obciążeń skarbowych. W przeciwnym razie podatki, cła i opłaty z tego tytułu kwalifikują się do pomocy na warunkach określonych w rozporządzeniu finansowym.

Artykuł 6

Szczegółowe przepisy dotyczące finansowania

1. Oprócz rodzajów finansowania, o których mowa w art. 4 ust. 1, w ramach niżej wymienionych instrumentów unijnej pomocy finansowej można również udzielać, zgodnie z przepisami rozporządzenia finansowego, przy użyciu następujących rodzajów finansowania:

a)      w ramach DCI i ENI, umorzenia długów na podstawie uzgodnionego na szczeblu międzynarodowym programu redukcji zadłużenia;

b)      w ramach DCI - a w ramach IfS w wyjątkowych przypadkach - sektorowych i ogólnych programów wsparcia na rzecz importu, które mogą mięć formę:

(i)         sektorowych programów importu towarów;

(ii)         sektorowych programów importu zapewniających walutę obcą na finansowanie importu dla danego sektora; lub

(iii)        ogólnych programów importu zapewniających walutę obcą na finansowanie importu ogólnego, obejmującego szeroką gamę produktów;

c)      w ramach EIDHR, bezpośredniego udzielania:

(i)         drobnych dotacji dla podmiotów zajmujących się ochroną praw człowieka w celu finansowania pilnych środków ochronnych;

(ii)         dotacji na finansowanie działań w skrajnie trudnych warunkach lub sytuacjach określonych w art. 2 ust. 4 rozporządzenia EIDHR, w których opublikowanie zaproszenia do składania wniosków byłoby niestosowne. Kwota tych dotacji nie przekracza 2 000 000 EUR i jest udzielana na okres 18 miesięcy, który można przedłużyć o dodatkowe sześć miesięcy w razie wystąpienia obiektywnych i nieprzewidzianych przeszkód w wykorzystaniu dotacji;

(iii)        dotacji

– na działalność Biura Wysokiego Komisarza Narodów Zjednoczonych do spraw Praw Człowieka;

– na działalność Wspólnego Centrum Uniwersytetów Europejskich na rzecz Praw Człowieka i Demokracji, które oferuje europejski program studiów magisterskich w dziedzinie praw człowieka i demokratyzacji, oraz na rzecz programu stypendiów UE-ONZ i na działalność sieci uczelni oferujących w pełni dostępne dla obywateli państw trzecich programy studiów podyplomowych w dziedzinie praw człowieka.

2. W ramach IPA oraz ENI unijna pomoc finansowa może być wdrażana w drodze zarządzania dzielonego z państwami członkowskimi, a w przypadku współpracy transgranicznej w ramach ENI, w drodze zarządzania pośredniego, pod warunkiem określenia przepisów sektorowych i uzupełniających wymaganych na mocy rozporządzenia finansowego w akcie delegowanym przyjętym na podstawie właściwego instrumentu.

3. Zobowiązania budżetowe z tytułu działań w ramach IPA oraz ENI trwających dłużej niż jeden rok budżetowy można rozbić na raty wypłacane na przestrzeni kilku lat.

Artykuł 7

Ochrona interesów finansowych Unii

1. Komisja przyjmuje odpowiednie środki zapewniające, w trakcie realizacji działań finansowanych na podstawie niniejszego rozporządzenia, ochronę interesów finansowych Unii Europejskiej przez stosowanie środków zapobiegania nadużyciom finansowym, korupcji i innym bezprawnym działaniom, przez skuteczne kontrole oraz, w razie wykrycia nieprawidłowości, przez odzyskiwanie kwot nienależnie wypłaconych, a gdy beneficjentem jest państwo lub instytucja publiczna danego państwa trzeciego, dochodzenie kwot nienależnie wypłaconych. W odpowiednich przypadkach stosuje się skuteczne, proporcjonalne i odstraszające kary.

2. Komisja oraz Trybunał Obrachunkowy mają uprawnienia do audytu, na podstawie dokumentacji i na miejscu, wobec wszystkich beneficjentów dotacji, wykonawców i podwykonawców, którzy otrzymują od Unii środki.

Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) może przeprowadzać kontrole i inspekcje na miejscu u podmiotów gospodarczych, których takie finansowanie bezpośrednio lub pośrednio dotyczy, zgodnie z procedurami określonymi w rozporządzeniu Rady (Euratom, WE) nr 2185/96[6], w celu ustalenia, czy miały miejsce nadużycie finansowe, korupcja lub jakiekolwiek inne nielegalne działanie, naruszające interesy finansowe Unii, w związku z umową o udzielenie dotacji, decyzją o udzieleniu dotacji lub zamówieniem dotyczącym finansowania przez Unię.

