52009PC0459

[pic] | KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH |

Bruksela, dnia 11.9.2009

KOM(2009) 459 wersja ostateczna

2009/0128 (CNS)

Wniosek

ROZPORZĄDZENIE RADY

w sprawie weryfikacji autentyczności monet euro oraz postępowania z monetami euro nienadającymi się do obiegu

UZASADNIENIE

1. Kontekst wniosku

- Podstawa i cele wniosku

Celem niniejszego wniosku w sprawie rozporządzenia jest ustanowienie procedur dotyczących weryfikacji autentyczności monet euro oraz postępowania z monetami euro nienadającymi się do obiegu.

Rozporządzenie Rady (WE) nr 1338/2001 ustanawia środki niezbędne dla ochrony euro przed fałszowaniem[1]. Ustanawia ono m.in. obowiązek zagwarantowania przez instytucje kredytowe i szereg innych instytucji, np. firmy przewożące pieniądze, że banknoty i monety euro, które otrzymują i zamierzają wprowadzić ponownie do obiegu, są sprawdzane pod kątem autentyczności oraz że sfałszowane pieniądze są wykrywane.

Dotychczas weryfikacja autentyczności monet euro opierała się na praktykach zawartych w zaleceniu Komisji z dnia 27 maja 2005 r. w sprawie weryfikacji autentyczności monet euro oraz postępowania z monetami euro nienadającymi się do obiegu[2]. Proponowane rozporządzenie stanowi prawnie wiążący instrument niezbędny obecnie do ustanowienia wspólnej metody weryfikacji autentyczności monet euro, którą będą stosować właściwe instytucje, oraz do ustanowienia niezbędnych kontroli, które będą prowadzić państwa członkowskie.

- Kontekst ogólny

i) Weryfikacja autentyczności monet euro

Fałszowanie monet euro stanowi poważne zagrożenie, zwłaszcza jeśli chodzi o monety o najwyższych nominałach. Aby monety euro stały się bezpieczniejsze dla użytkowników, będące w obrocie monety należy regularnie sprawdzać pod kątem autentyczności, tak aby wykrywać fałszywe monety i wycofywać je z obiegu. Obowiązek w tym zakresie został wyraźnie wprowadzony w rozporządzeniu Rady nr 1338/2001 zmianami z 18 grudnia 2008 r. Duża liczba państw członkowskich przyjęła procedury weryfikacji autentyczności zgodnie z przepisami zalecenia Komisji z dnia 27 maja 2005 r., co spowodowało bardziej powszechną akceptację skutecznych metod wykrywania sfałszowanych pieniędzy.

Występują jednak znaczne różnice między państwami członkowskimi, jeśli chodzi o stopień wdrożenia metod weryfikacji autentyczności monet. Brak obowiązujących wspólnych zasad ramowych weryfikacji autentyczności monet może w niektórych państwach członkowskich utrudniać właściwym instytucjom aktywne poszukiwanie sfałszowanych pieniędzy. Powoduje to powstanie różnic w ramach UE dotyczących stopnia ochrony waluty euro. W tym kontekście niniejszy wniosek ma na celu zagwarantowanie skutecznego wprowadzenia w całej strefie euro wspólnych procedur weryfikacji autentyczności będących w obiegu monet euro oraz mechanizmów kontroli tych procedur przez właściwe organy.

ii) Monety euro nienadające się do obiegu

W procesie weryfikacji autentyczności jedynie oryginalne monety euro powinny być ponownie dopuszczane do obiegu. A zatem wszystkie inne przedmioty powinny być odrzucane, w tym zwłaszcza sfałszowane monety oraz oryginalne monety euro nienadające się już do obiegu. Dlatego należy również określić zasady postępowania z nienadającymi się do obiegu monetami. Monety euro mogą nie nadawać się już do obiegu z powodu długiego używania, wypadku lub uszkodzenia. Wprowadzanie takich monet do obiegu utrudnia korzystanie z nich, zwłaszcza w automatach na monety, a także może budzić u użytkowników wątpliwości co do ich autentyczności. Takie nienadające się monety należy więc wycofywać z obiegu. Proces wycofywania tych monet z obiegu stanowi zatem element procedur zmierzających do ochrony monet euro przed nadużyciami i fałszowaniem.

