(1)

Cel Unii, który polega na zapewnieniu wysokiego poziomu bezpieczeństwa w przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości zgodnie z art. 67 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), należy osiągnąć między innymi poprzez wspólne środki związane z przekraczaniem granic wewnętrznych przez osoby i z kontrolami na granicach zewnętrznych, a także poprzez wspólną politykę wizową stanowiącą część spójnego wielopoziomowego systemu, który umożliwiałby wymianę danych i pełną wiedzę na temat sytuacji oraz ma na celu ułatwienie legalnego podróżowania oraz przeciwdziałanie nielegalnej imigracji.

(2)

Unia potrzebuje spójniejszego podejścia do wewnętrznych i zewnętrznych aspektów zarządzania migracją i do bezpieczeństwa wewnętrznego oraz powinna wprowadzić współzależność między przeciwdziałaniem nielegalnej imigracji i poprawą bezpieczeństwa na granicach zewnętrznych Unii a bliższą współpracą i dialogiem z państwami trzecimi w zakresie postępowania wobec nielegalnej imigracji i promowania legalnej migracji.

(3)

Należy opracować zintegrowane podejście do kwestii pojawiających się w związku z presją migracyjną i wnioskami o azyl oraz do zarządzania granicami zewnętrznymi Unii, a także zapewnić finansowanie i odpowiednie zasoby służące działaniom w sytuacjach nadzwyczajnych, udostępniane w duchu poszanowania praw człowieka i solidarności między wszystkimi państwami członkowskimi przy jednoczesnym poszanowaniu zobowiązań krajowych oraz zapewnieniu jasnego podziału zadań.

(4)

Strategia bezpieczeństwa wewnętrznego Unii Europejskiej („strategia bezpieczeństwa wewnętrznego”), przyjęta przez Radę w lutym 2010 r., stanowi wspólny plan reagowania na takie wspólne wyzwania dotyczące bezpieczeństwa. W komunikacie Komisji z listopada 2010 r. zatytułowanym „Strategia bezpieczeństwa wewnętrznego UE w działaniu” zasady i wytyczne strategii przełożone zostały na konkretne działania poprzez określenie pięciu celów strategicznych: rozbijanie międzynarodowych siatek przestępczych, zwalczanie terroryzmu i walka z radykalizacją i werbowaniem; podniesienie poziomu ochrony obywateli i przedsiębiorstw w cyberprzestrzeni; zwiększenie bezpieczeństwa poprzez zarządzanie granicami oraz zwiększenie odporności Europy na kryzysy i katastrofy.

(5)

Zgodnie ze strategią bezpieczeństwa wewnętrznego, wolność, bezpieczeństwo i sprawiedliwość są celami, do których należy dążyć równolegle, a aby osiągnąć wolność i sprawiedliwość, należy zawsze dążyć do zapewnienia bezpieczeństwa zgodnie z zasadami Traktatów, zasadą praworządności oraz zobowiązaniami Unii w zakresie praw podstawowych.

(6)

Solidarność między państwami członkowskimi, jasny podział zadań, poszanowanie podstawowych wolności i praw człowieka oraz zasady praworządności, zdecydowane skoncentrowanie się na perspektywie globalnej i powiązanie z bezpieczeństwem zewnętrznym oraz zgodność z celami polityki zewnętrznej Unii określonymi w art. 21 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE) powinny być kluczowymi zasadami rządzącymi realizacją strategii bezpieczeństwa wewnętrznego.

(7)

Aby promować realizację strategii bezpieczeństwa wewnętrznego oraz zapewnić jej prawidłowe funkcjonowanie w warunkach operacyjnych, państwa członkowskie powinny mieć zapewnione odpowiednie unijne wsparcie finansowe dzięki utworzeniu Funduszu Bezpieczeństwa Wewnętrznego („Fundusz”).

(8)

Ze względu na szczególne kwestie prawne mające zastosowanie do tytułu V TFUE z prawnego punktu widzenia nie jest możliwe ustanowienie Funduszu jako pojedynczego instrumentu finansowego. Należy zatem ustanowić Fundusz w postaci kompleksowych ram dla unijnego wsparcia finansowego w dziedzinie bezpieczeństwa wewnętrznego, które obejmują instrument na rzecz wsparcia finansowego w zakresie granic zewnętrznych i wiz („Instrument”) ustanowiony niniejszym rozporządzeniem, a także instrument na rzecz wsparcia finansowego współpracy policyjnej, zapobiegania i zwalczania przestępczości oraz zarządzania kryzysowego, ustanowiony rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 513/2014 (4). Te kompleksowe ramy należy uzupełnić rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 514/2014 (5), do którego niniejsze rozporządzenie powinno się odwoływać w zakresie przepisów dotyczących programowania, zarządzania finansami, zarządzania i kontroli, rozliczania rachunków, zamykania programów oraz sprawozdawczości i oceny.

