1.   Tijdens de in hoofdstuk III bedoelde administratieve procedure gelden voor de verzoekers de waarborgen die in de leden 2 tot en met 6 van dit artikel zijn vastgesteld.

2.   De beslissingsautoriteit of, in voorkomend geval, andere bevoegde autoriteiten of organisaties die daartoe door de lidstaten zijn belast, stellen de verzoekers, in een taal die zij begrijpen of redelijkerwijs kunnen worden geacht te begrijpen, in kennis van het volgende:

Alle in deze alinea bedoelde informatie wordt zo spoedig mogelijk verstrekt om verzoekers in staat te stellen de in deze verordening gewaarborgde rechten uit te oefenen en de in de artikel 9 bedoelde verplichtingen op adequate wijze na te komen. De in de eerste alinea, punten a) tot en met e), van dit lid bedoelde informatie wordt uiterlijk aan de verzoeker verstrekt op het ogenblik dat het verzoek om internationale bescherming wordt geregistreerd. Die informatie wordt materieel of elektronisch verstrekt door middel van de in lid 7 bedoelde brochure, en, indien nodig, mondeling. Aan minderjarigen wordt de informatie op kindvriendelijke wijze en met betrokkenheid van de vertegenwoordiger of de in artikel 23, lid 2, punt a), van deze verordening bedoelde persoon verstrekt.

De verzoeker krijgt de mogelijkheid om de ontvangst van de informatie te bevestigen. Deze bevestiging wordt in het dossier van de verzoeker gedocumenteerd. Indien de verzoeker de ontvangst van de informatie weigert te bevestigen, wordt daarvan melding gemaakt in zijn of haar dossier.

3.   Tijdens de administratieve procedure wordt een tolk ter beschikking van de verzoekers gesteld voor de registratie en indiening van een verzoek en, indien nodig, bij het persoonlijk onderhoud, wanneer passende communicatie niet anderszins kan worden gewaarborgd. De tolkdiensten worden betaald uit overheidsmiddelen.

4.   De bevoegde autoriteiten bieden verzoekers zo spoedig mogelijk en vóór het verstrijken van de termijn voor het indienen van een verzoek overeenkomstig artikel 28, lid 1, de mogelijkheid om contact op te nemen met de Hoge Commissaris voor de vluchtelingen van de Verenigde Naties of met andere organisaties die verzoekers juridisch advies of andere counseling verstrekken overeenkomstig het nationale recht.

5.   De beslissingsautoriteit zorgt ervoor dat verzoekers en, in voorkomend geval, hun vertegenwoordigers, juridisch adviseurs of andere door het nationale recht als zodanig voor het geven van juridisch advies erkende of toegelaten counselors (“juridische adviseurs”) toegang hebben tot de in artikel 34, lid 2, punten b) en c), bedoelde informatie die nodig is voor de behandeling van verzoeken en tot de door de in artikel 34, lid 3, bedoelde deskundigen verstrekte informatie, indien de beslissingsautoriteit met die informatie rekening heeft gehouden om een beslissing te nemen over hun verzoek.

6.   De beslissingsautoriteit stelt verzoekers zo spoedig mogelijk schriftelijk in kennis van de over hun verzoek genomen beslissing. Indien een vertegenwoordiger of juridisch adviseur de verzoeker wettelijk vertegenwoordigt, kan de beslissingsautoriteit die vertegenwoordiger of juridisch adviseur in plaats van de verzoeker in kennis stellen van de beslissing.

7.   Het Asielagentschap stelt in nauwe samenwerking met de Commissie en elke lidstaat brochures op met de bij dit artikel vereiste informatie. Deze brochures laten ruimte voor door de lidstaten te verstrekken aanvullende, lidstaatspecifieke informatie en houden rekening met de specifieke kenmerken van kwetsbare verzoekers, zoals minderjarigen of personen met een handicap.

1.   De verzoeker doet zijn of haar verzoek in de lidstaat als bepaald in artikel 17, leden 1 en 2, van Verordening (EU) 2024/1351.

2.   De verzoeker werkt volledig samen met de in artikel 4 bedoelde bevoegde autoriteiten met betrekking tot onder deze verordening vallende aangelegenheden, met name door:

Wanneer de bevoegde autoriteiten besluiten een in de eerste alinea, punt f), bedoeld document te bewaren, zorgen zij ervoor dat de verzoeker onmiddellijk kopieën van de originelen ontvangt. In het geval van een overdracht op grond van artikel 46 van Verordening (EU) 2024/1351 geven de bevoegde autoriteiten deze documenten op het tijdstip van de overdracht terug aan de verzoeker.

3.   De verzoeker aanvaardt elke kennisgeving van de bevoegde autoriteiten op de meest recente verblijfplaats die of het meest recente adres dat, of op het telefoonnummer of e-mailadres dat hij of zij aan de bevoegde autoriteiten heeft meegedeeld, met name wanneer hij of zij een verzoek indient overeenkomstig artikel 28.

De lidstaten bepalen uit hoofde van het nationale recht de wijze van kennisgeving en het tijdstip waarop de kennisgeving wordt geacht door de verzoeker te zijn ontvangen.

4.   De verzoeker voldoet aan de verplichtingen om zich op een nader bepaald tijdstip of met redelijke tussenpozen bij de bevoegde autoriteiten te melden, of om in een aangewezen geografisch deel van het grondgebied te blijven overeenkomstig Richtlijn (EU) 2024/1346, zoals opgelegd door de lidstaat waar hij of zij geacht wordt zich te bevinden overeenkomstig Verordening (EU) 2024/1351.

5.   Onverminderd fouillering om veiligheidsredenen, kunnen, indien dat nodig en naar behoren gerechtvaardigd is voor de behandeling van een verzoek, de bevoegde autoriteiten de verzoeker voorschrijven zich te laten fouilleren of zijn of haar goederen te laten doorzoeken overeenkomstig het nationale recht. De bevoegde autoriteit verstrekt de verzoeker de redenen voor de fouillering en neemt deze op in het dossier van de verzoeker. Elke fouillering van de verzoeker uit hoofde van deze verordening wordt verricht door een persoon van hetzelfde geslacht en met volledige eerbiediging van de beginselen inzake de menselijke waardigheid en de lichamelijke en psychische integriteit.

1.   Verzoekers hebben het recht om op het grondgebied van de lidstaat te blijven waar zij worden geacht zich te bevinden overeenkomstig artikel 17, lid 4, van Verordening (EU) 2024/1351, totdat de beslissingsautoriteit in het kader van de in hoofdstuk III uiteengezette administratieve procedure een beslissing over het verzoek heeft genomen.

2.   Het recht om te blijven houdt niet in dat de verzoeker recht heeft op een verblijfsvergunning en geeft hem of haar niet het recht om naar het grondgebied van een andere lidstaat te reizen zonder een reisdocument zoals bepaald in artikel 6, lid 3, van Richtlijn (EU) 2024/1346.

3.   De verzoeker heeft niet het recht om tijdens de administratieve procedure op het grondgebied van de betrokken lidstaat te blijven indien hij of zij aan een andere lidstaat wordt overgeleverd op grond van verplichtingen uit hoofde van een Europees aanhoudingsbevel dat overeenkomstig Kaderbesluit 2002/584/JBZ van de Raad (21) is uitgevaardigd.

4.   De lidstaten kunnen voorzien in een uitzondering op het recht van de verzoeker om tijdens de administratieve procedure op hun grondgebied te blijven indien die verzoeker:

5.   Een lidstaat kan een verzoeker alleen uitleveren of overleveren aan, of overbrengen naar een derde land of een internationale rechterlijke instantie als bedoeld in lid 4, punt b), indien de bevoegde autoriteit van oordeel is dat een dergelijk besluit tot uitlevering, overlevering of overbrenging niet zal leiden tot direct of indirect refoulement in strijd met -verplichtingen van die lidstaat uit hoofde van het internationale recht en het Unierecht.

1.   Onverminderd artikel 38, lid 1, en artikel 55, lid 4, wordt de verzoeker, voordat de beslissingsautoriteit overeenkomstig artikel 38 een beslissing over de niet-ontvankelijkheid van een verzoek neemt, in de gelegenheid gesteld om een persoonlijk onderhoud over de ontvankelijkheid te hebben (het “onderhoud over de ontvankelijkheid”).

2.   Tijdens het onderhoud over de ontvankelijkheid wordt de verzoeker in de gelegenheid gesteld om aan te tonen waarom de in artikel 38 bepaalde gronden voor niet-ontvankelijkheid niet op hem of haar van toepassing zouden zijn.

1.   Voordat de beslissingsautoriteit een beslissing over de gegrondheid van een verzoek om internationale bescherming neemt, wordt de verzoeker in de gelegenheid gesteld een persoonlijk onderhoud te hebben over de inhoud van zijn of haar verzoek (het “inhoudelijk onderhoud”). Het inhoudelijk onderhoud kan op hetzelfde tijdstip als het onderhoud over de ontvankelijkheid worden gevoerd, mits de verzoeker van tevoren van deze mogelijkheid in kennis is gesteld en overleg heeft kunnen plegen met zijn of haar juridisch adviseur overeenkomstig artikel 15 of met een persoon die belast is met het verstrekken van juridische counseling overeenkomstig artikel 16.

2.   Tijdens het inhoudelijk onderhoud wordt de verzoeker in de gelegenheid gesteld om de elementen aan te voeren ter staving van zijn of haar verzoek overeenkomstig Verordening (EU) 2024/1347, en verstrekt hij of zij zo volledig mogelijk de elementen als bedoeld in artikel 4, lid 2, van die verordening. De verzoeker wordt in de gelegenheid gesteld om uitleg te geven over eventueel ontbrekende elementen of over inconsistenties of tegenstrijdigheden in zijn of haar verklaringen.

1.   Een persoonlijk onderhoud als bepaald in de artikelen 11 en 12 wordt gevoerd overeenkomstig de in deze verordening vastgestelde voorwaarden.

2.   Wanneer een verzoek om internationale bescherming wordt ingediend overeenkomstig artikel 31, wordt de in die bepaling bedoelde verantwoordelijke volwassene in de gelegenheid gesteld een persoonlijk onderhoud te hebben op grond van de artikelen 11 en 12. De verzoeker wordt ook in de gelegenheid gesteld aan dat onderhoud deel te nemen, mits lid 11, punt c), van dit artikel niet van toepassing is.

3.   Het persoonlijk onderhoud vindt plaats in omstandigheden die afdoende privacy en vertrouwelijkheid garanderen en verzoekers de mogelijkheid bieden de redenen voor hun verzoek uitvoerig toe te lichten.

4.   Wanneer de verzoeker heeft besloten een beroep te doen op rechtsbijstand overeenkomstig afdeling III van dit hoofdstuk, wordt de aanwezigheid van de juridisch adviseur van de verzoeker bij het persoonlijk onderhoud gewaarborgd.

5.   Tijdens het persoonlijk onderhoud is een tolk beschikbaar die ervoor kan zorgen dat de communicatie tussen de verzoeker en de persoon die het persoonlijk onderhoud voert, goed verloopt.

Tijdens het persoonlijk onderhoud kan ook worden voorzien in de aanwezigheid van een cultureel bemiddelaar.

De lidstaten geven de voorkeur aan tolken en cultureel bemiddelaars die een opleiding hebben genoten, zoals de in artikel 8, lid 4, punt m), van Verordening (EU) 2021/2303 bedoelde opleiding.

De lidstaten zorgen ervoor dat tolken en cultureel bemiddelaars in kennis worden gesteld van de voor de beoordeling van verzoeken om internationale bescherming belangrijkste concepten en terminologie, bijvoorbeeld door middel van een standaardbrochure of een leidraad. Daarbij wordt gebruikgemaakt van de taal waaraan de verzoeker de voorkeur geeft tenzij er een andere taal kan worden gebruikt die hij of zij begrijpt en waarin hij of zij helder kan communiceren.

6.   Het persoonlijk onderhoud wordt gevoerd door het personeel van de beslissingsautoriteit.

Wanneer er een onevenredig aantal onderdanen van derde landen of staatlozen binnen dezelfde termijn een verzoek doen, waardoor het ondoenlijk wordt om elke verzoeker tijdig persoonlijk te horen, kan de beslissingsautoriteit zich tijdelijk laten bijstaan door het personeel van andere autoriteiten van die lidstaat, dat vooraf de nodige opleiding krijgt, die de elementen die worden vermeld in artikel 8 van Verordening (EU) 2021/2303 bevat, om dergelijk onderhoud te voeren, of door het Asielagentschap overeenkomstig artikel 5.

7.   De persoon die het onderhoud voert:

8.   Het personeel dat verzoekers hoort, met inbegrip van deskundigen die door het Asielagentschap worden ingezet, heeft:

9.   Op vraag van de verzoeker, en indien mogelijk, zorgt de beslissingsautoriteit ervoor dat de personen die het onderhoud voeren en de tolken het geslacht hebben dat de verzoeker verkiest, tenzij de beslissingsautoriteit redenen heeft om aan te nemen dat dit verzoek geen verband houdt met moeilijkheden van de verzoeker om de gronden voor zijn of haar verzoek uitvoerig toe te lichten.

10.   In afwijking hiervan kan de beslissingsautoriteit, indien dit naar behoren gerechtvaardigd wordt door de omstandigheden, het persoonlijk onderhoud per videoconferentie voeren.

In dat geval voorziet de beslissingsautoriteit in de nodige regelingen voor passende faciliteiten, procedurele en technische normen, rechtsbijstand en vertolking, rekening houdend met de richtsnoeren van het Asielagentschap.

11.   Er kan worden afgezien van het onderhoud over de ontvankelijkheid of van het inhoudelijk onderhoud, naargelang het geval, indien:

Het afzien van het persoonlijk onderhoud op grond van de eerste alinea, punt c), heeft geen negatieve invloed op de beslissing van de beslissingsautoriteit. Indien op grond van dat punt van het persoonlijk onderhoud wordt afgezien, stelt de beslissingsautoriteit de verzoeker daadwerkelijk in de gelegenheid nadere informatie schriftelijk te verstrekken.

