1)

Έχουν η αρχή προστασίας των εργαζομένων και η αρχή ευθύνης του εργοδότη, οι οποίες κατοχυρώνονται στο άρθρο 1, παράγραφοι 1 και 2, και στο άρθρο 5, παράγραφος 1, της οδηγίας 89/391/ΕΟΚ του Συμβουλίου, σχετικά με την εφαρμογή μέτρων για την προώθηση της βελτίωσης της ασφάλειας και της υγείας των εργαζομένων κατά την εργασία (1), η οποία μεταφέρθηκε στο εθνικό δίκαιο με τον Legea nr. 319/2006 a securității și sănătății în muncă (νόμο 319/2006 σχετικά με την ασφάλεια και την υγεία στην εργασία), ερμηνευόμενες σε συνδυασμό με το άρθρο 31, παράγραφος 1, του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την έννοια ότι αντιτίθενται σε ρύθμιση, όπως η επίμαχη στην κύρια δίκη, η οποία επιβάλλεται με απόφαση εθνικού συνταγματικού δικαστηρίου, δυνάμει της οποίας διοικητικό δικαστήριο δύναται, κατόπιν προσφυγής του εργοδότη και μόνο στο πλαίσιο κατ’ αντιμωλίαν διαδικασίας με την κρατική διοικητική αρχή, να αποφαίνεται τελεσιδίκως ότι ένα συμβάν δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί ως εργατικό ατύχημα κατά την έννοια της οδηγίας και, συνεπώς, μπορεί να εμποδίσει το ποινικό δικαστήριο το οποίο επιλαμβάνεται είτε κατόπιν άσκησης ποινικής δίωξης από τον εισαγγελέα κατά του υπαίτιου εργαζομένου, είτε στο πλαίσιο αστικής αγωγής ασκηθείσας κατά του ίδιου εργοδότη ως αστικώς υπευθύνου στο πλαίσιο της ποινικής δίκης και κατά του υπευθύνου υπαλλήλου του, να εκδώσει διαφορετική απόφαση όσον αφορά τον χαρακτηρισμό του ίδιου συμβάντος ως εργατικού ατυχήματος, πτυχή που συνιστά συστατικό στοιχείο των αδικημάτων που αποτελούν το αντικείμενο της ποινικής διαδικασίας (ελλείψει του οποίου δεν είναι δυνατόν να στοιχειοθετηθεί ούτε ποινική ούτε αστική ευθύνη παράλληλα με την ποινική ευθύνη), λαμβανομένης υπόψη της ισχύος του δεδικασμένου της τελεσίδικης αποφάσεως του διοικητικού δικαστηρίου;

2)

Σε περίπτωση καταφατικής απάντησης [στο πρώτο ερώτημα], έχει η αρχή της υπεροχής του δικαίου της Ένωσης την έννοια ότι αντιτίθεται σε εθνική ρύθμιση ή πρακτική βάσει της οποίας τα τακτικά εθνικά δικαστήρια δεσμεύονται από τις αποφάσεις του εθνικού συνταγματικού δικαστηρίου και δεν δύνανται, εξ αυτού του λόγου και με την επιφύλαξη της διαπράξεως πειθαρχικού αδικήματος, να αφήνουν αυτεπαγγέλτως ανεφάρμοστη τη νομολογία που απορρέει από τις αποφάσεις αυτές, ακόμη και αν εκτιμούν, υπό το πρίσμα αποφάσεως του Δικαστηρίου, ότι η επίμαχη νομολογία αντιβαίνει στα άρθρα 1, παράγραφοι 1 και 2, και 5, παράγραφος 1, της οδηγίας 89/391/ΕΟΚ του Συμβουλίου, η οποία μεταφέρθηκε στο εθνικό δίκαιο με τον νόμο 319/2006, σε συνδυασμό με το άρθρο 31, παράγραφος 1, του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης;