61993J0434

++++

1. Διεθνείς συμφωνίες * Συμφωνία συνδέσεως ΕΟΚ-Τουρκίας * Ελεύθερη κυκλοφορία των προσώπων * Εργαζόμενοι * Υπαγωγή Τούρκου υπηκόου, εργαζομένου ως οδηγού φορτηγού αυτοκινήτου διεθνών μεταφορών, στη νόμιμη αγορά εργασίας κράτους μέλους * Εκτιμάται από το εθνικό δικαστήριο * Λαμβανόμενα υπόψη κριτήρια

(Συμφωνία συνδέσεως ΕΟΚ-Τουρκίας απόφαση 1/80 του συμβουλίου συνδέσεως ΕΟΚ-Τουρκίας, άρθρο 6 PAR 1)

2. Διεθνείς συμφωνίες * Συμφωνία συνδέσεως ΕΟΚ-Τουρκίας * Ελεύθερη κυκλοφορία των προσώπων * Εργαζόμενοι * Πρόσβαση Τούρκων υπηκόων σε μισθωτή δραστηριότητα της επιλογής τους σε ένα κράτος μέλος και παρεπόμενο δικαίωμα διαμονής * Προϋποθέσεις * Προηγούμενη ύπαρξη νόμιμης απασχολήσεως * Έννοια * Δραστηριότητα οδηγού φορτηγού αυτοκινήτου διεθνών μεταφορών για την οποία δεν απαιτείται, δυνάμει της εθνικής νομοθεσίας, ούτε άδεια εργασίας ούτε άδεια διαμονής * Περιλαμβάνεται

(Συμφωνία συνδέσεως ΕΟΚ-Τουρκίας απόφαση 1/80 του συμβουλίου συνδέσεως ΕΟΚ-Τουρκίας, άρθρο 6 PAR 1)

3. Διεθνείς συμφωνίες * Συμφωνία συνδέσεως ΕΟΚ-Τουρκίας * Ελεύθερη κυκλοφορία των προσώπων * Εργαζόμενοι * Τούρκος υπήκοος ο οποίος περιήλθε σε κατάσταση μόνιμης ανικανότητας προς εργασία κατόπιν εργατικού ατυχήματος * Δικαίωμα διαμονής στο έδαφος κράτους μέλους * Δεν υφίσταται

(Συμφωνία συνδέσεως ΕΟΚ-Τουρκίας απόφαση 1/80 του συμβουλίου συνδέσεως ΕΟΚ-Τουρκίας, άρθρο 6 PAR 2)

1. Προκειμένου να διαπιστωθεί αν Τούρκος, εργαζόμενος ως οδηγός φορτηγού αυτοκινήτου διεθνών μεταφορών, ανήκει στη νόμιμη αγορά εργασίας κράτους μέλους, κατά την έννοια του άρθρου 6, παράγραφος 1, της αποφάσεως 1/80, την οποία εξέδωσε το συμβούλιο συνδέσεως που έχει συσταθεί με τη συμφωνία συνδέσεως ΕΟΚ-Τουρκίας, εναπόκειται στο εθνικό δικαστήριο να κρίνει αν η σχέση εργασίας του εν λόγω εργαζομένου συνδέεται αρκετά στενά με το έδαφος του κράτους μέλους, λαμβάνοντας ιδίως υπόψη τον τόπο προσλήψεως, το έδαφος από το οποίο ασκεί τη μισθωτή δραστηριότητα και την εθνική νομοθεσία που εφαρμόζεται στους τομείς του εργατικού δικαίου και του δικαίου κοινωνικής ασφαλίσεως.

2. Η ύπαρξη νόμιμης απασχολήσεως σε κράτος μέλος, κατά την έννοια του άρθρου 6, παράγραφος 1, της αποφάσεως 1/80 του συμβουλίου συνδέσεως που έχει συσταθεί με τη συμφωνία συνδέσεως ΕΟΚ-Τουρκίας, που προϋποθέτει μια σταθερή και όχι πρόσκαιρη κατάσταση στην αγορά εργασίας ενός κράτους μέλους, που πρέπει να εκτιμάται βάσει της νομοθεσίας του κράτους υποδοχής, η οποία ρυθμίζει τις προϋποθέσεις εισόδου και ασκήσεως δραστηριότητας εντός του εθνικού εδάφους, μπορεί να αποδειχθεί, στην περίπτωση Τούρκου εργαζομένου ο οποίος δεν ήταν υποχρεωμένος, για την άσκηση της επαγγελματικής του δραστηριότητας, δυνάμει της σχετικής εθνικής νομοθεσίας, να κατέχει άδεια εργασίας ή άδεια διαμονής, χορηγούμενη από τις αρχές της χώρας υποδοχής. Η ύπαρξη μιας τέτοιας απασχολήσεως συνεπάγεται κατ' ανάγκη την αναγνώριση δικαιώματος διαμονής υπέρ του εν λόγω εργαζομένου.

3. Στο παρόν στάδιο εξελίξεως των θεσπισθεισών από το συμβούλιο συνδέσεως που έχει ιδρυθεί με τη συμφωνία συνδέσεως ΕΟΚ-Τουρκίας διατάξεων για την σταδιακή υλοποίηση της ελεύθερης κυκλοφορίας των εργαζομένων μεταξύ των κρατών μελών και της Τουρκίας και ελλείψει ειδικής διατάξεως αναγνωρίζουσας στους Τούρκους εργαζομένους το δικαίωμα διαμονής στο έδαφος κράτους μέλους μετά από περίοδο απασχολήσεως σ' αυτό, το άρθρο 6, παράγραφος 2, της προαναφερθείσας αποφάσεως 1/80 του συμβουλίου συνδέσεως, το οποίο καλύπτει την κατάσταση Τούρκων εργαζομένων εν ενεργεία ή ευρισκομένων σε κατάσταση προσωρινής ανικανότητας προς εργασία, δεν έχει την έννοια ότι παρέχει στον Τούρκο υπήκοο που είχε μετάσχει στη νόμιμη αγορά εργασίας κράτους μέλους δικαίωμα διαμονής στο έδαφος του εν λόγω κράτους στην περίπτωση που υποστεί εργατικό ατύχημα με συνέπεια τη μόνιμη ανικανότητα προς εργασία.

