1.

De ontvankelijkheid van het verzoek geeft geen aanleiding tot bijzondere moeilijkheden. Weliswaar heet het in artikel 177, 2e lid, dat het antwoord op een prejudiciële vraag voor het wijzen van een „Urteil” (vonnis) nodig moet zijn. Er kan evenwel geen enkel bezwaar tegen bestaan, dat prejudiciële beslissingen ook met het oog op een te geven voorziening bij voorraad worden verzocht. Evenals uitspraken in eerste instantie, die stel lig onder artikel 177, 2e lid, vallen, strekt hun werking rechtens zich somtijds over een lange periode uit. Worden bovendien vragen van geldigheid opgeworpen, dan mag, met de Commissie, worden geoordeeld dat het ten zeerste gewenst is dat zij in het vroegst mogelijke stadium — eventueel reeds in het kader van een vordering tot schorsing van tenuitvoerlegging — worden beantwoord.

Het Hof van Justitie wordt in het onderhavige geval — anders dan men op het eerste gezicht zou kunnen menen — niet de vraag gesteld van de verenigbaarheid ener gemeenschapshandeling met het nationale constitutionele recht. Zulk een onderzoek ware inderdaad naar de tot dusver gegeven rechtspraak niet-ontvankelijk. — De verwijzende rechter verzoekt veeleer de geldigheid rechtens der beschikking aan de „geldende algemene beginselen van gemeenschapsrecht” te willen toetsen. Blijkens de overwegingen van de verwijzingsbeschikking wordt hier bedoeld dat het tot een oriëntering naar de beginselen van nationaal recht zal moeten komen. Dit ligt in de lijn van de door vele auteurs verdedigde opvatting, dat gemeenschappelijke opvattingen omtrent waarden van nationaal constitutioneel recht — met name grondrechten — in de weg ener kritische rechtsvergelijking gevonden moeten worden, en dat op deze waarden, als ongeschreven gemeenschapsrecht, voor de lagere wetgeving der Gemeenschap acht dient te worden geslagen. De toetsing van een beschikking der Commissie aan deze maatstaf kan derhalve stellig worden verlangd.

2.

Gelijk gezegd, neemt eiser in het hoofdgeding er aantstoot aan, dat hij bij aankoop van boter tegen verlaagde prijs een op naam gestelde kaart moet overleggen. Het verzoek van het Verwaltungsgericht te Stuttgart verwijst dan ook alleen naar artikel 4, 2e gedachtenstreepje, van de beschikking van 12 februari 1969. De bedenkingen van het gerecht ten aanzien van de geldigheid der beschikking berusten op de mening, dat de genoemde eis duidelijk uit de beschikking volgt. Van een verzoek om interpretatie werd dan ook afgezien. Dit betekent intussen niet, dat het Hof de door de verwijzende rechter gegeven uitlegging zonder meer aan zijn uitspraak ten grondslag heeft te leggen; veeleer moet worden aangenomen dat impliciet met de vraag om toetsing der geldigheid, ook die om interpretatie van een gemeenschapshandeling werd voorgelegd. Wij zijn dan ook met de Commissie van oordeel dat het Hof zich eerst met de interpretatie der beschikking bezig moet houden, om vervolgens te overwegen of de vraag der geldigheid dan nog beantwoording behoeft.