Potrzeba ustanowienia wspólnych zasad dotyczących postępowania z nienadającymi się do obiegu monetami euro wynika również z różnych sposobów postępowania z tymi monetami przyjętych przez państwa członkowskie, co wywołuje skutki zakłócające. Jednak mimo wprowadzenia właściwych przepisów powyższym zaleceniem Komisji nadal obowiązują różne zasady i warunki w różnych państwach członkowskich, a w niektórych przypadkach w ogóle ich brak. Wreszcie, należy również dopilnować, by monety nienadające się do obiegu i wycofywane z niego były niszczone, dzięki czemu nie będą mogły one stanowić przedmiotu nadużyć finansowych.

2. Konsultacje z zainteresowanymi stronami oraz ocena skutków

Potrzebę ustanowienia takich wiążących wspólnych zasad dotyczących weryfikacji autentyczności monet euro i monet euro nienadających się do obiegu podkreślono w kontekście oceny wyżej wymienionego zalecenia Komisji, przeprowadzonej zgodnie z art. 12. Przeprowadzono ją we współpracy z państwami członkowskimi, które wyraziły ogólne poparcie dla proponowanych obecnie przepisów. Do celów oceny zorganizowano kilka warsztatów i spotkań, również z udziałem przedstawicieli sektora prywatnego.

Proponowane środki są tak opracowane, aby uniknąć zakłóceń w funkcjonowaniu przedmiotowych instytucji. W szczególności proponuje się przeprowadzanie weryfikacji autentyczności monet euro za pomocą odpowiednich urządzeń przetwarzających monety albo przez wykwalifikowany personel. Stwierdzono, że główne zainteresowane podmioty, czyli firmy przewożące pieniądze, wyposażone są już w wysokiej klasy urządzenia, które są przystosowane do wykrywania sfałszowanych monet albo można je łatwo do tego celu przystosować. W przypadkach gdy instytucje korzystają z ręcznych metod weryfikacji autentyczności, odpowiedni personel (kasjerzy) zazwyczaj przechodzi właściwe szkolenia.

W rezultacie dzięki obowiązującym procesom sortowania monet i sprzętowi weryfikację autentyczności monet euro można wprowadzić bez zakłócania cyklu obiegu pieniędzy i bez potrzeby dokonywania znaczących inwestycji.

3. Aspekty prawne wniosku

- Krótki opis proponowanych działań

Proponowane procedury oparte są na praktykach określonych w zaleceniu Komisji z dnia 27 maja 2005 r. w sprawie weryfikacji autentyczności monet euro oraz postępowania z monetami euro nienadającymi się do obiegu[3], uwzględniając ocenę jego funkcjonowania.

Proponowane rozporządzenie zawiera przepisy dotyczące takich kwestii jak:

i) Weryfikacja autentyczności monet euro

Przedmiotowe instytucje muszą zagwarantować przeprowadzanie weryfikacji autentyczności monet euro za pomocą urządzeń do przetwarzania monet, które wykrywają sfałszowane monety lub ręcznie przez wykwalifikowany personel. Urządzenia do przetwarzania monet należy przystosować na podstawie testu wykrywalności, którego zasady określa Europejskie Centrum Techniczne i Naukowe (ECTN). Możliwości testowania tych urządzeń powinny być dostępne w krajowych centrach analiz monet oraz w ECTN, zaś lista urządzeń, które pozytywnie przeszły testy, zostanie opublikowana przez Komisję. Państwa członkowskie będą odpowiedzialne za nadzorowanie funkcjonowania systemu weryfikacji autentyczności monet euro.

