—

Alarape en M. Tijani, vertegenwoordigd door Z. Jafferji, barrister,

—

AIRE Centre, vertegenwoordigd door A. Weiss, legal director, en M. A. Berry, barrister,

—

de regering van het Verenigd Koninkrijk, vertegenwoordigd door H. Walker als gemachtigde, bijgestaan door F. Saheed en de B. Kennelly, barristers,

—

de Deense regering, vertegenwoordigd door C. Vang als gemachtigde,

—

de Europese Commissie, vertegenwoordigd door C. Tufvesson en M. Wilderspin als gemachtigden,

1

Het verzoek om een prejudiciële beslissing betreft de uitlegging van artikel 12 van verordening (EEG) nr. 1612/68 van de Raad van 15 oktober 1968 betreffende het vrije verkeer van werknemers binnen de Gemeenschap (PB L 257, blz. 2), zoals gewijzigd bij richtlijn 2004/38/EG van het Europees Parlement en de Raad van 29 april 2004 (PB L 158, blz. 77, met rectificatie PB L 229, blz. 35; hierna: „verordening nr. 1612/68”), en van de artikelen 16, lid 2, 17, leden 3 en 4, en 18 van richtlijn 2004/38.

2

Dit verzoek is ingediend in het kader van een geding van O. Alarape en haar zoon, Tijani, tegen de Secretary of State for the Home Department (hierna: „Secretary of State”) betreffende de afwijzing door laatstgenoemde van hun verzoek om een duurzaam verblijfsrecht in het Verenigd Koninkrijk op grond van richtlijn 2004/38.

3

Artikel 12 van verordening nr. 1612/68, dat niet een van de bij richtlijn 2004/38 ingetrokken bepalingen van die verordening is, bepaalde:

„De kinderen van een onderdaan van een lidstaat, die op het grondgebied van een andere lidstaat arbeid verricht of heeft verricht, worden, indien zij aldaar woonachtig zijn, onder dezelfde voorwaarden als de eigen onderdanen van deze Staat toegelaten tot het algemene onderwijs, het leerlingstelsel en de beroepsopleiding.

De lidstaten moedigen de initiatieven aan, waardoor deze kinderen dit onderwijs in zo gunstig mogelijke omstandigheden kunnen volgen.”

4

Artikel 2 van richtlijn 2004/38, met als opschrift „Definities”, bepaalt:

„Voor de toepassing van deze richtlijn wordt verstaan onder:

5

In hoofdstuk III van richtlijn 2004/38, met als opschrift „Verblijfsrecht”, zijn de artikelen 6 tot en met 15 ervan opgenomen. Artikel 6 betreft het „[v]erblijfsrecht voor maximaal drie maanden”.

6

Artikel 7 van richtlijn 2004/38, met als opschrift „Verblijfsrecht voor meer dan drie maanden”, luidt:

„1.   Iedere burger van de Unie heeft het recht gedurende meer dan drie maanden op het grondgebied van een andere lidstaat te verblijven:

2.   Het verblijfsrecht van lid 1 strekt zich uit tot familieleden die niet de nationaliteit van een lidstaat bezitten, en die de burger van de Unie begeleiden of zich in het gastland bij hem voegen, en voldoen aan de voorwaarden sub a, b of c.

3.   Voor de toepassing van lid 1, sub a, behoudt een burger van de Unie die niet langer werknemer of zelfstandige is, in de volgende gevallen zijn status van werknemer of zelfstandige:

4.   In afwijking van lid 1, sub d, en lid 2, geldt het verblijfsrecht als familielid van een burger van de Unie die valt onder lid 1, punt c, alleen voor de echtgenoot, de geregistreerde partner in de zin van artikel 2, lid 2, sub b, en kinderen die ten laste komen. Artikel 3, lid 2, is van toepassing op rechtstreekse bloedverwanten in opgaande lijn die ten laste komen van de burger van de Unie en op die van zijn echtgenoot of geregistreerde partner.”

