—

να αναιρέσει την αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση·

—

να ακυρώσει το από 2 Μαρτίου 2020 έγγραφο της Επιτροπής, με το οποίο η Αναπληρώτρια Γενική Διευθύντρια της Επιτροπής ζήτησε από την Westfälische Drahtindustrie GmbH να καταβάλει στην Επιτροπή το ποσό των 12 236 931,69 ευρώ·

—

και, κατά συνέπεια, να διαπιστώσει ότι η Επιτροπή οφείλει να συμψηφίσει τις καταβολές της Westfälischen Drahtindustrie GmbH προς την Επιτροπή κατά το χρονικό διάστημα από τις 29 Ιουνίου 2011 έως τις 16 Ιουνίου 2015, ύψους 16 400 000 ευρώ πλέον αντισταθμιστικών τόκων συνολικού ύψους 1 420 610 ευρώ, ήτοι συνολικό ποσό ύψους 17 820 610 ευρώ, με το καταβλητέο από 15 Ιουλίου 2015 χρηματικό πρόστιμο που αυτοτελώς επιδίκασε το Γενικό Δικαστήριο στην υπόθεση Westfälische Drahtindustrie κ.λπ. κατά Επιτροπής (T-393/10, EU:T:2015:515) και ότι συνεπώς το ως άνω πρόστιμο εξοφλήθηκε πλήρως διά καταβολής στις 17 Οκτωβρίου 2019 ποσού ύψους 18 149 636,24 ευρώ·

—

να υποχρεώσει την Επιτροπή να καταβάλει στην Westfälische Drahtindustrie GmbH ποσό ύψους 1 633 085,17 ευρώ πλέον αντισταθμιστικών τόκων από 17 Οκτωβρίου 2019 μέχρις ολοσχερούς εξοφλήσεως του αντιστοίχως οφειλόμενου ποσού·

—

επικουρικώς, να αναιρέσει την αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση και να υποχρεώσει την Επιτροπή να καταβάλει στις τρεις αναιρεσείουσες αποζημίωση ύψους 12 236 931,69 ευρώ συμψηφίζοντάς την με την αξίωση ύψους 12 236 931,36 ευρώ την οποία η Επιτροπή προέβαλε, με έγγραφο της 2ας Μαρτίου 2020, έναντι της Westfälische Drahtindustrie GmbH και να επιστρέψει στην Westfälische Drahtindustrie GmbH το αχρεωστήτως καταβληθέν ποσό ύψους 1 633 085,17 ευρώ πλέον αντισταθμιστικών τόκων από 17 Οκτωβρίου 2019 μέχρις ολοσχερούς εξοφλήσεως του αντιστοίχως οφειλόμενου ποσού·

—

επικουρικώς προς τα διαλαμβανόμενα στα τρία ανωτέρω σημεία αιτήματα, να αναπέμψει την υπόθεση ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου προκειμένου αυτό να αποφανθεί·

και εν πάση περιπτώσει

—

να καταδικάσει την Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα της πρωτοβάθμιας και της αναιρετικής διαδικασίας.

1.

Η αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση αντιβαίνει στο δίκαιο της Ένωσης και στηρίζεται σε αντιφατική αιτιολογία. Το Γενικό Δικαστήριο αναγνωρίζει, βεβαίως, την ουσιώδη τροποποίηση και την αντικατάσταση του επιβληθέντος το 2010/2011 στις αναιρεσείουσες από την Επιτροπή προστίμου. Ωστόσο, παρά τη σαφήνεια του αντίθετου διατακτικού και των διαπιστώσεων του Γενικού Δικαστηρίου στην απόφαση της 15ης Ιουλίου 2015, υποστηρίζεται στην αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση ότι η παρανόμως εκδοθείσα το 2010/2011 απόφαση της Επιτροπής και το επιβληθέν με αυτή δυσανάλογο πρόστιμο παραμένουν αμετάβλητα και πανομοιότυπα.

2.

Στην αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση το Γενικό Δικαστήριο δεν έλαβε υπόψη του τις έννομες συνέπειες που απορρέουν από την απόφαση της 15ης Ιουλίου 2015. Η αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση παραβιάζει την αρχή κατά την οποία η υποχρέωση άρσης των συνεπειών, η οποία συγκεκριμενοποιήθηκε με την απόφαση της 15ης Ιουλίου 2015, πρέπει να εκτελεστεί από τα θεσμικά όργανα της Ένωσης.

3.

Με την αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση, το Γενικό Δικαστήριο παραβίασε το θεμελιώδες δικονομικό δικαίωμα των αναιρεσειουσών για αποτελεσματική δικαστική προστασία υπό τη μορφή του δικαιώματος ακροάσεώς τους. Απέρριψε όλους τους λόγους ακυρώσεως με την ίδια αιτιολογία, κατά την οποία το τροποποιηθέν με την απόφαση της 15ης Ιουλίου 2015 πρόστιμο δεν αποτελεί νέο πρόστιμο. Η κρίση που περιλαμβάνεται στην αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση περί της νομικής φύσεως των προστίμων είναι αμφισβητήσιμη. Εξάλλου, οι διάφοροι λόγοι ακυρώσεως δεν συνδέονται τόσο στενά ώστε να δικαιολογείται η απόρριψή τους με ένα και μόνο νομικό επιχείρημα. Αντιθέτως, το Γενικό Δικαστήριο θα έπρεπε να είχε εξετάσει όλους τους λόγους ακυρώσεως μεμονωμένως και λεπτομερώς. Δεν προκύπτει ότι με την αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση το Γενικό Δικαστήριο αιτιολόγησε επαρκώς την απόρριψη όλων των λόγων ακυρώσεως.