Nie naruszając przepisów akapitu pierwszego i drugiego, w umowach z państwami trzecimi i organizacjami międzynarodowymi, umowach o udzielenie dotacji, decyzjach o udzieleniu dotacji i zamówieniach wynikających z wdrożenia niniejszego rozporządzenia wyraźnie upoważnia się Komisję, Trybunał Obrachunkowy i OLAF do prowadzenia takich audytów, kontroli i inspekcji na miejscu.

TYTUŁ III

Zasady dotyczące obywatelstwa i pochodzenia w zakresie postępowań o udzielenie zamówienia publicznego, przyznanie dotacji i innych procedur udzielania zamówień

Artykuł 8

Zasady wspólne

1. Postępowania o udzielenie zamówienia publicznego, przyznanie dotacji i inne procedury udzielania zamówień w związku z działaniami finansowanymi na rzecz stron trzecich zgodnie z niniejszym rozporządzeniem są otwarte dla wszystkich osób fizycznych będących obywatelami kraju kwalifikującego się lub osób prawnych posiadających siedzibę w tym kraju określonych dla właściwego instrumentu w poniższych artykułach niniejszego tytułu, a także dla organizacji międzynarodowych.

2. W przypadku działań współfinansowanych wspólnie z partnerem lub wdrażanych za pośrednictwem podmiotu, któremu powierzono zarządzanie pośrednie, lub też wdrażanych za pośrednictwem funduszu powierniczego utworzonego przez Komisję zgodnie z rozporządzeniem finansowym, kraje kwalifikujące się do finansowania na podstawie regulaminu tego podmiotu, wskazane w umowach zawartych z organem współfinansującym albo wykonawczym lub w akcie założycielskim funduszu powierniczego, kwalifikują się niezależnie od przepisów szczegółowych określonych w poniższych artykułach. Ponadto organy współfinansujące lub wykonawcze zawierają umowy w sprawie stosowania zasad kwalifikowalności określonych w niniejszym rozporządzeniu i określonych w tychże umowach.

3. W przypadku działań finansowanych w ramach jednego z instrumentów oraz dodatkowo na podstawie innego instrumentu na rzecz działań zewnętrznych, w tym Europejskiego Funduszu Rozwoju, lub w przypadku działań o zasięgu ogólnoświatowym, regionalnym lub transgranicznym, w których uczestniczą również beneficjenci kwalifikujący się na podstawie zasad określonych w tych instrumentach, za kwalifikujące się do celów tego działania można uznać kraje określone w ramach dowolnego z tych instrumentów.

4. Wszystkie dostawy i towary zakupione w ramach zamówień publicznych lub na podstawie umowy o przyznaniu dotacji, finansowane na mocy niniejszego rozporządzenia, muszą pochodzić ze Wspólnoty lub z kwalifikującego się kraju. Mogą one jednak pochodzić z dowolnego innego kraju, w przypadku dopuszczalności zastosowania konkurencyjnej procedury negocjacyjnej. Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się definicję pojęcia „pochodzenie” określoną we właściwych unijnych przepisach dotyczących zasad pochodzenia na potrzeby postępowania celnego.

5. Przepisy niniejszego tytułu nie mają zastosowania - ani nie stwarzają ograniczeń pod względem obywatelstwa - w odniesieniu do osób fizycznych zatrudnionych na podstawie umowy o pracę lub innego rodzaju umów przez kwalifikującego się wykonawcę lub, w stosownych przypadkach, podwykonawcę.

6. Jeżeli rozporządzenie finansowe przewiduje swobodę uznania w wyborze wykonawcy, pierwszeństwo przyznaje się, w stosownych przypadkach, zamówieniom lokalnym i regionalnym.

7. W drodze odstępstwa od wszystkich pozostałych przepisów, zakres kwalifikowalności określony w niniejszym tytule można ograniczyć pod względem obywatelstwa, siedziby lub rodzaju wnioskodawców, jeżeli wymagają tego charakter i cele działania i jest to uzasadnione koniecznością jego skutecznej realizacji. Ograniczenia te mogą być zastosowane w szczególności do udziału w procedurach udzielania zamówień w przypadku działań współpracy transgranicznej.

8. Oferenci, wnioskodawcy i kandydaci, którzy otrzymali zamówienia, przestrzegają obowiązujących norm prawnych, w tym postanowień wielostronnych umów środowiskowych oraz uzgodnionych międzynarodowych podstawowych norm pracy[7].