Στην υπόθεση C-434/93,

που έχει ως αντικείμενο αίτηση του Raad van State (Κάτω Χώρες) προς το Δικαστήριο, κατ' εφαρμογήν του άρθρου 177 της Συνθήκης ΕΚ, με την οποία ζητείται, στο πλαίσιο της διαφοράς που εκκρεμεί ενώπιον του αιτούντος δικαστηρίου μεταξύ

Ahmet Bozkurt

και

Staatssecretaris van Justitie,

η έκδοση προδικαστικής αποφάσεως ως προς την ερμηνεία των άρθρων 2 της αποφάσεως 2/76, της 20ής Δεκεμβρίου 1976, και 6 της αποφάσεως 1/80, της 19ης Σεπτεμβρίου 1980, του συμβουλίου συνδέσεως που έχει συσταθεί με τη συμφωνία συνδέσεως της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας και της Τουρκίας, η οποία υπογράφηκε στις 12 Σεπτεμβρίου 1963 στην Άγκυρα και κυρώθηκε, εξ ονόματος της Κοινότητας, με την απόφαση 64/732/ΕΟΚ του Συμβουλίου, της 23ης Δεκεμβρίου 1963 (ΕΕ ειδ. έκδ. 11/001, σ. 48),

ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ,

συγκείμενο από τους G. C. Rodriguez Iglesias, Πρόεδρο, F. A. Schockweiler (εισηγητή), P. J. G. Kapteyn και C. Gulmann, προέδρους τμήματος, G. F. Mancini, Κ. Ν. Κακούρη, J. C. Moitinho de Almeida, J. L. Murray, D. A. O Edward, J.-P. Puissochet και G. Hirsch, δικαστές,

γενικός εισαγγελέας: M. B. Elmer

γραμματέας: H. von Holstein, βοηθός γραμματέας,

λαμβάνοντας υπόψη τις γραπτές παρατηρήσεις που κατέθεσαν:

* η προσφεύγουσα της κύριας δίκης, εκπροσωπούμενη από τον D. Schaap, δικηγόρο Ρότερνταμ,

* η Ολλανδική Κυβέρνηση, εκπροσωπούμενη από τον J. G. Lammers, αναπληρωτή νομικό σύμβουλο στο Υπουργείο Εξωτερικών Υποθέσεων,

* η Γερμανική Κυβέρνηση, εκπροσωπούμενη από τους E. Roeder, Ministerialrat στο Ομοσπονδιακό Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας, και B. Kloke, Regierungsrat στο ίδιο υπουργείο,

* η Ελληνική Κυβέρνηση, εκπροσωπούμενη από τον Ν. Μαυρίκα, πάρεδρο του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, και την Χ. Σιταρά, δικαστικό αντιπρόσωπο του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους,

* η Κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου, εκπροσωπούμενη από την E. Sharpston, barrister, και τον J. D. Colahan, του Treasury Solicitor' s Department,

* η Επιτροπή των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, εκπροσωπούμενη από τον P. van Nuffel, μέλος της Νομικής Υπηρεσίας,

έχοντας υπόψη την έκθεση ακροατηρίου,

αφού άκουσε τις προφορικές παρατηρήσεις του A. Bozkurt, της Ολλανδικής Κυβερνήσεως, εκπροσωπούμενης από τον J. W. De Zwaan, αναπληρωτή νομικό σύμβουλο στο Υπουργείο Εξωτερικών Υποθέσεων, της Γερμανικής Κυβερνήσεως, της Ελληνικής Κυβερνήσεως, εκπροσωπούμενης από τον Μ. Απέσσο, πάρεδρο του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, της Κυβερνήσεως του Ηνωμένου Βασιλείου, εκπροσωπούμενου από τον J. E. Collins, assistant Treasury Solicitor, και την E. Sharpston, barrister, και της Επιτροπής των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, κατά τη συνεδρίαση της 17ης Ιανουαρίου 1995,

αφού άκουσε τον γενικό εισαγγελέα που ανέπτυξε τις προτάσεις του κατά τη συνεδρίαση της 28ης Μαρτίου 1995,

εκδίδει την ακόλουθη

Απόφαση

1 Με παρεμπίπτουσα απόφαση της 24ης Σεπτεμβρίου 1993, η οποία περιήλθε στο Δικαστήριο στις 4 Νοεμβρίου 1993, το Raad van State (Κάτω Χώρες) υπέβαλε, δυνάμει του άρθρου 177 της Συνθήκης ΕΚ, τέσσερα προδικαστικά ερωτήματα ως προς την ερμηνεία των άρθρων 2 της αποφάσεως 2/76, της 20ής Δεκεμβρίου 1976, και 6 της αποφάσεως 1/80, της 19ης Σεπτεμβρίου 1980, του συμβουλίου συνδέσεως που έχει συσταθεί με τη συμφωνία συνδέσεως της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας και της Τουρκίας, η οποία υπογράφηκε στις 12 Σεπτεμβρίου 1963 στην Άγκυρα και κυρώθηκε, εξ ονόματος της Κοινότητας, με την απόφαση 64/732/ΕΟΚ του Συμβουλίου, της 23ης Δεκεμβρίου 1963 (ΕΕ ειδ. έκδ. 11/001, σ. 48 στο εξής: συμφωνία).

2 Τα ερωτήματα αυτά ανέκυψαν στο πλαίσιο διαφοράς μεταξύ του Ahmet Bozkurt, Τούρκου υπηκόου, και του ολλανδικού Υπουργείου Δικαιοσύνης με αντικείμενο αίτηση χορηγήσεως άδειας διαμονής αορίστου χρόνου εντός της ολλανδικής επικρατείας.

3 Ο Ahmet Bozkurt είχε εργασθεί, τουλάχιστον από τις 21 Αυγούστου 1979, ως οδηγός φορτηγού αυτοκινήτου διεθνών μεταφορών σε δρομολόγια της Μέσης Ανατολής στην Rynart Transport B.V., νομικό πρόσωπο ολλανδικού δικαίου, με έδρα το Klundert στις Κάτω Χώρες. Η σύμβαση εργασίας είχε συναφθεί κατά το ολλανδικό δίκαιο. Κατά τον χρόνο που μεσολαβούσε μεταξύ των ταξιδιών του και κατά τη διάρκεια της αδείας του διέμενε στις Κάτω Χώρες.

