Προσφυγή της Επιτροπής των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων κατά της Γαλλικής Δημοκρατίας ασκηθείσα στις 27 Οκτωβρίου 2005

(Υπόθεση C-389/05)

(2006/C 10/23)

Γλώσσα διαδικασίας: η γαλλική

Η Επιτροπή των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, εκπροσωπούμενη από τον A. Bordes, με τόπο επιδόσεων στο Λουξεμβούργο, άσκησε προσφυγή, στις 27 Οκτωβρίου 2005, κατά της Γαλλικής Δημοκρατίας ενώπιον του Δικαστηρίου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων.

Η Επιτροπή των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων ζητεί από το Δικαστήριο:

Προβαλλόμενοι με την προσφυγή λόγοι και κύρια επιχειρήματα:

Τα άρθρα 43 και 49 ΕΚ θεμελιώνουν, αντιστοίχως, το δικαίωμα εγκαταστάσεως και την ελεύθερη παροχή υπηρεσιών. Το άρθρο 46 ορίζει, εξάλλου, ότι οι διατάξεις των εν λόγω άρθρων και τα μέτρα που λαμβάνονται δυνάμει αυτών δεν εμποδίζουν τη δυνατότητα εφαρμογής των εθνικών διατάξεων κράτους μέλους που προβλέπουν ειδικό καθεστώς για τους αλλοδαπούς υπηκόους και δικαιολογούνται από λόγους δημοσίας τάξεως, δημοσίας ασφαλείας και δημοσίας υγείας. Ωστόσο, η τελευταία αυτή διάταξη δεν είναι επίδικη στην υπό κρίση υπόθεση, δεδομένου ότι η αιτίαση της Επιτροπής δεν αφορά ένα ειδικό καθεστώς ενδεχομένως προβλεπόμενο για τους υπηκόους των άλλων κρατών μελών που επιθυμούν να ασκήσουν τις δραστηριότητες παροχής υπηρεσιών τεχνητής γονιμοποιήσεως στη Γαλλία, αλλά την de jure και de facto αδυναμία προσβάσεως των εν λόγω κοινοτικών υπηκόων στην ως άνω δραστηριότητα λόγω του μονοπωλίου του οποίου απολαύουν στη Γαλλία τα «κέντρα γονιμοποιήσεως», ιδίως μέσω δύο διατάξεων της γαλλικής νομοθεσίας.

Στη Γαλλία, οι υπηρεσίες τεχνητής γονιμοποιήσεως αποτελούν αντικείμενο εν τοις πράγμασι και εκ του νόμου μονοπωλίου των «κέντρων γονιμοποιήσεως», το οποίο απαγορεύει στις προερχόμενες από άλλα κράτη μέλη επιχειρήσεις παροχής αυτών των υπηρεσιών να έχουν πρόσβαση στις εν λόγω δραστηριότητες, διά της ασκήσεως είτε του δικαιώματος εγκαταστάσεως είτε του δικαιώματος ελεύθερης παροχής υπηρεσιών. Οι γαλλικές αρχές επικαλούνται υγειονομικούς λόγους οι οποίοι, κατά την άποψή τους, δύνανται να δικαιολογήσουν τη θέσπιση ή τη διατήρηση εθνικών μέτρων με τόσο περιοριστικό χαρακτήρα ώστε να αποδυναμώνουν εν τοις πράγμασι τις δύο αυτές ελευθερίες που καθιερώνει η Συνθήκη, ενώ η Επιτροπή βάλλει κατά του κύρους των προβαλλομένων δικαιολογιών, και ισχυρίζεται ότι, ως εκ της φύσεώς τους, οι περιορισμοί αυτοί είναι, εν πάση περιπτώσει, δυσανάλογοι προς τον σκοπό υγειονομικής ασφαλείας, του οποίου κυρίως έγινε επίκληση προς δικαιολόγησή τους.