Bij twijfel over de toestand of geschiktheid van de verzoeker om een onderhoud te hebben raadpleegt de beslissingsautoriteit een medisch beroepsbeoefenaar om na te gaan of de verzoeker tijdelijk ongeschikt of niet in staat is om een onderhoud te hebben dan wel of zijn of haar situatie van blijvende aard is. Wanneer het, nadat de medisch beroepsbeoefenaar is geraadpleegd, duidelijk is dat de toestand die de verzoeker ongeschikt of niet in staat maakt om een onderhoud te hebben, van tijdelijke aard is, stelt de beslissingsautoriteit het persoonlijk onderhoud uit totdat de verzoeker in staat of geschikt is om een onderhoud te hebben.

Indien de verzoeker wegens specifieke omstandigheden buiten zijn of haar wil niet in staat is het persoonlijk onderhoud bij te wonen, stelt de beslissingsautoriteit het persoonlijk onderhoud uit.

12.   De verzoekers zijn aanwezig bij het persoonlijk onderhoud en moeten de gestelde vragen persoonlijk beantwoorden.

13.   Een verzoeker mag zich tijdens het persoonlijk onderhoud door een juridisch adviseur laten bijstaan, ook wanneer het onderhoud via videoconferentie plaatsvindt.

De afwezigheid van de juridisch adviseur belet de beslissingsautoriteit niet het onderhoud te voeren.

De lidstaten kunnen in het nationale recht bepalen dat, wanneer een juridisch adviseur aan het persoonlijk onderhoud deelneemt, deze pas aan het einde van het persoonlijk onderhoud mag interveniëren.

14.   Onverminderd artikel 11, lid 1, en artikel 12, lid 1, en op voorwaarde dat er voldoende inspanningen zijn geleverd om ervoor te zorgen dat de verzoeker in de gelegenheid is gesteld een persoonlijk onderhoud te hebben, belet het feit dat er geen persoonlijk onderhoud heeft plaatsgevonden, de beslissingsautoriteit niet een beslissing over het verzoek om internationale bescherming te nemen.

1.   De beslissingsautoriteit of een andere autoriteit, of deskundigen die overeenkomstig artikel 5 en artikel 13, lid 6, deze autoriteit bijstaan met het voeren van het persoonlijk onderhoud, stellen een uitvoerig en feitelijk verslag op dat alle hoofdelementen van het persoonlijk onderhoud bevat, of een schriftelijke weergave van het onderhoud of van de opname ervan, dat in het dossier van de verzoeker moet worden opgenomen.

2.   Van het persoonlijke onderhoud wordt een geluidsopname gemaakt. De verzoeker wordt vooraf in kennis gesteld van het feit dat er een dergelijke opname wordt gemaakt en van het doel daarvan. Bijzondere aandacht wordt besteed aan de behoeften van verzoekers die bijzondere procedurele waarborgen behoeven. De beslissingsautoriteit neemt de opname op in het dossier van de verzoeker.

3.   De verzoeker wordt bij de afsluiting van het persoonlijk onderhoud of binnen een bepaalde termijn voordat de beslissingsautoriteit een beslissing neemt, in de gelegenheid gesteld om mondeling of schriftelijk opmerkingen te maken of opheldering te verschaffen over onjuiste vertalingen of misverstanden of andere feitelijke onjuistheden in het verslag of in de schriftelijke weergave van het persoonlijk onderhoud of van de opname ervan. Daartoe wordt de verzoeker geïnformeerd over de volledige inhoud van het verslag of van de schriftelijke weergave van het onderhoud of van de opname ervan, zo nodig met bijstand van een tolk.

4.   De verzoeker wordt gevraagd te bevestigen dat de inhoud van het verslag of van de schriftelijke weergave van het persoonlijk onderhoud een correcte afspiegeling is van het persoonlijke onderhoud. Indien de verzoeker weigert de inhoud te bevestigen, worden de redenen voor deze weigering in het dossier van de verzoeker opgenomen. Die weigering belet de beslissingsautoriteit niet om een beslissing over het verzoek te nemen. In geval van twijfel over de door de verzoeker tijdens het persoonlijk onderhoud afgelegde verklaringen, prevaleert de geluidsopname.

5.   De verzoeker hoeft niet te worden verzocht opmerkingen te maken of opheldering te verschaffen over het verslag of de schriftelijke weergave van het onderhoud, noch te bevestigen dat de inhoud van het verslag of van de schriftelijke weergave van het onderhoud een correcte afspiegeling van het onderhoud vormt indien:

6.   Verzoekers en, indien zij zijn aangesteld, hun vertegenwoordigers en hun juridisch adviseurs hebben zo spoedig mogelijk na het onderhoud en in ieder geval tijdig voordat de beslissingsautoriteit een beslissing neemt, toegang tot het in lid 1 bedoelde verslag of de schriftelijke weergaven.

In het kader van de beroepsprocedure wordt ook toegang tot de opname verleend.

1.   Verzoekers hebben het recht om daadwerkelijk een juridisch adviseur of een andere counselor in alle fasen van de procedure te raadplegen over met hun verzoek samenhangende aangelegenheden.

2.   Onverminderd het recht van de verzoeker om op eigen kosten zijn of haar juridisch adviseur of een andere counselor te kiezen, kan een verzoeker overeenkomstig artikel 16 verzoeken om kosteloze juridische counseling tijdens de in hoofdstuk III bedoelde administratieve procedure, en overeenkomstig artikel 17 om kosteloze rechtsbijstand en wettelijke vertegenwoordiging tijdens de in hoofdstuk V bepaalde beroepsprocedure.

De verzoeker wordt zo spoedig mogelijk en uiterlijk wanneer het verzoek wordt geregistreerd overeenkomstig artikel 27 in kennis gesteld van zijn of haar recht om te verzoeken om kosteloze juridische counseling of kosteloze rechtsbijstand en wettelijke vertegenwoordiging.

3.   De lidstaten kunnen voorzien in kosteloze rechtsbijstand en wettelijke vertegenwoordiging tijdens de administratieve procedure, overeenkomstig het nationale recht.

4.   De lidstaten kunnen de verstrekking van juridische counseling en rechtsbijstand en wettelijke vertegenwoordiging organiseren overeenkomstig hun nationale systemen.

1.   Op verzoek van de verzoeker bieden de lidstaten kosteloze juridische counseling tijdens de in hoofdstuk III bedoelde administratieve procedure.

Voor de toepassing van de eerste alinea kan de daadwerkelijke toegang tot kosteloze juridische counseling worden gewaarborgd door een persoon te belasten met het verstrekken van juridische counseling aan meerdere verzoekers tegelijkertijd in de administratieve fase van de procedure.

2.   Voor de toepassing van de administratieve procedure omvat kosteloze juridische counseling de verstrekking van:

3.   Onverminderd lid 1 kan het verstrekken van kosteloze juridische counseling tijdens de administratieve procedure worden uitgesloten indien:

4.   Met het oog op de toepassing van dit artikel kunnen de lidstaten het Asielagentschap om bijstand verzoeken. Daarnaast kan aan de lidstaten financiële steun worden verleend uit fondsen van de Unie, overeenkomstig de rechtshandelingen die op die fondsen van toepassing zijn.

1.   Tijdens de beroepsprocedure zorgen de lidstaten voor de verstrekking van kosteloze rechtsbijstand en wettelijke vertegenwoordiging aan de verzoeker, indien deze erom verzoekt. Deze kosteloze rechtsbijstand en wettelijke vertegenwoordiging bestaat uit de voorbereiding van de krachtens het nationale recht vereiste processtukken, de voorbereiding van het beroep en, in geval van een hoorzitting, de deelname aan die hoorzitting van een rechterlijke instantie.

2.   Het bieden van kosteloze rechtsbijstand en wettelijke vertegenwoordiging tijdens de beroepsprocedure kan door de lidstaten worden uitgesloten indien:

3.   Wanneer een besluit om geen kosteloze rechtsbijstand en wettelijke vertegenwoordiging aan te bieden, wordt genomen door een andere autoriteit dan een rechterlijke instantie, op grond van het feit dat het beroep geacht wordt geen reële kans van slagen te hebben of een oneigenlijk gebruik van recht te vormen, heeft de verzoeker recht op een doeltreffende voorziening in rechte bij een rechterlijke instantie tegen die beslissing. Daartoe heeft de verzoeker het recht om te verzoeken om kosteloze rechtsbijstand en wettelijke vertegenwoordiging.

1.   Een juridisch adviseur die een verzoeker uit hoofde van de bepalingen van het nationale recht wettelijk vertegenwoordigt, heeft toegang tot de informatie in het dossier van de verzoeker op grond waarvan een beslissing is of zal worden genomen.

2.   De toegang tot de informatie of de bronnen in het dossier van de verzoeker kan overeenkomstig het nationale recht worden geweigerd indien de openbaarmaking van informatie of bronnen de nationale veiligheid, de veiligheid van de organisaties of personen die de informatie hebben verstrekt dan wel de veiligheid van de personen op wie de informatie betrekking heeft, in gevaar zou brengen, indien het belang van het onderzoek in verband met de behandeling van verzoeken om internationale bescherming door de bevoegde autoriteiten van de lidstaten of de internationale betrekkingen van de lidstaten zouden worden geschaad, of indien de informatie of de bronnen volgens het nationale recht zijn gerubriceerd. In die gevallen zorgt de beslissingsautoriteit ervoor dat:

In verband met de eerste alinea, punt b), verlenen de lidstaten toegang tot informatie of bronnen aan een juridisch adviseur die de verzoeker wettelijk vertegenwoordigt en die aan een veiligheidscontrole werd onderworpen, voor zover de informatie relevant is voor de behandeling van het verzoek of voor het nemen van een beslissing tot intrekking van internationale bescherming.

3.   De juridisch adviseur van een verzoeker of de persoon die is belast met het verstrekken van juridische counseling, die een verzoeker counseling verstrekt, bijstaat of vertegenwoordigt, heeft toegang tot gesloten ruimten, zoals detentiecentra en transitzones, voor het verstrekken van counseling, bijstaan of vertegenwoordigen van die verzoeker, overeenkomstig Richtlijn (EU) 2024/1346.

1.   Kosteloze juridische counseling, rechtsbijstand en wettelijke vertegenwoordiging wordt verstrekt door juridisch adviseurs of andere counselors die krachtens het nationale recht zijn erkend of toegelaten om de verzoekers counseling te verstrekken, bij te staan of te vertegenwoordigen, of door niet-gouvernementele organisaties die krachtens het nationale recht zijn geaccrediteerd om juridische diensten of vertegenwoordiging aan verzoekers te bieden.

2.   De lidstaten stellen specifieke procedureregels vast betreffende de regelingen voor het indienen en behandelen van verzoeken om kosteloze juridische counseling, rechtsbijstand en wettelijke vertegenwoordiging in verband met verzoeken om internationale bescherming, of passen de bestaande regels toe die gelden voor soortgelijke binnenlandse verzoeken, op voorwaarde dat deze regels niet restrictiever zijn of de toegang tot kosteloze juridische counseling of kosteloze rechtsbijstand en wettelijke vertegenwoordiging niet onmogelijk of buitensporig moeilijk maken.

3.   De lidstaten stellen specifieke regels vast betreffende de uitsluiting van het verstrekken van kosteloze juridische counseling, rechtsbijstand en wettelijke vertegenwoordiging, respectievelijk overeenkomstig artikel 16, lid 3, en artikel 17, lid 2.

4.   De lidstaten kunnen het verstrekken van kosteloze juridische counseling, rechtsbijstand en wettelijke vertegenwoordiging financieel of in de tijd beperken, mits deze beperkingen niet willekeurig zijn en de toegang tot kosteloze juridische counseling, rechtsbijstand en wettelijke vertegenwoordiging niet onnodig belemmeren. Wat vergoedingen en andere kosten betreft, mag de behandeling van verzoekers niet ongunstiger zijn dan de behandeling die hun eigen onderdanen op het gebied van rechtsbijstand in het algemeen genieten.

5.   De lidstaten kunnen de verzoeker om gehele of gedeeltelijke terugbetaling van de kosten in verband met de verlening van rechtsbijstand en wettelijke vertegenwoordiging verzoeken wanneer de financiële situatie van de verzoeker in de loop van de procedure aanzienlijk verbetert of indien de beslissing om kosteloze rechtsbijstand en wettelijke vertegenwoordiging te verlenen is genomen op basis van door de verzoeker verstrekte onjuiste informatie. Daartoe stellen de verzoekers de bevoegde autoriteiten onmiddellijk in kennis van elke belangrijke wijziging in hun financiële situatie.

1.   De bevoegde autoriteiten beoordelen per geval of de verzoeker bijzondere procedurele waarborgen behoeft, zo nodig met bijstand van een tolk. Die beoordeling kan worden geïntegreerd in de bestaande nationale procedures of in de beoordeling bedoeld in artikel 25 van Richtlijn (EU) 2024/1346, en hoeft niet de vorm van een administratieve procedure aan te nemen. Indien het nationale recht dat voorschrijft, kan de beoordeling ter beschikking worden gesteld van de beslissingsautoriteit en de resultaten ervan aan haar worden toegezonden, mits de verzoeker daarmee instemt.

