—

Verzoeksters voeren in dit verband onder meer aan dat de Commissie, wat de toegang tot documenten betreft, de opmerkingen van de andere adressaten van de mededeling van punten van bezwaar op dezelfde manier had moeten behandelen als andere mogelijk ontlastende stukken.

—

Voorts betogen zij dat in gevallen waarin sprake is van één enkele voortgezette of voortdurende inbreuk de toegang tot de opmerkingen van de andere betrokkenen op de mededeling van punten van bezwaar de procedurele tegenhanger is van de toerekening van inbreuken van andere betrokkenen.

—

Tot slot voeren verzoeksters aan dat zij als ondernemingen die zijn gevestigd in het Duitstalige kanton Aargau (Zwitserland) het recht hadden om met de Commissie te corresponderen in het Duits, aangezien dat een officiële taal en zelfs een werktaal van de Commissie is.

—

De louter algemene bewering dat sprake was van één enkele voortgezette of voortdurende inbreuk, volstond niet om de stelling te staven dat de Commissie bevoegd was voor inbreuken in derde landen. De Commissie had ook in dat geval specifiek moeten onderzoeken welke rechtstreekse, aanmerkelijke en voorzienbare gevolgen de buiten de EER gesmede plannen of gestelde gedragingen hadden binnen de EER.

—

De inbreuken zijn niet eenvormig, in het bijzonder wat de ondergrondse en onderzeese kabels betreft. De betrokken goederen en diensten zijn immers niet identiek, noch de wijze waarop is gehandeld. Bovendien waren de betrokken ondernemingen en natuurlijke personen slechts ten dele dezelfde. Ten slotte zijn de inbreuken niet complementair.

—

In het bijzonder had de Commissie voor iedere onderneming afzonderlijk het begin van de deelname aan de inbreuk en de ononderbroken duur ervan met overtuigende en overeenstemmende bewijzen moeten aantonen.

—

Bij een slechts ten dele rechtstreekse deelname aan één enkele voortgezette of voortdurende inbreuk moet de Commissie concreet bewijzen dat de betrokken onderneming wilde bijdragen aan het bereiken van alle gemeenschappelijke doelstellingen en op de hoogte was van alle andere onrechtmatige gedragingen van de andere betrokkenen in het kader van het totaalplan of deze althans redelijkerwijze had moeten voorzien. Aangezien de Commissie dat bewijs niet of niet volledig heeft kunnen leveren, mocht zij verzoeksters niet aansprakelijk stellen voor het volledige concurrentieverstorende gedrag.

—

Verzoeksters betogen dat het besluit berust op een aantal voorstellingen van de feiten, ter ondersteuning waarvan de Commissie geen overtuigende en overeenstemmende bewijzen heeft aangedragen. Inzonderheid met betrekking tot het vermeende begin van verzoeksters’ deelname heeft zij het bewijs verdraaid, hypothetische conclusies getrokken en minstens even plausibele alternatieve verklaringen buiten beschouwing gelaten.

—

Voorts bevat het besluit tegenstrijdigheden, aangezien het dispositief gewaagt van één enkele voortdurende inbreuk, terwijl in de motivering van het besluit wordt gesproken over één enkele voortgezette inbreuk.

—

De Commissie is bij de vaststelling van het referentiejaar willekeurig opgetreden doordat zij is afgeweken van de basisregel van punt 13 van de richtsnoeren voor de berekening van geldboeten, vooral omdat zij die afwijking niet toereikend heeft gemotiveerd.

—

Voorts is het tegenstrijdig en in strijd met het beginsel ne bis in idem, om bij het onderzoek van de ernst van de inbreuk in het kader van de berekening van het boetebedrag uit te gaan van één enkele voortgezette of voortdurende inbreuk, waarvan de zwaarte becijferd wordt op 15 %, en tegelijk voor de deelname aan bepaalde delen van dit totale kartel een verdere verhoging van 2 % vast te stellen. De Commissie had reeds bij het basisbedrag rekening moeten houden met het feit dat verzoeksters niet aansprakelijk konden worden gesteld voor het volledige kartel.

—

Bij de indeling van verzoeksters als neven- of randdeelnemers had de Commissie rekening moeten houden met hun daadwerkelijke rol in het gehele kartel, maar niet met het toevallige en betekenisloze aantal bewijsmiddelen.

—

De vermindering van de geldboete met 5 % is te gering en gaat voorbij aan het feit dat de rol van de initiatiefnemers van en de hoofddeelnemers aan het kartel niet te vergelijken was met de rol van verzoeksters, die slechts zeer beperkt aan het kartel hadden deelgenomen.