—

meer samenhang en synergieën met asielprocedures;

—

een nieuwe grensprocedure;

—

duidelijke procedures en regels om misbruik te voorkomen;

—

suggesties om vrijwillige terugkeer op doeltreffende wijze te bevorderen;

—

duidelijke regels inzake inbewaringstelling.

a)

Het ontbreken van documenten op het moment waarop de procedure wordt gestart kan, in de meeste gevallen, op verzoek worden rechtgezet. Indien hier niet aan wordt voldaan kan dit leiden tot het bepaalde onder f).

b)

Deze doelstelling legt de bewijslast bij de migrant — die zijn effectieve verblijfplaats moet aantonen — waardoor een fundamentele wettelijke waarborg wegvalt. De uiteenlopende moeilijkheden in verband met huisvesting — met name de problemen die veel gemeenten opwerpen voor buitenlanders in het algemeen en voor mensen met een irreguliere status in het bijzonder — zorgen ervoor dat dit punt een onevenredig grote draagwijdte krijgt.

c)

Als we willen voorkomen dat ALLE irreguliere immigranten worden beschuldigd van het risico op onderduiken, wat inhoudt dat procedures met waarborgen volledig terzijde worden geschoven, kan het risico op onderduiken niet worden gedefinieerd aan de hand van dit soort parameters. Immers, iedereen die het recht op werk wordt ontzegd, heeft natuurlijk ook geen financiële middelen, en de meeste irreguliere migranten zullen daarom met een tekort aan geld kampen.

d)

Gezien het beleid van de lidstaten om hun grenzen te sluiten, zullen veel irreguliere (en zelfs legale) migranten het grondgebied van de lidstaten illegaal zijn binnengekomen.

e)

Indien een irreguliere migrant zich van de ene lidstaat naar de andere verplaatst, is dit per definitie niet toegestaan, maar dit betekent niet noodzakelijkerwijs dat er een risico op onderduiken bestaat.

g)

Tegen de betrokkene is een terugkeerbesluit uitgevaardigd door een andere lidstaat. Als de richtlijn zelf voorziet in de directe handhaving van dat besluit door de tweede lidstaat, heeft het geen nut om deze mogelijkheid uiteen te zetten.

i)

Niet-naleving van de verplichting om naar een andere lidstaat te gaan waar zij legaal verblijven. In dergelijke gevallen is het starten van een uitzettingsprocedure zonder vrijwillig vertrek naar het land van oorsprong volledig disproportioneel. Wat in deze gevallen nodig is, is een soort verplichte maatregel om ze terug te brengen naar de andere lidstaat, maar geen verwijdering naar het land van herkomst en al helemaal niet via een noodprocedure.

—

gevallen waarbij minderjarigen direct of indirect betrokken zijn;

—

gevallen waarin gezinsleden uit de EU direct of indirect betrokken zijn en die daarom niet vallen onder Richtlijn 2004/38/EG;

—

gevallen waarin een aantoonbaar risico bestaat voor de gezondheid of fysieke integriteit van de betrokken persoon;

—

wanneer de terugkeer moet plaatsvinden naar landen die als onveilig zijn aangemerkt, met inbegrip van landen die de mensenrechten niet eerbiedigen.