2.   Als eerste stap van de in lid 1 bedoelde beoordeling wordt er zo spoedig mogelijk nadat een verzoek is gedaan, nagegaan of er eerste aanwijzingen zijn dat de verzoeker bijzondere procedurele waarborgen behoeft. Hierbij wordt er gekeken naar zichtbare tekenen, de verklaringen of het gedrag van de verzoeker, of relevante documenten. In het geval van minderjarigen wordt ook rekening gehouden met verklaringen van de ouders, van de voor hem of haar volgens het recht of de praktijk van de betrokken lidstaat verantwoordelijke volwassene, of de vertegenwoordiger van de verzoeker. De bevoegde autoriteiten nemen bij het registreren van het verzoek informatie over deze eerste aanwijzingen op in het dossier van de verzoeker en stellen deze informatie ter beschikking van de beslissingsautoriteit.

3.   De in lid 1 bedoelde beoordeling wordt voortgezet nadat het verzoek is ingediend, rekening houdend met eventuele informatie in het dossier van de verzoeker.

De in lid 1 bedoelde beoordeling wordt zo spoedig mogelijk en in ieder geval binnen 30 dagen afgerond. De beoordeling wordt opnieuw uitgevoerd in geval van belangrijke wijzigingen in de omstandigheden van de verzoeker of indien na afronding van de beoordeling blijkt dat er toch behoefte is aan bijzondere procedurele waarborgen.

4.   De bevoegde autoriteit kan de verzoeker, met zijn of haar voorafgaande toestemming, doorverwijzen naar een geschikte arts of psycholoog of naar een andere beroepsbeoefenaar voor advies over de behoefte van de verzoeker aan bijzondere procedurele waarborgen, waarbij prioriteit wordt gegeven aan gevallen waarin er aanwijzingen zijn dat verzoekers mogelijk slachtoffer zijn geweest van foltering, verkrachting of andere ernstige vormen van psychologisch, fysiek, seksueel of gendergerelateerd geweld, en dat dit hun vermogen om daadwerkelijk aan de procedure deel te nemen negatief zouden kunnen beïnvloeden. Indien de verzoeker ermee instemt te worden doorverwezen overeenkomstig deze alinea, wordt die verzoeker geacht ook te hebben ingestemd met de toezending van de resultaten van de doorverwijzing aan de bevoegde autoriteit.

De beslissingsautoriteit houdt rekening met het op grond van de eerste alinea verstrekte advies wanneer zij beslist over het soort bijzondere procedurele waarborgen dat aan de verzoeker kan worden gegeven.

Indien van toepassing en onverminderd het medisch onderzoek, kan de in lid 1 bedoelde beoordeling worden geïntegreerd in de in de artikelen 24 en 25 bedoelde medische onderzoeken.

5.   Het personeel van de bevoegde autoriteiten en elke arts, psycholoog of andere beroepsbeoefenaar die advies geeft over de behoefte aan bijzondere procedurele waarborgen, krijgen een opleiding om tekenen van kwetsbaarheid te kunnen opsporen bij verzoekers die mogelijk bijzondere procedurele waarborgen behoeven, en om tegemoet te kunnen komen aan die vastgestelde behoeften.

1.   Verzoekers waarvan is geconstateerd dat zij bijzondere procedurele waarborgen behoeven, krijgen, zolang de procedure voor internationale bescherming loopt, de nodige steun, zodat zij aanspraak kunnen maken op de rechten en kunnen voldoen aan de verplichtingen die in deze verordening zijn vastgesteld.

2.   Indien de beslissingsautoriteit, onder meer op basis van de beoordeling van een andere betrokken nationale autoriteit, van oordeel is dat de in artikel 1 van dit artikel bedoelde nodige steun niet kan worden verleend in het kader van de in artikel 42 bedoelde versnelde behandelingsprocedure of de in artikel 43 bedoelde grensprocedure, waarbij zij bijzondere aandacht besteedt aan slachtoffers van foltering, verkrachting of andere ernstige vormen van psychologisch, fysiek, seksueel of gendergerelateerd geweld, past de beslissingsautoriteit die procedures niet of niet langer toe op de verzoeker.

1.   Bij de toepassing van deze verordening vormt het belang van het kind voor de bevoegde autoriteiten de eerste overweging.

2.   De beslissingsautoriteit beoordeelt het belang van het kind overeenkomstig artikel 26 van Verordening (EU) 2024/1346.

3.   De beslissingsautoriteit stelt een minderjarige in de gelegenheid een persoonlijk onderhoud te hebben, ook wanneer hij of zij overeenkomstig artikel 32 en artikel 33, lid 1, in eigen naam een verzoek heeft gedaan, tenzij dit niet in het belang van het kind is. In dat geval motiveert de beslissingsautoriteit de beslissing om een minderjarige niet in de gelegenheid te stellen een persoonlijk onderhoud te hebben.

Het persoonlijk onderhoud met een minderjarige wordt gevoerd door een persoon die over de nodige kennis over de rechten en bijzondere behoeften van minderjarigen beschikt. Het wordt op een kindvriendelijke en contextspecifieke manier gevoerd, waarbij rekening wordt gehouden met de leeftijd en de maturiteit van het kind.

4.   In het geval van een begeleide minderjarige, wordt het persoonlijk onderhoud gevoerd in aanwezigheid van een voor hem of haar volgens het recht of de praktijk van de betrokken lidstaat verantwoordelijke volwassene en een juridisch adviseur, indien deze is aangesteld. De lidstaten kunnen, indien nodig en wanneer dit in het belang van het kind is, het persoonlijk onderhoud met deze minderjarige ook voeren in aanwezigheid van een persoon die over de nodige vaardigheden en deskundigheid beschikt. Om gerechtvaardigde redenen en alleen indien dit in het belang van het kind is, kan de beslissingsautoriteit een onderhoud met de minderjarige voeren zonder de aanwezigheid van een verantwoordelijke volwassene, op voorwaarde dat zij ervoor zorgt dat de minderjarige tijdens het onderhoud wordt bijgestaan door een persoon met de nodige vaardigheden en deskundigheid om zijn of haar belangen te beschermen.

5.   De beslissing over het verzoek van een minderjarige wordt voorbereid door het daartoe aangewezen personeel van de beslissingsautoriteit. Dat personeel beschikt over de nodige kennis en heeft een passende opleiding gekregen over de rechten en bijzondere behoeften van minderjarigen.

1.   De bevoegde autoriteiten zorgen ervoor dat niet-begeleide minderjarigen op zodanige wijze worden vertegenwoordigd en bijgestaan dat zij aanspraak kunnen maken op de rechten en kunnen voldoen aan de verplichtingen uit hoofde van deze verordening, Verordening (EU) 2024/1351, Richtlijn (EU) 2024/1346 en Verordening (EU) 2024/1358.

2.   Indien een verzoek wordt gedaan door een persoon die beweert minderjarig te zijn of ten aanzien van wie er objectieve redenen zijn om aan te nemen dat hij of zij minderjarig is, en die niet begeleid is, gaan de bevoegde autoriteiten over tot het volgende:

De vertegenwoordiger en de in de eerste alinea, punt a), van dit lid bedoelde persoon kunnen dezelfde zijn als die waarin is voorzien in artikel 27 van Richtlijn (EU) 2024/1346. Hij of zij ontmoet de niet-begeleide minderjarige en houdt rekening met de eigen opvattingen van de minderjarige over zijn of haar behoeften, al naargelang de leeftijd en de maturiteit van de minderjarige.

Indien de bevoegde autoriteit tot de conclusie is gekomen dat een verzoeker die beweert minderjarig te zijn zonder enige twijfel ouder is dan 18 jaar, hoeft zij geen vertegenwoordiger aan te wijzen overeenkomstig dit lid.

De vertegenwoordiger of de in de eerste alinea, punt a), van dit lid bedoelde persoon worden van hun taken ontheven wanneer de bevoegde autoriteiten, na de in artikel 25, lid 1, bedoelde leeftijdsbeoordeling, niet aannemen dat de verzoeker minderjarig is of van oordeel zijn dat de verzoeker niet minderjarig is, of indien de verzoeker niet langer een niet-begeleide minderjarige is.

3.   In geval van een onevenredig groot aantal verzoeken van niet-begeleide minderjarigen of in andere uitzonderlijke situaties kan de termijn voor de aanstelling van een vertegenwoordiger als bedoeld in lid 2, eerste alinea, punt b), met tien werkdagen worden verlengd, onverminderd lid 2, derde alinea.

4.   Indien een organisatie is aangewezen uit hoofde van lid 2, stelt deze een natuurlijke persoon aan om de in dit artikel bedoelde taken ten aanzien van de niet-begeleide minderjarige uit te voeren.

5.   De bevoegde autoriteit stelt onverwijld:

De vertegenwoordiger en de in lid 2, eerste alinea, punt a), bedoelde persoon hebben toegang tot de inhoud van de toepasselijke documenten in het dossier van de minderjarige, met inbegrip van het specifieke voorlichtingsmateriaal voor niet-begeleide minderjarigen.

6.   De in lid 2, eerste alinea, punt a), bedoelde persoon ontmoet de niet-begeleide minderjarige en voert onder meer de volgende taken uit, indien passend samen met de juridisch adviseur:

7.   Zolang geen vertegenwoordiger is aangesteld, kunnen de lidstaten de in lid 2, eerste alinea, punt a), bedoelde persoon machtigen de minderjarige bij te staan bij de registratie en indiening van het verzoek, of het verzoek namens de minderjarige in te dienen overeenkomstig artikel 33.

8.   De vertegenwoordiger ontmoet de niet-begeleide minderjarige en voert onder meer de volgende taken uit, indien passend samen met de juridisch adviseur:

Tijdens het persoonlijk onderhoud hebben de vertegenwoordiger en de juridisch adviseur de gelegenheid vragen te stellen of opmerkingen te maken binnen het kader dat is vastgesteld door de persoon die het onderhoud voert.

De beslissingsautoriteit kan voorschrijven dat de niet-begeleide minderjarige aanwezig is bij het persoonlijk onderhoud, zelfs als de vertegenwoordiger of juridisch adviseur aanwezig is.

9.   De vertegenwoordiger voert zijn of haar taken uit in overeenstemming met het beginsel dat het belang van het kind vooropstaat, en beschikt daartoe over de nodige kwalificaties, opleiding en deskundigheid. Vertegenwoordigers krijgen regelmatig opleiding om hun taken uit te voeren en hebben geen strafblad, in het bijzonder wanneer dit betrekking heeft op strafbare feiten in verband met kinderen.

De vertegenwoordiger wordt alleen vervangen indien de bevoegde autoriteiten van oordeel zijn dat die vertegenwoordiger of persoon zijn of haar taken niet naar behoren uitvoert. Organisaties of natuurlijke personen waarvan de belangen met het belang van de niet-begeleide minderjarige in conflict komen of kunnen komen, worden niet als vertegenwoordiger aangesteld.

10.   De bevoegde autoriteiten belasten een natuurlijke persoon die optreedt als vertegenwoordiger of een persoon die geschikt is om voorlopig op te treden als vertegenwoordiger met de verantwoordelijkheid voor een evenredig en beperkt aantal niet-begeleide minderjarigen, dat wil zeggen onder normale omstandigheden niet meer dan dertig niet-begeleide minderjarigen op hetzelfde moment, om ervoor te zorgen dat hij of zij zijn of haar taken doeltreffend kan uitvoeren.

In geval van een onevenredig groot aantal verzoeken van niet-begeleide minderjarigen of in andere uitzonderlijke situaties kan het aantal niet-begeleide minderjarigen per vertegenwoordiger worden verhoogd tot maximaal vijftig niet-begeleide minderjarigen.

De lidstaten belasten administratieve of gerechtelijke autoriteiten of andere organisaties met de verantwoordelijkheid om er regelmatig op toe te zien dat de vertegenwoordigers en de uit hoofde van lid 2, eerste alinea, punt a), aangewezen personen hun taken naar behoren uitvoeren, onder meer door het strafregister van die aanstelde vertegenwoordigers en aangewezen personen met regelmatige tussenpozen te controleren op mogelijke onverenigbaarheden met hun rol. Die administratieve of gerechtelijke autoriteiten of andere organisaties behandelen klachten van niet-begeleide minderjarigen tegen aangestelde vertegenwoordigers of de uit hoofde van lid 2, eerste alinea, punt a), aangewezen personen.

1.   Indien de beslissingsautoriteit dit voor de behandeling van een verzoek om internationale bescherming relevant acht, kan zij, mits de verzoeker daarmee instemt, verzoeken om een medisch onderzoek van de verzoeker met betrekking tot tekenen en symptomen die kunnen wijzen op vroegere vervolging of ernstige schade, en om van de resultaten ervan op de hoogte te worden gebracht.

2.   In het geval van een minderjarige wordt het medisch onderzoek alleen uitgevoerd indien de ouder, de voor hem of haar volgens het recht of de praktijk van de betrokken lidstaat verantwoordelijke volwassene, de vertegenwoordiger of de persoon als bedoeld in artikel 23, lid 2, punt a), en, indien het nationale recht daarin voorziet, de verzoeker daarmee instemmen.

Het medisch onderzoek is kosteloos voor de verzoeker en wordt betaald met overheidsmiddelen.

In voorkomend geval kunnen de in artikel 12 van Verordening (EU) 2024/1356 bedoelde medische controle en beoordeling van de kwetsbaarheid in aanmerking worden genomen voor het in dit artikel bedoelde medisch onderzoek.

3.   Indien er geen medisch onderzoek overeenkomstig lid 1 wordt verricht, stelt de beslissingsautoriteit verzoekers ervan in kennis dat zij op eigen initiatief en kosten een medisch onderzoek kunnen regelen met betrekking tot tekenen en symptomen die kunnen wijzen op vroegere vervolging of ernstige schade.

4.   De resultaten van de in lid 1 of lid 3 bedoelde medische onderzoeken worden zo spoedig mogelijk voorgelegd aan de beslissingsautoriteit en aan de verzoeker, en samen met de andere elementen van het verzoek door de beslissingsautoriteit beoordeeld.

5.   Het medisch onderzoek is zo min mogelijk ingrijpend en wordt alleen door gekwalificeerde medische beroepsbeoefenaars verricht. Het wordt verricht met eerbiediging van de waardigheid van het individu.

6.   De weigering van een verzoeker om een medisch onderzoek te ondergaan of een beslissing om op zijn of haar eigen initiatief een medisch onderzoek te ondergaan terwijl een dergelijk onderzoek niet binnen een passend tijdsbestek plaatsvindt gezien de beschikbaarheid van afspraken voor medische onderzoeken in de verantwoordelijke lidstaat, belet de beslissingsautoriteit niet een beslissing over het verzoek om internationale bescherming te nemen.

1.   Wanneer als gevolg van de verklaringen van de verzoeker, beschikbare documentaire bewijsstukken of andere aanwijzingen twijfel bestaat over de vraag of een verzoeker al dan niet minderjarig is, kan de beslissingsautoriteit een multidisciplinaire beoordeling verrichten, waaronder een psychosociale beoordeling, die wordt uitgevoerd door gekwalificeerde beroepsbeoefenaars, om in het kader van de behandeling van een verzoek de leeftijd van de verzoeker te bepalen. De beoordeling van de leeftijd mag niet uitsluitend gebaseerd zijn op het fysieke voorkomen of het gedrag van de verzoeker. Ten behoeve van de leeftijdsbeoordeling worden de beschikbare documenten als echt beschouwd, tenzij het tegendeel is bewezen, en worden verklaringen van minderjarigen in aanmerking genomen.

2.   Wanneer er na de multidisciplinaire beoordeling twijfel blijft over de leeftijd van een verzoeker, kunnen medische onderzoeken als laatste uitweg worden gebruikt om de leeftijd van de verzoeker te bepalen in het kader van de behandeling van een verzoek. Indien het resultaat van de in dit lid bedoelde leeftijdsbeoordeling geen uitsluitsel geeft over de leeftijd van de verzoeker of de verzoeker indeelt in een leeftijdsgroep jonger dan 18 jaar, gaan de lidstaten ervan uit dat de verzoeker minderjarig is.

3.   Elk medisch onderzoek dat voor de in lid 2 genoemde doeleinden wordt verricht, is zo min mogelijk ingrijpend en wordt verricht met volledige eerbiediging van de waardigheid van het individu. De medische onderzoeken worden uitgevoerd door medische beroepsbeoefenaars met ervaring en deskundigheid op het gebied van leeftijdsbepaling.

Wanneer dit lid van toepassing is, worden de resultaten van het medisch onderzoek en de multidisciplinaire beoordeling samen geanalyseerd, zodat een zo betrouwbaar mogelijk resultaat wordt verkregen.

4.   Indien medische onderzoeken worden gebruikt om de leeftijd van een verzoeker te beoordelen, zorgt de bevoegde autoriteit ervoor dat verzoekers, hun ouders, de voor hem of haar volgens het recht of de praktijk van de betrokken lidstaat verantwoordelijke volwassene, hun vertegenwoordigers of de in artikel 23, lid 2, punt a), bedoelde persoon, vóór de behandeling van hun verzoek om internationale bescherming, in een taal die zij begrijpen en op een kindvriendelijke en aan de leeftijd aangepaste manier, in kennis worden gesteld van de mogelijkheid dat hun leeftijd door middel van een medisch onderzoek wordt beoordeeld. Het gaat daarbij onder meer om informatie over de onderzoeksmethode en over mogelijke gevolgen van het resultaat van het medisch onderzoek voor de behandeling van het verzoek, alsook over de mogelijkheid en de gevolgen van een weigering door de verzoeker om het medisch onderzoek te ondergaan. Alle documenten in verband met het medisch onderzoek worden opgenomen in het dossier van de verzoeker.

5.   Een medisch onderzoek ter beoordeling van de leeftijd van verzoekers wordt alleen verricht indien de verzoekers, hun ouders, de in lid 4 van dit artikel bedoelde verantwoordelijke volwassene, hun vertegenwoordiger of de in artikel 23, lid 2, punt a), bedoelde persoon de in lid 4 van dit artikel bedoelde informatie hebben ontvangen en met het onderzoek instemmen.

6.   De weigering door de verzoekers, hun ouders, de in lid 4 van dit artikel bedoelde verantwoordelijke volwassene, hun vertegenwoordiger of de in artikel 23, lid 2, punt a), bedoelde persoon van een medisch onderzoek dat moet worden verricht ten behoeve van de leeftijdsbeoordeling, belet de beslissingsautoriteit niet een beslissing te nemen over het verzoek om internationale bescherming. Een dergelijke weigering kan alleen worden beschouwd als een weerlegbaar vermoeden dat de verzoeker niet minderjarig is.

7.   Een lidstaat kan beslissingen over leeftijdsbepaling die andere lidstaten hebben genomen, erkennen, indien de leeftijdsbepaling overeenkomstig het Unierecht is verricht.

1.   Een verzoek om internationale bescherming wordt beschouwd als zijnde gedaan indien een onderdaan van een derde land of een staatloze, met inbegrip van een niet-begeleide minderjarige, in eigen persoon aan een bevoegde autoriteit als bedoeld in artikel 4, leden 1 en 2, de wens heeft geuit internationale bescherming van een lidstaat te ontvangen.

Wanneer functionarissen van de bevoegde autoriteit twijfelen of een bepaalde verklaring als een verzoek om internationale bescherming moet worden opgevat, vragen zij de betrokkene uitdrukkelijk of hij of zij internationale bescherming wenst.

2.   De autoriteiten die overeenkomstig Richtlijn (EU) 2024/1346 verantwoordelijk zijn voor de opvangfaciliteiten worden zo nodig in kennis gesteld van het feit dat een verzoek is gedaan. Voor onderdanen van derde landen die worden onderworpen aan de in artikel 5, lid 1, van Verordening (EU) 2024/1356 bedoelde screening, kunnen de lidstaten ervoor kiezen dit lid pas na afloop van de screening toe te passen.

1.   Onverminderd de verplichtingen om gegevens te verzamelen en toe te zenden overeenkomstig artikel 15, lid 1, van Verordening (EU) 2024/1358, registreren de voor registratie van verzoeken verantwoordelijke autoriteiten, de in artikel 5, lid 1, punt b), van deze verordening bedoelde autoriteiten van een andere lidstaat, of de door het Asielagentschap ingezette deskundigen die hen hierin bijstaan, een verzoek onverwijld en in elk geval uiterlijk vijf dagen nadat het verzoek is gedaan. Daartoe registreren zij de volgende informatie, die afkomstig kan zijn van het in artikel 17 van Verordening (EU) 2024/1356 bedoelde screeningsformulier:

Wanneer de in de eerste alinea, punten a) en b), genoemde gegevens al in het bezit zijn van de lidstaten voordat het verzoek wordt gedaan, worden deze niet nogmaals gevraagd.

2.   Wanneer een persoon beweert geen nationaliteit te hebben, wordt dit feit duidelijk geregistreerd in afwachting van de vaststelling van de staatloosheid van de betrokkene.

3.   Indien een verzoek wordt gedaan bij een autoriteit die belast is met de ontvangst van verzoeken om internationale bescherming, maar niet verantwoordelijk is voor de registratie ervan, stelt die autoriteit onverwijld en uiterlijk binnen drie werkdagen nadat het verzoek is gedaan, de voor de registratie van verzoeken verantwoordelijke autoriteit daarvan in kennis. De voor de registratie van verzoeken verantwoordelijke autoriteit registreert het verzoek zo spoedig mogelijk en uiterlijk binnen vijf dagen nadat zij de informatie heeft ontvangen.

4.   Wanneer de gegevens worden verzameld door de beslissingsautoriteit of door een andere autoriteit die haar bijstaat bij de behandeling van het verzoek, kunnen op het ogenblik van de registratie ook aanvullende gegevens worden verzameld die noodzakelijk zijn voor de behandeling van het verzoek.

5.   Indien er een onevenredig groot aantal onderdanen van derde landen of staatlozen is dat binnen dezelfde termijn een verzoek doet, waardoor het ondoenlijk wordt om verzoeken binnen de in de leden 1 en 3 vastgelegde termijnen te registreren, wordt het verzoek uiterlijk binnen 15 dagen nadat het werd gedaan, geregistreerd.

6.   Onverminderd het recht van de verzoeker om ter ondersteuning van het verzoek nieuwe elementen aan te brengen, hoeft de bevoegde autoriteit, in het geval van een volgend verzoek, indien zij reeds over de in lid 1, punten a), b) en d), en lid 2 bedoelde informatie beschikt, deze gegevens niet te verzamelen.

7.   Voor onderdanen van derde landen die worden onderworpen aan de in artikel 5, lid 1, van Verordening (EU) 2024/1356 bedoelde screening zijn de leden 1 tot en met 6 van dit artikel pas van toepassing na afloop van de screening.

1.   De verzoeker dient het verzoek zo spoedig mogelijk en uiterlijk 21 dagen na de registratie van het verzoek in bij de bevoegde autoriteit van de lidstaat waar het verzoek is gedaan, tenzij lid 6 van dit artikel van toepassing is, op voorwaarde dat hij of zij daartoe overeenkomstig dit artikel daadwerkelijk in de gelegenheid is gesteld. Indien het verzoek niet bij de beslissingsautoriteit wordt ingediend, stelt de bevoegde autoriteit de beslissingsautoriteit er onverwijld van in kennis dat een verzoek is ingediend.

2.   Na een overdracht overeenkomstig artikel 46 van Verordening (EU) 2024/1351, dient de verzoeker het verzoek zo spoedig mogelijk en uiterlijk 21 dagen nadat de verzoeker zich bij de bevoegde autoriteiten van de verantwoordelijke lidstaat heeft geïdentificeerd, in bij de bevoegde autoriteiten van de verantwoordelijke lidstaat.

3.   Het verzoek wordt persoonlijk ingediend op een bepaalde datum en plaats en, indien meegedeeld, op een bepaald tijdstip. De bevoegde autoriteiten delen die datum en plaats mee aan de verzoeker. De bevoegde autoriteiten kunnen een tijdstip aan de verzoeker meedelen.

De lidstaten kunnen in hun nationale recht bepalen dat een verzoek geacht wordt persoonlijk te zijn ingediend wanneer de bevoegde autoriteit verifieert dat de verzoeker fysiek aanwezig is op het grondgebied van de lidstaat op het tijdstip van registratie of indiening van een verzoek.

4.   In afwijking van lid 3 kunnen de lidstaten in het nationale recht voorzien in de mogelijkheid voor de verzoeker om een verzoek in te dienen door middel van een formulier, ook wanneer hij of zij niet persoonlijk kan verschijnen als gevolg van aanhoudende ernstige omstandigheden waarop hij of zij geen invloed heeft, zoals een gevangenisstraf of langdurige ziekenhuisopname. Het verzoek wordt geacht te zijn ingediend op voorwaarde dat de verzoeker het formulier binnen de in lid 1 vastgelegde termijn indient en de bevoegde autoriteit concludeert dat aan de voorwaarden van dit lid is voldaan. In dat geval gaat de termijn voor de behandeling van het verzoek in op de datum waarop de bevoegde autoriteit het formulier ontvangt.

5.   Voor de toepassing van lid 3, eerste alinea, wordt, indien er een onevenredig aantal onderdanen van derde landen of staatlozen is dat binnen dezelfde termijn een verzoek om internationale bescherming doet, waardoor het ondoenlijk wordt om elke verzoeker binnen de in lid 1 vastgelegde termijn een afspraak te geven, de verzoeker een afspraak gegeven om zijn of haar verzoek op een datum uiterlijk twee maanden na de registratie van het verzoek in te dienen.

6.   Bij het indienen van een verzoek worden door de verzoekers zo spoedig mogelijk alle hun ter beschikking staande elementen en documenten zoals bedoeld in artikel 4, lid 2, van Verordening (EU) 2024/1347 overgelegd die nodig zijn ter staving van hun verzoek. Na het indienen van hun verzoek, met name tijdens hun persoonlijk onderhoud, kunnen verzoekers alle aanvullende elementen aanvoeren die relevant zijn voor de behandeling van het verzoek totdat in het kader van de administratieve procedure een beslissing over hun verzoek is genomen.

De lidstaten kunnen binnen dat tijdsbestek een termijn vaststellen voor de indiening van die aanvullende elementen, die de verzoeker tracht na te leven.

7.   De lidstaten kunnen de toegang tot de procedure zodanig organiseren dat het doen, registreren en indienen tegelijkertijd plaatsvinden. In dergelijke gevallen zorgen de lidstaten ervoor dat alle verzoekers de in artikel 8, leden 2 tot en met 6, bepaalde waarborgen genieten. Indien het doen, registreren en indienen tegelijkertijd plaatsvinden, wordt het de verzoekers toegelaten alle hun ter beschikking staande elementen en documenten zoals bedoeld in artikel 4, lid 2, van Verordening (EU) 2024/1347 ter staving van hun verzoek tijdens hun persoonlijk onderhoud indienen.

Daarnaast kunnen verzoekers alle aanvullende elementen aanvoeren die relevant zijn voor de behandeling van hun verzoek, totdat in het kader van de administratieve procedure een beslissing over hun verzoek is genomen. De lidstaten kunnen binnen dat tijdsbestek een termijn vaststellen voor de indiening van die aanvullende elementen, die de verzoeker tracht na te leven.

1.   De bevoegde autoriteiten van de lidstaat waar een verzoek om internationale bescherming wordt gedaan, verstrekken de verzoeker bij de registratie van het verzoek een document op naam waaruit blijkt dat een verzoek is gedaan en geregistreerd. Dat document is geldig tot de afgifte van het in lid 4 bedoelde document.

Na een overdracht overeenkomstig artikel 46 van Verordening (EU) 2024/1351, verstrekken de bevoegde autoriteiten van de verantwoordelijke lidstaat de verzoeker, wanneer hij of zij zich bij hen identificeert, een document op naam waaruit blijkt dat een verzoek is gedaan en geregistreerd en dat de persoon is overgedragen. Dat document blijft geldig tot de afgifte van het in lid 4 bedoelde document.

