52005PC0457

[pic] | KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH |

Bruksela, dnia 11.10.2005

COM(2005) 457 końcowy

2005/0194 (COD)

Wniosek

DYREKTYWA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

w sprawie wprowadzania do obrotu artykułów pirotechnicznych

(przedstawiony przez Komisję)

UZASADNIENIE

1. Kontekst wniosku

Artykuły pirotechniczne są jednoznacznie wyłączone z zakresu obowiązywania dyrektywy 93/15/EWG w sprawie harmonizacji przepisów dotyczących wprowadzania do obrotu i kontroli materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego. W jednym z jej motywów zaznacza się jednak, że planowane są dodatkowe przepisy dotyczące artykułów pirotechnicznych.

Niniejszy wniosek ma na celu stworzenie obszernych i spójnych ram prawnych na poziomie Wspólnoty oraz wprowadza minimalne wymagania w zakresie bezpieczeństwa, tak by:

* zapewnić swobodny przepływ wyrobów pirotechnicznych w UE,

* polepszyć ogólną ochronę konsumentów oraz użytkowników profesjonalnych,

* przyczynić się do zmniejszenia liczby wypadków,

* zharmonizować wymagania bezpieczeństwa obowiązujące w poszczególnych Państwach Członkowskich,

1.1. Stan obecny

Ramy prawne w zakresie wprowadzania do obrotu i używania artykułów pirotechnicznych różnią się znacznie w poszczególnych Państwach Członkowskich. W celu uzyskania przeglądu sytuacji, Komisja rozesłała w roku 2003 kwestionariusz dotyczący ram prawnych w zakresie artykułów pirotechnicznych, a w szczególności fajerwerków. Kwestionariusz służył również zebraniu statystyk o wypadkach w UE i EOG, których przyczyną były fajerwerki.

Dane dotyczące wypadków przedstawione poniżej odnoszą się jedynie do fajerwerków, i nie odnoszą się do żadnych innych artykułów pirotechnicznych, takich jak efekty sceniczne i rakiety sygnalizacyjne, bądź artykuły pirotechniczne wykorzystywane w przemyśle samochodowym. W przypadku tych wyrobów nie istnieje w Państwach Członkowskich żaden jednolity system rejestracji wypadków.

1.1.1. Wprowadzanie fajerwerków do obrotu

Klasyfikacja i zatwierdzanie

Obecne prawodawstwo w Państwach Członkowskich dzieli fajerwerki na szereg kategorii. Kategorie te określane są na podstawie ilości materiałów pirotechnicznych zawartych w fajerwerku oraz, w niektórych wypadkach, także w zależności od miejsca jego wykorzystania (w budynkach bądź na otwartej przestrzeni). Wprawdzie te krajowe systemy klasyfikacji są o tyle podobne, że opierają się na ilości wykorzystanego materiału pirotechnicznego, to jednak nie są one takie same.

W wielu Państwach Członkowskich systemy zatwierdzające wprowadzanie fajerwerków do obrotu są powiązane z klasyfikacją. Te systemy zatwierdzania stosują obecnie krajowe normy w procedurze badania fajerwerków. Uznając istnienie tych różnic, CEN (Europejski Komitet Normalizacyjny) stara się opracować zharmonizowane europejskie normy dotyczące fajerwerków. Pierwsza seria norm CEN dotyczących fajerwerków została opublikowana w maju 2003 r. Niektóre Państwa Członkowskie informują, że planują włączenie norm CEN do swojego krajowego prawodawstwa.

Ograniczenia w stosunku do konsumentów

Istnieją poważne różnice w rodzajach fajerwerków, które mogą być sprzedawane zgodnie z krajowymi ograniczeniami. Wszystkie Państwa Członkowskie zakazują sprzedaży dużych fajerwerków konsumentom. Trzy Państwa Członkowskie zakazują sprzedaży wszystkich fajerwerków generalnie wszystkim konsumentom. Poza tym jedno Państwo Członkowskie dopuszcza sprzedaż małych fajerwerków konsumentom i zakazuje pozostałe.

Niektóre Państwa Członkowskie zakazują sprzedaży fajerwerków połączonych z efektami huku (np. petard). Sprzedaż niektórych innych rodzajów fajerwerków jest również zabroniona w niektórych Państwach Członkowskich. Powody podjęcia tych środków sięgają od troski o bezpieczeństwo do obaw związanych z uciążliwymi skutkami używania fajerwerków.

Minimalne wymagania wiekowe dla różnych kategorii fajerwerków są znacznie zróżnicowane w UE.

Trzy Państwa Członkowskie dopuszczają sprzedaż i/lub używanie fajerwerków jedynie w określone dni, np. między Świętami Bożego Narodzenia i Nowym Rokiem.

Etykietowanie

Wymagania w zakresie etykietowania różnią się do pewnego stopnia w poszczególnych Państwach Członkowskich. Do wymagań tych mogą należeć informacje o klasyfikacji i certyfikacji oraz informacje dotyczące bezpiecznego stosowania lub ograniczenia wiekowe. Wszystkie krajowe prawodawstwa wymagają przedstawienia informacji dotyczących bezpiecznego obchodzenia się i stosowania fajerwerków.

1.1.2. Wypadki

W odpowiedzi na kwestionariusz Komisji informacje liczbowe dotyczące wypadków z udziałem fajerwerków zostały przekazane jedynie przez mniejszość Państw Członkowskich i jedno państwo członkowskie EFTA. Jednym z powodów mógł być fakt, że krajowe systemy rejestracji wypadków nie zawierają specyficznych informacji o fajerwerkach jako przyczynie wypadków.

Można sądzić, że poziomy wypadków różnią się znacznie między poszczególnymi krajami. Po części może to być efektem lokalnych zwyczajów panujących w zakresie publicznego stosowania fajerwerków.

Zarejestrowany poziom wypadków w Grecji (ok. 1 na milion mieszkańców) i Irlandii (3,9) jest niższy niż w Danii (5,4), Zjednoczonym Królestwie (60,1), Szwecji (ok. 50) i Norwegii (4,5). Powody tych różnic są niejasne, ale warto zauważyć, że dwa Państwa Członkowskie o najniższym zarejestrowanym poziomie wypadków zakazują sprzedaży fajerwerków konsumentom.

Należy zauważyć, że powyższe informacje odnoszą się wyłącznie do zarejestrowanych wypadków i są oparte na przypadkach wymagających leczenia szpitalnego. Nie zawierają one informacji o wypadkach, które mogły być przedmiotem zabiegów w gabinetach lekarskich, lub które mogły mieć miejsce w domach i nie zostały zgłoszone. Jest więc możliwe, że liczba zarejestrowanych wypadków jest niższa niż ich rzeczywista liczba.

Biorąc pod uwagę, że nie jest możliwe wyciągnięcie dalszych wniosków z tych informacji poza stwierdzeniem zawartych w nich danych, każda próba oszacowania całkowitej liczby wypadków w całej UE musi być traktowana z duża rezerwą. Jednakże niskie szacunki poziomu wypadków mogłyby wynosić około 15 na milion, zaś wysokie w okolicach 100 na milion. Stosując te poziomy wobec populacji rozszerzonej UE wynoszącej 455 milionów, otrzyma się w tym obszarze całkowitą liczbę wypadków z udziałem fajerwerków wynoszącą pomiędzy 7 000 a 45 000.

Ograniczone są również informacje o tym, czy wypadki są wynikiem nienależytego funkcjonowania czy też niewłaściwego stosowania fajerwerków. Przedstawione informacje skłaniają do wniosku, że większość z nich jest skutkiem niewłaściwego stosowania, chociaż warto również zauważyć, że w 2002 r. w Danii niemal połowa zarejestrowanych wypadków była efektem nienależytego funkcjonowania fajerwerków. W odpowiedziach na kwestionariusz wyrażano również ogólne obawy odnośnie do jakości i standardu niektórych fajerwerków, które mogą trafić na rynek UE.

Pozostałe artykuły pirotechniczne takie jak efekty sceniczne i rakiety sygnalizacyjne także podlegają różnym krajowym przepisom prawnym. Komisja nie posiada jednakże jakichkolwiek statystyk dotyczących nienależytego funkcjonowania bądź wypadków dla tych wyrobów, choć nie można wykluczyć, że zdarzają się wypadki będące efektem nienależytego funkcjonowania.

1.1.3. Wprowadzanie do obrotu artykułów pirotechnicznych samochodowych

Wiele Państw Członkowskich ma różne procedury zatwierdzania w przypadku wprowadzania na ich rynki systemów nadmuchiwania, modułów i urządzeń służących bezpieczeństwu, przeznaczonych dla sektora samochodowego i innych zastosowań. Te procedury zatwierdzania wykorzystują obecnie krajowe przepisy ustawowe i wykonawcze dla zatwierdzania tych wyrobów.

1.2. Zamierzony wpływ na prawodawstwo UE

Prawodawstwo UE dotyczące wprowadzania do obrotu i wykorzystywania artykułów pirotechnicznych powinno przedstawić zasadnicze wymagania bezpieczeństwa, które są niezbędne dla skuteczności zharmonizowanych norm europejskich w zakresie artykułów pirotechnicznych. Projekt dyrektywy ma również na celu opracowanie zharmonizowanego wspólnotowego podejścia w zakresie przedstawiania informacji dotyczących bezpiecznego obchodzenia się i używania artykułów pirotechnicznych.

Zharmonizowane wspólnotowe podejście dotyczące norm dla artykułów pirotechnicznych zapewni, że artykuły pirotechniczne niespełniające tych norm nie będą wprowadzane na rynek UE i doprowadzi do znaczącego zmniejszenia liczby wypadków spowodowanych nienależytym funkcjonowaniem fajerwerków. Rozszerza ono oznakowanie CE artykułów pirotechnicznych w ten sposób, że jedynie artykuły pirotechniczne noszące oznakowanie CE będą mogły być wprowadzane do obrotu.

Zharmonizowane wspólnotowe podejście w zakresie przedstawiania informacji dotyczących bezpiecznego obchodzenia się i używania artykułów pirotechnicznych może być również pomocne w zmniejszeniu liczby wypadków wynikających z niewłaściwego stosowania.

Zharmonizowane podejście do klasyfikacji, stosowania norm i sytemu zatwierdzania w odniesieniu do artykułów pirotechnicznych powinno doprowadzić do znaczących korzyści w postaci bezpieczeństwa produktów połączonego z jednolitym rynkiem dla producentów i importerów.

Jednocześnie, uwzględniając różnorodność krajowych regulacji dotyczących wprowadzania do obrotu i wykorzystywania fajerwerków, wniosek pozostawia Państwom Członkowskim możliwość zachowania ich własnych przepisów w odniesieniu do ograniczeń wiekowych oraz wprowadzania do obrotu i wykorzystywania określonych kategorii fajerwerków.

1.3. Zgodność z innymi przepisami Wspólnoty

Pozostałe artykuły pirotechniczne, które są już objęte obowiązującymi przepisami wspólnotowymi, np. dyrektywą o wyposażeniu statków, są wyłączone z zakresu obowiązywania niniejszej dyrektywy. Nie ma ona także zastosowania do materiałów wybuchowych objętych dyrektywą Rady 93/15/EWG.

