(1)

Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/92/UE ( 4 ) harmonizuje zasady oceny oddziaływania przedsięwzięć na środowisko, wprowadzając minimalne wymogi (dotyczące rodzaju przedsięwzięć poddawanych ocenie, podstawowych obowiązków wykonawców, zakresu oceny oraz uczestnictwa właściwych organów i społeczeństwa), a także przyczynia się do wysokiego poziomu ochrony środowiska i zdrowia ludzkiego. Państwa członkowskie mogą wprowadzać surowsze środki ochronne zgodnie z Traktatem o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE).

(2)

W komunikacie Komisji z dnia 30 kwietnia zatytułowanym „Śródokresowy przegląd szóstego wspólnotowego programu działań w zakresie środowiska naturalnego” i w ostatnim sprawozdaniu Komisji z dnia 23 lipca 2009 r. w sprawie stosowania i skuteczności dyrektywy Rady 85/337/EWG ( 5 ), która poprzedziła dyrektywę 2011/92/UE, podkreślono potrzebę udoskonalenia zasad oceny oddziaływania przedsięwzięć na środowisko oraz dostosowania dyrektywy 85/337/EWG do kontekstu politycznego oraz sytuacji prawnej i stanu wiedzy technologicznej, które uległy istotnym zmianom.

(3)

Zmiana dyrektywy 2011/92/UE jest konieczna w celu poprawy jakości procedury oceny oddziaływania na środowisko, dostosowania tej procedury do zasad inteligentnych regulacji oraz zwiększenia spójności i synergii z innymi przepisami i politykami unijnymi, a także strategiami i politykami opracowywanymi przez państwa członkowskie w obszarach wchodzących w zakres kompetencji krajowych.

(4)

W celu skoordynowania i ułatwienia realizacji procedur oceny przedsięwzięć transgranicznych, w szczególności prowadzenia konsultacji zgodnie z Konwencją o ocenach oddziaływania na środowisko w kontekście transgranicznym z dnia 25 lutego 1991 r. (konwencja Espoo), zainteresowane państwa członkowskie mogą utworzyć wspólny organ w oparciu o zasadę równej reprezentacji.

(5)

Mechanizmy określone w rozporządzeniach Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr (UE) nr 347/2013 ( 6 ), (UE) nr 1315/2013 ( 7 ) oraz (UE) nr 1316/2013 ( 8 ), które mają znaczenie dla przedsięwzięć infrastrukturalnych współfinansowanych przez Unię, mogą również ułatwić realizację wymogów dyrektywy 2011/92/UE.

(6)

Dyrektywa 2011/92/UE powinna również zostać zmieniona, tak aby zapewnić lepszą ochronę środowiska, oszczędniejsze gospodarowanie zasobami oraz wspieranie zrównoważonego wzrostu w Unii. W tym celu konieczne jest uproszczenie i ujednolicenie procedur przewidzianych w tej dyrektywie.

(7)

W ostatnim dziesięcioleciu kwestie związane ze środowiskiem, takie jak oszczędne i zrównoważone gospodarowanie zasobami, ochrona różnorodności biologicznej, zmiana klimatu i zagrożenia związane z wypadkami i katastrofami, zyskały na znaczeniu w tworzeniu polityki. Dlatego powinny one również stanowić ważne elementy procesów oceny i podejmowania decyzji.

(8)

W komunikacie z dnia 20 września 2011 r. zatytułowanym „Plan działania na rzecz zasobooszczędnej Europy” Komisja zobowiązała się, że w przeglądzie dyrektywy 2011/92/UE uwzględni w szerszym zakresie aspekty oszczędnej i zrównoważonej gospodarki zasobami.

