1.   Deze richtlijn is van toepassing op alle onderdanen van derde landen en staatlozen die een verzoek om internationale bescherming doen op het grondgebied, waaronder aan de buitengrens, in de territoriale zee of in de transitzones, van de lidstaten op voorwaarde dat deze onderdanen van derde landen en staatlozen als verzoeker op het grondgebied mogen verblijven. Deze richtlijn is ook van toepassing op gezinsleden van een verzoeker, mits die gezinsleden overeenkomstig het nationale recht onder een dergelijk verzoek om internationale bescherming vallen.

2.   De richtlijn is niet van toepassing op verzoeken om diplomatiek of territoriaal asiel die bij vertegenwoordigingen van de lidstaten worden ingediend.

3.   De lidstaten kunnen beslissen deze richtlijn toe te passen op procedures waarin wordt beslist over verzoeken om andere vormen van bescherming dan die uit hoofde van Verordening (EU) 2024/1347.

1.   De lidstaten verstrekken verzoekers zo snel mogelijk informatie over de in deze richtlijn uiteengezette opvangvoorzieningen, waaronder specifieke informatie over hun opvangsystemen, en wel tijdig opdat de verzoekers daadwerkelijk gebruik kunnen maken van de rechten en kunnen voldoen aan de verplichtingen die zijn vastgesteld in deze richtlijn.

De lidstaten verstrekken verzoekers met name de in deze richtlijn uiteengezette standaardinformatie over de opvangvoorzieningen, aan de hand van een door het Asielagentschap van de Europese Unie (het “Asielagentschap”) te ontwikkelen model. Die informatie wordt zo snel mogelijk en uiterlijk drie dagen na de indiening van het verzoek of binnen de termijn voor de registratie ervan overeenkomstig Verordening (EU) 2024/1348 verstrekt.

De lidstaten zorgen ervoor dat verzoekers informatie krijgen over organisaties of groepen van personen die specifieke rechtsbijstand en vertegenwoordiging verstrekken, met inbegrip van informatie over organisaties of groepen van personen die dit gratis doen en over organisaties die hulp kunnen bieden of informatie kunnen verstrekken over de beschikbare opvangvoorzieningen, waaronder gezondheidszorg.

2.   De lidstaten zorgen ervoor dat de in lid 1 bedoelde informatie schriftelijk wordt verstrekt in een beknopte, transparante, begrijpelijke en gemakkelijk toegankelijke vorm, in duidelijke en eenvoudige bewoordingen en in een taal die de verzoeker begrijpt of waarvan redelijkerwijs kan worden aangenomen dat hij deze begrijpt. Indien nodig wordt die informatie ook mondeling of, indien passend, in visuele vorm, bijvoorbeeld door gebruikmaking van video’s of pictogrammen, verstrekt en wordt zij aan de behoeften van de verzoeker aangepast.

In het geval van een niet-begeleide minderjarige verstrekken de lidstaten de in lid 1 bedoelde informatie op een leeftijdsgeschikte wijze en zodanig dat de niet-begeleide minderjarige die informatie begrijpt, door in voorkomend geval gebruik te maken van speciaal op minderjarigen afgestemd informatiemateriaal. Die informatie wordt verstrekt in aanwezigheid van de vertegenwoordiger van de niet-begeleide minderjarige of van de persoon die in afwachting van de benoeming van de vertegenwoordiger voorlopig geschikt is om op te treden als de vertegenwoordiger.

In uitzonderlijke gevallen kan een lidstaat de in lid 1 bedoelde informatie aan de verzoeker verstrekken door middel van een mondelinge vertaling of, in voorkomend geval, in een visuele vorm zoals video’s of pictogrammen, indien:

In de in de derde alinea bedoelde gevallen verkrijgt de lidstaat zo snel mogelijk een schriftelijke vertaling van de in lid 1 bedoelde informatie en verstrekt die aan de verzoeker, tenzij duidelijk is dat een dergelijke verstrekking niet meer nodig is.

1.   De lidstaten zorgen ervoor dat de verzoeker het in artikel 29, lid 1, van Verordening (EU) 2024/1348 bedoelde document ontvangt.

2.   De lidstaten verlangen niet van verzoekers dat zij onnodige of een onevenredig aantal documenten verstrekken of stellen geen andere administratieve eisen alvorens hen de rechten toe te kennen waarop zij krachtens deze richtlijn aanspraak kunnen maken om de enkele reden dat zij om internationale bescherming verzoeken of louter op basis van hun nationaliteit.

3.   De lidstaten kunnen verzoekers alleen een reisdocument verstrekken indien om ernstige humanitaire redenen of andere dwingende redenen hun aanwezigheid in een andere staat is vereist. De geldigheidsduur van het reisdocument wordt beperkt tot het doel ervan en de duur zoals die voor de reden van afgifte noodzakelijk is.

1.   De lidstaten kunnen hun opvangsystemen vrij organiseren overeenkomstig deze richtlijn. Verzoekers kunnen zich vrij bewegen op het grondgebied van de betrokken lidstaat.

2.   Op voorwaarde dat alle verzoekers daadwerkelijk gebruik kunnen maken van hun rechten uit hoofde van deze richtlijn, kunnen de lidstaten accommodatie op hun grondgebied toewijzen aan verzoekers met het oog op het beheer van hun asiel- en opvangsystemen.

3.   Wanneer zij accommodatie aan verzoekers toewijzen of opnieuw toewijzen, houden de lidstaten rekening met objectieve factoren, waaronder de eenheid van gezin als bedoeld in artikel 14 en de bijzondere opvangbehoeften van verzoekers.

4.   De verstrekking van materiële opvangvoorzieningen door de lidstaten kan afhankelijk worden gesteld van het daadwerkelijk verblijf van de verzoekers in de accommodatie die hun overeenkomstig lid 2 werd toegewezen.

5.   De lidstaten kunnen ook voorzien in mechanismen om de behoeften van hun opvangsystemen te beoordelen en te vervullen, met inbegrip van mechanismen die beogen te controleren of de verzoekers daadwerkelijk verblijven in de accommodatie die hun overeenkomstig lid 2 werd toegewezen.

6.   De lidstaten verlangen van verzoekers dat zij hun huidige adres, een telefoonnummer waarop zij kunnen worden bereikt en, indien beschikbaar, een e-mailadres meedelen aan de bevoegde autoriteiten. De lidstaten verlangen ook van verzoekers dat zij dergelijke bevoegde autoriteiten zo snel mogelijk in kennis stellen van eventuele wijzigingen van hun adres, telefoonnummer of e-mailadres.

7.   De lidstaten zijn niet verplicht administratieve beslissingen te nemen voor de toepassing van dit artikel.

1.   De lidstaten kunnen verzoekers toewijzen aan een geografisch gebied op hun grondgebied waarbinnen zij zich vrij kunnen bewegen gedurende de duur van de procedure voor internationale bescherming overeenkomstig Verordening (EU) 2024/1348.

2.   De lidstaten kunnen verzoekers krachtens lid 1 alleen toewijzen aan een geografisch gebied met als doel om te zorgen voor een snelle, efficiënte en effectieve verwerking van hun verzoeken in overeenstemming met Verordening (EU) 2024/1348 of voor de geografische spreiding van die verzoekers, rekening houdend met de capaciteit van de betrokken geografische gebieden.

De lidstaten stellen verzoekers overeenkomstig artikel 5 in kennis van hun toewijzing aan een geografisch gebied en van de geografische grenzen van dat gebied.

3.   De lidstaten waarborgen dat verzoekers in het geografische gebied waaraan zij zijn toegewezen, daadwerkelijk toegang hebben tot hun rechten uit hoofde van deze richtlijn en de procedurele waarborgen in het kader van de procedure voor internationale bescherming. Dat geografische gebied moet voldoende groot zijn, toegang bieden tot de noodzakelijke openbare infrastructuur en mag het de onvervreemdbare sfeer van het privéleven van de verzoekers niet aantasten.

