26.4.2008   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 107/19

1)

Verzetten de artikelen 3 en 4 van richtlijn 80/987 (1) van 20 oktober 1980, voor zover zij voorzien in de honorering van niet-vervulde aanspraken van werknemers met betrekking tot de bezoldiging, zich ertegen dat deze aanspraken, op het moment dat zij geldend worden gemaakt bij een waarborgfonds, niet langer als bezoldiging maar als uitkering van sociale zekerheid worden gekwalificeerd op grond van het enkele feit dat de toekenning ervan door de lidstaat is toevertrouwd aan een sociale-zekerheidsorgaan, en dat dus in de nationale wetgeving het begrip „bezoldiging” wordt vervangen door het begrip „uitkering van sociale zekerheid”?

2)

Is het ter verwezenlijking van de sociale doelstelling van de richtlijn voldoende dat de nationale wetgeving de oorspronkelijke loonaanspraken van de werknemer slechts als maatstaf voor de vaststelling van de door tussenkomst van het waarborgfonds te garanderen uitkering hanteert, of dienen de loonaanspraken van de werknemer tegenover zijn insolvente werkgever op zodanige wijze door tussenkomst van het waarborgfonds te worden beschermd dat zij qua inhoud, garanties, termijnen en wijze waarop zij geldend kunnen worden gemaakt, dezelfde status genieten als elke andere uit de arbeidsverhouding voortvloeiende aanspraak in dezelfde rechtsorde?

3)

Is het verenigbaar met de gemeenschapsrechtelijke beginselen, en met name de beginselen van gelijkwaardigheid en doeltreffendheid, om op de niet-vervulde aanspraken van werknemers met betrekking tot het loon over de krachtens artikel 4 van richtlijn 80/987 vastgestelde periode een verjaringsregeling toe te passen die minder gunstig is dan die welke voor aanspraken van soortgelijke aard geldt?