7

Artikel 12 van richtlijn 2004/38, met als opschrift „Behoud van het verblijfsrecht van familieleden in geval van overlijden of vertrek van de burger van de Unie”, bepaalt:

„1.   Onverminderd het bepaalde in de tweede alinea, zijn het overlijden van een burger van de Unie of zijn vertrek uit het gastland niet van invloed op het verblijfsrecht van zijn familieleden die de nationaliteit van een lidstaat bezitten.

Alvorens het duurzame verblijfsrecht te verkrijgen, dienen de betrokkenen zelf aan de in artikel 7, lid 1, sub a, b, c of d, genoemde voorwaarden te voldoen.

2.   Onverminderd het bepaalde in de tweede alinea, leidt het overlijden van een burger van de Unie niet tot verlies van het verblijfsrecht voor zijn familieleden die niet de nationaliteit van een lidstaat bezitten, indien zij vóór dit overlijden gedurende ten minste één jaar in het gastland hebben verbleven.

Alvorens het duurzame verblijfsrecht te verkrijgen, blijft hun recht van verblijf onderworpen aan de voorwaarde dat is aangetoond dat zij werknemer of zelfstandige zijn, of voor zichzelf en hun familieleden over toereikende bestaansmiddelen beschikken om te voorkomen dat zij tijdens hun verblijf ten laste komen van het socialebijstandsstelsel van het gastland, dat zij over een ziektekostenverzekering voor alle risico’s in het gastland beschikken, of dat zij lid zijn van de reeds in het gastland gevormde familie van een persoon die aan deze voorwaarden voldoet. De ‚toereikende bestaansmiddelen’ zijn omschreven in artikel 8, lid 4.

Deze familieleden behouden hun verblijfsrecht op uitsluitend persoonlijke basis.

3.   Het overlijden van een burger van de Unie of zijn vertrek uit het gastland leidt niet tot verlies van het verblijfsrecht voor zijn kinderen, noch voor de ouder die daadwerkelijk de voogdij heeft voor de kinderen, ongeacht de nationaliteit, indien de kinderen in het gastland verblijven en er met het oog op studie aan een onderwijsinstelling zijn ingeschreven. Dit geldt tot hun studie voltooid is.”

8

Artikel 13 van richtlijn 2004/38, met als opschrift „Behoud van het verblijfsrecht van familieleden in geval van scheiding, ontbinding of nietigverklaring van het huwelijk of van beëindiging van het geregistreerde partnerschap”, bepaalt:

„1.   Onverminderd het bepaalde in de tweede alinea, zijn scheiding, ontbinding of nietigverklaring van het huwelijk van burgers van de Unie of beëindiging van het geregistreerde partnerschap als bedoeld in artikel 2, punt 2, sub b, niet van invloed op het verblijfsrecht van hun familieleden die de nationaliteit van een lidstaat bezitten.

Tot wanneer zij het duurzame verblijfsrecht verwerven, moeten de betrokkenen voldoen aan de voorwaarden van artikel 7, lid 1, sub a, b, c of d.

2.   Onverminderd het bepaalde in de tweede alinea, leiden scheiding, ontbinding of nietigverklaring van het huwelijk of beëindiging van geregistreerd partnerschap als bedoeld in artikel 2, punt 2, sub b, niet tot verlies van het verblijfsrecht van de familieleden die niet de nationaliteit van een lidstaat bezitten:

Alvorens het duurzame verblijfsrecht te verwerven, blijft hun recht van verblijf onderworpen aan de voorwaarde dat is aangetoond dat zij werknemer of zelfstandige zijn, of voor zichzelf en hun familieleden over toereikende bestaansmiddelen beschikken om te voorkomen dat zij tijdens hun verblijf ten laste komen van de socialebijstandsregeling van het gastland, dat zij een ziektekostenverzekering voor alle risico’s in het gastland hebben afgesloten, of dat zij lid zijn van de reeds in het gastland gevormde familie van een persoon die aan deze voorwaarden voldoet. De ‚toereikende bestaansmiddelen’ zijn omschreven in artikel 8, lid 4.

