—

het op de klacht genomen besluit van het tot aanstelling bevoegde gezag van 25 maart 2022 nietig verklaren;

—

verweerster verplichten om de in artikel 3, lid 4, tweede alinea, van verordening (EEG, EURATOM, EGKS) nr. 260/68 bedoelde belastingvrijstelling, zoals die is vastgelegd in de conclusies 222/04 van de hoofden van administratie, met terugwerkende kracht vanaf 1 augustus 2021 te blijven verlenen;

—

de uitgebleven betalingen overeenkomstig het Financieel Reglement te vermeerderen met rente;

—

verweerster verwijzen in de kosten.

1.

Eerste middel: stilzitten van de administratie

Verzoeker heeft tot nog toe naar eigen zeggen twee verzoeken ingediend om voor zijn beide kinderen, die ouder zijn dan 26 jaar, te blijven genieten van de belastingvrijstelling als bedoeld in artikel 3, lid 4, tweede alinea, van verordening nr. 260/68, zoals deze nader is geregeld in de conclusies 222/04 van de hoofden van administratie. De administratie heeft hem daarop twee als informatie omschreven e-mails doen toekomen, waarbij hem werd meegedeeld dat de belastingvrije som ten gevolge van het arrest in zaak T-484/18 enkel nog wordt toegekend indien de verzoeker een kindertoelage ontvangt. Tegen deze informatie kon volgens die e-mails geen klacht als bedoeld in artikel 90 van het Statuut van de ambtenaren worden ingediend, omdat het niet ging om een besluit. De administratie heeft bijgevolg niet beslist op verzoekers verzoek.

2.

Tweede middel: onjuist voorwerp van het op de klacht genomen besluit

Het voorwerp van de klacht en het besluit hebben niets met elkaar van doen. Verzoeker heeft wegens het uitblijven van een antwoord een klacht ingediend overeenkomstig artikel 90, lid 2, van het Statuut van de ambtenaren. Op 25 maart 2022 zou verzoekers vermeende verzoek tot nietigverklaring van in werkelijkheid niet genomen besluiten evenwel zijn afgewezen omdat deze zogenoemde besluiten juist heetten te zijn.

3.

Derde middel: onjuiste uitlegging van het begrip “ten laste komend kind”

Verzoeker stelt dat de administratie van mening is dat enkel kinderen waarvoor recht op een kindertoelage bestaat, ten laste komende kinderen zijn. Aangezien verzoekers kinderen ouder zijn dan 26 jaar, heeft verzoeker volgens de administratie geen ten laste komende kinderen meer en heeft hij bijgevolg ook niet langer recht op de belastingvrijstelling. Verzoeker is de mening toegedaan dat de administratie aldus het begrip “ten laste komend kind” verwart met de aanvullende voorwaarden voor de kindertoelage.

4.

Vierde middel: onjuiste uitlegging van de voorwaarden voor de belastingvrijstelling