Trefwoorden
Samenvatting

Trefwoorden

1. Vrij verrichten van diensten – Verdragsbepalingen – Werkingssfeer – Maatregelen van fiscale aard – Daaronder begrepen – Grenzen

[EG-Verdrag art. 59 (thans, na wijziging, art. 49 EG)]

2. Vrij verrichten van diensten – Beperkingen – Telecommunicatiesector – Belasting op infrastructuur voor mobiele en persoonlijke communicatie – Toelaatbaarheid – Voorwaarden

[EG-Verdrag art. 59 (thans, na wijziging, art. 49 EG)]

3. Mededinging – Openbare bedrijven en ondernemingen waaraan lidstaten bijzondere of uitsluitende rechten verlenen – Telecommunicatiesector – Richtlijn 90/388 – Verbod van beperkingen betreffende infrastructuur – Begrip beperking – Belasting op infrastructuur voor mobiele communicatie – Daarvan uitgesloten – Voorwaarden

(Richtlijn 90/388 van de Commissie, art. 3 quater)

Samenvatting

1. Artikel 59 van het Verdrag (thans, na wijziging, artikel 49 EG) verlangt niet alleen de afschaffing van elke discriminatie van de in een andere lidstaat gevestigde dienstverrichter op grond van diens nationaliteit, maar tevens de opheffing van elke beperking, ook indien deze beperking zonder onderscheid geldt voor binnenlandse dienstverrichters en dienstverrichters uit andere lidstaten, wanneer deze de werkzaamheden van de dienstverrichter die in een andere lidstaat is gevestigd en aldaar rechtmatig gelijksoortige diensten verricht, verbiedt of meer belemmert. Bovendien verzet dat artikel 59 zich tegen de toepassing van elke nationale regeling die ertoe leidt dat het verrichten van diensten tussen lidstaten moeilijker wordt dan het verrichten van diensten binnen één lidstaat.

Dienaangaande kan een nationale belastingmaatregel die de uitoefening van de vrijheid van dienstverlening belemmert, een verboden maatregel zijn, ongeacht of hij uitgaat van de staat zelf of van een plaatselijke overheid. Artikel 59 van het Verdrag heeft daarentegen geen betrekking op maatregelen die uitsluitend tot gevolg hebben dat er voor de dienstverrichting in kwestie extra kosten ontstaan.

(cf. punten 28‑31)

2. Artikel 59 van het Verdrag (thans, na wijziging, artikel 49 EG) dient aldus te worden uitgelegd dat het zich niet ertegen verzet dat een nationale autoriteit of een plaatselijke overheid bij reglement een belasting instelt op de infrastructuur voor mobiele en persoonlijke communicatie die wordt gebruikt bij de exploitatie van de werkzaamheden die zijn bepaald in de in de aan de exploitanten toegekende vergunningen en machtigingen, die zonder onderscheid van toepassing is op binnenlandse dienstverrichters en dienstverrichters uit andere lidstaten, en die het verrichten van diensten binnen één lidstaat en het verrichten van diensten tussen lidstaten gelijkelijk raakt, voorzover niet wordt aangetoond dat een cumulatief effect van de lokale belastingen het vrij verrichten van mobieletelefoniediensten in gevaar brengt.

(cf. punten 34‑35, dictum 1)

3. Artikel 3 quater van richtlijn 90/388 betreffende de mededinging op de markten voor telecommunicatiediensten, zoals gewijzigd, met betrekking tot de invoering van volledige mededinging op de markten voor telecommunicatie, bij richtlijn 96/19, schrijft de opheffing voor van alle beperkingen die thans bestaan voor exploitanten van mobiele en persoonlijke communicatiesystemen ten aanzien van de infrastructuur.

Maatregelen van fiscale aard die van toepassing zijn op infrastructuur voor mobiele communicatie, vallen niet onder deze bepaling, tenzij die maatregelen rechtstreeks of indirect exploitanten die over bijzondere of uitsluitende rechten beschikken of hebben beschikt, bevoordelen ten nadele van nieuwe exploitanten, en zij de mededingingssituatie merkbaar aantasten.

(cf. punten 38, 50, dictum 2)