4.   De lidstaten zijn niet verplicht een administratief besluit te nemen voor de toepassing van lid 1.

5.   Op verzoek van de verzoeker geven de lidstaten die verzoeker toestemming om het geografische gebied tijdelijk te verlaten om naar behoren gemotiveerde dringende en ernstige familiale redenen of om een noodzakelijke medische behandeling te ondergaan die niet beschikbaar is in het geografische gebied.

Wanneer een verzoeker het geografische gebied zonder toestemming verlaat, mag een lidstaat geen andere sancties toepassen dan die waarin deze richtlijn voorziet.

De verzoeker heeft geen toestemming nodig om afspraken met autoriteiten en rechtbanken na te komen indien de aanwezigheid van die verzoeker vereist is. De verzoeker stelt de bevoegde autoriteiten vooraf van dergelijke afspraken in kennis.

6.   Indien is vastgesteld, bijvoorbeeld nadat de verzoeker overeenkomstig artikel 29 om toetsing heeft verzocht of beroep heeft ingesteld, dat de verzoeker in het geografische gebied geen daadwerkelijke toegang tot zijn rechten uit hoofde van deze richtlijn of de procedurele waarborgen in het kader van de procedure voor internationale bescherming heeft gekregen, is de toewijzing van die verzoeker aan dat gebied niet langer van toepassing.

7.   Alvorens dit artikel toe te passen, stelt de betrokken lidstaat de voorwaarden voor de toepassing van dit artikel vast in het nationale recht en stelt hij de Commissie en het Asielagentschap van de Europese Unie in kennis overeenkomstig hoofdstuk 5 van Verordening (EU) 2021/2303.

1.   Indien nodig kunnen de lidstaten besluiten dat een verzoeker enkel mag verblijven op een specifieke, voor de huisvesting van verzoekers aangepaste plaats, om redenen van openbare orde of om doeltreffend te voorkomen dat de verzoeker onderduikt, wanneer er een onderduikrisico is, met name als het gaat om:

Wanneer een verzoeker overeenkomstig dit lid slechts toestemming heeft gekregen om zich op een specifieke plaats te bevinden, geldt voor de verstrekking van materiële opvangvoorzieningen de voorwaarde dat de verzoeker daadwerkelijk op de specifieke plaats verblijft.

2.   De lidstaten kunnen verzoekers, indien nodig, verplichten om zich bij de bevoegde autoriteiten te melden, op een vastgesteld tijdstip of met redelijke tussenpozen, zonder de rechten van de verzoekers uit hoofde van deze richtlijn onevenredig aan te tasten.

Dergelijke meldingsverplichtingen kunnen worden opgelegd om ervoor te zorgen dat de in lid 1 bedoelde besluiten worden nageleefd of om daadwerkelijk te voorkomen dat verzoekers onderduiken.

3.   Op verzoek van de verzoeker kunnen de lidstaten die verzoeker toestemming verlenen om tijdelijk buiten de overeenkomstig lid 1 toegewezen plaats te verblijven. Beslissingen over een dergelijke toestemming worden objectief en onpartijdig genomen op basis van de merites van elk afzonderlijk geval, en de redenen worden vermeld indien een dergelijke toestemming niet wordt verleend.

De verzoeker heeft geen toestemming nodig om afspraken met autoriteiten en rechtbanken na te komen indien de aanwezigheid van die verzoeker vereist is. De verzoeker stelt de bevoegde autoriteiten van dergelijke afspraken in kennis.

4.   De overeenkomstig de leden 1 en 2 genomen besluiten zijn evenredig en houden rekening met relevante aspecten van de individuele situatie van de verzoeker, met inbegrip van eventuele bijzondere opvangbehoeften van die verzoeker.

5.   De lidstaten vermelden voor elk overeenkomstig de leden 1 en 2 van dit artikel genomen besluit de feitelijke en, indien van toepassing, de juridische redenen in dat besluit. Verzoekers worden schriftelijk in kennis gesteld van een dergelijk besluit, alsook van de procedures om het besluit te betwisten overeenkomstig artikel 29 en van de gevolgen van niet-nakoming van de bij het besluit opgelegde verplichtingen. De lidstaten verstrekken de verzoekers dergelijke informatie in een taal die zij begrijpen of waarvan redelijkerwijs kan worden aangenomen dat zij deze begrijpen, en in een beknopte, transparante, begrijpelijke en gemakkelijk toegankelijke vorm, in duidelijke en eenvoudige bewoordingen. De lidstaten waarborgen dat de overeenkomstig dit artikel genomen besluiten door een rechterlijke instantie worden getoetst als zij langer dan twee maanden worden toegepast, of dat tegen die besluiten op verzoek van de verzoeker beroep kan worden ingesteld overeenkomstig artikel 29.

1.   De lidstaten houden een persoon niet in bewaring om de enkele reden dat die persoon een verzoeker is of op basis van de nationaliteit van die verzoeker. De bewaring mag enkel worden gebaseerd op een of meer van de in lid 4 uiteengezette bewaringsredenen. De bewaring mag niet bestraffend van aard zijn.

2.   In de gevallen waarin zulks noodzakelijk blijkt en op grond van een individuele beoordeling van elk geval, mogen de lidstaten een verzoeker in bewaring houden wanneer andere, minder dwingende maatregelen niet effectief kunnen worden toegepast.

3.   Bij het in bewaring houden van een verzoeker houden de lidstaten rekening met zichtbare tekenen, verklaringen of gedragingen die erop wijzen dat de verzoeker bijzondere opvangbehoeften heeft. Indien de in artikel 25 bedoelde beoordeling nog niet is afgerond, wordt zij onverwijld afgerond en wordt rekening gehouden met de resultaten ervan wanneer wordt besloten of de bewaring moet worden voortgezet dan wel of de bewaringsomstandigheden moeten worden aangepast.

4.   Een verzoeker mag alleen op een of meer van de volgende gronden in bewaring worden gehouden:

De in de eerste alinea bedoelde bewaringsredenen worden vastgelegd in het nationale recht.

5.   De lidstaten zorgen ervoor dat in het nationale recht regels worden vastgesteld over alternatieven voor bewaring, zoals het zich regelmatig melden bij de overheid, het stellen van een borgsom of een verplichting om op een toegewezen plaats te blijven.

1.   Een verzoeker wordt slechts in bewaring gehouden voor een zo kort mogelijke termijn en slechts zo lang de in artikel 10, lid 4, genoemde redenen van toepassing zijn.

Administratieve procedures die verband houden met de in artikel 10, lid 4, uiteengezette bewaringsredenen, worden met de nodige zorgvuldigheid uitgevoerd. Vertraging in de administratieve procedure die niet aan de verzoeker kan worden toegeschreven, is geen reden om de bewaring te laten voortduren.

2.   Bewaring van verzoekers wordt schriftelijk bevolen door rechterlijke of administratieve instanties. In het bewaringsbevel worden de feitelijke en juridische gronden vermeld waarop het gebaseerd is, alsook waarom minder dwingende maatregelen niet effectief kunnen worden toegepast.

3.   Wanneer de bewaring wordt bevolen door een administratieve instantie, zorgen de lidstaten er ambtshalve of op verzoek van de verzoeker, of beide, voor dat de rechtmatigheid van de bewaring door de rechter met spoed wordt getoetst. Indien de rechtmatigheid van de bewaring ambtshalve wordt getoetst, wordt deze toetsing zo snel mogelijk afgerond, rekening houdend met de omstandigheden van elk geval, en uiterlijk 15 dagen of, in uitzonderlijke omstandigheden, uiterlijk 21 dagen na de aanvang van de bewaring. Indien de verzoeker om toetsing verzoekt, wordt een dergelijke toetsing zo snel mogelijk afgerond, rekening houdend met de omstandigheden van elk geval, en uiterlijk 15 dagen of, in uitzonderlijke omstandigheden, uiterlijk 21 dagen na de aanvang de betreffende procedures.