4 Ο Bozkurt δεν είχε ανάγκη αδείας εργασίας, χορηγούμενης από το Υπουργείο Κοινωνικών Υποθέσεων, για την άσκηση της δραστηριότητάς του, επειδή, κατ' εφαρμογήν του Wet arbeid buitenlandse werknemers της 9ης Νοεμβρίου 1978 (νόμου περί εργασίας αλλοδαπών, Stbl., 737, στο εξής: Wabw), οι οδηγοί φορτηγών αυτοκινήτων διεθνών μεταφορών δεν θεωρούνται ως αλλοδαποί, κατά τις διατάξεις της κανονιστικής αποφάσεως της 25ης Οκτωβρίου 1979, περί θεσπίσεως γενικού διοικητικού μέτρου, κατά την έννοια του άρθρου 2, παράγραφος 1, στοιχείο γ', του Wabw (Stbl., 574).

5 Εξάλλου, ο Bozkurt, κάτοχος θεωρήσεως ισχύουσας για πολλαπλά ταξίδια, δεν είχε ανάγκη αδείας διαμονής, κατά την έννοια των άρθρων 9 και 10 του Vreemdelingenwet της 13ης Ιανουαρίου 1965 (νόμου περί αλλοδαπών, Stbl., 40), προκειμένου να εργασθεί ως οδηγός φορτηγού αυτοκινήτου διεθνών μεταφορών και να διαμένει στις Κάτω Χώρες στο μεσοδιάστημα των ταξιδιών του, που χαρακτηρίζεται ως "ελεύθερη περίοδος" και η διάρκειά του εμφαίνεται στη θεώρηση. Στις Κάτω Χώρες οι οδηγοί διεθνών μεταφορών δεν εμπίπτουν στη γενική πολιτική περί αλλοδαπών, όπως προκύπτει από εγκύκλιο περί αλλοδαπών του έτους 1982.

6 Τον Ιούνιο του 1988, ο Bozkurt υπέστη εργατικό ατύχημα. Το ποσοστό της ανικανότητάς του προς εργασία καθορίστηκε μεταξύ 80 και 100 %. Ως εκ τούτου λαμβάνει παροχές δυνάμει του Wet op de Arbeidsongeschiktheids-verzekering (νόμου περί ασφαλίσεως της ανικανότητας προς εργασία) και του Algemene Arbeidsongeschiktheidswet (γενικού νόμου περί ανικανότητας προς εργασία).

7 Στις 6 Μαρτίου 1991, ο διευθυντής της δημοτικής αστυνομίας του Ρότερνταμ απέρριψε την αίτηση του Bozkurt για χορήγηση αδείας διαμονής αορίστου χρόνου. Στις 18 Μαρτίου 1991, ο Bozkurt υπέβαλε στον Υπουργό Δικαιοσύνης αίτηση αναθεωρήσεως της εν λόγω αποφάσεως, η οποία επίσης απορρίφθηκε. Στις 16 Ιουλίου 1991, ο Bozkurt προσέφυγε στο Raad van State, ζητώντας την ακύρωση της απορριπτικής αποφάσεως και ισχυριζόμενος ότι οι διατάξεις των άρθρων 2 της αποφάσεως 2/76 και 6 της αποφάσεως 1/80 του παρέχουν δικαίωμα διαμονής στις Κάτω Χώρες.

8 Με τις αποφάσεις 2/76 και 1/80 τίθεται σε εφαρμογή το άρθρο 12 της συμφωνίας που περιλαμβάνεται στο τελευταίο κεφάλαιο του τίτλου ΙΙ, περιέχοντος διατάξεις οικονομικού χαρακτήρα. Κατά το άρθρο αυτό, τα συμβαλλόμενα μέρη συμφωνούν "να εμπνέονται από τα άρθρα 48, 49 και 50 της Συνθήκης περί ιδρύσεως της Κοινότητας για τη σταδιακή πραγματοποίηση της ελεύθερης κυκλοφορίας των εργαζομένων μεταξύ τους".

9 Το άρθρο 2, παράγραφος 1, στοιχεία α' και β', της αποφάσεως 2/76 ορίζει τα εξής:

"α) Τούρκος εργαζόμενος που απασχολείται νόμιμα επί τρία έτη σε κράτος μέλος της Κοινότητας δικαιούται να ανταποκρίνεται, υπό την επιφύλαξη της προτεραιότητας που πρέπει να παρέχεται σε εργαζομένους άλλων κρατών μελών της Κοινότητας, σε πρόταση απασχολήσεως, διατυπούμενη νομίμως, καταχωρούμενη στις υπηρεσίες απασχολήσεως του εν λόγω κράτους για το αυτό επάγγελμα, κλάδο δραστηριότητας και περιφέρεια.

β) Τούρκος εργαζόμενος απασχολούμενος νόμιμα επί πέντε έτη σε κράτος μέλος της Κοινότητας έχει εντός του κράτους αυτού ελεύθερη πρόσβαση σε οποιαδήποτε μισθωτή δραστηριότητα της επιλογής του."

10 Το άρθρο 6, παράγραφος 1, της αποφάσεως 1/80 προβλέπει τα εξής:

"Με την επιφύλαξη των διατάξεων του άρθρου 7, περί ελεύθερης προσβάσεως στην απασχόληση των μελών της οικογενείας του, Τούρκος εργαζόμενος που απασχολείται νομίμως στην αγορά εργασίας κράτους μέλους:

* έχει εντός του κράτους αυτού, μετά από ένα έτος νόμιμης εργασίας, δικαίωμα ανανεώσεως της αδείας εργασίας στον ίδιο εργοδότη, εφόσον ήδη εργάζεται

* έχει, εντός του κράτους αυτού, μετά από τρία έτη νόμιμης απασχολήσεως και υπό την επιφύλαξη της προτεραιότητας που πρέπει να παρέχεται στους εργαζομένους των κρατών μελών της Κοινότητας, το δικαίωμα να ανταποκρίνεται σε πρόταση απασχολήσεως, στον ίδιο επαγγελματικό κλάδο και σε εργοδότη της επιλογής του, νομίμως διατυπούμενη και καταχωρούμενη στις υπηρεσίες απασχολήσεως του εν λόγω κράτους μέλους

* έχει, εντός του κράτους αυτού, μετά από τέσσερα έτη νόμιμης απασχολήσεως, ελεύθερη πρόσβαση σε οποιαδήποτε μισθωτή δραστηριότητα της επιλογής του."