(9)

W komunikacie Komisji z dnia 22 września 2006 r. zatytułowanym „Strategia tematyczna w dziedzinie ochrony gleby” oraz w planie działania na rzecz zasobooszczędnej Europy podkreślono wagę zrównoważonego wykorzystania gleb i konieczność rozwiązania problemu niezrównoważonego wzrostu powierzchni obszarów zabudowanych z biegiem czasu („zajmowanie gruntów”). Ponadto w dokumencie końcowym Konferencji Organizacji Narodów Zjednoczonych w sprawie zrównoważonego rozwoju, która odbyła się w Rio de Janeiro w dniach 20–22 czerwca 2012 r., uznano gospodarcze i społeczne znaczenie dobrego gospodarowania gruntami, w tym glebą, a także konieczność pilnego podjęcia działań na rzecz cofnięcia degradacji gleby. Przedsięwzięcia publiczne i prywatne powinny być zatem realizowane po uwzględnieniu i ograniczeniu ich oddziaływania na grunty — w szczególności zajmowania gruntów — oraz na glebę, w tym na jej materię organiczną, erozję, zagęszczanie i zasklepianie; właściwe plany zagospodarowania przestrzennego i strategie polityczne na szczeblu krajowym, regionalnym i lokalnym są także istotne w tym względzie.

(10)

Konwencja Organizacji Narodów Zjednoczonych o różnorodności biologicznej („Konwencja”), której Unia jest stroną zgodnie z decyzją Rady 93/626/EWG ( 9 ), wymaga oceny — o ile jest to możliwe i wskazane — znaczącego niekorzystnego wpływu przedsięwzięć na różnorodność biologiczną, którą zdefiniowano w art. 2 Konwencji, w celu zapobieżenia takiemu wpływowi lub zminimalizowania go. Taka wstępna ocena tego wpływu powinna przyczynić się do osiągnięcia zasadniczego celu Unii przyjętego przez Radę Europejską w jej konkluzjach z dni 25-26 marca 2010 r. polegającego na zatrzymaniu utraty różnorodności biologicznej oraz degradacji usług ekosystemowych do 2020 r. i przywrócenia ich tam, gdzie jest to możliwe.

(11)

Środki podejmowane w celu uniknięcia, zapobieżenia, ograniczenia i, w miarę możliwości, zrównoważenia niekorzystnego wpływu na środowisko, w szczególności na gatunki i siedliska chronione na mocy dyrektywy Rady 92/43/EWG ( 10 ) oraz dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/147/WE ( 11 ), powinny przyczynić się do zapobiegania obniżaniu się jakości środowiska naturalnego i wszelkim stratom netto w zakresie różnorodności biologicznej, zgodnie z zobowiązaniami przyjętymi przez Unię w związku z Konwencją oraz celami i działaniami realizowanymi w ramach unijnej strategii ochrony różnorodności biologicznej do roku 2020, określonymi w komunikacie Komisji z dnia 3 maja 2011 r. zatytułowanym „Nasze ubezpieczenie na życie i nasz kapitał naturalny - unijna strategia ochrony różnorodności biologicznej na okres do 2020 r.”.

(12)

Z myślą o zapewnieniu wysokiego poziomu ochrony środowiska morskiego, a w szczególności gatunków i siedlisk, oceny oddziaływania na środowisko naturalne i procedury preselekcji przedsięwzięć realizowanych w środowisku morskim powinny uwzględniać charakterystykę tych przedsięwzięć, ze zwróceniem szczególnej uwagi na stosowane technologie (na przykład badania sejsmologiczne z użyciem aktywnych sonarów). W tym celu wymogi dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/30/UE ( 12 ) mogłyby również ułatwiać realizację wymogów niniejszej dyrektywy.

(13)

Zmiana klimatu będzie nadal przynosić szkody dla środowiska i zagrażać rozwojowi gospodarczemu. W związku z tym należy prowadzić oceny wpływu przedsięwzięć na klimat (np. emisje gazów cieplarnianych) oraz ich podatności na zmianę klimatu.

(14)

W związku z komunikatem Komisji z dnia 23 lutego 2009 r. zatytułowanym „Wspólnotowe podejście do zapobiegania klęskom żywiołowym oraz katastrofom spowodowanym przez człowieka” Rada w konkluzjach z dnia 30 listopada 2009 r. zwróciła się do Komisji o zapewnienie, aby podczas wdrażania zmian i dalszego rozwoju inicjatyw Unii wzięto pod uwagę zapobieganie zagrożeniom związanym z klęskami żywiołowymi oraz zarządzanie nimi, a także plan działania Organizacji Narodów Zjednoczonych z Hyogo na lata 2005–2015 przyjęty w dniu 22 stycznia 2005 r., w którym podkreślono potrzebę wprowadzenia procedur oceny skutków wynikających z zagrożenia klęskami żywiołowymi w przypadku dużych przedsięwzięć infrastrukturalnych.

