1

Bij vonnis van 28 februari 2002, ingekomen bij het Hof op 1 maart 2002, heeft het Tribunal de Paix de Luxembourg drie prejudiciële vragen gesteld over de uitlegging van het Verdrag van 27 september 1968 betreffende de rechterlijke bevoegdheid en de tenuitvoerlegging van beslissingen in burgerlijke en handelszaken (PB 1972, L 299, blz. 32), zoals gewijzigd bij het Verdrag van 9 oktober 1978 inzake de toetreding van het Koninkrijk Denemarken, Ierland en het Verenigd Koninkrijk van Groot-Brittannië en Noord-Ierland (PB L 304, blz. 1, en — gewijzigde tekst — blz. 77), bij het Verdrag van 25 oktober 1982 inzake de toetreding van de Helleense Republiek (PB L 388, blz. 1), bij het Verdrag van 26 mei 1989 inzake de toetreding van het Koninkrijk Spanje en de Portugese Republiek (PB L 285, blz. 1) en bij het Verdrag van 29 november 1996 betreffende de toetreding van de Republiek Oostenrijk, de Republiek Finland en het Koninkrijk Zweden (PB 1997, C 15, blz. 1; hierna: „verdrag”, respectievelijk „toetredingsverdragen”).

2

Deze vragen zijn gerezen in het kader van een procedure tot vanwaardeverklaring van derdenbeslag tussen Reichling, beslagleggende schuldeiseres, en Wampach, beslagen schuldenaar, in tegenwoordigheid van het Établissement d'assurances contre la vieillesse et l'invalidité, derdebeslagene.

3

Na een beschikking tot machtiging van de Juge de paix de Luxembourg van 15 juni 2001 heeft Reichling ten laste van Wampach derdenbeslag gelegd onder het Etablissement d'assurances contre la vieillesse et l'invalidité wegens achterstallige betaling van alimentatie die verschuldigd is krachtens twee rechterlijke uitspraken van 12 januari 1994 en 30 juni 1999 van de Cour d'Appel, uitspraak doende inzake echtscheiding in kort geding respectievelijk ten gronde.

4

In het kader van de naar Luxemburgs procesrecht vereiste procedure tot vanwaardeverklaring van dit derdenbeslag stelde Wampach dat de alimentatie vanaf juni 2001 niet meer verschuldigd was.

5

Van oordeel dat dit verweer een tegeneis tot opheffing van de alimentatieplicht vormde en gelet op het feit dat Reichling in Frankrijk woont, achtte het Tribunal de paix de Luxembourg het nodig het Hof de volgende prejudiciële vragen te stellen:

6

Volgens artikel 92, lid 1, van het Reglement voor de procesvoering kan het Hof, wanneer het kennelijk onbevoegd is kennis te nemen van een beroep of wanneer het beroep kennelijk niet-ontvankelijk is, de advocaatgeneraal gehoord, zonder de behandeling voort te zetten, beslissen bij met redenen omklede beschikking.

7

De bevoegdheid van het Hof om het verdrag uit te leggen is vastgesteld in het protocol van 3 juni 1971 betreffende de uitlegging door het Hof van Justitie van het verdrag (PB 1975, L 204, blz. 28), zoals gewijzigd door de toetredingsverdragen (hierna: „protocol”).

8

Volgens het protocol kunnen alleen bepaalde rechterlijke instanties, die in artikel 2 worden genoemd, het Hof verzoeken, bij wijze van prejudiciële beslissing, een uitspraak te doen over een vraagstuk van uitlegging van het verdrag, zodat in dit opzicht moet worden nagegaan of het Hof bevoegd is om de gestelde vragen te beantwoorden.

9

De punten 1 en 3 van artikel 2 van het protocol noemen uitdrukkelijk en limitatief — het eerste rechtstreeks en het tweede door verwijzing naar artikel 37 van het verdrag — de rechterlijke instanties die zich tot het Hof kunnen wenden. Volgens punt 2 van dit artikel zijn daartoe ook bevoegd de rechterlijke instanties van de verdragsluitende staten, wanneer zij recht spreken in hoger beroep.

10

Het Luxemburgse Tribunal de paix wordt niet genoemd in artikel 2, punt 1, van het protocol of in artikel 37 van het verdrag. Voorts volgt uit artikel 2 van de nieuwe Luxemburgse code de procedure civile (wetboek van burgerlijke rechtsvordering), juncto artikel 9 van de Luxemburgse loi du 11 novembre 1970 sur les cessions et saisies des remunerations de travail ainsi que des pensions et rentes (wet van 11 november 1970 inzake overdracht van en beslag op beloningen uit arbeid respectievelijk op pensioenen en lijfrente), dat wanneer het Tribunal de paix uitspraak doet over de vanwaardeverklaring van een derdenbeslag betreffende een bedrag dat het voor zijn bevoegdheid geldende maximum te boven gaat, deze uitspraak vatbaar is voor hoger beroep. In casu volgt zowel uit het voorwerp van het hoofdgeding, zoals door de verwijzende rechter weergegeven, als uit een nadere precisering hieromtrent van de verwijzende rechter, dat het Tribunal de paix uitspraak doet in eerste aanleg.

11

Bijgevolg is het Tribunal de paix de Luxembourg in het hoofdgeding niet bevoegd om het Hof te verzoeken, bij wijze van prejudiciële beslissing een uitspraak te doen over de uitlegging van het verdrag.

12

Derhalve moet artikel 92, lid 1, van het Reglement voor de procesvoering worden toegepast en moet worden vastgesteld dat het Hof kennelijk onbevoegd is om te beslissen op de vragen van het Tribunal de paix de Luxembourg.

13

Ten aanzien van de partijen in het hoofdgeding is de procedure als een aldaar gerezen incident te beschouwen, zodat de nationale rechterlijke instantie over de kosten heeft te beslissen.

HET HOF VAN JUSTITIE (Eerste kamer)

beschikt:

Het Hof van Justitie van de Europese Gemeenschappen is kennelijk onbevoegd om te antwoorden op de door het Tribunal de paix de Luxembourg bij vonnis van 28 februari 2002 gestelde vragen.