2.   Het in lid 1 bedoelde document hoeft niet te worden verstrekt indien het mogelijk is het in lid 4 bedoelde document uiterlijk op het tijdstip van registratie af te geven.

3.   Het in lid 1 bedoelde document wordt ingetrokken bij de afgifte van het in lid 4 bedoelde document.

4.   De bevoegde autoriteiten van de lidstaat waar het verzoek wordt ingediend overeenkomstig artikel 28, leden 1 en 2, geven zo spoedig mogelijk na de indiening van het verzoek een document af dat ten minste de volgende elementen bevat, die zo nodig moeten worden bijgewerkt:

5.   Het is niet nodig een in dit artikel bedoelde document af te geven wanneer en zolang de verzoeker zich in detentie of gevangenschap bevindt.

Bij invrijheidstelling wordt aan de verzoeker het in lid 1 of lid 4 bedoelde document verstrekt. Indien bij de invrijheidstelling het in lid 1 bedoelde document aan de verzoeker wordt verstrekt, ontvangt de verzoeker het in lid 4 bedoelde document zo spoedig mogelijk.

6.   In het geval van begeleide minderjarigen, kunnen de in dit artikel bedoelde documenten die zijn afgegeven aan een van de ouders van de verzoeker of de voor hem of haar volgens het recht of de praktijk van de betrokken lidstaat verantwoordelijke volwassene, ook betrekking hebben op de minderjarige, indien van toepassing.

7.   De in dit artikel bedoelde documenten hoeven niet het bewijs van identiteit te zijn, maar worden beschouwd als voldoende middelen voor verzoekers om zich voor de duur van de procedure voor internationale bescherming te identificeren ten overstaan van de nationale autoriteiten en toegang te hebben tot hun rechten.

8.   In de in de leden 1 en 4 bedoelde documenten wordt de datum van registratie van het verzoek vermeld.

9.   Het in lid 4 bedoelde document is geldig voor ten hoogste twaalf maanden of tot de overdracht van de verzoeker aan een andere lidstaat overeenkomstig Verordening (EU) 2024/1351. Indien dat document door de verantwoordelijke lidstaat wordt afgegeven, wordt de geldigheid van het document verlengd om de termijn te dekken gedurende welke de verzoeker het recht heeft op zijn grondgebied te blijven. De geldigheidstermijn van het document houdt niet het recht in om te blijven wanneer dat recht overeenkomstig deze verordening werd beëindigd of geschorst.

1.   Wanneer er aanwijzingen zijn dat de onderdanen van derde landen of staatlozen die in detentiecentra worden vastgehouden of aanwezig zijn aan grensdoorlaatposten, met inbegrip van transitzones, aan de buitengrenzen, wellicht een verzoek om internationale bescherming willen doen, bieden de uit hoofde van artikel 4 bevoegde autoriteiten hun informatie over de mogelijkheid daartoe aan.

2.   Indien een verzoeker een verzoek indient in een detentiecentrum, in de gevangenis, aan een grensdoorlaatpost, met inbegrip van transitzones, of aan de buitengrenzen, treffen de uit hoofde van artikel 4 bevoegde autoriteiten regelingen voor tolkdiensten, voor zover dat nodig is om de toegang tot de procedure voor internationale bescherming te vergemakkelijken.

3.   Organisaties en personen die krachtens het nationale recht advies en counseling mogen verstrekken, krijgen daadwerkelijke toegang tot verzoekers die worden vastgehouden in detentiecentra of zich aan grensdoorlaatposten, met inbegrip van transitzones, aan de buitengrenzen bevinden. Deze toegang kan afhankelijk worden gesteld van voorafgaande toestemming van de bevoegde autoriteiten.

De lidstaten kunnen krachtens het nationale recht de in de eerste alinea bedoelde toegang beperken indien dit objectief noodzakelijk is voor de veiligheid, de openbare orde of het administratieve beheer van een grensdoorlaatpost, met inbegrip van transitzones, of een detentiecentrum, mits de toegang daardoor niet ernstig wordt belemmerd of onmogelijk wordt gemaakt.

1.   In het geval van een volwassene die bijstand nodig heeft om rechtshandelingen te verrichten overeenkomstig het nationale recht (de “ten laste komende meerderjarige”), kan een voor hem of haar volgens het recht of de praktijk van de betrokken lidstaat verantwoordelijke volwassene namens de ten laste komende meerderjarige een verzoek doen en indienen.

2.   De ten laste komende meerderjarige is aanwezig bij de indiening van het verzoek, tenzij er gegronde redenen zijn waarom hij of zij ongeschikt of niet in staat is aanwezig te zijn of, indien het nationale recht in die mogelijkheid voorziet, het verzoek door middel van een formulier wordt ingediend.

1.   Een begeleide minderjarige heeft het recht in eigen naam een verzoek in te dienen indien hij of zij overeenkomstig het nationale recht van de betrokken lidstaat handelingsbekwaam is. Indien de begeleide minderjarige overeenkomstig het nationale recht van de betrokken lidstaat niet handelingsbekwaam is, dient een ouder of een andere voor de minderjarige volgens het recht of de praktijk van de betrokken lidstaat verantwoordelijke volwassene, zoals een wettelijke verzorger of diensten voor kinderbescherming, het verzoek namens de minderjarige in.

2.   In het geval van een begeleide minderjarige die niet handelingsbekwaam is overeenkomstig het nationale recht van de betrokken lidstaat en die aanwezig is op het moment dat de ouder of een andere voor hem of haar volgens het recht of de praktijk van de betrokken lidstaat verantwoordelijke volwassene het verzoek om internationale bescherming doet of indient op het grondgebied van die lidstaat, met name indien die minderjarige geen andere wettelijke middelen heeft om op het grondgebied van diezelfde lidstaat te blijven, worden het doen en het indienen van een verzoek door een ouder of een andere voor hem of haar volgens het recht of de praktijk van de betrokken lidstaat verantwoordelijke volwassene ook beschouwd als het doen en het indienen van een verzoek om internationale bescherming namens de minderjarige.

De lidstaten kunnen besluiten de eerste alinea ook toe te passen in het geval van een begeleide minderjarige die geboren wordt of aanwezig is tijdens de administratieve procedure.

3.   Indien de ouder van de in lid 2 bedoelde begeleide minderjarige of zijn of haar verantwoordelijke volwassene het verzoek namens de minderjarige indient, is de minderjarige aanwezig bij de indiening van het verzoek, tenzij er gegronde redenen zijn waarom de minderjarige ongeschikt of niet in staat is om aanwezig te zijn of, indien het nationale recht in die mogelijkheid voorziet, het verzoek namens de minderjarige wordt ingediend door middel van een formulier.

1.   Een niet-begeleide minderjarige heeft het recht in eigen naam een verzoek in te dienen indien hij of zij overeenkomstig het nationale recht van de betrokken lidstaat handelingsbekwaam is. Daartoe wordt de niet-begeleide minderjarige in kennis gesteld van de leeftijd van handelingsbekwaamheid in de lidstaat die verantwoordelijk is voor de behandeling van zijn of haar verzoek om internationale bescherming. Indien de niet-begeleide minderjarige overeenkomstig het nationale recht van de betrokken lidstaat niet handelingsbekwaam is, dient een vertegenwoordiger of een persoon als bedoeld in artikel 23, lid 2, punt a), namens hem of haar het verzoek in.

De eerste alinea van dit lid is van toepassing onverminderd het recht van niet-begeleide minderjarigen op juridische counseling en op rechtsbijstand en wettelijke vertegenwoordiging overeenkomstig de artikelen 15 en 16.

2.   In het geval van een niet-begeleide minderjarige die overeenkomstig het nationale recht van de betrokken lidstaat niet handelingsbekwaam is, wordt het verzoek ingediend binnen de in artikel 28, lid 1, vastgelegde termijn, rekening houdend met het belang van het kind.

3.   Indien de vertegenwoordiger van een niet-begeleide minderjarige of een persoon als bedoeld in artikel 23, lid 2, punt a), het verzoek namens de minderjarige indient, is de minderjarige aanwezig bij de indiening van het verzoek, tenzij er gegronde redenen zijn waarom de minderjarige niet aanwezig kan zijn of, indien het nationale recht in die mogelijkheid voorziet, het verzoek wordt ingediend door middel van een formulier.

1.   De beslissingsautoriteit behandelt en neemt beslissingen over verzoeken om internationale bescherming overeenkomstig de in hoofdstuk II beschreven fundamentele beginselen en waarborgen.

2.   De beslissingsautoriteit beslist over verzoeken om internationale bescherming na een passend onderzoek naar de ontvankelijkheid of de gegrondheid van een verzoek. De beslissingsautoriteit onderzoekt verzoeken objectief, onpartijdig en op individuele basis. In het kader van de behandeling van een verzoek neemt de beslissingsautoriteit het volgende in acht:

3.   Het personeel dat verzoeken behandelt en daarover beslist, beschikt over de nodige kennis en heeft opleiding gekregen, waaronder de opleiding uit hoofde van artikel 8 van Verordening (EU) 2021/2303, over de normen die van toepassing zijn op het gebied van het asiel- en vluchtelingenrecht. Het heeft de mogelijkheid om, telkens wanneer dat nodig is, advies te vragen van deskundigen over specifieke kwesties, zoals medische, culturele, religieuze, geestelijkegezondheids-, en kind- of gendergerelateerde kwesties. Indien nodig kan het vragen indienen bij het Asielagentschap overeenkomstig artikel 10, lid 2, punt b), van Verordening (EU) 2021/2303.

4.   Documenten die door de beslissingsautoriteit relevant worden geacht voor de behandeling van verzoeken, worden, indien nodig, ten behoeve van die behandeling vertaald.

Vertalingen van die documenten of van delen ervan kunnen worden verstrekt door andere entiteiten en worden betaald met overheidsmiddelen overeenkomstig het nationale recht van de betrokken lidstaat. De verzoeker kan op eigen kosten zorgen voor de vertaling van andere documenten. Bij volgende verzoeken kan de verzoeker verantwoordelijk worden gesteld voor de vertaling van documenten.

5.   De beslissingsautoriteit kan voorrang geven aan de behandeling van een verzoek om internationale bescherming, met name indien:

1.   Het onderzoek naar de ontvankelijkheid van een verzoek overeenkomstig artikel 38, lid 1, punten a) tot en met d), en artikel 38, lid 2, wordt zo spoedig mogelijk en uiterlijk twee maanden na de datum van indiening van het verzoek afgerond.

In het in artikel 38, lid 1, punt e), bedoelde geval rondt de beslissingsautoriteit het onderzoek binnen tien werkdagen af.

Het verzoek wordt niet geacht ontvankelijk te zijn uitsluitend vanwege het feit dat er binnen de in dit lid en lid 2 gestelde termijnen geen beslissing over de niet-ontvankelijkheid is genomen.

2.   De beslissingsautoriteit kan de in lid 1, eerste alinea, bedoelde termijnen met niet meer dan twee maanden verlengen indien:

3.   De beslissingsautoriteit rondt de versnelde behandelingsprocedure zo spoedig mogelijk en uiterlijk drie maanden na de datum van indiening van het verzoek af.

4.   Op voorwaarde dat het niet gaat om een versnelde behandelingsprocedure, zorgt de beslissingsautoriteit ervoor dat een behandelingsprocedure over de gegrondheid zo spoedig mogelijk wordt afgerond, en in geen geval later dan zes maanden vanaf de datum van indiening van het verzoek, zonder afbreuk te doen aan de behoorlijkheid en de volledigheid van de behandeling.

5.   De beslissingsautoriteit kan de in lid 4 bedoelde termijn van zes maanden verlengen met een termijn van niet meer dan zes maanden, indien:

6.   Indien een overdrachtsprocedure zoals vastgelegd in artikel 35 van Verordening (EU) 2024/1351 op een verzoeker van toepassing is, vangen de in lid 2 van dit artikel bedoelde termijnen aan op de datum van indiening van het verzoek overeenkomstig artikel 28, lid 2.

7.   De beslissingsautoriteit kan het afronden van de behandelingsprocedure uitstellen wanneer redelijkerwijs niet kan worden verwacht dat zij een beslissing neemt binnen de in lid 4 vastgelegde termijnen vanwege een onzekere situatie in het land van herkomst die naar verwachting tijdelijk is. In dergelijke gevallen zorgt de beslissingsautoriteit ervoor dat:

De lidstaat stelt de Commissie en het Asielagentschap zo spoedig mogelijk in kennis van het uitstel van procedures voor dat land van herkomst. De beslissingsautoriteit rondt de behandelingsprocedure in elk geval af binnen 21 maanden na de indiening van een verzoek.

8.   De lidstaten stellen termijnen vast voor de afronding van de behandelingsprocedure indien een rechterlijke instantie de beslissing van de beslissingsautoriteit vernietigt en de zaak terugverwijst. Die termijnen moeten korter zijn dan de in dit artikel vastgelegde termijnen.

1.   Een beslissing over een verzoek om internationale bescherming wordt schriftelijk gegeven en aan de verzoeker zo spoedig mogelijk meegedeeld overeenkomstig het nationale recht van de betrokken lidstaat. Indien een vertegenwoordiger of juridisch adviseur de verzoeker wettelijk vertegenwoordigt, kan de beslissingsautoriteit hem of haar in plaats van de verzoeker in kennis stellen van de beslissing.

2.   Indien een verzoek wordt afgewezen als niet-ontvankelijk, ongegrond of kennelijk ongegrond ten aanzien van de vluchtelingenstatus of subsidiairebeschermingsstatus, als een verzoek dat expliciet is ingetrokken of impliciet is ingetrokken, worden de feitelijke en juridische gronden voor de afwijzing in de beslissing vermeld.