(9)

Nowa dwufilarowa struktura finansowania w dziedzinie spraw wewnętrznych powinna przyczynić się do uproszczenia, racjonalizacji, konsolidacji i przejrzystości finansowania w tej dziedzinie. Należy dążyć do synergii, spójności i komplementarności z innymi funduszami i programami, w tym również z myślą o przydzielaniu środków na wspólne cele. Należy jednak zapobiegać pokrywaniu się różnych instrumentów finansowania.

(10)

Fundusz powinien odzwierciedlać potrzebę większej elastyczności i większego uproszczenia, uwzględniając przy tym wymagania w zakresie przewidywalności oraz zapewniając sprawiedliwy i przejrzysty podział zasobów w celu realizacji ogólnych i szczegółowych celów określonych w niniejszym rozporządzeniu.

(11)

Skuteczność środków i jakość wydatków są głównymi zasadami wdrażania Funduszu. Ponadto Fundusz należy również wdrażać w sposób możliwie najbardziej skuteczny i przyjazny dla użytkownika.

(12)

Fundusz powinien w szczególny sposób uwzględniać te państwa członkowskie, które ze względu na swoje położenie geograficzne zmagają się z nieproporcjonalnym obciążeniem związanym z przepływami migracyjnymi.

(13)

Solidarność i podział odpowiedzialności pomiędzy państwami członkowskimi a Unią to jeden z głównych elementów wspólnej polityki zarządzania granicami zewnętrznymi.

(14)

Fundusz powinien wyrażać solidarność poprzez pomoc finansową dla tych państw członkowskich, które w pełni stosują przepisy Schengen dotyczące granic zewnętrznych, jak również dla tych, które przygotowują się do pełnego udziału w Schengen, oraz powinien być wykorzystywany przez państwa członkowskie w interesie wspólnej unijnej polityki zarządzania granicami zewnętrznym.

(15)

W celu przyczynienia się do osiągnięcia ogólnego celu Funduszu państwa członkowskie powinny zapewnić, aby ich programy krajowe obejmowały cele szczegółowe Instrumentu oraz aby przydział środków pomiędzy celami był proporcjonalny do wyzwań i potrzeb oraz zapewniał możliwość realizacji celów. W przypadku gdy program krajowy nie odnosi się do jednego z celów szczegółowych lub przydział środków jest się poniżej minimalnych wartości procentowych dla niektórych celów programów krajowych określonych w niniejszym rozporządzeniu, dane państwo członkowskie powinno przedstawić uzasadnienie w ramach programu.

(16)

Aby zmierzyć osiągnięcia Funduszu, należy ustanowić wspólne wskaźniki w odniesieniu do każdego celu szczegółowego Instrumentu. Pomiar osiągnięć w realizacji celów szczegółowych za pomocą wspólnych wskaźników nie oznacza, że realizacja działań związanych z tymi wskaźnikami ma być obowiązkowa.

(17)

Udział państwa członkowskiego nie powinien zbiegać się w czasie z jego udziałem w tymczasowym instrumencie finansowym Unii, z którego udzielane jest wsparcie państwom członkowskim będącym jego beneficjentami między innymi na sfinansowanie działań na nowych granicach zewnętrznych Unii na potrzeby wdrażania dorobku Schengen w zakresie granic i wiz oraz kontroli granic zewnętrznych.

(18)

Instrument powinien stanowić rozwinięcie procesu budowania potencjału powstałego przy pomocy Funduszu Granic Zewnętrznych na lata 2007–2013, ustanowionego decyzją nr 574/2007/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (6), oraz powinien rozszerzać jego zakres w taki sposób, aby objął również nowe zmiany.