Artykuł 9

DCI, ENI, IP oraz INSC

1. Do finansowania w ramach DCI, ENI, IP oraz INSC kwalifikują się oferenci, wnioskodawcy i kandydaci z następujących krajów:

a)      państw członkowskich, państw kandydujących i potencjalnych państw kandydujących uznanych przez Unię, a także krajów członkowskich Europejskiego Obszaru Gospodarczego;

b)      w przypadku ENI - krajów partnerskich objętych ENI, a także Federacji Rosyjskiej, pod warunkiem zastosowania właściwej procedury przewidzianej w międzynarodowych i transgranicznych programach współpracy, w których uczestniczy Federacja Rosyjska;

c)      krajów i terytoriów rozwijających się, zgodnie z definicją Komitetu Pomocy Rozwojowej Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju („DAC/OECD”), które nie są członkami grupy G-20, a także krajów i terytoriów zamorskich objętych decyzją Rady [2001/822/WE z 27 listopada 2001 r.[8]];

d)      krajów rozwijających się, zgodnie z definicją OECD-DAC, które są członkami grupy G-20, i innych krajów i terytoriów będących beneficjentami działań finansowanych przez Unię w ramach instrumentów objętych zakresem niniejszego artykułu;

e)      krajów, którym Komisja przyznaje dostęp do pomocy zewnętrznej na zasadzie wzajemności. Dostęp na zasadzie wzajemności można przyznać na ograniczony okres przynajmniej jednego roku, pod warunkiem że dany kraj uzna, na równych warunkach, kwalifikowalność podmiotów z Unii i z krajów kwalifikujących się w ramach instrumentów, o których mowa w niniejszym artykule. Komisja decyduje o przyznaniu dostępu na zasadzie wzajemności i czasu jego trwania zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, i po konsultacjach z zainteresowanym krajem korzystającym/krajami korzystającymi; oraz

f)       kraju członkowskiego OECD-DAC, w przypadku zamówień realizowanych w kraju najmniej rozwiniętym, zgodnie z definicją OECD-DAC.

2. Oferenci, wnioskodawcy i kandydaci z niekwalifikujących się krajów lub towary niekwalifikującego się pochodzenia, mogą być uznane przez Komisję za kwalifikujące się:

a)      jeżeli dany kraj utrzymuje tradycyjne gospodarcze, handlowe lub geograficzne stosunki z sąsiednim krajem beneficjentem; lub

b)      w przypadku realizacji trójstronnych uzgodnień dotyczących współpracy z krajami trzecimi; lub

c)      w razie wystąpienia nagłej konieczności albo niedostępności produktów lub usług na rynku danego kraju, lub też w innych uzasadnionych przypadkach, jeżeli zastosowanie zasad kwalifikowalności uniemożliwiłoby lub nadmiernie utrudniłoby realizację projektu, programu lub działania.

3. W przypadku działań realizowanych w ramach wspólnego zarządzania, właściwe państwo członkowskie, któremu Komisja powierzyła zadania wykonawcze, jest uprawnione do uznawania w imieniu Komisji za kwalifikujących się oferentów, wnioskodawców lub kandydatów z niekwalifikujących się krajów w rozumieniu ust. 2 lub towarów niekwalifikującego się pochodzenia w rozumieniu art. 8 ust. 4.

Artykuł 10

IPA

1. Do finansowania w ramach IPA kwalifikują się oferenci, wnioskodawcy i kandydaci z następujących krajów:

a)      państw członkowskich, państw korzystających objętych IPA, państw członkowskich Europejskiego Obszaru Gospodarczego i krajów partnerskich objętych ENI;

b)      krajów-darczyńców, którym Komisja przyznała dostęp do pomocy zewnętrznej na zasadzie wzajemności, zgodnie z warunkami określonymi w art. 9 ust. 1 lit e).

2. Oferenci, wnioskodawcy i kandydaci z niekwalifikujących się krajów lub towary niekwalifikującego się pochodzenia mogą w uzasadnionych przypadkach zostać uznane przez Komisję za kwalifikujące się:

a)      jeżeli zastosowanie zasad kwalifikowalności uniemożliwiłoby lub nadmiernie utrudniłoby realizację działania w związku z niedostępnością produktów i usług na rynku danego kraju, lub w razie wystąpienia nadzwyczajnej pilności, lub

b)      w przypadku realizacji trójstronnych umów o współpracy z krajami trzecimi.