3.   De verzoeker wordt schriftelijk in kennis gesteld van het resultaat van de beslissing en van de wijze waarop een beslissing tot afwijzing van een verzoek als niet-ontvankelijk, ongegrond of kennelijk ongegrond ten aanzien van de vluchtelingenstatus of de subsidiairebeschermingsstatus, dan wel als impliciet ingetrokken, kan worden aangevochten. Die informatie kan worden verstrekt in het kader van de beslissing over een verzoek om internationale bescherming. Indien de verzoeker niet wordt bijgestaan door een juridisch adviseur, wordt die informatie verstrekt in een taal die de verzoeker begrijpt of redelijkerwijs kan worden geacht begrijpen.

4.   Indien de verzoeker wordt bijgestaan door een juridisch adviseur die de verzoeker wettelijk vertegenwoordigt, kan de in lid 3 bedoelde informatie uitsluitend aan die juridisch adviseur worden verstrekt zonder deze te vertalen in een taal die de verzoeker begrijpt of redelijkerwijs kan worden geacht te begrijpen. In dat geval wordt het al dan niet verlenen van internationale bescherming schriftelijk ter informatie aan de verzoeker meegedeeld in een taal die hij of zij begrijpt of redelijkerwijs kan worden geacht te begrijpen, samen met algemene informatie over de wijze waarop de beslissing kan worden aangevochten.

5.   Ten aanzien van verzoeken namens minderjarigen en ten laste komende meerderjarigen, en indien alle verzoeken zijn gebaseerd op exact dezelfde gronden als het verzoek van de voor die minderjarige of ten laste komende meerderjarige verantwoordelijke volwassene, kan de beslissingsautoriteit, na een individuele beoordeling voor elke verzoeker, één beslissing nemen die voor alle verzoekers geldt, tenzij dusdanig handelen zou leiden tot de bekendmaking van specifieke omstandigheden van een verzoeker die zijn of haar belangen zou kunnen schaden, met name in gevallen van gendergerelateerd geweld, mensenhandel, en vervolging op grond van gender, seksuele gerichtheid, genderidentiteit of leeftijd. In dergelijke gevallen wordt een afzonderlijke beslissing afgegeven en aan de betrokkene meegedeeld overeenkomstig lid 1.

1.   De beslissingsautoriteit kan de ontvankelijkheid van een verzoek beoordelen overeenkomstig de fundamentele beginselen en waarborgen van hoofdstuk II, en kan op grond van het nationale recht bevoegd worden gemaakt om een verzoek niet-ontvankelijk te verklaren wanneer een van de volgende gronden van toepassing is:

2.   De beslissingsautoriteit wijst een verzoek af als niet-ontvankelijk indien het gaat om een volgend verzoek waarbij geen nieuwe relevante elementen als bedoeld in artikel 55, leden 3 en 5, naar voren zijn gekomen of door de verzoeker zijn voorgelegd in verband met de behandeling van de vraag of hij of zij in aanmerking komt voor erkenning als persoon die internationale bescherming geniet overeenkomstig Verordening (EU) 2024/1347 of in verband met de eerder toegepaste grond voor niet-ontvankelijkheid.

1.   Een verzoek wordt niet ten gronde behandeld indien:

2.   Bij de behandeling van een verzoek ten gronde beslist de beslissingsautoriteit of de verzoeker als vluchteling kan worden aangemerkt, en, indien dat niet het geval is, gaat zij na of de verzoeker in aanmerking komt voor subsidiaire bescherming overeenkomstig Verordening (EU) 2024/1347.

3.   De beslissingsautoriteit wijst een verzoek af als ongegrond indien zij heeft vastgesteld dat de verzoeker niet in aanmerking komt voor internationale bescherming op grond van Verordening (EU) 2024/1347.

4.   De beslissingsautoriteit kan op grond van het nationale recht bevoegd worden gemaakt een ongegrond verzoek kennelijk ongegrond te verklaren als op het tijdstip van afronding van de behandeling één van de gevallen als bedoeld in artikel 42, leden 1 en 3, van toepassing is.

1.   Een verzoeker kan uit eigen beweging en op elk moment van de procedure zijn of haar verzoek intrekken. Het verzoek wordt schriftelijk ingetrokken door de verzoeker persoonlijk of afgegeven door zijn of haar juridisch adviseur die optreedt als zijn of haar wettelijke vertegenwoordiger overeenkomstig het nationale recht.

2.   Wanneer de verzoeker het verzoek intrekt, stellen de bevoegde autoriteiten hem of haar overeenkomstig artikel 8, lid 2, punt c), in kennis van alle procedurele gevolgen van die intrekking, in een taal die hij of zij begrijpt of redelijkerwijs geacht wordt te begrijpen.

3.   Indien de expliciete intrekking plaatsvindt bij een andere bevoegde autoriteit dan de beslissingsautoriteit, stelt die autoriteit de beslissingsautoriteit in kennis van de intrekking. De beslissingsautoriteit neemt een beslissing waarin wordt verklaard dat het verzoek expliciet is ingetrokken. Die beslissing is definitief en is niet vatbaar voor een beroep als bedoeld in hoofdstuk V van deze verordening.

4.   Indien de beslissingsautoriteit in de fase waarin het verzoek expliciet wordt ingetrokken door de verzoeker reeds heeft vastgesteld dat de verzoeker niet in aanmerking komt voor internationale bescherming op grond van Verordening (EU) 2024/1347, kan zij nog steeds een beslissing nemen tot afwijzing van het verzoek als zijnde ongegrond of kennelijk ongegrond.

1.   Een verzoek wordt als impliciet ingetrokken verklaard indien de verzoeker:

2.   Indien de autoriteit die beoordeelt of het verzoek impliciet ingetrokken is, een andere bevoegde autoriteit dan de beslissingsautoriteit is en deze autoriteit van oordeel is dat het verzoek als zodanig moet worden beschouwd, stelt zij de beslissingsautoriteit daarvan in kennis. De beslissingsautoriteit neemt een beslissing waarin wordt verklaard dat het verzoek impliciet is ingetrokken.

3.   Wanneer de verzoeker aanwezig is, stelt de bevoegde autoriteit hem of haar op het moment van de intrekking overeenkomstig artikel 8, lid 2, punt c), in kennis van alle procedurele gevolgen van die intrekking, in een taal die hij of zij begrijpt of redelijkerwijs geacht wordt te begrijpen.

4.   De bevoegde autoriteit kan de procedure schorsen om de verzoeker de mogelijkheid te bieden nalatigheden of handelingen als vermeld in lid 1 te rechtvaardigen of recht te zetten voordat een beslissing wordt genomen om het verzoek als impliciet ingetrokken te verklaren.

5.   Een verzoek kan worden afgewezen als ongegrond of kennelijk ongegrond wanneer de beslissingsautoriteit op het ogenblik waarop het verzoek impliciet wordt ingetrokken, reeds heeft vastgesteld dat de verzoeker niet in aanmerking komt voor internationale bescherming op grond van Verordening (EU) 2024/1347.

1.   Onverminderd artikel 21, lid 2, versnelt de beslissingsautoriteit, overeenkomstig de fundamentele beginselen en waarborgen van hoofdstuk II, de behandeling ten gronde van een verzoek om internationale bescherming, wanneer:

Indien het Asielagentschap richtsnoeren betreffende het land van herkomst heeft verstrekt overeenkomstig artikel 11 van Verordening (EU) 2021/2303, waaruit blijkt dat zich sinds de publicatie van de Eurostat-gegevens in dit verband een belangrijke wijziging heeft voorgedaan in het betrokken derde land, gebruiken de lidstaten die richtsnoeren als referentie voor de toepassing van eerste alinea, punt j), van dit lid.

2.   Indien de beslissingsautoriteit van mening is dat de behandeling van het verzoek betrekking heeft op feitelijke of juridische elementen die te complex zijn om te onderzoeken in het kader van een versnelde behandelingsprocedure, mag zij de behandeling inzake de gegrondheid overeenkomstig artikel 35, lid 4, en artikel 39 voortzetten. In dat geval wordt de betrokken verzoeker in kennis gesteld van de wijziging in de procedure.

3.   De versnelde behandelingsprocedure mag alleen op niet-begeleide minderjarigen worden toegepast wanneer:

Indien het Asielagentschap richtsnoeren betreffende een land van herkomst heeft verstrekt overeenkomstig artikel 11 van Verordening (EU) 2021/2303, waaruit blijkt dat zich sinds de publicatie van de Eurostat-gegevens in dit verband een belangrijke wijziging heeft voorgedaan in het betrokken derde land, gebruiken de lidstaten die richtsnoeren als referentie voor de toepassing van eerste alinea, punt e), van dit lid.

1.   Na afloop van de overeenkomstig Verordening (EU) 2024/1356 uitgevoerde screening, indien van toepassing en op voorwaarde dat de verzoeker nog geen toegang heeft gekregen tot het grondgebied van de lidstaten, kan een lidstaat, in overeenstemming met de fundamentele beginselen en waarborgen van hoofdstuk II, een verzoek behandelen in een grensprocedure indien dat verzoek is ingediend door een onderdaan van een derde land of een staatloze die niet voldoet aan de voorwaarden voor toegang tot het grondgebied van een lidstaat als vastgesteld in artikel 6 van Verordening (EU) 2016/399. De grensprocedure kan worden toegepast:

2.   Onverminderd artikel 51, lid 2, en artikel 53, lid 2, worden verzoekers die worden onderworpen aan de grensprocedure, niet toegelaten tot het grondgebied van een lidstaat. Maatregelen van de lidstaten om onrechtmatige binnenkomst op hun grondgebied te voorkomen zijn in overeenstemming met Richtlijn (EU) 2024/1346.

3.   In afwijking van artikel 51, lid 2, eerste alinea, laatste zin, wordt de verzoeker geen toegang verleend tot het grondgebied van de betrokken lidstaat indien:

In de in de eerste alinea van dit lid bedoelde gevallen, wanneer jegens de verzoeker een terugkeerbesluit overeenkomstig Richtlijn 2008/115/EG of een weigering van toegang overeenkomstig artikel 14 van Verordening (EU) 2016/399 is uitgevaardigd, is artikel 4 van Verordening (EU) 2024/1349 van toepassing.

4.   Onverminderd en in aanvulling op het monitoringmechanisme dat is vastgelegd in artikel 14 van Verordening (EU) 2021/2303, voorziet elke lidstaat in een mechanisme voor toezicht op de grondrechten met betrekking tot de grensprocedure die voldoet aan de criteria van artikel 10 van Verordening (EU) 2024/1356.

1.   Wanneer een grensprocedure wordt toegepast, kan een beslissing worden genomen over:

2.   Indien het aantal verzoekers het in artikel 47, lid 1, bedoelde aantal overschrijdt, en om te bepalen wie op wie er op grond van artikel 42, lid 1, punt c), f) of j), of artikel 42, lid 3, punt b), een grensprocedure moet worden toegepast, wordt voorrang gegeven aan de volgende categorieën verzoeken:

3.   Indien de grensprocedure wordt toegepast op minderjarigen en hun gezinsleden, wordt voorrang gegeven aan de behandeling van hun verzoeken.

De lidstaten kunnen ook voorrang geven aan de behandeling van verzoeken van bepaalde onderdanen van derde landen, of, in het geval van staatlozen, personen die hun vorige gewone verblijfplaats in een derde land hadden, die in geval van een negatieve beslissing een groter vooruitzicht hebben op terugkeer, naargelang het geval, naar hun land van herkomst, naar het land waar zij hun vorige gewone verblijfplaats hadden, naar een veilig derde land of naar een eerste land van asiel, in de zin van deze verordening.

1.   In de in artikel 43, lid 1, bedoelde gevallen behandelt een lidstaat een verzoek in een grensprocedure indien een van de in artikel 42, lid 1, punt c), f) of j), bedoelde omstandigheden zich voordoet.

2.   Indien de in artikel 42, lid 1, punt f), bedoelde omstandigheden zich voordoen, en onverminderd artikel 54, nemen de lidstaten passende maatregelen om de eenheid van het gezin in de grensprocedure zoveel mogelijk te bewaren.

3.   Voor de toepassing van lid 2 worden, teneinde de eenheid van het gezin te bewaren en voor zover het gezin reeds was gevormd vóór de aankomst van de verzoeker op het grondgebied van de lidstaten, onder “gezinsleden van de verzoeker” verstaan, de volgende leden van het gezin van de verzoeker die zich in verband met het verzoek om internationale bescherming op het grondgebied van dezelfde lidstaat bevinden:

Voor de toepassing van de eerste alinea, punten b), c) en d), wordt een minderjarige, op basis van een individuele beoordeling, als ongehuwd beschouwd indien zijn of haar huwelijk in de betrokken lidstaat niet zou kunnen worden gesloten op grond van het nationale recht van die lidstaat, met name vanwege de wettelijke huwelijksleeftijd.

4.   Indien de Commissie op basis van informatie die is verkregen in het kader van de op grond van de artikelen 14 en 15 van Verordening (EU) 2021/2303 uitgevoerde monitoring, redenen heeft om aan te nemen dat een lidstaat niet voldoet aan de voorschriften van artikel 54, lid 2, beveelt zij onverwijld de schorsing aan van de toepassing van de grensprocedure op gezinnen met minderjarigen op grond van artikel 53, lid 2, punt b). De Commissie maakt die aanbeveling openbaar.

De betrokken lidstaat houdt zoveel mogelijk rekening met de aanbeveling van de Commissie met betrekking tot zijn verplichtingen uit hoofde van artikel 53, lid 2, punt b), teneinde vastgestelde tekortkomingen te verhelpen om volledige naleving van de vereisten van artikel 54, lid 2, te waarborgen. De betrokken lidstaat stelt de Commissie in kennis van de maatregelen die zijn genomen om uitvoering te geven aan de aanbeveling.