Deze familieleden behouden hun verblijfsrecht op uitsluitend persoonlijke basis.”

9

In hoofdstuk IV van richtlijn 2004/38, met als opschrift „Duurzaam verblijfsrecht”, bepaalt artikel 16 ervan, met als opschrift „Algemene regel voor burgers van de Unie en hun familieleden”:

„1.   Iedere burger van de Unie die gedurende een ononderbroken periode van vijf jaar legaal op het grondgebied van het gastland heeft verbleven, heeft aldaar een duurzaam verblijfsrecht. Dit recht is niet onderworpen aan de voorwaarden van hoofdstuk III.

2.   Lid 1 is eveneens van toepassing ten aanzien van familieleden die niet de nationaliteit van een lidstaat bezitten en die gedurende een ononderbroken periode van vijf jaar legaal in het gastland bij de burger van de Unie hebben gewoond.

3.   Het ononderbroken karakter van het verblijf wordt niet beïnvloed door tijdelijke afwezigheden van niet meer dan zes maanden per jaar, door afwezigheden van langere duur voor de vervulling van militaire verplichtingen, door één afwezigheid van ten hoogste twaalf achtereenvolgende maanden om belangrijke redenen, zoals zwangerschap en bevalling, ernstige ziekte, studie of beroepsopleiding, noch door uitzending om werkzaamheden te verrichten in een andere lidstaat of een derde land.

4.   Wanneer het duurzame verblijfsrecht eenmaal is verkregen, kan het slechts worden verloren door een afwezigheid van meer dan twee achtereenvolgende jaren uit het gastland.”

10

Onder het opschrift „Uitzonderingen voor personen die hun werkzaamheid in het gastland hebben gestaakt en hun familieleden”, voorziet artikel 17 van richtlijn 2004/38 voor die werknemers en hun familieleden in de toekenning, onder bepaalde voorwaarden, van een duurzaam verblijfsrecht in het gastland, nog voordat de ononderbroken periode van vijf jaar verblijf verstreken is.

11

In dat hoofdstuk IV, bepaalt artikel 18 van richtlijn 2004/38, met als opschrift „Verwerving van het duurzaam verblijfsrecht voor bepaalde familieleden die niet de nationaliteit van een lidstaat bezitten”:

„Onverminderd het bepaalde in artikel 17, verwerven de in artikel 12, lid 2, en in artikel 13, lid 2, bedoelde familieleden van een burger van de Unie die voldoen aan de voorwaarden van deze bepalingen het duurzaam verblijfsrecht na vijf jaren ononderbroken rechtmatig verblijf in het gastland.”

12

De Immigration (European Economic Area) Regulations 2006 [besluit van 2006 betreffende de immigratie (Europese Economische Ruimte); hierna: „besluit van 2006”] zijn in werking getreden op 30 april 2006 en zijn vastgesteld om de bepalingen van richtlijn 2004/38 in het recht van het Verenigd Koninkrijk om te zetten.

13

Artikel 10 van het besluit van 2006 bepaalt:

„(1)   Voor de toepassing van onderhavig besluit wordt onder ‚gezinslid dat het verblijfsrecht heeft behouden’, onder voorbehoud van lid 8, een persoon verstaan die aan de voorwaarden van de leden 2, 3, 4 of 5 voldoet.

[...]

(5)   Een persoon voldoet aan de voorwaarden van onderhavig lid indien:

(6)   De voorwaarde in onderhavig lid is dat de betrokkene:

[...]”

14

Artikel 15 van het besluit van 2006, met als opschrift „Duurzaam verblijfsrecht”, bepaalt:

„(1)   De volgende personen verkrijgen het recht om duurzaam in het Verenigd Koninkrijk te verblijven:

(2)   Wanneer het duurzame verblijfsrecht uit hoofde van dit besluit eenmaal is verkregen, kan het slechts worden verloren door een afwezigheid uit het Verenigd Koninkrijk gedurende een periode van meer dan twee opeenvolgende jaren.

