—

de uitbreiding van de “nieuwe” dynamische component gemeten op 1 januari 2020, ook voor krediet dat na die datum (of een andere datum die later nuttig wordt geacht en verband houdt met het uitbreken van de pandemie) niet-renderend is geworden;

—

de schaalfactor handhaven, in plaats van deze te vervangen door een standaardgewicht van 100 %, bedoeld voor leningen aan retailklanten. Een dergelijke maatregel zou geen rekening houden met het intrinsieke verschil in risico tussen de groepen kredietnemers die kenmerkend zijn voor de meeste commerciële banken en in nog sterkere mate voor lokale banken. Hierbij gaat het met name om gezinnen en kleine en middelgrote ondernemingen. De blootstellingen die samenhangen met deze categorie kredietnemers genieten een specifieke prudentiële behandeling wat betreft de kapitaalvereisten. Overigens zou de vervanging van de schaalfactor door een standaardgewicht van 100 % leiden tot aanzienlijke, zo niet volledig onoverkomelijke, toepassingsprofielen voor banken die de standaardmethode toepassen en voor rapportagedoeleinden gebruikmaken van het voorgeschreven proces. Als alternatief voor het schrappen van letter b) als voorgesteld door de Commissie, kan de maatregel betreffende de bijbehorende belastingvorderingen onder a) van hetzelfde lid 7, worden beschouwd als een maatregel van daadwerkelijke operationele vereenvoudiging;

—

de verlenging van de overgangsperiode die ook wordt toegepast op de statische component (berekend op 1 januari 2018), met de invoering van het nieuwe boekhoudbeginsel IFRS 9, op grond waarvan de banken bijzondere aandacht moeten schenken aan de impact van First Time Adoption (FTA), heeft effecten op de methoden waarop in een “verkoopscenario” ook noodlijdende kredieten worden beoordeeld, die nu het leeuwendeel van de totale FTA-reserve uitmaken.