1)

Το άρθρο 3, παράγραφοι 1 και 2, της οδηγίας 93/13/ΕΟΚ του Συμβουλίου, της 5ης Απριλίου 1993, σχετικά με τις καταχρηστικές ρήτρες των συμβάσεων που συνάπτονται με καταναλωτές,

έχει την έννοια ότι:

πρέπει να θεωρηθεί ότι δεν αποτέλεσε αντικείμενο ατομικής διαπραγματεύσεως, κατά την έννοια της διατάξεως αυτής, ρήτρα η οποία αποτελεί μέρος συμβάσεως δανείου συνομολογηθείσας σε ξένο νόμισμα και συναφθείσας με καταναλωτή, δυνάμει της οποίας η τράπεζα μπορεί να καθορίσει το τελικό ποσό του δανείου που έχει συνομολογηθεί στο νόμισμα αυτό εφαρμόζοντας στο εκπεφρασμένο σε εθνικό νόμισμα ποσό, το οποίο αντιστοιχεί στην αίτηση χρηματοδοτήσεως του καταναλωτή, συναλλαγματική ισοτιμία την οποία η τράπεζα καθορίζει μονομερώς, όταν ο τρόπος υπολογισμού του ποσού αυτού καθορίσθηκε αποκλειστικώς από την τράπεζα πριν από τη σύναψη της συμβάσεως, χωρίς ο καταναλωτής να μπορεί, ως εκ τούτου, να επηρεάσει τον τρόπο αυτόν.

2)

Το άρθρο 4, παράγραφος 2, της οδηγίας 93/13

έχει την έννοια ότι:

όταν, στο πλαίσιο συμβάσεως δανείου συνομολογηθείσας σε ξένο νόμισμα με καταναλωτή, ρήτρα της συμβάσεως αυτής έχει ως αποτέλεσμα, αφενός, να μετακυλίεται στον καταναλωτή ο συναλλαγματικός κίνδυνος που συνδέεται με τις εκτιμήσεις του ξένου αυτού νομίσματος έναντι του εθνικού νομίσματος και, αφετέρου, να παρέχεται στην τράπεζα, με επιβάρυνση του καταναλωτή, πλεονέκτημα συνιστάμενο στη διαφορά που υφίσταται μεταξύ της συναλλαγματικής ισοτιμίας που αυτή επέλεξε για τον καθορισμό του τελικού ποσού του δανείου που συνομολογείται στο εν λόγω νόμισμα και άλλων επιτοκίων που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει στο πλαίσιο αυτό, αρκεί η διαπίστωση, για να θεωρηθεί ότι η ρήτρα αυτή, καθόσον αφορά τη διαφορά της συναλλαγματικής ισοτιμίας, δεν πληροί την απαίτηση περί σαφούς και κατανοητής διατυπώσεως, κατά την έννοια της διατάξεως αυτής, ότι η τράπεζα δεν παρέσχε στον καταναλωτή καμία πληροφορία σχετικά με τον συνυπολογισμό της διαφοράς αυτής, ανεξαρτήτως της εκτάσεως των πληροφοριών που παρασχέθηκαν στον καταναλωτή όσον αφορά τη μετάθεση του συναλλαγματικού κινδύνου.

3)

Το άρθρο 3, παράγραφος 1, της οδηγίας 93/13

έχει την έννοια ότι:

όταν, στο πλαίσιο συμβάσεως δανείου συνομολογηθείσας σε ξένο νόμισμα με καταναλωτή, ρήτρα της συμβάσεως αυτής έχει ως αποτέλεσμα, αφενός, τη μεταφορά στον καταναλωτή του συναλλαγματικού κινδύνου που συνδέεται με τις εκτιμήσεις του ξένου νομίσματος έναντι του εθνικού νομίσματος και, αφετέρου, την παροχή στην τράπεζα πλεονεκτήματος συνδεόμενου με τη διαφορά της συναλλαγματικής ισοτιμίας, η ρήτρα αυτή, όσον αφορά τη διαφορά της συναλλαγματικής ισοτιμίας, μπορεί να θεωρηθεί αφ’ εαυτής ικανή να δημιουργήσει, εις βάρος του καταναλωτή, σημαντική ανισορροπία μεταξύ των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεων που απορρέουν από τη σύμβαση, ανεξαρτήτως της εξετάσεως του ενδεχομένως καταχρηστικού χαρακτήρα, κατά την έννοια της διατάξεως αυτής, της εν λόγω ρήτρας, καθόσον αφορά τη μεταβίβαση του συναλλαγματικού κινδύνου.

4)

Το άρθρο 6, παράγραφος 1, της οδηγίας 93/13

έχει την έννοια ότι:

δεν αντιτίθεται στην κήρυξη ως άκυρης συμβάσεως δανείου συνομολογηθείσας σε ξένο νόμισμα και στην αποδέσμευση του καταναλωτή από τις οικονομικές συνέπειες που απορρέουν από τη ρήτρα της συμβάσεως περί μεταφοράς του συναλλαγματικού κινδύνου, όταν το εθνικό δικαστήριο διαπιστώνει ότι η ρήτρα της συμβάσεως αυτής σχετικά με τον καθορισμό του τελικού ποσού του δανείου, καθόσον έχει ως αποτέλεσμα την παροχή στην τράπεζα πλεονεκτήματος συνδεόμενου με τη διαφορά της συναλλαγματικής ισοτιμίας, έχει καταχρηστικό χαρακτήρα, μολονότι οι ρήτρες της εν λόγω συμβάσεως που προβλέπουν τον τρόπο μετατροπής του ξένου νομίσματος με σκοπό την αποπληρωμή του δανείου δεν είναι καταχρηστικές ή μολονότι η κατάργησή τους δεν συνεπάγεται την ακύρωση της ίδιας συμβάσεως, αν το εθνικό δικαστήριο φρονεί, σύμφωνα με τους κανόνες του εσωτερικού του δικαίου και βάσει αντικειμενικής προσεγγίσεως, ότι η σύμβαση δανείου δεν μπορεί να εξακολουθήσει να υφίσταται χωρίς την καταχρηστική ρήτρα, ιδίως καθόσον η ρήτρα αυτή καθορίζει το κύριο αντικείμενο της συμβάσεως.