[...]”

15

Alarape en haar zoon Tijani, die beiden de Nigeriaanse nationaliteit hebben, zijn geboren op respectievelijk 9 juli 1970 en op 28 februari 1988. Na hun komst naar het Verenigd Koninkrijk, hebben zij in juli 2004 en in augustus 2005 een verblijfstitel gekregen respectievelijk als echtgenote van een op het grondgebied van een andere lidstaat werkende onderdaan van een lidstaat en als bloedverwant in neergaande lijn beneden de leeftijd van 21 jaar of te zijnen laste. Deze vergunningen waren geldig tot 17 februari 2009.

16

Alarape heeft tijdens haar verblijf in het Verenigd Koninkrijk in deeltijd als zelfstandige gewerkt, waarmee zij een maandinkomen verdiende van ongeveer 1600 GBP. Zij heeft belasting en sociale lasten betaald.

17

Tijani heeft sinds zijn aankomst in het Verenigd Koninkrijk voltijds onderwijs gevolgd, eerst op school, daarna aan de London Metropolitan University en ten slotte aan de London South Bank University. Op het tijdstip van de indiening van het verzoek om een prejudiciële beslissing bij het Hof, was hij officieel als promovendus toegelaten aan de universiteit van Edinburgh. In beginsel was hij voornemens tijdens de studie in Edinburgh (Verenigd Koninkrijk) te wonen. Tussen 2006 en 2008 heeft hij in deeltijd gewerkt.

18

Bij beschikking van 29 januari 2010 heeft de Secretary of State de aanvraag van verzoekers in het hoofdgeding om een duurzaam verblijfsrecht in het Verenigd Koninkrijk krachtens richtlijn 2004/38, afgewezen. Op 16 februari van dat jaar is Alarape gescheiden.

19

Het beroep van verzoekers in het hoofdgeding tegen die beschikking van de Secretary of State is door het First-tier Tribunal (Immigration and Asylum Chamber) verworpen omdat zij volgens dit Tribunal niet hadden aangetoond dat het familielid dat burger van de Unie was, tijdens de betrokken periode in het Verenigd Koninkrijk aan het EG-Verdrag ontleende rechten had uitgeoefend, aangezien uit de terzake aangevoerde bewijzen bleek dat betrokkene alleen tussen april 2004 en april 2006 werknemer was geweest. Diezelfde rechterlijke instantie heeft tevens de argumenten van verzoekers in het hoofdgeding afgewezen dat Alarape na haar echtscheiding haar verblijfsrecht had behouden en dat hun grondrecht op de eerbiediging van het privé-, familie- en gezinsleven door die afwijzende beslissing was geschonden.

20

In het kader van de procedure in hoger beroep bij de verwijzende rechter tegen voornoemde beslissing van het First-tier Tribunal (Immigration and Asylum Chamber) hebben verzoekers in het hoofdgeding voor het eerst een argument aangevoerd dat aan artikel 12 van verordening nr. 1612/68 is ontleend.

21

De verwijzende rechter is van oordeel dat het First-tier Tribunal (Immigration and Asylum Chamber) mogelijkerwijs blijk heeft gegeven van een verkeerde rechtsopvatting door in de in het hoofdgeding aan de orde zijnde zaak niet na te gaan of artikel 12 van verordening nr. 1612/68 eventueel van invloed is. In dit verband merkt de verwijzende rechter op dat dit ambtshalve had moeten gebeuren. Dat dit artikel niet in eerste aanleg door verzoekers in het hoofdgeding is aangevoerd, is dus niet van belang voor de procedure.

22

In die omstandigheden heeft het Upper Tribunal (Immigration and Asylum Chamber), London, de behandeling van de zaak geschorst en het Hof verzocht om een prejudiciële beslissing over de volgende vragen:

23

Met zijn eerste vier vragen, die tezamen moeten worden onderzocht, wenst de verwijzende rechter in wezen te vernemen aan welke voorwaarden een ouder van een kind, ouder dan 21 jaar, dat toegang tot het onderwijs had gekregen krachtens artikel 12 van verordening nr. 1612/68, moet voldoen om krachtens dat artikel een afgeleid verblijfsrecht te blijven genieten.