Indien de in de eerste alinea bedoelde rechterlijke toetsing ambtshalve wordt uitgevoerd en niet binnen 21 dagen na de aanvang van de bewaring is afgerond, dan wel op verzoek van de verzoeker wordt uitgevoerd en niet binnen 21 dagen na de aanvang van de betreffende procedures is afgerond, wordt de betrokken verzoeker onmiddellijk vrijgelaten.

4.   Verzoekers die in bewaring worden gehouden, worden onmiddellijk schriftelijk, in een taal die zij verstaan of waarvan redelijkerwijs kan worden aangenomen dat zij deze verstaan, op de hoogte gebracht van de bewaringsredenen en van de in het nationale recht vastgestelde procedures om het bewaringsbevel aan te vechten, alsook van de mogelijkheid om gratis rechtsbijstand en vertegenwoordiging aan te vragen.

5.   Op verzoek van de verzoeker of ambtshalve wordt de bewaring met redelijke tussenpozen door een rechterlijke instantie opnieuw bezien, in het bijzonder wanneer het gaat om een bewaring van langere duur of wanneer zich nieuwe omstandigheden voordoen of nieuwe informatie beschikbaar komt die van invloed kunnen zijn op de rechtmatigheid van de bewaring.

Onverminderd de eerste alinea wordt de bewaring van niet-begeleide minderjarigen ambtshalve en met regelmatige tussenpozen getoetst.

Indien de toetsing ertoe leidt dat de bewaring als onrechtmatig wordt beoordeeld, wordt de betrokken verzoeker onmiddellijk vrijgelaten.

6.   Bij de in de leden 3 en 5 van dit artikel bedoelde rechterlijke toetsing van het bewaringsbevel zorgen de lidstaten ervoor dat verzoekers toegang hebben tot gratis rechtsbijstand en vertegenwoordiging onder de in artikel 29 uiteengezette voorwaarden.

1.   Bewaring van verzoekers gebeurt in de regel in gespecialiseerde bewaringsaccommodaties. Indien een lidstaat niet beschikt over gespecialiseerde bewaringsaccommodaties en verplicht is een beroep te doen op een gevangenis, worden de verzoekers in bewaring afgescheiden van de gewone gedetineerden en zijn de voorwaarden met betrekking tot bewaring van deze richtlijn van toepassing.

Voor zover mogelijk worden verzoekers in bewaring afgescheiden van andere onderdanen van derde landen die geen verzoek om internationale bescherming hebben ingediend.

Indien verzoekers niet kunnen worden gescheiden van andere onderdanen van derde landen, zorgt de betrokken lidstaat ervoor dat de voorwaarden met betrekking tot bewaring van deze richtlijn worden toegepast.

2.   Verzoekers in bewaring hebben toegang tot ruimten in de open lucht.

3.   De lidstaten zorgen ervoor dat vertegenwoordigers van de Hoge Commissaris van de Verenigde Naties voor de vluchtelingen (UNHCR) contact kunnen onderhouden met verzoekers en hen kunnen bezoeken in omstandigheden waarin de privacy wordt geëerbiedigd. Deze mogelijkheid geldt ook voor organisaties die namens de UNHCR actief zijn op het grondgebied van de betrokken lidstaat op grond van een overeenkomst met die lidstaat.

4.   De lidstaten zorgen ervoor dat gezinsleden, juridisch adviseurs of raadslieden en vertegenwoordigers van relevante, door de betrokken lidstaat erkende niet-gouvernementele organisaties contact kunnen onderhouden met verzoekers en hen kunnen bezoeken in omstandigheden waarin de privacy wordt geëerbiedigd. De toegang tot de bewaringsaccommodatie mag alleen worden beperkt indien dit volgens het nationale recht objectief noodzakelijk is voor de veiligheid, de openbare orde of het administratieve beheer van de bewaringsaccommodatie, mits de toegang hierdoor niet ernstig wordt belemmerd of onmogelijk wordt gemaakt.

5.   De lidstaten zorgen ervoor dat verzoekers in bewaring systematisch informatie krijgen over de regels die in de accommodatie van toepassing zijn en waarin de rechten en verplichtingen van die verzoekers worden uiteengezet in een taal die zij verstaan of waarvan redelijkerwijs kan worden aangenomen dat zij die verstaan. Indien een verzoeker in bewaring wordt gehouden aan een grenspost of in een transitzone, kunnen de lidstaten in naar behoren gemotiveerde gevallen en voor een zo kort mogelijke redelijke termijn van die verplichting afwijken. Deze afwijking geldt niet in de in artikel 43 van Verordening (EU) 2024/1348 bedoelde gevallen.

1.   De gezondheid, met inbegrip van de geestelijke gezondheid, van verzoekers die in bewaring worden gehouden en bijzondere opvangbehoeften hebben, is een primaire zorg van de nationale autoriteiten.

Indien de bewaring van verzoekers met bijzondere opvangbehoeften hun lichamelijke en geestelijke gezondheid ernstig in gevaar zou brengen, worden die verzoekers niet in bewaring gehouden.

Indien verzoekers met bijzondere opvangbehoeften in bewaring worden gehouden, zorgen de lidstaten ervoor dat regelmatig toezicht op hen wordt gehouden en dat zij tijdig de bijstand krijgen die gezien hun specifieke situatie en hun lichamelijke en geestelijke gezondheid noodzakelijk is.

2.   Minderjarigen worden in de regel niet in bewaring gesteld. Zij worden overeenkomstig de artikelen 26 en 27 ondergebracht in een geschikte accommodatie.

Passende alternatieven voor bewaring worden in de regel gebruikt voor gezinnen met minderjarigen, overeenkomstig het beginsel van de eenheid van het gezin. Dergelijke gezinnen worden ondergebracht in voor hen geschikte accommodatie.

In uitzonderlijke omstandigheden kunnen minderjarigen echter als maatregel in laatste instantie en nadat is gebleken dat andere, minder dwingende alternatieve maatregelen niet doeltreffend kunnen worden toegepast, en nadat overeenkomstig artikel 26 is beoordeeld dat bewaring in hun belang is, in bewaring worden gehouden:

Een dergelijke bewaring is zo kort mogelijk. Minderjarigen mogen nooit in bewaring worden gehouden in een gevangenis of een andere inrichting die voor rechtshandhavingsdoeleinden wordt gebruikt. Alles wordt in het werk gesteld om de bewaring van minderjarigen op te heffen en hen in een voor minderjarigen geschikte accommodatie te plaatsen.

Het belang van het kind, als bedoeld in artikel 26, moet bij de lidstaten voorop staan.

Wanneer minderjarigen in bewaring worden gehouden, hebben zij overeenkomstig artikel 16 recht op onderwijs, tenzij de verstrekking van onderwijs voor hen van beperkte waarde is wegens de zeer korte duur van hun bewaring. Die minderjarigen moeten kunnen deelnemen aan vrijetijdsactiviteiten, met inbegrip van spel- en recreatieve activiteiten die passen bij hun leeftijd.

3.   Wanneer niet-begeleide minderjarigen in bewaring worden gehouden, worden zij ondergebracht in voorzieningen die zijn aangepast voor de huisvesting van niet-begeleide minderjarigen. Dergelijke voorzieningen beschikken over personeel dat gekwalificeerd is om de rechten van niet-begeleide minderjarigen te beschermen en in hun behoeften te voorzien.

Indien niet-begeleide minderjarigen toch in bewaring worden gehouden, zorgen de lidstaten ervoor dat zij gescheiden blijven van volwassenen.

4.   In bewaring gehouden gezinnen moeten kunnen beschikken over een afzonderlijke leefruimte die voldoende privacy garandeert.

