—

De ECB was als gevolg van lopende beroepsprocedures naar nationaal recht niet bij machte om een volledig gemotiveerd besluit te geven.

—

De ECB heeft een fout gemaakt voor zover zij ervan uitgegaan was dat de richtsnoeren van de Malta Financial Services Authority (Autoriteit voor financiële diensten van Malta) definitief en beslissend waren, terwijl de Financial Services Tribunal (rechtbank voor aangelegenheden inzake financiële diensten) nog moet oordelen of zij worden goedgekeurd, ingetrokken of gewijzigd. De ECB heeft hoe dan ook kennelijk ten onrechte aangenomen dat de intrekking van de vergunning van de onder toezicht staande entiteit te verkiezen was boven de gedwongen verkoop van de bank en dat het scenario van een verkoop van de bank zich waarschijnlijk toch niet zou voordoen.

—

De ECB was niet bevoegd om het bestreden besluit vast te stellen aangezien de bevoegdheid tot intrekking van de vergunning als kredietinstelling die aan de onder toezicht staande bank was uitgereikt, berust bij de Malta Financial Services Authority en niet bij de ECB. Het besluit van de ECB geeft dus blijk van een bevoegdheidsoverschrijding (ultra vires) en is in strijd met verzoekers’ recht van beroep krachtens het nationale recht, alsook met hun recht op een doeltreffende voorziening in rechte en een eerlijk proces krachtens het Unierecht.

—

Gesteld al dat de ECB over de kwestieuze bevoegdheid beschikte, dan heeft zij haar bevoegdheden aldus misbruikt dat de onder toezicht staande entiteit en de andere verzoekers zijn beroofd van het recht van beroep dat hun krachtens het nationale recht toekomt.

—

Op basis van het evenredigheidsbeginsel had in casu moeten worden afgezien van de intrekking van de vergunning van de onder toezicht staande entiteit. In de omstandigheden die zich voordeden, zou een verkoop van de bank minder schadelijk zijn geweest voor de onder toezicht staande entiteit en niet nadelig voor de depositohouders, de werknemers en de aandeelhouders van deze entiteit.