Dyrektywa jest więc zgodna z innymi przepisami Wspólnoty.

2. Wyniki konsultacji z zainteresowanymi stronami oraz ocena wpływu

Konsultacje

Ponieważ nie istniała jeszcze wówczas na poziomie UE grupa robocza ds. artykułów pirotechnicznych, procedura konsultacji związana z dyrektywą rozpoczęła się w maju 2003 r. wraz z opisanym powyżej rozesłaniem kwestionariusza. Dołączone było do niego pismo skierowane do Stałych Przedstawicielstw Państw Członkowskich oraz do misji krajów kandydujących i państw członkowskich EFTA, w którym proszono o rozprowadzenie kwestionariusza wśród potencjalnie zainteresowanych nim stron, i które wyjaśniało, że udzielenie odpowiedzi jest dobrowolne.

Pierwsze spotkanie grupy roboczej z udziałem zainteresowanych stron odbyło się w dniu 23 września 2003 r.; następnie miały miejsce dwa kolejne spotkania w Brukseli w dniach 1 grudnia 2003 r. oraz 16 marca 2004 r. Zaproszenia na te spotkania zostały rozesłane do administracji Państw Członkowskich, krajów kandydujących oraz państw członkowskich EFTA, oraz do tych stowarzyszeń, które odpowiedziały na kwestionariusz, lub które zadeklarowały zainteresowanie udziałem w pracach grupy roboczej.

Przemysł pirotechniczny był reprezentowany przez delegatów z European Pyrotechnics Association (Europejskie Towarzystwo Pirotechniczne). Dostawcy części samochodowych byli reprezentowani przez CLEPA, ich europejskie stowarzyszenie.

Europejski Komitet Normalizacyjny (CEN), a w szczególności jego komitet techniczny ds. artykułów pirotechnicznych, był również ściśle włączony w przygotowanie dyrektywy. Brał on udział w przygotowywaniu zasadniczych wymagań bezpieczeństwa, które zostały ostatecznie ustalone na spotkaniu, które odbyło się pod patronatem Niderlandów w Delft, w dniach 17-18 listopada 2003 r.

Kilka wcześniejszych projektów dyrektywy zostało szeroko rozpowszechnionych przez uczestników grupy roboczej, w następstwie czego zostały zgłoszone uwagi nie tylko przez władze publiczne odpowiedzialne za wyroby pirotechniczne, ale również przez wiele stowarzyszeń przemysłowych i poszczególnych przedsiębiorstw (z sektora fajerwerków, dostawców części samochodowych oraz przemysłu lotniczego i kosmicznego).

Zasadniczo większość Państw Członkowskich oraz stowarzyszeń przemysłu pirotechnicznego i dostawców części samochodowych przyjęła z zadowoleniem inicjatywę na rzecz dyrektywy w sprawie artykułów pirotechnicznych. Właściwe władze Zjednoczonego Królestwa i Szwecji są jednak zdania, że prawodawstwo unijne w tej dziedzinie nie jest konieczne; to stanowisko jest popierane przez niektórych producentów wyrobów pirotechnicznych w Zjednoczonym Królestwie.

Podczas gdy europejscy dostawcy części samochodowych jasno domagali się objęcia zakresem dyrektywy poduszek powietrznych i pozostałego pirotechniczego wyposażenia samochodów służącego bezpieczeństwu, wnioskowano o wyłączenie z niej części przeznaczonych dla przemysłu lotniczego i kosmicznego w związku z faktem, że podlegają one innym międzynarodowym przepisom.

Główne dyskusje z Państwami Członkowskimi w trakcie spotkań grupy roboczej dotyczyły stopnia, w jakim Państwa Członkowskie mogą zachować krajowe ograniczenia dotyczące sprzedaży i stosowania określonych kategorii fajerwerków.

Ponieważ w przypadku fajerwerków istnieją zasadniczo różne tradycje kulturowe, wniosek przewiduje możliwość ograniczenia przez Państwa Członkowskie stosowania i/lub sprzedaży ludności fajerwerków kategorii 2 i 3.

Niektóre Państwa Członkowskie chcą mieć również możliwość ograniczenia stosowania i/lub sprzedaży fajerwerków kategorii 1 (tj. fajerwerków o bardzo niskim stopniu zagrożenia przeznaczonych do użytku na obszarach zamkniętych, w tym fajerwerków przeznaczonych do użytku w budynkach mieszkalnych), które zgodnie z definicją posiadają bardzo niski stopień zagrożenia. Wprawdzie nie możemy tego zasadniczo zaakceptować, ponieważ konieczne jest stworzenie dla tej grupy produktów warunków rynku wewnętrznego, Komisja jest jednak gotowa udzielić CEN nowego mandatu w celu zmiany definicji kategorii 1 oraz opracowania wykazu artykułów, które mogą być przez wszystkie Państwa Członkowskie uznane za bezpieczne, i których swobodny przepływ na rynku wewnętrznym byłby w związku z tym możliwy.

Kolejną kontrowersyjną kwestią poruszoną przez szereg Państw Członkowskich była sprawa ograniczeń wiekowych. Komisja wyjaśniła jednakże, że chodzi o minimalne wymagania, i że Państwa Członkowskie mają prawo nałożenia bardziej surowych ograniczeń, jeśli uznają to za stosowne. Można oczekiwać, że nałożenie ograniczeń wiekowych w tych Państwach Członkowskich, które nie określały dotychczas minimalnego wieku w przypadku sprzedaży fajerwerków użytkownikom końcowym, będzie miało pozytywny wpływ na liczbę wypadków związanych z fajerwerkami.

Ocena wpływu

Rynek fajerwerków przeznaczonych do sprzedaży konsumentom w UE (kategorie 1, 2 i 3) szacowany jest na około 700 mln EUR rocznie. Rynek fajerwerków przeznaczonych do sprzedaży użytkownikom profesjonalnym w UE jest również szacowany na około 700 mln EUR rocznie. Niewiele fajerwerków jest produkowanych w UE. Wiele z fajerwerków produkowanych w UE przeznaczonych jest do użytku profesjonalnego (kategoria 4).

Szacuje się, że samochodowe systemy zabezpieczające pasażerów są montowane rocznie w około 20 milionach pojazdów w UE. W przypadku poduszek powietrznych jest to około 80 milionów systemów wprowadzanych każdego roku do obrotu, o wartości około 3,5 mld EUR. W przypadku napinaczy pasów bezpieczeństwa jest to około 90 milionów jednostek wprowadzanych każdego roku do obrotu, o wartości około 2 mld EUR.

Proponowana dyrektywa stworzyłaby jednolity rynek dla artykułów pirotechnicznych. Oczekuje się, że doprowadzi to do zniesienia barier handlowych stwarzanych obecnie przez krajowe przepisy obowiązujące w UE. Dyrektywa będzie zawierać zasadnicze wymagania bezpieczeństwa dla artykułów pirotechnicznych, a właściwe władze Państw Członkowskich będą oceniać zgodność artykułów z tymi wymaganiami. Artykuły, które zostaną uznane za spełniające wymagania bezpieczeństwa, mogą zostać opatrzone oznakowaniem CE gwarantującym ich swobodny przepływ w granicach UE, a jednocześnie zapewniającym wysoki poziom ochrony konsumentów.

Oczekuje się, że dyrektywa doprowadzi do znacznego zmniejszenia kosztów w związku z faktem, że jedna jedyna ocena zgodności CE zastąpi aż do 25 równoległych krajowych procedur zatwierdzania.

Zasadnicze korzyści polegają więc na: zmniejszeniu obciążeń dla przedsiębiorstw poprzez zharmonizowany system zatwierdzania wprowadzania artykułów pirotechnicznych do obrotu, stworzeniu jednolitego rynku oraz wysokim poziomie ochrony konsumentów.

Artykuły pirotechniczne przeznaczone do użytku przez siły zbrojne, policję, w samolotach, lub objęte zakresem dyrektywy o wyposażeniu statków (96/98/WE), są wyłączone z niniejszej dyrektywy.

3. Aspekty prawne wniosku

Podstawa prawna

Podstawą prawną wniosku jest art. 95 Traktatu.

Niniejsza dyrektywa określi, poprzez harmonizację zasadniczych wymagań, warunki wprowadzania do obrotu oraz używania wyrobów pirotechnicznych na rynku UE. Celem jest wprowadzenie minimalnych wymagań bezpieczeństwa, tak by zapewnić ochronę ludności i użytkowników profesjonalnych, a jednocześnie uniknąć barier handlowych lub usunąć je, oraz zapobiec zakłóceniom konkurencji wynikającym z różniących się uregulowań. Punkt ciężkości jest więc położony na ochronie użytkowników przy jednoczesnej poprawie warunków funkcjonowania rynku wewnętrznego.

Artykuł 95 Traktatu jest w związku z tym właściwy dla harmonizacji warunków wprowadzania do obrotu i wykorzystywania wyrobów pirotechnicznych przy jednoczesnej poprawie ochrony użytkowników.

Zasada pomocniczości i zasada proporcjonalności

Przepisy dotyczące wprowadzania do obrotu oraz używania artykułów pirotechnicznych są w chwili obecnej ustanawiane na poziomie krajowym w całej UE i to różniące się krajowe ustawodawstwo może stwarzać przeszkody dla handlu wewnątrzwspólnotowego.

Dlatego zamiarem Komisji jest stworzenie prawdziwego wewnętrznego rynku dla określonych kategorii artykułów pirotechnicznych oraz wprowadzenie zasadniczych wymagań bezpieczeństwa. Jest to możliwe wyłącznie w drodze dyrektywy lub rozporządzenia.

Jeśli chodzi o wypadki, to biorąc pod uwagę jak łatwo jest przetransportować nielegalnie fajerwerki z jednego Państwa Członkowskiego do drugiego przez otwarte granice, władze mają trudności z kontrolą wprowadzania fajerwerków do obrotu. Można oczekiwać, że bez określenia zasadniczych wymagań bezpieczeństwa liczba wypadków, których przyczyną są fajerwerki, będzie nadal rosła.

Zasada pomocniczości zostanie jednak również uwzględniona, ponieważ proponowana dyrektywa nie wykluczy możliwości podjęcia przez Państwa Członkowskie środków ograniczających wprowadzanie do obrotu określonych kategorii fajerwerków ze względów bezpieczeństwa publicznego. Proponowana dyrektywa pozwoli również Państwom Członkowskim na zachowanie podwyższonych wymagań wiekowych przy sprzedaży fajerwerków konsumentom, uzasadnionych względami bezpieczeństwa publicznego.

Proponowana dyrektywa jest proporcjonalna do celów poprawy bezpieczeństwa konsumentów i stworzenia wewnętrznego rynku dla artykułów pirotechnicznych.

Wybór instrumentów

Komisja wybrała dyrektywę jako najlepszy instrument osiągnięcia celów, ponieważ istnieje potrzeba zharmonizowania zróżnicowanych krajowych przepisów dotyczących artykułów pirotechnicznych. Alternatywnym rozwiązaniem byłoby rozporządzenie, co jednak nie zdarzyło się do tej pory w ramach nowego podejścia, a poza tym szereg przepisów zawartych w dyrektywie (np. zobowiązanie Państw Członkowskich do notyfikowania jednostek notyfikowanych i zaangażowania się w nadzór rynku) nie mogłoby zostać włączonych do rozporządzenia, ponieważ jest ono stosowane bezpośrednio.