(15)

W celu zagwarantowania wysokiego poziomu ochrony środowiska należy podjąć działania zapobiegawcze w odniesieniu do niektórych przedsięwzięć, które z uwagi na ich podatność na poważne wypadki lub katastrofy (takie jak powódź, podnoszenie się poziomu morza lub trzęsienia ziemi), mogą wywrzeć znaczny negatywny wpływ na środowisko. W przypadku takich przedsięwzięć należy rozważyć ich podatność (narażenie i odporność) na poważne wypadki lub katastrofy, ryzyko wystąpienia tych wypadków lub katastrof oraz skutki w postaci prawdopodobieństwa wystąpienia poważnego negatywnego wpływu na środowisko. W celu uniknięcia powielania działań powinna istnieć możliwość wykorzystywania odnośnych informacji dostępnych i uzyskiwanych w drodze oceny ryzyka przeprowadzanej zgodnie z ustawodawstwem unijnym, takim jak dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/18/UE ( 13 ) i dyrektywa Rady 2009/71/Euratom ( 14 ) lub w drodze odnośnych ocen przeprowadzanych zgodnie z ustawodawstwem krajowym, pod warunkiem spełnienia wymogów niniejszej dyrektywy.

(16)

Do celów ochrony i promowania dziedzictwa kulturowego, obejmującego miejskie obiekty historyczne, i krajobrazowego, stanowiącego nieodłączny element różnorodności kulturowej, którą Unia zobowiązała się szanować i propagować zgodnie z art. 167 ust. 4 TFUE, przydatne mogą się okazać definicje i zasady określone w odpowiednich konwencjach Rady Europy, w szczególności Europejskiej konwencji o ochronie dziedzictwa archeologicznego z dnia 6 maja 1969 r., Konwencji o ochronie dziedzictwa architektonicznego Europy z dnia 3 października 1985 r., Europejskiej konwencji krajobrazowej z dnia 20 października 2000 r. i Konwencji ramowej Rady Europy w sprawie znaczenia dziedzictwa kulturowego dla społeczeństwa z dnia 27 października 2005 r. Dla lepszego zachowania dziedzictwa historycznego i kulturowego oraz krajobrazu istotne jest uwzględnianie oddziaływania wizualnego przedsięwzięć, a mianowicie zmiany wyglądu krajobrazu zabudowanego lub naturalnego oraz obszarów miejskich, w ocenach oddziaływania na środowisko.

(17)

Podczas stosowania przepisów dyrektywy 2011/92/UE konieczne jest zapewnienie inteligentnego i trwałego wzrostu gospodarczego sprzyjającego włączeniu społecznemu, zgodnie z celami określonymi w komunikacie Komisji z dnia 3 marca 2010 r. zatytułowanym „Europa 2020 — Strategia na rzecz inteligentnego i zrównoważonego rozwoju sprzyjającego włączeniu społecznemu”.

(18)

Z myślą o rozszerzeniu dostępu ogółu obywateli do informacji oraz poprawie przejrzystości, aktualne informacje środowiskowe dotyczące wdrażania niniejszej dyrektywy powinno się również udostępniać w formie elektronicznej. Państwa członkowskie powinny zatem utworzyć przynajmniej centralny portal lub punkty dostępu na odpowiednim poziomie administracyjnym, które pozwoliłyby ogółowi obywateli uzyskać dostęp do tych informacji w prosty i skuteczny sposób.

(19)

Doświadczenie pokazuje, że w przypadku przedsięwzięć lub części przedsięwzięć realizowanych w celach obronnych, w tym przedsięwzięć związanych z działaniami sił sojuszniczych prowadzonych na terytorium państw członkowskich zgodnie ze zobowiązaniami międzynarodowymi, stosowanie dyrektywy 2011/92/UE mogłoby pociągnąć za sobą ujawnienie ważnych informacji poufnych, co może podważyć cele obronne. Należy zatem wprowadzić przepis uprawniający państwa członkowskie do niestosowania niniejszej dyrektywy w takich odpowiednich przypadkach.