24

In de eerste plaats moet worden opgemerkt dat het bereiken van de meerderjarigheid geen directe invloed heeft op de rechten die het kind ontleent aan artikel 12 van verordening nr. 1612/68, zoals uitgelegd door het Hof, omdat zowel het in dat artikel neergelegde recht op toegang tot onderwijs als het daarmee samenhangende verblijfsrecht van het kind overeenkomstig de bedoeling van deze rechten blijven bestaan tot het kind zijn opleiding afsluit (arrest van 23 februari 2010, Teixeira, C-480/08, Jurispr. blz. I-1107, punten 78 en 79).

25

Aangezien volgens vaste rechtspraak van het Hof ook voortgezette opleidingen binnen de werkingssfeer van artikel 12 van verordening nr. 1612/68 vallen, kan het tijdstip waarop het kind zijn opleiding afsluit, dus na het bereiken van de meerderjarigheid liggen (zie arrest Teixeira, reeds aangehaald, punt 80 en aldaar aangehaalde rechtspraak).

26

In de tweede plaats, wat het afgeleide verblijfrecht van de ouder betreft, zij eraan herinnerd dat het Hof reeds heeft geoordeeld dat, wanneer de kinderen krachtens artikel 12 van verordening nr. 1612/68 het recht hebben om in de gastlidstaat de school te blijven bezoeken, terwijl de ouders die hen verzorgen het gevaar lopen hun verblijfsrecht te verliezen, aan die kinderen een hun door de wetgever van de Unie toegekend recht zou kunnen worden ontnomen, indien de ouders de mogelijkheid wordt geweigerd om gedurende de periode dat hun kinderen de school bezoeken, in de gastlidstaat te blijven (zie arrest van 23 februari 2010, Ibrahim en Secretary of State for the Home Department, C-310/08, Jurispr. blz. I-1065, punt 30).

27

Evenzo heeft het Hof geoordeeld dat het feit dat de ouders van de betrokken kinderen inmiddels zijn gescheiden, dat slechts één van de ouders burger van de Unie is en dat die ouder in de gastlidstaat niet langer migrerend werknemer is, daarop geen enkele invloed heeft (zie arresten van 17 september 2002, Baumbast en R, C-413/99, Jurispr. blz. I-7091, punt 63, en Ibrahim en Secretary of State for the Home Department, reeds aangehaald, punt 29).

28

Wat voorts het afgeleide verblijfsrecht betreft van een ouder die de zorg had voor een kind dat meerderjarig is geworden en dat gebruik maakt van zijn recht om in de gastlidstaat onderwijs te volgen, heeft het Hof reeds geoordeeld dat, hoewel dit kind bij zijn meerderjarigheid in beginsel wordt geacht in staat te zijn in zijn eigen behoeften te voorzien, het verblijfsrecht van die ouder na die leeftijd kan blijven voortbestaan, wanneer het kind de aanwezigheid en de zorg van die ouder nog nodig heeft om zijn opleiding te kunnen voortzetten en voltooien. Het is aan de verwijzende rechter om te beoordelen of dit inderdaad het geval is in de zaak in het hoofdgeding (zie in die zin arrest Teixeira, reeds aangehaald, punt 86).

29

Indien de begunstigde van het verblijfsrecht krachtens artikel 12 van verordening nr. 1612/68 de aanwezigheid en de zorg van de ouder die de zorg voor dat kind had, niet langer nodig heeft om zijn opleiding in de gastlidstaat te kunnen voortzetten en voltooien, eindigt het afgeleide verblijfsrecht van die ouder in de gastlidstaat bij de meerderjarigheid van dat kind (zie in die zin arrest Teixeira, reeds aangehaald, punt 87).

