Inleiding

I — Rechtsvragen, die reeds in een andere zaak zijn behandeld

II — Andere argumenten

1. Schending van processuele waarborgen

2. Motiveringsgebrek

3. Verkeerde beoordeling der feiten

III — Vordering tot schadevergoeding

IV — Samenvatting en conclusie

1.

Tegen de ontvankelijkheid van de ingestelde vordering bestaat geen bezwaar, vooral dan niet wanneer de vordering tot nietigverklaring van de integratieprocedure slechts als een onzelfstandig onderdeel van de vordering tot nietigverklaring van het advies van de integratiecommissie, of beter gezegd als grondslag van deze vordering wordt beschouwd.

2.

Artikel 110 van het Statuut is niet geschonden, daar dit artikel spreekt van algemene uitvoeringsbepalingen en derhalve niet geldt voor de artikelen uit het hoofdstuk „Overgangsbepalingen”, die slechts éénmaal worden toegepast.

3.

Artikel 5 van het Statuut is niet geschonden, daar de omschrijving der werkzaamheden voor het doel van de integratieprocedure niet van belang is.

4.

Dat verzoekers prestaties in het rapport van zijn chef subjectief zijn beoordeeld, berust op het systeem van artikel 102. Het was niet nodig, vooraf algemene regels vast te stellen voor de beoordeling der ambtenaren, noch behoefden in het beoordelingsrapport ook feiten te worden opgenomen, daar uiteindelijk alle beoordelingsrapporten een en dezelfde instantie passeerden (hetgeen tot een nivellering kon leiden van beoordelingen, waarvoor verschillende maatstaven waren aangelegd) en daar voor deze instantie de gelegenheid bestond, uitvoerig op de feiten in te gaan.

Met het oog hierop kan het Hof mijns inziens ook in deze zaak voorbijgaan aan de bewering, dat tussen verzoeker en zijn chef een vijandige verhouding bestond, die het rapport heeft kunnen beïnvloeden. Feitelijk staat vast, dat de integratiecommissie andere ambtenaren over het geval van verzoeker heeft gehoord en op grond daarvan met algemene stemmen haar negatief advies heeft uitgebracht. Voorts valt op te merken, dat het betrokken beoordelingsrapport zich over het geheel genomen gunstig over verzoeker uitlaat en dat het niet door de rechtstreekse chef van verzoeker, doch door diens superieur is opgesteld, die volgens de Commissie ook op de beoordelingen van andere chefs van verzoeker is afgegaan.

5.

Dat een van de leden van de integratiecommissie een ambtenaar van de juridische dienst van de Commissie was, die geen leidinggevende functie vervult, stuit niet op bezwaren, daar slechts de deelneming van hoge ambtenaren met dienovereenkomstige ervaring en autoriteit was vereist.

6.

Ten slotte bestaat ook in dit proces geen aanleiding tot nietigverklaring van de beschikking op grond dat verzoeker zonder raadsman voor de integratiecommissie is verschenen. Uit de overgelegde stukken blijkt niet, dat verzoeker een poging heeft gedaan om zich door een raadsman te doen bijstaan en dat de integratiecommissie hem dit heeft geweigerd. Het instituut van een soort toegevoegd raadsman kan, niettegenstaande het belang van de integratieprocedure, overbodig worden geacht.

1.

In de eerste plaats geldt dit voor de stelling, dat verzoekers rechten bij de integratieprocedure zijn geschonden. Ook in het geval De Greef valt dit argument in verschillende grieven uiteen.

2.

Ten slotte is ook in dit geding de grief opgeworpen, dat het advies van de integratiecommissie niet behoorlijk met redenen is omkleed.

Hoewel het thans te beoordelen advies wat de uiterlijke vorm betreft gelijk is aan dat in de zaak 78-63, gaat het mijns inziens niet aan, deze grief eenvoudig met een beroep op het arrest Leroy af te wijzen. Verzoeker voert nl. aan, dat de verwijzing naar het rapport van zijn chef als motivering niet voldoende is, daar de eindconclusie van het rapport gunstig voor hem is, terwijl de commissie in haar advies tot een negatief resultaat is gekomen.

Toch is uiteindelijk de motiveringsplicht niet geschonden. De beslissende gronden voor het geven van een negatief advies zijn te vinden in het advies zelf (gebrek aan plichtsbesef en nauwgezetheid). Juist bij deze beide punten is echter in het integratierapport de aantekening „onvoldoende” geplaatst. De verwijzing naar het rapport is derhalve niet zonder zin, daar de commissie uiteindelijk uiteraard niet is gebonden aan het voorstel van verzoekers chef.

3.

Na hetgeen hierboven is vermeld lijkt het mij onnodig thans nog in te gaan op de grief, dat de feiten verkeerd zijn beoordeeld. Verzoeker kan in dit opzicht tevreden worden gesteld, wanneer, na de nietigverklaring van het advies van de integratiecommissie, de integratieprocedure opnieuw op hem wordt toegepast. Daar bestaat een betere gelegenheid om feitelijke kwesties aan de orde te stellen dan voor het Hof, dat zich ten hoogste kan uitspreken over de vraag of deze kwesties de gegeven beslissing kunnen beïnvloeden, doch dat niet zelfstandig een beoordeling kan geven.