(20)

Doświadczenie pokazuje, że w przypadku przedsięwzięć, których jedynym celem jest reagowanie na sytuacje wyjątkowe wymagające działań obrony cywilnej, przestrzeganie dyrektywy 2011/92/UE mogłoby mieć negatywny wpływ między innymi na środowisko, a zatem należy wprowadzić przepis upoważniający państwa członkowskie do niestosowania tej dyrektywy w takich odpowiednich przypadkach.

(21)

Państwa członkowskie mają szereg możliwości wdrażania dyrektywy 2011/92/UE, jeżeli chodzi o włączanie ocen oddziaływania na środowisko do procedur krajowych. Zatem elementy tych procedur krajowych mogą się od siebie różnić. W związku z tym uzasadniona konkluzja, którą właściwy organ zakończy badanie aspektów środowiskowych przedsięwzięcia, może być częścią zintegrowanej procedury udzielania zezwolenia na inwestycję lub może zostać włączona do innej wiążącej decyzji wymaganej, aby zrealizować cele niniejszej dyrektywy.

(22)

Aby zapewnić wysoki poziom ochrony środowiska naturalnego i zdrowia ludzkiego, procedury preselekcji oraz oceny oddziaływania na środowisko powinny uwzględniać wpływ całości danego przedsięwzięcia, w tym — w stosownych przypadkach — jego ingerencję w struktury podpowierzchniowe i w podziemie na etapie budowy, eksploatacji oraz — w stosownych przypadkach — rozbiórki.

(23)

Z myślą o uzyskaniu pełnej oceny bezpośredniego i pośredniego wpływu przedsięwzięcia na środowisko właściwy organ powinien dokonać analizy obejmującej zbadanie informacji dostarczonych przez wykonawcę oraz otrzymanych w drodze konsultacji, a także — w stosownych przypadkach — zapoznać się z dodatkowymi informacjami.

(24)

W przypadku przedsięwzięć przyjętych w drodze konkretnego aktu ustawodawstwa krajowego państwa członkowskie powinny zapewnić osiągnięcie w procesie ustawodawczym celów niniejszej dyrektywy dotyczących konsultacji społecznych.

(25)

Należy zagwarantować obiektywność właściwych organów. Konfliktów interesów można byłoby unikać, dokonując między innymi funkcjonalnego rozdziału właściwego organu od wykonawcy. W przypadku gdy właściwy organ jest również wykonawcą, państwa członkowskie powinny przynajmniej wprowadzić — w obrębie organizacji uprawnień administracyjnych — właściwy rozdział pozostających w konflikcie funkcji organów wykonujących obowiązki wynikające z dyrektywy 2011/92/UE.

(26)

Aby właściwy organ mógł ustalić, czy przedsięwzięcia wymienione w załączniku II do dyrektywy 2011/92/UE, wprowadzone w nich zmiany lub rozszerzenie ich zakresu mają zostać poddane ocenie oddziaływania na środowisko (procedura preselekcji), należy określić informacje, które wykonawca musi dostarczyć, przy czym należy się skupić na głównych aspektach pozwalających właściwemu organowi dokonać rozstrzygnięcia. Rozstrzygnięcia te powinny być podawane do wiadomości publicznej.

(27)

W procedurze preselekcji powinno się zapewnić, by oceny oddziaływania na środowisko wymagano jedynie w przypadku przedsięwzięć, które prawdopodobnie wywrą znaczący wpływ na środowisko.

(28)

Kryteria wyboru podane w załączniku III do dyrektywy 2011/92/UE, które państwa członkowskie mają stosować przy ustalaniu, jakie przedsięwzięcia mają być poddane ocenie na podstawie ich znaczącego wpływu na środowisko, powinno się adaptować i sprecyzować. Przykładowo doświadczenie pokazuje, że przedsięwzięcia wykorzystujące lub wpływające na wartościowe zasoby, przedsięwzięcia realizowane w lokalizacjach wrażliwych pod względem ekologicznym lub przedsięwzięcia o skutkach potencjalnie niebezpiecznych lub nieodwracalnych prawdopodobnie wywrą znaczący wpływ na środowisko.