4. Skutki budżetowe

Zaproponowana dyrektywa nie wywiera bezpośrednich skutków budżetowych. Komitet, o którym mowa w art. 18, zdecyduje o możliwości ustanowienia rejestru Unii Europejskiej numerów rejestracyjnych dla artykułów pirotechnicznych, który ułatwi identyfikację artykułów pirotechnicznych oraz ich producentów lub upoważnionych przedstawicieli producentów w przypadku wypadków spowodowanych nienależytym funkcjonowaniem. Przepis ten mógłby nieść za sobą skutki budżetowe, które będą musiały być przeanalizowane szczegółowo kiedy wniosek taki zostanie przedstawiony.

2005/0194 (COD)

Wniosek

DYREKTYW A PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

w sprawie wprowadzania do obrotu artykułów pirotechnicznych (Tekst mający znaczenie dla EOG)

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 95,

uwzględniając wniosek Komisji[1],

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego[2],

stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu[3],

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne obowiązujące w Państwach Członkowskich w odniesieniu do wprowadzania do obrotu i używania artykułów pirotechnicznych różnią się, w szczególności w odniesieniu do cech związanych z bezpieczeństwem i działaniem.

(2) Przepisy te, mogące stwarzać bariery w handlu w ramach Wspólnoty, należy zharmonizować w celu zapewnienia swobodnego przepływu artykułów pirotechnicznych na rynku wewnętrznym, przy jednoczesnym zapewnieniu wysokiego poziomu ochrony zdrowia ludzkiego i bezpieczeństwa konsumentów.

(3) Dyrektywa Rady 93/15/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie harmonizacji przepisów dotyczących wprowadzania do obrotu i kontroli materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego[4] stanowi, iż artykuły pirotechniczne wymagają odpowiednich środków celem zapewnienia ochrony konsumentów i bezpieczeństwa publicznego, oraz że w tej dziedzinie planowane są dodatkowe akty prawne.

(4) Dyrektywa Rady 96/82/WE z dnia 9 grudnia 1996 r. w sprawie kontroli niebezpieczeństwa poważnych awarii związanych z substancjami niebezpiecznymi (zwana „dyrektywą Seveso II”)[5], rozszerzona dyrektywą 2003/105/WE[6] Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 2003 r. określa wymagania bezpieczeństwa dla zakładów, w których oprócz innych substancji niebezpiecznych znajdują się materiały wybuchowe, w tym pirotechniczne.

(5) W celu zapewnienia odpowiednio wysokich poziomów ochrony, artykuły pirotechniczne należy sklasyfikować zgodnie z rodzajem zastosowania, przeznaczeniem lub poziomem zagrożenia.

(6) Biorąc pod uwagę zagrożenia nierozerwalnie związane z używaniem artykułów pirotechnicznych, właściwym jest ustalenie ograniczeń wiekowych związanych ze sprzedażą tych artykułów konsumentom i korzystaniem z nich, oraz zapewnienie, by ich etykieta zawierała wystarczające i odpowiednie informacje na temat bezpiecznego stosowania, w celu ochrony ludzkiego zdrowia, bezpieczeństwa oraz środowiska. Należy zastrzec, by określone artykuły pirotechniczne były udostępniane wyłącznie upoważnionym specjalistom dysponującym odpowiednią wiedzą, kwalifikacjami i doświadczeniem.

(7) Używanie artykułów pirotechnicznych, a w szczególności fajerwerków, podlega bardzo różnym zwyczajom i tradycjom kulturowym w poszczególnych Państwach Członkowskich. Powoduje to konieczność umożliwienia Państwom Członkowskim przyjęcia środków krajowych, w celu ograniczenia korzystania z lub sprzedaży ludności określonych kategorii fajerwerków ze względów bezpieczeństwa publicznego.

(8) Właściwym jest ustanowienie zasadniczych wymagań bezpieczeństwa dla artykułów pirotechnicznych.

(9) Odpowiedzialność za zapewnienie zgodności artykułów pirotechnicznych z niniejszą dyrektywą, a w szczególności z zasadniczymi wymaganiami bezpieczeństwa powinien ponosić producent, który powinien mieć siedzibę na terytorium Wspólnoty lub powinien wyznaczyć upoważnionego przedstawiciela.

(10) Przy spełnieniu zasadniczych wymagań bezpieczeństwa, Państwa Członkowskie nie powinny mieć możliwości zabraniania, ograniczania lub utrudniania swobodnego przepływu artykułów pirotechnicznych.

(11) W celu ułatwienia procesu wykazywania zgodności z zasadniczymi wymaganiami bezpieczeństwa, opracowuje się zharmonizowane normy związane z projektowaniem, wytwarzaniem i badaniem takich artykułów.

(12) Europejski Komitet Normalizacyjny (CEN), Europejski Komitet Normalizacyjny Elektrotechniki (CENELEC) oraz Europejski Instytut Norm Telekomunikacyjnych (ETSI) opracowują, przyjmują i zmieniają zharmonizowane normy europejskie. Organy te uznaje się za właściwe do przyjmowania zharmonizowanych norm, sporządzanych zgodnie z ogólnymi wytycznymi w zakresie współpracy pomiędzy nimi a Komisją[7], oraz zgodnie z procedurą określoną w dyrektywie 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w zakresie norm i przepisów technicznych[8].

(13) Rada, w decyzji 93/465/EWG z dnia 22 lipca 1993 r. dotyczącej modułów stosowanych w różnych fazach procedur oceny zgodności, które mają być stosowane w dyrektywach harmonizacji technicznej, wprowadziła zharmonizowane środki stosowania procedur oceny zgodności. Zastosowanie tych modułów do artykułów pirotechnicznych umożliwi określenie odpowiedzialności producentów oraz organów zaangażowanych w procedurę oceny zgodności poprzez uwzględnienie charakteru określonych artykułów pirotechnicznych.

(14) Artykuły pirotechniczne powinny posiadać oznakowanie CE potwierdzające ich zgodność z przepisami niniejszej dyrektywy i umożliwiające ich swobodny przepływ we Wspólnocie.

(15) Jeśli chodzi o bezpieczeństwo w transporcie, przepisy dotyczące transportu artykułów pirotechnicznych podlegają międzynarodowym konwencjom i umowom, w tym zaleceniom Narodów Zjednoczonych w zakresie przewozu towarów niebezpiecznych.

(16) Państwa Członkowskie powinny określić zasady regulujące sankcje stosowane w przypadku naruszeń przepisów niniejszej dyrektywy i zapewnić ich stosowanie. Sankcje te muszą być skuteczne, proporcjonalne i zniechęcające.

(17) Istotne jest zapewnienie okresu przejściowego umożliwiającego stopniowe dostosowywanie przepisów krajowych w określonych dziedzinach.

(18) Ponieważ Państwa Członkowskie nie są w stanie w wystarczającym stopniu zrealizować celów niniejszej dyrektywy, a zatem można te cele lepiej osiągnąć na poziomie Wspólnoty, Wspólnota może przyjąć środki, zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w artykule 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym samym artykule, niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.

(19) Środki niezbędne w celu wykonania niniejszej dyrektywy należy przyjąć zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE[9],

PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł 1

Cele i zakres

1. Niniejsza dyrektywa ustanawia przepisy opracowane w celu osiągnięcia swobodnego przepływu artykułów pirotechnicznych na rynku wewnętrznym, przy jednoczesnym zapewnieniu wysokiego poziomu ochrony ludzkiego zdrowia i bezpieczeństwa konsumentów.

2. Niniejsza dyrektywa określa zasadnicze wymagania bezpieczeństwa, które muszą spełnić artykuły pirotechniczne, aby można je było wprowadzić do obrotu.

3. Niniejsza dyrektywa ma zastosowanie do artykułów pirotechnicznych określonych w art. 2.

4. Niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania do:

- artykułów pirotechnicznych przeznaczonych zgodnie z prawem krajowym do wykorzystania przez siły zbrojne lub policję;

- artykułów wchodzących w zakres dyrektywy Rady 96/98/WE z dnia 20 grudnia 1996 r. w sprawie wyposażenia statków[10];

- artykułów pirotechnicznych przeznaczonych do wykorzystania w samolotach;

- artykułów pirotechnicznych wchodzących w zakres dyrektywy Rady 88/378/EWG z dnia 3 maja 1988 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich dotyczących bezpieczeństwa zabawek[11];

- materiałów wybuchowych wchodzących w zakres dyrektywy 93/15/EWG[12] z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie harmonizacji przepisów dotyczących wprowadzania do obrotu i kontroli materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego;

- amunicji, tzn. pocisków i materiałów pędnych wykorzystywanych w broni ręcznej, artyleryjskiej i innych rodzajach broni palnej.

Artykuł 2

Definicje

Do celów niniejszej dyrektywy:

1. „Artykuł pirotechniczny” oznacza każdy artykuł zawierający substancje bądź mieszanki substancji stworzonych w celu wygenerowania ciepła, światła, dźwięku, gazu bądź dymu, bądź też kombinacji takich efektów w drodze samopodtrzymującej, egzotermicznej reakcji chemicznej, zarówno do celów rozrywkowych jak i innych.

2. „Wprowadzenie do obrotu” oznacza pierwsze udostępnienie na rynku wspólnotowym określonego produktu przeznaczonego do użytku docelowego, odpłatne lub nieodpłatne, w celu jego dystrybucji i/lub wykorzystania.

3. „Fajerwerk” oznacza artykuł pirotechniczny do celów rozrywkowych.

4. „Artykuł pirotechniczny samochodowy” oznacza artykuły zawierające substancje pirotechniczne wykorzystywane do uruchamiania urządzeń bezpieczeństwa lub innych urządzeń w pojazdach silnikowych.

5. „Producent” oznacza osobę fizyczną lub prawną, która projektuje i/lub wytwarza produkt objęty niniejszą dyrektywą lub zleca zaprojektowanie i wytworzenie takiego produktu celem wprowadzenia go do obrotu lub do własnego użytku zawodowego lub prywatnego, pod własnym nazwiskiem lub znakiem towarowym, bądź która wprowadza produkt objęty niniejszą dyrektywą do obrotu pod własnym nazwiskiem bądź znakiem towarowym.

6. „Upoważniony przedstawiciel” oznacza każdą osobę fizyczną lub prawną mającą siedzibę na terytorium Wspólnoty, która otrzymała pisemne upoważnienie od producenta do działania w jego imieniu w odniesieniu do odpowiedzialności tego ostatniego zgodnie z niniejszą dyrektywą.

7. „Zharmonizowana norma” oznacza normę europejską przyjętą przez europejski organ normalizacyjny zgodnie z upoważnieniem Komisji w zgodzie z procedurami określonymi w dyrektywie 98/34/WE, zgodność z którymi nie jest obowiązkowa.