3. W przypadku działań realizowanych w ramach wspólnego zarządzania, właściwe państwo członkowskie, któremu Komisja powierzyła zadania wykonawcze, jest uprawnione do uznawania w imieniu Komisji za kwalifikujących się oferentów, wnioskodawców lub kandydatów z niekwalifikujących się krajów w rozumieniu ust. 2 lub towarów niekwalifikującego się pochodzenia w rozumieniu art. 8 ust. 4.

Artykuł 11

IfS oraz EIDHR

1. Bez uszczerbku dla ograniczeń wynikających z charakteru celów działań określonych w art. 8 ust. 7, w ramach IfS oraz EIDHR udział w postępowaniach o udzielenie zamówienia lub przyznanie dotacji i w naborze specjalistów jest otwarty bez ograniczeń.

2. W ramach EIDHR do finansowania zgodnie z art. 4 ust. 1 oraz art. 6 ust. 1 lit. c) kwalifikują się następujące organizacje i podmioty:

a)      organizacje społeczeństwa obywatelskiego, w tym organizacje nienastawione na zysk i niezależne fundacje polityczne, organizacje społeczne i organizacje sektora prywatnego nienastawione na zysk, instytucje i organizacje szczebla lokalnego, krajowego, regionalnego i międzynarodowego oraz ich sieci;

b)      agencje sektora publicznego nienastawione na zysk, instytucje i organizacje szczebla lokalnego, krajowego, regionalnego i międzynarodowego oraz ich sieci;

c)      krajowe, regionalne i międzynarodowe zgromadzenia parlamentarne, o ile wymaga tego realizacja celów danego instrumentu, a proponowane działanie nie może być finansowane z wykorzystaniem innego unijnego instrumentu finansowania pomocy zewnętrznej;

d)      międzynarodowe i regionalne organizacje międzyrządowe;

e)      osoby fizyczne, podmioty niemające osobowości prawnej oraz, w wyjątkowych i uzasadnionych przypadkach, inne organizacje i podmioty niewymienione w niniejszym ustępie, o ile wymaga tego realizacja celów instrumentu.

Artykuł 12

Ocena działań

1. Komisja regularnie monitoruje i kontroluje swoje działania i ocenia wyniki realizacji polityki i działań sektorowych oraz efektywność programowania - w stosownych przypadkach, za pomocą niezależnych ocen zewnętrznych - w celu ustalenia, czy odnośne cele zostały zrealizowane, i sformułowania zaleceń na rzecz poprawy przyszłych działań.

2. Komisja przekazuje swoje sprawozdania z oceny do informacji Parlamentowi Europejskiemu i Radzie. Państwa członkowskie mogą złożyć wniosek o omówienie konkretnych ocen w komitetach, o których mowa w art. 15. Wyniki tych dyskusji uwzględnia się w projektowaniu programu i przydziale środków.

3. W proces oceny unijnej pomocy określonej na mocy niniejszego rozporządzenia Komisja włącza w odpowiednim stopniu wszystkie właściwe zainteresowane strony.

TYTUŁ IV

INNE PRZEPISY WSPÓLNE

Artykuł 13

Sprawozdanie dwuletnie

1. Komisja bada postępy w realizacji działań w zakresie pomocy finansowej podejmowanych w dziedzinie działań zewnętrznych i począwszy od 2016 r. co dwa lata przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie w sprawie wdrożenia i rezultatów oraz, w możliwym stopniu, w sprawie głównych efektów i oddziaływania unijnej pomocy finansowej. Sprawozdanie to jest przekazywane Parlamentowi Europejskiemu, Radzie, Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu i Komitetowi Regionów.

2. Sprawozdanie dwuletnie zawiera informacje na temat finansowanych działań, wyników monitorowania i oceny, zaangażowania właściwych partnerów oraz wykonania zobowiązań i płatności budżetowych za rok poprzedni. Ocenia ono rezultaty unijnej pomocy finansowej, w miarę możliwości z wykorzystaniem dokładnych i mierzalnych wskaźników odzwierciedlających rolę pomocy w realizacji celów instrumentów.

Artykuł 14

Wydatki na działania w dziedzinie klimatu i różnorodności biologicznej

Środki finansowe przydzielane w kontekście instrumentów są objęte rocznym systemem identyfikacji opartym na metodologii OECD („wskaźniki z Rio”), włączonym do obowiązującej metodologii zarządzania wynikami programów UE, który służy określaniu wysokości wydatków związanych z działaniami w dziedzinie klimatu i różnorodności biologicznej na poziomie programów działania, środków indywidualnych i szczególnych, o których mowa w art. 2 ust. 1, a także ich ujmowaniu w ramach ocen i sprawozdań dwuletnich. Łączne roczne kwoty wydatków związanych z działaniami w dziedzinie klimatu i różnorodności biologicznej są szacowane w oparciu o przyjęte indykatywne dokumenty programowe.