In bewaring gehouden gezinnen met minderjarigen worden ondergebracht in bewaringsvoorzieningen die aangepast zijn aan de behoeften van minderjarigen.

5.   De lidstaten zorgen ervoor dat in bewaring gehouden mannelijke en vrouwelijke verzoekers gescheiden worden gehuisvest, tenzij die in bewaring gehouden verzoekers gezinsleden zijn en alle betrokkenen ermee instemmen niet-gescheiden te worden gehuisvest.

Er kunnen ook afwijkingen van de eerste alinea gelden voor het gebruik van gemeenschappelijke ruimten voor recreatieve of sociale activiteiten, zoals eetzalen.

6.   Wanneer de verzoeker in bewaring wordt gehouden aan een grenspost of in een transitzone, tenzij het gaat om de in artikel 43 van Verordening (EU) 2024/1348 bedoelde gevallen, mogen de lidstaten in naar behoren gemotiveerde gevallen voor een zo kort mogelijke, redelijke termijn afwijken van de eerste alinea van lid 3, van lid 4, en van de eerste alinea van lid 5. De lidstaten beschikken over voldoende faciliteiten en middelen om ervoor te zorgen dat zij de in dit lid bedoelde afwijkingen kunnen toepassen, doch alleen in uitzonderlijke situaties. Wanneer zij die afwijkingen toepassen, stellen de lidstaten de Commissie en het Asielagentschap daarvan in kennis.

1.   De lidstaten bieden minderjarige kinderen van verzoekers en minderjarige verzoekers dezelfde toegang tot onderwijs als hun eigen onderdanen en onder vergelijkbare omstandigheden zolang een eventueel tegen dergelijke minderjarigen of hun ouders gerichte verwijderingsmaatregel niet daadwerkelijk wordt uitgevoerd.

De specifieke behoeften van minderjarigen, met name wat betreft de eerbiediging van het recht van het kind op onderwijs en toegang tot gezondheidszorg, moeten in aanmerking worden genomen. Het onderwijs aan minderjarigen is in de regel geïntegreerd met dat van de eigen onderdanen van de lidstaten en is van dezelfde kwaliteit. De lidstaten stellen alles in het werk om de continuïteit van het onderwijs aan minderjarigen te waarborgen zolang een tegen hen of hun ouders gerichte verwijderingsmaatregel niet daadwerkelijk wordt uitgevoerd.

De lidstaten kunnen een minderjarige niet uit het secundair of voortgezet onderwijs weren alleen omdat zij meerderjarig zijn geworden.

2.   De lidstaten bieden de in lid 1 bedoelde minderjarigen zo snel mogelijk toegang tot een onderwijsstelsel en stellen de toekenning van die toegang niet langer uit dan twee maanden vanaf de datum waarop het verzoek om internationale bescherming is ingediend, rekening houdend met schoolvakanties. De lidstaten verlenen toegang tot dergelijk onderwijs binnen het reguliere onderwijsstelsel. Als tijdelijke maatregel kunnen de lidstaten echter het onderwijs gedurende maximaal één maand buiten het reguliere onderwijsstelsel verstrekken.

Indien nodig worden voorbereidende lessen, met inbegrip van taallessen, aangeboden aan minderjarigen om de toegang tot en de deelname aan het reguliere onderwijsstelsel te vergemakkelijken.

3.   Wanneer toegang tot het reguliere onderwijsstelsel onmogelijk is wegens de specifieke situatie van de minderjarige, mag de betrokken lidstaat overeenkomstig het nationale recht en de nationale praktijk andere onderwijsfaciliteiten aanbieden.

1.   De lidstaten zorgen ervoor dat verzoekers uiterlijk zes maanden na de datum waarop het verzoek om internationale bescherming is geregistreerd, toegang hebben tot de arbeidsmarkt, mits de bevoegde instantie geen administratieve beslissing heeft genomen en de vertraging niet aan de verzoeker is te wijten.

Indien de lidstaat het onderzoek ten gronde van een verzoek om internationale bescherming heeft versneld overeenkomstig artikel 42, lid 1, punten a) tot en met f), van Verordening (EU) 2024/1348, wordt geen toegang tot de arbeidsmarkt verleend of wordt reeds verleende toegang tot de arbeidsmarkt ingetrokken.

2.   De lidstaten zorgen ervoor dat verzoekers aan wie toegang is verleend tot de arbeidsmarkt overeenkomstig lid 1, daadwerkelijk toegang tot die arbeidsmarkt hebben overeenkomstig het nationale recht.

Om redenen van arbeidsmarktbeleid, bijvoorbeeld met het oog op de jeugdwerkloosheidscijfers, kunnen de lidstaten verifiëren of een specifieke vacature die een werkgever overweegt te laten vervullen door een verzoeker die overeenkomstig lid 1 toegang tot de arbeidsmarkt heeft, kan worden vervuld door onderdanen van de betrokken lidstaat of door andere burgers van de Unie, of door onderdanen van een derde land en staatloze personen die legaal in die lidstaat verblijven. Indien de lidstaat van oordeel is dat de specifieke vacature door dergelijke personen kan worden vervuld, kan de lidstaat of de werkgever de verzoeker voor die vacature weigeren.

3.   De lidstaten zorgen ervoor dat verzoekers die overeenkomstig lid 1 toegang tot de arbeidsmarkt hebben, dezelfde behandeling krijgen als hun eigen onderdanen wat betreft:

4.   De lidstaten kunnen beperkingen toepassen op de gelijke behandeling van verzoekers die overeenkomstig lid 1 toegang tot de arbeidsmarkt hebben:

5.   De lidstaten zorgen ervoor dat verzoekers die in loondienst zijn of die op grond van eerdere arbeid recht hebben op socialezekerheidsuitkeringen, op dezelfde manier worden behandeld als hun eigen onderdanen wat betreft de takken van de sociale zekerheid als bedoeld in artikel 3, leden 1 en 2, van Verordening (EG) nr. 883/2004.

6.   Onverminderd Verordening (EU) nr. 1231/2010 kunnen de lidstaten de gelijke behandeling uit hoofde van lid 5 van dit artikel beperken door socialezekerheidsuitkeringen uit te sluiten die niet afhankelijk zijn van tijdvakken van werkzaamheden in loondienst of van betaling van bijdragen.

7.   Het recht op gelijke behandeling uit hoofde van dit artikel doet geen verblijfsrecht ontstaan in gevallen waarin een besluit uit hoofde van Verordening (EU) 2024/1348 het recht om te blijven van de verzoeker beëindigt.

8.   Voor de toepassing van lid 3, punt d), van dit artikel en onverminderd artikel 2, lid 2, en artikel 3, lid 3, van Richtlijn 2005/36/EG faciliteren de lidstaten, voor zover mogelijk, volledige toegang tot de bestaande procedures voor de erkenning van buitenlandse kwalificaties voor verzoekers die geen bewijsstukken van hun kwalificaties kunnen overleggen.

9.   De toegang tot de arbeidsmarkt wordt niet ongedaan gemaakt tijdens een beroepsprocedure indien de verzoeker tijdens die procedure het recht heeft op het grondgebied van de lidstaat te blijven en totdat kennis wordt gegeven van een negatieve beslissing over het beroep.

1.   De lidstaten zorgen ervoor dat voor verzoekers materiële opvangvoorzieningen beschikbaar zijn vanaf het moment dat zij hun verzoek om internationale bescherming doen overeenkomstig artikel 26 van Verordening (EU) 2024/1348.

2.   De lidstaten zorgen ervoor dat de materiële opvangvoorzieningen en de gezondheidszorg overeenkomstig artikel 22 voor verzoekers een levensstandaard bieden die hun bestaansmiddelen garandeert, hun fysieke en geestelijke gezondheid beschermt en hun rechten uit hoofde van het Handvest eerbiedigt.