11 Το άρθρο 2, παράγραφος 1, στοιχείο γ', της αποφάσεως 2/76 ορίζει ότι:

"Οι ετήσιες άδειες και οι μικρής διάρκειας απουσίες λόγω ασθενείας, μητρότητας ή εργατικού ατυχήματος εξομοιώνονται με περιόδους νόμιμης απασχολήσεως. Οι περίοδοι ακούσιας ανεργίας δεόντως διαπιστωμένες από τις αρμόδιες αρχές και οι απουσίες λόγω μακράς ασθενείας, χωρίς να εξομοιώνονται με περιόδους νόμιμης απασχολήσεως, δεν θίγουν τα δικαιώματα που έχουν αποκτηθεί βάσει της προηγουμένης περιόδου απασχολήσεως."

12 Το άρθρο 6, παράγραφος 2, της αποφάσεως 1/80 έχει ελαφρώς διαφορετικό περιεχόμενο:

"Οι ετήσιες άδειες και οι απουσίες λόγω μητρότητας, εργατικού ατυχήματος ή ασθενείας μικρής διάρκειας εξομοιώνονται με περιόδους νόμιμης απασχολήσεως. Οι περίοδοι ακούσιας αργίας δεόντως διαπιστωμένες από τις αρμόδιες αρχές και οι απουσίες λόγω μακράς ασθενείας, χωρίς να εξομοιώνονται με περιόδους νόμιμης απασχολήσεως, δεν θίγουν δικαιώματα που έχουν αποκτηθεί βάσει της προηγουμένης περιόδου απασχολήσεως."

13 Κρίνοντας ότι για την επίλυση της διαφοράς απαιτείται ερμηνεία των ανωτέρω διατάξεων, το Raad van State υπέβαλε στο Δικαστήριο τα ακόλουθα προδικαστικά ερωτήματα:

"1) Πρέπει να γίνει εφαρμογή του κριτηρίου που διατυπώθηκε με την απόφαση του Δικαστηρίου της 27ης Σεπτεμβρίου 1989 στην υπόθεση 9/88 (Lopes da Veiga), προκειμένου να δοθεί απάντηση στο ερώτημα αν η εργασία την οποία παρέχει Τούρκος εργαζόμενος βάσει συμβάσεως εργασίας κατά το ολλανδικό δίκαιο ως οδηγός φορτηγού αυτοκινήτου διεθνών μεταφορών στην υπηρεσία εδρεύουσας στις Κάτω Χώρες εταιρίας ολλανδικού δικαίου μπορεί να χαρακτηρισθεί ως νόμιμη απασχόληση εντός κράτους μέλους υπό την έννοια του άρθρου 2 της αποφάσεως 2/76 και/ή του άρθρου 6 της αποφάσεως 1/80, και, επομένως, μπορούν να ληφθούν υπόψη από το εθνικό δικαστήριο mutatis mutandis οι ίδιες περιστάσεις;

2) Υφίσταται νόμιμη απασχόληση εντός κράτους μέλους υπό την έννοια του άρθρου 2 της αποφάσεως 2/76 και/ή του άρθρου 6 της αποφάσεως 1/80 στην περίπτωση Τούρκου εργαζομένου ο οποίος δεν είναι υποχρεωμένος να έχει άδεια εργασίας ή άδεια διαμονής για την παροχή της εργασίας του ως οδηγού φορτηγού αυτοκινήτου διεθνών μεταφορών, λόγω του ότι οι περίοδοι που διαμένει στις Κάτω Χώρες κατά τα χρονικά διαστήματα που μεσολαβούν μεταξύ των ταξιδιών του είναι βραχείας διαρκείας, και στον οποίο η εργασία αυτή, κατ' αρχήν, δεν παρέχει, βάσει της ολλανδικής νομοθεσίας και πολιτικής σε ζητήματα μεταναστεύσεως, δικαίωμα διαμονής μακράς διαρκείας;

3) Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στα δύο πρώτα ερωτήματα, συνεπάγονται το άρθρο 2 της αποφάσεως 2/76 και/ή το άρθρο 6 της αποφάσεως 1/80 ότι Τούρκος εργαζόμενος έχει δικαίωμα διαμονής τουλάχιστον όσο απασχολείται νόμιμα υπό την έννοια των προαναφερομένων αποφάσεων;

4) Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στο τρίτο ερώτημα, διατηρεί ο εν λόγω Τούρκος εργαζόμενος αυτό το δικαίωμα διαμονής που απορρέει από το άρθρο 2 της αποφάσεως 2/76 και/ή το άρθρο 6 της αποφάσεως 1/80, όταν έχει περιέλθει σε ολική και μόνιμη ανικανότητα προς εργασία;"

14 Πρέπει, κατ' αρχάς, να τονισθεί ότι η απόφαση 2/76 συνιστά, κατά το άρθρο 1 αυτής, το πρώτο βήμα για την υλοποίηση της ελεύθερης κυκλοφορίας των εργαζομένων μεταξύ της Κοινότητας και της Τουρκίας, η δε διάρκειά της ορίστηκε σε τέσσερα έτη από 1ης Δεκεμβρίου 1976. Οι διατάξεις του μέρους 1, που φέρει τον τίτλο "Κοινωνικές διατάξεις", του κεφαλαίου ΙΙ, της αποφάσεως 1/80, στο οποίο περιλαμβάνεται το άρθρο 6, συνιστούν ένα ακόμη βήμα για την υλοποίηση της ελεύθερης κυκλοφορίας των εργαζομένων, εφαρμόζονται δε, κατά το άρθρο 16 της αποφάσεως, από 1ης Δεκεμβρίου 1980. Συνεπώς, από της ημερομηνίας αυτής, οι διατάξεις του άρθρου 6 της αποφάσεως 1/80 αντικατέστησαν τις αντίστοιχες, λιγότερο ευνοϊκές διατάξεις, της αποφάσεως 2/76. Συνεπώς, προκειμένου να δοθεί πρακτικώς αποτελεσματική απάντηση στα προδικαστικά ερωτήματα και λόγω της χρονικής περιόδου στην οποία εντάσσονται τα πραγματικά περιστατικά που συνοπτικώς προεκτέθηκαν, πρέπει να ληφθούν υπόψη μόνον οι διατάξεις του άρθρου 6 της αποφάσεως 1/80.

Επί του πρώτου ερωτήματος

15 Το πρώτο ερώτημα του εθνικού δικαστηρίου αναφέρεται στο βάσει ποιων κριτηρίων πρέπει να κρίνεται αν Τούρκος εργαζόμενος, που ασκεί τη δραστηριότητα οδηγού φορτηγού αυτοκινήτου διεθνών μεταφορών, ανήκει στη νόμιμη αγορά εργασίας κράτους μέλους, κατά την έννοια του άρθρου 6 της αποφάσεως 1/80.