1.   De Commissie berekent door middel van uitvoeringshandelingen het aantal dat overeenkomt met de toereikende capaciteit van elke lidstaat aan de hand van de in lid 4 vastgestelde formule.

Onverminderd lid 3 stelt de Commissie tevens door middel van uitvoeringshandelingen het maximumaantal verzoeken vast dat een lidstaat elk jaar gehouden is te behandelen in de grensprocedure. Dat maximumaantal is twee keer het aantal dat is verkregen door het gebruik van de formule in lid 4, vanaf 12 juni 2026, drie keer het aantal dat is verkregen door het gebruik van de formule in lid 4 vanaf 13 juni 2027, en vier keer het aantal dat is verkregen door het gebruik van de formule in lid 4 vanaf 13 juni 2028.

2.   Indien een in lid 1, eerste alinea, bedoelde toereikende capaciteit van een lidstaat wordt bereikt, hoeft die lidstaat niet langer grensprocedures uit te voeren in de in artikel 43, lid 1, bedoelde gevallen, indien de in artikel 42, lid 1, punt j), bedoelde omstandigheden van toepassing zijn.

3.   Wanneer een lidstaat het in lid 1, tweede alinea, bedoelde maximumaantal verzoeken heeft behandeld, is die lidstaat niet langer verplicht grensprocedures uit te voeren in de in artikel 43, lid 1, bedoelde gevallen, indien de in artikel 42, lid 1, punt c) of punt j), bedoelde omstandigheden van toepassing zijn. De lidstaat blijft niettemin verzoeken van onderdanen van derde landen op wie de in artikel 42, lid 1, punt f), en artikel 42, lid 3, punt b), bedoelde omstandigheden van toepassing zijn, in de grensprocedure behandelen.

4.   Het in de eerste alinea van lid 1 bedoelde aantal wordt berekend door het in artikel 46 vastgelegde aantal te vermenigvuldigen met de som van de irreguliere overschrijdingen van de buitengrens, aankomsten na opsporings- en reddingsoperaties en weigeringen van toegang aan de buitengrens in de betrokken lidstaat in de voorgaande drie jaar en dat resultaat vervolgens te delen door de som van de irreguliere overschrijdingen van de buitengrens, aankomsten na opsporings- en reddingsoperaties en weigeringen van toegang aan de buitengrens in de gehele Unie in dezelfde periode volgens de meest recente gegevens van Frontex en Eurostat.

5.   De eerste dergelijke uitvoeringshandeling als bedoeld in lid 1 wordt door de Commissie vastgesteld op 12 augustus 2024 en vervolgens om de drie jaar op 15 oktober.

Nadat de Commissie een uitvoeringshandeling heeft vastgesteld als bedoeld in lid 1, zorgt elke lidstaat ervoor dat hij binnen zes maanden na de vaststelling van de tweede en alle dergelijke daaropvolgende uitvoeringshandelingen, over de toereikende capaciteit beschikt die in die uitvoeringshandeling wordt vastgelegd. Voor de toepassing van de eerste dergelijke uitvoeringshandeling zorgen de lidstaten ervoor dat zij vóór 12 juni 2026 beschikken over de in die uitvoeringshandeling bepaalde toereikende capaciteit.

1.   Wanneer het aantal verzoekers dat op enig moment aan de asielgrensprocedure in een lidstaat is onderworpen, in combinatie met het aantal personen voor wie een op grond van Verordening (EU) 2024/1349 vastgestelde terugkeergrensprocedure of, in voorkomend geval, een gelijkwaardige terugkeergrensprocedure uit hoofde van het nationale recht geldt, gelijk is aan of groter is dan het aantal dat met betrekking tot die lidstaat is vastgelegd in de in artikel 47, lid 1, eerste alinea, bedoelde uitvoeringshandeling van de Commissie, kan die lidstaat de Commissie daarvan in kennis stellen.

2.   Wanneer een lidstaat de Commissie overeenkomstig lid 1 in kennis stelt, is die lidstaat in afwijking van artikel 45, lid 1, niet verplicht om in het kader van een grensprocedure verzoeken te behandelen van in artikel 42, lid 1, punt j), bedoelde verzoekers op het moment waarop het aantal verzoekers dat in die lidstaat aan de grensprocedure is onderworpen, gelijk is aan of hoger is dan het in artikel 47, lid 1, eerste alinea, bedoelde aantal.

3.   De in lid 2 vastgelegde maatregel wordt toegepast op instroom-uitstroombasis en de betrokken lidstaat is verplicht verzoeken van in artikel 42, lid 1, punt j), bedoelde verzoekers te blijven behandelen in een grensprocedure zodra het aantal verzoekers dat aan de grensprocedure is onderworpen in die lidstaat op enig moment lager ligt dan het in artikel 47, lid 1, eerste alinea, bedoelde aantal.

4.   De in lid 2 vastgelegde maatregel mag door een lidstaat gedurende de rest van het kalenderjaar in kwestie en vanaf de dag volgend op de datum van kennisgeving uit hoofde van lid 1 worden toegepast.

1.   De kennisgeving bedoeld in artikel 48 bevat de volgende informatie:

2.   De lidstaten kunnen de Commissie overeenkomstig artikel 48 van deze verordening in kennis stellen als onderdeel van de in de artikelen 58 en 59 van Verordening (EU) 2024/1351 bedoelde kennisgeving, naargelang het geval.

3.   Wanneer een lidstaat de Commissie overeenkomstig artikel 48 in kennis stelt, brengt hij ook de andere lidstaten op de hoogte.

4.   Een lidstaat die de in artikel 48 bedoelde maatregel toepast, stelt de Commissie maandelijks in kennis van de volgende elementen:

De Commissie houdt toezicht op de toepassing van de in artikel 48 van deze verordening bedoelde maatregel en evalueert daartoe de door de lidstaten verstrekte informatie. De Commissie verstrekt in het in artikel 9 van Verordening (EU) 2024/1351 bedoelde verslag een beoordeling van de toepassing van de in artikel 48 van deze verordening bedoelde maatregel in elke lidstaat.

1.   In afwijking van artikel 28 van deze verordening worden verzoeken waarop een grensprocedure wordt toegepast, ingediend uiterlijk vijf dagen na de eerste registratie of, na een overdracht krachtens artikel 67, lid 11, van Verordening (EU) 2024/1351, uiterlijk vijf dagen nadat de verzoeker na een dergelijke overdracht aankomt in de lidstaat van herplaatsing, mits de verzoeker daartoe daadwerkelijk in de gelegenheid wordt gesteld. Niet-naleving van de termijn van vijf dagen heeft geen gevolgen voor de verdere toepassing van de grensprocedure.

2.   De grensprocedure moet zo kort mogelijk worden gehouden, maar tegelijkertijd een volledig en eerlijk onderzoek van de verzoeken mogelijk maken. Onverminderd de derde alinea van dit lid wordt de grensprocedure voltooid binnen een termijn van ten hoogste 12 weken vanaf het tijdstip waarop het verzoek wordt geregistreerd totdat de verzoeker niet langer het recht heeft om te blijven en geen toestemming krijgt om te blijven. Na die termijn krijgt de verzoeker toegang tot het grondgebied van de betrokken lidstaat, behalve wanneer artikel 4 van Verordening (EU) 2024/1349 van toepassing is.

De lidstaten stellen bepalingen vast betreffende de looptijd van de behandelingsprocedure, in afwijking van artikel 35, van de behandeling door een rechterlijke instantie van een overeenkomstig artikel 68, leden 4 en 5, ingediend verzoek om te blijven en, indien van toepassing, van de beroepsprocedure. De vastgestelde termijn zorgt ervoor dat al deze procedurele stappen binnen 12 weken na de registratie van het verzoek worden afgerond.

De termijn van 12 weken kan worden verlengd tot 16 weken indien de lidstaat waaraan de persoon wordt overgedragen op grond van artikel 67, lid 11, van Verordening (EU) 2024/1351 de grensprocedure toepast.

1.   Indien de voorwaarden voor de grensprocedure van toepassing zijn, beslissen de lidstaten de in Verordening (EU) 2024/1351 vastgelegde procedure uit te voeren om te bepalen welke lidstaat verantwoordelijk is voor de behandeling van het verzoek uit op de locaties waar de grensprocedure zal worden uitgevoerd, onverminderd de in artikel 51, lid 2, van deze verordening vastgelegde termijnen.

2.   De lidstaat waaraan een verzoeker overeenkomstig artikel 67, lid 11, van Verordening (EU) 2024/1351 is overgedragen, mag een grensprocedure toepassen indien in de lidstaat waaruit de verzoeker is overgedragen, is voldaan aan de voorwaarden voor de toepassing van de grensprocedure, onverminderd de in artikel 51, lid 2, van deze verordening vastgelegde termijnen.

1.   De grensprocedure wordt slechts op niet-begeleide minderjarigen toegepast in de in artikel 42, lid 3, punt b), bedoelde omstandigheden. Bij twijfel over de leeftijd van de verzoeker voeren de bevoegde autoriteiten onverwijld een leeftijdsbeoordeling uit overeenkomstig artikel 25.

2.   De lidstaten passen de grensprocedure niet toe of zetten die procedure stop indien in enige fase van de procedure:

In de in de eerste alinea van dit lid bedoelde gevallen verleent de bevoegde autoriteit de verzoeker toestemming om het grondgebied van de lidstaat binnen te komen en past zij de passende procedure van hoofdstuk III toe.

1.   Tijdens de behandeling van verzoeken waarop een grensprocedure wordt toegepast, verplicht een lidstaat op grond van artikel 9 van Richtlijn (EU) 2024/1346 en onverminderd artikel 10 van die richtlijn, verzoekers om, in de regel, aan of in de nabijheid van de buitengrens of in transitzones of op andere aangewezen locaties binnen zijn grondgebied te verblijven, waarbij terdege rekening wordt gehouden met de specifieke geografische omstandigheden van die lidstaat.

2.   Onverminderd artikel 47 zorgen de lidstaten ervoor dat gezinnen met minderjarigen na beoordeling van het belang van het kind in opvangfaciliteiten verblijven die op hun behoeften zijn afgestemd, en zorgen zij voor een levensstandaard die toereikend is voor de lichamelijke, mentale, spirituele, morele en sociale ontwikkeling van de minderjarige, met volledige inachtneming van de vereisten van hoofdstuk IV van Richtlijn (EU) 2024/1346.

3.   Elke lidstaat stelt de Commissie uiterlijk op 11 april 2026 in kennis van de locaties waar de grensprocedure zal worden uitgevoerd, alsook bij de toepassing van artikel 45. De lidstaten zorgen ervoor dat de capaciteit van die locaties toereikend is om de in artikel 45 bedoelde verzoeken te behandelen. Elke wijziging van de locaties waar de grensprocedure wordt uitgevoerd, wordt binnen twee maanden nadat de wijziging heeft plaatsgevonden, meegedeeld aan de Commissie.

4.   De verplichting om overeenkomstig de leden 1, 2 en 3 op een bepaalde locatie te verblijven, wordt niet beschouwd als een toestemming om het grondgebied van een lidstaat binnen te komen en er te blijven.

5.   Indien een verzoeker op wie de grensprocedure van toepassing is, ten behoeve van die procedure moet worden overgedragen aan de beslissingsautoriteit of een bevoegde rechterlijke instantie van eerste aanleg, of moet worden overgedragen met oog op een medische behandeling, vormt die reis op zichzelf geen binnenkomst op het grondgebied van een lidstaat.

1.   Een verzoek dat wordt gedaan wanneer over een eerder verzoek van dezelfde verzoeker nog geen definitieve beslissing is genomen, wordt beschouwd als een nadere verklaring en niet als een nieuw verzoek.

De verantwoordelijke lidstaat onderzoekt die nadere verklaring in het kader van de lopende administratieve behandelingsprocedure of in het kader van een lopende beroepsprocedure, voor zover de bevoegde rechterlijke instantie rekening kan houden met de elementen die aan de nadere verklaring ten grondslag liggen.

2.   Nadat een eerder verzoek is afgewezen bij een definitieve beslissing, wordt elk nieuw gedaan verzoek van dezelfde verzoeker in ongeacht welke lidstaat als een volgend verzoek beschouwd en behandeld door de verantwoordelijke lidstaat.

3.   Een volgend verzoek wordt onderworpen aan een voorafgaand onderzoek waarbij de beslissingsautoriteit nagaat of er nieuwe relevante elementen naar voren zijn gekomen of door de verzoeker zijn voorgelegd die:

4.   Het voorafgaand onderzoek vindt plaats op grond van schriftelijke toelichtingen of een persoonlijk onderhoud in overeenstemming met de fundamentele beginselen en waarborgen van hoofdstuk II. Van het persoonlijk onderhoud kan in het bijzonder worden afgezien wanneer het op grond van de schriftelijke toelichtingen duidelijk is dat het verzoek geen nieuwe elementen bevat als bedoeld in lid 3.

5.   De door de verzoeker voorgelegde elementen worden alleen als nieuw beschouwd als de verzoeker buiten zijn of haar eigen schuld niet in staat was die elementen in het kader van het eerdere verzoek voor te leggen. Elementen die de verzoeker eerder had kunnen voorleggen, hoeven niet in aanmerking te worden genomen, tenzij die de kans aanzienlijk vergroten dat het verzoek niet niet-ontvankelijk wordt verklaard of dat de verzoeker in aanmerking komt voor internationale bescherming, of als het vorige verzoek overeenkomstig artikel 41 is afgewezen als zijnde impliciet ingetrokken zonder een behandeling ten gronde.

6.   Indien er nieuwe elementen als bedoeld in lid 3 naar voren zijn gekomen of door de verzoeker zijn voorgelegd, wordt het verzoek verder ten gronde behandeld, tenzij het verzoek op basis van een andere in artikel 38, lid 1, genoemde grond als niet-ontvankelijk kan worden beschouwd.