30

Zoals de advocaat-generaal in de punten 35 tot en met 37 van zijn conclusie heeft opgemerkt, is de vraag of het meerderjarige kind al dan niet de aanwezigheid en de verzorging van zijn ouder nodig blijft hebben om zijn opleiding te kunnen voortzetten en voltooien, een feitelijke vraag, die uitsluitend door de nationale rechter moet worden beantwoord. De nationale rechter kan dienaangaande rekening houden met de omstandigheden en de kenmerken van het hoofdgeding waaruit een werkelijke noodzaak blijkt, zoals met name, de leeftijd van het kind, het feit dat dit kind in de familiewoning verblijft of ouderlijke ondersteuning nodig heeft op financieel of affectief vlak om zijn opleiding te kunnen voortzetten en voltooien.

31

Bijgevolg moet op de eerste vier vragen worden geantwoord dat de ouder van een meerderjarig geworden kind dat toegang tot het onderwijs had gekregen krachtens artikel 12 van verordening nr. 1612/68, een afgeleid verblijfsrecht kan blijven genieten krachtens dat artikel, indien het kind de aanwezigheid en de zorg van die ouder nodig blijft hebben om zijn opleiding te kunnen voortzetten en voltooien. Het staat aan de verwijzende rechter om dit, rekening gehouden met alle omstandigheden van de bij hem aanhangige zaak, te beoordelen.

32

Met zijn vijfde vraag wenst de verwijzende rechter in wezen te vernemen of de perioden van verblijf in een gastland die door familieleden van een burger van de Unie die niet de nationaliteit van een lidstaat hebben, louter krachtens artikel 12 van verordening nr. 1612/68 zijn vervuld, zonder dat aan de voorwaarden voor een verblijfsrecht krachtens richtlijn 2004/38 was voldaan, in aanmerking kunnen worden genomen voor de verwerving van een duurzaam verblijfsrecht in de zin van die richtlijn door die familieleden.

33

Dienaangaande zij opgemerkt dat richtlijn 2004/38 ziet op twee verschillende situaties waarin familieleden van een burger van de Unie die niet de nationaliteit van een lidstaat hebben, een duurzaam verblijfsrecht in de zin van die richtlijn kunnen verwerven. Enerzijds is volgens artikel 16, lid 2, van de richtlijn het in lid 1 van dat artikel bedoelde duurzaam verblijfsrecht eveneens van toepassing op die familieleden indien zij gedurende een ononderbroken periode van vijf jaar legaal in het gastland bij die burger van de Unie hebben gewoond. Artikel 17 van die richtlijn voorziet onder bepaalde voorwaarden in uitzonderingen voor personen die hun werkzaamheid in het gastland hebben gestaakt en hun familieleden. Anderzijds verwerven volgens artikel 18 van richtlijn 2004/38 de in de artikelen 12, lid 2, en 13, lid 2, van die richtlijn bedoelde familieleden van een burger van de Unie die voldoen aan de voorwaarden van deze bepalingen, het duurzaam verblijfsrecht na vijf jaren ononderbroken rechtmatig verblijf in het gastland.

34

Voor de toepassing van artikel 16, lid 2, van richtlijn 2004/38 dient te worden vastgesteld dat familieleden van de burger van de Unie die niet de nationaliteit van een lidstaat bezitten, hoe dan ook slechts het duurzaam verblijfsrecht kunnen verwerven indien die burger ten eerste zelf aan de voorwaarden van artikel 16, lid 1, van die richtlijn voldoet en, ten tweede, bedoelde familieleden tijdens de betrokken periode bij hem hebben gewoond.