16 Με απόφαση της 27ης Σεπτεμβρίου 1989, 9/88, Lopes da Veiga (Συλλογή 1989, σ. 2989, σκέψη 17), το Δικαστήριο αποφάνθηκε, σχετικά με εργαζόμενο υπήκοο κράτους μέλους, εργαζόμενο μονίμως ως μισθωτός επί πλοίου με σημαία άλλου κράτους μέλους, συγκεκριμένα των Κάτω Χωρών, και προκειμένου να καθοριστεί αν αυτή η έννομη εργασιακή σχέση μπορούσε να θεωρηθεί ως ισχύουσα εντός του εδάφους της Κοινότητας ή ως έχουσα επαρκή σύνδεσμο με το εν λόγω έδαφος για την εφαρμογή των διατάξεων του κανονισμού (ΕΟΚ) 1612/68 του Συμβουλίου, της 15ης Οκτωβρίου 1968, περί της ελεύθερης κυκλοφορίας των εργαζομένων στο εσωτερικό της Κοινότητας (ΕΕ ειδ. έκδ. 05/001, σ. 33), ότι εναπόκειτο στο εθνικό δικαστήριο να λάβει υπόψη πραγματικά περιστατικά που προέκυπταν από τη δικογραφία που τέθηκε υπόψη του Δικαστηρίου, όπως ότι ο προσφεύγων της κύριας δίκης εργαζόταν σε πλοίο νηολογημένο στις Κάτω Χώρες για λογαριασμό εφοπλιστικής εταιρίας ολλανδικού δικαίου με έδρα τις Κάτω Χώρες, ότι προσελήφθη στις Κάτω Χώρες και η εργασιακή σχέση που τον συνέδεε με τον εργοδότη του διεπόταν από το ολλανδικό δίκαιο, τέλος δε, ότι ο ενδιαφερόμενος ήταν ασφαλισμένος στο ασφαλιστικό σύστημα των Κάτω Χωρών όπου και υπέκειτο σε φόρο εισοδήματος.

17 Ο Bozkurt και η Επιτροπή φρονούν ότι, στην προκειμένη περίπτωση, πρέπει να χρησιμοποιηθούν τα ίδια αυτά κριτήρια. Ειδικότερα, η Επιτροπή υποστηρίζει ότι η εφαρμογή της νομολογίας αυτής προκύπτει από την υποχρέωση που επιβάλλει στα συμβαλλόμενα μέρη το άρθρο 12 της συμφωνίας να εμπνέονται από τα άρθρα 48, 49 και 50 της Συνθήκης ΕΟΚ προκειμένου να πραγματοποιήσουν σταδιακώς την ελεύθερη κυκλοφορία των εργαζομένων μεταξύ τους.

18 Αντιθέτως, η Ολλανδική, η Γερμανική και η Ελληνική Κυβέρνηση καθώς και η Κυβέρνηση του Hνωμένου Βασιλείου δεν συμφωνούν στη χρησιμοποίηση της προαναφερθείσας αποφάσεως Lopes da Veiga, η οποία, κατά την άποψή τους, αφορά την ερμηνεία θεμελιώδους εννοίας του κοινοτικού δικαίου στον τομέα της ελεύθερης κυκλοφορίας των εργαζομένων, για την ερμηνεία διατάξεων οι οποίες πηγάζουν από συμφωνία συνδέσεως, επιδιώκουσας σκοπούς μικρότερης εμβέλειας και οι οποίες διέπουν την κατάσταση υπηκόου τρίτου κράτους στην αγορά εργασίας κράτους μέλους.

19 Επιβάλλεται σχετικώς να τονισθεί κατ' αρχήν ότι σκοπός του συμβουλίου συνδέσεως, κατά τη θέσπιση των κοινωνικών διατάξεων της αποφάσεως 1/80, ήταν η πραγματοποίηση ενός ακόμη βήματος προς την κατεύθυνση της υλοποιήσεως της ελεύθερης κυκλοφορίας των εργαζομένων, κατά το πνεύμα των άρθρων 48, 49 και 50 της Συνθήκης.

20 Προς διασφάλιση της επιδιώξεως αυτού του σκοπού, κρίνεται απαραίτητη η κατά το μέτρο του δυνατού μεταφορά, επί των Τούρκων εργαζομένων που απολαύουν δικαιωμάτων αναγνωρισμένων από την απόφαση 1/80, των αρχών που αποδέχονται τα εν λόγω άρθρα.

21 Συναφώς επιβάλλεται να τονισθεί ότι οι διατάξεις του άρθρου 6, παράγραφος 1, περιορίζονται στη ρύθμιση της καταστάσεως Τούρκου εργαζομένου που ανήκει ήδη στη νόμιμη αγορά εργασίας κράτους μέλους, ως προς την πρόσβαση σε απασχόληση.

22 Προκειμένου να κριθεί, στο πλαίσιο εφαρμογής αυτών των διατάξεων, αν Τούρκος εργαζόμενος μπορεί να θεωρηθεί ως ανήκων στην αγορά εργασίας κράτους μέλους, πρέπει, κατά την αρχή που θέτει το άρθρο 12 της συμφωνίας και κατ' αναλογία προς την κατάσταση εργαζομένου υπηκόου κράτους μέλους απασχολουμένου στο έδαφος άλλου κράτους μέλους, να εξετασθεί, όπως ιδίως έκρινε το Δικαστήριο στην προαναφερθείσα απόφαση Lopes da Veiga, αν η έννομη σχέση εργασίας ισχύει εντός του εδάφους κράτους μέλους ή συνδέεται αρκετά στενά με το εν λόγω έδαφος.

23 Εναπόκειται στο εθνικό δικαστήριο να κρίνει αν, πράγματι, η σχέση εργασίας του προσφεύγοντος στην κύρια δίκη, υπό την ιδιότητά του του οδηγού φορτηγού αυτοκινήτου διεθνών μεταφορών, συνδέεται αρκετά στενά με το ολλανδικό έδαφος, λαμβάνοντας κυρίως υπόψη τον τόπο προσλήψεως, το έδαφος από το οποίο ασκούσε την επαγγελματική δραστηριότητα και την εθνική νομοθεσία που εφαρμόζεται στους τομείς του εργατικού δικαίου και του δικαίου κοινωνικής ασφαλίσεως.