(29)

Aby ustalić, czy przedsięwzięcia mogą mieć znaczący wpływ na środowisko, właściwe organy powinny wybierać najodpowiedniejsze kryteria i uwzględniać informacje, które mogą być dostępne dzięki innym ocenom wymaganym na podstawie przepisów Unii, co pozwoli skutecznie i w sposób przejrzysty przeprowadzić procedurę preselekcji. W związku z tym wskazane jest zamieszczanie odpowiednio precyzyjnej treści w rozstrzygnięciach wynikających z preselekcji, w szczególności w przypadkach, gdy ocena oddziaływania na środowisko nie jest wymagana. Ponadto uwzględnianie uwag zgłaszanych spontanicznie przez inne strony, np. przedstawicieli ogółu społeczeństwa lub ograny publiczne, pomimo że na etapie preselekcji nie są wymagane formalne konsultacje, stanowi przykład dobrych praktyk administracyjnych.

(30)

W celu poprawy jakości oceny wpływu na środowisko, uproszczenia procedur oraz zoptymalizowania procesu decyzyjnego właściwe organy powinny — na wniosek wykonawcy — wydać opinię na temat zakresu i poziomu szczegółowości informacji dotyczących środowiska, które należy składać w formie raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko („ustalanie zakresu”).

(31)

Raport o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko, który musi składać wykonawca, powinien zawierać opis rozsądnych, przeanalizowanych przez wykonawcę rozwiązań alternatywnych dotyczących przedsięwzięcia, w tym w stosownych przypadkach zarys prawdopodobnych zmian aktualnego stanu środowiska naturalnego w przypadku, gdyby projekt nie został zrealizowany (scenariusz odniesienia), co pozwoli podnieść jakość procedury oddziaływania na środowisko i umożliwi uwzględnianie kwestii dotyczących środowiska na wczesnym etapie opracowania projektu.

(32)

Dane i informacje zawarte przez wykonawcę w raportach o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko, zgodnie z załącznikiem IV do dyrektywy 2011/92/UE, powinny być kompletne i mieć odpowiednio wysoką jakość. Aby uniknąć powielania oceny, należy w stosownych wypadkach uwzględnić wyniki innych ocen przeprowadzanych na mocy ustawodawstwa unijnego, np. dyrektywy 2001/42/WE Parlamentu Europejskiego i Rady ( 15 ) lub dyrektywy 2009/71/Euratom, lub ustawodawstwa krajowego, o ile wyniki takie są dostępne.

(33)

Eksperci, z których pomocy skorzystano w przygotowaniu raportów o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko powinni posiadać właściwe kwalifikacje i kompetencje. Do celów analizy danego przedsięwzięcia przez właściwe organy wymaga się odpowiedniego poziomu wiedzy fachowej w danej dziedzinie w celu zagwarantowania, że informacje przedstawiane przez wykonawcę są kompletne i mają odpowiednio wysoką jakość.

(34)

Celem zapewnienia przejrzystości i odpowiedzialności właściwy organ powinien mieć obowiązek uzasadnienia decyzji o udzieleniu zezwolenia na inwestycję i potwierdzenia, że uwzględnił w niej wyniki przeprowadzonych konsultacji i zebrane istotne informacje.

(35)

Państwa członkowskie powinny zapewniać wdrażanie środków łagodzących i kompensacyjnych oraz określanie właściwych procedur dotyczących monitorowania znacznego negatywnego wpływu na środowisko wynikającego z realizacji i eksploatacji przedsięwzięcia, między innymi w celu określenia nieprzewidzianego znaczącego niekorzystnego wpływu, aby móc podjąć właściwe działania naprawcze. Takie monitorowanie nie powinno powielać ani uzupełniać działań w zakresie monitorowania wymaganych na podstawie przepisów unijnych innych niż niniejsza dyrektywa i przepisów krajowych.

(36)

W celu podniesienia skuteczności podejmowania decyzji i pewności prawnej państwa członkowskie powinny zapewnić realizację poszczególnych etapów oceny oddziaływania przedsięwzięć na środowisko w rozsądnym czasie, w zależności od charakteru przedsięwzięcia, jego stopnia złożoności, lokalizacji oraz rozmiaru. Takie ramy czasowe nie powinny w żadnym wypadku powodować naruszenia wysokich standardów ochrony środowiska, w szczególności tych, które wynikają z przepisów unijnych innych niż niniejsza dyrektywa, a także utrudniać skutecznego udziału społeczeństwa ani dostępu do wymiaru sprawiedliwości.