(19)

Przy realizowaniu zadań na granicach zewnętrznych i w konsulatach zgodnie z dorobkiem Schengen w zakresie granic i wiz państwa członkowskie prowadzą działania w interesie i w imieniu wszystkich pozostałych państw członkowskich w strefie Schengen, tak więc świadczą usługę publiczną na rzecz Unii. Instrument powinien przyczyniać się do wspierania kosztów operacyjnych związanych z kontrolą granic i polityką wizową oraz umożliwić państwom członkowskim utrzymywanie zdolności, które mają kluczowe znaczenie dla świadczenia tej usługi dla wszystkich. Takie wsparcie obejmuje pełen zwrot wybranych określonych kosztów związanych z celami Instrumentu i powinno stanowić integralną część programów krajowych.

(20)

Instrument powinien uzupełniać i wspierać działania podejmowane na rzecz rozwoju współpracy międzynarodowej pod egidą Europejskiej Agencji Zarządzania Współpracą Operacyjną na Zewnętrznych Granicach Państw Członkowskich Unii Europejskiej („Frontex”) ustanowionej rozporządzeniem Rady (WE) nr 2007/2004 (7), w tym również nowe działania wynikające ze zmian wprowadzonych rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1168/2011 (8), wzmacniając w ten sposób dodatkowo solidarność pomiędzy tymi państwami członkowskimi kontrolującymi granice zewnętrzne w interesie i w imieniu całej strefy Schengen. Oznacza to między innymi, że przy opracowywaniu programów krajowych państwa członkowskie powinny wziąć pod uwagę narzędzia analityczne oraz wytyczne operacyjne i techniczne opracowane przez Frontex, jak również opracowane programy szkoleniowe, a mianowicie wspólne podstawowe programy szkolenia funkcjonariuszy straży granicznej, w tym ich elementy odnoszące się do praw podstawowych i dostępu do ochrony międzynarodowej. W celu wypracowania komplementarności między tą misją a obowiązkami państw członkowskich w zakresie kontroli i nadzoru granic zewnętrznych, jak również w celu zapewnienia spójności i uniknięcia niegospodarności, Komisja powinna konsultować się z Frontexem w sprawie projektów programów krajowych przekazywanych przez państwa członkowskie, a w szczególności w zakresie działań finansowanych w ramach wsparcia operacyjnego.

(21)

Instrument należy wdrażać z pełnym poszanowaniem praw i zasad zapisanych w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej oraz z międzynarodowymi zobowiązaniami Unii, a także bez uszczerbku dla stosowania szczególnych przepisów dotyczących prawa do azylu i ochrony międzynarodowej.

(22)

Jednolita i wysokiej jakości kontrola na granicach zewnętrznych ma zasadnicze znaczenie dla wzmocnienia przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości. Zgodnie ze wspólnymi standardami unijnymi, Instrument powinien wspierać środki związane z zarządzaniem granicami zewnętrznymi, powinien być realizowany zgodnie z czteropoziomowym modelem kontroli dostępu, który obejmuje środki w państwach trzecich, współpracę z państwami sąsiadującymi, środki kontroli granicznej i środki kontroli w ramach przestrzeni swobodnego przepływu, aby zapobiegać nielegalnej imigracji oraz przestępczości transgranicznej na obszarze Schengen.

(23)

Zgodnie z art. 3 TUE Instrument powinien wspierać działania zapewniające ochronę dzieci narażonych na niebezpieczeństwo na granicach zewnętrznych. W szczególności przy realizacji działań dotyczących identyfikacji, niesienia natychmiastowej pomocy i przekazywania osób służbom ochrony państwa członkowskie powinny w miarę możliwości zwracać szczególną uwagę na osoby o szczególnych potrzebach, zwłaszcza dzieci i małoletnich bez opieki.

(24)

Aby zapewnić jednolitą, wysokiej jakości kontrolę graniczną oraz ułatwić legalne podróżowanie przez granice zewnętrzne w ramach strategii bezpieczeństwa wewnętrznego Instrument powinien przyczyniać się do rozwoju europejskiego wspólnego zintegrowanego systemu zarządzania granicami. System ten obejmuje wszystkie środki związane z polityką, prawo, systematyczną współpracę, podział obciążeń, ocenę warunków i zmieniających się miejsc tranzytu nielegalnych imigrantów, personel, sprzęt i technologię podejmowane na różnych poziomach przez właściwe organy państw członkowskich działające we współpracy z Frontexem, z państwami trzecimi, a także w razie potrzeby z innymi podmiotami, w szczególności z Europolem i Agencją ds. Zarządzania Operacyjnego Wielkoskalowymi Systemami Informatycznymi, wykorzystując między innymi czteropoziomowy model bezpieczeństwa granic i zintegrowaną analizę ryzyka Unii.