ii) Postępowanie z monetami nienadającymi się do obiegu

Państwa członkowskie wycofują z obiegu nie tylko fałszywe monety, ale również te oryginalne monety euro, które nie nadają się już do obiegu. Zwracają one równowartość za monety, które nie nadają się do użytku z powodu długiego funkcjonowania w obiegu lub z powodu wypadku, lecz nie dokonują zwrotu równowartości w przypadku monet, które nie nadają się do użytku w wyniku manipulacji. Wyznaczone służby w państwach członkowskich naliczają 5 % opłaty od wartości przedłożonych monet nienadających się do obiegu, lecz mogą zaoferować w dużym zakresie zwolnienia z opłaty przedsiębiorstwom, które ściśle współpracują z właściwymi organami przy usuwaniu z rynku monet sfałszowanych i nienadających się do obiegu. Wymagane będzie specjalne opakowanie do przedłożonych monet, a państwa członkowskie będą niszczyć nienadające się do obiegu monety, które zostały z niego wycofane.

Określono przepisy dotyczące sprawozdawczości i wymiany informacji w celu przekazywania państwom członkowskim ogólnego obrazu przedmiotowej działalności.

Proponowane procedury dotyczące monet euro uzupełniają zaproponowane przez Europejski Bank Centralny procedury dotyczące wykrywania sfałszowanych banknotów euro oraz ich sortowania ze względu na stopień przydatności do obiegu.

Proponowane przepisy zostały opracowane dla państw członkowskich, które wykorzystują euro jako jedyną walutę. Wynika to stąd, że metody weryfikacji autentyczności monet euro, w mniej kompletnej formie, zostały już ustanowione dla państw członkowskich spoza strefy euro w zmienionym rozporządzeniu nr 1338/2001.

- Podstawa prawna

Podstawę prawną stanowi art. 123 ust. 4 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, w szczególności jego zdanie trzecie.

- Zasada pomocniczości

Artykuł 106 ust. 2 Traktatu WE przyznaje odpowiedzialność za emisję monet państwom członkowskim, tymczasem środki wspólnego stosowania w państwach członkowskich wykorzystujących euro jako jedyną walutę podejmowane są na szczeblu Wspólnoty, głównie przez Radę. Środki te dotyczą albo harmonizacji nominałów i specyfikacji technicznych na podstawie art. 106 ust. 2, albo najczęściej ochrony euro na podstawie art. 123 ust. 4 zdanie trzecie. Zwłaszcza jeśli chodzi o sfałszowane monety euro, potrzeba działania na szczeblu Wspólnoty doprowadziła do przyjęcia decyzji Rady 2003/861/WE[4], na mocy której państwa członkowskie powierzają Komisji koordynację działań właściwych organów technicznych w celu ochrony monet euro przed fałszowaniem.

W kwestii weryfikacji autentyczności monet euro działania na szczeblu UE zostały zainicjowane zaleceniem Komisji z dnia 27 maja 2005 r. Na podstawie tych zaleceń niektóre państwa członkowskie przyjęły szczegółowe prawodawstwo, tymczasem większość wprowadza swoje przepisy na podstawie ogólnych zasad krajowych. Wraz z przyjęciem w rozporządzeniu (WE) nr 1338/2001 wyraźnego wymogu weryfikacji autentyczności monet jasna staje się potrzeba wprowadzenia jednolitej procedury weryfikacji autentyczności monet euro. Wymaga to ustanowienia procedur na szczeblu UE[5].

- Zasada proporcjonalności

Wniosek jest zgodny z zasadą proporcjonalności. Przepisy zawarte w niniejszym wniosku nie wykraczają poza zakres niezbędny do osiągnięcia celów dotyczących ochrony monet euro przed fałszowaniem i postępowania z monetami euro nienadającymi się do obiegu. Ponadto proponowane środki są tak opracowane, aby uniknąć zakłóceń w funkcjonowaniu przedmiotowych instytucji.

- Wybór instrumentów

Wybrany instrument, czyli rozporządzenie, jest najwłaściwszy do zapewnienia jednakowego stopnia ochrony monet euro przed fałszowaniem w całej Unii Europejskiej. Wynika to stąd, że proponowana metodyka jest bardzo specyficzna i musi bezpośrednio obowiązywać, gdyż nie występują tu różnice w poszczególnych systemach krajowych.

4. Wpływ na budżet

Wniosek nie ma wpływu na budżet Wspólnoty.

2009/0128 (CNS)

Wniosek

ROZPORZĄDZENIE RADY

w sprawie weryfikacji autentyczności monet euro oraz postępowania z monetami euro nienadającymi się do obiegu

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 123 ust. 4 zdanie trzecie,

uwzględniając wniosek Komisji[6],

uwzględniając opinię Europejskiego Banku Centralnego[7],

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego[8],

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1338/2001 z dnia 28 czerwca 2001 r. ustanawiające środki niezbędne dla ochrony euro przed fałszowaniem[9] nakłada na instytucje kredytowe, a w granicach ich działalności płatniczej – również na innych dostawców usług płatniczych oraz wszelkie inne instytucje biorące udział w przetwarzaniu i dystrybucji publicznej banknotów i monet – obowiązek dopilnowania, by banknoty i monety euro, które otrzymują i zamierzają wprowadzić ponownie do obiegu, były sprawdzane pod kątem autentyczności oraz aby wykrywane były fałszywe banknoty i monety.

(2) Zalecenie Komisji 2005/504/WE z dnia 27 maja 2005 r. w sprawie weryfikacji autentyczności monet euro oraz postępowania z monetami euro nienadającymi się do obiegu[10] określa praktyki dotyczące weryfikacji autentyczności monet euro i postępowania z monetami nienadającymi się do obiegu. Jednak brak obowiązujących wspólnych zasad ramowych dotyczących weryfikacji autentyczności monet prowadzi do stosowania różnych praktyk przez różne państwa członkowskie, a zatem nie może zapewnić jednolitego stopnia ochrony waluty euro w całej Wspólnocie.

(3) Dlatego w celu osiągnięcia skutecznej i jednolitej weryfikacji monet euro w całej strefie euro niezbędne jest wprowadzenie wiążących zasad stosowania wspólnych procedur dotyczących weryfikacji autentyczności monet euro będących w obiegu oraz mechanizmów kontroli tych procedur przez organy krajowe.

(4) W procesie weryfikacji autentyczności wykrywane są również oryginalne monety euro, które nie nadają się już do obiegu. Wprowadzanie takich monet do obiegu utrudnia korzystanie z nich, zwłaszcza w automatach na monety, a także może budzić u użytkowników wątpliwości co do ich autentyczności. Takie nienadające się monety należy wycofywać z obiegu. Wspólne wiążące zasady są zatem niezbędne dla państw członkowskich w celu właściwego postępowania z oryginalnymi monetami euro nienadającymi się do obiegu oraz zwracania równowartości tych monet.

(5) Aby osiągnąć niezbędną koordynację w realizacji procedur weryfikacji autentyczności, Europejskie Centrum Techniczne i Naukowe, ustanowione decyzją Komisji 2005/37/WE z dnia 29 października 2004 r.[11], musi jeszcze określić szczegółowe wymogi dotyczące badania autentyczności monet, a także specyfikacje dotyczące sprawdzania monet euro nienadających się do obiegu.

(6) Ponieważ cel dotyczący skutecznej i jednolitej weryfikacji monet euro w całej strefie euro nie może zostać w wystarczającym stopniu osiągnięty przez państwa członkowskie ze względu na różne praktyki krajowe, a zatem może zostać skuteczniej zrealizowany na szczeblu Wspólnoty, może ona przyjąć stosowne środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest niezbędne do osiągnięcia tych celów,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Rozdział I : Cel i definicje

Artykuł 1

Przedmiot

Niniejsze rozporządzenie określa procedury niezbędne do weryfikacji autentyczności monet euro oraz postępowania z monetami euro nienadającymi się do obiegu.

Artykuł 2

Definicje

Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:

1. „weryfikacja autentyczności monet euro” oznacza proces sprawdzenia, czy monety euro są oryginalne i nadają się do obiegu;

2. „monety euro nienadające się do obiegu” oznaczają oryginalne monety euro odrzucone w procesie weryfikacji lub monety, których wygląd uległ znacznej zmianie;

3. „wyznaczony organ krajowy” oznacza krajowe centrum analiz monet lub organ wyznaczony przez właściwe państwo członkowskie;

4. „instytucje” oznaczają instytucje, o których mowa w art. 6 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1338/2001.

