28.1.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 21/1

(1)

Dyrektywa Rady 2011/96/UE (3) zwalnia dywidendy i inne formy podziału zysku, wypłacane przez spółki zależne na rzecz ich spółek dominujących, od podatków potrącanych u źródła dochodu oraz eliminuje podwójne opodatkowanie takiego dochodu na poziomie spółki dominującej.

(2)

Niezbędne jest zapewnienie, aby dyrektywa 2011/96/UE nie była nadużywana przez podatników objętych zakresem jej stosowania.

(3)

Niektóre państwa członkowskie stosują przepisy krajowe lub postanowienia umowne służące zwalczaniu uchylania się od opodatkowania, oszustw podatkowych lub nadużyć w sposób ogólny lub bardziej konkretny.

(4)

Niemniej jednak te przepisy lub postanowienia mogą charakteryzować się odmiennymi poziomami surowości, a w każdym razie odzwierciedlają one specyfikę systemu podatkowego każdego z państw członkowskich. Co więcej, niektóre państwa członkowskie nie posiadają żadnych przepisów krajowych ani postanowień umownych w zakresie zapobiegania nadużyciom.

(5)

W związku z tym włączenie wspólnej minimalnej klauzuli zapobiegającej nadużyciom do dyrektywy 2011/96/UE byłoby bardzo pomocne w celu zapobiegania nadużywaniu tej dyrektywy oraz w celu zapewnienia większej spójności jej stosowania w poszczególnych państwach członkowskich.

(6)

Stosowanie klauzul zapobiegających nadużyciom powinno być proporcjonalne i służyć konkretnemu celowi w postaci eliminowania jednostkowych lub seryjnych fikcyjnych uzgodnień, które nie odzwierciedlają rzeczywistości gospodarczej.

(7)

W tym celu przy ocenianiu, czy dane jednostkowe lub seryjne uzgodnienie stanowi nadużycie, administracje podatkowe państw członkowskich powinny dokonywać obiektywnej analizy wszystkich stosownych faktów i okoliczności.

(8)

Państwa członkowskie powinny co prawda stosować klauzulę zapobiegającą nadużyciom w celu eliminowania uzgodnień, które nie są – w całości – rzeczywiste, mogą również pojawić się przypadki, gdy pojedyncze etapy lub części jednostkowego uzgodnienia – rozpatrywane indywidualnie – nie są rzeczywiste. Państwa członkowskie powinny być w stanie stosować klauzulę zapobiegającą nadużyciom również w celu eliminowania tych konkretnych etapów lub części, bez uszczerbku dla pozostałych, rzeczywistych etapów lub części uzgodnienia. Zoptymalizowałoby to efektywność klauzuli zapobiegającej nadużyciom, a jednocześnie gwarantowało jej proporcjonalność. Podejście zakładające użycie zwrotu „w zakresie, w jakim” może być skuteczne w przypadkach, gdy zainteresowane podmioty są jako takie rzeczywiste, ale gdy, przykładowo, akcje, które skutkują podziałem zysku, nie są w sposób rzeczywisty przypisane podatnikowi mającemu siedzibę w państwie członkowskim, tj. jeżeli dane uzgodnienie w oparciu o jego formę prawną przenosi własność akcji, jednak jego cechy nie odzwierciedlają rzeczywistości gospodarczej.

(9)

Niniejsza dyrektywa nie powinna w żaden sposób wpływać na zdolność państw członkowskich do stosowania ich przepisów krajowych lub postanowień umownych służących zapobieganiu uchylaniu się od opodatkowania, oszustwom podatkowym lub nadużyciom.

(10)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 2011/96/UE,