8. „Osoba o wiedzy specjalistycznej” oznacza osobę upoważnioną przez Państwa Członkowskie do posiadania i/lub korzystania na ich terytorium z fajerwerków kategorii 4 i/lub innych artykułów pirotechnicznych kategorii 2, określonych wart. 3.

Artykuł 3

Klasyfikacja

1. Artykuły pirotechniczne objęte zakresem niniejszej dyrektywy podlegają klasyfikacji przez producenta zgodnie z rodzajem ich wykorzystania, przeznaczeniem i poziomem zagrożenia. Jednostki notyfikowane potwierdzają klasyfikację w ramach procedur oceny zgodności zgodnie z art. 9.

Klasyfikacja ta jest następująca:

a. Fajerwerki

Kategoria 1: fajerwerki o bardzo niskim stopniu zagrożenia przeznaczone do użytku na obszarach zamkniętych, w tym fajerwerki przeznaczone do użytku w budynkach mieszkalnych;

Kategoria 2: fajerwerki o niskim stopniu zagrożenia przeznaczone do użytku na zewnątrz na obszarach zamkniętych;

Kategoria 3: fajerwerki o średnim stopniu zagrożenia przeznaczone do użytku na zewnątrz na dużych otwartych przestrzeniach;

Kategoria 4: fajerwerki o wysokim stopniu zagrożenia przeznaczone do obsługi wyłącznie przez osoby o wiedzy specjalistycznej, zwane popularnie „fajerwerkami do zastosowań profesjonalnych”.

b. Pozostałe artykuły pirotechniczne

Kategoria 1: artykuły pirotechniczne inne niż fajerwerki, o niskim stopniu zagrożenia;

Kategoria 2: artykuły pirotechniczne inne niż fajerwerki, przeznaczone do obsługi lub użytku wyłącznie przez osoby o wiedzy specjalistycznej.

2. Państwa Członkowskie zobowiązane są informować Komisję o procedurach, za pomocą których określają i upoważniają osoby o wiedzy specjalistycznej.

Artykuł 4

Obowiązki producenta

1. Producent zobowiązany jest zapewnić, by artykuły pirotechniczne objęte zakresem niniejszej dyrektywy były zgodne z zasadniczymi wymaganiami bezpieczeństwa określonymi w załączniku I, które mają do nich zastosowanie, jak również ze stosownymi przepisami niniejszej dyrektywy.

2. Producenci artykułów pirotechnicznych mają siedzibę na terytorium Wspólnoty lub wyznaczają upoważnionego przedstawiciela.

Władze i organy na terytorium Wspólnoty mogą zwracać się do upoważnionego przedstawiciela zamiast do producenta w odniesieniu do tych obowiązków, których wypełnienie mu powierzono.

3. Producenci artykułów pirotechnicznych:

1. przedkładają wyrób jednostce notyfikowanej, która przeprowadza procedurę oceny zgodności zgodnie z art. 9;

2. umieszczają oznakowanie CE i etykietę artykułu pirotechnicznego zgodnie z art. 11 i 12.

Artykuł 5

Wprowadzenie do obrotu

Państwa Członkowskie przyjmują wszelkie odpowiednie środki w celu zapewnienia, by artykuły pirotechniczne objęte zakresem niniejszej dyrektywy mogły zostać wprowadzone do obrotu tylko wówczas, gdy będą zgodne z przepisami niniejszej dyrektywy, będą posiadać oznakowanie CE i będą zgodne ze zobowiązaniami związanymi z oceną zgodności.

Państwa Członkowskie przyjmują wszelkie odpowiednie środki w celu zapewnienia, by artykuły pirotechniczne nie posiadały oznakowania CE w nieuzasadnionych przypadkach.

Artykuł 6

Swobodny przepływ

1. Państwa Członkowskie nie zabraniają, nie ograniczają ani nie utrudniają wprowadzania do obrotu artykułów pirotechnicznych objętych zakresem niniejszej dyrektywy i spełniających wymagania niniejszej dyrektywy.

2. Przepisy niniejszej dyrektywy nie uniemożliwiają Państwom Członkowskim przyjęcia środków uzasadnionych względami bezpieczeństwa publicznego, służących ograniczeniu korzystania z i/lub sprzedaży ludności fajerwerków kategorii 2 i 3.

3. Podczas targów, wystaw i pokazów w celach handlowych, Państwa Członkowskie zobowiązują się nie utrudniać pokazu artykułów pirotechnicznych niezgodnych z przepisami niniejszej dyrektywy, pod warunkiem, że widoczny znak wyraźnie wskazuje ich niezgodność i niedostępność do sprzedaży do momentu zapewnienia zgodności przez producenta bądź jego upoważnionego przedstawiciela z siedzibą na terytorium Wspólnoty. Podczas tego rodzaju imprez należy stosować odpowiednie środki bezpieczeństwa, zgodnie z wymaganiami określonymi przez właściwe władze zainteresowanego Państwa Członkowskiego w celu zapewnienia bezpieczeństwa osób.

4. Państwa Członkowskie zobowiązują się nie utrudniać swobodnego przepływu i wykorzystania artykułów pirotechnicznych samochodowych wytworzonych dla celów badań, rozwoju i prób, niezgodnych z przepisami niniejszej dyrektywy, pod warunkiem, że widoczny znak wyraźnie wskazuje ich niezgodność i niedostępność do sprzedaży.

Artykuł 7

Ograniczenia wiekowe

1. Artykułów pirotechnicznych nie sprzedaje się ani w inny sposób nie udostępnia konsumentom niespełniającym podanych poniżej wymagań wiekowych:

a. Fajerwerki

Kategoria 1: 12 lat.

Kategoria 2: 16 lat.

Kategoria 3: 18 lat.

b. Pozostałe artykuły pirotechniczne

Kategoria 1: 18 lat.

2. Państwa Członkowskie mogą podnieść wymagania wiekowe określone w ust. 1 w przypadku, gdy jest to uzasadnione względami bezpieczeństwa publicznego. Państwa Członkowskie mogą również obniżyć wymagania wiekowe dla osób posiadających przeszkolenie zawodowe lub odbywających takie szkolenie.

3. Producenci i dystrybutorzy nie sprzedają ani nie udostępniają w inny sposób następujących artykułów pirotechnicznych osobom innym niż osoby o wiedzy specjalistycznej:

3. fajerwerki kategorii 4,

4. inne artykuły pirotechniczne kategorii 2.

Artykuł 8

Zharmonizowane normy

1. Zgodnie z procedurami określonymi w dyrektywie 98/34/WE, Komisja może zwrócić się do europejskich organów normalizacyjnych o sporządzenie bądź dokonanie przeglądu norm europejskich pod kątem zgodności z niniejszą dyrektywą.

2. Komisja publikuje odesłania do takich zharmonizowanych norm w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

3. Państwa Członkowskie uznają artykuły pirotechniczne objęte zakresem niniejszej dyrektywy, które są zgodne z odpowiednimi zharmonizowanymi normami, do których odesłania opublikowano w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, za zgodne z zasadniczymi wymaganiami bezpieczeństwa, o których mowa w art. 4 ust. 1.

Przy przyjmowaniu norm krajowych będących transpozycją norm zharmonizowanych, Państwa Członkowskie publikują ich numery referencyjne.

4. W przypadku uznania przez Państwo Członkowskie bądź Komisję, iż normy zharmonizowane, o których mowa w niniejszym artykule, nie spełniają w pełni zasadniczych wymagań bezpieczeństwa, o których mowa w art. 4 ust. 1, Komisja lub zainteresowane Państwo Członkowskie przekazuje sprawę Stałemu Komitetowi ustanowionemu dyrektywą 98/34/WE, podając powody. Komitet niezwłocznie wydaje opinię. W świetle opinii Komitetu Komisja powiadamia Państwa Członkowskie o środkach, które należy przyjąć w odniesieniu do norm zharmonizowanych oraz publikacji, o której mowa w ust. 2.

Artykuł 9

Procedury oceny zgodności

1. W celu stwierdzenia zgodności artykułów pirotechnicznych producent stosuje jedną z poniższych procedur:

5. procedurę badania typu WE (moduł B) określoną w załączniku II pkt 1 oraz, zależnie od wyboru producenta, jedną z następujących:

6. procedurę badania zgodności z typem (moduł C) określoną w załączniku II pkt 2;

7. procedurę zapewnienia jakości produkcji (moduł D) określoną w załączniku II pkt 3,

8. procedurę zapewnienia jakości produktu (moduł E) określoną w załączniku II pkt 4;

9. procedurę sprawdzania produktu (moduł F) określoną w załączniku II pkt 5; lub

10. procedurę sprawdzania jednostkowego (moduł G) określoną w załączniku II pkt 6.

Artykuł 10

Jednostki notyfikowane

1. Państwa Członkowskie notyfikują Komisji i innym Państwom Członkowskim wyznaczone przez siebie jednostki, które będą przeprowadzać procedury oceny zgodności, o których mowa w art. 9, jak również wyznaczone im szczególne zadania, a także nadane im wcześniej przez Komisję numery identyfikacyjne.

2. Komisja publikuje na swojej stronie internetowej wykaz jednostek notyfikowanych wraz z ich numerami identyfikacyjnymi oraz zadaniami, które zostały im przydzielone. Komisja zapewnia stałą aktualizację tego wykazu.

3. Podczas oceny jednostek, które mają zostać notyfikowane Komisji, Państwa Członkowskie stosują minimalne kryteria wymienione w załączniku III. Jednostki spełniające kryteria oceny ustanowione w odpowiednich normach zharmonizowanych uważa się za spełniające odpowiednie kryteria minimalne.

4. Państwo Członkowskie, które notyfikowało Komisji określoną jednostkę, wycofuje notyfikację, jeżeli odkryje, że jednostka ta przestała spełniać kryteria, o których mowa w ust. 3. Państwo to niezwłocznie powiadamia o tym inne Państwa Członkowskie i Komisję.

Artykuł 11

Obowiązek umieszczania oznakowania CE

1. Po pomyślnym zakończeniu oceny zgodności zgodnie z art. 9, producenci umieszczają oznakowanie CE w taki sposób, by było ono widoczne, czytelne i trwałe, na samych artykułach pirotechnicznych lub, jeżeli nie jest to możliwe, na przymocowanej do nich tabliczce znamionowej albo w ostateczności, jeśli dwóch pierwszych metod nie można zastosować, na opakowaniu. Tabliczka znamionowa musi być tak zaprojektowana, aby uniemożliwić jej ponowne użycie.

Wzór oznakowania CE, jaki należy zastosować, jest zgodny z decyzją Rady 93/465/EWG.

2. Producentom nie wolno umieszczać na artykułach pirotechnicznych jakichkolwiek znaków lub napisów, których znaczenie i formę osoby trzecie mogłyby mylić z oznakowaniem CE. Wszelkie inne znaki można umieszczać na artykułach pirotechnicznych pod warunkiem, że nie pogorszy to widoczności i czytelności oznakowania CE.

3. W przypadku gdy artykuły pirotechniczne objęte zakresem niniejszej dyrektywy podlegają innym aktom prawnym Unii Europejskiej obejmującym inne aspekty i nakazującym umieszczenie oznakowania CE, oznakowanie to oznacza założenie, że wyżej wymienione wyroby są również zgodne z przepisami innych aktów prawnych, które mają do nich zastosowanie.

