Προσφυγή της Επιτροπής των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων κατά της Ιρλανδίας, που ασκήθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου 2004

(Υπόθεση C-418/04)

(2005/C 6/44)

Γλώσσα διαδικασίας: η αγγλική

Η Επιτροπή των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, εκπροσωπούμενη από τους Barry Doherty και Michel van Beek, με τόπο επιδόσεων στο Λουξεμβούργο, άσκησε στις 29 Σεπτεμβρίου 2004 ενώπιον του Δικαστηρίου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων προσφυγή κατά της Ιρλανδίας.

Η Επιτροπή ζητεί από το Δικαστήριο:

Ισχυρισμοί και κύρια επιχειρήματα:

Η παρούσα υπόθεση αφορά τη μη συμμόρφωση της Ιρλανδίας προς ορισμένες υποχρεώσεις που καθορίζονται στην οδηγία 79/409/ΕΟΚ και στην οδηγία 92/43/ΕΟΚ. Η Επιτροπή ισχυρίζεται ότι:

Από το 1981, η Ιρλανδία παρέλειψε να κατατάξει, σύμφωνα με το άρθρο 4, παράγραφοι 1 και 2, της οδηγίας 79/409/ΕΟΚ, περί της διατηρήσεως των αγρίων πτηνών (στο εξής: οδηγία περί πτηνών), όλα τα πλέον κατάλληλα εδάφη, σε αριθμό και επιφάνεια, για τα είδη του παραρτήματος I της οδηγίας καθώς και για τα αποδημητικά είδη των οποίων η έλευση είναι τακτική. Η ως άνω παράλειψη έχει δύο πτυχές. Πρώτον, δεν πραγματοποιήθηκε καμία κατάταξη όσον αφορά ορισμένες τοποθεσίες («μη κατάταξη»). Δεύτερον, δεν πραγματοποιήθηκε πλήρης κατάταξη άλλων τοποθεσιών («μερική κατάταξη»). Όσον αφορά την εδαφική κάλυψη, το συνδυασμένο αποτέλεσμα της μη κατατάξεως και της μερικής κατατάξεως άφησε την Ιρλανδία με το δεύτερο μικρότερο δίκτυο ειδικών ζωνών προστασίας (στο εξής: ΕΖΠ) σε σχέση με οποιοδήποτε κράτος μέλος πριν από τις προσχωρήσεις που έλαβαν χώρα την 1η Μαΐου 2004.

Η Ιρλανδία παρέλειψε να θεσπίσει το αναγκαίο νομικό καθεστώς προστασίας για τις ΕΖΠ σύμφωνα με το άρθρο 4, παράγραφοι 1 και 2, της οδηγίας περί πτηνών. Το πεδίο εφαρμογής της σχετικής ιρλανδικής νομοθεσίας περιορίζεται στα αποκαλούμενα προληπτικά μέτρα, ήτοι σε μέτρα τα οποία αποσκοπούν στην αντιμετώπιση απειλών προς τους οικοτόπους και διαταράξεων για τα άγρια πτηνά οι οποίες προκαλούνται από ανθρώπινες παρεμβάσεις. Εκτός από τις εγγενείς αδυναμίες των ως άνω προληπτικών μέτρων, η Επιτροπή προβάλλει ότι το απαιτούμενο από το άρθρο 4, παράγραφοι 1 και 2, νομικό καθεστώς προστασίας έχει ευρύτερο πεδίο εφαρμογής και ότι η εξασφάλιση της επιβιώσεως και της αναπαραγωγής των ειδών πτηνών εντός των ΕΖΠ μπορεί να απαιτεί πιο δραστικά μέτρα από τις προσπάθειες περιορισμού των αρνητικών ανθρώπινων παρεμβάσεων.

Καίτοι υφίσταται ιρλανδική νομοθεσία σχετικά με την προστασία των οικοτόπων που βρίσκονται έξω από τις ΕΖΠ που έχουν καταταχθεί, η εν λόγω νομοθεσία στερείται της απαιτούμενης από την οδηγία περί πτηνών σαφήνειας όσον αφορά το άρθρο 4, παράγραφος 4, πρώτη περίοδος. Ειδικότερα, η ιρλανδική νομοθεσία δεν επιβάλλει ειδικές υποχρεώσεις όσον αφορά τους οικοτόπους των ειδών αγρίων πτηνών που θα έπρεπε να τυγχάνουν της παρεχόμενης στις ΕΖΠ προστασίας σε ζώνες που δεν καλύπτονται από το υφιστάμενο δίκτυο ΕΖΠ της Ιρλανδίας.

Δεν υφίστανται ειδικές διατάξεις που να εφαρμόζουν το άρθρο 4, παράγραφος 4, δεύτερη περίοδος, το οποίο ορίζει ότι τα κράτη μέλη «θα προσπαθήσουν να αποφύγουν τη ρύπανση ή τη φθορά των οικοτόπων» που βρίσκονται έξω από τις ζώνες που έχουν καταταχθεί. Πολλές δραστηριότητες που καταστρέφουν τους οικοτόπους δεν υπόκεινται σε οποιαδήποτε αποτελεσματική μορφή ελέγχου προβλεπομένου από τον νόμο.

Η οδηγία 92/43/ΕΟΚ (στο εξής: οδηγία περί οικοτόπων) έπρεπε να εφαρμοστεί από τις 10 Ιουνίου 1994. Τούτο σημαίνει ότι η Ιρλανδία όφειλε να μεταφέρει στην εσωτερική έννομη τάξη και να εφαρμόσει τις διατάξεις των άρθρων 6, παράγραφοι 2 έως 4, σε όλες τις ΕΖΠ που έχουν καταταχθεί σύμφωνα με το άρθρο 4, παράγραφος 1, της οδηγίας περί πτηνών ή έχουν αναγνωρισθεί σύμφωνα με το άρθρο 4, παράγραφος 2, της ίδιας οδηγίας κατά την ανωτέρω ημερομηνία ή μετά την παρέλευσή της. Η Επιτροπή θεωρεί ότι η Ιρλανδία δεν μετέφερε στην εσωτερική έννομη τάξη ούτε εφάρμοσε το άρθρο 6, παράγραφος 2, της οδηγίας περί οικοτόπων.

Η θέσπιση εθνικών μέτρων για την εφαρμογή του άρθρου 10 της οδηγίας περί πτηνών είναι αναγκαία προκειμένου να διασφαλιστεί ότι η οδηγία είναι πλήρως αποτελεσματική. Η Ιρλανδία, μη προβλέποντας, στις σχετικές νομοθετικές διατάξεις, την υποχρέωση να ενθαρρυνθεί η έρευνα, παρέλειψε να εφαρμόσει το άρθρο 10.

(1)  ΕΕ ειδ.έκδ. 15/001, σ. 202.

(2)  ΕΕ L 206 της 22.7.1992, σ. 7.