24 Επομένως, στο πρώτο ερώτημα πρέπει να δοθεί η απάντηση ότι προκειμένου να κριθεί αν Τούρκος, εργαζόμενος ως οδηγός φορτηγού αυτοκινήτου διεθνών μεταφορών, ανήκει στη νόμιμη αγορά εργασίας κράτους μέλους, κατά την έννοια του άρθρου 6, παράγραφος 1, της οδηγίας 1/80, εναπόκειται στο εθνικό δικαστήριο να κρίνει αν η σχέση εργασίας του εν λόγω εργαζομένου συνδέεται αρκετά στενά με το έδαφος του κράτους μέλους, λαμβάνοντας ιδίως υπόψη τον τόπο προσλήψεως, το έδαφος από το οποίο ασκεί τη μισθωτή δραστηριότητα και την εθνική νομοθεσία που εφαρμόζεται στους τομείς του εργατικού δικαίου και του δικαίου κοινωνικής ασφαλίσεως.

Επί του δευτέρου και τρίτου ερωτήματος

25 Το δεύτερο και τρίτο ερώτημα του εθνικού δικαστηρίου αναφέρονται κυρίως στο αν η ύπαρξη νόμιμης απασχολήσεως σε κράτος μέλος, κατά την έννοια του άρθρου 6, παράγραφος 1, της αποφάσεως 1/80, μπορεί να αποδειχθεί, στην περίπτωση Τούρκου εργαζομένου ο οποίος για την άσκηση της επαγγελματικής του δραστηριότητας δεν ήταν υποχρεωμένος, κατ' εφαρμογήν της σχετικής εθνικής νομοθεσίας, να έχει άδεια εργασίας ή άδεια διαμονής, χορηγούμενη από τις αρχές του κράτους υποδοχής, και αν, σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως, ο εν λόγω εργαζόμενος μπορεί να αξιώσει δικαίωμα διαμονής επί όσο διάστημα απασχολείται νομίμως.

26 Συναφώς, επιβάλλεται, κατ' αρχάς, να τονισθεί ότι, όπως υπογράμμισε το Δικαστήριο με την απόφαση της 20ής Σεπτεμβρίου 1990, 192/89, Sevince (Συλλογή 1990, σ. Ι-3461, σκέψη 30), ο νόμιμος χαρακτήρας της απασχολήσεως, κατά την έννοια του άρθρου 6, παράγραφος 1, προϋποθέτει μια σταθερή και όχι πρόσκαιρη κατάσταση στην αγορά εργασίας ενός κράτους μέλους.

27 Διαπιστώνεται εν συνεχεία ότι ο νόμιμος χαρακτήρας μιας απασχολήσεως, ασκούμενης κατά τη διάρκεια ορισμένης περιόδου, πρέπει να εκτιμάται βάσει της νομοθεσίας του κράτους υποδοχής, η οποία ρυθμίζει τις προϋποθέσεις υπό τις οποίες ο Τούρκος υπήκοος εισήλθε στο εθνικό έδαφος και εργάζεται σ' αυτό.

28 Εφόσον συντρέχουν οι προϋποθέσεις αυτές, οι διατάξεις του άρθρου 6, παράγραφος 1, της αποφάσεως 1/80, δεδομένου ότι παρέχουν σε Τούρκο εργαζόμενο το δικαίωμα να συνεχίσει, μετά από μια ορισμένη περίοδο νόμιμης απασχολήσεως, την άσκηση της επαγγελματικής του δραστηριότητας στον ίδιο εργοδότη ή στον ίδιο επαγγελματικό κλάδο σε εργοδότη της επιλογής του, ή ακόμα να έχει ελεύθερη πρόσβαση σε οποιαδήποτε έμμισθη δραστηριότητα της επιλογής του, συνεπάγονται κατ' ανάγκη, διότι άλλως δεν θα είχε καμία πρακτική αποτελεσματικότητα το δικαίωμα προσβάσεως στην αγορά εργασίας και το δικαίωμα εργασίας, την ύπαρξη, υπέρ του ενδιαφερομένου, δικαιώματος διαμονής (βλ. σχετικώς αποφάσεις Sevince, προαναφερθείσα, σκέψη 29, και της 16ης Δεκεμβρίου 1992, C-237/91, Kus, Συλλογή 1992, σ. Ι-6781, σκέψεις 29 και 30).

29 Η αναγνώριση αυτών των δικαιωμάτων δεν εξαρτάται, κατά το άρθρο 6 της αποφάσεως 1/80, από την προϋπόθεση να αποδεικνύεται ο νόμιμος χαρακτήρας της απασχολήσεως από την εκ μέρους του Τούρκου υπηκόου κατοχή ειδικού διοικητικού εγγράφου, όπως η άδεια εργασίας ή η άδεια διαμονής, χορηγουμένου από τις αρχές της χώρας υποδοχής.

30 Συνεπώς, τα παρεχόμενα από τις εν λόγω διατάξεις δικαιώματα στους Τούρκους υπηκόους που έχουν ήδη ενσωματωθεί νομίμως στην αγορά εργασίας ενός κράτους μέλους αναγνωρίζονται υπέρ των δικαιούχων ανεξαρτήτως της χορηγήσεως εκ μέρους των αρμοδίων αρχών διοικητικών εγγράφων, τα οποία, υπό τις συνθήκες αυτές, μπορούν απλώς να διαπιστώσουν την ύπαρξη των εν λόγω δικαιωμάτων, χωρίς πάντως να συνιστούν σχετική προϋπόθεση.

31 Συνεπώς, στο δεύτερο και τρίτο ερώτημα πρέπει να δοθεί η απάντηση ότι η ύπαρξη νόμιμης απασχολήσεως σε κράτος μέλος, κατά την έννοια του άρθρου 6, παράγραφος 1, της αποφάσεως 1/80, μπορεί να αποδειχθεί, στην περίπτωση Τούρκου εργαζομένου ο οποίος δεν ήταν υποχρεωμένος, για την άσκηση της επαγγελματικής του δραστηριότητας, δυνάμει της σχετικής εθνικής νομοθεσίας, να κατέχει άδεια εργασίας ή άδεια διαμονής, χορηγούμενη από τις αρχές της χώρας υποδοχής, και ότι η ύπαρξη μιας τέτοιας απασχολήσεως συνεπάγεται κατ' ανάγκη την αναγνώριση δικαιώματος διαμονής υπέρ του εν λόγω εργαζομένου.