Artykuł 12

Etykietowanie

1. Producenci zapewniają, by artykuły pirotechniczne posiadały odpowiednie etykiety w języku(-ach) urzędowym(-ych) kraju, w którym artykuł sprzedaje się konsumentowi.

2. Etykieta artykułu pirotechnicznego powinna określać przynajmniej nazwę producenta lub jego upoważnionego przedstawiciela, nazwę i typ artykułu, minimalne wymagania wiekowe zgodnie z określeniem w art. 7 ust. 1 i 2, odpowiednią kategorię i instrukcję obsługi oraz, w stosownych przypadkach, bezpieczną odległość. Etykieta powinna również zawierać odesłanie do klasy/podklasy (1.1-1.6) substancji bądź mieszanki substancji zawartych w artykule zgodnie ze schematem klasyfikacji ONZ/ADR, bądź podawać porównywalne informacje na temat zagrożenia (zagrożenie masowym wybuchem, zagrożenie rozrzutem, zagrożenie podmuchem spowodowanym wybuchem, zagrożenie pożarem).

3. Fajerwerki powinny ponadto zawierać przynajmniej następujące informacje:

Kategoria 1: w stosownych przypadkach: „tylko do stosowania na wolnym powietrzu” i minimalną bezpieczną odległość

Kategoria 2: „tylko do stosowania na wolnym powietrzu” i w stosownych przypadkach minimalną bezpieczną odległość

Kategoria 3: „tylko do stosowania na wolnym powietrzu” i minimalną bezpieczną odległość

Kategoria 4: „tylko do obsługi przez osoby o wiedzy specjalistycznej” i minimalną bezpieczną odległość

4. Jeśli na artykule pirotechnicznym nie ma wystarczająco dużo miejsca, aby umieścić etykietę wymaganą w ust. 2 i 3, informacje te należy umieścić na opakowaniu.

5. Przepisy ust. 1 do 4 nie mają zastosowania do fajerwerków kategorii 4 oraz pozostałych artykułów pirotechnicznych kategorii 2, wystawianych publicznie przez producenta.

Artykuł 13

Nadzór rynku

1. Państwa Członkowskie przyjmują wszelkie odpowiednie środki w celu zapewnienia, by artykuły pirotechniczne objęte zakresem niniejszej dyrektywy mogły zostać wprowadzone do obrotu tylko wówczas, gdy odpowiednio przechowywane i wykorzystywane zgodnie z przeznaczeniem nie będą zagrażały zdrowiu i bezpieczeństwu osób.

2. Państwa Członkowskie organizują i przeprowadzają odpowiedni nadzór wyrobów wprowadzonych do obrotu, biorąc odpowiednio pod uwagę założenia zgodności wyrobów noszących oznakowanie CE.

3. W przypadku stwierdzenia przez Państwo Członkowskie, że wyroby objęte niniejszą dyrektywą, noszące oznakowanie CE, posiadające deklarację zgodności WE i używane zgodnie z przeznaczeniem mogą zagrozić zdrowiu i bezpieczeństwu osób, przyjmuje ono wszelkie stosowne środki tymczasowe w celu wycofania takiego wyrobu z rynku, uniemożliwienia jego wprowadzenia do obrotu bądź ograniczenia jego swobodnego przepływu. Państwo Członkowskie powiadamia o tym Komisję i inne Państwa Członkowskie.

Artykuł 14

Szybkie informowanie o wyrobach stanowiących poważne ryzyko

W przypadku gdy Państwo Członkowskie ma dostateczne powody by sądzić, iż wyrób objęty niniejszą dyrektywą stanowi poważne ryzyko, które mogłoby zagrozić zdrowiu i/lub bezpieczeństwu osób w Unii Europejskiej, powiadamia o tym Komisję i inne Państwa Członkowskie i dokonuje odpowiedniej oceny. Powiadamia ono Komisję i inne Państwa Członkowskie o powodach i wynikach tej oceny.

Artykuł 15

Klauzula ochronna

1. W przypadku gdy Państwo Członkowskie ma uzasadnione powody by sądzić, iż artykuł pirotechniczny nie jest zgodny z wymaganiami niniejszej dyrektywy, w procedurze informacyjnej, o której mowa w art. 13 ust. 3 i 14, wskazuje powody decyzji oraz w szczególności to, czy brak zgodności jest wynikiem:

11. niespełnienia zasadniczych wymagań, o których mowa w art. 4 ust. 1;

12. niewłaściwego zastosowania zharmonizowanych norm, o których mowa w art. 8;

13. braków w samych zharmonizowanych normach, o których mowa w art. 8.

2. Komisja niezwłocznie przeprowadza konsultacje z zainteresowanymi stronami. Po konsultacji Komisja rozważa, czy środki przyjęte przez Państwo Członkowskie są uzasadnione, czy też nie, i przekazuje opinię Państwu Członkowskiemu, które wystąpiło z inicjatywą, pozostałym Państwom Członkowskim oraz producentowi lub jego upoważnionemu przedstawicielowi.

3. W przypadku gdy środki, o których mowa w ust. 1, opierają się na brakach w zharmonizowanych normach, Komisja przekazuje sprawę komitetowi ustanowionemu dyrektywą 98/34/WE jeżeli Państwo Członkowskie, które przyjęło środki, zamierza je utrzymać, a Komisja lub Państwo Członkowskie wszczynają procedurę, o której mowa w art. 8.

4. W przypadku gdy artykuł pirotechniczny nie jest zgodny, a posiada oznakowanie CE, właściwe Państwo Członkowskie podejmuje stosowne działanie w stosunku do podmiotu, który umieścił takie oznakowanie i powiadamia o tym Komisję. Komisja powiadamia pozostałe Państwa Członkowskie.

5. Komisja zapewnia, by Państwa Członkowskie były na bieżąco informowane o przebiegu i wynikach procedury.

Artykuł 16

Środki wiążące się z odmową lub ograniczeniem

1. Wszelkie środki przyjmowane zgodnie z niniejszą dyrektywą

14. w celu zakazu lub ograniczenia wprowadzenia wyrobu do obrotu; lub

15. w celu wycofania wyrobu z obrotu, podają dokładne powody, na których są oparte. Informacje o takich środkach są niezwłocznie przekazywane zainteresowanej stronie, która jest jednocześnie powiadamiana o środkach prawnych, które ma do dyspozycji zgodnie z prawem krajowym obowiązującym w zainteresowanym Państwie Członkowskim, oraz o ograniczeniach czasowych, którym podlegają takie środki.

2. W przypadku środka, o którym mowa w art. 16 ust. 1 producent powinien mieć możliwość uprzedniego przedstawienia swojej opinii, chyba że jest to niemożliwe ze względu na pilny charakter środka, który należy wprowadzić, co w szczególności uzasadniają wymagania zdrowia publicznego lub bezpieczeństwa.

Artykuł 17

Środki wykonawcze

W razie potrzeby, należy przyjąć następujące środki niezbędne w celu wdrożenia niniejszej dyrektywy zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 18 ust. 2;

- Dostosowania niezbędne w celu uwzględnienia przyszłych zmian zaleceń ONZ.

- Dostosowania do postępu technicznego załączników 2 i 3.

- Ustanowienie rejestru numerów rejestracyjnych Unii Europejskiej dla artykułów pirotechnicznych, który ułatwi identyfikację artykułów pirotechnicznych oraz ich producenta bądź upoważnionego przedstawiciela w razie wypadków spowodowanych nieprawidłowym działaniem.

- Inne środki potrzebne do skutecznego wdrożenia niniejszej dyrektywy.

Artykuł 18

Komitet

1. Komisję wspiera komitet.

2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu, stosuje się art. 4 i 7 decyzji 1999/468/WE, uwzględniając przepisy jej art. 8. Termin określony w art. 5 ust. 6 decyzji 99/468/WE ustala się na trzy miesiące.

3. Komitet przyjmuje regulamin wewnętrzny.

Artykuł 19

Sankcje

1. Nie później niż […][13] niniejszej dyrektywy, Państwa Członkowskie przyjmą odpowiednie środki prawne lub administracyjne w celu zajęcia się wszelkimi przypadkami naruszeń niniejszej dyrektywy oraz skuteczne, proporcjonalne i zniechęcające sankcje za takie naruszenia.

Państwa Członkowskie przyjmą środki umożliwiające im zatrzymanie przesyłek artykułów pirotechnicznych, które nie są zgodne z niniejszą dyrektywą.

2. Państwa Członkowskie niezwłocznie powiadamiają o tym Komisję.

Artykuł 20

Transpozycja

1. Państwa Członkowskie przyjmą i opublikują najpóźniej do […][14] przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do zapewnienia zgodności z niniejszą dyrektywą. Niezwłocznie przedstawią Komisji tekst tych przepisów oraz tabelę korelacji pomiędzy tymi przepisami a niniejszą dyrektywą.

2. Zastosują te przepisy najpóźniej z dniem […][15] dla fajerwerków oraz z dniem [...][16] dla pozostałych artykułów pirotechnicznych.

3. W momencie przyjmowania przez Państwa Członkowskie wspomniane przepisy powinny zawierać odesłanie do niniejszej dyrektywy lub odesłanie to powinno towarzyszyć ich urzędowej publikacji. Metody dokonywania takiego odesłania określane są przez Państwa Członkowskie.

4. Państwa Członkowskie przekażą Komisji teksty podstawowych przepisów prawa krajowego, przyjętych w dziedzinie objętej niniejszą dyrektywą.

5. Upoważnienia krajowe, których udzielono przed dniem wskazanym w ust. 2, zachowają ważność na terytorium Państwa Członkowskiego, które udzieliło takiego upoważnienia, do dnia wygaśnięcia lub do 10 lat od dnia wejścia w życie dyrektywy, w zależności od tego, który okres jest krótszy.

6. W drodze odstępstwa od ust. 5, upoważnienia krajowe na artykuły pirotechniczne samochodowe, których udzielono przed dniem wskazanym w ust. 2, zachowają ważność do dnia wygaśnięcia.

Artykuł 21

Wejście w życie

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 22

Adresaci

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia

W imieniu Parlamentu Europejskiego W imieniu Rady

Przewodniczący Przewodniczący

ZAŁĄCZNIK I

ZASADNICZE WYMAGANIA BEZPIECZEŃSTWA

16. Wszystkie artykuły pirotechniczne muszą osiągnąć właściwości funkcjonowania przedstawione przez producenta jednostce notyfikowanej, w celu zapewnienia jak najwyższego poziomu bezpieczeństwa i niezawodności.

17. Wszystkie artykuły pirotechniczne muszą być zaprojektowane i wytworzone w taki sposób, żeby przy zastosowaniu odpowiedniej techniki mogły zostać usunięte w sposób minimalnie uciążliwy dla środowiska.

