4.6.2018   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 190/38

—

alvorens uitspraak ten gronde te doen, verklaren dat het bestreden besluit onrechtmatig is omdat het is opgesteld in het Engels en niet in het Italiaans;

—

het onderhavige beroep toewijzen en dientengevolge het besluit van de Commissie nietig verklaren omdat het niet is gemotiveerd en in ieder geval niet is gebaseerd op vaststaande onderzoekscriteria;

—

erkennen dat op het Italiaanse stelsel van gezondheidszorg de DAEB-regeling van toepassing is en bijgevolg ook de beginselen die zijn geformuleerd in het arrest van het Hof van Justitie van 24 juli 2003, Altmark Trans en Regierungspräsidium Magdeburg (C-280/00, EU:C:2003:415) met betrekking tot de artikelen 106 en107 VWEU met het oog op de toepassing van staatsteun. Bijgevolg moet het Hof de wijze onderzoeken waarop de regio Lazio openbare instellingen heeft vergoed. Die vergoeding had moeten gebeuren volgens de beginselen die in voornoemde regeling zijn verankerd en had de vergoeding van openbare gezondheidsinstellingen dus moeten beperken tot de geraamde kostenvergoeding op basis van de in het arrest Altmark gestelde criteria met betrekking tot de zogenoemde middelgrote onderneming, en verklaren dat de bovenmatige financiering overcompensatie vormt;

—

verklaren dat de regio Lazio verzoekster moet vergoeden volgens het beginsel van de middelgrote onderneming en dus tevens rekening moet houden met de stijging van arbeidskosten met betrekking tot alle werknemers in dienst bij die instelling van 2005 tot 2006, en verklaren dat deze parameter voor de toekomst geldt;

—

verzoekster het voordeel toekennen van alle gevolgen rechtens, met name de verwijzing van de Commissie in de kosten, met inbegrip van die van verzoekster.

1.

Ten eerste komt verzoekster op tegen het gebruik van het Engels als authentieke taal voor het opstellen van het besluit.

2.

Ten tweede voert verzoekster aan dat het besluit ontoereikend is gemotiveerd. De Commissie is volledig voorbij gegaan aan een aantal wezenlijke aspecten van de kwestie en heeft een aantal van de door verzoekster aangevoerde en door haar met de neergelegde stukken bewezen uitzonderingen niet weerlegd. Bovendien was de Commissie op grond van het transparantiebeginsel en het vertrouwensbeginsel verplicht om op alle vragen van verzoekster te antwoorden.

3.

Ten derde komt verzoekster op tegen het feit dat in de Italiaanse rechtsorde het gezondheidsstelsel wordt gekenmerkt door de universaliteit van de zorgen, dat wil zeggen dat 100 % van de gezondheidszorgen wordt verstrekt door de nationale gezondheidsdienst. Voorts verwijt verzoekster de Commissie dat zij niet over het bewijs beschikt dat de Italiaanse Staat 100 % van de zorgen van de eigen staatsburgers financiert en dus dekt, wat door de feiten wordt tegengesproken. Volgens verzoekster is universaliteit geen abstract begrip, maar moet universaliteit concreet, verifieerbaar en waarneembaar zijn en kan niet worden aangenomen dat het gezondheidsstelsel door universaliteit wordt gekenmerkt, louter omdat de Italiaanse regering stelt dat dit zo is.