Αναίρεση που άσκησε στις 9 Σεπτεμβρίου 2015 η Westermann Lernspielverlag GmbH κατά της αποφάσεως που εξέδωσε το Γενικό Δικαστήριο (δεύτερο τμήμα) στις 15 Ιουλίου 2015 στην υπόθεση T-333/13, Westermann Lernspielverlag GmbH κατά Γραφείου Εναρμονίσεως στο πλαίσιο της Εσωτερικής Αγοράς (εμπορικά σήματα, σχέδια και υποδείγματα)

(Υπόθεση C-482/15 P)

(2015/C 406/17)

Γλώσσα διαδικασίας: η αγγλική

Διάδικοι

Αναιρεσείουσα: Westermann Lernspielverlag GmbH (εκπρόσωποι: A. Nordemann και M. C. Maier, δικηγόροι)

Αναιρεσίβλητος: Γραφείο Εναρμονίσεως στο πλαίσιο της Εσωτερικής Αγοράς (εμπορικά σήματα, σχέδια και υποδείγματα)

Αιτήματα

Η αναιρεσείουσα ζητεί από το Δικαστήριο:

Επικουρικώς, σε περίπτωση που το Δικαστήριο καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου της 15ης Ιουλίου 2015 έχει καταστεί άνευ αντικειμένου, λόγω του ότι το σήμα του αντιδίκου, στο οποίο βασίστηκε η ανακοπή, έχει ανακληθεί στο σύνολό του με ισχύ από 13 Ιουνίου 2013, ζητείται από το Δικαστήριο:

Λόγοι αναιρέσεως και κύρια επιχειρήματα

Η παρούσα αναίρεση βασίζεται στους ακόλουθους λόγους:

Η αναιρεσείουσα φρονεί ότι το θεμελιώδες δικαίωμα ακροάσεώς της δεν τηρήθηκε από το Γενικό Δικαστήριο καθόσον 1) ο Γραμματέας του Γενικού Δικαστηρίου πληροφόρησε την αναιρεσείουσα στις 3 Ιουλίου 2015 ότι το έγγραφο που υπέβαλε —με το οποίο γνωστοποιούσε στο Γενικό Δικαστήριο ότι το εμπορικό σήμα που αποτελούσε τη βάση της ανακοπής δεν υφίσταται ex tunc— δεν μπορούσε να ληφθεί υπόψη και 2) η απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου που εκδόθηκε στις 15 Ιουλίου 2015 δεν ανέφερε καθόλου το γεγονός ότι το σήμα του αντιδίκου στο οποίο κυρίως βασιζόταν η ανακοπή δεν υφίστατο πλέον κατά τον χρόνο εκδόσεως της αποφάσεως.

Η αναιρεσείουσα φρονεί ότι το Γενικό Δικαστήριο παραβίασε το θεμελιώδες δικαίωμά της για δίκαιη δίκη, καθόσον 1) το Γενικό Δικαστήριο απέρριψε την αίτηση της αναιρεσείουσας για αναστολή της διαδικασίας και, κατά συνέπεια, αγνόησε το γεγονός ότι η αίτηση ανακλήσεως που κατατέθηκε από την αναιρεσείουσα στις 13 Ιουνίου 2013, καθώς και η αίτηση ακυρώσεως που βασίζεται σε απόλυτο λόγο, την οποία κατέθεσε η αναιρεσείουσα στις 5 Ιανουαρίου 2015 κατά του σήματος του αντιδίκου, είναι θεμιτά μέσα άμυνας που έχουν άμεσο αντίκτυπο στην έκβαση της παρούσας δίκης και 2) το Γενικό Δικαστήριο αρνήθηκε να λάβει υπόψη τις παρατηρήσεις της αναιρεσείουσας της 12ης Ιουνίου 2015.

Η αναιρεσείουσα φρονεί ότι το Γενικό Δικαστήριο παρέβη το άρθρο 69, στοιχεία γ' και δ', του Κανονισμού Διαδικασίας του Γενικού Δικαστηρίου, όταν απέρριψε αμφότερα τα αιτήματα της αναιρεσείουσας για αναστολή της δίκης, χωρίς ουδεμία εξήγηση, μολονότι και στις δύο περιπτώσεις το καθού δεν είχε καμία αντίρρηση για την αναστολή και η αναιρεσείουσα παρείχε ουσιώδεις λόγους για τους οποίους η αναστολή της δίκης φαινόταν αναγκαία.

Η προσφεύγουσα φρονεί ότι το Γενικό Δικαστήριο παρέβη το άρθρο 8, παράγραφος 1, στοιχείο β', του ΚΚΣ, καθώς υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο και παραμόρφωσε κρίσιμα πραγματικά περιστατικά της υποθέσεως, δεδομένου ότι η εκτίμηση του κινδύνου συγχύσεως βασίστηκε σε σήμα το οποίο είχε ανακληθεί στις 22 Μαΐου 2015, με ισχύ από τις 13 Ιουνίου 2013 και άρα πριν η αναιρεσείουσα ασκήσει την αναίρεσή της ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου στις 17 Ιουνίου 2013 και πριν το Γενικό Δικαστήριο εκδώσει την απόφασή του. Συνεπώς, κατά την έκδοση της αποφάσεως στις 15 Ιουλίου 2015, το κοινοτικό σήμα με αριθ. 003915121 του αντιδίκου, λέξη/έμβλημα:, ούτε μπορούσε να ληφθεί υπόψη, ούτε μπορούσαν οποιαδήποτε συμπεράσματα να βασίζονται στο εν λόγω σήμα.

Τέλος, η αναιρεσείουσα ζητεί από το Δικαστήριο, εάν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου της 15ης Ιουλίου 2015 κατέστη άνευ αντικειμένου, λόγω του γεγονότος ότι το σήμα του αντιδίκου στο οποίο βασίστηκε η ανακοπή έχει ανακληθεί στο σύνολό του με ισχύ από 13 Ιουνίου 2013, να αναγνωρίσει ότι η παρούσα αναίρεση κατέστη άνευ αντικειμένου και να καταργήσει τη δίκη.

(1)  Κανονισμός (ΕΚ) 207/2009 του Συμβουλίου, της 26ης Φεβρουαρίου 2009, για το κοινοτικό σήμα (EE L 78, σ. 1).