ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ (τέταρτο τμήμα)

της 29ης Νοεμβρίου 2007

Υπόθεση C-9/06 P

Tomás Salazar Brier

κατά

Επιτροπής των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων

«Αίτηση αναιρέσεως – Υπάλληλοι – Αμοιβή – Επίδομα αποδημίας – Προϋπόθεση χορηγήσεως του επιδόματος αποδημίας του άρθρου 4, παράγραφος 1, στοιχείο α΄, δεύτερη περίπτωση, του παραρτήματος VII του ΚΥΚ – Έννοια της “παροχής υπηρεσιών προς άλλο κράτος”»

Αντικείμενο: Αίτηση αναιρέσεως κατά της αποφάσεως του Πρωτοδικείου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (πρώτο τμήμα) της 25ης Οκτωβρίου 2005, Τ-83/03, Salazar Brier κατά Επιτροπής των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, (Συλλογή Υπ.Υπ. 2005, σ. I‑A‑311 και II‑1407), με αίτημα την αναίρεση της αποφάσεως αυτής.

Απόφαση: Η αίτηση αναιρέσεως απορρίπτεται.

Περίληψη

1.        Αναίρεση – Λόγοι – Νέα επιχειρηματολογία – Παραδεκτό – Όρια

(Οργανισμός του Δικαστηρίου, άρθρο 58· Κανονισμός Διαδικασίας του Δικαστηρίου, άρθρο 113 § 2)

2.        Υπάλληλοι – Αμοιβή – Επίδομα αποδημίας – Προϋποθέσεις χορηγήσεως

(Κανονισμός Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων, παράρτημα VII, άρθρο 4 § 1, στοιχείο α΄)

1.        Από τον συνδυασμό των διατάξεων των άρθρων 58 του Οργανισμού του Δικαστηρίου και 113, παράγραφος 2, του Κανονισμού Διαδικασίας του Δικαστηρίου, προκύπτει ότι ο αναιρεσείων μπορεί κατ’ αναίρεση να επικαλείται κάθε λυσιτελές επιχείρημα υπό την προϋπόθεση και μόνον ότι η αίτηση αναιρέσεως δεν μεταβάλλει το αντικείμενο της διαφοράς που εκδίκασε το Πρωτοδικείο.

2.        Ακόμη κι αν η κατανομή των αρμοδιοτήτων σε διακρατικό επίπεδο ποικίλλει ανάλογα με τη θεσμική δομή κάθε κράτους, το κράτος πρέπει να θεωρείται, στο δημόσιο διεθνές δίκαιο, ως ενιαίο υποκείμενο. Από της απόψεως αυτής, απαιτείται το κράτος να εκπροσωπείται, ενώπιον των λοιπών κρατών και των διεθνών οργανισμών, μέσω ενός συστήματος ενιαίας διπλωματικής αντιπροσωπείας, που αντανακλά τον ενιαίο χαρακτήρα, σε διεθνές επίπεδο, του οικείου κράτους.

Μολονότι δεν είναι ουσιώδες, για να μπορεί να θεωρηθεί ότι ο εν λόγω υπάλληλος έχει παράσχει υπηρεσίες προς «άλλο κράτος», να έχει εργαστεί στην κεντρική διοίκηση του κράτους αυτού, αντιθέτως, η λειτουργική ένταξή του σε μόνιμη αντιπροσωπεία του κράτους αυτού αποτελεί στοιχείο αποφασιστικής σημασίας.

Συγκεκριμένα, οι υπάλληλοι που έχουν παράσχει υπηρεσίες προς το κράτος μέσω της κεντρικής διοικήσεώς του και οι υπάλληλοι που παρέχουν υπηρεσίες προς αυτόνομη κοινότητα, μέσω της διοικήσεώς της, πρέπει να θεωρηθούν ότι βρίσκονται σε κατάσταση αποδημίας κατά την έννοια του άρθρου 4, παράγραφος 1, του παραρτήματος VII του ΚΥΚ, υπό την προϋπόθεση πάντως ότι έχουν τυπικώς ενταχθεί στη μόνιμη αντιπροσωπεία του εν λόγω κράτους.

Συνεπώς, για τους σκοπούς της ερμηνείας της φράσης «παροχή υπηρεσιών προς άλλο κράτος», του άρθρου 4, παράγραφος 1, στοιχείο α΄, δεύτερη περίπτωση, του παραρτήματος VII του ΚΥΚ πρέπει να θεωρηθεί ότι επιρροή ασκεί μόνον το γεγονός ότι οι υπηρεσίες παρέχονται προς μόνιμη αντιπροσωπεία του κράτους. Κατά συνέπεια η παροχή υπηρεσιών προς τις κυβερνήσεις των πολιτικών υποδιαιρέσεων των κρατών δεν μπορεί να θεωρηθεί ως παροχή υπηρεσιών προς κράτος αν ο ενδιαφερόμενος δεν έχει τυπικώς ενταχθεί στη μόνιμη αντιπροσωπεία του κράτους. Για τον ίδιο λόγο, η παροχή υπηρεσιών προς εμπορικές εταιρίες του Δημοσίου δεν μπορεί να θεωρηθεί ως παροχή υπηρεσιών προς κράτος.