Αίτηση αναιρέσεως που κατέθεσε στις 17 Φεβρουαρίου 2015 το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης κατά της διατάξεως που εξέδωσε το Γενικό Δικαστήριο (τρίτο τμήμα) στις 6 Ιανουαρίου 2015 στην υπόθεση T-479/14, Kendrion κατά Ευρωπαϊκής Ένωσης

(Υπόθεση C-71/15 P)

(2015/C 107/29)

Γλώσσα διαδικασίας: η ολλανδική

Διάδικοι

Αναιρεσείον: Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (εκπρόσωποι: A. V. Placco και E. Beysen)

Αναιρεσίβλητη: Kendrion NV

Αιτήματα

Το αναιρεσείον ζητεί από το Δικαστήριο:

Λόγοι αναιρέσεως και κύρια επιχειρήματα

Με διάταξη της 6ης Ιανουαρίου 2015, το Γενικό Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης απέρριψε την κατατεθείσα από το ΔΕΕ αίτηση βάσει του άρθρου 114 του Κανονισμού Διαδικασίας του Γενικού Δικαστηρίου στο πλαίσιο της υποθέσεως T-479/14, Kendrion κατά Δικαστηρίου. Με την εν λόγω αίτηση του θεσμικού αυτού οργάνου ζητήθηκε, κυρίως, να κηρυχθεί απαράδεκτη η αγωγή της Kendrion που του είχε επιδοθεί ως εναγομένου και με την οποία η εταιρία αυτή προβάλλει εξωσυμβατική ευθύνη της Ένωσης για να αποκατασταθεί η ζημία που θεωρεί ότι υπέστη λόγω μη τηρήσεως, από το Γενικό Δικαστήριο, μιας εύλογης προθεσμίας για την έκδοση αποφάσεως στην υπόθεση T-54/06, Kendrion κατά Επιτροπής. Επικουρικώς, το ΔΕΕ ήγειρε με την αίτηση αυτή παρεμπίπτον δικονομικό ζήτημα ζητώντας από το Γενικό Δικαστήριο να διατάξει την από την Επιτροπή υποκατάσταση του ΔΕΕ ως εναγομένου. Το ΔΕΕ υποστήριξε στο πλαίσιο αυτό ότι η ενάγουσα έπρεπε να είχε ασκήσει την αγωγή της κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης εκπροσωπούμενης όχι από το ΔΕΕ αλλά από την Επιτροπή. Στην προαναφερθείσα διάταξη, το Γενικό Δικαστήριο δεν ακολούθησε το ΔΕΕ στο σημείο αυτό.

Το ΔΕΕ κατέθεσε τώρα ενώπιον του Δικαστηρίου, βάσει του άρθρου 56 του Οργανισμού του ΔΕΕ, αίτηση αναιρέσεως της διατάξεως αυτής. Προς στήριξη της παρούσας αιτήσεως αναιρέσεως, το ΔΕΕ προβάλλει παράβαση των κανόνων περί εκπροσωπήσεως της Ένωσης ενώπιον των δικαστηρίων της και παράβαση της υποχρεώσεως αιτιολογήσεως.

Στο πλαίσιο του πρώτου λόγου αναιρέσεως, με τον οποίο προβάλλεται παράβαση των κανόνων περί εκπροσωπήσεως της Ένωσης ενώπιον των δικαστηρίων της, το ΔΕΕ υποστηρίζει ότι, λαμβανομένου υπόψη ότι δεν υπάρχει ρητός κανόνας που να ρυθμίζει την εκπροσώπηση της Ένωσης ενώπιον των δικαστηρίων της στο πλαίσιο των αγωγών που ασκούνται βάσει του άρθρου 268 ΣΛΕΕ για να διαπιστωθεί εξωσυμβατική ευθύνη της Ένωσης, οι κανόνες περί της εκπροσωπήσεως αυτής πρέπει να συναχθούν από τις γενικές αρχές που διέπουν την άσκηση της δικαστικής λειτουργίας, και ειδικότερα από την αρχή της ορθής απονομής της δικαιοσύνης καθώς και από τις αρχές της ανεξαρτησίας και της αμεροληψίας του δικαστή.

Ο πρώτος λόγος αναιρέσεως έχει δύο σκέλη, με τα οποία προβάλλονται παράβαση των απαιτήσεων που συνδέονται με την αρχή της ορθής απονομής της δικαιοσύνης και παράβαση των απαιτήσεων που συνδέονται με τις αρχές της ανεξαρτησίας και της αμεροληψίας του δικαστή.