35

Aangaande de voorwaarden waaraan de burger van de Unie moet voldoen, moet worden opgemerkt dat, wat artikel 16, lid 1, van richtlijn 2004/38 betreft, het Hof, na de doelstellingen en de algemene en specifieke context van die richtlijn te hebben onderzocht, reeds heeft geoordeeld dat het begrip legaal verblijf dat in de bewoordingen „legaal [...] heeft verbleven” in dat artikel besloten ligt, moet worden opgevat als een verblijf in overeenstemming met de in deze richtlijn gestelde voorwaarden, in het bijzonder die van artikel 7, lid 1, ervan, en dat een verblijf dat in overeenstemming is met het recht van een lidstaat maar niet aan de voorwaarden van artikel 7, lid 1, van richtlijn 2004/38 voldoet, bijgevolg niet kan worden aangemerkt als een „legaal” verblijf in de zin van artikel 16, lid 1, ervan (arrest van 21 december 2011, Ziolkowski en Szeja, C-424/10 en C-425/10, Jurispr. blz. I-14035, punten 46 en 47).

36

Met betrekking tot de verwerving van een duurzaam verblijfsrecht door de familieleden van de burger van de Unie die niet de nationaliteit van een lidstaat hebben, houdt de in punt 34 van het onderhavige arrest in herinnering gebrachte verplichting om tijdens de betrokken periode in het gastland bij die burger te wonen, in dat er voor die familieleden noodzakelijkerwijs en tegelijkertijd een verblijfsrecht krachtens artikel 7, lid 2, van richtlijn 2004/38, als familieleden die deze burger begeleiden of zich bij hem voegen, bestaat.

37

Daaruit volgt dat, om een duurzaam verblijfsrecht te verkrijgen, voor familieleden van een burger van de Unie die niet de nationaliteit van een lidstaat hebben, volgens artikel 16, lid 2, van richtlijn 2004/38 alleen de perioden van verblijf van die familieleden waarin wordt voldaan aan de voorwaarde van artikel 7, lid 2, van de richtlijn, in aanmerking kunnen worden genomen.

38

Evenzo beperkt artikel 18 van richtlijn 2004/38, door naar de artikelen 12, lid 2, en 13, lid 2, van die richtlijn te verwijzen, het in dat artikel bedoelde duurzaam verblijfsrecht, aangezien, ten eerste, een dergelijk verblijfsrecht alleen kan toekomen aan de familieleden van een burger van de Unie die niet de nationaliteit van een lidstaat hebben en wier verblijfsrecht behouden blijft in geval van overlijden van die burger, echtscheiding of beëindiging van een geregistreerd partnerschap en, ten tweede, de betrokkenen, alvorens het duurzaam verblijfsrecht te verwerven, moeten aantonen dat zij aan dezelfde voorwaarden voldoen als die van artikel 7, lid 1, sub a, b, of d, van richtlijn 2004/38.

39

Bijgevolg kunnen voor de familieleden van een burger van de Unie die niet de nationaliteit van een lidstaat hebben, alleen die perioden van verblijf waarin wordt voldaan aan de voorwaarden van richtlijn 2004/38, in aanmerking worden genomen voor het verkrijgen van het duurzaam verblijfsrecht in de zin van die richtlijn.

40

Het feit dat het familielid van een burger van de Unie dat niet de nationaliteit van een lidstaat heeft, louter krachtens artikel 12 van verordening nr. 1612/68 in een lidstaat heeft verbleven, kan dus niet van invloed zijn op de verwerving van het duurzaam verblijfsrecht in de zin van richtlijn 2004/38.

41

Aan die conclusie wordt niet afgedaan door de vaststelling in het arrest van 7 oktober 2010, Lassal (C-162/09, Jurispr. blz. I-9217) dat perioden van ononderbroken verblijf gedurende vijf jaar die vóór de datum van omzetting van richtlijn 2004/38 in de betrokken lidstaat overeenkomstig aan die datum voorafgaande rechtsinstrumenten van de Unie zijn vervuld, in aanmerking moeten worden genomen voor de verkrijging van het recht van duurzaam verblijf op grond van artikel 16, lid 1, van die richtlijn.