18. Wszystkie artykuły pirotechniczne muszą działać prawidłowo, gdy używa się ich zgodnie z przeznaczeniem.

W stosownych przypadkach należy rozważyć i zbadać następujące informacje i właściwości. Wszystkie artykuły pirotechniczne należy zbadać w rzeczywistych warunkach. Jeżeli nie jest to możliwe w laboratorium, badania należy przeprowadzić w warunkach, w jakich artykuł pirotechniczny ma być użyty.

a) Projekt, struktura i właściwości charakterystyczne, łącznie ze szczegółowym składem chemicznym (masą i udziałem procentowym wykorzystanych substancji) oraz wymiary.

b) Stabilność fizyczna i chemiczna artykułu pirotechnicznego we wszystkich normalnych i przewidywalnych warunkach środowiskowych.

c) Wrażliwość na normalne, przewidywalne obchodzenie się i transport.

d) Zgodność wszystkich składników pod względem stabilności chemicznej.

e) Odporność artykułu pirotechnicznego na działanie wody, jeżeli jest on przewidziany do stosowania w wilgotnych lub mokrych warunkach, i jeżeli woda może mieć negatywny wpływ na jego bezpieczeństwo lub niezawodność.

f) Odporność artykułu pirotechnicznego na działanie niskich i wysokich temperatur, jeżeli przewiduje się przechowywanie lub używanie artykułu pirotechnicznego w takich temperaturach, a chłodzenie lub ogrzewanie komponentu lub całego artykułu pirotechnicznego może mieć negatywny wpływ na jego bezpieczeństwo i niezawodność.

g) Cechy bezpieczeństwa polegające na zapobieganiu przedwczesnemu lub niezamierzonemu zapłonowi lub wybuchowi.

h) Właściwe instrukcje i, w miarę potrzeby, oznaczenia dotyczące bezpiecznego obchodzenia się, składowania, użytkowania (w tym bezpieczne odległości) i pozbywania się w języku lub językach urzędowych przyjmującego Państwa Członkowskiego.

i) Odporność artykułu pirotechnicznego, jego opakowania lub innych części składowych na pogorszenie się jakości w normalnych, przewidywalnych warunkach składowania.

j) Wyszczególnienie wszystkich urządzeń i akcesoriów oraz instrukcji obsługi potrzebnych do bezpiecznego działania artykułu pirotechnicznego.

k) Podczas transportu i normalnego obchodzenia się, o ile instrukcje producenta nie wskazują inaczej, artykuły pirotechniczne powinny zawierać skład pirotechniczny.

19. Różne grupy artykułów pirotechnicznych muszą również spełniać przynajmniej następujące wymagania:

A. Fajerwerki

a) Producent zalicza fajerwerki do różnych kategorii zgodnie z art. 3, w zależności od zawartości materiału wybuchowego, bezpiecznej odległości, poziomu hałasu, itp. Kategoria będzie wyraźnie wskazana na etykiecie.

b) Fajerwerki mogą zawierać wyłącznie materiały konstrukcyjne ograniczające do minimum ryzyko dla zdrowia, mienia i środowiska ze strony odłamków.

c) Sposób zapłonu musi być wyraźnie widoczny lub określony przez etykietę bądź instrukcję.

d) Fajerwerki nie mogą poruszać się w sposób nieobliczalny bądź nieprzewidywalny.

e) Fajerwerki kategorii 1, 2 i 3 należy chronić przed przypadkowym zapłonem za pomocą osłony, opakowania bądź struktury artykułu. Fajerwerki kategorii 4 należy chronić przed przypadkowym zapłonem sposobami określonymi przez producenta.

B. Pozostałe artykuły pirotechniczne

a) Artykuły pirotechniczne muszą być zaprojektowane w taki sposób, by ograniczyć do minimum ryzyko dla zdrowia, mienia i środowiska podczas normalnego korzystania.

b) Sposób zapłonu musi być wyraźnie widoczny lub określony przez etykietę bądź instrukcję.

c) Artykuły pirotechniczne muszą być zaprojektowane w taki sposób, by ograniczyć do minimum ryzyko dla zdrowia, mienia i środowiska ze strony odłamków w razie przypadkowego zapłonu.

d) W stosownych przypadkach, artykuły pirotechniczne działają prawidłowo aż do daty ważności określonej przez producenta.

C. Zapalniki

a) Zapalniki muszą być zdolne do pewnego zapłonu i posiadać wystarczającą zdolność zapłonu we wszystkich normalnych przewidywalnych warunkach użytkowania.

b) Zapalniki należy chronić przed wyładowaniem elektrostatycznym w normalnych przewidywalnych warunkach przechowywania i użytkowania.

b) Zapalniki elektryczne należy chronić przed polami elektromagnetycznymi w normalnych przewidywalnych warunkach przechowywania i użytkowania

d) Osłona zapalników musi mieć odpowiednią wytrzymałość mechaniczną i zapewniać odpowiednią ochronę wypełnienia wybuchowego przy poddaniu normalnemu, przewidywalnemu obciążeniu mechanicznemu.

e) Parametry czasu spalania zapalników należy podać wraz z artykułem.

f) Charakterystyka elektryczna zapalników elektrycznych musi być wskazana wraz z artykułem (np. prąd niepowodujący zapłonu, opór, itd.).

g) Przewody zapalników elektrycznych muszą posiadać wystarczającą izolację oraz odpowiednią wytrzymałość mechaniczną, włączając w to niezawodność połączenia z zapalnikiem, przy uwzględnieniu przewidywanego zastosowania.

ZAŁĄCZNIK II

PROCEDURY OCENY ZGODNOŚCI

1. MODUŁ B: Badanie typu WE

1. Moduł ten opisuje tę część procedury, w drodze której jednostka notyfikowana upewnia się i stwierdza, że egzemplarz-wzór reprezentatywny dla danej produkcji spełnia odpowiednie przepisy niniejszej dyrektywy.

2. Wniosek o przeprowadzenie badania typu WE składa producent w wybranej jednostce notyfikowanej.

Wniosek musi zawierać:

- nazwę i adres producenta,

- pisemne oświadczenie, że taki sam wniosek nie został złożony w żadnej innej jednostce notyfikowanej,

- dokumentację techniczną opisaną w pkt. 3.

Wnioskodawca musi udostępnić jednostce notyfikowanej egzemplarz-wzór reprezentatywny dla danej produkcji, zwany dalej „typem”. Jednostka notyfikowana może zażądać kolejnych egzemplarzy-wzorów, jeżeli są one potrzebne do przeprowadzenia programu badań.

3. Dokumentacja techniczna musi pozwalać na dokonanie oceny zgodności urządzenia z wymaganiami niniejszej dyrektywy. Musi ona, w zakresie istotnym dla dokonania oceny, obejmować projekt, wytworzenie i działanie urządzenia oraz, w zakresie istotnym dla dokonania oceny, zawierać:

- ogólny opis typu,

- projekt koncepcyjny oraz rysunki techniczne i schematy części, podzespołów, obwodów, itd.,

- opisy i objaśnienia niezbędne do zrozumienia tych rysunków i schematów oraz działania produktu,

- wykaz zharmonizowanych norm określonych w art. 8, stosowanych w całości lub częściowo, oraz opisy rozwiązań zastosowanych w celu spełnienia zasadniczych wymagań bezpieczeństwa niniejszej dyrektywy, jeżeli zharmonizowane normy określone w art. 8 nie zostały zastosowane,

- wyniki dokonanych obliczeń konstrukcyjnych, przeprowadzonych badań, itd.,

- sprawozdania z badań.

4. Jednostka notyfikowana musi:

4.1. zbadać dokumentację techniczną, zweryfikować, czy typ został wytworzony zgodnie z tą dokumentacją i rozpoznać elementy, które zaprojektowano zgodnie z odpowiednimi przepisami zharmonizowanych norm określonych w art. 8, jak również te części, które zostały zaprojektowane bez stosowania odpowiednich przepisów tych zharmonizowanych norm;

4.2. wykonać lub zlecić wykonanie odpowiednich badań i testów niezbędnych do skontrolowania, czy rozwiązania przyjęte przez producenta spełniają zasadnicze wymagania bezpieczeństwa niniejszej dyrektywy, w przypadku kiedy normy określone w art. 8 nie zostały zastosowane;

4.3. wykonać lub zlecić wykonanie odpowiednich badań i testów niezbędnych do skontrolowania, czy, jeżeli producent zdecydował się na stosowanie odpowiednich norm, zostały one rzeczywiście zastosowane;

4.4. uzgodnić z wnioskodawcą miejsce przeprowadzenia badań i niezbędnych testów.

5. Jeżeli typ spełnia odpowiednie przepisy niniejszej dyrektywy, jednostka notyfikowana wydaje wnioskodawcy certyfikat badania typu WE. Certyfikat zawiera nazwę i adres producenta, podsumowanie wyników badań i informacje niezbędne dla identyfikacji zatwierdzonego typu.

Do certyfikatu załączony zostaje wykaz odpowiednich części dokumentacji technicznej, a kopię zachowuje jednostka notyfikowana.

Jeżeli producentowi odmawia się wydania certyfikatu, jednostka notyfikowana musi przedstawić szczegółowe uzasadnienie takiej odmowy.

Należy przewidzieć procedurę odwoławczą.

6. Wnioskodawca powiadamia jednostkę notyfikowaną, która posiada dokumentację techniczną dotyczącą certyfikatu badania typu WE, o wszystkich zmianach zatwierdzonego urządzenia, które musi uzyskać dodatkowe zatwierdzenie, jeżeli zmiany te mogą mieć wpływ na zgodność z zasadniczymi wymaganiami lub zalecanymi warunkami używania produktu. To dodatkowe zatwierdzenie wydawane jest w formie uzupełnienia oryginalnego certyfikatu badania typu WE.

7. Każda jednostka notyfikowana musi przekazać innym jednostkom notyfikowanym odpowiednie informacje dotyczące wydanych i wycofanych certyfikatów badania typu WE oraz ich uzupełnień.

8. Inne jednostki notyfikowane mogą otrzymywać kopie certyfikatów badania typu WE i/lub ich uzupełnień. Załączniki do certyfikatów muszą być przechowywane do dyspozycji innych jednostek notyfikowanych.

9. Producent musi przechowywać wraz z dokumentacją techniczną kopie certyfikatów badania typu WE i ich uzupełnień przez okres przynajmniej 10 lat od daty wytworzenia ostatniego produktu.

W przypadkach, w których producent nie posiada siedziby na terytorium Wspólnoty, obowiązek przechowywania i udostępniania dokumentacji technicznej spoczywa na osobie, która wprowadza dany wyrób do obrotu we Wspólnocie.

2. MODUŁ C: Zgodność z typem

1. Moduł ten opisuje tę część procedury, w drodze której producent zapewnia i oświadcza, że dane artykuły pirotechniczne są zgodne z typem opisanym w certyfikacie badania typu WE i spełniają wymagania niniejszej dyrektywy, które mają do nich zastosowanie. Producent musi umieścić oznakowanie WE na każdym artykule pirotechnicznym i sporządzić pisemną deklarację zgodności.

2. Producent musi przyjąć wszelkie konieczne środki aby zapewnić, że proces wytwarzania gwarantuje zgodność wytworzonego wyrobu z typem opisanym w certyfikacie badania typu WE oraz z zasadniczymi wymaganiami bezpieczeństwa niniejszej dyrektywy.