De uitlegging van artikel 4 der beschikking schijnt geen aanleiding tot moeilijkheden te geven wanneer men alleen van de Duitse en de daarmede overeenstemmende Nederlandse versies uitgaat. Hier vindt men inderdaad de formulering „auf ihren Namen ausgestellten Gutschein”, resp. „een op naam gestelde bon”. De Franse en Italiaanse versies wijken hiervan af, immers daar wordt slechts van „bon individualisé”, respectievelijk „buono individualizzato” gesproken. Hetzelfde geldt voor de considerans waarin — met inbegrip ditmaal van de Nederlandse versie — slechts het begrip „geïndividualiseerde bonnen” wordt gebezigd. Het staat dus vast dat de tekst in de andere talen ruimer is, want bonnen kunnen ongetwijfeld ook op andere wijze „geïndividualiseerd” worden dan door vermelding van de naam van de begunstigde (bij voorbeeld — gelijk de Commissie heeft verklaard — door een doorlopende nummering). Voor de uitlegging is dit verschil niet zonder belang. Hét is immers duidelijk, dat de Commissie slechts één, voor alle Lid-Staten, in gelijke mate bindend besluit heeft willen geven. Dit blijkt met name uit artikel 6 der beschikking. Wanneer echter niet van de gelding van onderling afwijkende voorwaarden in de verschillende Lid-Staten kan worden uitgegaan, dan moet getracht worden aan de beschikking, niettegenstaande de verschillen in redaktie, een uniforme uitlegging te geven. Dit probleem doet zich steeds opnieuw voor bij handelingen der Gemeenschap die in 4 talen verbindend zijn. In het onderhavige geval gaat het intussen niet om een oplossing van principiële aard, die met name bij normatieve handelingen soms moeilijk aan te geven is. De oplossing is veeleer eenvoudig, daar het hier om een tot de Lid-Staten gerichte beschikking gaat en de nodige opheldering dus met zekerheid uit de geschiedenis van haar totstandkoming kan worden verkregen.

Gelijk wij vernamen, gaat de in de beschikking voorziene machtiging terug tot een initiatief van de Bondsrepubliek Duitsland. In een telex van 16 januari 1969 had zij de wens geuit in het eerste halfjaar 1969 een bepaalde hoeveelheid boter tegen verlaagde prijs aan personen die sociale bijstand ontvangen te mogen verstrekken. Voorgesteld werd bonkaarten in te voeren, op de souche waarvan de naam van de begunstigde gesteld moest zijn. Op basis van dit voorstel werd een ontwerp-beschikking in de Franse taal geredigeerd. Dit ontwerp moest ingevolge artikel 30 van Verordening 804/68 voor advies aan het Comité van beheer voor melk en zuivelprodukten worden voorgelegd waarin ver tegenwoordigers der Lid-Staten zitting hebben. Dit Comité had echter juist tegen vermelding van de naam van de begunstigde op de bonkaart bezwaar. Daarom werden in het oorspronkelijke ontwerp de woorden „détaché d'une carte portant l'identité de l'acheteur” geschrapt en slechts de formulering „en échange d'un bon individualisé” aangehouden. Alle delegaties van het Comité stemden hiermede in. — Van belang is nog, dat de Commissie bij het nemen van haar maatregelen weliswaar niet aan het advies van het Comité is gebonden, doch dat zij eventuele afwijkingen daarvan overeenkomstig artikel 30, 3e lid, van Verordening 804/68 onverwijld aan de Raad heeft mede te delen. Dit is in casu niet geschied. Hieruit en uit de zesde overweging van de considerans der beschikking blijkt met stelligheid, dat de Commissie aan haar maatregel de inhoud wilde geven die het Comité van beheer in zijn advies betreffende het Franse ontwerp had goedgekeurd. De afwijkingen in de Duitse en Nederlandse tekst zijn derhalve slechts te beschouwen als fouten in de vertaling, gelijk die bij de schriftelijke procedure ter voorbereiding van de door de Commissie aan te nemen tekst kunnen ontstaan. Dit verzuim konden de Lid-Staten, die — gelijk reeds aangeduid — ten nauwste bij de uitwerking van de tekst betrokken waren, duidelijk onderkennen. Een rectificatie volgde dan ook bij beschikking van de Commissie van 29 juli 1969, waarvan artikel 2 bepaalt: „In de Duitse tekst van genoemde beschikking worden, met ingang van 17 februari 1969, de woorden „auf ihren Namen ausgestellten”, voorkomende in artikel 4, tweede gedachten-streepje, vervangen door het woord „individualisierten”.”