29.1.2011   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 30/26

—

het arrest van het Gerecht van 9 september 2010 in zaak T-319/05 overeenkomstig artikel 61 van het Statuut van het Hof van Justitie vernietigen;

—

voor het geval dat het Hof van Justitie de zaak in staat van wijzen acht, beschikking 2004/12/EG van de Europese Commissie van 5 december 2003 nietig verklaren en de Europese Commissie overeenkomstig artikel 122, lid 1, van het Reglement voor de procesvoering van het Hof van Justitie verwijzen in de kosten van de gehele procedure, daaronder begrepen de kosten die in de procedure in eerste aanleg zijn opgekomen;

—

voor het geval dat het Hof van Justitie de zaak niet in staat van wijzen acht, de zaak voor afdoening overeenkomstig zijn overwegingen in rechte naar het Gerecht terugwijzen en de beslissing omtrent de kosten aanhouden.

1)

Het Gerecht heeft blijk gegeven van een onjuiste rechtsopvatting bij de uitlegging en de toepassing van artikel 9, lid 1, van verordening nr. 2408/92 doordat het de werkingssfeer ervan aldus heeft opgevat dat deze alleen verbodsbepalingen ter zake van de uitoefening van verkeersrechten omvat. Bovendien is het Gerecht eraan voorbijgegaan dat een dergelijke uitlegging van artikel 9, lid 1, van verordening nr. 240/92, zelfs al zou zij in de context van de EU mogelijk zijn, volgens artikel 1, lid 2, van de Overeenkomst niet aan rekwirant kan worden tegengeworpen.

2)

Het Gerecht heeft de in artikel 296 VWEU (voorheen artikel 253 EG) geformuleerde motiveringsplicht verkeerd uitgelegd en toegepast omdat het geen kritiek heeft geleverd op de omstandigheid dat de Commissie de uitsluiting van de toepassing van artikel 9, lid 1, van verordening nr. 2408/92 niet met redenen heeft omkleed. Bovendien heeft het Gerecht ten onrechte aangenomen dat de Commissie, door de in de omstreden beschikking gegeven motivering tijdens de procedure in rechte door een volledig nieuwe „toelichting” te vervangen, zich niet schuldig heeft gemaakt aan het na de vaststelling van de handeling toevoegen van een motivering in de loop van de procedure in rechte.

3)

Het Gerecht heeft blijk gegeven van een onjuiste rechtsopvatting bij de uitlegging en de toepassing van artikel 8, lid 3, van verordening nr. 2408/92 door geen rekening te houden met de rechten van de luchthavenexploitant en van de omwonenden.

4)

Het Gerecht heeft het discriminatieverbod verkeerd uitgelegd en toegepast. Het heeft blijk gegeven van een onjuiste rechtsopvatting door de rechten van de luchthavenexploitant en van de omwonenden in Zwitserland niet in zijn oordeel te betrekken. Het heeft de in het beroepschrift geformuleerde verzoeken om de maatregelen op de noodzakelijkheid ervan te toetsen, naast zich neergelegd. Het heeft de eis van objectieve rechtvaardigingsgronden niet strikt genoeg uitgelegd. Het belang, een toeristisch gebied te begunstigen, verdient geen bescherming, daar economische belangen geen objectieve rechtvaardigingsgronden kunnen zijn.

5)

Het Gerecht heeft blijk gegeven van ernstige onjuiste rechtsopvattingen bij de toetsing aan het evenredigheidsbeginsel. Het Gerecht geeft een verkeerde voorstelling van de bewijzen. Het heeft de feiten niet volledig onderzocht. Door de door de Commissie verrichte vaststelling van de feiten door zijn eigen vaststellingen te vervangen, geeft het Gerecht blijk van een onjuiste opvatting van zijn eigen onderzoeksbevoegdheden. Door uit te gaan van veronderstellingen omtrent de feiten waarover rekwirant niet is gehoord, geeft het Gerecht blijk van een onjuiste opvatting van het recht om te worden gehoord.

6)

Bij zijn onderzoek van minder ingrijpende beperkingen heeft het Gerecht de regels inzake de verdeling van de bewijslast en andere beginselen geschonden.

7)

Bij zijn uiteenzetting over de alternatieve maatregel van een geluidscontingent formuleert het Gerecht overwegingen die overduidelijk met elkaar in tegenspraak zijn.