Επί του τετάρτου ερωτήματος

32 Το ερώτημα αυτό του Raad van State αναφέρεται στο αν, σε περίπτωση που αποδειχθεί ότι Τούρκος εργαζόμενος, όπως ο Bozkurt, λόγω της απασχολήσεώς του ως οδηγός φορτηγού αυτοκινήτου διεθνών μεταφορών, ανήκει πράγματι στη νόμιμη αγορά εργασίας των Κάτω Χωρών, το άρθρο 6, παράγραφος 2, της αποφάσεως 1/80 του παρέχει δικαίωμα διαμονής στο έδαφος του κράτους υποδοχής σε περίπτωση που υποστεί εργατικό ατύχημα με συνέπεια μόνιμη ανικανότητα προς εργασία.

33 Ο Bozkurt φρονεί ότι μπορεί να αντλήσει δικαίωμα διαμονής στο ολλανδικό έδαφος από το άρθρο 6, παράγραφος 2, δεύτερη φράση, της αποφάσεως 1/80, που αναφέρεται στις νόσους μακράς διαρκείας, λαμβανομένης υπόψη της προηγουμένης περιόδου απασχολήσεώς του.

34 Η Επιτροπή συμμερίζεται την άποψη αυτή στηριζόμενη στο γράμμα του άρθρου 6, παράγραφος 2, πρώτη φράση, της αποφάσεως 1/80, το οποίο εξομοιώνει ορισμένες περιόδους απουσίας με νόμιμη εργασία. Η Επιτροπή φρονεί ότι περίοδος μόνιμης ανικανότητας προς εργασία λόγω εργατικού ατυχήματος πρέπει να εξομοιώνεται με μόνιμη νόμιμη απασχόληση, με συνέπεια να έχει ο ενδιαφερόμενος δικαίωμα διαμονής.

35 Αντιθέτως, η Ολλανδική, η Γερμανική και η Ελληνική Κυβέρνηση καθώς και η Κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου υποστηρίζουν ομόφωνα ότι, ελλείψει ρητής σχετικής διατάξεως, όπως εκείνης του άρθρου 48, παράγραφος 3, στοιχείο δ', της Συνθήκης και του κανονισμού (ΕΟΚ) 1251/70 της Επιτροπής, της 29ης Ιουνίου 1970, περί του δικαιώματος των εργαζομένων να παραμένουν στην επικράτεια κράτους μέλους μετά την άσκηση σ' αυτό ορισμένης εργασίας (ΕΕ ειδ. έκδ. 05/001, σ. 64), πρέπει να θεωρηθεί ότι Τούρκοι εργαζόμενοι δεν μπορούν να προβάλλουν δικαίωμα διαμονής. Συνεπώς, οι συνέπειες μιας μόνιμης ανικανότητας προς εργασία των εν λόγω εργαζομένων, σε σχέση με το δικαίωμά τους διαμονής σε κράτος μέλος, πρέπει να διέπονται αποκλειστικώς από την εθνική νομοθεσία του οικείου κράτους μέλους.

36 Η Γερμανική Κυβέρνηση προσθέτει ότι, λαμβανομένου υπόψη του σκοπού της αποφάσεως 1/80, που συνίσταται, κατά τη γνώμη της, στη σταθεροποίηση της καταστάσεως των Τούρκων εργαζομένων που ήδη απασχολούνται, το δικαίωμα διαμονής πρέπει να παραμείνει παρακολουθηματικό σε σχέση με την απασχόληση του εργαζομένου έτσι ώστε, σε περίπτωση διακοπής της απασχολήσεως, αυτό να μη διατηρείται παρά μόνον στην περίπτωση που η διακοπή είναι χρονικώς περιορισμένη. Η ερμηνεία αυτή είναι σύμφωνη με το γράμμα του άρθρου 6, παράγραφος 2, της αποφάσεως 1/80, που αναφέρεται μόνον σε προσωρινές απουσίες οι οποίες, κατ' αρχήν, δεν θέτουν υπό αμφισβήτηση την επιστροφή του εργαζομένου στον ενεργό βίο. Αντιθέτως, σε περίπτωση διαρκούς ανικανότητας προς εργασία, ο εργαζόμενος δεν μετέχει πλέον στην αγορά εργασίας ούτε συντρέχει αντικειμενικός δικαιολογητικός λόγος να του διασφαλισθεί πρόσβαση στην αγορά εργασίας με επακόλουθο δικαίωμα διαμονής. Η διατήρηση του δικαιώματος διαμονής σε περίπτωση ανικανότητας προς εργασία θα σήμαινε, κατά τη Γερμανική Κυβέρνηση, την αναγνώριση αυτοτελούς χαρακτήρα στο δικαίωμα διαμονής, αντίθετο προς τον σκοπό της αποφάσεως 1/80. Τα ίδια υποστηρίζονται στις παρατηρήσεις του Ηνωμένου Βασιλείου.

37 Το τελευταίο αυτό επιχείρημα πρέπει να γίνει δεκτό στο παρόν στάδιο εξελίξεως των θεσπισθεισών από το συμβούλιο συνδέσεως διατάξεων για την σταδιακή υλοποίηση, σύμφωνα με την αρχή που θέτει το άρθρο 12 της συμφωνίας, της ελεύθερης κυκλοφορίας των εργαζομένων μεταξύ των κρατών μελών της Κοινότητας και της Τουρκίας.

38 Πράγματι, σκοπός του άρθρου 6, παράγραφος 2, είναι η ρύθμιση των συνεπειών που έχουν ορισμένες διακοπές της εργασίας ως προς την εφαρμογή του άρθρου 6, παράγραφος 1. Έτσι οι ετήσιες άδειες και οι απουσίες λόγω μητρότητας, εργατικού ατυχήματος ή ασθενείας μικρής διάρκειας εξομοιώνονται με περιόδους απασχολήσεως, ιδίως όσον αφορά τον υπολογισμό της διάρκειας της περιόδου νόμιμης εργασίας που απαιτείται για την απόκτηση δικαιώματος ελεύθερης προσβάσεως σε οποιαδήποτε έμμισθη δραστηριότητα. Όσον αφορά τις περιόδους ανεργίας ή απουσίας λόγω ασθενείας μακράς διάρκειας, οι οποίες δεν εξομοιώνονται με περιόδους απασχολήσεως, λαμβάνονται υπόψη για τη διασφάλιση της διατηρήσεως των δικαιωμάτων που έχει ενδεχομένως αποκτήσει ο εργαζόμενος δυνάμει προγενεστέρων περιόδων απασχολήσεως. Συνεπώς, οι διατάξεις αυτές διασφαλίζουν τη διατήρηση του δικαιώματος απασχολήσεως και προϋποθέτουν κατ' ανάγκη την ικανότητα για τη διατήρηση του δικαιώματος αυτού, έστω και μετά από περίοδο προσωρινής διακοπής.