PRZEPISY KOŃCOWE

Artykuł 15

Komitety

1. Komisję wspierają komitety utworzone w ramach instrumentów.

2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 4 rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

W przypadku gdy opinia komitetu ma zostać uzyskana w drodze procedury pisemnej, procedura ta kończy się bez rezultatu, jeżeli przed upływem terminu na wydanie opinii zdecyduje o tym przewodniczący komitetu lub wniosą o to zwykłą większością głosów jego członkowie.

3. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 5 rozporządzenia (UE) nr 182/2011.

W przypadku gdy opinia komitetu ma zostać uzyskana w drodze procedury pisemnej, procedura ta kończy się bez rezultatu, jeżeli przed upływem terminu na wydanie opinii zdecyduje o tym przewodniczący komitetu lub wniosą o to zwykłą większością głosów jego członkowie.

4. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu stosuje się art. 8 rozporządzenia (UE) nr 182/2011 w związku z jego art. 5.

Przyjęta decyzja pozostaje w mocy w okresie obowiązywania przyjętego lub zmodyfikowanego dokumentu, programu działania lub środka.

Artykuł 16

Przegląd i ocena instrumentów

1. Najpóźniej w terminie 31 grudnia 2017 r. Komisja przygotowuje sprawozdanie z oceny realizacji celów każdego z instrumentów, przy użyciu wskaźników rezultatów i oddziaływania służących określaniu efektywności wykorzystania zasobów i europejskiej wartości dodanej instrumentów, pod kątem decyzji o przedłużeniu, modyfikacji lub zawieszeniu rodzajów działań realizowanych w ramach tych instrumentów. W ocenie uwzględnia się ponadto kwestie uproszczenia, wewnętrznej i zewnętrznej spójności, dalszego znaczenia wszystkich celów, a także wkładu środków w realizację unijnych priorytetów w zakresie inteligentnego i zrównoważonego wzrostu sprzyjającego włączeniu społecznemu. Uwzględnia ono również ustalenia i wnioski dotyczące wpływu długoterminowego instrumentów.

2. Komisja przedkłada powyższe sprawozdanie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, wraz z załączonymi w stosownych przypadkach wnioskami ustawodawczymi przewidującymi wprowadzenie do instrumentów niezbędnych zmian.

3. Podstawą oceny stopnia realizacji celów są wartości wskaźników z dnia 1 stycznia 2014 r.

4. Komisja wymaga od krajów partnerskich przekazania wszystkich danych i informacji umożliwiających monitorowanie i ocenę danych środków w świetle międzynarodowych zobowiązań w zakresie efektywności pomocy.

5. Oddziaływanie i trwałość efektów instrumentów w dłuższej perspektywie czasowej ocenia się zgodnie z zasadami i procedurami obowiązującymi w danym czasie.

Artykuł 17

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 stycznia 2014 r.

Sporządzono w Brukseli dnia […] r.

W imieniu Parlamentu Europejskiego           W imieniu Rady

Przewodniczący                                             Przewodniczący

[1]               Rozporządzenie (WE) nr 182/2011. Zgodnie z regulaminem wewnętrznym komitetów obserwator z ramienia Europejskiego Banku Inwestycyjnego może uczestniczyć w procedurze komitetowej, w zakresie w jakim dotyczy ona kwestii odnoszących się do EBI (zob. Wzór regulaminu wewnętrznego komitetów, Dz.U. L 206 z 12.7.2011, s.11).

[2]               O którym mowa w motywie 6.

[3]               Dz.U. L 55 z 28.2.2011, s. 13.

[4]               Obecnie rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich (Dz.U. 248, 16.9.2002 s. 1).

[5]               Obecnie rozporządzenie Rady (WE, Euratom) nr 2342/2002 z dnia 25 grudnia 2002 r. ustanawiające szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich (Dz.U. L 357 z 31.12.2002, s. 1).

[6]               Dz.U. L 292 z 15.11.1996, s. 2.

[7]               Podstawowe normy pracy MOP, konwencje dotyczące wolności związkowej, konwencje o rokowaniach zbiorowych, o zniesieniu pracy przymusowej i obowiązkowej, zniesieniu dyskryminacji w zakresie zatrudnienia i wykonywania zawodu, a także zniesienia pracy dzieci.

[8]               Dz.U. L 314 z 30.11.2001, s. 1.