(25)

Zgodnie z protokołem nr 5 do Aktu przystąpienia z 2003 r. w sprawie tranzytu osób drogą lądową między Obwodem Kaliningradzkim a innymi częściami Federacji Rosyjskiej, Instrument powinien pokrywać wszelkie dodatkowe koszty ponoszone z tytułu wdrażania szczególnych przepisów dorobku Unii przewidzianego w przypadku takiego tranzytu, tj. rozporządzenie Rady (WE) 693/2003 (9) i rozporządzenie Rady (WE) 694/2003 (10). Potrzeba stałego wsparcia finansowego z tytułu niepobranych opłat powinna być jednak zależna od obowiązywania reżimu wizowego między Unią a Federacją Rosyjską.

(26)

Instrument powinien obejmować wsparcie na rzecz środków krajowych i współpracy między państwami członkowskimi w dziedzinie polityki wizowej i innych działań realizowanych przed przybyciem na granicę i przed przeprowadzeniem kontroli na granicach zewnętrznych, oraz powinien w pełni wykorzystywać Wizowy System Informacyjny (VIS). Skuteczne zarządzanie działaniami organizowanymi przez służby państw członkowskich w państwach trzecich leży w interesie wspólnej polityki wizowej jako część wielopoziomowego systemu mającego na celu ułatwienie legalnego podróżowania i przeciwdziałanie nielegalnej imigracji do Unii, a także stanowi kluczowy element wspólnego zintegrowanego systemu zarządzania granicami.

(27)

Ponadto Instrument powinien wspierać środki podejmowane na terytorium państw strefy Schengen stanowiące element rozwoju wspólnego zintegrowanego systemu zarządzania granicami, który wzmacnia ogólne funkcjonowanie strefy Schengen.

(28)

Instrument powinien również stanowić wsparcie na rzecz rozwoju systemów informatycznych przez Unię, w oparciu o istniejące lub nowe systemy informatyczne, które zapewniłyby państwom członkowskim narzędzia niezbędne do skuteczniejszego zarządzania przepływem obywateli krajów trzecich przez granice oraz lepszego identyfikowania i weryfikowania podróżnych, ułatwiając dzięki temu podróżowanie i zwiększając bezpieczeństwo granic. W tym celu należy ustanowić – zgodnie ze strategią zarządzania informacjami na rzecz bezpieczeństwa wewnętrznego UE – program służący pokrywaniu kosztów rozwoju zarówno centralnych, jak i krajowych elementów takich systemów, przy zapewnieniu spójności technicznej, interoperacyjności z innymi systemami informatycznymi Unii, oszczędności i sprawnego wdrażania w państwach członkowskich. Te systemy informatyczne powinny być zgodne z prawami podstawowymi, w tym z prawem do ochrony danych osobowych.

(29)

Państwa członkowskie powinny przeznaczyć niezbędne środki finansowe na europejski system nadzorowania granic (EUROSUR), ustanowiony na mocy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1052/2013 (11), aby zapewnić prawidłowe funkcjonowanie tego systemu.

(30)

Aby niezwłocznie zaradzić nieprzewidzianej presji migracyjnej oraz ryzyku dla bezpieczeństwa granic, należy umożliwić udzielanie pomocy w sytuacjach nadzwyczajnych w ramach określonych w rozporządzeniu (UE) nr 514/2014.

(31)

Ponadto w interesie wzmocnienia solidarności w całej strefie Schengen w przypadku stwierdzenia słabych punktów lub potencjalnego ryzyka, w szczególności po ocenie Schengen, dane państwo członkowskie powinno podjąć odpowiednie działania następcze, wykorzystując zasoby swojego programu krajowego zgodnie z priorytetami, w stosownych przypadkach uzupełniając je środkami pomocy w sytuacjach nadzwyczajnych.

(32)

Aby zwiększyć solidarność i podział odpowiedzialności, należy zachęcać państwa członkowskie do wykorzystania części zasobów dostępnych w ramach ich programów krajowych na priorytety szczególne określone przez Unię, takie jak zakup wyposażenia technicznego potrzebnego Frontexowi oraz rozwój współpracy konsularnej na potrzeby Unii. Istnieje potrzeba zmaksymalizowania wpływu finansowania unijnego poprzez pozyskiwanie, łączenie i lewarowanie publicznych i prywatnych środków finansowych. Należy zapewnić jak największą przejrzystość, odpowiedzialność i kontrolę demokratyczną w przypadku innowacyjnych instrumentów i mechanizmów finansowych wykorzystujących środki finansowe Unii.