(37)

Aby poprawić skuteczność oceny, uprościć procedury administracyjne i zwiększyć oszczędności, w przypadkach gdy obowiązek przeprowadzenia ocen dotyczących kwestii środowiskowych wynika jednocześnie z niniejszej dyrektywy i dyrektywy 92/43/EWG lub dyrektywy 2009/147/WE, państwa członkowskie powinny zapewnić skoordynowane lub wspólne procedury spełniające wymogi tych dyrektyw, w stosownych przypadkach i przy uwzględnieniu ich szczególnych cech organizacyjnych. W przypadku gdy obowiązek przeprowadzenia oceny dotyczącej kwestii środowiskowych wynika jednocześnie z niniejszej dyrektywy oraz z innych przepisów unijnych, takich jak dyrektywa 2000/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady ( 16 ), dyrektywa 2001/42/WE, dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/98/WE ( 17 ), dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/75/UE ( 18 ) i dyrektywa 2012/18/UE, państwa członkowskie powinny mieć możliwość zapewnienia skoordynowanych lub wspólnych procedur spełniających wymogi odpowiednich przepisów unijnych. W przypadku wprowadzania skoordynowanych lub wspólnych procedur państwa członkowskie powinny wyznaczyć organ odpowiedzialny za dopełnienie odnośnych obowiązków. Biorąc pod uwagę struktury instytucjonalne, państwa członkowskie powinny mieć możliwość wyznaczenia więcej niż jednego organu, jeżeli uznają to za niezbędne.

(38)

Państwa członkowskie powinny określić zasady nakładania kar za naruszenia krajowych przepisów przyjętych na mocy niniejszej dyrektywy. Państwa członkowskie powinny mieć swobodę podejmowania decyzji o rodzaju lub formie kar. Przewidziane kary powinny być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające.

(39)

Zgodnie z zasadami pewności prawnej i proporcjonalności oraz w celu zapewnienia możliwie najsprawniejszego przejścia z aktualnego systemu określonego dyrektywą 2011/92/UE do nowego systemu wynikającego ze zmian zawartych w niniejszej dyrektywie, należy określić przepisy przejściowe. Przepisy te powinny gwarantować, że środowisko regulacyjne dotyczące ocen oddziaływania środowiskowego nie ulegnie zmianie w stosunku do danego wykonawcy, gdy podjęto już kroki proceduralne w oparciu o obowiązujące aktualnie przepisy, ale nie wydano jeszcze dla danego przedsięwzięcia zezwolenia na inwestycję lub innych wiążących decyzji wymaganych do spełnienia celów niniejszej dyrektywy. Zatem odnośne przepisy dyrektywy 2011/92/UE przed ich zmianą w drodze niniejszej dyrektywy powinny mieć zastosowanie do przedsięwzięć, w odniesieniu do których rozpoczęto procedurę preselekcji, procedurę ustalania zakresu raportu (w przypadkach gdy o tę ostatnią wniósł wykonawca lub gdy wymaga jej właściwy organ) lub złożono raport o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko przed terminem transpozycji.

(40)

Zgodnie ze wspólną deklaracją polityczną państw członkowskich i Komisji z dnia 28 września 2011 r. dotyczącą dokumentów wyjaśniających ( 19 ) państwa członkowskie zobowiązały się do złożenia, w uzasadnionych przypadkach, wraz z powiadomieniem o środkach transpozycji, jednego lub więcej dokumentów wyjaśniających związki między elementami dyrektywy a odpowiadającymi im częściami krajowych instrumentów transpozycyjnych. W odniesieniu do niniejszej dyrektywy ustawodawca uznaje, że przekazanie takich dokumentów jest uzasadnione.

(41)

Ponieważ cel niniejszej dyrektywy, czyli zapewnienie wysokiego poziomu ochrony środowiska i zdrowia ludzkiego dzięki wprowadzeniu minimalnych wymogów w zakresie oceny oddziaływania przedsięwzięć na środowisko, nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie i w związku z tym może — ze względu na zakres, znaczenie i transgraniczny charakter problemów związanych ze środowiskiem — zostać skuteczniej zrealizowany na poziomie unijnym, Unia może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(42)

Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 2011/92/UE,