Στο πλαίσιο του πρώτου σκέλους, το ΔΕΕ εκθέτει ότι το συμπέρασμα του Γενικού Δικαστηρίου ότι του ΔΕΕ έργο είναι η εκπροσώπηση της Ένωσης στο πλαίσιο της προαναφερθείσας αγωγής αποζημιώσεως ρητώς στηρίζεται στη νομολογία της οποίας γενέθλια απόφαση είναι η απόφαση στην υπόθεση Werhahn Hansamühle κ.λπ. κατά Συμβουλίου και Επιτροπής (63/72 έως 69/72, EU:C:1973:121). Η λύση που γίνεται δεκτή στην εν λόγω νομολογία συνεπάγεται ότι, όταν η ευθύνη της Κοινότητας, νυν Ένωσης, ανάγεται σε πράξη θεσμικού οργάνου της, αυτή πρέπει να εκπροσωπηθεί ενώπιον του δικαστή της Ένωσης από το θεσμικό όργανο ή τα θεσμικά όργανα στα οποία προσάπτεται το γενεσιουργό της ευθύνης γεγονός. Το ΔΕΕ διατείνεται ότι η λύση αυτή δεν δύναται να εφαρμοστεί στην παρούσα υπόθεση επειδή θα οδηγούσε, λόγω διαφόρων παραγόντων, σε κατάσταση που θα αποδεικνυόταν αντίθετη προς το συμφέρον της ορθής απονομής της δικαιοσύνης, το οποίο, όπως ρητώς εκτίθεται στην απόφαση Werhahn Hansamühle κ.λπ., είναι ο λόγος υπάρξεως της λύσεως αυτής. Επιπλέον, στο πλαίσιο αυτό, το ΔΕΕ προβάλλει, ως παρεμπίπτον ζήτημα, παραγνώριση του περιεχομένου του άρθρου 317, πρώτο εδάφιο, ΣΛΕΕ, και του άρθρου 53, παράγραφος 1, του κανονισμού 966/2012 (1), διατάξεων σύμφωνα με τις οποίες το Γενικό Δικαστήριο έπρεπε να δεχθεί την αρχή ότι αποζημίωση όπως η ζητούμενη στην παρούσα υπόθεση πρέπει να καταλογιστεί στο σχετικό με την Επιτροπή μέρος του προϋπολογισμού της Ένωσης.

Στο πλαίσιο του δευτέρου σκέλους του πρώτου λόγου αναιρέσεως, το ΔΕΕ, στηριζόμενο συναφώς στην απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ) της 10ης Ιουλίου 2008, Mihalkov κατά Βουλγαρίας (προσφυγή αριθ. 67719/01), διατείνεται ότι το Γενικό Δικαστήριο δεν τήρησε τις απαιτήσεις ανεξαρτησίας και αμεροληψίας του δικαστή όταν έκρινε ότι το ΔΕΕ πρέπει να εκπροσωπήσει την Ένωση στο πλαίσιο της ασκηθείσας από την Kendrion NV αγωγής αποζημιώσεως. Πράγματι, εφόσον, στην παρούσα υπόθεση, αφενός, το φερόμενο ως γενεσιουργό της ευθύνης γεγονός έλαβε χώρα κατά την άσκηση των δικαστικών λειτουργιών δικαστικού σχηματισμού και, αφετέρου, ο δικαστικός σχηματισμός που κλήθηκε να εκδικάσει την υπόθεση i) ανήκει στο ίδιο δικαστήριο (το Γενικό Δικαστήριο) με εκείνο στο οποίο προσάπτεται το γενεσιουργό της ευθύνης γεγονός και ii) αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του εναγομένου στην υπόθεση εκείνη (του ΔΕΕ), με το οποίο οι δικαστές του εν λόγω σχηματισμού συνδέονται επαγγελματικά, οι προαναφερθείσες απαιτήσεις τέθηκαν σε κίνδυνο, και τούτο πολύ περισσότερο επειδή, όπως έκρινε το Γενικό Δικαστήριο, αποζημίωση όπως η ζητούμενη πρέπει να καταλογιστεί στο σχετικό με το ΔΕΕ μέρος του προϋπολογισμού.

Στο πλαίσιο του δευτέρου λόγου αναιρέσεως, το ΔΕΕ υποστηρίζει στη συνέχεια ότι η αναιρεσιβαλλόμενη διάταξη παρέβη την υποχρέωση αιτιολογήσεως επειδή δεν περιέχει συγκεκριμένη αναίρεση της επιχειρηματολογίας σχετικά με το περιεχόμενο της αποφάσεως Kendrion κατά Επιτροπής (C-50/12 P, EU:C:2013:771), την οποία το ΔΕΕ προέβαλε ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου.

(1)  Κανονισμός (ΕΕ, Ευρατόμ) 966/2012 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 25ης Οκτωβρίου 2012, σχετικά με τους δημοσιονομικούς κανόνες που εφαρμόζονται στον γενικό προϋπολογισμό της Ένωσης και την κατάργηση του κανονισμού (ΕΚ, Ευρατόμ) 1605/2002 του Συμβουλίου (ΕΕ L 298, σ. 1).