(33)

Aby zagwarantować stosowanie dorobku Schengen w całej strefie Schengen, Instrument powinien również zapewnić wsparcie wykonywania rozporządzenia Rady (UE) nr 1053/2013 (12), jako kluczowego narzędzia ułatwiającego realizację polityk unijnych w przestrzeni wolności, sprawiedliwości i bezpieczeństwa poprzez zapewnienie wysokiego poziomu ochrony granic zewnętrznych oraz brak kontroli granicznych w strefie Schengen.

(34)

W świetle doświadczeń zdobytych z Funduszem Granic Zewnętrznych oraz rozwoju SIS II i VIS za właściwe uznaje się dopuszczenie pewnego stopnia elastyczności w odniesieniu do możliwych przesunięć zasobów pomiędzy różnymi środkami służącymi realizacji celów Instrumentu, bez uszczerbku dla zasady, zgodnie z którą programom należy zapewnić od początku masę krytyczną i stabilność finansową, a państwom członkowskim wsparcie operacyjne, oraz bez uszczerbku dla zasady kontroli ze strony Parlamentu Europejskiego i Rady.

(35)

W tym duchu należy poszerzyć zakres działań oraz podnieść pułap wartości zasobów pozostających do dyspozycji Unii („działania Unii”), aby zwiększyć w danym roku budżetowym unijne możliwości realizacji –jeżeli zaistnieje i w zakresie, w jakim zaistnieje potrzeba – wielu działań związanych z zarządzaniem granicami zewnętrznymi i wspólną polityką wizową w interesie całej Unii. Takie działania Unii obejmują badania i projekty pilotażowe ukierunkowane na rozwój zarządzania granicami zewnętrznymi i wspólnej polityki wizowej oraz ich stosowanie, szkolenie funkcjonariuszy straży granicznej w zakresie ochrony praw człowieka, środki lub porozumienia w państwach trzecich dotyczące presji migracyjnej z tych państw, mające na celu optymalne zarządzanie przepływami migracyjnymi do Unii, a także skuteczną organizację związanych z tym zadań na granicach zewnętrznych i w konsulatach.

(36)

Środki w państwach trzecich i dotyczące państw trzecich, objęte wsparciem w ramach Instrumentu, należy przyjmować w synergii i przy zapewnieniu spójności z innymi działaniami realizowanymi poza Unią, wspieranymi przez geograficzne i tematyczne instrumenty pomocy zewnętrznej Unii. W ramach realizacji takich działań należy w szczególności dążyć do osiągnięcia pełnej spójności z zasadami i ogólnymi celami działań zewnętrznych Unii i jej polityki zagranicznej wobec danego państwa lub regionu. Środki te nie powinny mieć na celu wsparcia działań bezpośrednio ukierunkowanych na rozwój i powinny uzupełniać, w stosownych przypadkach, pomoc finansową dostarczaną za pośrednictwem instrumentów pomocy zewnętrznej. Należy również dążyć do osiągnięcia spójności z polityką humanitarną Unii, w szczególności w odniesieniu do wdrażania środków w sytuacjach nadzwyczajnych.

(37)

Finansowanie z budżetu Unii powinno koncentrować się na działaniach, w których interwencja Unii może przynieść wartość dodaną w porównaniu z działaniami podejmowanymi przez same państwa członkowskie. Ponieważ Unia ma lepsze niż państwa członkowskie warunki do stworzenia ram dla realizacji koncepcji solidarności unijnej w odniesieniu do kontroli granicznej, polityki wizowej i zarządzania przepływami migracyjnymi oraz zapewnienia platformy rozwoju wspólnych systemów informatycznych jako podstawy tych polityk, wsparcie finansowe zapewnione na mocy niniejszego rozporządzenia przyczyni się w szczególności do wzmacniania potencjału krajowego i unijnego w tych dziedzinach.

