1)

Πρέπει η αρχή του μη δεσμευτικού χαρακτήρα των καταχρηστικών ρητρών (άρθρο 6 της οδηγίας 93/13/ΕΟΚ του Συμβουλίου, της 5ης Απριλίου (1)) να επεκταθεί και στις μεταγενέστερες συμβάσεις και δικαιοπραξίες που αφορούν τις εν λόγω ρήτρες, όπως συμβαίνει στην περίπτωση της συμβάσεως ανανεώσεως οφειλής;

Εάν ναι, δεδομένου ότι η απόλυτη ακυρότητα συνεπάγεται ότι η εν λόγω ρήτρα ουδέποτε υπήρξε στο νομικό και οικονομικό πλαίσιο της συμβάσεως, μπορεί να συναχθεί ότι οι μεταγενέστερες νομικές πράξεις και τα αποτελέσματά τους που αφορούν την εν λόγω ρήτρα, ήτοι η σύμβαση ανανεώσεως οφειλής, εξαφανίζονται επίσης από τον νομικό κόσμο, καθότι πρέπει να θεωρηθούν ως μη υφιστάμενα και ως μη έχοντα συνέπειες;

2)

Μπορούν τα έγγραφα με τα οποία επέρχεται τροποποίηση ή συμβιβασμός σε σχέση με ρήτρες που δεν αποτέλεσαν αντικείμενο διαπραγματεύσεως και οι οποίες είναι πιθανό να μην πληρούν τις απαιτήσεις του ελέγχου καταχρηστικότητας και διαφάνειας να συνιστούν γενικούς όρους της συμβάσεως κατά την έννοια του άρθρου 3 της οδηγίας 93/13/ΕΟΚ του Συμβουλίου, της 5ης Απριλίου, και να υπόκεινται στους ίδιους λόγους ακυρότητας με αυτούς στους οποίους υπόκεινται τα αρχικά έγγραφα με τα οποία επέρχεται ανανέωση ή συμβιβασμός;

3)

Πρέπει η παραίτηση από την άσκηση ένδικων βοηθημάτων που περιλαμβάνεται στη σύμβαση ανανεώσεως οφειλής να είναι επίσης άκυρη, στο μέτρο που οι συμβάσεις οι οποίες υπογράφονται από τους πελάτες δεν τους ενημέρωναν ούτε για την ύπαρξη άκυρης ρήτρας ούτε για το χρηματικό ποσό το οποίο είχαν δικαίωμα να εισπράξουν ως επιστροφή των καταβληθέντων τόκων λόγω της αρχικής επιβολής των «ρητρών κατώτατου επιτοκίου»;

Με αυτόν τον τρόπο, επισημαίνεται ότι ο πελάτης υπογράφει ότι παραιτείται από την άσκηση ένδικων βοηθημάτων χωρίς να έχει ενημερωθεί από την τράπεζα από ποια δικαιώματα παραιτείται και από ποια χρηματικά ποσά παραιτείται.

4)

Πάσχει και πάλι, κατόπιν αναλύσεως της συμβάσεως ανανεώσεως οφειλής υπό το πρίσμα της νομολογίας του ΔΕΕ και των άρθρων 3, παράγραφος 1, και 4, παράγραφος 2, της οδηγίας 93/13/ΕΟΚ του Συμβουλίου, της 5ης Απριλίου, η νέα ρήτρα κατώτατου επιτοκίου από έλλειψη διαφάνειας, εκ του λόγου ότι η τράπεζα παραβιάζει εκ νέου τα κριτήρια διαφάνειας που τίθενται στην (απόφαση του Tribunal Supremo [Ανώτατου Δικαστηρίου της Ισπανίας]) της 9ης Μαΐου 2013 και εκ του λόγου ότι δεν ενημερώνει τον πελάτη για το πραγματικό οικονομικό κόστος της εν λόγω ρήτρας επί της υποθήκης του, κατά τρόπο ώστε αυτός να είναι σε θέση να γνωρίζει το είδος του επιτοκίου (και την αντίστοιχη δόση) που θα όφειλε να καταβάλει σε περίπτωση που δεν εφαρμοζόταν ρήτρα κατώτατου επιτοκίου, αλλά το επιτόκιο που συμφωνήθηκε για το ενυπόθηκο δάνειο χωρίς κατώτατο περιορισμό;

Όφειλε με άλλα λόγια το χρηματοπιστωτικό ίδρυμα, επιβάλλοντας την αποδοχή του λεγόμενου εγγράφου ανανεώσεως οφειλής σχετικά με τις ρήτρες κατώτατου επιτοκίου, να προβεί στον έλεγχο διαφάνειας των άρθρων 3, παράγραφος 1, και 4, παράγραφος 2, της οδηγίας 93/13/ΕΟΚ και να ενημερώσει τον καταναλωτή για το ύψος των ποσών που ζημιώθηκε από την εφαρμογή των «ρητρών κατώτατου επιτοκίου», καθώς και για το επιτόκιο που θα εφαρμοζόταν στην περίπτωση που δεν υπήρχαν οι εν λόγω ρήτρες και, σε περίπτωση που δεν το πράξει, πάσχουν τα εν λόγω έγγραφα επίσης από ακυρότητα.

5)

Μπορούν οι ρήτρες περί των ενδίκων βοηθημάτων οι οποίες περιλαμβάνονται στους γενικούς συμβατικούς όρους της τροποποιητικής συμβάσεως ανανεώσεως οφειλής να θεωρηθούν καταχρηστικές λόγω του περιεχομένου τους στο πλαίσιο του άρθρου 3, παράγραφος 1, σε συνδυασμό με το παράρτημα για τις καταχρηστικές ρήτρες και, ειδικότερα, με το στοιχείο πʹ του παραρτήματος αυτού (είναι καταχρηστικές οι ρήτρες που έχουν ως αντικείμενο την κατάργηση ή την παρεμπόδιση της προσφυγής ενώπιον δικαστηρίου ή την άσκηση ενδίκων βοηθημάτων από τον καταναλωτή), δεδομένου ότι περιορίζεται το δικαίωμα του καταναλωτή να ασκήσει τα δικαιώματα που μπορεί να γεννήθηκαν ή να κατέστησαν κρίσιμα μετά την υπογραφή της συμβάσεως, όπως συνέβη με τη δυνατότητα να ζητηθεί η πλήρης επιστροφή των καταβληθέντων τόκων (βάσει της αποφάσεως του ΔΕΕ της 21ης Δεκεμβρίου 2016 (2));