Rozdział II: Weryfikacja autentyczności monet euro

Artykuł 3

Weryfikacja autentyczności monet euro

1. Instytucje gwarantują, że monety euro, które otrzymały i które zamierzają wprowadzić ponownie do obiegu, poddawane są weryfikacji autentyczności. Wypełniają ten obowiązek:

5. głównie za pomocą urządzeń do przetwarzania monet, ujętych w wykazie urządzeń do przetwarzania monet, o którym mowa w art. 5 ust. 3; lub

6. przy pomocy wykwalifikowanego personelu.

2. Po przeprowadzeniu weryfikacji autentyczności wszystkie sfałszowane monety euro i monety euro nienadające się do obiegu odsyłane są do wyznaczonych organów krajowych. Jeśli chodzi o monety euro nienadające się do obiegu, obowiązują przepisy rozdziału III.

3. Sfałszowane monety euro przekazane właściwym organom krajowym zgodnie z art. 6 rozporządzenia (WE) nr 1338/2001 nie podlegają opłatom manipulacyjnym ani innym opłatom.

Artykuł 4

Wymagane testy

1. Urządzenia do przetwarzania monet stosowane przez instytucje są uprzednio testowane przez wyznaczone organy krajowe lub przez Europejskie Centrum Techniczne i Naukowe (ECTN) poprzez przeprowadzenie testu wykrywalności. Test ten jest opracowywany tak, aby zagwarantować, że urządzenie do przetwarzania monet będzie w stanie odrzucić znane typy sfałszowanych monet i inne przedmioty podobne do monet, które nie są zgodne ze specyfikacją oryginalnych monet euro.

2. ECTN określa specyfikacje techniczne testu wykrywalności, a także odpowiednie progi akceptowalności oryginalnych monet.

Artykuł 5

Przystosowanie urządzeń do przetwarzania monet

1. Aby umożliwić producentom urządzeń do przetwarzania monet uzyskanie wskazań niezbędnych do przystosowania ich urządzeń, tak aby wykrywały one sfałszowane monety euro, testy zgodne z art. 4 mogą zostać przeprowadzone w krajowych centrach analiz monet, w ECTN lub – na podstawie umowy dwustronnej – w zakładzie producenta.

2. Po pomyślnych testach urządzenia do przetwarzania monet wydawane jest skrócone sprawozdanie z testów skierowane do producenta urządzenia, wraz z kopią dla ECTN.

3. Komisja publikuje na swojej stronie internetowej zbiorczy wykaz wszystkich urządzeń do przetwarzania monet, dla których ECTN otrzymało pozytywne i ważne skrócone sprawozdanie z testów lub samo sporządziło takie sprawozdanie.

Artykuł 6

Kontrola i audyt prowadzone przez państwa członkowskie

1. Państwa członkowskie wprowadzają kontrole niezbędne do dopilnowania, by instytucje wypełniały swoje obowiązki dotyczące weryfikacji autentyczności monet.

2. Państwa członkowskie przeprowadzają coroczne kontrole na miejscu w instytucjach w celu sprawdzenia prawidłowości funkcjonowania reprezentatywnej liczby urządzeń do przetwarzania monet za pomocą testów wykrywalności. W stosownych przypadkach państwa członkowskie uzyskują poświadczenie, że personel odpowiedzialny za weryfikację autentyczności monet euro został odpowiednio przeszkolony w zakresie ręcznej weryfikacji autentyczności.

3. Liczba urządzeń sprawdzanych corocznie w poszczególnych państwach członkowskich jest na tyle duża, by ilość monet euro przetwarzanych przez te urządzenia w danym roku stanowiła co najmniej jedną trzecią łącznej zbiorczej ilości netto monet wyemitowanych przez dane państwo członkowskie od momentu wprowadzenia monet euro do końca poprzedniego roku. Liczbę urządzeń do sprawdzenia oblicza się na podstawie ilości trzech najwyższych nominałów monet euro przeznaczonych do obiegu.