(38)

W niniejszym rozporządzeniu należy określić przyznanie podstawowych kwot dla państw członkowskich. Kwota podstawowa dla każdego państwa członkowskiego powinna być obliczana na podstawie przydziałów z Funduszu Granic Zewnętrznych dla każdego państwa członkowskiego w latach 2010-2012, a uzyskaną liczbę należy podzielić przez sumę środków dostępnych w ramach wspólnego zarządzania przez te trzy lata. Obliczeń tych dokonano zgodnie z kryteriami dystrybucji określonymi w decyzji nr 574/2007/WE.

(39)

Komisja powinna monitorować wdrażanie Instrumentu zgodnie z odpowiednimi przepisami rozporządzenia (UE) nr 514/2014, przy pomocy głównych wskaźników służących ocenie wyników i wpływu. Wskaźniki te, w tym odpowiednie poziomy bazowe, powinny zapewniać minimalną podstawę dla oceny zakresu, w jakim zrealizowano cele Instrumentu.

(40)

Aby umożliwić uzupełnienie lub zmianę przepisów niniejszego rozporządzenia w odniesieniu do definicji działań szczegółowych w ramach programów krajowych, należy przekazać Komisji uprawnienie do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 TFUE. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów. Przygotowując i opracowując akty delegowane, Komisja powinna zapewnić jednoczesne, terminowe i odpowiednie przekazywanie stosownych dokumentów Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

(41)

W ramach stosowania niniejszego rozporządzenia, w tym przygotowywania aktów delegowanych, Komisja powinna prowadzić konsultacje z ekspertami ze wszystkich państw członkowskich.

(42)

W celu zapewnienia jednolitego, skutecznego i terminowego stosowania przepisów dotyczących wsparcia operacyjnego ustanowionych w niniejszym rozporządzeniu, należy powierzyć Komisji uprawnienia wykonawcze. Uprawnienia ta powinny być wykonywane zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 182/2011 (13).

(43)

Ponieważ cel niniejszego rozporządzenia, a mianowicie zapewnienie solidarności i podziału odpowiedzialności między państwami członkowskimi i Unią w ramach zarządzania granicami zewnętrznymi oraz polityką wizową, nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast możliwe jest lepsze jego osiągnięcie na poziomie Unii, Unia może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 TUE. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule, niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(44)

Należy uchylić decyzję 574/2007/WE, z zastrzeżeniem przepisów przejściowych określonych w niniejszym rozporządzeniu.

(45)

W odniesieniu do Islandii i Norwegii niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Umowy zawartej przez Radę Unii Europejskiej i Republikę Islandii oraz Królestwo Norwegii dotyczącej włączenia tych dwóch państw we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (14), które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 pkt A i B decyzji Rady 1999/437/WE (15).

(46)

W odniesieniu do Szwajcarii niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Umowy zawartej między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (16), wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 lit. A i B decyzji 1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji Rady 2008/146/WE (17).

(47)

W odniesieniu do Liechtensteinu niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Protokołu między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską, Konfederacją Szwajcarską i Księstwem Liechtensteinu o przystąpieniu Księstwa Liechtensteinu do Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską i Konfederacją Szwajcarską dotyczącej włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (18), które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 pkt A i B decyzji 1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji Rady 2011/350/UE (19).

(48)

Zgodnie z art. 1 i 2 protokołu nr 22 w sprawie stanowiska Danii załączonego do TUE i do TFUE, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszego rozporządzenia i nie jest nim związana ani go nie stosuje. Ponieważ niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, zgodnie z art. 4 tego protokołu Dania podejmuje w terminie sześciu miesięcy po przyjęciu przez Radę niniejszego rozporządzenia decyzję, czy dokona jego transpozycji do swego prawa krajowego.

(49)

Niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, które nie mają zastosowania do Zjednoczonego Królestwa zgodnie z decyzją Rady 2000/365/WE (20); Zjednoczone Królestwo nie uczestniczy w związku z tym w jego przyjęciu i nie jest nim związane ani go nie stosuje.

(50)

Niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, które nie mają zastosowania do Irlandii zgodnie z decyzją Rady 2002/192/WE (21). Irlandia nie uczestniczy w związku z tym w jego przyjęciu, nie jest nim związana ani go nie stosuje.

(51)

Należy dostosować okres stosowania niniejszego rozporządzenia do okresu stosowania rozporządzenia Rady (UE, Euratom) nr 1311/2013 (22). W związku z tym niniejsze rozporządzenie powinno mieć zastosowanie od dnia 1 stycznia 2014 r.,