α)

Φαίνεται ότι επιδιώκει έναν αμιγώς περιβαλλοντικό σκοπό, ενώ η νομική βάση επί της οποίας ερείδεται είναι το παλαιό άρθρο 43, νυν άρθρο 37, της Συνθήκης περί Ιδρύσεως της Ευρωπαϊκής Κοινότητας που υπεγράφη στη Ρώμη στις 25 Μαρτίου 1957.

β)

Δεν ορίζει την έννοια των παρασυρόμενων απλαδιών και, ως εκ τούτου, δεν καθορίζει με σαφήνεια το πεδίο εφαρμογής του.

γ)

Δεν έχει σαφή αιτιολογία.

δ)

Δεν λαμβάνει υπόψη τα διαθέσιμα επιστημονικά και τεχνικά δεδομένα ούτε τις συνθήκες του περιβάλλοντος στις διάφορες περιοχές της Κοινότητας ούτε τα πλεονεκτήματα ή τις επιβαρύνσεις που απορρέουν από την απαγόρευση που προβλέπει.

ε)

Είναι δυσανάλογο σε σχέση με τον επιδιωκόμενο σκοπό.

στ)

Εισάγει δυσμενείς διακρίσεις διότι επιφυλάσσει την ίδια μεταχείριση σε διαφορετικές γεωγραφικές, οικονομικές και κοινωνικές καταστάσεις.

ζ)

Δεν προβλέπει καμία παρέκκλιση υπέρ των αλιέων που ασκούν την αλιεία του τόννου σε μικρή κλίμακα με δίχτυα όπως είναι τα απλάδια για τον τόννο, μέθοδος η οποία, πέραν του ότι αποτελεί παραδοσιακή μέθοδο αλιείας στη Μεσόγειο, είναι ζωτικής σημασίας για τον πληθυσμό που τη χρησιμοποιεί και, κατά τα λοιπά, είναι άκρως επιλεκτική.