42

In de eerste plaats, zoals uit de punten 33 tot en met 39 van het onderhavige arrest volgt, kunnen namelijk alleen de perioden van verblijf waarin aan de voorwaarden van richtlijn 2004/38 wordt voldaan, in aanmerking worden genomen voor de verwerving van een duurzaam verblijfsrecht in de zin van die richtlijn door de familieleden van een burger van de Unie die niet de nationaliteit van een lidstaat hebben.

43

In de tweede plaats zij opgemerkt dat in de zaak die aanleiding heeft gegeven tot het reeds aangehaalde arrest Lassal, niet was betwist dat de belanghebbende de hoedanigheid van „werknemer” in de zin van het Unierecht had en dus evenmin dat de belanghebbende aan de voorwaarde van artikel 7, lid 1, sub a, van richtlijn 2004/38 voldeed.

44

Aangezien de meeste perioden van verblijf van de belanghebbende in de betrokken lidstaat van vóór richtlijn 2004/38 dateerden, konden die perioden weliswaar slechts „overeenkomstig [aan die richtlijn] voorafgaande rechtsinstrumenten van de Unie” zijn vervuld. Die bewoordingen van het reeds aangehaalde arrest Lassal moeten evenwel worden opgevat in het kader van de door de verwijzende rechter gestelde vragen, die niet de materiële voorwaarden voor legaal verblijf in de zin van artikel 16, lid 1, van richtlijn 2004/38 betroffen, maar de behandeling van de perioden van verblijf waarin aan die voorwaarden was voldaan, welke vóór de datum van omzetting van die richtlijn in die lidstaat waren vervuld.

45

Het begrip „legaal verblijf” dat impliciet in de woorden „die [...] legaal [...] heeft verbleven” van artikel 16, lid 1, van richtlijn 2004/38 besloten ligt, is daarentegen pas voor het eerst besproken in het reeds aangehaalde arrest Ziolkowski en Szeja.

46

Daarenboven zij eraan herinnerd dat richtlijn 2004/38 enerzijds beoogt de sectorale en fragmentaire benadering van het recht van vrij verkeer en verblijf te verhelpen en de uitoefening van dit recht te vergemakkelijken door één enkel wetgevingsbesluit vast te stellen dat de vóór deze richtlijn ingevoerde instrumenten van Unierecht codificeert en herziet en anderzijds met betrekking tot het recht van verblijf in het gastland een progressief stelsel heeft ingevoerd, waarbij de fasen en de voorwaarden van de vóór deze richtlijn bestaande afzonderlijke instrumenten van Unierecht en rechtspraak in wezen zijn overgenomen, en dat zodoende in het duurzame verblijfsrecht resulteert (zie arrest Ziolkowski en Szeja, reeds aangehaald, punten 37 en 38).

47

De woorden, aan richtlijn 2004/38 „voorafgaande rechtsinstrumenten van de Unie” in punt 40 van het reeds aangehaalde arrest Lassal, moeten aldus worden opgevat dat zij betrekking hebben op de instrumenten die door deze richtlijn gecodificeerd, gewijzigd en ingetrokken zijn en niet op de instrumenten, zoals artikel 12 van verordening nr. 1612/68, waarop die richtlijn geen invloed heeft gehad.

48

Gelet op een en ander moet op de vijfde vraag worden geantwoord dat de perioden van verblijf in een gastland die door familieleden van een burger van de Unie die niet de nationaliteit van een lidstaat hebben, louter krachtens artikel 12 van verordening nr. 1612/68 zijn vervuld, zonder dat aan de voorwaarden voor een verblijfsrecht krachtens richtlijn 2004/38 was voldaan, niet in aanmerking kunnen worden genomen voor de verwerving van het duurzaam verblijfsrecht in de zin van die richtlijn door die familieleden.

49

Ten aanzien van de partijen in het hoofdgeding is de procedure als een aldaar gerezen incident te beschouwen, zodat de verwijzende rechter over de kosten heeft te beslissen. De door anderen wegens indiening van hun opmerkingen bij het Hof gemaakte kosten komen niet voor vergoeding in aanmerking.

Het Hof (Tweede kamer) verklaart voor recht: