(1)

Door de uitbraak van COVID-19 hebben de lidstaten en de Unie ongeziene maatregelen moeten nemen om de EU-economie te ondersteunen en het herstel ervan te faciliteren. De meeste crisisresponsmaatregelen op de korte termijn moeten ervoor zorgen dat bedrijven over voldoende liquide middelen kunnen beschikken.

(2)

Met name midden- en kleinbedrijven (1) zijn zwaar getroffen door de sanitaire maatregelen, omdat zij verliezen vaak minder goed kunnen opvangen of financieren dan grote bedrijven. Midden- en kleinbedrijven zijn meestal ook actief in bedrijfssectoren die moesten sluiten als gevolg van de sanitaire maatregelen, zoals hotels, restaurants, cafés en bars.

(3)

Vele jurisdicties hebben snel passende steunmaatregelen genomen om de acute belastingdruk op bedrijven te verlichten; vele van die maatregelen waren onderworpen aan de EU-staatssteunregels, met name de nieuwe tijdelijke kaderregeling inzake staatssteun (2). Om de liquidemiddelenpositie van bedrijven te versterken, is in het fiscale beleid veelal teruggegrepen naar uitstelverlening van belastingbetaling, maar was ook de aanpassing van verliescompensatiebepalingen een vaak gebruikt instrument.

(4)

In de lidstaten zijn er doorgaans drie grote benaderingen van de fiscale behandeling van verliezen. Verliezen kunnen veelal a) worden gebruikt in het lopende boekjaar waarin zij ontstaan, zodat er in dat tijdvak geen belasting over wordt verschuldigd. Eventuele resterende verliezen kunnen vervolgens: b) voorwaarts worden verrekend met de volgende beschikbare toekomstige winsten om de verschuldigde belastingen te verlagen; of, in sommige lidstaten, c) achterwaarts worden verrekend met de totale winst in het voorgaande belastingjaar of een maximaal aantal voorgaande jaren om een teruggaaf van eerder betaalde belasting te verkrijgen.

(5)

Als beleidsmaatregel is voorwaartse verliesverrekening minder zinvol als onmiddellijke steun aan noodlijdende bedrijven, omdat de belastingplichtige het liquiditeitsvoordeel pas verwerft wanneer hij opnieuw winstgevend is en belasting moet betalen. Verliezen uit voorgaande jaren kunnen in het lopende boekjaar worden gebruikt maar dit maakt geen liquiditeiten vrij tenzij een belastingplichtige winst maakt. Achterwaartse verliesverrekening is veel nuttiger voor bedrijven die door de crisis getroffen zijn, omdat dit resulteert in een teruggaaf van de belastingen die in voorgaande belastingjaren zijn betaald, en hen van extra liquiditeiten voorziet. Met name midden- en kleinbedrijven zouden hier baat bij hebben.

(6)

Achterwaartse verliesverrekening heeft het voordeel dat het alleen ten goede komt van bedrijven die in de jaren vóór de pandemie winstgevend waren, waardoor dit instrument in principe gezonde bedrijven ondersteunt. Alleen bedrijven die in de jaren vóór 2020 winst hebben gemaakt en belastingen hebben betaald, zullen in de praktijk immers hun verliezen van 2020 en 2021 met die belastingen kunnen verrekenen. Dit garandeert dat de maatregel gericht is op bedrijven die rechtstreeks als gevolg van de pandemie met moeilijkheden te kampen hebben, en dat geen overheidsmiddelen worden besteed aan steun voor bedrijven die omvallen als gevolg van factoren die niet met de crisis te maken hebben.

(7)

Om te garanderen dat de maatregel zijn doel dient, moeten de lidstaten die achterwaartse verrekening met meer dan één jaar willen toestaan, deze beperken tot bedrijven die geen verlies maakten in de voorgaande jaren. Als er dus achterwaartse verliesverrekening met twee of drie jaar wordt toegestaan, moet dit worden beperkt tot bedrijven die geen verlies maakten in 2019, 2018 of 2017.

(8)

De kosten van dergelijke maatregelen zijn hoofdzakelijk een kwestie van timing: de bedrijven krijgen het geld nu wanneer ze dat het hardst nodig hebben, en zij hoeven niet te wachten totdat zij hun verliezen kunnen gebruiken voor belastingen die zij in de toekomst moeten betalen. De lidstaten doen nu afstand van belastinginkomsten, maar zullen in de toekomst belastinginkomsten ontvangen van bedrijven die het hoofd boven water hebben kunnen houden en opnieuw winstgevend worden. Voorts zal het gebruik van achterwaartse verliesverrekening de voorwaartse verrekening van huidige verliezen in toekomstige tijdvakken beperken, hetgeen het effect op de belastinginkomsten nog verder zal beperken.

(9)

Een aantal lidstaten heeft al maatregelen ingevoerd of aangekondigd die het mogelijk maken om voor het belastingjaar 2020 verliezen achterwaarts te verrekenen, op grond waarvan belastingplichtigen hun belastingverliezen van 2020 achterwaarts zullen kunnen verrekenen met winsten uit voorgaande boekjaren.

(10)

Doorgaans hanteren de lidstaten evenwel uiteenlopende regels voor de behandeling van verliezen, hetgeen vaak tot ongelijke concurrentievoorwaarden leidt.

(11)

Deze aanbeveling aan de lidstaten over de binnenlandse behandeling van verliezen, die voortbouwt op beste praktijken, kan ertoe bijdragen om de voorwaarden voor alle bedrijven in de Unie gelijk te trekken.

(12)

Deze aanbeveling moet van toepassing zijn op de boekjaren 2020 en 2021 om bedrijven tijdens de COVID-19-crisis te ondersteunen.

(13)

De lidstaten moeten bedrijven toestaan om verliezen achterwaarts te verrekenen met ten minste het voorgaande boekjaar, dat wil zeggen 2019. Om belastingplichtigen evenwel de mogelijkheid te geven om hun verliezen integraal te verrekenen met eerder betaalde belastingen, kunnen de lidstaten de achterwaartse verrekening verlengen tot de drie voorgaande jaren, dat wil zeggen tot 2017. Kleinere bedrijven met lagere winsten kunnen bij uitstek baat hebben bij deze verlengde termijn van maximaal drie jaar om verliezen achterwaarts te verrekenen.

(14)

De maatregel moet worden beperkt om een buitensporig effect op de nationale begrotingen te voorkomen. Een plafond van drie miljoen EUR per verliesgevend boekjaar biedt met name een belangrijke steun aan kleinere bedrijven, terwijl ook alle belastingplichtigen er tot op zekere hoogte van kunnen profiteren.

(15)

De Commissie herinnert eraan dat wanneer lidstaten maatregelen invoeren die voldoen aan de voorwaarden van staatssteun die niet van de aanmeldingsverplichting is vrijgesteld, zij deze maatregelen bij de Commissie moeten aanmelden overeenkomstig de algemeen geldende procedures voor staatssteun,