14.8.2017   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 269/4

1)

Αντιβαίνει στο δίκαιο της Ένωσης δικονομική διάταξη κράτους μέλους η οποία εξαρτά τη δυνατότητα ασκήσεως οποιασδήποτε αστικής αξιώσεως απορρέουσας από την παράβαση κανόνα της νομοθεσίας περί δημόσιων συμβάσεων από την προϋπόθεση να αναγνωριστεί τελεσίδικα η παράβαση του κανόνα από το τμήμα προσφυγών δημόσιων συμβάσεων ή από δικαστήριο επιλαμβανόμενο προσφυγής κατά της αποφάσεως του τμήματος προσφυγών;

2)

Μπορεί διάταξη κράτους μέλους, με την οποία καθιερώνεται –ως προαπαιτούμενο για την άσκηση αξιώσεως αποζημιώσεως– να αναγνωριστεί τελεσίδικα η παράβαση του κανόνα από το τμήμα προσφυγών δημόσιων συμβάσεων ή από δικαστήριο επιλαμβανόμενο προσφυγής κατά της αποφάσεως του τμήματος προσφυγών, να αντικατασταθεί από άλλη διάταξη σύμφωνα με το δίκαιο της Ένωσης; Ήτοι, μπορεί ο ζημιωθείς να αποδείξει με άλλα μέσα την παράβαση του κανόνα;

3)

Στο πλαίσιο υποθέσεως με αίτημα την καταβολή αποζημιώσεως, αντιβαίνει στο δίκαιο της Ένωσης και, ιδίως, στις αρχές της αποτελεσματικότητας και της ισοδυναμίας, ή ενδέχεται να έχει αποτέλεσμα αντίθετο προς το δίκαιο της Ένωσης και τις ως άνω αρχές, δικονομική διάταξη κράτους μέλους η οποία επιτρέπει την άσκηση δικαστικής προσφυγής κατά διοικητικής αποφάσεως μόνο βάσει των νομικών επιχειρημάτων που προβλήθηκαν στη διαδικασία ενώπιον του τμήματος προσφυγών δημόσιων συμβάσεων, ακόμη και όταν ο ζημιωθείς μπορεί να προβάλει, προς τεκμηρίωση της προβαλλόμενης παραβάσεως του κανόνα, μόνον τον παράνομο χαρακτήρα του αποκλεισμού του ο οποίος βασίζεται στην ύπαρξη συγκρούσεως συμφερόντων σύμφωνα με τη νομολογία του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με αποτέλεσμα να προκαλείται ο αποκλεισμός του από τη διαδικασία αναθέσεως της δημόσιας συμβάσεως για άλλο λόγο, δυνάμει των κανόνων της διαδικασίας με διαπραγμάτευση, δεδομένου ότι τροποποιήθηκε η υποψηφιότητά του;