4. W ramach corocznych kontroli państwa członkowskie monitorują również możliwości właściwych instytucji w zakresie weryfikacji autentyczności monet euro, sprawdzając:

7. czy istnieje pisemna strategia i organizacja w zakresie wykrywania sfałszowanych monet;

8. czy przydzielono do tego zadania odpowiednie zasoby kadrowe;

9. czy istnieje pisemny plan konserwacji pozwalający utrzymać odpowiedni stopień wydajności urządzeń; oraz

10. czy istnieją pisemne procedury przekazywania wyznaczonym organom krajowym sfałszowanych monet i innych przedmiotów podobnych do monet, a także monet nienadających się do obiegu.

Rozdział III: Postępowanie z monetami euro nienadającymi się do obiegu

Artykuł 7

Wycofywanie monet euro nienadających się do obiegu oraz zwrot ich równowartości

1. Państwa członkowskie wycofują z obiegu monety euro nienadające się do obiegu.

2. Państwa członkowskie zwracają równowartość monet euro nienadających się do obiegu z powodu długiego funkcjonowania w obiegu lub wypadku albo wymieniają te monety. Państwa członkowskie mogą odmówić zwrotu równowartości monet euro nienadających się do obiegu, które zostały zmienione celowo lub w wyniku procesu, w przypadku którego można było rozsądnie przewidzieć, iż doprowadzi do zmiany wyglądu monet, z wyjątkiem zwrotu równowartości monet zbieranych na cele charytatywne, np. monet wrzucanych do fontanny.

3. Państwa członkowskie gwarantują, że monety euro nienadające się do obiegu będą po wycofaniu niszczone poprzez trwałą fizyczną deformację, tak aby nie mogły one być ponownie wprowadzone do obiegu ani przedłożone w celu uzyskania zwrotu równowartości.

Artykuł 8

Opłaty manipulacyjne

1. Opłatę manipulacyjną w wysokości 5 % nominalnej wartości przedłożonych monet euro nienadających się do obiegu potrąca się przy zwrocie równowartości lub wymianie tych monet euro. Do opłaty manipulacyjnej dolicza się dodatkowo 15 % opłaty od wartości nominalnej przedłożonych monet euro, w przypadku gdy sprawdza się cały worek lub pudełko zgodnie z art. 10.

2. Państwa członkowskie mogą ustanowić ogólne zwolnienia z opłat manipulacyjnych, w przypadku gdy osoby fizyczne lub prawne, które przedkładają monety, ściśle i regularnie współpracują z wyznaczonymi organami krajowymi w procesie wycofywania z obiegu sfałszowanych monet euro i monet euro nienadających się do obiegu.

3. Koszty transportu i koszty powiązane ponosi osoba fizyczna lub prawna, która przedkłada monety.

4. Bez uszczerbku dla zwolnienia przewidzianego w ustępie 2, jednej przedkładającej monety osobie fizycznej lub prawnej raz w roku przysługuje zwolnienie z opłaty manipulacyjnej w odniesieniu do maksymalnie jednego kilograma monet euro nienadających się do obiegu dla każdego nominału.

Artykuł 9

Pakowanie monet euro nienadających się do obiegu

1. Osoba fizyczna lub prawna przedkładająca monety euro do zwrotu równowartości lub do wymiany sortuje je według nominałów w standardowych workach lub pudełkach w następujący sposób:

11. worki lub pudełka zawierają:

12. 500 monet w przypadku nominałów 2 euro i 1 euro,

13. 1 000 monet w przypadku nominałów 0,50 euro, 0,20 euro i 0,10 euro,

14. 2 000 monet w przypadku nominałów 0,05 euro, 0,02 euro i 0,01 euro,

15. przy mniejszych ilościach – po 100 monet jednego nominału;

16. każdy worek lub pudełko opatrzone jest wyraźnym oznaczeniem podmiotu przedkładającego monety, wartości i nominału, który ono zawiera, wagi, daty pakowania oraz numeru worka lub pudełka. Podmiot przedkładający monety dołącza również wykaz opakowań zawierający zestawienie przekazanych worków lub pudełek;

17. w przypadku gdy łączna ilość nienadających się do obiegu monet euro jest mniejsza, niż określono w lit. a), monety te sortuje się według nominału i przedkłada w opakowaniach niestandardowych.