7.   Indien er geen nieuwe elementen als bedoeld in lid 3 door de verzoeker zijn voorgelegd of naar voren zijn gekomen, wordt het verzoek op grond van artikel 38, lid 2, afgewezen als niet-ontvankelijk.

1.   Een derde land dat het Verdrag van Genève heeft geratificeerd en naleeft binnen de grenzen van de door dat derde land vastgestelde afwijkingen of beperkingen, zoals toegestaan uit hoofde van dat Verdrag, wordt geacht een doeltreffende bescherming te waarborgen. Indien het derde land geografische beperkingen heeft ingesteld, wordt de mate van bescherming van personen die buiten de werkingssfeer van het Verdrag van Genève vallen, beoordeeld aan de hand van de criteria van lid 2.

2.   In andere dan de in lid 1 bedoelde gevallen wordt dat derde land slechts geacht doeltreffende bescherming te waarborgen wanneer ten minste aan de volgende criteria is voldaan:

1.   Een derde land mag ten aanzien van een verzoeker slechts als eerste land van asiel worden beschouwd indien in dat land:

2.   Het begrip “eerste land van asiel” mag alleen worden toegepast op voorwaarde dat de verzoeker in het kader van een individuele beoordeling geen elementen kan verstrekken die rechtvaardigen waarom het begrip “eerste land van asiel” niet op hem of haar van toepassing is.

3.   Een derde land kan voor een niet-begeleide minderjarige alleen als eerste land van asiel worden beschouwd indien dit niet in strijd is met zijn of haar belang en indien de lidstaten vooraf van de autoriteiten van het betrokken derde land de verzekering hebben ontvangen dat de niet-begeleide minderjarige door deze autoriteiten zal worden overgenomen en dat hij of zij onmiddellijk zal genieten van doeltreffende bescherming in de zin van artikel 57.

4.   Wanneer het verzoek ingevolge de toepassing van het begrip “eerste land van asiel” niet-ontvankelijk wordt verklaard, wordt door de beslissingsautoriteit:

5.   Indien het betrokken derde land de verzoeker niet opnieuw toelaat tot zijn grondgebied of niet binnen de door de bevoegde autoriteit vastgestelde termijn antwoordt, krijgt de verzoeker toegang tot de procedure overeenkomstig de fundamentele beginselen en waarborgen van hoofdstuk II en afdeling I van hoofdstuk III.

1.   Een derde land mag slechts worden aangewezen als een veilig derde land, wanneer in dat land:

2.   Bij de aanwijzing op zowel het niveau van de Unie als nationaal niveau van een derde land als veilig derde land kunnen uitzonderingen worden gemaakt voor specifieke delen van zijn grondgebied of voor duidelijk identificeerbare categorieën personen.

3.   De beoordeling of een derde land mag worden aangewezen als veilig derde land overeenkomstig deze verordening, gebeurt op basis van een reeks relevante en beschikbare informatiebronnen, waaronder informatie van de lidstaten, het Asielagentschap, de Europese Dienst voor extern optreden, de Hoge Commissaris van de Verenigde Naties voor de Vluchtelingen, de Raad van Europa en andere ter zake dienende internationale organisaties.

4.   Het begrip “veilig derde land” mag worden toegepast:

5.   Het begrip “veilig derde land” mag slechts worden toegepast indien:

6.   Een derde land kan voor een niet-begeleide minderjarige slechts als een veilig derde land worden beschouwd indien dit niet in strijd is met zijn of haar belang en indien de lidstaten vooraf van de autoriteiten van het betrokken derde land de verzekering hebben ontvangen dat de niet-begeleide minderjarige door deze autoriteiten zal worden overgenomen en dat hij of zijn onmiddellijk toegang zal hebben tot doeltreffende bescherming in de zin van artikel 57.

7.   Indien de Unie met een derde land een overeenkomst heeft gesloten op grond van artikel 218 VWEU op grond waarvan migranten die krachtens die overeenkomst zijn toegelaten, bescherming genieten overeenkomstig de toepasselijke internationale normen en met volledige inachtneming van het beginsel van non-refoulement, kan, onverminderd de leden 5 en 6, worden aangenomen dat aan de voorwaarden van dit artikel met betrekking tot de status van veilig derde land is voldaan.

8.   Wanneer het verzoek ingevolge de toepassing van het begrip “veilig derde land” niet-ontvankelijk wordt verklaard, wordt door de beslissingsautoriteit:

9.   Indien het betrokken derde land de verzoeker niet toelaat of niet opnieuw toelaat tot zijn grondgebied, krijgt de verzoeker toegang tot de procedure overeenkomstig de fundamentele beginselen en waarborgen van hoofdstuk II en afdeling I van hoofdstuk III.

1.   Derde landen worden op het niveau van de Unie aangewezen als veilige derde landen, overeenkomstig de voorwaarden die zijn vastgesteld in artikel 59, lid 1.

2.   De Commissie evalueert de situatie in derde landen die als veilige derde landen zijn aangewezen, met de hulp van het Asielagentschap en op basis van de in artikel 59, lid 3, bedoelde andere informatiebronnen als.

3.   Het Asielagentschap verstrekt op verzoek van de Commissie informatie en analyses over specifieke derde landen die in aanmerking komen om op het niveau van de Unie te worden aangewezen als veilige derde landen. De Commissie bekijkt onverwijld elk verzoek van een lidstaat om te beoordelen of een derde land op het niveau van de Unie als veilig derde land kan worden aangewezen.

4.   De Commissie is bevoegd overeenkomstig artikel 74 gedelegeerde handelingen vast te stellen betreffende de schorsing van de aanwijzing op het niveau van de Unie van een derde land als veilig derde land onder de voorwaarden van artikel 63.

1.   Een derde land kan slechts worden aangewezen als veilig land van herkomst overeenkomstig deze verordening indien op basis van de rechtstoestand, de toepassing van de rechtsvoorschriften in een democratisch stelsel en de algemene politieke omstandigheden kan worden aangetoond dat er geen sprake is van vervolging als gedefinieerd in artikel 9 van Verordening (EU) 2024/1347, noch van een reëel risico op ernstige schade als gedefinieerd in artikel 15 van die verordening.

2.   Bij de aanwijzing op zowel het niveau van de Unie als nationaal niveau van een derde land als veilig land van herkomst kunnen uitzonderingen worden gemaakt voor specifieke delen van zijn grondgebied of voor duidelijk identificeerbare categorieën personen.

3.   De beoordeling of een derde land een veilig land van herkomst is overeenkomstig deze verordening, vindt plaats op basis van een reeks relevante en beschikbare informatiebronnen, waaronder informatie van de lidstaten, het Asielagentschap, de Europese Dienst voor extern optreden, de Hoge Commissaris van de Verenigde Naties voor de vluchtelingen en andere relevante internationale organisaties, waarbij, indien deze beschikbaar is, rekening wordt gehouden met de in artikel 11 van Verordening (EU) 2021/2303 (verordening inzake het Asielagentschap van de Europese Unie) bedoelde gemeenschappelijke analyse van de informatie over het land van herkomst.

4.   Bij de in lid 3 bedoelde beoordeling wordt onder meer rekening gehouden met de mate waarin bescherming wordt geboden tegen vervolging of ernstige schade door:

5.   Het begrip “veilig land van herkomst” mag slechts worden toegepast indien:

1.   Derde landen worden op het niveau van de Unie als veilige landen van herkomst aangewezen, overeenkomstig de voorwaarden die zijn vastgesteld in artikel 61.

2.   De Commissie evalueert de situatie in derde landen die als veilige landen van herkomst zijn aangewezen, met de hulp van het Asielagentschap en op basis van de in artikel 61, lid 3, bedoelde andere informatiebronnen.

3.   Het Asielagentschap verstrekt de Commissie op verzoek informatie en analyses over specifieke derde landen die in aanmerking komen om op het niveau van de Unie te worden aangewezen als veilige landen van herkomst. De Commissie bekijkt onverwijld elk verzoek van een lidstaat om te beoordelen of een derde land op het niveau van de Unie als veilig land van herkomst kan worden aangewezen.

4.   De Commissie is bevoegd overeenkomstig artikel 74 gedelegeerde handelingen vast te stellen betreffende de schorsing van de aanwijzing op het niveau van de Unie van een derde land als veilig land van herkomst onder de voorwaarden van artikel 63.

1.   In geval van significante veranderingen in de situatie van een derde land dat op het niveau van de Unie is aangewezen als veilig derde land of als veilig land van herkomst, maakt de Commissie een onderbouwde beoordeling van de mate waarin dat derde land voldoet aan de voorwaarden van artikel 59 of artikel 61 en stelt zij, indien zij van oordeel is dat niet meer aan deze voorwaarden wordt voldaan, overeenkomstig artikel 74 een gedelegeerde handeling vast waarbij de aanwijzing op het niveau van de Unie van dat derde land als veilig derde land of als veilig land van herkomst voor de duur van zes maanden wordt geschorst.

2.   De Commissie evalueert de situatie in het in lid 1 bedoelde derde land voortdurend, waarbij zij onder meer rekening houdt met de door de lidstaten en het Asielagentschap verstrekte informatie over veranderingen in de situatie van dat derde land die zich naderhand voordoen.

3.   Indien de Commissie overeenkomstig lid 1 een gedelegeerde handeling heeft vastgesteld waarbij de aanwijzing op het niveau van de Unie van een derde land als veilig derde land of als veilig land van herkomst wordt geschorst, dient zij binnen drie maanden na de datum van vaststelling van die gedelegeerde handeling, overeenkomstig de gewone wetgevingsprocedure een voorstel in tot wijziging van deze verordening waarbij de aanwijzing op het niveau van de Unie van dat derde land als veilig derde land of als veilig land van herkomst wordt verwijderd.

4.   Indien de Commissie een voorstel als bedoeld in lid 3 niet binnen drie maanden na de vaststelling van de gedelegeerde handeling als bedoeld in lid 1 heeft ingediend, is de gedelegeerde handeling waarbij de aanwijzing op het niveau van de Unie van het derde land als veilig derde land of als veilig land van herkomst wordt geschorst, niet langer van kracht. Indien de Commissie een dergelijk voorstel binnen drie maanden na de vaststelling van de gedelegeerde handeling als bedoeld in lid 1 indient, is de Commissie bevoegd om, op basis van een onderbouwde beoordeling, de geldigheidsduur van deze gedelegeerde handeling te verlengen voor een periode van zes maanden, met een mogelijkheid om die verlenging eenmaal te hernieuwen.

5.   Onverminderd lid 4 geldt dat, indien het door de Commissie ingediende voorstel waarbij de aanwijzing op het niveau van de Unie van een derde land als veilig derde land of als veilig land van herkomst wordt verwijderd, niet binnen 15 maanden na de indiening van het voorstel door de Commissie is aangenomen, de schorsing van de aanwijzing op het niveau van de Unie van dat derde land als veilig derde land of als veilig land van herkomst wordt opgeheven.

1.   De lidstaten kunnen met het oog op de behandeling van verzoeken om internationale bescherming wetgeving handhaven of invoeren die voorziet in de nationale aanwijzing als veilig derde land of als veilig land van herkomst van andere landen dan die welke op het niveau van de Unie als zodanig zijn aangewezen.

2.   Indien de aanwijzing op het niveau van de Unie van een derde land als veilig derde land of als veilig land van herkomst op grond van artikel 63, lid 1, is geschorst, wijzen de lidstaten dat land niet op nationaal niveau aan als veilig derde land of als veilig land van oorsprong.

3.   Indien de aanwijzing op het niveau van de Unie van een derde land als veilig derde land of als veilig land van herkomst volgens de gewone wetgevingsprocedure is geschorst, kan een lidstaat de Commissie meedelen dat hij van mening is dat het land, als gevolg van veranderingen in de situatie in dat land, opnieuw voldoet aan de voorwaarden van artikel 59, lid 1, en artikel 61.

De mededeling gaat vergezeld van een onderbouwde beoordeling van de mate waarin dat land voldoet aan de voorwaarden van artikel 59, lid 1, en artikel 61, met daarbij een toelichting op de specifieke veranderingen in de situatie van het derde land waardoor het land opnieuw aan deze voorwaarden voldoet.

Na de mededeling verzoekt de Commissie het Asielagentschap haar inlichtingen en analyses te verschaffen over de situatie in het derde land.

De lidstaat die de mededeling doet, mag dat derde land alleen op nationaal niveau aanwijzen als veilig derde land of als veilig land van herkomst wanneer de Commissie daar geen bezwaar tegen maakt.

Het recht van bezwaar van de Commissie geldt slechts gedurende een periode van twee jaar na de datum waarop de aanwijzing op het niveau van de Unie van dat derde land als veilig derde land of als veilig land van herkomst is verwijderd. Bezwaren van de Commissie moeten worden ingediend binnen een periode van drie maanden na de datum van kennisgeving door de lidstaat en na een degelijke evaluatie van de situatie in dat derde land, met inachtneming van de voorwaarden van artikel 59, lid 1, en artikel 61 van deze verordening.

Indien de Commissie van oordeel is dat aan die voorwaarden is voldaan, kan zij overeenkomstig de gewone wetgevingsprocedure een voorstel tot wijziging van deze verordening indienen om dat derde land op het niveau van de Unie aan te wijzen als veilig derde land of als veilig land van herkomst.

4.   Uiterlijk op 12 juni 2026 en onmiddellijk nadat een derde land op nationaal niveau is aangewezen als veilig derde land of als veilig land van herkomst of nadat vermeldingen van landen zijn gewijzigd, stellen de lidstaten de Commissie en het Asielagentschap daarvan in kennis. De lidstaten delen de Commissie en het Asielagentschap eenmaal per jaar mee op welke andere veilige derde landen dit begrip met betrekking tot specifieke verzoekers als bedoeld in artikel 59, lid 4, punt b), is toegepast.