39 Από τα ανωτέρω προκύπτει ότι το άρθρο 6 της αποφάσεως 1/80 καλύπτει την κατάσταση Τούρκων εργαζομένων, εν ενεργεία ή ευρισκομένων σε κατάσταση προσωρινής ανικανότητας προς εργασία. Αντιθέτως, δεν αφορά την κατάσταση Τούρκου εργαζομένου ο οποίος οριστικώς εγκατέλειψε την αγορά εργασίας κράτους μέλους επειδή λ.χ. συμπλήρωσε την ηλικία συνταξιοδοτήσεως ή, όπως στην παρούσα υπόθεση, κατέστη πλήρως και μονίμως ανίκανος προς εργασία.

40 Συνεπώς, ελλείψει ειδικής διατάξεως αναγνωρίζουσας στους Τούρκους εργαζομένους το δικαίωμα διαμονής στο έδαφος κράτους μέλους μετά από περίοδο απασχολήσεως σ' αυτό, το δικαίωμα διαμονής Τούρκου εργαζομένου, όπως αυτό διασφαλίζεται, εμμέσως πλην σαφώς, από το άρθρο 6 της αποφάσεως 1/80 ως παρακολουθηματικό της νόμιμης απασχολήσεως, εξαλείφεται στην περίπτωση που ο εργαζόμενος έχει πληγεί από πλήρη και μόνιμη ανικανότητα προς εργασία.

41 Εξάλλου, πρέπει να τονισθεί ότι, όσον αφορά τους κοινοτικούς εργαζομένους, οι προϋποθέσεις υπό τις οποίες μπορεί να ασκηθεί ένα τέτοιο δικαίωμα διαμονής εξαρτώνται, κατά το άρθρο 48, παράγραφος 3, στοιχείο δ', της Συνθήκης, από την έκδοση κανονισμού της Επιτροπής, με συνέπεια να μην είναι δυνατή η άνευ ετέρου μεταφορά στους Τούρκους εργαζομένους του καθεστώτος που ισχύει βάσει του άρθρου 48.

42 Επομένως, στο τέταρτο ερώτημα πρέπει να δοθεί η απάντηση ότι το άρθρο 6, παράγραφος 2, της αποφάσεως 1/80 δεν παρέχει στον Τούρκο υπήκοο που είχε μετάσχει στη νόμιμη αγορά εργασίας κράτους μέλους το δικαίωμα διαμονής στο έδαφος του εν λόγω κράτους στην περίπτωση που υπέστη εργατικό ατύχημα το οποίο είχε ως συνέπεια τη μόνιμη ανικανότητα προς εργασία.

Επί των δικαστικών εξόδων

43 Τα έξοδα στα οποία υποβλήθηκαν η Ολλανδική, η Γερμανική, η Ελληνική Κυβέρνηση και η Κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου καθώς και η Επιτροπή των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, οι οποίες κατέθεσαν παρατηρήσεις στο Δικαστήριο, δεν αποδίδονται. Δεδομένου ότι η παρούσα διαδικασία έχει ως προς τους διαδίκους της κύριας δίκης τον χαρακτήρα παρεμπίπτοντος που ανέκυψε ενώπιον του εθνικού δικαστηρίου, σ' αυτό εναπόκειται να αποφανθεί επί των δικαστικών εξόδων.

Για τους λόγους αυτούς,

ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ,

κρίνοντας επί των ερωτημάτων που του υπέβαλε με παρεμπίπτουσα απόφαση της 24ης Σεπτεμβρίου 1993 το δικαστικό τμήμα του Raad van State (Κάτω Χώρες), αποφαίνεται:

1) Προκειμένου να κριθεί αν Τούρκος, εργαζόμενος ως οδηγός φορτηγού αυτοκινήτου διεθνών μεταφορών, ανήκει στη νόμιμη αγορά εργασίας κράτους μέλους, κατά την έννοια του άρθρου 6, παράγραφος 1, της αποφάσεως 1/80, της 19ης Σεπτεμβρίου 1980, του συμβουλίου συνδέσεως που έχει συσταθεί με τη συμφωνία συνδέσεως της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας και της Τουρκίας, η οποία υπογράφηκε στις 12 Σεπτεμβρίου 1963 στην Άγκυρα και επικυρώθηκε, εξ ονόματος της Κοινότητας, με την απόφαση 64/732/ΕΟΚ του Συμβουλίου, της 23ης Δεκεμβρίου 1963, εναπόκειται στο εθνικό δικαστήριο να κρίνει αν η σχέση εργασίας του εν λόγω εργαζομένου συνδέεται αρκετά στενά με το έδαφος του κράτους μέλους, λαμβάνοντας ιδίως υπόψη τον τόπο προσλήψεως, το έδαφος από το οποίο ασκεί τη μισθωτή δραστηριότητα και την εθνική νομοθεσία που εφαρμόζεται στους τομείς του εργατικού δικαίου και του δικαίου κοινωνικής ασφαλίσεως.

2) Η ύπαρξη νόμιμης απασχολήσεως σε κράτος μέλος, κατά την έννοια του άρθρου 6, παράγραφος 1, της αποφάσεως 1/80, μπορεί να αποδειχθεί, στην περίπτωση Τούρκου εργαζομένου ο οποίος δεν ήταν υποχρεωμένος, για την άσκηση της επαγγελματικής του δραστηριότητας, δυνάμει της σχετικής εθνικής νομοθεσίας, να κατέχει άδεια εργασίας ή άδεια διαμονής, χορηγούμενη από τις αρχές της χώρας υποδοχής. Η ύπαρξη μιας τέτοιας απασχολήσεως συνεπάγεται κατ' ανάγκη την αναγνώριση δικαιώματος διαμονής υπέρ του εν λόγω εργαζομένου.

3) Το άρθρο 6, παράγραφος 2, της αποφάσεως 1/80 δεν παρέχει στον Τούρκο υπήκοο που είχε μετάσχει στη νόμιμη αγορά εργασίας κράτους μέλους το δικαίωμα διαμονής στο έδαφος του εν λόγω κράτους στην περίπτωση που υπέστη εργατικό ατύχημα το οποίο είχε ως συνέπεια τη μόνιμη ανικανότητα προς εργασία.