—

Με τον πρώτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η απόφαση παραβιάζει τις γενικές αρχές της ίσης μεταχειρίσεως και της προστασίας της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης και βαρύνεται με πλάνη περί το δίκαιο, καθόσον αποκλίνει παρανόμως από τις δεσμευτικές κατευθυντήριες γραμμές διασώσεως και αναδιαρθρώσεως, μολονότι μια τέτοια απόκλιση δεν προβλέπεται στις κατευθυντήριες γραμμές. Η αιτιολογία ότι οι απαλλαγές δεν αποσκοπούν στην τεχνητή διατήρηση των μη αποδοτικών επιχειρήσεων στην αγορά δεν ευσταθεί, διότι (i) διακρίνει μεταξύ αποδοτικών και μη αποδοτικών επιχειρήσεων, μολονότι η θέση αυτή δεν διατυπώνεται στις κατευθυντήριες γραμμές και (ii) η προτεινόμενη από την Επιτροπή ερμηνεία της έννοιας της «αποδοτικότητας» δεν είναι συμβατή με τις θεμελιώδεις αρχές του καθεστώτος ενισχύσεων.

—

Με τον δεύτερο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η απόφαση, ακόμη και αν υποτεθεί ότι η Επιτροπή μπορεί να κρίνει τις απαλλαγές βάσει του άρθρου 107, παράγραφος 3, στοιχείο γ', ΣΛΕΕ, βαρύνεται με πολλαπλή πλάνη περί το δίκαιο και προδήλως εσφαλμένες νομικές εκτιμήσεις, δεδομένου ότι δεν προσδιορίζει με σαφήνεια σε τι αποσκοπούν οι απαλλαγές και εν συνεχεία δεν διευκρινίζει γιατί οι απαλλαγές κρίνονται απαραίτητες για την επίτευξη του επιδιωκόμενου σκοπού. Ειδικότερα, η προσφεύγουσα διατείνεται ότι η Επιτροπή δεν έλαβε υπόψη τη νομολογία κατά την οποία οι ενισχύσεις για τη λειτουργία προβληματικών επιχειρήσεων δεν αποτελούν κατ’ αρχήν το κατάλληλο μέσο για την επίτευξη σκοπών κοινού συμφέροντος και ότι οι απαλλαγές δεν δημιουργούν κανένα κίνητρο.

—

Με τον τρίτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η προσβαλλόμενη απόφαση — κατά παράβαση του δικαιώματος ακροάσεως και των διαδικαστικών εγγυήσεων που προβλέπονται στο άρθρο 6, παράγραφος 1, του κανονισμού (ΕΚ) 659/1999 (2) — εκτείνεται πολύ πέραν της εξετάσεως των ζητημάτων που τέθηκαν με την απόφαση περί κινήσεως της διαδικασίας. Αφενός, η προσβαλλόμενη απόφαση καταλήγει στο συμπέρασμα ότι δεν είναι ενδεδειγμένο να διατυπωθεί κρίση ως προς τις ενισχύσεις με βάση τις κατευθυντήριες γραμμές για τη διάσωση και την αναδιάρθρωση, ενώ στην απόφαση περί κινήσεως της διαδικασίας τονίζεται ότι οι εν λόγω κατευθυντήριες γραμμές αποτελούν «τη μόνη νομική βάση της συμβατότητας με την εσωτερική αγορά». Αφετέρου, η προσβαλλόμενη απόφαση καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ενδείκνυται κατ’ εξαίρεση να διατυπωθεί κρίση ως προς τη συμβατότητα των ενισχύσεων απευθείας με βάση το άρθρο 107, παράγραφος 3, στοιχείο γ', ΣΛΕΕ, μολονότι στην απόφαση περί κινήσεως της διαδικασίας δεν γίνεται καμία αναφορά σε τέτοια δυνατότητα. Τούτο είχε ως συνέπεια να αποστερηθεί η προσφεύγουσα από τη δυνατότητα να διατυπώσει την άποψή της επί των εν λόγω ζητημάτων, τα οποία, σε τελική ανάλυση, είναι καίριας σημασίας για την Επιτροπή.

—

Με τον τέταρτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η προσβαλλόμενη απόφαση βαρύνεται με σοβαρότατες ελλείψεις αιτιολογίας, καθόσον η Επιτροπή παρέθεσε σε πολλά σημεία ασαφείς εκτιμήσεις. Ειδικότερα, δεν έχουν περιληφθεί σαφείς εκτιμήσεις (i) ως προς την εφαρμογή της εξαιρέσεως του άρθρου 107, παράγραφος 3, στοιχείο γ', ΣΛΕΕ και (ii) ως προς τις εξαιρετικές περιστάσεις, οι οποίες θα δικαιολογούσαν την έγκριση ενισχύσεων υπέρ επιχειρήσεων, όπως στην προκείμενη περίπτωση.