De lidstaten zien erop toe dat de in de eerste alinea bedoelde passende levensstandaard ook gehandhaafd blijft in het specifieke geval van verzoekers met bijzondere opvangbehoeften, alsook in het geval van personen in bewaring.

3.   De lidstaten kunnen de toekenning van alle of bepaalde materiële opvangvoorzieningen afhankelijk stellen van de voorwaarde dat de verzoekers niet beschikken over de nodige middelen voor een passende levensstandaard als bedoeld in lid 2.

4.   Onverminderd lid 2 kunnen de lidstaten van de verzoekers, indien die verzoekers daartoe over voldoende middelen beschikken, bijvoorbeeld wanneer zij gedurende een redelijke tijd gewerkt hebben, verlangen dat zij de kosten van de materiële opvangvoorzieningen dekken of daaraan een bijdrage leveren.

Onverminderd lid 2 kunnen de lidstaten van verzoekers, indien die verzoekers daartoe over voldoende middelen beschikken, ook vereisen dat zij de kosten van de verkregen gezondheidszorg dekken of daaraan een bijdrage leveren, behalve wanneer de gezondheidszorg gratis wordt verstrekt aan de onderdanen van die lidstaten.

5.   Indien komt vast te staan dat een verzoeker over voldoende middelen beschikte om te betalen voor de kosten van de materiële opvangvoorzieningen of de gezondheidszorg zoals verkregen overeenkomstig lid 4 toen de verzoeker een passende levensstandaard werd geboden, mogen de lidstaten van de verzoeker vereisen om de kosten van die materiële opvangvoorzieningen of die gezondheidszorg terug te betalen.

6.   Wanneer de lidstaten een beoordeling verrichten van de middelen waarover een verzoeker beschikt, wanneer zij van een verzoeker vereisen dat hij de kosten van de materiële opvangvoorzieningen en van de verkregen gezondheidszorg dekt of daaraan een bijdrage levert, of wanneer zij een verzoeker om terugbetaling vragen overeenkomstig lid 5, nemen zij het evenredigheidsbeginsel in acht. De lidstaten houden ook rekening met de individuele omstandigheden van de verzoeker en met de noodzaak om zijn waardigheid en persoonlijke integriteit te eerbiedigen, ook wat de bijzondere opvangbehoeften van de verzoeker betreft.

7.   Wanneer de lidstaten materiële opvangvoorzieningen verstrekken in de vorm van uitkeringen of tegoedbonnen, wordt het bedrag daarvan vastgesteld op basis van de niveaus die door de betrokken lidstaat krachtens het recht of de praktijk zijn vastgesteld om nationale onderdanen een passende levensstandaard te bieden. De lidstaten stellen de Commissie en het Asielagentschap van die niveaus in kennis. De lidstaten kunnen verzoekers in dit opzicht minder gunstig behandelen dan eigen onderdanen, met name indien de materiële steun volledig of gedeeltelijk in natura wordt verstrekt of indien die voor onderdanen geldende niveaus een hogere levensstandaard beogen dan die welke deze richtlijn voor verzoekers vereist.

1.   Indien lidstaten huisvesting in natura verstrekken, zorgen zij ervoor dat dergelijke huisvesting verzoekers een passende levensstandaard biedt overeenkomstig artikel 19, lid 2, alsook de nodige ondersteuning biedt om in de bijzondere opvangbehoeften van verzoekers te voorzien. De verstrekte huisvesting neemt een van de volgende vormen of een combinatie daarvan aan:

2.   Onverminderd de in de artikelen 12 en 13 genoemde specifieke bewaringsvoorwaarden zorgen de lidstaten er met betrekking tot de in lid 1, punten a), b) en c), van dit artikel genoemde huisvestingsvormen voor dat:

3.   De lidstaten houden rekening met gender- en leeftijdspecifieke problemen en met de situatie van verzoekers met bijzondere opvangbehoeften bij de verstrekking van materiële opvangvoorzieningen.

4.   Wanneer zij overeenkomstig lid 1 huisvesting verstrekken, nemen de lidstaten passende maatregelen om er zo veel mogelijk voor te zorgen dat geweld, met inbegrip van geweld met seksuele, gender-, racistische of religieuze motieven, wordt voorkomen.

5.   Wanneer vrouwelijke verzoekers in opvangcentra worden ondergebracht, zorgen de lidstaten voor afzonderlijke sanitaire voorzieningen en een veilige plaats in die centra voor hen en hun minderjarige kinderen.

6.   De lidstaten zorgen er voor zover mogelijk voor dat afhankelijke volwassen verzoekers met bijzondere opvangbehoeften worden ondergebracht bij volwassen naaste verwanten die zich reeds in dezelfde lidstaat bevinden en die krachtens het recht of krachtens de praktijk van de betrokken lidstaat voor hen verantwoordelijk zijn.

7.   De lidstaten zien erop toe dat verzoekers alleen worden overgeplaatst tussen huisvestingsfaciliteiten wanneer dit noodzakelijk is. De lidstaten zorgen ervoor dat verzoekers hun juridisch adviseurs of raadslieden van de overplaatsing en hun nieuwe adres op de hoogte kunnen brengen.

8.   Personen die materiële opvangvoorzieningen bieden, waaronder zij die gezondheidszorg en onderwijs verstrekken in de opvangcentra, moeten een passende opleiding hebben en zijn onderworpen aan de in het nationale recht bepaalde geheimhoudingsregels in verband met de informatie waarvan zij uit hoofde van hun werk kennisnemen.

9.   Via een representatieve adviesraad van bewoners kunnen de lidstaten verzoekers betrekken bij het beheer van de materiële middelen en bij de immateriële aspecten van het leven in het opvangcentrum. Onverminderd artikel 17 kunnen de lidstaten verzoekers ook toestaan buiten het opvangcentrum vrijwilligerswerk te verrichten onder de nationaalrechtelijke voorwaarden.

10.   In naar behoren gemotiveerde gevallen mogen de lidstaten bij wijze van uitzondering andere dan de in dit artikel genoemde materiële opvangvoorzieningen verstrekken voor een zo kort mogelijke redelijke termijn, indien:

De in de eerste alinea van dit lid genoemde afwijkende materiële opvangvoorzieningen moeten in elk geval de toegang tot gezondheidszorg overeenkomstig artikel 22 en een levensstandaard voor alle verzoekers waarborgen, in overeenstemming met het Unierecht, met inbegrip van het Handvest, en internationale verplichtingen.

Wanneer een lidstaat afwijkende materiële opvangvoorzieningen verstrekt overeenkomstig de eerste alinea van dit lid, stelt die lidstaat de Commissie en het Asielagentschap overeenkomstig artikel 32, lid 2, onverwijld in kennis van de activering van zijn noodplan. Die lidstaat stelt de Commissie en het Asielagentschap van de Europese Unie er tevens van in kennis wanneer de redenen voor het bieden van die afwijkende materiële voorzieningen niet langer van kracht zijn.

1.   De lidstaten dragen er zorg voor dat verzoekers, ongeacht waar zij worden geacht zich te bevinden uit hoofde van Verordening (EU) 2024/1351, de nodige gezondheidszorg ontvangen, ongeacht of deze wordt verstrekt door huisartsen dan wel, zo nodig, door specialisten. Dergelijke nodige gezondheidszorg is van toereikende kwaliteit en omvat ten minste spoedeisende behandelingen, de essentiële behandeling van ziekten, waaronder ernstige mentale stoornissen, en seksuele en reproductieve gezondheidszorg die essentieel is om een ernstige lichamelijke aandoening te behandelen.

2.   De lidstaten zorgen ervoor dat de minderjarige kinderen van verzoekers en minderjarige verzoekers hetzelfde type gezondheidszorg krijgen als hun eigen minderjarige onderdanen. De lidstaten zorgen ervoor dat een overeenkomstig dit artikel verstrekte specifieke behandeling die is begonnen voordat de minderjarige meerderjarig is geworden en die als noodzakelijk wordt beschouwd, zonder onderbreking of uitstel wordt voortgezet nadat de minderjarige meerderjarig is geworden.