2. W drodze odstępstwa od ust. 1 państwa członkowskie mogą utrzymać inne wymogi w zakresie opakowań obowiązujące w przepisach krajowych w chwili wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 10

Sprawdzanie monet euro nienadających się do obiegu

1. Państwa członkowskie sprawdzają w następujący sposób przedłożone monety euro nienadające się do obiegu:

18. zadeklarowaną ilość sprawdza się poprzez zważenie każdego worka lub pudełka;

19. autentyczność i wygląd fizyczny sprawdza się na podstawie próby stanowiącej co najmniej 10 % przedłożonych monet.

2. W przypadku wykrycia anomalii w wyniku tego typu kontroli lub niezgodności z przepisami art. 9, sprawdza się cały worek lub pudełko.

Artykuł 11

Przepływ i wymiana informacji

Państwa członkowskie gwarantują dostępność na odpowiednich stronach internetowych oraz w odpowiednich publikacjach informacji dotyczących organów wyznaczonych do zwrotu równowartości lub wymiany monet oraz zasad szczególnych, np. norm dotyczących pakowania i opłat.

Rozdział IV: Przepisy końcowe

Artykuł 12

Składanie sprawozdań i wymiana informacji

1. Państwa członkowskie składają Komisji roczne sprawozdania z działalności w zakresie weryfikacji autentyczności monet euro. Przekazywane informacje obejmują liczbę kontroli przeprowadzonych zgodnie z art. 6 ust. 2 oraz liczbę przetestowanych urządzeń do przetwarzania monet, wyniki testów, ilość monet przetworzonych przez te instytucje, ilość przeanalizowanych podejrzanych monet euro oraz ilość nienadających się do obiegu monet euro, za które wypłacono równowartość.

2. Komisja przedstawia Komitetowi Ekonomiczno-Finansowemu sprawozdania na temat sytuacji w dziedzinie weryfikacji autentyczności monet euro i monet euro nienadających się do obiegu.

Artykuł 13

Zastosowanie

Rozporządzenie obowiązuje w uczestniczących państwach członkowskich wymienionych w załączniku do rozporządzenia (WE) nr 974/1998.

Artykuł 14

Wejście w życie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej .

Obowiązuje ono od dnia 1 stycznia 2012 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane w państwach członkowskich zgodnie z Traktatem ustanawiającym Wspólnotę Europejską.

Sporządzono w Brukseli

W imieniu Rady

Przewodniczący

[1] Rozporządzenie Rady (WE) nr 1338/2001 ustanawiające środki niezbędne dla ochrony euro przed fałszowaniem, Dz.U. L 181 z 4.7.2001, s. 6. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem Rady (WE) nr 44/2009, Dz.U. L 17 z 22.1.2009, s. 1.

[2] Dz.U. L 184 z 15.7.2005, s. 60.

[3] Dz.U. L 184 z 15.7.2005, s. 60.

[4] Decyzja Rady z dnia 8 grudnia 2003 r. dotycząca analizy technicznej i współpracy w odniesieniu do fałszywych monet euro, Dz.U. L 325 z 12.12.2003, s. 44.

[5] Przepisy krajowe dotyczące weryfikacji autentyczności monet euro są zgodne z proponowanymi wspólnymi zasadami, ponieważ i jedne, i drugie są oparte na zaleceniu Komisji z dnia 27 maja 2005 r.

[6] Dz.U. C z [...], s. [...].

[7] Dz.U. C z [...], s. [...].

[8] Dz.U. C z [...], s. [...].

[9] Rozporządzenie Rady (WE) nr 1338/2001 ustanawiające środki niezbędne dla ochrony euro przed fałszowaniem, Dz.U. L 181 z 4.7.2001, s. 6. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem Rady (WE) nr 44/2009, Dz.U. L 17 z 22.1.2009, s. 1.

[10] Dz.U. L 184 z 15.7.2005, s. 60.

[11] Dz.U. L 19 z 21.1.2005, s. 73.