1)

Έχουν το άρθρο 3, παράγραφος 1, στοιχείο α', και το άρθρο 7 του κανονισμού (ΕΚ) 261/2004 (1) του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 11ης Φεβρουαρίου 2004, για τη θέσπιση κοινών κανόνων αποζημίωσης των επιβατών αεροπορικών μεταφορών και παροχής βοήθειας σε αυτούς σε περίπτωση άρνησης επιβίβασης και ματαίωσης ή μεγάλης καθυστέρησης της πτήσης και για την κατάργηση του κανονισμού (ΕΟΚ) αριθ. 295/91, όπως έχουν ερμηνευθεί από το Δικαστήριο, την έννοια ότι ο επιβάτης δικαιούται αποζημίωση από αερομεταφορέα ο οποίος δεν είναι κοινοτικός αερομεταφορέας, σε περίπτωση που φθάνει στον τελικό προορισμό του με καθυστέρηση άνω των τριών ωρών λόγω καθυστερήσεως κατά την τελευταία επιμέρους πτήση με σημείο αναχωρήσεως και προορισμού στο έδαφος τρίτης χώρας και χωρίς ενδιάμεση στάση στο έδαφος κράτους μέλους και η εν λόγω επιμέρους πτήση συνιστά τμήμα πτήσεως με ανταπόκριση, έχουσας ως αρχικό σημείο αναχωρήσεως αερολιμένα ευρισκόμενο στο έδαφος κράτους μέλους, εκτελεσθείσας στο σύνολό της από τον εν λόγω αερομεταφορέα και για την οποία ο επιβάτης είχε προβεί σε μία ενιαία κράτηση σε κοινοτικό αερομεταφορέα ο οποίος δεν εκτέλεσε κανένα τμήμα της εν λόγω πτήσεως;

2)

Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στο πρώτο ερώτημα: Αντιβαίνει ο κανονισμός 261/2004, εφόσον ερμηνευθεί υπό την έννοια του πρώτου ερωτήματος, στο διεθνές δίκαιο και ειδικότερα στην αρχή ότι κάθε κράτος έχει πλήρη και αποκλειστική κυριαρχία στο έδαφός του και στον εναέριο χώρο του, για τον λόγο ότι η ερμηνεία αυτή συνεπάγεται ότι το δίκαιο της Ένωσης εφαρμόζεται σε πραγματικά περιστατικά που λαμβάνουν χώρα στο έδαφος τρίτης χώρας;