3. Producent musi przechowywać kopię deklaracji zgodności przez okres przynajmniej 10 lat od daty wytworzenia ostatniego produktu.

W przypadkach, w których producent nie posiada siedziby na terytorium Wspólnoty, obowiązek przechowywania i udostępniania dokumentacji technicznej spoczywa na osobie, która wprowadza dany wyrób do obrotu we Wspólnocie.

4. Jednostka notyfikowana wybrana przez producenta musi wykonać lub zlecić wykonanie badań wyrobu w przypadkowych odstępach czasu. Odpowiednią próbkę gotowych wyrobów pobraną na miejscu przez jednostkę notyfikowaną poddaje się odpowiednim badaniom i testom, określonym w odpowiedniej zharmonizowanej normie, o której mowa w art. 8, lub równoważnym badaniom, w celu sprawdzenia zgodności produktu z wymaganiami odpowiedniej dyrektywy. W przypadku jednej lub większej liczby zbadanych próbek wyrobu, niespełniających wymagań, jednostka notyfikowana musi podjąć odpowiednie środki.

Na odpowiedzialność jednostki notyfikowanej w czasie procesu wytwarzania producent umieszcza numer identyfikacyjny tej jednostki.

3. MODUŁ D: Zapewnienie jakości produkcji

1. Moduł ten opisuje procedurę, w drodze której producent spełniający zobowiązania określone w pkt. 2 zapewnia i oświadcza, że dane artykuły pirotechniczne są zgodne z typem opisanym w certyfikacie badania typu WE i spełniają wymagania niniejszej dyrektywy. Producent umieszcza oznakowanie CE na każdym artykule i sporządza pisemną deklarację zgodności. Oznakowaniu CE towarzyszy numer identyfikacyjny jednostki notyfikowanej odpowiedzialnej za kontrole określone w pkt. 4.

2. Producent musi stosować zatwierdzony system zapewnienia jakości produkcji, inspekcji produktu końcowego i badań, o którym mowa w pkt. 3. Podlega on kontrolom określonym w pkt. 4.

3. System zapewnienia jakości

3.1. Producent składa do wybranej przez siebie jednostki notyfikowanej wniosek o przeprowadzenie oceny systemu zapewnienia jakości dla określonych artykułów pirotechnicznych.

Wniosek musi zawierać:

- wszystkie odpowiednie informacje na temat danej kategorii artykułów pirotechnicznych,

- dokumentację dotyczącą systemu zapewnienia jakości,

- dokumentację techniczną dotyczącą zatwierdzonego typu oraz kopię certyfikatu badania typu WE.

3.2. System zapewnienia jakości musi zapewniać zgodność artykułów pirotechnicznych z typem opisanym w certyfikacie badania typu WE oraz wymaganiami niniejszej dyrektywy, które mają do nich zastosowanie.

Wszystkie elementy, wymagania i przepisy zastosowane przez producenta muszą być udokumentowane w systematyczny i uporządkowany sposób w formie spisanych zasad postępowania, procedur i instrukcji. Dokumentacja systemu zapewnienia jakości musi pozwalać na spójną interpretację programów zapewnienia jakości, planów, instrukcji i zapisów związanych z systemem zapewnienia jakości.

Musi ona w szczególności zawierać odpowiedni opis:

- celów w zakresie jakości oraz struktury organizacyjnej, obowiązków i uprawnień kierownictwa w odniesieniu do jakości artykułów pirotechnicznych,

- procesu wytwarzania, technik kontroli i zapewnienia jakości, procesów i systematycznych działań, które będą stosowane,

- badań i testów, które będą przeprowadzane przed, podczas i po procesie wytwarzania, a także częstotliwości ich przeprowadzania,

- zapisów związane z systemem zapewnienia jakości, takich jak sprawozdania z inspekcji, dane uzyskane podczas badań, dane dotyczące kalibracji urządzeń, dane dotyczące kwalifikacji pracowników przeprowadzających badania i testy, itd.,

- środków monitorowania osiągania żądanej jakości artykułów pirotechnicznych oraz skuteczności działania systemu zapewnienia jakości.

3.3. Jednostka notyfikowana musi ocenić system zapewnienia jakości w celu stwierdzenia, czy spełnia on wymagania określone w ppkt. 3.2. Musi on zakładać spełnienie tych wymagań w przypadku systemów zapewnienia jakości, które stosują odpowiednie zharmonizowane normy. W skład zespołu audytorów musi wchodzić przynajmniej jeden członek z doświadczeniem w ocenie technologii danego produktu. Procedura oceny obejmuje wizytę inspekcyjną w zakładzie producenta.

Producenta powiadamia się o decyzji. Powiadomienie musi zawierać wyniki badania i należycie uzasadnioną decyzję dotyczącą oceny.

3.4. Producent musi zobowiązać się do wypełniania zobowiązań wynikających z tak zatwierdzonego systemu zapewnienia jakości oraz utrzymywania go na właściwym i skutecznym poziomie.

Producent musi informować jednostkę notyfikowaną, która zatwierdziła system zapewnienia jakości, o każdej proponowanej zmianie systemu zapewnienia jakości.

Jednostka notyfikowana musi ocenić proponowane zmiany i zadecydować, czy zmieniony system zapewnienia jakości będzie wciąż spełniać wymagania określone w ppkt. 3.2, czy też wymagana jest jego ponowna ocena.

Musi on powiadomić producenta o swojej decyzji. Powiadomienie musi zawierać wyniki badania i należycie uzasadnioną decyzję dotyczącą oceny.

4. Monitorowanie w ramach odpowiedzialności jednostki notyfikowanej.

4.1. Celem monitorowania jest upewnienie się, że producent należycie wypełnia zobowiązania wynikające z zatwierdzonego systemu zapewnienia jakości.

4.2 Producent musi umożliwić jednostce notyfikowanej dostęp w celach inspekcyjnych do pomieszczeń wytwórczych, inspekcyjnych, badawczych i magazynowych oraz przekazać jej wszelkie niezbędne informacje, w szczególności:

- dokumentację dotyczącą systemu zapewnienia jakości,

- zapisy związane z systemem zapewnienia jakości, takie jak sprawozdania z inspekcji, dane uzyskane podczas badań, dane dotyczące kalibracji urządzeń, dane dotyczące kwalifikacji pracowników przeprowadzających badania i testy, itd.

4.3. Jednostka notyfikowana musi przeprowadzać okresowe audyty w celu upewnienia się, że producent utrzymuje i stosuje system zapewnienia jakości oraz przekazywać producentowi sprawozdanie z audytu.

4.4. Jednostka notyfikowana może dodatkowo składać producentowi niezapowiedziane wizyty. Podczas takich wizyt jednostka notyfikowana może przeprowadzać badania, lub zlecać ich przeprowadzenie, w celu zweryfikowania, czy system zapewnienia jakości funkcjonuje prawidłowo; jeżeli to konieczne, jednostka notyfikowana musi przekazać producentowi sprawozdanie z wizyty i, jeżeli miało miejsce badanie, sprawozdanie z badania.

5. Przez okres co najmniej 10 lat od daty wytworzenia ostatniego produktu producent musi przechowywać do dyspozycji władz krajowych:

- dokumentację określoną w ppkt. 3.1 tiret drugie,

- uaktualnienia określone w ppkt. 3.4 akapit drugi,

- decyzje i sprawozdania jednostki notyfikowanej, określone w ppkt. 3.4 akapit ostatni oraz w ppkt. 4.3 i 4.4.

6. Każda jednostka notyfikowana musi przekazać pozostałym jednostkom notyfikowanym odpowiednie informacje dotyczące wydanych i cofniętych zatwierdzeń systemów zapewnienia jakości.

4. MODUŁ E: Zapewnienie jakości produktu

1. Moduł ten opisuje procedurę, w drodze której producent spełniający zobowiązania określone w pkt. 2 zapewnia i oświadcza, że dane artykuły pirotechniczne są zgodne z typem opisanym w certyfikacie badania typu WE. Producent musi umieścić oznakowanie WE na każdym artykule i sporządzić pisemną deklarację zgodności. Oznakowaniu CE musi towarzyszyć numer identyfikacyjny jednostki notyfikowanej odpowiedzialnej za kontrole określone w pkt. 4.

2. Producent musi stosować zatwierdzony system jakości inspekcji gotowego artykułu pirotechnicznego i badań określonych w pkt. 3. Podlega on kontrolom określonym w pkt. 4.

3. System zapewnienia jakości

3.1. Producent składa do wybranej przez siebie jednostki notyfikowanej wniosek o przeprowadzenie oceny systemu zapewnienia jakości dla określonych artykułów pirotechnicznych.

Wniosek musi zawierać:

- wszystkie odpowiednie informacje na temat danej kategorii artykułów pirotechnicznych,

- dokumentację dotyczącą systemu zapewnienia jakości,

- dokumentację techniczną dotyczącą zatwierdzonego typu oraz kopię certyfikatu badania typu WE.

3.2. W ramach systemu zapewnienia jakości, każdy artykuł pirotechniczny poddaje się badaniu i przeprowadza się odpowiednie testy zgodnie ze stosowną(-ymi) zharmonizowaną(-ymi) normą(-ami) określoną(-ymi) w art. 8, lub przeprowadza się równoważne testy w celu zweryfikowania jego zgodności z odpowiednimi wymaganiami niniejszej dyrektywy. Wszystkie elementy, wymagania i przepisy przyjęte przez producenta muszą być udokumentowane w systematyczny i uporządkowany sposób w formie spisanych zasad postępowania, procedur i instrukcji. Dokumentacja systemu zapewnienia jakości musi pozwalać na spójną interpretację programów zapewnienia jakości, planów, instrukcji i związanych z nimi zapisów.

Musi ona w szczególności zawierać odpowiedni opis:

- celów jakości oraz struktury organizacyjnej, obowiązków i uprawnień kierownictwa w odniesieniu do jakości produktu,

- badań i testów, które będą przeprowadzane po zakończeniu procesu wytwarzania,

- środków monitorowania skuteczności działania systemu zapewnienia jakości,

- zapisy związane z systemem zapewnienia jakości, takie jak sprawozdania z inspekcji, dane uzyskane podczas badań, dane dotyczące kalibracji urządzeń, dane dotyczące kwalifikacji pracowników przeprowadzających badania i testy, itd.

3.3. Jednostka notyfikowana musi ocenić system zapewnienia jakości w celu stwierdzenia, czy spełnia on wymagania określone w ppkt. 3.2. Musi on zakładać spełnienie tych wymagań w przypadku systemów zapewnienia jakości, które stosują odpowiednie zharmonizowane normy.

W skład zespołu audytorów musi wchodzić przynajmniej jeden członek z doświadczeniem w ocenie technologii danego produktu. Procedura oceny musi obejmować wizytę inspekcyjną w zakładzie producenta.

Producenta powiadamia się o decyzji. Powiadomienie musi zawierać wyniki badania i należycie uzasadnioną decyzję dotyczącą oceny.

3.4. Producent musi zobowiązać się do wypełniania zobowiązań wynikających z tak zatwierdzonego systemu zapewnienia jakości oraz utrzymywania go na właściwym i skutecznym poziomie.

Producent musi informować jednostkę notyfikowaną, która zatwierdziła system zapewnienia jakości o każdej proponowanej zmianie systemu zapewnienia jakości. Jednostka notyfikowana musi ocenić proponowane zmiany i zadecydować, czy zmieniony system zapewnienia jakości będzie wciąż spełniać wymagania określone w ppkt. 3.2, czy też wymagana jest jego ponowna ocena. Musi ona powiadomić producenta o swojej decyzji. Powiadomienie musi zawierać wyniki badania i należycie uzasadnioną decyzję dotyczącą oceny.

4. Monitorowanie za które odpowiedzialna jest jednostka notyfikowana

4.1. Celem monitorowania jest upewnienie się, że producent należycie wypełnia zobowiązania wynikające z zatwierdzonego systemu zapewnienia jakości.

4.2. Producent musi umożliwić jednostce notyfikowanej dostęp w celach inspekcyjnych do pomieszczeń wytwórczych, inspekcyjnych, badawczych i magazynowych oraz przekazać jej wszelkie niezbędne informacje, w szczególności:

- dokumentację dotyczącą systemu zapewnienia jakości,

- dokumentację techniczną,

- zapisy związane z systemem jakości, takie jak sprawozdania z inspekcji, dane uzyskane podczas testów, dane dotyczące kalibracji urządzeń, dane dotyczące kwalifikacji pracowników przeprowadzających badania i testy, itd.

4.3. Jednostka notyfikowana musi przeprowadzać okresowe audyty w celu upewnienia się, że producent utrzymuje i stosuje system zapewnienia jakości oraz przekazać producentowi sprawozdanie z audytu.

4.4. Jednostka notyfikowana może dodatkowo składać producentowi niezapowiedziane wizyty. Podczas takich wizyt jednostka notyfikowana może przeprowadzać badania, lub zlecać ich przeprowadzenie, w celu zweryfikowania, czy system zapewnienia jakości funkcjonuje prawidłowo; jeżeli to konieczne, jednostka notyfikowana musi przekazać producentowi sprawozdanie z wizyty i, jeżeli przeprowadzono badanie, sprawozdanie z badania.

5. Przez okres co najmniej 10 lat od daty wytworzenia ostatniego produktu producent musi przechowywać do dyspozycji władz krajowych:

- dokumentację określoną w ppkt. 3.1 tiret drugie,

- zmiany określone w ppkt. 3.4 akapit drugi,

- decyzje i sprawozdania jednostki notyfikowanej, określone w ppkt. 3.4 akapit ostatni oraz w ppkt. 4.3 i 4.4.

6. Każda jednostka notyfikowana musi przekazać pozostałym jednostkom notyfikowanym odpowiednie informacje dotyczące wydanych i cofniętych zatwierdzeń systemów zapewnienia jakości.

5. MODUŁ F: Sprawdzanie produktu

1. Moduł ten opisuje procedurę, w drodze której producent kontroluje i zaświadcza, że artykuły pirotechniczne będące przedmiotem przepisów pkt. 3 są zgodne z typem opisanym w certyfikacie badania typu WE i spełniają odpowiednie wymagania niniejszej dyrektywy.

2. Producent przyjmuje wszystkie niezbędne środki, aby proces wytwarzania zapewniał zgodność artykułów pirotechnicznych z typem opisanym w certyfikacie badania typu WE oraz odpowiednimi wymaganiami dyrektywy, które mają do nich zastosowanie. Umieszcza on oznakowanie CE na każdym artykule pirotechnicznym i sporządza pisemną deklarację zgodności.

3. Jednostka notyfikowana przeprowadza odpowiednie badania i testy w celu skontrolowania zgodności artykułu pirotechnicznego z odpowiednimi wymaganiami niniejszej dyrektywy, przeprowadzając badania i testy każdego artykułu wyszczególnione w pkt. 4.

Producent przechowuje kopię deklaracji zgodności przez okres kończący się po upływie co najmniej 10 lat od daty wytworzenia ostatniego artykułu pirotechnicznego.

4. Sprawdzanie przez badania i testowanie każdego artykułu pirotechnicznego

4.1. Wszystkie artykuły pirotechniczne poddaje się indywidualnie badaniom i przeprowadza się właściwe testy ustalone w odpowiedniej(-ich) zharmonizowanej(-ych) normie(-ach) określonej(-ych) w art. 8, lub przeprowadza się badania równoważne w celu sprawdzenia ich zgodności z odpowiednim typem i wymaganiami niniejszej dyrektywy.

4.2. Jednostka notyfikowana umieszcza lub powoduje umieszczenie swojego numeru identyfikacyjnego na każdym zatwierdzonym artykule pirotechnicznym i sporządza pisemny certyfikat zgodności odnoszący się do przeprowadzonych badań.

4.3. Producent zapewnia, że jest w stanie dostarczyć na żądanie certyfikaty zgodności jednostki notyfikowanej.

6. MODUŁ G: Sprawdzanie jednostkowe

1. Moduł ten opisuje procedurę, w drodze której producent zapewnia i oświadcza, że artykuł pirotechniczny, dla którego wydano certyfikat określony w pkt. 2 jest zgodny z odpowiednimi wymaganiami niniejszej dyrektywy. Producent musi umieścić oznakowanie WE na tym artykule i sporządzić pisemną deklarację zgodności.

2. Jednostka notyfikowana musi zbadać artykuł pirotechniczny i przeprowadzić właściwe testy wymienione w odpowiedniej(-ich) zharmonizowanej(-ych) normie(-ach)określonej(-ych) w art. 8, lub równoważne testy, w celu zapewnienia jego zgodności z odpowiednimi wymaganiami niniejszej dyrektywy.

Jednostka notyfikowana musi umieścić lub spowodować umieszczenie swojego numeru identyfikacyjnego na zatwierdzonym artykule pirotechnicznym i sporządzić pisemne świadectwo zgodności odnoszące się do przeprowadzonych testów.

3. Celem dokumentacji technicznej jest umożliwienie oceny zgodności z wymaganiami niniejszej dyrektywy oraz zrozumienia projektu, procesu wytwarzania i działania artykułu pirotechnicznego.

Dokumentacja musi zawierać, w zakresie niezbędnym dla dokonania takiej oceny:

- ogólny opis typu,

- projekt koncepcyjny i rysunki techniczne oraz schematy części, podzespołów, obwodów, itd.,

- opisy i objaśnienia konieczne dla zrozumienia wspomnianych rysunków i schematów oraz działania artykułu pirotechnicznego,

- wykaz zharmonizowanych norm określonych w art. 8, stosowanych w całości lub częściowo, oraz opisy rozwiązań zastosowanych w celu spełnienia zasadniczych wymagań bezpieczeństwa niniejszej dyrektywy, jeżeli normy określone w art. 8 nie zostały zastosowane,

- wyniki dokonanych obliczeń konstrukcyjnych, przeprowadzonych badań, itd.,

- sprawozdania z badań.

ZAŁĄCZNIK III

MINIMALNE KRYTERIA, KTÓRE POWINNY BYĆ UWZGLĘDNIANE PRZEZ PAŃSTWA CZŁONKOWSKIE W STOSUNKU DO JEDNOSTEK ODPOWIEDZIALNYCH ZA OCENĘ ZGODNOŚCI

1. Jednostka, jej dyrektor i personel odpowiedzialny za przeprowadzanie badań sprawdzających nie mogą być projektantami, producentami, dostawcami ani instalatorami artykułów pirotechnicznych, które kontrolują, ani też upoważnionymi przedstawicielami żadnej z tych stron. Nie mogą oni też być zaangażowani, bezpośrednio lub jako upoważnieni przedstawiciele, w projektowanie, konstruowanie, sprzedaż lub konserwację takich artykułów. Nie wyklucza to możliwości wymiany informacji technicznych między producentem a jednostką.

2. Jednostka i jej personel przeprowadzają badania weryfikacyjne z najwyższym stopniem uczciwości zawodowej i technicznej kompetencji, i nie podlegają żadnym naciskom ani wpływom, szczególnie finansowym, które mogłyby oddziaływać na ich ocenę lub wyniki inspekcji, szczególnie ze strony osób lub grup osób zainteresowanych wynikami weryfikacji.

3. Jednostka ma do dyspozycji niezbędny personel i posiada niezbędne wyposażenie umożliwiające jej prawidłową realizację zadań administracyjnych i technicznych związanych z weryfikacją; ma również dostęp do sprzętu wymaganego do szczególnej weryfikacji.

4. Personel odpowiedzialny za kontrolę posiada:

- gruntowne przeszkolenie techniczne i zawodowe,

- zadowalającą znajomość wymagań związanych z przeprowadzanymi przez niego badaniami i odpowiednie doświadczenie w ich przeprowadzaniu,

- umiejętność sporządzania certyfikatów, protokołów i sprawozdań wymaganych w celu uwierzytelnienia przeprowadzonych testów.

5. Zagwarantowana jest bezstronność personelu przeprowadzającego inspekcje. Jego wynagrodzenie nie zależy od liczby przeprowadzonych testów ani od wyników takich testów.

6. Jednostka jest ubezpieczona od odpowiedzialności cywilnej, chyba że odpowiedzialność ponosi państwo zgodnie z przepisami prawa krajowego, lub samo Państwo Członkowskie jest bezpośrednio odpowiedzialne za badania.

7. Personel jednostki jest zobowiązany do zachowania tajemnicy zawodowej w odniesieniu do wszystkich informacji uzyskanych podczas wykonywania swych zadań (z wyjątkiem udzielania ich właściwym władzom administracyjnym państwa, w którym jednostka ta prowadzi swoją działalność) w ramach niniejszej dyrektywy lub wszelkich innych przepisów prawa krajowego, które ją wykonują.

ZAŁĄCZNIK IV

OZNAKOWANIE ZGODNOŚCI

Oznakowanie zgodności CE składa się z liter „CE” w następującej formie:

W przypadku zmniejszenia lub powiększenia oznakowania CE, należy zachować proporcje powyższego rysunku.

[1] Dz.U. C […] z […], str. […].

[2] Dz.U. C […] z […], str. […].

[3] Dz.U. C […] z […], str. […].

[4] Dz.U. L 121 z 15.5.1993, str. 20.

[5] Dz.U. L 10 z 14.1.1997, str. 13.

[6] Dz.U. L 345 z 31.12.2003, str. 97-105.

[7] Dz.U. C 91 z 16.4.2003, str. 7.

[8] Dz.U. L 204 z 21.7.1998, str. 37, ostatnio zmieniona dyrektywą 98/48/WE (Dz.U. L 217 z 5.8.1998, str. 18).

[9] Dz.U. L 184 z 17.7.1999, str. 23.

[10] Dz.U. L 46 z 17.2.1997, str. 25.

[11] Dz.U. L 187 z 16.7.1988, str. 1.

[12] Dz.U. L 121 z 15.5.1993, str. 20.

[13] 18 miesięcy po wejściu w życie

[14] 18 miesięcy po opublikowaniu dyrektywy

[15] 24 miesiące po opublikowaniu dyrektywy

[16] 5 lat po opublikowaniu dyrektywy