3.   Wanneer dit om medische redenen nodig is, verstrekken de lidstaten de noodzakelijke medische of andere zorg, zoals noodzakelijke revalidatie en medische hulpmiddelen, aan verzoekers met bijzondere opvangbehoeften, waaronder passende geestelijke gezondheidszorg.

1.   Ten aanzien van verzoekers die krachtens artikel 17, lid 4, van Verordening (EU) 2024/1351 geacht worden zich op hun grondgebied te bevinden, kunnen de lidstaten de dagvergoeding beperken of intrekken.

Indien dat naar behoren gerechtvaardigd en evenredig is, kunnen de lidstaten ook:

2.   De lidstaten kunnen een besluit nemen overeenkomstig lid 1 indien een verzoeker:

3.   Indien een lidstaat een besluit heeft genomen in een situatie als bedoeld in lid 2, punt a), b) of f), en de omstandigheden waarop dat besluit is gebaseerd, niet langer bestaan, overweegt hij of sommige of alle van de ingetrokken of beperkte materiële opvangvoorzieningen opnieuw kunnen worden verstrekt. Indien niet alle materiële opvangvoorzieningen opnieuw worden verstrekt, neemt de lidstaat een met redenen omklede beslissing en stelt de verzoeker daarvan in kennis.

4.   De beslissingen overeenkomstig lid 1 van dit artikel worden objectief en onpartijdig genomen, naar aanleiding van de beoordeling van elk specifiek geval, en worden met redenen omkleed. De beslissingen worden genomen op grond van de specifieke situatie van de verzoeker, met name voor verzoekers met bijzondere opvangbehoeften, en met inachtneming van het evenredigheidsbeginsel. De lidstaten zien erop toe dat verzoekers toegang hebben tot gezondheidszorg overeenkomstig artikel 22 en waarborgen voor alle verzoekers een levensstandaard overeenkomstig het Unierecht, met inbegrip van het Handvest, en andere internationale verplichtingen.

5.   De lidstaten zorgen ervoor dat er geen materiële opvangvoorzieningen beperkt of ingetrokken worden voordat er een beslissing genomen is in een situatie als bedoeld in lid 2.

1.   Teneinde artikel 24 doeltreffend toe te passen, beoordelen de lidstaten, zo snel mogelijk nadat een verzoek om internationale bescherming is ingediend, individueel of de verzoeker bijzondere opvangbehoeften heeft, zo nodig met gebruikmaking van mondelinge vertaling.

De in de eerste alinea van dit lid bedoelde beoordeling kan in bestaande nationale procedures of in de in artikel 20 van Verordening (EU) 2024/1348 bedoelde beoordeling worden geïntegreerd.

De in de eerste alinea van dit lid bedoelde beoordeling vangt aan door na te gaan of er sprake is van bijzondere opvangbehoeften, op basis van zichtbare tekenen of de verklaringen of gedragingen van de verzoeker of, in voorkomend geval, verklaringen van de ouders of de vertegenwoordiger van de verzoeker.

De in de eerste alinea van dit lid bedoelde beoordeling wordt afgerond binnen dertig dagen na het doen van het verzoek om internationale bescherming of, indien zij in de beoordeling als bedoeld in artikel 20 van Verordening (EU) 2024/1348 is geïntegreerd, binnen het in die verordening vastgestelde tijdskader, en er wordt in de bijzondere opvangbehoeften voorzien die zijn vastgesteld op basis van die beoordeling.

Indien bijzondere opvangbehoeften in een later stadium van de procedure met het oog op internationale bescherming aan het licht komen, beoordelen de lidstaten deze behoeften en voorzien zij daarin.

De lidstaten zorgen ervoor dat de steun die uit hoofde van deze richtlijn aan verzoekers met bijzondere opvangbehoeften wordt verstrekt, tijdens de gehele procedure met het oog op internationale bescherming is afgestemd op hun bijzondere opvangbehoeften, en dat hun situatie op gepaste wijze wordt gevolgd.

2.   Voor de toepassing van lid 1 zorgen de lidstaten ervoor dat de medewerkers die overeenkomstig dit artikel bijzondere opvangbehoeften beoordelen:

Bij de beslissing over het soort bijzondere opvang dat aan de verzoeker kan worden verstrekt, houden de bevoegde autoriteiten rekening met het resultaat van de in punt c) bedoelde beoordeling.

3.   De in lid 1, eerste alinea, bedoelde beoordeling hoeft niet de vorm van een administratieve procedure aan te nemen.

4.   Alleen verzoekers met bijzondere opvangbehoeften kunnen aanspraak maken op de specifieke steun die overeenkomstig deze richtlijn wordt verstrekt.

5.   De in lid 1, eerste alinea, bedoelde beoordeling laat de beoordeling van de noodzaak voor internationale bescherming op grond van Verordening (EU) 2024/1347 onverlet.

1.   Bij de uitvoering van de bepalingen van deze richtlijn die van invloed kunnen zijn op minderjarigen vormen de belangen van het kind voor de lidstaten een primaire overweging. De lidstaten zorgen ervoor dat minderjarigen een levensstandaard hebben die past bij hun fysieke, geestelijke, spirituele, morele en sociale ontwikkeling.

2.   Bij de beoordeling van het belang van het kind houden de lidstaten in het bijzonder naar behoren rekening met de volgende factoren:

3.   De lidstaten zorgen ervoor dat de minderjarigen in de in artikel 20, lid 1, punten a) en b), bedoelde ruimten en opvangcentra kunnen deelnemen aan vrijetijdsactiviteiten, waaronder bij hun leeftijd passende spel- en recreatieve activiteiten, en aan activiteiten in de open lucht, en waar nodig toegang hebben tot lesmateriaal.

4.   De lidstaten zorgen ervoor dat minderjarigen die het slachtoffer zijn geweest van enige vorm van mishandeling, verwaarlozing, uitbuiting, foltering of wrede, onmenselijke of vernederende behandeling of die hebben geleden onder gewapende conflicten, toegang hebben tot de rehabilitatiediensten alsook dat passende geestelijke gezondheidszorg wordt ontwikkeld en waar nodig gekwalificeerde begeleiding wordt verstrekt.

5.   De lidstaten zorgen ervoor dat minderjarige kinderen van verzoekers of minderjarige verzoekers worden ondergebracht bij hun ouders of bij de volwassene die krachtens het recht of krachtens de praktijk van de betrokken lidstaat voor hen verantwoordelijk is en bij hun ongehuwde minderjarige broers of zussen, mits het in het belang van de betrokken minderjarigen is.

6.   Personen die met minderjarigen werken, waaronder vertegenwoordigers en personen die geschikt zijn om voorlopig als vertegenwoordiger op te treden als bedoeld in artikel 27, mogen geen antecedenten hebben van strafbare feiten in verband met kinderen of strafbare feiten die ernstige twijfels doen rijzen over hun geschiktheid om een verantwoordelijke rol ten aanzien van minderjarigen op zich te nemen, en moeten een passende basisopleiding en bijscholing krijgen over de rechten en behoeften van minderjarigen, onder meer wat betreft de toepasselijke normen voor de bescherming van kinderen, en zijn gebonden door de nationaalrechtelijke geheimhoudingsregels in verband met de informatie waarvan zij uit hoofde van hun werk kennisnemen.

1.   Wanneer een verzoek wordt ingediend door een persoon die beweert minderjarig te zijn of ten aanzien van wie er objectieve redenen zijn om aan te nemen dat die persoon minderjarig is, wijzen de lidstaten zo snel mogelijk:

De vertegenwoordiger en de persoon die geschikt is om voorlopig als vertegenwoordiger op te treden, hebben een ontmoeting met de niet-begeleide minderjarige en houden rekening met de eigen opvattingen van de minderjarige over zijn behoeften.

