i)

Είναι δυνατή η εφαρμογή της αρχής της σύμφωνης προς το άρθρο 23, παράγραφος 4, της οδηγίας [2019/1023] (1) ερμηνείας, όταν τα πραγματικά περιστατικά (όπως στην υπό κρίση υπόθεση, λαμβανομένης υπόψη της ημερομηνίας υποβολής του αιτήματος περί απαλλαγής από ανεξόφλητες απαιτήσεις) έλαβαν χώρα κατά το χρονικό διάστημα που μεσολάβησε μεταξύ της ενάρξεως ισχύος της εν λόγω οδηγίας και της καταληκτικής ημερομηνίας για τη μεταφορά της στο εσωτερικό δίκαιο, η δε εφαρμοστέα εθνική ρύθμιση (TRLC [κωδικοποιημένο κείμενο του νόμου περί πτωχεύσεως], όπως τροποποιήθηκε με το βασιλικό νομοθετικό διάταγμα 1/20) δεν είναι εκείνη που μεταφέρει την οδηγία στο εσωτερικό δίκαιο (νόμος 16/22);

ii)

Είναι συμβατή με το άρθρο 23, παράγραφος 4, της οδηγίας [2019/1023] και με τις κατευθυντήριες αρχές του σχετικά με την απαλλαγή από τα χρέη, εθνική ρύθμιση όπως η ισπανική κατά τα προβλεπόμενα στον TRLC (όπως τροποποιήθηκε με το βασιλικό νομοθετικό διάταγμα 1/2020), η οποία δεν παρέχει καμία αιτιολόγηση όσον αφορά την εξαίρεση απαιτήσεων δημοσίου δικαίου από την απαλλαγή από ανεξόφλητες απαιτήσεις; Διακυβεύει ή υπονομεύει η εν λόγω ρύθμιση την επίτευξη των σκοπών της ως άνω οδηγίας, στο μέτρο που αποκλείει τις απαιτήσεις δημοσίου δικαίου από τη δυνατότητα απαλλαγής από ανεξόφλητες απαιτήσεις και στερείται της δέουσας αιτιολογήσεως;

iii)

Περιέχει το άρθρο 23, παράγραφος 4, της οδηγίας [2019/1023] εξαντλητική και αποκλειστική απαρίθμηση των κατηγοριών απαιτήσεων που μπορούν να εξαιρεθούν από την απαλλαγή ή πρόκειται, αντιθέτως, για αμιγώς ενδεικτική απαρίθμηση, ώστε ο εθνικός νομοθέτης είναι απολύτως ελεύθερος να καθορίσει κατά την κρίση του τις κατηγορίες απαιτήσεων που εξαιρούνται από την απαλλαγή, εφόσον αυτές αιτιολογούνται δεόντως βάσει του εθνικού του δικαίου;