Indien een lidstaat heeft geoordeeld dat een verzoeker die beweert minderjarig te zijn, zonder enige twijfel ouder is dan 18 jaar, hoeft die lidstaat geen vertegenwoordiger te benoemen of een persoon die geschikt is om voorlopig als vertegenwoordiger op te treden aan te wijzen zoals uiteengezet in de eerste respectievelijk de tweede alinea.

De lidstaten nemen in hun noodplannen als bedoeld in artikel 32 maatregelen op om ervoor te zorgen dat er overeenkomstig dit artikel vertegenwoordigers worden benoemd en personen die geschikt zijn om voorlopig als vertegenwoordiger op te treden worden aangewezen in gevallen waarin zij met een onevenredig groot aantal verzoeken van niet-begeleide minderjarigen te maken krijgen.

Wanneer de in de vierde alinea bedoelde maatregelen niet volstaan om het hoofd te bieden aan een onevenredig groot aantal verzoeken van niet-begeleide minderjarigen, of in andere uitzonderlijke situaties, kan de aanwijzing van vertegenwoordigers met tien werkdagen worden uitgesteld en kan het aantal niet-begeleide minderjarigen per vertegenwoordiger worden verhoogd tot maximaal vijftig.

Wanneer zij de vijfde alinea toepassen, stellen de lidstaten de Commissie en het Asielagentschap daarvan in kennis.

De verplichtingen van de vertegenwoordiger en de persoon die geschikt is om voorlopig als vertegenwoordiger op te treden eindigen indien de bevoegde autoriteiten na de in artikel 25, lid 1, van Verordening (EU) 2024/1348 bedoelde leeftijdsbeoordeling niet veronderstellen dat de verzoeker minderjarig is of van oordeel zijn dat de verzoeker niet minderjarig is, of indien de verzoeker niet langer een niet-begeleide minderjarige is.

2.   De lidstaten zorgen ervoor dat de persoon die geschikt is om voorlopig als vertegenwoordiger op te treden er onmiddellijk van in kennis wordt gesteld wanneer een niet-begeleide minderjarige een verzoek om internationale bescherming indient, en in kennis wordt gesteld van alle relevante feiten met betrekking tot die minderjarige. Personen van wie de belangen in conflict komen of kunnen komen met het belang van de niet-begeleide minderjarige, mogen niet worden aangewezen als geschikte persoon om voorlopig als vertegenwoordiger op te treden. De niet-begeleide minderjarige wordt er onmiddellijk van in kennis gesteld dat er een persoon die geschikt is om voorlopig als vertegenwoordiger op te treden, is aangewezen.

3.   Indien een organisatie als vertegenwoordiger is benoemd of als persoon die geschikt is om voorlopig als vertegenwoordiger op te treden is aangewezen, duidt zij een natuurlijke persoon aan om ten aanzien van de niet-begeleide minderjarige de taken van vertegenwoordiger uit te voeren overeenkomstig deze richtlijn.

4.   De in lid 1 van dit artikel bedoelde vertegenwoordiger kan dezelfde persoon zijn als bedoeld in artikel 23, lid 2, van Verordening (EU) 2024/1348.

5.   De bevoegde autoriteiten informeren:

6.   De vertegenwoordiger of de persoon die geschikt is om voorlopig als vertegenwoordiger op te treden, wordt alleen vervangen indien nodig, met name wanneer de bevoegde autoriteiten van oordeel zijn dat de vertegenwoordiger of persoon zijn taken niet naar behoren heeft uitgevoerd.

Organisaties of natuurlijke personen waarvan de belangen in conflict komen of kunnen komen met het belang van de niet-begeleide minderjarige, worden niet benoemd als vertegenwoordiger of aangewezen als persoon die geschikt is om voorlopig als vertegenwoordiger op te treden.

7.   De lidstaten belasten een natuurlijke persoon die is benoemd als vertegenwoordiger of aangewezen als persoon die geschikt is om voorlopig als vertegenwoordiger op te treden met de verantwoordelijkheid voor een evenredig en beperkt aantal niet-begeleide minderjarigen, dat wil zeggen onder normale omstandigheden niet meer dan dertig niet-begeleide minderjarigen op hetzelfde moment, om ervoor te zorgen dat die persoon zijn taken doeltreffend kan uitvoeren.

8.   De lidstaten zorgen ervoor dat er administratieve of rechterlijke instanties of andere entiteiten zijn die erop toezien dat de vertegenwoordigers en personen die geschikt zijn om voorlopig op te treden als vertegenwoordiger hun taken op bevredigende wijze vervullen, onder meer door het strafregister van die benoemde vertegenwoordigers en aangewezen personen met regelmatige tussenpozen te raadplegen om mogelijke onverenigbaarheden met hun rol vast te stellen. Die administratieve of rechterlijke instanties of andere organisaties toetsen klachten van niet-begeleide minderjarigen tegen hun benoemde vertegenwoordigers of aangewezen personen.

9.   Niet-begeleide minderjarigen die een verzoek om internationale bescherming doen, worden vanaf het moment dat zij worden toegelaten tot het grondgebied van de lidstaat waarin het verzoek om internationale bescherming is gedaan of wordt behandeld tot het moment waarop zij verplicht zijn die lidstaat te verlaten, ondergebracht:

De lidstaten mogen niet-begeleide minderjarigen die ten minste 16 jaar oud zijn in opvangcentra voor meerderjarige verzoekers onderbrengen, indien dit in hun belang is zoals bedoeld in artikel 26, lid 2.

Voor zover mogelijk worden broers en zussen bij elkaar gehouden, rekening houdend met het belang van de betrokken minderjarige en in het bijzonder met zijn leeftijd en maturiteit. Veranderingen in de verblijfplaats van niet-begeleide minderjarigen worden tot het strikt noodzakelijke minimum beperkt.

10.   Nadat een verzoek om internationale bescherming is ingediend, beginnen de lidstaten zo snel mogelijk met het opsporen van de gezinsleden van de niet-begeleide minderjarige, met het belang van die niet-begeleide minderjarige voor ogen, waarbij indien nodig de hulp van internationale of andere betrokken organisaties wordt ingeroepen. Wanneer een mogelijk gevaar bestaat voor het leven of de lichamelijke integriteit van de minderjarige of zijn naaste familieleden, met name indien die familieleden in het land van herkomst zijn achtergebleven, moet bij het verzamelen, verwerken en verspreiden van gegevens over deze personen de vertrouwelijkheid worden gewaarborgd, zodat hun veiligheid niet in gevaar wordt gebracht.

1.   De lidstaten zorgen ervoor dat personen die zijn blootgesteld aan mensenhandel, foltering, verkrachting of andere ernstige vormen van psychologisch, fysiek of seksueel geweld, met inbegrip van geweld met een seksueel, gender-, racistisch of religieus motief, voor hun daardoor veroorzaakte letsel de nodige medische en psychologische behandeling en zorg ontvangen, zo nodig met inbegrip van revalidatiediensten en begeleiding. Aan die personen wordt zo nodig een mondelinge vertaling verstrekt overeenkomstig artikel 25, lid 2, punt c).

Dergelijke behandeling en zorg moeten zo snel mogelijk na de vaststelling van de behoeften van die personen toegankelijk zijn.

2.   Personen die met de in lid 1 genoemde personen werken, met inbegrip van gezondheidswerkers, moeten de passende opleiding krijgen en blijven krijgen over de behoeften van die personen en de passende behandelingen, met inbegrip van noodzakelijke revalidatiemethoden. Zij zijn ook gebonden door de nationaalrechtelijke geheimhoudingsregels en de toepasselijke beroepsethische codes in verband met de informatie waarvan zij uit hoofde van hun werk kennisnemen.

1.   De lidstaten zorgen ervoor dat tegen beslissingen met betrekking tot de toekenning, intrekking of beperking van voorzieningen op grond van deze richtlijn, beslissingen tot weigering van toestemming als bedoeld in artikel 8, lid 5, eerste alinea, of beslissingen op grond van artikel 9 die individuele gevolgen hebben voor verzoekers, beroep kan worden ingesteld volgens de in het nationale recht vastgestelde procedures. Ten minste wordt in laatste instantie de mogelijkheid van beroep of toetsing, in feite of rechtens, voor een rechterlijke instantie geboden.

2.   De lidstaten zorgen ervoor dat in de in lid 1 van dit artikel bedoelde gevallen van beroep of toetsing voor een rechterlijke instantie en in geval van rechterlijke toetsing als bedoeld in artikel 11, leden 3 en 5, gratis rechtsbijstand en vertegenwoordiging beschikbaar is als dat nodig is om de daadwerkelijke toegang tot de rechter te waarborgen. Dergelijke rechtsbijstand en vertegenwoordiging bestaan erin dat het beroep of het verzoek om toetsing wordt voorbereid, wat ten minste de voorbereiding van de vereiste processtukken en het verschijnen voor de rechterlijke instantie namens de verzoeker omvat.

De gratis rechtsbijstand en vertegenwoordiging worden verstrekt door juridische adviseurs of andere naar behoren gekwalificeerde personen die volgens het nationale recht als zodanig zijn erkend of toegelaten en wier belangen niet in conflict komen of kunnen komen met die van de verzoeker.

3.   De lidstaten kunnen besluiten geen gratis rechtsbijstand en vertegenwoordiging te verstrekken indien:

Wanneer een besluit om geen gratis rechtsbijstand en vertegenwoordiging aan te bieden, wordt genomen door een andere autoriteit dan een rechterlijke instantie, op grond van het feit dat het beroep of de toetsing geacht wordt geen tastbare kans op slagen te hebben, heeft de verzoeker recht op een doeltreffende voorziening in rechte bij een rechterlijke instantie tegen die beslissing, en daartoe heeft hij het recht om ook om gratis rechtsbijstand en vertegenwoordiging te verzoeken.

De lidstaten kunnen ook bepalen dat gratis rechtsbijstand en vertegenwoordiging alleen worden verstrekt door juridische adviseurs of andere adviseurs die krachtens het nationale recht specifiek zijn aangewezen om verzoekers bij te staan en te vertegenwoordigen, of door niet-gouvernementele organisaties die krachtens het nationale recht zijn erkend als aanbieder van gratis rechtsbijstand en vertegenwoordiging.

4.   Tevens kunnen de lidstaten:

5.   Onverminderd artikel 19, lid 2, van deze richtlijn kunnen de lidstaten om gehele of gedeeltelijke terugbetaling van gemaakte kosten verzoeken wanneer de financiële situatie van de verzoeker aanzienlijk is verbeterd in de loop van de procedure tot internationale bescherming overeenkomstig Verordening (EU) 2024/1348, of indien de beslissing om gratis rechtsbijstand en vertegenwoordiging te verstrekken, is genomen op basis van onjuiste informatie van de verzoeker.

6.   De lidstaten stellen specifieke procedurele regels vast met betrekking tot de wijze waarop verzoeken om gratis rechtsbijstand en vertegenwoordiging worden ingediend en verwerkt, of passen bestaande regels toe die gelden voor vergelijkbare nationale aanspraken, mits die regels de toegang tot gratis rechtsbijstand en vertegenwoordiging niet onmogelijk of bovenmatig ingewikkeld maken.

1.   De lidstaten voorzien, met inachtneming van hun grondwettelijk bestel, in relevante mechanismen om te waarborgen dat passende regels worden vastgesteld voor het sturen, monitoren en controleren van het niveau van de opvangvoorzieningen. De lidstaten houden rekening met beschikbare, niet-bindende operationele normen, indicatoren, richtsnoeren of beste praktijken inzake opvangvoorzieningen die door het Asielagentschap zijn ontwikkeld overeenkomstig artikel 13 van Verordening (EU) 2021/2303, onverminderd de bevoegdheid van de lidstaten om hun opvangsystemen overeenkomstig deze richtlijn te organiseren.

2.   De opvangsystemen van de lidstaten zijn onderworpen aan het monitoringmechanisme van hoofdstuk 5 van Verordening (EU) 2021/2303.

1.   Elke lidstaat stelt, zo nodig in overleg met de lokale en regionale autoriteiten en maatschappelijke en internationale organisaties, een noodplan op. Het noodplan zet de maatregelen uiteen die moeten worden genomen om te zorgen voor een passende opvang van verzoekers overeenkomstig deze richtlijn, wanneer de lidstaat met een onevenredig aantal verzoekers om internationale bescherming, met inbegrip van niet-begeleide minderjarigen, wordt geconfronteerd. Het noodplan omvat ook maatregelen om zo snel mogelijk het hoofd te bieden aan situaties als bedoeld in artikel 20, lid 10, punt b).

2.   Het in lid 1 bedoelde noodplan houdt rekening met de specifieke nationale omstandigheden, wordt opgesteld op basis van een door het Asielagentschap te ontwikkelen model en wordt uiterlijk op 12 april 2025 bij het Asielagentschap ingediend. Dat plan wordt zo nodig wegens gewijzigde omstandigheden en ten minste om de drie jaar geëvalueerd, en als het wordt geactualiseerd, wordt het bij het Asielagentschap ingediend. De lidstaten lichten de Commissie en het Asielagentschap in wanneer hun noodplan in werking wordt gesteld.

3.   De lidstaten verstrekken het Asielagentschap desgevraagd informatie over hun in lid 1 bedoelde noodplannen en het Asielagentschap helpt de lidstaten, met hun instemming, bij het opstellen en evalueren van hun noodplannen.

1.   De lidstaten treffen passende maatregelen om ervoor te zorgen dat de personeelsleden van de autoriteiten en andere organisaties die rechtstreeks verantwoordelijk zijn voor de uitvoering van deze richtlijn, de nodige opleiding hebben ontvangen met betrekking tot de behoeften van verzoekers, met inbegrip van minderjarigen. Daartoe integreren de lidstaten relevante cruciale onderdelen van het door het Asielagentschap ontwikkelde asielcurriculum met betrekking tot opvangvoorzieningen, alsook het door het Asielagentschap ontwikkelde instrument voor de identificatie van verzoekers met bijzondere opvangbehoeften, in de opleiding van hun personeel.

2.   De lidstaten trekken de nodige middelen uit, met inbegrip van het nodige personeel en de nodige vertalers en tolken, voor de uitvoering van deze richtlijn, rekening houdend met seizoensgebonden schommelingen van het aantal verzoekers. Indien lokale en regionale autoriteiten of maatschappelijke of internationale organisaties deelnemen aan de uitvoering van deze richtlijn, krijgen zij de nodige middelen toegewezen.

1.   De lidstaten doen de nodige wettelijke en bestuursrechtelijke bepalingen in werking treden om uiterlijk op 12 juni 2026 aan de artikelen 1 tot en met 10, de artikelen 12 en 13, de artikelen 17 tot en met 29 en de artikelen 31 tot en met 34 te voldoen. Zij delen de Commissie de tekst van die bepalingen onmiddellijk mee.

Wanneer de lidstaten die bepalingen aannemen, wordt in die bepalingen zelf of bij de officiële bekendmaking ervan naar deze richtlijn verwezen. In de bepalingen wordt tevens vermeld dat verwijzingen in bestaande wettelijke en bestuursrechtelijke bepalingen naar de bij deze richtlijn ingetrokken richtlijn, gelden als verwijzingen naar de onderhavige richtlijn. De regels voor die verwijzing en de formulering van die vermelding worden vastgesteld door de lidstaten.

2.   De lidstaten delen de Commissie de tekst van de belangrijkste bepalingen van intern recht mee die zij op het onder deze richtlijn vallende gebied vaststellen.